Ιστορικά ολισθήματα του αείμηνστου Χρήστου Α. Σαρτζετάκη. Υψηλή γεωπολιτική Ευάγγελος Φ. Γιαννόπουλος.

  

Ο πρόεδρος της καρδιάς μας όπως δικαίως τον αποκάλεσε αναγνώστης μου υπέπεσε σε ιστορικά ατοπήματα. 

Γράφει ο Άγγελος-Ευάγγελος Φ. Γιαννόπουλος Γεωστρατηγικός αναλυτής και αρχισυντάκτης του Mytilenepress. Contact : survivroellas@gmail.com-6945294197. Από όλους τους αναφερόμενους εξαιρείται ένα μικρό μέρος με βάση τις παγκόσμιες Φιλοσοφικές-Μαθηματικές σταθερές Μηδέν Άγαν και Μέτρον Άριστον.  

Πάγια προσωπική μου αρχή είναι ότι όλα τα έθνη έχουν το δικαίωμα να έχουν τις δικές τους πολιτικές-οικονομικές, θρησκευτικές και γεωπολιτικές πεποιθήσεις, με την προϋπόθεση να μην τις επιβάλουν με πλάγιους τρόπους είτε δια της βίας σε λαούς και ανθρώπους που δεν συμφωνούν. Αναφέρομαι πάντοτε στους Φοίνικες που από μονοθεϊστές της Παλαιάς Διαθήκης έγιναν ένθερμοι υποστηρικτές του Διονυσιακού πολιτισμού. Απαγορεύεται η αναδημοσίευση χωρίς την έγγραφη έγκριση του συγγραφέα.

ΙΒΑΝ : GR 1502635980000240200012759-ΑΡΙΘΜΟΣ ΛΟΓΑΡΙΑΣΜΟΥ 0026.3598.24.0200012759 ΕUROBANK Η ΜΕ ΤΗΛΕΦΩΝΙΚΗ-ΑΠΛΗ ΤΑΧΥΔΡΟΜΙΚΗ ΕΠΙΤΑΓΗ ΕΥΑΓΓΕΛΟΣ ΓΙΑΝΝΟΠΟΥΛΟΣ. EΠΙΚΟΙΝΩΝΙΑ : SURVIVORELLAS@GMAIL.COM KAI 6945294197. ΓΙΑ ΝΑ ΜΗΝ ΔΙΑΚΟΨΕΙ ΟΡΙΣΤΙΚΑ ΤΟ ΠΕΡΙΟΔΙΚΟ ΕΙΔΙΚΟΥ ΣΚΟΠΟΥ ΤΗΝ ΛΕΙΤΟΥΡΓΙΑ ΤΟΥ. 

Σας ενημερώνω ότι το Mytilenepress λειτουργεί κάτω από τις πιο αντίξοες συνθήκες που έχει βρεθεί ποτέ συνάνθρωπος μας. Οι αιτίες είναι γνωστές και τα ατράνταχτα στοιχεία αναρτημένα στην προσωπική μου ιστοσελίδα και σε άλλες ιστοσελίδες. Οι παράγοντες του Διονυσιακού πολιτισμού εδώ και δεκαετίες επιχειρούν την ηθική-κοινωνική, οικονομική, βιολογική μου εξόντωση για να σταματήσω το λειτούργημα που επιτελώ. Εάν κλείσει το ηλεκτρονικό περιοδικό ειδικού σκοπού η ζημιά θα είναι τεράστια για το έθνος και όχι για το Mpress. Σας καλώ να διαβάσετε προσεκτικά ολόκληρη την εργασία που ακολουθεί. Κλικ επάνω στο κόκκινο πλαίσιο.  

ΣΤΑ ΠΛΑΙΣΙΑ ΤΟΥ ΥΒΡΙΔΙΚΟΥ ΠΟΛΕΜΟΥ ΥΠΟΣΤΗΡΙΞΤΕ ΤΑ ΠΡΟΓΡΑΜΜΑΤΑ ΥΨΙΣΤΗΣ ΕΘΝΙΚΗΣ ΣΗΜΑΣΙΑΣ ΓΙΑ ΤΗΝ ΕΠΙΒΙΩΣΗ ΤΟΥ ΕΘΝΟΥΣ. ttps://mytilenepress.blogspot.com/2024/10/mytilenepress-mytilenepress-2024.html

Αν και δεν έγιναν με κακή πρόθεση από την πλευρά του, εν τούτοις δεν πρέπει να αναπαραρχθούν και να επαναληφθούν. Αυτό διότι βρισκόμαστε στην κορύφωση του υβριδικού πολέμου και το έθνος κατά γενική παραδοχή, βρίσκεται σε σε επιθανάτιο καθεστώς. 

Αρχικώς αποκαλεί "μεγάλο" τον αυτοκράτορα Ιουλιανό !!! Στα 19 χρόνια επιστημονικής και δημοσιογραφικής διαδρομής μου, έχω επισημάνει πολλές φορές μέσα από τις εργασίες μου τον θανατηφόρο ρόλο του Διονυσιακού πολιτισμού και των παραγόντων του διά το Ελληνικό έθνος. Επίσης σχετικά με την αναφορά του Προέδρου Χρήστου Σαρτζετάκη σχετικά με το κλείσιμο των Φιλοσοφικών σχολών επί Ιουστινιανού Α δεν είναι σωστή. Οι Φιλοσοφικές σχολές στην εποχή του Ιουστινιανού, είχαν μετατραπεί σε προπύργια του Διονυσιακού πολιτισμού. Μεταξύ άλλων αναφέρει ότι ο Χριστιανισμός ήταν μια Ιουδαϊκή αίρεση και έγινε παγκόσμιος εξαιτίας του Ελληνικού πολιτισμού. Και αυτή η παρατήρηση του είναι επιστημονικά λανθασμένη όπως δούμε στην σημερινή εργασία μου.   

Όμως το μεγαλύτερο και πιο απαράδεκτο σφάλμα του είναι ότι αποκαλεί στις εξαιρετικές εργασίες του την Ελληνική-Ρωμαϊκή αυτοκρατορία ως "Βυζάντιο". Σφάλμα ιστορικόν μέγιστον όπως θα έλεγε και ο ίδιος.      

Ο Χρήστος Σαρτζετάκης στις ιστορικές του εργασίες αποκαλεί το Imperium Romanum του Βοσπόρου ως "Βυζάντιο". Είναι ιστορικά αποδεδειγμένο ότι οι Έλληνες του μεσαίωνα δεν έκαναν χρήση των ονομάτων Βυζαντινή αυτοκρατορία, Βυζαντινοί υπήκοοι κλπ. Σε όλα την διάρκεια που κυβέρνησαν την αυτοκρατορία, εξακολουθούσαν να την ονομάζουν Ρωμαϊκή. Οι υπήκοοι ονομαζόταν Ρωμαίοι όπως και οι αυτοκράτορες.    

Ένα ακόμη απαράδεκτο και εγκληματικό σφάλμα των νεοελλήνων είναι ότι σε περίοδο υβριδικού πολέμου αποκαλούν την Ρωμαϊκή αυτοκρατορία ως "Βυζαντινή" !!! Ο Γερμανός Ιερώνυμος Γούλφ ονόμασε την Ελληνική-Ρωμαϊκή αυτοκρατορία με το ψευδώνυμο “Βυζαντινή”. Αυτό το έκανε σκοπίμως ώστε να παρουσιάζονται οι Γερμανοί ως “Ρωμαίοι” αυτοκράτορες και η αυτοκρατορία τους ως "Ρωμαϊκή". 

Είναι ιστορικά αποδεδειγμένο ότι την αυτοκρατορία οι Έλληνες  και η συντριπτική πλειοψηφία του μεσαιωνικού κόσμου την αποκαλούσαν Ρωμαϊκή, Μόνον οι Γερμανοί διεκδικούσαν τα εδάφη του Imperium Romanum του Βοσπόρου και τους τίτλους εξουσίας των Ελλήνων (Ρωμαίοι αυτοκράτορες-Ρωμαϊκή αυτοκρατορία). Τα άλλα έθνη διεκδικούσαν μόνον εδάφη και όχι τους τίτλους. Ενδεικτικά περί αυτού είναι η επίσκεψη Λιουτπράνδου στον αυτοκράτορα Νικηφόρο Φωκά και η απάντηση του Ιωάννη Δούκα-Βατάτζη στον Πάπα.

Δύο Άγιοι και αυτοκράτορες της Ορθοδόξου πίστεως απαντούν στους αξιωματούχους της μεσαιωνικής Γερμανικής αυτοκρατορίας σχετικά με τις ονομασίες Έλληνες-Ρωμαίοι. 

Την περίοδο που ήταν αυτοκράτορας ο Άγιος Νικηφόρος, ο Γερμανός Όθων είχε υποτάξει σχεδόν ολόκληρη την Ιταλία και ζήτησε διακανονισμό σχετικά με τις περιοχές που δεν είχε ακόμα καταλάβει. 

Ο απεσταλμένος του στην Κωνσταντινούπολη, επίσκοπος Λιουτπράνδος της Κρεμόνας, διαβίβασε μια πρόταση γάμου ανάμεσα στον γιο του Όθωνα και σε μια κόρη πορφυρογέννητη. Σαν προίκα θα εκχωρούνταν οι κτήσεις των Βυζαντινών στη νότια Ιταλία! Αυτό θεωρήθηκε εμπαιγμός από τους Έλληνες και το απέρριψαν. 

Οι ενέργειες του Όθωνα να λάβει το στέμμα από τον Πάπα και ανακηρυχθεί "αυτοκράτορας" του Imperioum Romanoum  και η επίθεση ενάντια στο Μπάρι εξαγρίωσαν τον Νικηφόρο Β, ο οποίος είχε πολύ υψηλή ιδέα για το αυτοκρατορικό αξίωμα. Στον Λιουτπράνδο οι 'Έλληνες-Ρωμαίοι φέρθηκαν σαν αιχμάλωτο και τον ανάγκασαν να μάθει πως ο Γερμανός Όθων δεν ήταν ο Ρωμαίος αυτοκράτορας αλλά ηγεμόνας βαρβάρων. Συνεπώς ήταν ηθικά, πολιτικά, κοινωνικά και πολιτιστικά αδύνατον ένας βάρβαρος να νυμφευθεί μια πορφυρογέννητη.

Η αποτυχία των Γερμανών να κατακτήσουν  το Μπάρι οδήγησε σε υποχώρηση, και ο Όθων έστειλε νέα πρεσβεία στην Βασιλεύουσα, υπό τον Λιουτπράνδο, τον επίσκοπο της Κρεμόνας. Ο Νικηφόρος όμως ήταν ήδη έξαλλος. 

Ο Λιουτπράνδος φθάνοντας στην Βασιλεύουσα δικαίως έτυχε κακής υποδοχής. Όπως καταγγέλλει ο ίδιος σε γράμμα προς τον 'Οθων, οι Έλληνες αξιωματούχοι τον υπέβαλαν σε κάθε είδους ταπείνωση και δοκιμασία, αφήνοντας τον να περιμένει ώρες στην βροχή, στεγάζοντας τον σε ακατάλληλα καταλύματα όπου πάγωνε τα βράδια και ζεσταινόταν την ημέρα. Επίσης όταν μετά από μήνες έγινε δεκτός στα ανάκτορα, στην αίθουσα δεξιώσεων τον έβαλαν να καθίσει στο τελευταίο τραπέζι. 

Ο Γερμανός κληρικός αναφέρει με αποτροπιασμό το πώς είχε τοποθετηθεί σε καλύτερη θέση ο πρέσβης της Βουλγαρίας, ο οποίος που ήταν “άπλυτος με κοντά μαλλιά”. Εν τούτοις ο Εωσφοριστής επίσκοπος αναφέρει την διακοπή της Θείας Λειτουργίας στην Αγία Σοφία και την προσφώνηση του  Αγίου Νικηφόρου ως Pallida Mors Saracenorum.  

Όταν τελικά ο καθολικός επίσκοπος επέτυχε να συνομιλήσει με τους βασιλικούς αξιωματούχους επανέφερε την πρόταση του βασιλικού γάμου, ζητώντας ως προίκα την νότια Ιταλία. Η Ελληνική-Ρωμαϊκή πλευρά θεώρησε απαράδεκτο μία πορφυρογέννητη πριγκίπισσα να δοθεί ως νύφη στους βαρβάρους. Ιδιαίτερα έντονη ήταν η λογομαχία μεταξύ του επισκόπου και του ίδιου του Αγίου Νικηφόρου, ο οποίος έδειξε την περιφρόνηση του προς την στρατιωτική δύναμη των Γερμανών.

Την κατάσταση επιδείνωσε η άφιξη μίας παπικής πρεσβείας στην Πόλη, μεταφέροντας γράμμα για τον αυτοκράτορα. Ο  νεοταξίτης πάπας Ιωάννης ΙΓ’ προσφωνούσε τον Νικηφόρο ως βασιλέα των Ελλήνων και όχι των Ρωμαίων !!! 

Ζητούσε να έρθει σε συμφωνία με το αγαπητό πνευματικό του τέκνο, τον Όθωνα, στον οποίο απένειμε τον τίτλο του "Ρωμαίου αυτοκράτορα". Οργισμένοι οι Έλληνες-Ρωμαίοι φυλάκισαν τους απεσταλμένους του πάπα και τον επίσκοπο. Εν συνεχεία  άφησαν τον Λιουτπράνδο να φύγει μόνον 'όταν υποσχέθηκε πως σε κάθε μελλοντική αλληλογραφία, ο Νικηφόρος θα αναφερόταν ως Αύγουστος και Αυτοκράτορας Ρωμαίων”. 

Ότι οι Ρωμαίοι ήταν Έλληνες το παραδέχεται στο έργο του και δημοσίως ο νεοταξίτης επίσκοπος Κρεμόνας Λιουτπράνδρος. Ο Κορυφαίος Έλληνας Άγιος της Ορθοδοξίας αναφέρει για τον πάπα της εποχή του και για την Ελληνικότητα της Ρωμαϊκής αυτοκρατορίας. Ενδεικτικός ήταν ο διάλογος του με επίσημο κρατικό αξιωματούχο της Γερμανικής-μεσαιωνικής αυτοκρατορίας, ο οποίος αποτελεί πολύ σημαντικό ιστορικό στοιχείο.

Αναφέρει χαρακτηριστικά ο Pallida Mors Saracenorum : «Ο Πάπας είναι ανάγωγος. Αγνοεί ότι ο Άγιος-αυτοκράτορας Κωνσταντίνος μετέφερε εδώ το σκήπτρο, την Σύγκλητο και ολόκληρο τον Ρωμαϊκό στρατό, αφήνοντας στη Ρώμη μόνο ευτελείς-υποτελείς». Ο πρεσβευτής Λιουτπράνδος ανταπαντά: «Γνωρίζουμε πολύ καλά ότι ο αυτοκράτορας Κωνσταντίνος ήρθε εδώ. Όμως αλλάξατε γλώσσα καταργήσατε την Λατινική και μιλάτε Ελληνικά, αλλάξατε ήθη και ενδυμασία, για αυτό ο “παναγιώτατος” Πάπας θεώρησε ότι εξίσου σας απαρέσκει ο όρος Ρωμαίοι». 

