222%20(1)%20(1)%20(1)%20(2).jpg)
Διαφωνώ με αυτό που λες, αλλά θα υπερασπιστώ μέχρι θανάτου το δικαίωμά σου να το λες.
Γράφει ο Άγγελος-Ευάγγελος Φ. Γιαννόπουλος Γεωστρατηγικός αναλυτής και αρχισυντάκτης του Mytilenepress. Contact : survivroellas@gmail.com-
Πάγια προσωπική μου αρχή είναι ότι όλα τα έθνη έχουν το δικαίωμα να έχουν τις δικές τους πολιτικές-οικονομικές, θρησκευτικές και γεωπολιτικές πεποιθήσεις, με την προϋπόθεση να μην τις επιβάλουν με πλάγιους τρόπους είτε δια της βίας σε λαούς και ανθρώπους που δεν συμφωνούν. Αναφέρομαι πάντοτε στους Φοίνικες που από μονοθεϊστές της Παλαιάς Διαθήκης έγιναν ένθερμοι υποστηρικτές του Διονυσιακού πολιτισμού. Απαγορεύεται η αναδημοσίευση χωρίς την έγγραφη έγκριση του συγγραφέα.
ΙΒΑΝ : GR 1502635980000240200012759-ΑΡΙΘΜΟΣ ΛΟΓΑΡΙΑΣΜΟΥ 0026.3598.24.0200012759 ΕUROBANK Η ΜΕ ΤΗΛΕΦΩΝΙΚΗ-ΑΠΛΗ ΤΑΧΥΔΡΟΜΙΚΗ ΕΠΙΤΑΓΗ ΕΥΑΓΓΕΛΟΣ ΓΙΑΝΝΟΠΟΥΛΟΣ. EΠΙΚΟΙΝΩΝΙΑ : SURVIVORELLAS@GMAIL.COM KAI 6945294197. ΓΙΑ ΝΑ ΜΗΝ ΔΙΑΚΟΨΕΙ ΟΡΙΣΤΙΚΑ ΤΟ ΠΕΡΙΟΔΙΚΟ ΕΙΔΙΚΟΥ ΣΚΟΠΟΥ ΤΗΝ ΛΕΙΤΟΥΡΓΙΑ ΤΟΥ.
Σας ενημερώνω ότι το Mytilenepress λειτουργεί κάτω από τις πιο αντίξοες συνθήκες που έχει βρεθεί ποτέ συνάνθρωπος μας. Οι αιτίες είναι γνωστές και τα ατράνταχτα στοιχεία αναρτημένα στην προσωπική μου ιστοσελίδα και σε άλλες ιστοσελίδες. Οι παράγοντες του Διονυσιακού πολιτισμού εδώ και δεκαετίες επιχειρούν την ηθική-κοινωνική, οικονομική, βιολογική μου εξόντωση για να σταματήσω το λειτούργημα που επιτελώ. Εάν κλείσει το ηλεκτρονικό περιοδικό ειδικού σκοπού η ζημιά θα είναι τεράστια για το έθνος και όχι για το Mpress. Σας καλώ να διαβάσετε προσεκτικά ολόκληρη την εργασία που ακολουθεί. Κλικ επάνω στο κόκκινο πλαίσιο.
Η φράση έχει συνδεθεί άρρηκτα με τα έργα του Γάλλου φιλόσοφου Βολταίρου και εκφράζει απόλυτα τους συντάκτες του ηλεκτρονικού περιοδικού Mytilenepress.
Εν τούτοις ο Βολταίρος δεν έγραψε και δεν είπε ποτέ αυτά τα διάσημα λόγια, αν και το νόημα τους συμφωνούσε απόλυτα με την ιδεολογία του. Τα λόγια ανήκουν στην Βρετανίδα συγγραφέα Έβελιν-Μπίατρις Χολ την βιογράφο του Βολταίρου, η οποία υπέγραφε με το ψευδώνυμο S. G. Tallentyre. Το 1903 εκδόθηκε η βιογραφία που έγραψε για τον Βολταίρο και το 1906 το βιβλίο της με τίτλο «Οι Φίλοι του Βολταίρου», όπου και εμφανίστηκε για πρώτη φορά η διάσημη φράση.