Ο Άγιος Νικηφόρος Φωκάς δηλώνει ότι ο Όθων δεν είναι ούτε αυτοκράτορας, ούτε Ρωμαίος. Ο Γερμανός είναι ένας βάρβαρος βασιλιάς με τον οποίο θα ήταν αδύνατο να παντρευτεί μια Eλληνίδα-Ρωμαία πριγκίπισσα. Ο Λιουτπράνδος συμπλήρωσε: «Εμείς οι Λομβαρδοί-Σάξονες, Φράγκοι, Λοθαρινοί, Βαυαροί, Σοηβοί, Βουργουνδοί, περιφρονούμε τους Ρωμαίους σε τέτοιο βαθμό που για να προσβάλουμε τους εχθρούς μας τους. Αποκαλούμε Ρωμαίους, καθώς η ονομασία αυτή περικλείει όλα τα ελαττώματα» !!! Τρεις αιώνες αργότερα ο Πάπας Γρηγόριος, με αλαζονεία-θράσος αποκαλεί “Ρωμαίους” τους Γερμανούς.

Επίσης μετά την τρομερή πανωλεθρία στο Μυριοκέφαλο 17 Σεπτεμβρίου 1176, ο Φρειδερίκος Βαρβαρόσα έστειλε επιστολή στην οποία ανέφερε, ότι μετά την συντριπτική ήττα του Ελληνικού-Ρωμαϊκού στρατού, δεν έχουν το δικαίωμα οι Έλληνες να ονομάζονται Ρωμαίοι. Τον πόλεμο ανάμεσα στο Ρωμαϊκό κράτος και το Σουλτανάτο του Ικονίου (Σελτζούκοι Τούρκοι) είχε υποκινήσει ο Γερμανός μονάρχης. 

Χαρακτηριστική ήταν και η επιστολή του Αγίου Ιωάννη Δούκα-Βατάτζη, από το Ελληνικό κρατίδιο της Νίκαιας, προς τον πάπα Γρηγόριο Θ. Στην επιστολή γράφει μεταξύ άλλων ότι εμείς είμαστε Έλληνες στην καταγωγή. Εν τούτοις δεν ονομάσαμε ποτέ την ένδοξη αυτοκρατορία μας Ελληνική, παρά μόνον Ρωμαϊκή, για να τιμήσουμε τον κληροδότη και μεγαλύτερο ευεργέτη του έθνους, τον Άγιο Κωνσταντίνο. 

Ο τρομερός εχθρός του Ελληνικού έθνους (Γερμανοί), διεκδικούσε παράνομα όπως και όλοι οι προκάτοχοι τους πολιτιστικούς, πνευματικούς, πολιτικούς, και στρατιωτικούς τίτλους τιμής, του Ελληνικού έθνους.    Ο μέτοχος της Διονυσιακής κουλτούρας Πάπας Γρηγόριος, με εωσφορική αλαζονεία-θράσος αποκαλεί “Ρωμαίους” τους Γερμανούς !!!  

Να περάσουμε να δούμε τι αναφέρει ο Άγιος Ιωάννης : Ἰ­ω­άν­νης ἐν Χρι­στῷ τῷ Θε­ῷ Βα­σι­λεὺς καὶ Αὐ­το­κρά­τωρ Ρω­μαί­ων ὁ Δού­κας, τῷ ἁγιωτά­τῳ Πά­πα τῆς πρε­σβυ­τέ­ρας Ρώ­μης Γρη­γο­ρί­ῳ. Ἂς ἔ­χω τὰς σω­τη­ρί­ους εὐ­χάς σου.  Ανακαλύψτε και άλλα 

Αὐ­τοί, ποὺ ἔ­στει­λε ἡ ἁ­γι­ό­τη­τά σου καὶ μοῦ ἔ­φε­ραν αὐ­τὴ τὴν ἐ­πι­στο­λή σου, ἐπέμεναν ὅ­τι εἶ­ναι γράμμα τῆς ἁ­γι­ό­τη­τάς σου. 

Ὅ­μως ἐ­γώ, ὁ Βα­σι­λιάς, ἀ­φοῦ διάβασα ὅ­σα εἶ­ναι γραμ­μέ­να, ἀρ­νή­θη­κα νὰ πιστέ­ψω ὅ­τι εἶ­ναι δι­κό σου γράμ­μα, ἀλλὰ θεώ­ρη­σα ὅ­τι τὸ ᾿γραψε ἕ­νας ἄν­θρω­πος μὲ χα­μέ­να πέ­ρα γιὰ πέ­ρα τὰ μυα­λά του, ποὺ ὅ­μως ὁ ψυ­χι­κός του κό­σμος εἶ­ναι φου­σκω­μέ­νος ἀ­πὸ ἀ­λα­ζο­νεί­α καὶ αὐθάδεια δι­ό­τι πῶς θὰ μπο­ρού­σα­με νὰ σχη­μα­τί­σου­με δι­α­φο­ρε­τι­κὴ γνώ­μη γιὰ τὸν γράψαν­τα, τὴ στιγ­μὴ ποὺ ἀπευ­θύ­νε­ται στὴ βα­σι­λι­κή μου δύ­να­μη θε­ω­ρών­τας με σὰν ἕ­να ἀ­νώ­νυ­μο καὶ ἄ­δο­ξο καὶ ἀ­σή­μαν­το ἀνθρω­πά­κι; 

Δὲν σοῦ μί­λη­σε κα­νεὶς γιὰ τὸ μέ­γε­θος τῆς ἐ­ξου­σί­ας καὶ τῆς δυ­νά­με­ώς μας;  Δὲ χρει­α­ζό­μα­σταν ἰ­δι­αί­τε­ρη σο­φί­α γιὰ νὰ γνω­ρί­σου­με κα­λὰ ποι­ὸς εἶ­ναι ὁ δι­κός σου θρό­νος. Ἂν βρισκό­ταν πά­νω σὲ σύν­νε­φα ἢ ἂν κά­που ¨με­τέ­ω­ρος¨, ἴ­σως ἔ­πρε­πε νὰ ἔ­χου­με με­τε­ω­ρο­λο­γι­κὲς γνώσεις γιὰ νὰ τὸν βροῦ­με, ἀλλ᾿ ἐ­πει­δὴ στη­ρί­ζε­ται στὴ γῆ καὶ δὲ δι­α­φέ­ρει κα­θό­λου ἀ­πὸ τοὺς ὑ­πο­λοί­πους θρό­νους, ὅ­λος ὁ κό­σμος τὸν ξέ­ρει.  

Μᾶς γρά­φεις ὅ­τι ἀ­πὸ τὸ δι­κό μας, τὸ Ἑλ­λη­νι­κὸ Γέ­νος, ἄν­θη­σε ἡ σο­φί­α καὶ τὰ ἀ­γα­θά της καὶ διαδόθηκε στοὺς ἄλ­λους λα­ούς. Αὐ­τὸ σω­στὰ γρά­φεις. Πῶς ὅ­μως ἀ­γνό­η­σες ἢ καὶ ἂν ὑ­πο­τε­θεῖ ὅ­τι δὲν τὸ ἀγνό­η­σες, πῶς ξέ­χα­σες νὰ γρά­ψεις ὅ­τι, μα­ζὶ μὲ τὴ σοφί­α, τὸ Γέ­νος μας κλη­ρο­νό­μη­σε ἀ­πὸ τὸν Μέ­γα Κων­σταν­τῖ­νο καὶ τὴ βα­σι­λεί­α; 

Ποιὸς ἀ­γνο­εῖ ὅ­τι τὰ κλη­ρο­νο­μι­κὰ δι­και­ώ­μα­τα τῆς δι­α­δο­χῆς πέρασαν ἀ­πὸ ἐ­κεῖ­νον στὸ δι­κό μας Γέ­νος καὶ ὅ­τι ἐ­μεῖς εἴ­μα­στε οἱ νό­μι­μοι κλη­ρο­νό­μοι καὶ δι­ά­δο­χοι; Ἔ­πει­τα, σὺ ἀ­παι­τεῖς νὰ μὴν ἀ­γνο­ή­σου­με τὸ θρό­νο σου καὶ τὰ προ­νό­μιά του. Ἀλ­λὰ καὶ ἐ­μεῖς ἔ­χου­με νὰ ἀν­τα­παι­τή­σου­με νὰ δεῖς κα­θα­ρὰ καὶ νὰ μά­θεις τὰ δι­και­ώ­μα­τα ποὺ ἔ­χου­με ἐ­μεῖς ἐ­πὶ τῆς ἐ­ξου­σί­ας καὶ τοῦ κρά­τους τῆς Κων­σταν­τι­νού­πο­λης, τὸ ὁποῖ­ο, ἀ­πὸ τὸν Μέ­γα Κων­σταν­τῖ­νο, δι­α­τη­ρή­θη­κε γιὰ μί­α χιλι­ε­τί­α καὶ ἔ­φτα­σε σέ μᾶς. 

Οἱ γε­νάρ­χες της βα­σι­λεῖς μου εἶ­ναι ἀ­πὸ τὸ γέ­νος τῶν Δου­κῶν καὶ τῶν Κομνη­νῶν, γιὰ νὰ μὴν ἀ­να­φέ­ρω ἐ­δῶ καὶ ὅ­λους τούς ἄλ­λους Βα­σι­λεῖς ποὺ εἶ­χαν Ἑλ­λη­νι­κὴ καταγω­γὴ καὶ γιὰ πολ­λὲς ἑ­κα­τον­τά­δες χρό­νια κα­τεῖ­χαν τὴν βα­σι­λι­κὴ ἐ­ξου­σί­α τῆς Κων­σταν­τι­νού­πο­λης. 

Αὐ­τοὺς ὅ­λους, καὶ ἡ Ἐκ­κλη­σί­α τῆς Ρώ­μης καὶ οἱ ἱ­ε­ράρ­χες της, τοὺς προ­σκυ­νοῦ­σαν ὡς Αὐ­το­κρά­το­ρες τῶν Ρω­μαί­ων. Πῶς λοι­πὸν ἐ­μεῖς φαι­νό­μα­στε στὰ μά­τια σου ὅ­τι δὲν ἐ­ξου­σι­ά­ζου­με καὶ δὲ βα­σι­λεύ­ου­με σὲ κα­νέ­να τό­πο, πα­ρὰ χειρο­τό­νη­σες λὲς κι εἶ­ναι ἐ­πί­σκο­πός σου τὸν ἐκ Βρυ­έν­νης Ἰ­ω­άν­νη βα­σι­λιὰ στὴν Πόλη; Ποι­ὸ δί­και­ο ἐ­πρυ­τά­νευ­σε στὴ συγ­κε­κριμένη αὐ­τὴ πε­ρί­στα­ση; Πῶς κα­τά­φε­ρε ἡ τι­μί­α σου κε­φα­λὴ καὶ ἐ­παι­νεῖ τὸ ἄ­δι­κο τῆς πλε­ο­νε­ξί­ας καὶ βά­ζει στὴ μοί­ρα τοῦ δικαί­ου τὴ λη­στρι­κὴ καὶ αἱ­μο­χα­ρή κα­τά­κτη­ση τῆς Κων­σταν­τι­νού­πο­λης ἀ­πὸ τοὺς Λα­τί­νους;  

Ἐ­μεῖς ἐ­ξα­ναγ­κα­στή­κα­με ἀ­πὸ τὴν πο­λε­μι­κὴ βί­α καὶ φύ­γα­με ἀ­πὸ τὸν τό­πο μας ὅ­μως δὲν πα­ραι­τού­μα­στε ἀ­πὸ τὰ δι­και­ώ­μα­τά μας τῆς ἐ­ξου­σί­ας καὶ τοῦ κρά­τους τῆς Κωνσταν­τι­νού­πο­λης. Καὶ νὰ ξέ­ρεις ὅ­τι αὐ­τὸς ποὺ βα­σι­λεύ­ει εἶ­ναι ἄρ­χον­τας καὶ κύ­ριος ἔθνους καὶ λα­οῦ καὶ πλή­θους δὲν εἶ­ναι ἄρ­χον­τας καὶ ἀ­φεν­τι­κὸ σὲ πέ­τρες καὶ ξύ­λα, μὲ τὰ ὁ­ποῖ­α χτί­στη­καν τὰ τεί­χη καὶ οἱ πύρ­γοι.  

Τὸ γράμ­μα σου πε­ρι­εῖ­χε καὶ τοῦ­το τὸ πα­ρά­ξε­νο ὅ­τι ἡ τι­μι­ό­τη­τά σου ἔ­στει­λε κή­ρυ­κες ποὺ δι­ήγ­γει­λαν τὸ κή­ρυγ­μα τοῦ Σταυ­ροῦ σὲ ὅ­λο τὸν κό­σμο, καὶ ὅ­τι πλή­θη πολεμιστῶν ἔ­σπευ­σαν γιὰ νὰ διεκδικήσουν τὴν Ἁ­γί­α Γῆ. Σὰν μά­θα­με αὐ­τὴ τὴν εἴδηση, χα­ρή­κα­με καὶ γε­μί­σα­με μὲ ἐλ­πί­δες. Ἐλ­πί­ζα­με δη­λα­δὴ ὅ­τι αὐ­τοὶ οἱ δι­εκ­δι­κη­ταὶ τῶν Ἁ­γί­ων Τό­πων θὰ ἄρ­χι­ζαν τὴ δί­και­η δου­λειά τους ἀ­πὸ τὴ δι­κή μας πα­τρί­δα καὶ ὅ­τι θὰ τι­μω­ροῦ­σαν αὐ­τοὺς ποὺ τὴν αἰχ­μα­λώ­τι­σαν, για­τί βε­βή­λω­σαν τὶς ἁ­γί­ες Ἐκκλη­σί­ες, για­τί βε­βή­λω­σαν τὰ ἱ­ε­ρὰ σκεύ­η καὶ δι­έ­πρα­ξαν κά­θε εἶ­δος ἀ­νο­σι­ουρ­γί­ες κα­τὰ τῶν Χρι­στια­νῶν. 

Ἐ­πει­δὴ ὅ­μως τὸ γράμ­μα σου ὀ­νό­μα­ζε τὸν Ἰ­ω­άν­νη Βρυ­έν­νιο ποὺ ἀ­πε­βί­ω­σε ἐ­δῶ καὶ πο­λὺν και­ρὸ βα­σι­λιὰ τῆς Κων­σταν­τι­νού­πο­λης, καὶ φί­λο καὶ τέ­κνο τῆς τι­μι­ό­τη­τάς σου, καὶ ἐ­πει­δὴ οἱ νέ­οι σταυ­ρο­φό­ροι σου στέλ­νον­ται γιὰ νὰ βο­η­θή­σουν, γε­λού­σα­με ἀ­να­λο­γι­ζό­με­νοι τὴν εἰ­ρω­νεί­α καὶ τὰ παι­χνί­δια ποὺ παίζονται κα­τὰ τῶν Ἁ­γί­ων Τό­πων καὶ τοῦ Σταυ­ροῦ.  

Ἐ­πει­δὴ ὅ­μως ἡ τι­μι­ό­τη­τά σου, μὲ τὸ γράμ­μα ποὺ ἔ­στει­λες, μᾶς πα­ρα­κι­νεῖ νὰ μὴν παρε­νο­χλοῦ­με τὸν φί­λο σου καὶ υἱ­ὸν Ἰ­ω­άν­νη Βρυ­έν­νιο, γνω­ρί­ζου­με καὶ ἐ­μεῖς στὴν τιμι­ό­τη­τά σου, ὅ­τι δὲν ξέ­ρου­με σὲ ποι­ὸ μέ­ρος τῆς γῆς ἢ τῆς θά­λασ­σας βρί­σκε­ται ἡ ἐ­πι­κρά­τεια αὐ­τοῦ τοῦ Ἰ­ω­άν­νη. Ἐ­ὰν ὅ­μως ἐν­νο­εῖς τὴν Κων­σταν­τι­νού­πο­λη, καθιστοῦ­με γνω­στὸ καὶ στὴν ἁ­γι­ό­τη­τά σου καὶ σὲ ὅ­λους τούς Χρι­στια­νοὺς ὅ­τι πο­τὲ δὲ θὰ πά­ψου­με νὰ δί­νου­με μά­χες καὶ νὰ πο­λε­μοῦ­με αὐ­τοὺς ποὺ τὴν κα­τέ­κτη­σαν καὶ τὴν κατέ­χουν για­τί ἀ­λή­θεια, πῶς δὲ θὰ δι­α­πράτ­τα­με ἀ­δι­κί­α ἀ­πέ­ναν­τι στοὺς νόμους τῆς φύ­σης, καὶ στοὺς θε­σμοὺς τῆς Πα­τρί­δας μας, καὶ στοὺς τά­φους τῶν προγό­νων μας, καὶ στὰ θεί­α καὶ ἱ­ε­ρὰ τε­μέ­νη, ἂν δὲν πο­λε­μή­σου­με γι᾿ αὐ­τὰ μὲ ὅ­λη τὴ δύ­να­μή μας;  

Ὡ­στό­σο, ἂν εἶ­ναι κα­νεὶς ποὺ ἀ­γα­να­κτεῖ γιὰ τού­τη τὴ θέ­ση μας, καὶ μᾶς δυ­σκο­λεύ­ει, καὶ ἐ­ξο­πλί­ζε­ται ἐ­ναν­τί­ον μας, ἔ­χου­με τὸν τρό­πο νὰ ἀ­μυν­θοῦ­με ἐ­ναν­τί­ον του: Πρῶτα-πρῶ­τα μὲ τὴ βο­ή­θεια τοῦ Θε­οῦ, καὶ με­τά, μὲ τὰ ἅρ­μα­τα καὶ τὸ ἱπ­πι­κὸ ποὺ ἔχου­με, καὶ μὲ πλῆ­θος ἀ­ξι­ό­μα­χων πο­λε­μι­στῶν, οἱ ὁ­ποῖ­οι πολλὲς φο­ρὲς πο­λέ­μη­σαν τοὺς σταυ­ρο­φό­ρους. 

Τό­τε καὶ σύ, ἀ­πὸ τὴ με­ριά σου, σὰν μι­μη­τής, ποὺ εἶσαι, τοῦ Χρι­στοῦ, καὶ σὰν δι­ά­δο­χος τοῦ κο­ρυ­φαί­ου τῶν Ἀ­πο­στό­λων Πέ­τρου, ἔ­χον­τας μάλιστα τὴ γνώ­ση γιὰ τὸ τί εἶ­ναι θεῖ­ο καὶ νό­μι­μο καὶ γιὰ τὸ τί ἐ­πι­βάλ­λε­ται ἀ­πὸ τοὺς ἀν­θρώ­πι­νους θε­σμούς, τό­τε λέ­ω, θὰ μᾶς ἐ­παι­νέ­σεις, ἀ­φοῦ δί­νου­με τὴ μά­χη γιὰ τὴν Πα­τρί­δα καὶ γιὰ τὴ σύμ­φυ­τη μὲ αὐ­τὴν ἐλευθερί­α.  Καὶ αὐ­τὰ βέ­βαι­α θὰ συμ­βοῦν κα­τὰ τὸ θέ­λη­μα τοῦ Θε­οῦ. 

Ἡ βα­σι­λεί­α μου θέ­λει πο­λὺ καὶ πο­θεῖ νὰ διασώ­σει τὸν σε­βα­σμὸ ποὺ ἁρ­μό­ζει πρὸς τὴν ἁ­γί­α Ἐκ­κλη­σί­α τῆς Ρώμης, καὶ νὰ τι­μᾶ τὸ θρό­νο τοῦ κορυ­φαί­ου Ἀ­πο­στό­λου Πέ­τρου καί, ἀ­πέ­ναν­τι τῆς ἁ­γι­ό­τη­τάς σου, νὰ ἔ­χει τὴ σχέ­ση καὶ τὴν τά­ξη τοῦ υἱ­οῦ, καὶ νὰ ἀ­πο­δί­δει σ᾿ αὐ­τὴ τὴν ἁρ­μό­ζου­σα τι­μὴ καὶ ἀ­φο­σί­ω­ση. 

Αὐ­τὸ θὰ γί­νει ὅ­μως, μό­νο ἐ­ὰν καὶ ἡ δι­κή σου ἁγιότη­τα δὲν πα­ρα­βλέ­ψει τὰ δι­και­ώ­μα­τα τῆς δι­κῆς μας βα­σι­λεί­ας, καὶ ἂν δὲν γράφει σὲ μᾶς γράμ­μα­τα μὲ τέ­τοι­α ἐ­πι­πο­λαι­ό­τη­τα καὶ ἀ­πα­ξί­ω­ση.  Ὡ­στό­σο νὰ ξέ­ρει ἡ ἁ­γι­ό­τη­τά σου, ὅ­τι ὑ­πο­δε­χτή­κα­με χω­ρὶς λύ­πη τὸ ἀ­γροῖ­κο ὕ­φος τοῦ γράμ­μα­τός σου, καὶ φερ­θή­κα­με μὲ ἠ­πι­ό­τη­τα στοὺς κο­μι­στές του, μό­νο καὶ μόνο γιὰ νὰ δι­α­τη­ρή­σου­με τὴν εἰ­ρή­νη μα­ζί σου.” 

ΟΙ ΕΛΛΗΝΕΣ ΤΟΥ ΜΕΣΑΙΩΝΑ ΑΝΑΛΑΜΒΑΝΟΥΝ ΤΗΝ ΔΙΟΙΚΗΣΗ ΤΗΣ ΠΑΓΚΟΣΜΙΑΣ ΡΩΜΑΙΚΗΣ ΑΥΤΟΚΡΑΤΟΡΙΑΣ. 

Το Imperium Romanum του Βοσπόρου είχε διάρκεια ζωής 1204 χρόνια εξαιτίας του Αιρστόκλειου πολιτισμού και της Ορθοδοξίας. Η παγκόσμια πολιτισμική-Αριστόκλεια αυτοκρατορία μέσα από την ένωση της με τον Χριστιανισμό θα εξελιχθεί σε παγκόσμια δύναμη σε πνευματικό-πολιτιστικό, πολιτικό και στρατιωτικό επίπεδο.  

Αντιθέτως η Διονυσιακές αυτοκρατορίες διαλύονται. Η πρώτη παγκόσμια αυτοκρατορία που δημιούργησαν οι Ιουδαίοι-Σιωνιστές με στόχο την κατάκτηση του Αρχαίου Ελληνικού κόσμου ήταν η Περσική αυτοκρατορία των Αχαιμενιδών. Με την κατάκτηση της η Ιουδαϊκή αριστοκρατία αποφάσισε να δημιουργήσει την Ρωμαϊκή δημοκρατία-αυτοκρατορία. Ο βασικός γεωστρατηγικός στόχος για την ίδρυση της Ρωμαϊκής δημοκρατίας-αυτοκρατορίας ήταν η επανασύσταση του Περσικής αυτοκρατορίας με στόχο ο Ελληνισμός να είναι εγκλωβισμένος ανάμεσα σε δύο παγκόσμιες αυτοκρατορίες.   

Με την κατάκτηση την Περσικής-Διονυσιακής αυτοκρατορίας των Αχαιμενιδών από τον Μ. Αλέξανδρο, οι παράγοντες της Διονυσιακής κουλτούρας αποφάσισαν να δημιουργήσουν μια Διονυσιακή αυτοκρατορία από τα δυτικά. Για αυτό δημιούργησαν το Imperium Romanum. Στόχος να είναι ο Ελληνισμός ανάμεσα σε δύο παγκόσμιες-Διονυσιακές αυτοκρατορίες. Σε περίπτωση  που απελευθερωθούν οι πρόγονοι μας από τον Ρωμαϊκό ζυγό, να επιτεθεί στους Έλληνες του μεσαίωνα η Περσική αυτοκρατορία των Σασσανιδών. Οι πρόγονοι μας απελευθερώθηκαν από την Ρωμαϊκή δουλεία και στην συνέχεια τους ανατέθηκε η εξουσία του Ρωμαϊκού κράτους από τον Άγιο-Μέγα Κωνσταντίνο. 

Στην συνέχεια οι Έλληνες ως διοικητές του Imperium Romanum του Βοσπόρου, θα κατακτήσουν την Διονυσιακή-Περσική αυτοκρατορία. Συνεπώς κατακτώντας ειρηνικά την ελευθερία τους και την διοίκηση του Ρωμαϊκού κράτους, επέτυχαν στην συνέχεια την κατάκτηση της Περσικής αυτοκρατορίας. Μετέτρεψαν την δυτική-Διονυσιακή αυτοκρατορία σε Ελληνοχριστιανική χωρίς να χρειαστεί να πολεμήσουν. 

Με όπλα τον πολιτισμό και την Χριστιανική θρησκεία, είμαστε το μοναδικό έθνος στον κόσμο που κατέκτησε την ελευθερία του και διοίκησε μια παγκόσμια αυτοκρατορία. Ένα ακόμη ασύλληπτο παγκόσμιο επίτευγμα του Ελληνισμού, που δεν επέτυχε και δεν θα επιτύχει κανένα άλλο έθνος. 

Αν και δεν ήταν στόχος του Μ. Αλέξανδρου, εν τούτοις μέσα από την κατάκτηση του Περσικού έθνους δημιουργήθηκαν οι γεωστρατηγικές-γεωπολιτικές συνθήκες για την ίδρυση της Ρωμαϊκής "δημοκρατίας" η οποία στην συνέχεια ονομάστηκε αυτοκρατορία. 

Με την κατάκτηση της Περσικής αυτοκρατορίας των Αχαιμενιδών και κάτω από τις γεωστρατηγικές-γεωπολιτικές συνθήκες που διαμορφώθηκαν, έλαβαν την απόφαση οι παράγοντες του Διονυσιακού πολιτισμού να ιδρύσουν την Ρωμαϊκή "δημοκρατία". Ένας ακόμη σημαντικός λόγος για την ίδρυση του Imperium Romanun ήταν ο ταχύτατος εξελληνισμός του Ισραηλινού έθνους. 

Ο Αριστόκλειος πολιτισμός ως η κορυφαία πολιτιστική αυτοκρατορία της ανθρωπότητας αποκτά διαχρονικά εκατομμύρια υποστηρικτές. Το ίδιο έγινε με τις κατακτήσεις του Αλέξανδρου όπου διαδόθηκε ο πολιτισμός των Ελλήνων. Είναι ιστορικά αποδεδειγμένο ότι οι Ραββίνοι εκείνης της εποχής αντιμετώπιζαν σοβαρότατα προβλήματα και δεν ήταν σε θέση να αποτρέψουν τον εξελληνισμό επιφανών Ιουδαίων. Για να μην επιδεινωθεί η κατάσταση και χαθεί εντελώς ο έλεγχος αποφάσισαν να προκαλέσουν ένα ισχυρότατο σοκ στο Ισραηλινό έθνος. Σε άρχοντες και τον λαό. Μια ακόμη σημαντικότατη αιτία για την δημιουργία της Ρώμης ως  παγκόσμιας Διονυσιακής αυτοκρατορίας ήταν χρονική. Οι παράγοντες της Διονυσιακής κουλτούρας ήθελαν να έχουν όλο τον απαραίτητο χρόνο να επανασυστήσουν την Περσική αυτοκρατορία χωρίς εμπόδια και περισπασμούς.    

Η Ρωμαϊκή αυτοκρατορία με πρωτεύουσα την αρχαία Ρώμη, ήταν δημιούργημα των Σιωνιστών-παγανιστών. Οι ίδιοι οι Ρωμαίοι συγκλητικοί δημοσίως με μεγάλη υπερηφάνεια έλεγαν ότι η αρχαία Ρώμη ήταν η νέα πόρνη Βαβυλώνα (G Beck-Η Bυζαντινή χιλιετία). Για όσους δεν γνωρίζουν η Βαβυλώνα ήταν πριν από την Ρώμη το παγκόσμιο κέντρο της αρχαίας θρησκείας. Οι Ιουδαίοι προσπάθησαν με κάθε τρόπο, να πάρουν πίσω την αυτοκρατορία τους, από την ημέρα, που ανέλαβαν, την διοίκηση του Ρωμαϊκού κράτους, οι Έλληνες. Δεν μπορούσαν να δεχτούν ότι το κράτος των σιωνιστών και του Εωσφόρου, έγινε η Αυτοκρατορία του Χριστού και των Ελλήνων.  

Οι αρχαίοι Σιωνιστές ως γνήσιοι συνεχιστές των παραδόσεων τους ήταν παγανιστές και πίστευαν στον θεό Savazio, για αυτό έφεραν την Ολύμπια θρησκεία στην Ελλάδα

Στην Ελληνική μυθολογία-ιστορία με το όνομα Σαβάζιος είναι γνωστή μία αρχαία θεότητα. Ετυμολογικά το δεύτερο συνθετικό του ονόματος (-ζιος) προέρχεται από την ρίζα Dyeus. Aπό εκεί βγαίνουν και οι λέξεις Δίας και θεός, (Λατινικά deus). Στην κλασική Ελλάδα τον ονόμασαν Διόνυσο. Ο "θεός" Σαβάζιος είναι ο Διόνυσος (Λεξικό Σούδα). Ο Σαβάζιος αποτελεί τον βασικότερο και σημαντικότερο "θεό" του Ιουδαϊκού έθνους. 

Ο βιογράφος, φιλόσοφος, ιστορικός, θεουργός και αρχιερέας του μαντείου των Δελφών Πλούταρχος γράφει στα Συμποσιακά του (ΙV 6) ,ότι οι Εβραίοι λάτρευαν τον Διόνυσο, και ότι η ημέρα των Σαββάτων ήταν εορτή του Σαβαζίου !!! Ένας μύστης αναφέρει την πραγματική θρησκεία των Ισραηλιτών. Διαβάστε σχετικά το αρχαίο κείμενο των Συμποσιακών. (1) O Φρυγικός Savazios είναι ο "θεός" των αχαλίνωτων ερωτικών οργίων-σεξουαλική μαγεία και των καταστροφών. Για αυτό μοιραζόταν την διοίκηση του Φοινικικού μαντείου των Δελφών με τον έτερο "θεό" των καταστροφών, τον Ιουδαϊκής καταγωγής Απόλλων. 

Η ΠΑΡΑΚΜΗ ΤΗΣ ΡΩΜΑΙΚΗΣ ΑΥΤΟΚΡΑΤΟΡΙΑΣ. 

Ο Διονυσιακός πολιτισμός εκτός από τον αρχαίο Ελληνικό κόσμο, συμπαρέσυρε στην καταστροφή και την Ρωμαϊκή αυτοκρατορία. Μια από τις βασικές αιτίες παρακμής της Ρωμαϊκής αυτοκρατορίας, ήταν ο θεσμός της σεξουαλικής διαφθοράς και της δουλείας. Αυτός ο θεσμός εμπόδισε την εξέλιξη της κοινωνίας και οικονομίας, καθώς λειτούργησε αποτρεπτικά στην ανάπτυξη νέων παραγωγικών σχέσεων. 