Επάνω σε όλα αυτά τα προαναφερόμενα φιλοσοφικά-ηθικά αξιώματα ιδρύθηκε το εβδομαδιαίο ηλεκτρονικό περιοδικό Mytilenepress. Η δημοκρατία και η ελευθερία του λόγου-έκφρασης, αποτελούν τα θεμέλια για μια σωστή-υγιής κοινωνία. Αν και διαφωνώ κάθετα σε αρκετά σημεία με βάση αυτά που αναφέρουν τα συγκεκριμένα άρθρα-εργασίες που θα διαβάσετε πριν από την δική μου εργασία, η κεντρική ιδέα είναι ότι οι Ιουδαίοι έχουν ως θεό τον αρχιδαίμονα των καταστροφών, τον φρικτό και απαίσιο Savazio-Διόνυσο. Όλοι πλέον γνωρίζουν τι συμβαίνει. Εν τούτοις οι αναφορές από την ιστοσελίδα των Αφυπνισμένων σχετικά ότι όλη Παλαιά διαθήκη είναι "μύθος" και ειδικά η έξοδος των Ισραηλιτών από την Αίγυπτο είναι καθαρά αντιεπιστημονική και χωρίς τα απαραίτητα στοιχεία.
Το πιο λεπτό σημείο είναι ότι σκόπιμα η από έλλειψη γνώσεων κάποιοι παρερμηνεύουν είτε δεν γνωρίζουν ότι τα αρχαία χρόνια ένα τμήμα από τους Φοίνικες-Σημίτες, εγκατέλειψαν τον αληθινό Θεό της Παλαιάς Διαθήκης, τους προφήτες και έγιναν πιστοί του Διονυσιακού πολιτισμού. Από τότε άλλαξε οριστικά η παγκόσμια ιστορία. Αυτό είναι που αγνοούν οι περισσότεροι και για αυτό συγχέουν τον Θεό του Χριστιανισμού, τον αγαθό Θεό-Δημιουργό του Αριστοκλέους με τον Savazio-Διόνυσο.
Αποτελεί ιστορικό γεγονός ότι κανένα άλλο έθνος δεν επέδειξε τόσο μεγάλη πίστη, ζήλο και αφοσίωση στους θεούς της Διονυσιακής κουλτούρας πλην του Φοινικικού-Ιουδαϊκού έθνους. Οι Ιουδαίοι μυήθηκαν στην Διονυσιακή πίστη-κουλτούρα από τους Αιγύπτιους και εν συνεχεία από τους Βαβυλώνιους. Αυτά τα άρθρα έχουν αναρτηθεί στο διαδίκτυο σε ξένες και Ελληνικές ιστοσελίδες. Εντύπωση προκαλεί το γεγονός ότι μεταξύ των υπέρμαχων ότι η έξοδος των Ιουδαίων από την Αίγυπτο αποτελεί έναν μύθο, είναι και ο καρδιολόγος Κωνσταντίνος Αρβανίτης. Για όσους δεν γνωρίζουν ο γιατρός είναι ενάντια στα εμβόλια του Covid και τον προσωπικό αριθμό.
Εν τούτοις σε αυτό το αξιόλογο εν μέρη άρθρα εντέχνως και σκοπίμως έχουν παραποιηθεί τα ιστορικά γεγονότα και όχι μόνον. Επίσης στην εργασία Γεωπολιτικής και ιστορίας της ιστοσελίδας των αφυπνισμένων είδαμε συγκλονιστικά πράγματα. Μεταξύ άλλων διαβάσαμε ότι η Παλαιά Διαθήκη είναι μύθοι και θρύλοι των σύγχρονων Ισραηλινών και ότι δεν υπάρχουν ιστορικές αποδείξεις, Όλος ο "μύθος" της Αγίας Γραφής αποσκοπεί στην απόκτηση συλλογικής-εθνοτικής ταυτότητας για το Ισραήλ.
Επίσης η εν λόγω ιστοσελίδα ισχυρίζεται ότι οι Ισραηλινοί ήταν ένα πολύ αδύναμο έθνος που δεν ήταν σε θέση να αντιμετωπίσει τους αρχαίους Αιγύπτιους και τους Χαναναίους. Σύμφωνα με την δική τους εκδοχή δεν υπήρξε η έξοδος των Ιουδαίων από την Αίγυπτο με αρχηγό τον Μωυσή !!!
Είναι προφανές ότι υπάρχει ιστορική άγνοια καθώς την ιστορική ύπαρξη των αρχαίων Ισραηλιτών και την στρατιωτική τους ισχύ επιβεβαιώνει ο κορυφαίος επιστήμονας στην παγκόσμια ιστορία (Μέγας Αριστοκλής), ο πατέρας της Ελληνικής-παγκόσμιας ιστορίας (Ηρόδοτος), ο Μεγάλος ρήτορας Ισοκράτης και άλλοι σημαντικοί Έλληνες της αρχαιότητας ομιλούν ξεκάθαρα για στρατιωτική ισχύ και εισβολή των Φοινίκων-Ιουδαίων στην αρχαία Ελλάδα.