Η πτώση της αυτοκρατορίας ήταν πλέον προδιαγεγραμμένη. Οι απλοί Ρωμαίοι στην πλειοψηφία τους ήταν άνεργοι. Ήταν μια εξαθλιωμένη μάζα, μία υποταγμένη τάξη, που το μόνον που ζητούσε ήταν σεξ, σεξουαλική διαφθορά, άρτο και θεάματα. Επίσης μεταξύ πολλών άλλων δεινών, η τοκογλυφία είχε γίνει μiα τεράστια κοινωνική μάστιγα.

Η διοικητική παραλυσία, η κοινωνική εξαθλίωση- σεξουαλική διαφθορά και ο ηθικός ξεπεσμός, ήταν άνευ προηγουμένου στην παγκόσμια ιστορία. Η ηθική με την πνευματική κατάπτωση επέφεραν την σήψη-παρακμή, την απελπισία, την αδιαφορία και την αδράνεια. Ο χρόνος πλέον κυλούσε αντίστροφα για την πανίσχυρη-παγκόσμια Ρωμαϊκή αυτοκρατορία. Ο ηθικός ξεπεσμός στα ανώτερα κοινωνικά στρώματα, στην αριστοκρατία της Ρωμαϊκής κοινωνίας, ήταν  δίχως προηγούμενο. Η αριστοκρατία ακολουθούσε κατά πόδας τους αυτοκράτορες. Οι ακολασίες τους και τα αχαλίνωτα σεξουαλικά όργια τους, έμειναν στην ιστορία. Οι πρόστυχες δεν βρίσκονταν μόνον μέσα στα παλάτια των αυτοκρατόρων, αλλά σχεδόν σε όλα τα σπίτια των ευγενών-αξιωματούχων Ρωμαίων. 

Η έκφυλη-άρχουσα Ρωμαϊκή τάξη, στις θρησκευτικές τελετές έκανε τρομερά όργια. Εξαντλημένοι οι Ρωμαίοι μετά από τόση σήψη-παρακμή, έπεφταν σε βαριά κατάθλιψη και αδράνεια. Πολλοί Ρωμαίοι αηδιασμένοι από τέτοιου είδους ανήθικες απολαύσεις, και από τον άρρωστο-εωσφορικό τρόπο ζωής αυτοκτονούσαν. Άλλοι ήταν σωματικά-ψυχικά ερείπια, και επιθυμούσαν  μία καινούρια ζωή. 

Ο ηθικός ξεπεσμός δεν περιορίζονταν μόνον στις ανώτερες κοινωνικές τάξεις, καθώς έφτανε ως τα κατώτερα στρώματα της κοινωνίας. Οι κατώτερες τάξεις με την σειρά τους, έκαναν ότι μπορούσαν, προκειμένου και αυτές να ανέβουν στην κλίμακα της ανηθικότητας και του εκφυλισμού. Ο θεσμός του γάμου είχε εξευτελισθεί, οι οικογένειες είχαν διαλυθεί, η κοινογαμία είχε γενικευθεί, οι άνδρες και οι γυναίκες συναγωνιζόταν στην πορνεία, όπως γίνεται και στην εποχή μας. Η πορνεία είχε λάβει ανεξέλεγκτες και φοβερές διαστάσεις. 

Η ανηθικότητα και τα όργια έχουν και αυτά τα όριά τους. Για αυτό αηδιασμένοι και αυτοί από αυτόν τον αδιέξοδο Ρωμαϊκό τρόπο ζωής, εναπόθεσαν τις ελπίδες τους για μία  καλύτερη ζωή στον πραγματικό Σωτήρα – Λυτρωτή, τον Ιησού Χριστό.

Ο ΜΕΣΑΙΩΝΙΚΟΣ ΕΛΛΗΝΙΣΜΟΣ ΣΤΗΝ ΚΟΡΥΦΗ ΤΟΥ ΚΟΣΜΟΥ.  

Δεν ήταν τυχαία ιστορικά γεγονότα ότι ο Τίμιος Σταυρός βρέθηκε για πρώτη φορά επί βασιλείας του Αγίου Κωνσταντίνου, όταν παραχωρήθηκε η Ρωμαϊκή εξουσία στους Έλληνες και επέστρεψε στα Ιεροσόλυμα από τον πρώτο Έλληνα αυτοκράτορα που ανέβηκε στον Ρωμαϊκό θρόνο της Κωνσταντινουπόλεως.  

Τα δύο μεγίστης-παγκόσμιας σημασίας γεγονότα δείχνουν ότι οι αναγεννημένοι από την Ορθοδοξία Έλληνες, είχαν την ευλογία και την απόλυτη στήριξη του Χριστού να διοικήσουν την παγκόσμια Ρωμαϊκή αυτοκρατορία για να διδάξουν τον Θεό-Δημιουργό του Μέγα Αριστοκλή και τον Ελληνικό πολιτισμό στα έθνη κατά τους μεσαιωνικούς χρόνους. 

Ότι είμαστε ως έθνος το οφείλουμε στον Χριστό, τον Άγιο Κωνσταντίνο, την Αγία Ελένη, τον Μέγα Αριστοκλή, τον Ηρόδοτο και στους τρεις Ιεράρχες. Για την αλλαγή της παγκόσμιας ιστορίας, για όλα τα κοσμοϊστορικά γεγονότα αιτία είναι ο Ιησούς Χριστός, ο Άγιος Κωνσταντίνος, η Αγία Ελένη, οι τρεις ιεράρχες και ο Μέγας Αριστοκλής. Εκείνοι άλλαξαν την ιστορία της ανθρωπότητας. Ήταν η αιτία για την δημιουργία της πρώτης και μοναδικής Ορθόδοξης- παγκόσμιας αυτοκρατορίας.  

Ήταν οι δημιουργοί της πρώτης και μοναδικής Ορθόδοξης- παγκόσμιας αυτοκρατορίας. Ο Κωνσταντίνος αντιλαμβάνεται ότι ήδη έχουμε μια αλλαγή στην παγκόσμια ιστορία καθώς ο Ιουδαϊκός χριστιανισμός άρχισε να εξελληνίζεται μέσα από την χρήση της Ελληνικής γλώσσας και του πολιτισμού. Την αλλαγή αυτή την θεμελίωσαν οριστικά οι τρεις ιεράρχες με την είσοδο των διδαχών του Αριστοκλή στον χριστιανισμό. 

Η μεταστροφή της Ορθοδόξου πίστεως από τον Διονυσιακό-Ιουδαϊκό στον Ελληνικό πολιτισμό, δημιούργησε τις προϋποθέσεις για την παγκοσμιότητα της Ορθοδοξίας, του Ευαγγελίου, του κλασικού πολιτισμού και του Ελληνικού Imperium Romanum. 

Ο Μέγας Αριστοκλής μαζί με τον σωτήρα Ιησού Χριστό διαμόρφωσαν ηθικά και πνευματικά ολόκληρη την Ρωμαϊκή αυτοκρατορία, διότι εξ αρχής ο Χριστιανισμός με τον Ελληνισμό, είχαν τα ίδια ηθικά αξιώματα στους περισσότερους τομείς. Ενδεικτικό περί αυτού ήταν ότι τρία από τα τέσσερα Ευαγγέλια γράφτηκαν απευθείας στην Ελληνική γλώσσα, όπως επίσης οι πράξεις των Αποστόλων, οι επιστολές του Αποστόλου των εθνών Παύλου, καθώς και τα πρώτα άρθρα της Ορθόδοξης, Χριστιανικής θεολογίας. 

Η ίδρυση της παγκόσμιας Ρωμαϊκής αυτοκρατορίας από τους Ιουδαίους ένωσε όλη την οικουμένη. Αυτό έφερε την υποταγή των εθνών, κατάργησε τα σύνορα στην Μεσόγειο, Ευρώπη, Μικρά Ασία. Βόρεια Αφρική κλπ, και σχημάτισε την πατρίδα που γεννήθηκε η Ελληνορθοδοξία. παράλληλα δημιούργησε τις προυποθέσεις για την απελευθέρωση του Ελληνικού έθνους, το οποίο έφτασε στο απόγειο του, με την ανάληψη διοικήσεως του Ρωμαϊκού κράτους. 

Οι Έλληνες των μεσαιωνικών αιώνων μέσα από την ηθική, την πίστη και την παιδεία έγιναν κληρονόμοι μιας παγκόσμιας αυτοκρατορίας (Ρωμαϊκή) και μια παγκόσμιας θρησκείας (Χριστιανισμός). Ο Χριστιανισμός αναδύθηκε και έγινε παγκόσμια θρησκεία με την εισαγωγή των Πλατωνικών διδασκαλιών από τους τρείς ιεράρχες και η αρχαία Ελληνική σοφία διασώθηκε και διατηρήθηκε στους αιώνες μέσα από την ενσωμάτωση της στην Ορθόδοξη-Χριστιανική πίστη. Κυριολεκτικά ο Ελληνισμός αναστήθηκε από την Ορθοδοξία.

Ήδη από την εποχή του Αγίου Κωνσταντίνου έχουμε μια αλλαγή στην παγκόσμια ιστορία καθώς ο Ιουδαϊκός χριστιανισμός άρχισε να εξελληνίζεται μέσα από την χρήση της Ελληνικής γλώσσας και του πολιτισμού. Την αλλαγή αυτή την θεμελίωσαν οριστικά οι τρεις ιεράρχες με την είσοδο των διδαχών του Αριστοκλή στον χριστιανισμό. Οι Έλληνες με το που αναλαμβάνουν την διοίκηση του Ρωμαϊκού κράτους, έχουν πλήρη συνείδηση της πολιτιστικής και θρησκευτικής ανωτερότητας τους. 

Ο σκοπός των Τριών Ιεραρχών ήταν η ενοποίηση του Ρωμαϊκού κράτους μέσω της χριστιανικής πίστεως και της Ελληνικής παιδείας. Η Ορθοδοξία και ο Αριστόκλειος πολιτισμός ήταν τα βασικά στοιχεία συνοχής για να αντιμετωπίσει το Ελληνικό-Ρωμαϊκό έθνος, τον μόνιμο κίνδυνο λόγω των διαφορετικών λαών. Οι Άγιοι πατέρες θεμελίωσαν την πολιτική ιδεολογία της Ρωμαϊκής αυτοκρατορίας, επάνω στο αξίωμα της χριστιανικής οικουμενικότητας, του Ελληνικού πολιτισμού και των Ρωμαϊκών πολιτικών αξιωμάτων. 

Το Ρωμαϊκό κράτος συνέχισε να υπάρχει εξαιτίας του Χριστού, του Αγίου Κωνσταντίνου και των τριών Ιεραρχών. Χωρίς την ένωση του Χριστιανισμού και του αρχαίου Ελληνικού πολιτισμού, ήταν αδύνατον να γίνει το έθνος μας, παγκόσμια αυτοκρατορία και να φτάσει στην κορυφή του κόσμου. 

Ο Ελληνικός πολιτισμός και ο Χριστιανισμός θα ενωθούν ώστε να γίνει για μία και μοναδική φορά η Ελλάδα παγκόσμιο κρατικό μόρφωμα. Ο Χριστός και ο Αριστοκλής-Πλάτωνας υπήρξαν τα θεμέλια της αυτοκρατορίας και του έθνους. Από εκεί ο Ελληνισμός θα πάρει αστείρευτες δυνάμεις για να μεγαλουργήσει και να επιβιώσει. Οι πατέρες της Ορθοδοξίας, κράτησαν ότι πολύτιμο είχε ο αρχαίος Ελληνικός πολιτισμός, όπως οι διδασκαλίες του Πλάτωνα-Αριστοκλή, ενώ παράλληλα χρησιμοποίησαν την κορυφαία γλώσσα στον κόσμο την Ελληνική. Ο Ελληνικός πολιτισμός δεν ήταν αρκετός από μόνος του για να φτάσει στην κορυφή του κόσμου το έθνος. 

Για αυτό και έπρεπε να ενωθεί ο Ελληνικός πολιτισμός με τον χριστιανισμό, για να φτάσει ο Ελληνισμός στο απόγειον της δυνάμεως του. Η πολιτιστική διαδρομή του αρχαίου Ελληνικού κόσμου ενώθηκε με την Ορθοδοξία ως σώμα Χριστού, όταν οι Έλληνες θα αναλάβουν την ηγεσία της Ρωμαϊκής αυτοκρατορίας και της Αγίας Ορθόδοξης Εκκλησίας. 

Ο Ελληνικός-Ρωμαϊκός πολιτισμός βασίζεται σε μια πολυπολικότητα και σε ανταγωνιστικές αρχές με βασικούς πυλώνες τον Ιησού Χριστό και τον Μέγα Αριστοκλή. Είναι εμφανέστατη η  δυναμική-καταλυτική συνύπαρξη ισορροπία μεταξύ του χριστιανικού πολιτισμού και του ελληνιστικού πολιτισμού. 

Ο μέγιστος εκφραστής της Αρχαιότητας ο Αριστοκλής μαζί με τους τρεις Ιεράρχες θα δημιουργήσουν της βάσεις για την οικουμενικότητα, την διαχρονικότητα του Ελληνισμού και της Χριστιανικής, Ελληνικής-Ρωμαϊκής αυτοκρατορίας. Τα περισσότερα στοιχεία του αθάνατου Ελληνικού πνεύματος θα είναι πλέον μέσα στην Ορθόδοξη πίστη. Η εισαγωγή των διδασκαλιών του ύπατου των φιλοσόφων Πλάτωνα-Αριστοκλή από τους Αγίους Ιεράρχες, είναι η μεγαλύτερη απόδειξη ότι οι Έλληνες φιλόσοφοι ήταν μονοθεϊστές και ότι δεν είχαν καμία απολύτως σχέση με το Φοινικικό δωδεκάθεο. 

Μέσα από τα Πλατωνικά διδάγματα και τα ηθικά αξιώματα, ο Χριστιανισμός έγινε πολύ ευκολότερα αποδεκτός από τους Έλληνες, καθώς τους φάνηκε από την αρχή, ότι η Ορθοδοξία είναι κάτι πολύ οικείο, προς εκείνους. Το αποτέλεσμα ήταν με την εισαγωγή των διδαχών του Πλάτωνα, στον Χριστιανισμό, να έχουμε πολύ μεγάλη εξάπλωση, της νέας και ανερχόμενης θρησκείας στην αυτοκρατορία. Μόνον όσοι ήταν αγράμματοι δεν έγιναν Χριστιανοί, διότι δεν επέτυχαν να διεισδύσουν στα ουσιώδη νοήματα της Χριστιανικής διδασκαλίας. Η αλλαγή του Χριστιανισμού από τον Εβραϊκό, στον Ελληνικό πολιτισμό επέφερε την οικουμενικότητα της Ορθοδοξίας, του Ευαγγελίου, του κλασικού πολιτισμού και της Ρωμαϊκής αυτοκρατορίας. 

Έξω από την Ελληνική Ορθοδοξία άφησαν οι άγιοι Ιεράρχες, μόνο το δωδεκάθεο, τον Φοινικικό παγανισμό ως ανάξιο του αρχαίου Ελληνικού πολιτισμού και της Ορθοδοξίας. Πρόσθεσαν στον Χριστιανισμό μόνον ότι καλό είχε ο αρχαίος Ελληνικός πολιτισμός μέσα από τα φιλοσοφικά αξιώματα του Αριστοκλή. 

Οι Τρεις Ιεράρχες διέσωσαν ότι πολύτιμο είχε δημιουργήσει η ανθρώπινη διάνοια των Ελλήνων σοφών, συνδυάζοντας το πνεύμα του αρχαίου φωτός, με την διδασκαλία του Χριστού. Η σκέψη των Χριστιανών φιλοσόφων του 4ου αιώνα με βασικούς εκφραστές τον Μ. Βασίλειο, τον Άγιο  Γρηγόριο, (Ναζιανζηνό-Θεολόγο), τον Άγιο Ιωάννη-Χρυσόστομο και τον Άγιο Γρηγόριο (Επίσκοπος Νύσσης), αποτελεί κομβικό σημείο για την ανάπτυξη της Ορθοδόξου πίστεως. Στις διδαχές και στα έργα τους είναι εμφανής η ιδεολογία του Αριστοκλή-Πλάτωνα. Οι Καππαδόκες νεοπλατωνικοί-φιλόσοφοι έρχονται στο πιο καθοριστικό χρονικό σημείο, να διαμορφώσουν και την Ορθόδοξη πίστη. Οι Έλληνες με το που αναλαμβάνουν την διοίκηση του Ρωμαϊκού κράτους, έχουν πλήρη συνείδηση της πολιτιστικής και θρησκευτικής ανωτερότητας τους

ΚΩΝΣΤΑΝΤΙΝΟΥΠΟΛΗ Η ΠΑΓΚΟΣΜΙΑ ΠΡΩΤΕΟΥΣΑ ΤΟΥ ΜΕΣΑΙΩΝΙΚΟΥ ΚΟΣΜΟΥ. 

Το Imperium Romanum από Διονυσιακή αυτοκρατορία έγινε Αριστόκλεια κοσμοκρατορία. 

Οι Έλληνες του μεσαίωνα έγιναν παγκόσμιοι ηγεμόνες. Για τους Σλάβους η Βασιλεύουσα  ήταν το Τσάριγκραντ, η πόλη των αυτοκρατόρων. Οι Σκανδιναβοί ονόμαζαν την βασιλεύουσα Μίλγκαρθ, που σημαίνει η  μεγάλη και  η πιο σεβαστή πόλη από όλες στον κόσμο. Οι Σκανδιναβοί και πολλοί άλλοι λαοί θεωρούσαν ως τον μεγαλύτερο τίτλο τιμής, να υπηρετήσουν στον Ελληνικό-Αυτοκρατορικό στρατό, δίπλα στους πιο γενναίους βασιλιάδες ,στρατηγούς, αξιωματικούς, και στρατιώτες του κόσμου, τους Έλληνες. Οι Ισλανδοί ονόμαζαν τον Βόσπορο Σγιαβινταρσούντ, τα στενά των ευσεβών και την Αγία Σοφία, την θεωρούσαν ως το πιο θαυμαστό μέρος της οικουμένης.

Πολλοί προσκυνητές με προορισμό τους Άγιους τόπους είχαν ως απαραίτητη στάση την Βασιλεύουσα Κωνσταντινούπολη. Ως παγκόσμια πρωτεύουσα του μεσαίωνα στην Κωνσταντινούπολη, κατοικούσαν και αρκετές μειονότητες όπως Άραβες, Τούρκοι, Ιταλοί, Νορμανδοί, Φράγκοι, Γότθοι, Ούννοι κλπ. Η Αγία Σοφία ήταν η ωραιότερη Εκκλησία στον κόσμο και η Βασιλίδα των πόλεων γεμάτη με αλλοδαπούς προσκυνητές, πρεσβευτές ξένων χωρών, εμπόρους κλπ. Καμία άλλη πόλη σε ολόκληρο τον κόσμο δεν είχε τόσες Εκκλησίες-Μοναστήρια και φιλανθρωπικά ιδρύματα. Όλα  τα υπόλοιπα έθνη πλην του Ιmperium Romanum, του Βοσπόρου, ήταν σε μεγάλη ηθική-πνευματική εξαθλίωση. (2) 

Η γεμάτη από Χριστιανική ζωή Κωνσταντινούπολη-Βασιλεύουσα, γίνεται η πόλη με τα περισσότερα φιλανθρωπικά ιδρύματα στον κόσμο, την εποχή του μεσαίωνα.  

Καμία άλλη πόλη του κόσμου δεν είχε τόσα φιλανθρωπικά ιδρύματα.  Αυτό είναι το βασικότερο στοιχείο-αξίωμα  που  χαρακτηρίζει την αγάπη των Ορθοδόξων Ελλήνων προς τον Χριστό, και τους αδύναμους συνανθρώπους. Οι Έλληνες του μεσαίωνα γνωρίζουν καλά τι θα σημαίνει ελεημοσύνη –βοήθεια στον φτωχό, στον άστεγο, στον πεινασμένο, στον ανάπηρο. Για αυτό πάρα πολλοί Έλληνες εκείνες της εποχές, έκαναν πολλές ελεημοσύνες,  από πραγματική Χριστιανική αγάπη.

Η πόλη των πόλεων η Κωνσταντινούπολη ήταν δίκαια ξακουστή ως  η πόλη με τα περισσότερα νοσοκομεία, ορφανοτροφεία, γηροκομεία, φτωχοκομεία. Όλα αυτά τα ιδρύματα λειτουργούσαν δωρεάν, για τους φτωχούς υπηκόους του κράτους που ήταν άστεγοι-πένητες. 

Βασικός χορηγός-δωρητής η Ελληνική-Ορθόδοξη Εκκλησία, ακολουθούσε η εκάστοτε αυτοκρατορική οικογένεια και οι ανώτερες κοινωνικές τάξεις. Το Έργο της ιερής φιλανθρωπίας, αναλάμβαναν τα θηλυκά μέλη των αυτοκρατορικών οικογενειών, όσο και των εύπορων οικονομικά τάξεων, διότι οι άνδρες απουσίαζαν, σε καθημερινή βάση, όλους εκείνους τους αιώνες στα πεδία των μαχών. 

Η μεγαλοπρέπεια και ο πλούτος της Βασιλεύουσας εξέπληξε όλους τους επισκέπτες. 

Σε όλες τις πλουσιότερες πόλεις του κόσμου, δεν υπήρχαν συγκεντρωμένα τόσα αγαθά όσο αυτά που βρέθηκαν στην Κωνσταντινούπολη. έγραψε ο Robert de Clari, ένας από τους συμμετέχοντες στην τέταρτη Διονυσιακή-Εωσφορική σταυροφορία. Μέχρι την καταστροφή της Τέταρτης Σταυροφορίας, η Κωνσταντινούπολη ήταν το μεγαλύτερο εμπορικό σταυροδρόμι στον κόσμο, που συνέδεε την Κίνα, την Ινδία, την Αραβία, την Ευρώπη και την Αφρική. Όλα τα ευρωπαϊκά βλέμματα στράφηκαν προς το μέρος της.  

Η αυτοκρατορική εξουσία βασίζεται στους εκπαιδευμένους αξιωματούχους στον Αριστόλειο πολιτισμό πολιτισμό. Μια σημαντική-θεμελιώδης διαφορά των Ελλήνων και του Ιmperium Romanum του Βοσπόρου με την "Αγία Γερμανική αυτοκρατορία" ήταν ότι η πολιτική φιλοσοφία που καθοδηγούσε την άρχουσα τάξη στηριζόταν στην Αριστόκλεια παιδεία. Στον Αντίποδα η δυτική πολιτική-θεολογία αντλήθηκε από την Παλαιά Διαθήκη και την Διονυσιακή Κουλτούρα. 

Το Ελληνικό έθνος έγινε κληρονόμος μιας παγκόσμιας αυτοκρατορίας και επίκεντρο της Ορθοδοξίας και του Αριστόκλειου πολιτισμού για όλη την οικουμένη. Το δικαίωμα των Ελλήνων βασιλέων να θεωρούνται νόμιμοι διάδοχοι των Ρωμαίων αυτοκρατόρων, δεν έχει αμφισβητηθεί σε όλη την διάρκεια ζωής της Ελληνικής-Ρωμαϊκής αυτοκρατορίας. 

Μόνο η Γερμανική άρχουσα τάξη διεκδικούσε  τους τίτλους και τα εδάφη του Imperium Romanum του Βοσπόρου. Ακόμη και σε χώρες όπως η Γαλλία, η Ισπανία και η Βρετανία, που δεν υπήρχε περίπτωση να ανακτηθούν ως αυτοκρατορικά εδάφη, θεωρούσαν τον εκάστοτε Έλληνα-βασιλιά Κωνσταντινουπόλεως, ως τον υπέρτατο άρχοντα της γης. 

Η κατάκτηση των εδαφών αυτών για τελευταία φορά από τον Ιουστινιανό,  θεωρήθηκε ως νόμιμη επανάκτηση των αυτοκρατορικών δικαιωμάτων. 

Ο εκάστοτε πάπας χρονολογούσε τα έγγραφα του, με βάση το έτος βασιλείας του Έλληνα αυτοκράτορα. Ο κάθε νεοεκλεγμένος πάπας ζητούσε την επικύρωση του αξιώματος του, από τον Έλληνα μονάρχη Κωνσταντινουπόλεως, η από τον έξαρχο της Ραβέννας.

Τον τέταρτο αιώνα έχουμε την θεολογική εδραίωση του Χριστιανισμού και του Imperium Romanum. Kατά τις Αγίες Οικουμενικές Συνόδους που έλαβαν χώρα δια την αναίρεση των αιρετικών δοξασιών και την υποστήριξη Ορθόδοξου Δόγματος έχουμε την ένωση της χριστιανικής Χριστιανικής πίστεως με την φιλοσοφία και την δημιουργία της Ελληνοχριστιανικής Θεολογίας. Οι μεγαλύτερες μορφές της παγκόσμιας ιστορίας έζησαν κατά την μεσαιωνική εποχή. Μέγας Κωνσταντίνος, Μέγας Ηράκλειος, το μοναδικό φαινόμενο ο Έλληνας που αναπαύεται στο Έβδομον (Μέγας Βασίλειος) και οι Τρείς Φωστήρες της Τρισηλίου Θεότητος. 

Η ΕΠΙΜΑΧΗ ΕΠΙΣΤΗΜΟΝΙΚΗ ΕΡΓΑΣΙΑ ΤΟΥ ΑΕΙΝΗΣΤΟΥ ΚΑΙ ΜΕΓΑΛΟΥ ΕΥΠΑΤΡΙΔΗ ΧΡΗΣΤΟΥ Α. ΣΑΡΤΖΕΤΑΚΗ : 

"Εἰς τὸ κυκλοφοροῦν ὑπ’ ἀριθ. 253 τεῦχος (Ἰανουαρίου 2003) τοῦ ἐγκρίτου περιοδικοῦ σας «Δαυλὸς» δημοσιεύεται ὀργίλη, ἐξ ἀγαθοῦ φιλοπάτριδος συνειδότος, ἐπιστολὴ τοῦ ἐν Βερολίνῳ ἀναγνώστου σας Κυρίου Κώστα Μπαλάνου. Μὲ τὴν ἀντίληψιν ὅτι ἡ φιλοπατρία προϋποθέτει καὶ ἑδραίαν γνῶσιν τῆς Ἱστορίας, θὰ ἤθελα ἐπὶ τῆς ἐπιστολῆς αὐτῆς νὰ παρατηρήσω, χάριν τῶν ἀναγνωστῶν τοῦ περιοδικοῦ, τὰ ἀκόλουθα :

Πρῶτον, πλανᾶται ὁ ἐπιστολογράφος σας φρονῶν, ὅτι τὸ ὄνομα «γραικὸς» εἶναι ξενικόν, δοθὲν δῆθεν ὑπὸ τῶν Ρωμαίων εἰς τοὺς Ἕλληνας τῆς κάτω Ἰταλίας ! Διότι δὲν πρόκειται περὶ ξενικῆς ὀνομασίας ! Εἶναι ὄνομα ἑλληνικώτατον, τὸ πρῶτον ἐθνικόν μας ὄνομα. Πράγματι, λέγει ὁ Ἀριστοτέλης (Μετεωρολογικά, Ι 14) «ὤκουν γὰρ ... καὶ οἱ καλούμενοι τότε μὲν Γραικοί, νῦν δὲ Ἕλληνες» (βλέπε τὸ κείμενον, π.χ. εἰς τὴν ἔκδοσιν τῶν Μετεωρολογικῶν τῆς Collection Budé, Παρίσι, τόμος Ι, 1982, σελ. 45, παραπομπὲς δὲ καὶ εἰς ἄλλους ἀρχαίους συγγραφεῖς εἰς τὸ ἐξαίρετον ἔργον τοῦ Καθηγητοῦ Γεωργίου Α. Παπαντωνίου, Ἀρχαία Ἑλληνικὴ Ἱστορία, τόμος Α', 1979, σελ. 98 ὑποσημ.2). Τὸ «γραικὸς» αὐτὸ ἐπῆραν ἐν συνεχείᾳ οἱ Ρωμαῖοι καί, προσαρμόζοντές το εἰς τὴν φωνητικὴν τῆς γλώσσης των, ἔπλασαν τὸ “Graecus”, ἀπὸ τὸ ὁποῖον καὶ προέρχονται οἱ, σημειούμενες ἀπὸ τὸν ἐπιστολογράφον σας, ὀνομασίες εἰς τὶς σύγχρονες ξένες γλῶσσες ἡμῶν τῶν Ἑλλήνων καὶ τῆς χώρας μας. Οἱ ὁποῖες, ἑπομένως, μὲ πανάρχαιες ἑλληνικὲς ρίζες καὶ κατὰ καμμίαν λογικὴν δὲν θὰ πρέπει νὰ θεωροῦνται ἀποβλητέες.

Ἀντιθέτως ἀποβλητέες εἶναι οἱ ὀνομασίες «ρωμιὸς» καὶ «ρωμιοσύνη», οἱ ὁποῖες δυστυχῶς χρησιμοποιοῦνται καὶ ἀπό, ἀξιολόγους, κατὰ τὰ λοιπά, διανοουμένους, οἱ ὁποῖοι ἐναβρύνονται ὁμιλοῦντες συνεχῶς γιὰ τὴν «ὀρθόδοξη ρωμαίικη παράδοση» (ἄλλοτε ὑπῆρχε, δὲν γνωρίζω ἐὰν ἐξακολουθῇ, καὶ εἰδικὴ ραδιοφωνικὴ ἐκπομπὴ μὲ τὴν ὀνομασίαν αὐτήν !), χωρὶς νὰ ἐνοχλοῦνται ἀπὸ τὴν ἱστορικὴν ἀλήθειαν, ὅτι ἡ προσωνυμία «ρωμαῖος», δηλ. ἡ ἰδιότης τοῦ ρωμαίου πολίτου, ἡ ρωμαϊκὴ ἰθαγένεια θὰ ἐλέγαμε σήμερα, ἀπενεμήθη (καὶ αὐτό, ἂς σημειωθῇ, ἔγινε διὰ φορολογικοὺς ἀποκλειστικῶς σκοπούς !), μὲ τὸ γνωστὸ διάταγμα τοῦ Καρακάλλα τὸ 212 μ.Χ., εἰς ὅλους τοὺς ὑποδούλους λαοὺς τῆς Ἀνατολῆς ὑπὸ τῆς τότε κοσμοκρατείρας Ρώμης. Τὶ θέλουν λοιπὸν οἱ διανοούμενοί μας αὐτοὶ νὰ διαιωνίσουν ; Τὴν ἀνάμνησιν τῆς δουλείας ἐκείνης ; Ἀλλὰ οἱ ἀγωνισταὶ τοῦ 1821 μὲ θαυμαστὴν ἐπίγνωσιν τῆς ταυτότητός των διαλαλοῦσαν : «ἐγὼ γραικὸς γεννήθηκα, γραικὸς θὲ νὰ πεθάνω», χρησιμοποιοῦντες ἀκριβῶς τὸ πανάρχαιον ἐκεῖνο καὶ αὐτόχθον «γραικὸς» καὶ ὄχι τὸ ξενόφερτον καὶ ἀποβλητέον «ρωμαῖος» ἢ «ρωμηός ( ἢ «ρωμιός»). Ἀναμφισβητήτως ἦσαν σοφώτεροι ἀπὸ τοὺς αὐτοαποκαλουμένους «ρωμηούς» !