Επιπροσθέτως με βάση όλες αυτές τις εργασίες προκύπτει εύλογα το εξής ερώτημα. Είναι "μύθος" η εισβολή των Φοινίκων στην αρχαία Ελλάδα μετά την έξοδο από την Αίγυπτο ; Πόσο ακριβής-αντικειμενικές είναι η συγκεκριμένες επιστημονικές εργασίες, καθώς από άγνοια η πρόθεση δεν αναφέρεται στους κορυφαίους σοφούς της ανθρωπότητας ; Στο σημείο αυτό να περάσουμε, να διαβάσουμε τα επίμαχα άρθρα :
"Η επίμονη μυθοπλασία των Ισραηλινών για την ιστορία έχει γίνει γεωπολιτικός κίνδυνος, όχι λιγότερο από την μυθοπλασία των Χριστιανών Σιωνιστών, όπως ο νυν πρέσβης των ΗΠΑ στο Ισραήλ, Μάικ Χάκαμπι. Ο Ισραηλινός πρωθυπουργός Μπενιαμίν Νετανιάχου ισχυρίζεται ότι ο μουσουλμάνος νομικός ή μουφτής, Αμίν αλ-Χουσεϊνί, κατηγόρησε τον Χίτλερ για το Ολοκαύτωμα, πιθανώς το πιο εμπρηστικό κομμάτι ισλαμοφοβίας που υπάρχει, και ένα απόλυτο ψέμα.
Ένας από τους ψευδείς ισχυρισμούς για την ιστορία που δεν φαίνεται να εξαφανίζεται είναι ότι οι πυραμίδες της Γκίζας κατασκευάστηκαν από Εβραίους σκλάβους, οι οποίοι βρίσκονται στις ειδήσεις λόγω του υπέροχου νέου αιγυπτιακού μουσείου που χτίστηκε κοντά τους. Πρόκειται για έναν ισχυρισμό που διατύπωσε έντονα ο Ισραηλινός πρωθυπουργός Μεναχέμ Μπέγκιν το 1977, προς μεγάλη δυσαρέσκεια του διαπραγματευτικού του εταίρου, του Αιγύπτιου προέδρου Ανουάρ Ελ Σαντάτ.
Η Egypt Independent αναφέρει ότι ο Magdy Shaker, ανώτερος αρχαιολόγος στο Υπουργείο Τουρισμού και Αρχαιοτήτων, «άσκησε κριτική στις δηλώσεις του Ισραηλινού δημοσιογράφου Eddy Cohen σχετικά με την συμμετοχή του Ισραήλ στην κατασκευή των πυραμίδων». Ο Shaker ρώτησε: «Πώς μπορεί κάποιος να ισχυρίζεται ότι συμμετείχε στην κατασκευή μιας μνημειώδους κατασκευής όπως η Πυραμίδα του Χέοπα, όταν αυτή δεν υπήρχε καν ακόμα;» Οι Εβραίοι δεν βοήθησαν στην κατασκευή των πυραμίδων επειδή εκείνη την εποχή δεν υπήρχαν ακόμη Εβραίοι. Οι τρεις πυραμίδες της Γκίζας κατασκευάστηκαν κατά την διάρκεια της 4ης Δυναστείας (περίπου 2575–περίπου 2465 π.Χ.).
Ο Μωυσής ήταν μια μυθική φιγούρα που φαντάστηκαν οι Εβραίοι γραμματείς στο Αχαιμενιδικό Ιράν την δεκαετία του 500 π.Χ. και μετά, βασισμένη σε μύθους-ιστορίες ενός κλάδου των Χαναναίων και δεν είναι σαφές αν όντως υπήρξε ή πότε. Αν, όπως υποστηρίζει η παράδοση, οι ημερομηνίες του ήταν 1391–1271 π.Χ., δηλαδή περίπου 11 αιώνες μετά την κατασκευή των πυραμίδων. Οι αρχαιολόγοι δεν βρίσκουν στοιχεία στην Παλαιστίνη για αυτό που θεωρούμε τυπικές εβραϊκές πρακτικές, όπως η αποφυγή του χοιρινού κρέατος και ορισμένων θαλασσινών ή η αποφυγή της λατρείας πολλαπλών θεών μέχρι και την δεκαετία του 200 π.Χ. Ωστόσο, δεν είναι σαφές πότε ακριβώς άρχισαν να υπάρχουν αναγνωρίσιμοι Εβραίοι, σε αντίθεση με ένα παρακλάδι των Χαναναίων που είχαν ιδιαίτερη αφοσίωση σε μία από τις παλιές χαναανιτικές θεότητες.