Δεύτερον, πλανᾶται ἐπίσης δεινῶς ὁ ἐπιστολογράφος σας, θεωρῶν, ὅτι μετὰ τὴν ρωμαϊκὴν κατἀκτησιν ἡ σκλαβιὰ τῶν Ἑλλήνων διήρκεσε δῆθεν 1850 χρόνια ! Διότι ἔτσι διαγράφει ἐκ τῆς Ἑλληνικῆς Ἱστορίας τὸ χιλιόχρονον Βυζάντιον, αὐτὴν τὴν Ἑλληνικὴν Μεσαιωνικήν μας Αὐτοκρατορίαν, κατὰ τὸν ἀνεπανάληπτον ἐθνικόν μας ἱστορικὸν ἀείμνηστον Κωνσταντῖνον Παπαρρηγόπουλον. Καὶ εἶχε μὲν διατηρήσει ἡ αὐτοκρατορία μας αὐτὴ τὴν ρωμαϊκὴν κρατικὴν παράδοσιν καὶ τὴν ἀρχικὴν ὀνομασίαν της ὡς «Ἀνατολικοῦ Ρωμαϊκοῦ Κράτους», ἀλλ' αὐτὸ ἐπέβαλλε πολιτικὴ σκοπιμότης, συγκεκριμένως ἡ διατήρησις τῆς ἐλπίδος ἀνακτήσεως καὶ τοῦ Δυτικοῦ τμήματος τῆς ἀρχικῆς ἑνιαίας αὐτοκρατορίας ἀπὸ τοὺς ἐπιδραμόντας καὶ καταλύσαντας τοῦτο βαρβάρους. Εἰς τὴν πραγματικότητα ὅμως, παρὰ τὴν ὀνομασίαν του, τὸ «Ἀνατολικὸν Ρωμαϊκὸν Κράτος» ἀπὸ τὶς ἀπαρχές του εἶχεν ἐξελληνισθῆ. Καὶ πληθυσμιακῶς καὶ πολιτιστικῶς.

Ὄντως καὶ ὁ πληθυσμὸς τοῦ Κράτους κατὰ μέγα μέρος, ἀπὸ τοῦ ἑβδόμου μάλιστα αἰῶνος, δηλαδὴ ἀπὸ τῆς ἐποχῆς τοῦ Ἡρακλείου, μὲ τὴν ἀπώλειαν ἀλλοεθνῶν τμημάτων τῆς αὐτοκρατορίας (Συρίας, Παλαιστίνης, Αἰγύπτου καὶ Λιβύης), ἦτο ἑλληνικός. Αὐτὴ εἶναι ἡ ἱστορικὴ ἀλήθεια, συσκοτιζομένη δολίως κατὰ τὶς ἡμέρες μας μὲ τὰ φληναφήματα περὶ τῆς δῆθεν πολυεθνικότητος τοῦ Βυζαντίου ! 

Ἀλλὰ καὶ πολιτιστικῶς, πνευματικῶς, ὁ συντριπτικῶς πλειονοψηφῶν Ἑλληνισμὸς ἐκυριάρχει μὲ τοὺς συγγραφεῖς του καὶ τὴν πνευματικήν του παράδοσιν, ἡ ὁποία ἐπιδρᾷ καὶ εἰς τοὺς ξένους, πολλοὺς τῶν ὁποίων καὶ ἐξελληνίζει. Καὶ ἤδη ἀπὸ τοῦ Ἰουστινιανοῦ καὶ ἑξῆς οἱ νόμοι συντάσσονται εἰς τὴν ἑλληνικήν, ἐνῷ καὶ ἡ εἰς τὴν λατινικὴν Ἰουστινιάνειος  νομοθεσία μεταγλωττίζεται ἀκολούθως εἰς τὴν ἑλληνικὴν μὲ τὰ «Βασιλικὰ» τοῦ Λέοντος τοῦ Σοφοῦ. 

Ἀπὸ δὲ τοῦ 397 δικαστικαὶ ἀποφάσεις καὶ ἀπὸ τοῦ 439 αἱ διαθῆκαι συντάσσονται εἰς τὴν ἑλληνικήν. Ἀκόμη καὶ ἠ χριστιανικὴ θεολογία τῆς Ἀνατολῆς, ὑπηρετοῦσα καὶ τὸν ἄλλον χριστιανικὸν κόσμον, καὶ τὴν Δύσιν καὶ τοὺς ἀνατολικοὺς λαούς, ἐξελληνίζεται, μὲ ἀποτέλεσμα βεβαίως ὁ Χριστιανισμὸς ἀπὸ ἰουδαϊκὴ αἵρεσις εἰς μίαν γωνίαν τῆς Παλαιστίνης, ὅπως χωρὶς τὴν ἑλληνικὴν εὐεργεσίαν θὰ παρέμενε, νὰ προσλάβῃ διαστάσεις οἰκουμενικότητος (βλέπε ἐπὶ τῶν ἀνωτέρω π.χ. τὸ ἔργον τοῦ Καθηγητοῦ καὶ Ἀκαδημαϊκοῦ ἀειμνήστου Κωνσταντίνου Ἀμάντου, Ἱστορία τοῦ Βυζαντινοῦ Κράτους, τόμος Α΄, ἔκδοσις β΄, 1953, σελ. 52 ἑπ.). 

Πρόκειται περὶ πρωτοφανοῦς εἰς τὴν Ἱστορίαν  ἄθλου, τὸν ὁποῖον ἐπετέλεσε, καὶ θριάμβου, τὸν ὁποῖον κατήγαγε, πάντοτε ἀκμαῖος καὶ ζωντανός, παρὰ τὴν ρωμαϊκὴν κατάκτησιν, ὁ Ἑλληνισμός, ὁ ὁποῖος κυριολεκτικῶς κατέφαγε τὰ θεμέλια ρωμαϊκὴς αὐτοκρατορίας καὶ τὴν μετέτρεψεν εἰς ἑλληνικήν. Βεβαίως ἠμπορεῖ ὀ καθεὶς νὰ ἔχῃ τὰς ἀντιλήψεις του ἐπὶ τῆς διαμορφώσεως τῶν ἐσωτερικῶν πραγμάτων τῆς Αὐτοκρατορίας, ἰδίως ὡς πρὸς τὴν ἐπιρροὴν τοῦ θρησκευτικοῦ παράγοντος, μὲ τὶς διαρκεῖς ἔριδες καὶ τὰ πολυάριθμα μοναστήρια, εἰς τὰ ὁποῖα κατέφευγαν ὄχι ὅλοι ἀπὸ ἐσωτερικὴν κλίσιν, ἀλλὰ καὶ χιλιάδες φυγοπόνων καὶ ἀργοσχόλων πρὸς ἀποφυγὴν τῆς στρατεύσεως, γεγονότα τὰ ὁποῖα συνετέλεσαν ἀποφασιστικῶς καὶ εἰς τὴν ἀποδυνάμωσιν τῆς Αὐτοκρατορίας. Δὲν ἔπαυσεν ὅμως ἐκ τούτων ἡ Αὐτοκρατορία νὰ εἶναι ἑλληνική.

Εἶναι λοιπὸν παραλογισμός, Κύριε Διευθυντά, νὰ ἀπορρίπτωνται ἀκρίτως καὶ μὲ τόσην εὐκολίαν α) τὸ ἀρχαιότατον καὶ ἑλληνικώτατον ὄνομά μας «γραικοί», καὶ β) ἕνα ἀπὸ τὰ λαμπρότερα τμήματα τῆς ἐθνικῆς μας Ἱστορίας, αὐτὸ τῆς Ἑλληνικῆς Μεσαιωνικῆς μας Αὐτοκρατορίας, ἡ ὁποία ἐπὶ χίλια καὶ πλέον χρόνια ἀπετέλεσε τὸ προπύργιον τοῦ ἀνθρωπίνου πολιτισμοῦ καὶ φραγμὸν εἰς τὴν πλήρη ἐκβαρβάρωσιν τῆς Εὐρώπης. Τμῆμα, τὸ ὀποῖον ἄλλωστε καὶ μᾶς συνδέει μὲ τὸ ἀπώτερον ἐθνικόν μας παρελθόν, τὴν ἀδιατίμητον ἑλληνικὴν ἀρχαιότητα.-

Ματαιοπονεῖτε μὲ τὰς παρατηρήσεις σας ὑπὸ τὴν δημοσιευθεῖσαν εἰς τὸ κυκλοφοροῦν ὑπ’ ἀριθ. 255 τεῦχος (Μαρτίου 2003) τοῦ «Δαυλοῦ» ἐπιστολήν μου. Διότι αὐταὶ δὲν ἀφοροῦν εἰς τὰ ὑπ’ ἐμοῦ θιγέντα θέματα, μόνον τῆς ἑλληνικότητος τῆς ἀρχαίας ἐθνικῆς μας ὀνομασίας «Γραικοὶ»  καὶ τοῦ Βυζαντίου. 

Ὥστε καὶ εὐλόγως νὰ διερωτῶμαι, διὰ ποῖον λόγον παρεθέσατε ἀπόψεις σας ἐπὶ ἄλλων, πρὸς ταῦτα, θεμάτων ὑπὸ τὴν ἐπιστολήν μου. Ἀλλὰ καὶ ἐπ’ αὐτῶν  ἐπιχειρηματολογεῖτε ἡμαρτημένως, ἄλλοτε ἀμαρτύρως, χωρὶς τεκμηρίωσιν, καὶ ἄλλοτε ἀπὸ προσκομιδῆς μέρους (ποὺ δὲν ἀποδίδει τὸ ὅλον !). Πράγματι : 

α) Ἀποδέχεσθε καὶ σεῖς τὴν ἑλληνικότητα τῆς ἐθνικῆς μας ὀνομασίας «Γραικοί», πρᾶγμα ὅμως ποὺ δὲν ἐσημειώσατε ὑπὸ τὴν ἐπιστολὴν τοῦ, τὰ ἀντίθετα ὑποστηρίζοντος, ἀναγνώστου σας Κου Κώστα Μπαλάνου, ἡ ὁποία καὶ ἔδωσε τὴν ἀφορμὴν εἰς τὴν ἰδικήν μου ἐπιστολήν. Καὶ ἐν συνεχείᾳ ἐκτείνεσθε εἰς ἄλλο, ἄσχετον πρὸς τὴν ἑλληνικότητα, θέμα, ἐπὶ τοῦ πῶς, μετὰ αἰῶνας πολλούς, ἐπὶ ρωμαϊκῆς κατακτήσεως, ἐχρησιμοποίουν οἱ Ρωμαῖοι τὴν ἐν λόγῳ ὀνομασίαν, ἰσχυριζόμενος ὅτι τὸ «γραικὸς» ἐχρησιμοποιεῖτο ὑπὸ τῶν Ρωμαίων πρὸς χαρακτηρισμὸν τῶν Ἑλλήνων ὑποτιμητικῶς-ἀπαξιωτικῶς∙ καὶ αὐτό, διότι «φθονοῦσαν τὸν πολιτισμὸν τῶν Ἑλλήνων»! Ἀλλὰ αὐτὰ ἐκτίθενται ἀμαρτύρως, χωρὶς τεκμηρίωσιν∙ ἀφοῦ καὶ ὁ Τσατσόμοιρος, εἰς τὸ βιβλίον τοῦ ὁποίου «Ἱστορία Γενέσεως τῆς Ἑλληνικῆς Γλώσσας»(1991) παραπέμπετε, ἐπίσης ἀμαρτύρως ὁμιλεῖ καὶ μόνον εἰκασίας ἐκθέτει.

Πράγματι δέ, ἡ ὀνομασία «γραικὸς» οὐδέποτε καὶ παρ’ οὐδενὸς ἐχρησιμοποιήθη ἀπαξιωτικῶς-ὑποτιμητικῶς. Ἄλλωστε τὸ ἐθνικὸν ὀνομα ἑνὸς λαοῦ, ἐν προκειμένῳ τὸ «γραικοί», μόνον ἀπὸ κακοήθη συμπεριφορὰν τοῦ φέροντος αὐτὸ λαοῦ θὰ ἠδύνατο μὲ τὴν πάροδον τοῦ χρόνου νὰ ἀποκτήςῃ ὑποτιμητικὴν-ἀπαξιωτικὴν σημασίαν, καὶ ὄχι διότι ἔτσι ἐπιθυμοῦν τρίτοι, π.χ. συνεπείᾳ ὐποτιθεμένου μίσους κατακτητοῦ. Καὶ τοιαύτην κακοήθη ἔναντι οἱουδήποτε συμπεριφορὰν οὐδέποτε ἐπέδειξεν ὁ Ἑλληνισμός. 

Μόνον τὸ ἐθνικόν μας ὄνομα «Ἕλληνες» ἐθεωρεῖτο κατὰ τοὺς πρώτους αἰῶνας τοῦ πρὸς ἐπιβολὴν ἀγῶνος τοῦ Χριστιανισμοῦ ὡς ὑποδηλοῦν εἰδωλολάτρας, ἀλλ’ αὐτὸ ἐγένετο ἐκ θρησκευτικῆς μισαλλοδοξίας λόγῳ διαφορᾶς θρησκεύματος, ἀλλὰ καὶ τοῦ γεγονότος, ὅτι τὸ ἑλληνικὸν στοιχεῖον ἐκυριάρχει πληθυσμιακῶς εἰς τὴν ἀνατολικὴν λεκάνην τῆς Μεσογείου, ὅπου ἀνεπτύσσετο τότε ὁ Χριστιανισμός. Καὶ  αὐτὴ ἡ ἀντίληψις εἶχε συντελέσει, ὥστε κατὰ τοὺς Μέσους χρόνους νὰ ἀναβιώςῃ τὸ ὄνομα «Γραικοί», μὲ τὸ ὁποῖον  καὶ αὐτοωνομάζοντο πλέον οἱ Ἕλληνες, δηλοῦντες οὕτω τὴν ἐθνικήν των καταγωγήν, ἐνῷ ἐπισήμως ὡς πολῖται ἐχαρακτηρίζοντο «Ρωμαῖοι», καθ’ ὃ ὑπήκοοι τῆς Ρωμαϊκῆς Αὐτοκρατορίας (βλέπε π.χ. τὸ βιβλίον τοῦ καθηγητοῦ Παναγιώτη ΧΡΗΣΤΟΥ, Οἱ περιπέτιες τῶν ἐθνικῶν ὀνομάτων τῶν Ἑλλήνων, 4^η ἔκδ., 1993, σελ. 106 ἑπ.).

Ὅμως οἱ Ρωμαῖοι δὲν εἶχον κανένα λόγον νὰ ὀνοματίζουν ὑποτιμητικῶς τοὺς κατακτηθέντας προγόνους μας. Καί, ὅπως ἡ Ἱστορία ὁμοθύμως διδάσκει, ὄχι μόνον δὲν ἐφθόνουν τὸν ἑλληνικὸν πολιτισμόν, ἀλλὰ ἀντιθέτως τὸν ἐθαύμαζον καὶ τὸν ἐνεκολπώθησαν. Αἱ περὶ τούτου μαρτυρίαι συντριπτικαί : 

Εἶναι πασίγνωστος ὁ λόγος  τοῦ Ὁρατίου, ὁ ὁποῖος εἰς τὸ ἑλληνότιτλον ἔργον του Epistulae (Ἐπιστολαὶ) εύγνωμόνως διελάλει, ὅτι : 

 «Graecia capta ferum victorem vicit et intulit agresti Latio artes et philosophiam”, ἤτοι «ἡ Ἑλλὰς κατακτηθεῖσα, τὸν σκληρὸν νικητὴν ἐνίκησε καὶ εἰσήγαγεν εἰς τὸ ἀγροῖκον Λάτιον τὰς τέχνας καὶ τὴν φιλοσοφίαν». Πράγματι δὲ ἡ λογοτεχνία τῶν Ρωμαίων ἀπεμιμήθη τὴν ἑλληνικήν (π.χ. ὁ Βιργίλιος εἰς τὴν «Αἰνειάδα» του οὐσιαστικῶς ἀντιγράφει τὸν Ὅμηρον, ὁ Λουκρήτιος εἰς τὸ «Περὶ φύσεως» [De rerum natura] ἔργον του τὴν διδασκαλίαν τοῦ Ἐπικούρου ἀκολουθεῖ, κλπ., κλπ.)∙  ἡ ρωμαϊκὴ  ιστοριογραφίακατὰ τὸν 3^ον π.Χ. αἰῶνα ἐχρησιμοποίει τὴν ἑλληνικὴν γλῶσσαν (π.χ. Φάβιος Πίκτωρ), ἀλλὰ καὶ μεταγενεστέρως ὁ Σαλλούστιος (περίπου 86-35 π.Χ.) ἀπεμιμήθη τὸ Θουκυδίδειον ὕφος καὶ τὸ καθολικὸν πνεῦμα τοῦ Ποσειδωνίου, ἐνῷ καὶ ὁ Τίτος Λίβιος (59 π.Χ. – 17 μ.Χ.), τοῦ ὁποίου τὸ ἔργον ἀπετέλεσε τὴν «Βίβλον» τῆς Ρωμαϊκῆς Ἱστορίας, ἀπὸ τὸν Πολύβιον ἤντλησε. Ὅπως καὶ ἡ τέχνη τῶν Ρωμαίων (οἰκοδομική, ἀγαλματοποιία, κλπ.) ἑλληνικὰ πρότυπα μιμεῖται. 

Ἀκόμη δὲ καὶ εἰς τὴν θρησκείαν οἱ Ρωμαῖοι ἠκολούθησαν τὸ ἑλληνικὸν δωδεκάθεον. Καὶ τὴν ἑλληνικὴν γλῶσσαν ἐξεμάνθανον : πρὸ παντὸς οἱ ἔμποροι καὶ ἡ ἰθύνουσα τάξις τῆς Ρωμαϊκῆς κοινωνίας ἐδιδάσκοντο καὶ ὡμίλουν τὴν Ἑλληνικὴν καὶ ἐμιμοῦντο πρότυπα ἑλληνικά (βλέπε σχετικῶς, ἀντὶ παντὸς ἄλλου τὸ ἔργον τοῦ διασήμου Theodor MOMMSEN, Histoire Romaine [δίτομος ἔκδοσις Robert Laffon, Paris, 1985], τόμος A’, σελ. 349 ). 

Μέχρι μάλιστα τοῦ σημείου οἱ συντηρητικοὶ Ρωμαῖοι, λόγῳ ἐμμονῆς των εἰς τὰ πάτρια, νὰ ἐκφράζουν ἐπὶ τοῦ προκειμένου τὴν δυσφορίαν των. Καὶ πρῶτος ὁ Κικέρων ἐχρησιμοποίησε τότε τό, ὑποκοριστικὸν τοῦ «γραικοί», ὄνομα «γραικύλοι» (Graeculi), δηλαδὴ «Ἑλληνάκια», ὄχι ὅμως μὲ ὑβριστικήν τινα διὰ τοὺς Ἕλληνας ἔννοιαν (βλέπε Ἰωάννην ΣΤΑΜΑΤΑΚΟΝ, Μεγάλη Ἑλληνικὴ Ἐγκυκλοπαίδεια [Δρανδάκη], τόμος 8^ος, σελ. 666), ἀλλὰ πρὸς ἐκδήλωσιν ἀποδοκιμασίας δι’ ὅσους συμπατριώτας του ἠκολούθουν ξένην γλῶσσαν καὶ ξένα πρότυπα ζωῆς. 

Ἀκριβῶς ὅπως κατὰ τὰς ἡμέρας μας χαρακτηρίζωμεν «Ἀμερικανάκια» αὐτούς, οἱ ὁποῖοι, ἐγκαταλείποντες τὸν ἑλληνικόν, ἀπομιμοῦνται εἰς ὅλα (γλῶσσαν, κλπ.) τὸν ἀμερικανικὸν τρόπον ζωῆς, χωρὶς βεβαίως τοιοῦτος χαρακτηρισμὸς καὶ νὰ ἐνέχῃ ὑποτιμητικὴν θεώρησιν τοῦ ἀμερικανικοῦ λαοῦ. 

Ὁ δὲ θαυμασμὸς καὶ ἡ εὐγνωμοσύνη αὐτὴ εἶχον κατὰ καιροὺς καὶ οὐσιαστικὰ ἀντικρύσματα, κυρίως μὲ τὴν παραχώρησιν αὐτονομίας εἰς τὰς ἑλληνικὰς πόλεις ὡς καὶ πλείστων φορολογικῶν ἀπαλλαγῶν, γεγονότα, τὰ ὁποῖα καταδεικνύουν, ὅτι οἱ Ρωμαῖοι ὄχι μόνον δὲν κατεφρόνουν, ἀλλὰ καὶ συμπεριεφέροντο εὐμενῶς ἔναντι τῶν κατακτηθέντων Ἑλλήνων, ἐν σχέσει πρὸς τοὺς ἄλλους ὑποδούλους λαούς.

Ὑπὸ τοιαῦτα ἱστορικὰ δεδομένα εἶναι βεβαίως μόνον γραφικὴ ἡ, βάσει αὐθαιρέτων εἰκασιῶν καὶ χωρὶς τεκμηρίωσιν, θεώρησις τοῦ Τσατσόμοιρου, ὁ ὁποῖος μάλιστα, εἰς τὴν σελ. 138 τοῦ ἀνωτέρω βιβλίου του, φθάνει μέχρι τοῦ σημείου, νὰ θεωρῇ, ὅτι τὸ ὄνομα «γραικὸς» ... «παρενοήθη»(εἶναι τὸ ρῆμα ποὺ χρησιμοποιεῖ) ὑπὸ τοῦ Ἀριστοτέλους, ταυτισθὲν μὲ τὸ «Ἕλλην», ἐνῷ «εἶναι ὕβρις, ποὺ οἱ Ρωμαῖοι ἠθελημένως ἐξεστόμισαν καὶ τὸ ἐπέβαλαν καὶ στοὺς ὑποδούλους σ’ αὐτοὺς λαούς»! Φυσικὰ καὶ δὲν χρειάζονται σχόλια ἐπὶ τοῦ ἰσχυρισμοῦ, ὅτι ἡ ἀρχαιοτέρα ὀνομασία τῶν Ἑλλήνων, προηγηθεῖσα κατὰ πολλοὺς αἰῶνας τῆς ρωμαϊκῆς κατακτήσεως καὶ χρησιμοποιουμένη καθολικῶς ὑπ’ αὐτῶν κατὰ τοὺς Μέσους αἰῶνας καὶ μέχρι τῆς ἐπαναστάσεως τοῦ 1821, εἶναι «ὕβρις» καὶ ὅτι «παρενόησε» τὴν ὀνομασίαν αὐτὴν ἕνας Ἀριστοτέλης καὶ τὴν κατενόησε, διὰ νὰ τὸν διορθώσῃ, μετὰ 2300 καὶ πλέον χρόνια ὁ ... Τσατσόμοιρος !

Καὶ ἀκόμη : πνευματικοὶ γίγαντες, ὡς ὁ Ἀδαμάντιος Κοραῆς ἢ ὁ ἐθνομάρτυς Ρήγας Φεραῖος οὐδέποτε θὰ ἐχρησιμοποίουν εἰς τὰ γραφόμενά των τὴν ὀνομασίαν «γραικοί», ὁ δὲ ἥρως τῆς Ἐπαναστάσεως Ἀθανάσιος Διάκος δὲν θὰ ἐξεστόμει κατὰ πρόσωπον τῶν δημίων του, καλούντων αὐτὸν πρὸ τῆς μαρτυρικῆς θανατώσεώς του ὅπως γίνῃ τοῦρκος, τὸ μνημειῶδες «ἐγὼ Γραικὸς γεννήθηκα, Γραικὸς θὲ νὰ πεθάνω», ἐὰν ἡ ὀνομασία αὐτὴ εἶχε καὶ κατ’ ἐλάχιστον ὑποτιμητικὴν-ἀπαξιωτικὴν σημασίαν. Κλπ., κλπ.

Τοιουτοτρόπως πίπτει εἰς τὸ κενὸν καὶ ἡ ἰδική σας ἐπισήμανσις, προδήλως ἐλεγκτικῶς, ὅτι ἐνῷ ὁ Κος Μπαλᾶνος μὲ τὴν ἐπιστολήν του «ἀναδεικνύει ἐπαρκῶς τὴν ἐννοιολογικὴ ἀπαξίωση τοῦ ‘’γραικός’’», ἐγὼ δὲν ἔπραξα τὸ ἴδιον μὲ τὴν ἐπιστολήν μου !

β) Μὲ τὴν ἐπιστολήν μου ἐσημείωσα τὴν πλάνην τοῦ ἀναγνώστου σας, ὅτι μετὰ τὴν ρωμαϊκὴν κατάκτησιν ἡ σκλαβιὰ τῶν Ἑλλήνων διήρκεσε, δῆθεν, 1850 χρόνια ! Ἡ ἄρνησις τῆς ἑλληνικότητος τοῦ Βυζαντίου, ὥστε νὰ ὁμιλῶμεν διὰ 1850  χρόνια «σκλαβιᾶς»τῶν Ἑλλήνων, ὁδηγεῖ εἰς λογικὰ ἀδιέξοδα. Διότι, ἀφοῦ τὸ «Ἀνατολικὸν Ρωμαϊκὸν Κράτος» ἔπαυσε νὰ εἶναι «ρωμαϊκὸν» καὶ ἐγένετο Ἑλληνικόν (Βυζάντιον), ὅπως τεκμηριωμένως εἰς τὴν ἐπιστολήν μου ἐσημείωσα, ἐπὶ τέλους εἰς τίνος τὴν κυριαρχίαν περιῆλθε, ὥστε ὀ Ἑλληνισμὸς νὰ ἐξακολουθῇ νὰ εἶναι «σκλαβωμένος»;  Καὶ ἐπὶ τοῦ προκειμένου σεῖς, μὲ τὰς ὑπὸ τὴν ἐπιστολήν μου παρατηρήσεις σας, διολισθαίνετε εἰς ἄλλο θέμα, συγκεκριμένως εἰς τὴν ἐσωτερικὴν κατάστασιν τοῦ Βυζαντίου, τὴν κρατήσασαν εἰς αὐτὸ ἰδεολογίαν καὶ τὴν πνευματικήν του ἀτμόσφαιραν. Πράγματι, ἕτερον ταυτότης ἑνὸς κράτους καὶ ἕτερον ἡ ἐν αὐτῷ κυριαρχοῦσα, ἔστω καταναγκαστικῶς ἰδεολογία. Διότι ὑπὸ ἐναντίαν ἐκδοχὴν θὰ ἔπρεπε τὸ Ἑλληνικόν μας Κράτος νὰ ἔπαυε ὑφιστάμενον κατὰ τὰς περιόδους δικτατορίας, ὡς ἀντικειμένης ταύτης πρὸς τὴν ἑλληνικὴν θεώρησιν ἐνδοπολιτειακοῦ βίου, πρᾶγμα φυσικὰ τὸ ὁποῖον ὑπὸ οὐδενὸς ὑποστηρίζεται. Ἀλλὰ καὶ ἐπὶ τοῦ ἄλλου θέματος πάλιν ἡμαρτημένως ἐπιχειρηματολογεῖτε, ἀπὸ προσκομιδῆς μέρους.

Διότι τὰ κείμενα, εἰς τὰ ὁποῖα ἀναφέρεσθε, εἶχον περιέλθει εἰς ἀχρησίαν, ἀνάγονται εἰς τοὺς ἀρχικοὺς αἰῶνας θρησκευτικῆς μισαλλοδοξίας καὶ συνήθως ὡς «Ἕλληνας» ἐννοοῦν, κατὰ τὰ ἀνωτέρω, τοὺς εἰδωλολάτρας. Καὶ βεβαίως ἡ ἀρχέγονος θρησκεία εἶχεν ἀποπνιγῆ καὶ τὰ Ἱερὰ τῶν Ἑλλήνων εἶχον διὰ «χριστιανικῶν» χειρῶν ἰσοπεδωθῆ, ἀλλ’ αὐτὰ συνέβησαν πρὸ τῆς Βυζαντινῆς, ἐπὶ τῆς Ρωμαϊκῆς ἐποχῆς, μὲ τὴν φωτεινὴν ἐξαίρεσιν τοῦ ὄντως Μεγάλου Ἰουλιανοῦ. Ἀλλὰ οἱ κατὰ τῶν Ἑλλήνων κατατρεγμοὶ δὲν εἶχον συνέχειαν ἐπὶ Βυζαντίου, φυσικὰ ἐξαιρέσεις ὑπάρχουν, μὲ κορυφαίαν τὸ κλείσιμον ἐπὶ Ἰουστινιανοῦ τῶν φιλοσοφικῶν σχολῶν. Οἱ δὲ ἀνθελληνικοὶ θρησκευτικῶν κειμένων ἀφορισμοὶ ὁσημέραι καθίσταντο, ὡς ἀναχρονιστικοί, γράμμα νεκρὸν καὶ ἀνενεργεῖς∙  ὅπως καὶ ἡ πρὸς αὐτοὺς τοὺς χριστιανοὺς ἐπιταγὴ τοῦ τακτικοῦ κατὰ τὰς Κυριακὰς ἐκκλησιασμοῦ των ἐπὶ ἀπειλῇ ἀφορισμοῦ, ἐὰν ἀπεῖχον ἐπὶ τρεῖς συνεχῶς Κυριακάς ! Ἀντιθέτως δὲ πρὸς ὅσα διατείνεσθε, τοὐλάχιστον ἡ Ἐκκλησία μας δὲν ἀρθρώνει κατὰ τὰς ἀκολουθίας της τὰ κατὰ τῶν Ἑλλήνων μισαλλόδοξα κείμενα. 

Προσωπικῶς τοὐλάχιστον οὐδέποτε ἤκουσα τοιαύτας ἀπαγγελίας κατὰ τὰς δοξολογίας τῆς Κυριακῆς τῆς Ὀρθοδοξίας. Ἡ ὁποία, ὰς σημειωθῇ, οὐσιαστικῶς ἀποτελεῖ ἀνύμνησιν τοῦ Ἑλληνισμοῦ, ἀφοῦ, ὡς δέχονται σύγχρονοι σοφοὶ ἱστορικοί, ἡ κατ’ αὐτὴν ἑορταζομένη ἀναστήλωσις τῶν εἰκόνων ἀπετέλεσε νίκην τοῦ ἑλληνικοῦ πνεύματος κατὰ τοῦ ἀνεικονικοῦ πνεύματος τῆς ἀνατολῆς (βλέπε ἰδίᾳ Διονυσίου ΖΑΚΥΘΗΝΟΥ, Βυζαντινὴ Ἱστορία 324-1071, 1972, σελ. 185 ἑπ., ἰδίᾳ σελ.195 ἑπ., καὶ προηγουμένως, τοῦ ἰδίου, Ἡ Βυζαντινὴ Αὐτοκρατορία, 1969, σελ. 151 ἑπ., 160 ἑπ.).

Ὁ Ἑλληνισμὸς λοιπὸν κατέκτησε δι’ ἐξελληνισμοῦ τὸ Βυζάντιον καὶ δὲν ἐξωντώθη ὑπ’ αὐτοῦ, οὔτε φυσικῶς, οὔτε πνευματικῶς. Οὔτε φυσικῶς, δι’αὐτὸ καὶ κατεῖχε καὶ τὴν πληθυσμιακὴν εἰς αὐτὸ ἔναντι ἄλλων φυλῶν ὑπεροχήν. Εἰς τὴν Μικρὰν Ἀσίαν μάλιστα ὄχι μόνον κατὰ τοὺς χρόνους ἐκείνους, ἀλλὰ καὶ μέχρι τῆς καταστροφῆς τοῦ 1922, ὁπότε οἱ μὲν Ὀρθόδοξοι Ἕλληνες κάτοικοί της ἀνήρχοντο εἰς 2.568.351, ἔναντι μόνον 1.802.697 Τούρκων καὶ Ὀθωμανῶν (βλέπε σχετικὰς στατιστικάς, Ὀθωμανικὰς καὶ τοῦ Οἰκουμενικοῦ Πατριαρχείου, εἰς τὸ ἐξαίρετον βιβλίον τοῦ ἀειμνήστου Κωνσταντίνου ΣΚΑΛΙΕΡΗ, Λαοὶ καὶ φυλαὶ τῆς Μικρᾶς Ἀσίας, 1922 [φωτοανατύπωσις 1990], σελ. 433 ἑπ.). Οὔτε πνευματικῶς, δι’αὐτὸ καὶ εἰς κανὲν ἄλλο Κράτος τοῦ Μεσαίωνος καὶ μέχρι τινὸς καὶ τῶν Νεωτέρων χρόνων δὲν ὑπῆρχον τόσοι μορφωμένοι, ἑπομένως καὶ ἀνώτεροι ὑπάλληλοι, οἱ ὁποῖοι νὰ δύνανται, ὅπως γράφει ὁDiehl, νὰ ἀναγινώσκουν Ὅμηρον καὶ Ἡσίοδον καὶ Πίνδαρον, τοὺς τραγικοὺς ποιητάς, τὸν Ἀριστοφάνη,   τὸν Θουκυδίδην καὶ τὸν Πολύβιον, τὸν Δημοσθένη, τὸν Ἀριστοτέλη, τὸν Θεόκριτον, τὸν Πλούταρχον, γενικῶς νὰ μελετοῦν τοὺς ἀρχαίους Ἕλληνας συγγραφεῖς καὶ νὰ προσπαθοῦν νὰ γράφουν κατὰ τὴν γλῶσσαν των ( βλέπε σχετικῶς π.χ. τὸ βιβλίον τοῦ ἀειμνήστου Καθηγητοῦ καὶ Ἀκαδημαϊκοῦ Κωνσταντίνου ΑΜΑΝΤΟΥ, Ἱστορία τοῦ Βυζαντινοῦ Κράτους, τόμος Β΄, ἔκδοσις 2^α, 1957, σελ. 7 ἑπ.).

Καταφρονητικαὶ περὶ τοῦ Βυζαντίου κρίσεις ἐξεφέροντο μόνον κατὰ τὸ ἀπώτερον παρελθὸν ἀπὸ ὡρισμένους ξένους, διατελοῦντας ὑπὸ τὴν πνευματικὴν δεσποτείαν τοῦ Παπισμοῦ, καὶ αὐτὸ ἐξ ἀντιθέσεως λόγῳ τοῦ ἐκκλησιαστικοῦ σχίσματος. Ὅμως, ἀντιθέτως, ἤδη ἀπὸ αἰῶνος καὶ πλέον ἀφθονοῦν οἱ διθυραμβικοὶ ὑπὲρ τοῦ Βυζαντίου λόγοι τῶν ἐπιφανεστέρων ἐπιστημόνων. Π.χ. ὁ G. Vernadsky ἐτόνισεν, ὅτι « ὁ μεσαιωνικὸς Ἑλληνικὸς πολιτισμὸς δυνάμει τῆς πλουσίας καὶ ἰδιαζούσης συνθέσεώς του ἤσκησεν ἐπὶ τὴν ἀνάπτυξιν τοῦ πολιτισμοῦ ὅλης τῆς ἀνθρωπότητος ὄχι μικροτέραν ἐπίδρασιν ἀπὸ τὸν ἀρχαῖον, τὸν κλασσικὸν Ἑλληνικὸν πολιτισμόν ». Ὁ Carl Neumann ἔγραψεν, ὅτι « εἶναι ἐκπληκτικὸς ὁ ἀριθμὸς ἐξόχων ἀνδρῶν εἰς τὴν Βυζαντινὴν Ἱστορίαν∙ μόνον πρέπει νὰ ἀναζητήσωμεν τούτους ὀλιγώτερον εἰς τὴν πνευματικὴν κίνησιν ..... καὶ περισσότερον εἰς τὴν πολιτικὴν καὶ τὴν διοίκησιν, τὸν στρατὸν καὶ τὸν κλῆρον ». Ὁ Philippson  παρετήρησεν, ὅτι «τὸ Βυζαντινὸν Κράτος μὲ τὴν ἔκτακτον ζωτικότητά του καὶ τὴν δύναμιν ἀναγεννήσεως εἶναι ἐκ τῶν ἐξαιρετικῶν φαινομένων τῆς Παγκοσμίου Ἱστορίας». Ὁ Schweinfurth ἐτόνισεν, ὅτι ἡ ἁπλότης, ἡ λιτότης, ἡ σαφήνεια τῆς Βυζαντινῆς τέχνης φέρουν τὴν σφραγῖδα τοῦ Ἑλληνικοῦ πνεύματος, προσθέσας, ὅτι εἰς τὸ Βυζάντιον «δὲν ἀνέλαβεν ἄλλος λαὸς τὴν ἀρχαίαν κληρονομίαν τῆς τέχνης, ἀλλὰ ὁ ἴδιος ὁ Ἑλληνισμός, ὅστις συνεχίζει τὸ ἔργον του ὑπὸ ἄλλας συνθήκας» (βλέπε τὰς παραπομπὰς εἰς τὸ ἀνωτέρω βιβλίον τοῦ Κωνσταντίνου ΑΜΑΝΤΟΥ σελ.1 ἑπ., 7 ἑπ.). Ἐκ δὲ τῶν ἡμετέρων, ὁ ἀείμνηστος Καθηγητὴς ΜΙΧΕΛΗΣ εἰς τὸ μεταφρασθὲν εἰς τὴν ἀγγλικὴν καὶ γαλλικήν, τυχὸν δὲ ἐνθουσιώδους καὶ ἀπὸ ξένους κριτικῆς, θαυμάσιον βιβλίον του «Αἰσθητικὴ Θεώρηση τῆς Βυζαντινῆς Τέχνης» τονίζει, ὅτι «ἀδίκως κατηγορήθηκε καὶ κατηγορεῖται ἀκόμα τὸ Βυζάντιο ὡς καλλιτεχνικὰ ὑποδεέστερο καὶ ἄγονο. Τὸ ἔργο ποὺ ἐπιτέλεσε μπορεῖ νὰ ξενίζει τοὺς μορφωμένους ἀρχαιολάτρες, ἀλλὰ ἦταν ἕνα ἔργο μεγάλο καὶ βασικὰ ἀναγκαῖο γιὰ τὴν κατοπινὴ ἐξέλιξη τοῦ νεωτέρου πολιτισμοῦ τῆς Δύσης, ποὺ ὄφειλε νὰ ἀφομοιώσει πρῶτα τοῦ Χριστιανισμοῦ τὰ νάματα», καὶ χαρακτηρίζει τὴν μὲν κλασσικὴν ὡς τέχνην τοῦ ὡραίου, τὴν δὲ βυζαντινὴν ὡς τέχνην τοῦ ὑψηλοῦ (τοῦ ὑπερόχου) ( ἔκδοσις β΄, 1972, σελ. 13, 17 ἑπ.).

Κατ’ ἀκολουθίαν τοιούτων ἐπαινετικῶν κρίσεων περὶ τοῦ Βυζαντίου, τῆς ἑλληνικότητος καὶ τῆς πνευματικῆς του ὑποστάσεως, ἐπιφανεστάτων εἰδημόνων, καὶ μάλιστα ξένων, ἡ, εἰς τὰς ὑπὸ τὴν ἐπιστολήν μου παρατηρήσεις σας, μομφὴ κατὰ τοῦ ἐθνικοῦ μας ἱστορικοῦ ἀειμνήστου Κωνσταντίνου Παπαρρηγοπούλου, ὅτι, δῆθεν, ὑπηρέτησε μὲ τὸ ἔργον του «σκοπιμότητες», πρὸς θεωρητικὴν νομιμοποίησιν ἰδεολογήματος «ἑλληνοχριστιανικοῦ πολιτισμοῦ», «κενοῦ ἱστορικοῦ καὶ κοσμοθεωρητικοῦ ἀντικρύσματος», καθὼς καὶ ὁ ἐν τέλει μηδενισμὸς πολιτιστικῶς τοῦ Βυζαντίου, καὶ ἄδικοι εἶναι καὶ μόνον ὡς ἀσύστατα παραδοξολογήματα ἠχοῦν. Ἀφοῦ οὐδεὶς μέχρι σήμερον σοβαρὸς ἐπιστήμων καὶ εἰδήμων τῆς Ἱστορίας ἀπετόλμησε νὰ καταλογίςῃ εἰς τὸν ἐθνικόν μας ἱστορικὸν οἱανδήποτε, ἀποκλίνουσαν τῆς ἀληθείας,  «σκοπιμότητα»κατὰ τὴν συγγραφὴν τοῦ ἔργου του. Ἐνῷ ἐξ ἄλλου, ἐὰν ὁ Βυζαντινὸς πολιτισμὸς ἦτο ὄντως μηδαμινός, δὲν θὰ ἐξεφέροντο αἱ ἀνωτέρω περὶ αὐτοῦ κρίσεις καὶ δὲν θὰ ἠσχολοῦντο μὲ τὰ ἐπιτεύγματά του, καὶ μάλιστα ἐγκωμιαστικῶς, τόσοι σοφοὶ Καθηγηταί, ἡμέτεροι καὶ ξένοι. Π.χ. ὁ Κρουμπάχερ μὲ τὴν «Ἱστορίαν τῆς Βυζαντινῆς Λογοτεχνίας» ( ἑλληνικὴ μετάφρασις Γεωργίου Σωτηριάδου, τόμοι Α΄- Γ΄, 1897),  ὁ Brehier (-Τατάκης) μὲ τὴν Φιλοσοφίαν εἰς τὸ Βυζάντιον, ὁ Delvoye  μὲ τὴν «Βυζαντινὴν Τέχνην» (ἑλληνικὴ μετάφρασις Μαντ. Παπαδάκη, 1988), ὁ Φαίδων Κουκουλὲς   μὲ τὸν «Βυζαντινῶν βίον καὶ πολιτισμόν» εἰς τὸ ἐκδοθὲν ὑπὸ τοῦ Γαλλικοῦ Ἰνστιτούτου Ἀθηνῶν ὁμότιτλον ἑξάτομον ἔργον του, κλπ., κλπ.

Καὶ ἐν συμπεράσματι : Τὸ Βυζάντιον, ἡ ὑπερχιλιετὴς Μεσαιωνική μας Αὐτοκρατορία, παρὰ τὰς ἐσωτερικάς του ἀδυναμίας ἀποτελεῖ μοναδικὸν πολιτιστικὸν φάρον τῶν καιρῶν ἐκείνων καὶ ἐγκαύχημα τοῦ Ἑλληνισμοῦ κατὰ τὴν ἀνὰ τὰς χιλιετηρίδας πορείαν του." 

ΚΛΕΙΝΟΝΤΑΣ ΓΙΑ ΠΟΛΛΟΣΤΗ ΦΟΡΑ ΑΙΣΘΑΝΟΜΑΙ ΤΗΝ ΑΝΑΓΚΗ ΝΑ ΕΥΧΑΡΙΣΤΗΣΩ ΔΗΜΟΣΙΑ ΕΚ ΜΕΡΟΥΣ ΌΛΩΝ ΤΩΝ ΑΚΟΜΜΑΤΙΣΤΩΝ ΕΛΛΗΝΩΝ ΕΘΝΙΚΙΣΤΩΝ ΤΟΝ ΜΕΓΑΛΟ ΕΥΠΑΤΡΙΔΗ ΧΡΗΣΤΟ ΣΑΡΤΖΕΤΑΚΗ ΓΙΑ ΤΗΝ ΑΝΕΚΤΊΜΗΤΗ ΠΡΟΣΦΟΡΑ ΤΟΥ ΠΡΟΣ ΤΟ ΕΛΛΗΝΙΚΟ ΕΘΝΟΣ. 

ΠΡΟΕΔΡΕ ΧΡΗΣΤΟ Α. ΣΑΡΖΕΤΑΚΗ ΕΝΑ ΤΕΡΑΣΤΙΟ ΕΥΧΑΡΙΣΤΩ ΓΙΑ ΟΣΑ ΜΑΣ ΠΡΟΣΦΕΡΕΣ ΚΑΙ ΕΙΔΙΚΑ ΓΙΑ ΤΑ ΔΟΜΓΜΑΤΑ ΠΕΡΙ ΕΝΙΚΙΣΜΟΥ ΚΑΙ ΑΝΑΔΕΛΦΟΥ ΕΘΝΟΥΣ. 

Α

O TΕΩΣ ΠΡΟΕΔΡΟΣ ΤΗΣ ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑΣ-ΑΝΩΤΑΤΟΣ ΔΙΚΑΣΤΙΚΟΣ ΚΑΙ ΜΕΓΑΛΟΣ ΔΗΜΟΚΡΑΤΗΣ ΧΡΗΣΤΟΣ ΣΑΡΤΖΕΤΑΚΗΣ ΚΑΘΟΡΙΖΕΙ ΤΟ ΔΟΓΜΑ ΠΕΡΙ ΕΘΝΙΚΙΣΜΟΥ. ΕΠΙΣΗΣ ΕΙΝΑΙ Ο ΜΑΝΑΔΙΚΟΣ ΠΟΥ ΠΡΟΕΤΕΙΝΕ ΤΗΝ ΣΩΣΤΗ ΛΥΣΗ ΓΙΑ ΤΟ ΜΑΚΕΔΟΝΙΚΟ ΖΗΤΗΜΑ. ΚΛΙΚ ΕΠΑΝΩ ΣΤΑ ΓΡΑΜΜΑΤΑ ΚΑΙ ΣΤΑ ΛΙΝΚ ΠΟΥ ΑΚΟΛΟΥΘΟΥΝ. 

https://mytilenepress.blogspot.com/2024/10/mytilenepress_59.html

ΧΡΗΣΤΟΣ Α. ΣΑΡΖΕΤΑΚΗΣ. https://mytilenepress.blogspot.com/2025/02/mytilenepress_30.html