Όχι μόνο οι Εβραίοι σκλάβοι δεν έχτισαν τις πυραμίδες, αλλά τώρα φαίνεται σαφές ότι οι εργάτες δεν ήταν καθόλου σκλάβοι. Όπως γράφει η Natalie Martin , «Τα τελευταία ευρήματα δείχνουν ένα βασικό εργατικό δυναμικό περίπου 10.000 ειδικευμένων εργατών και εποχιακών συνεργείων, πολλοί από τους οποίους ήταν καλοταϊσμένοι, στεγάζονταν κοντά σε προσωρινές πόλεις και εναλλάσσονταν σε βάρδιες». Γνωρίζουμε εδώ και καιρό ότι οι εργάτες στεγάζονταν καλά και σιτίζονταν καλά, με μερίδες κρέατος και μπύρας, αν και οι χειρώνακτες εργάτες πιθανότατα έπαιρναν περιστασιακά σκληρές, άπαχες μπριζόλες κατσικίσιας κατσίκας αντί για σιρλόιν. Πρόσφατες ανακαλύψεις επιγραφών στις πυραμίδες κατονομάζουν τα συνεργεία των εργατών και αναφέρονται σε επιστάτες και τεχνίτες, εξηγεί η κα Μάρτιν.
Οι επιγραφές παρέχουν περαιτέρω απόδειξη ενός ιεραρχικού και καλά οργανωμένου εργατικού δυναμικού. Τα συνεργεία προέρχονταν από πολλές επαρχίες της αυτοκρατορίας της Τέταρτης Δυναστείας και πιθανότατα εναλλάσσονταν. Η Γκίζα βρισκόταν εκείνη την εποχή σε έναν πλέον εξαφανισμένο παραπόταμο του Νείλου και επομένως ήταν ένα πολύβουο λιμάνι. Μερικοί από τους εργάτες ή τους επιβλέποντες έχουν τους δικούς τους τάφους στην περιοχή, και όπως επισημαίνει ο κοσμήτορας των Αιγυπτιολόγων Ζάκι Χαουάς, οι σκλάβοι δεν είχαν την δυνατότητα να έχουν τάφους στην αρχαία Αίγυπτο. Αν θέλετε την εκτενή εκδοχή, δείτε το κεφάλαιο του Mark Lehner, που ξεκινά από τη σελ. 397, σε αυτό το βιβλίο για την εργασία στον αρχαίο κόσμο.
Είναι ενδιαφέρον ότι ο Lehner εικάζει ότι μπορεί να υπήρχαν κάποιοι ξένοι τεχνίτες που εργάζονταν στις πυραμίδες, όχι ως σκλάβοι αλλά ως εργάτες με ειδικές δεξιότητες, όπως η κατεργασία γρανίτη ή χαλκού. Η φοινικική πόλη-κράτος της Βύβλου μπορεί να ήταν μια πηγή τέτοιας εμπειρογνωμοσύνης. Νούβιοι από την Άνω Αίγυπτο και Λίβυοι μπορεί επίσης να συμμετείχαν. Αν και ήταν κυρίως ένα αιγυπτιακό έργο, μπορεί να είχαν κάποια μικρή συμβολή από αρκετούς από τους λαούς της περιοχής εκείνης της εποχής, και έτσι είχαν μια κοσμοπολίτικη πτυχή από την αρχή. Όσο για τους Ισραηλίτες, δεν υπάρχουν αρχαιολογικά στοιχεία που να αποδεικνύουν ότι βρίσκονταν στην Αίγυπτο, πόσο μάλλον ότι ήταν σκλάβοι.
Τα γεγονότα της Εξόδου συχνά αποδίδονται σήμερα στη βασιλεία του Ραμσή Β' [Ραμσή Β'] (1279 έως 1213 π.Χ.), αλλά υπάρχει μια μεγάλη στήλη στο Λούξορ που περιγράφει λεπτομερώς τα γεγονότα της βασιλείας του, την οποία επισκέφτηκα κάποτε, και δεν αναφέρει τίποτα για Εβραίους σκλάβους ή κάποια εξέγερση σκλάβων ή την καταδίωξή τους μέχρι την Ερυθρά Θάλασσα, και ο Ραμσής Β' δεν πνίγηκε στα νερά της. Ο Ραμσής Β' έζησε μέχρι τα 90 και πέθανε στο κρεβάτι του. Η μούμια του δείχνει ότι είχε κάποια οδοντικά προβλήματα, αρθρίτιδα και σκλήρυνση των αρτηριών.
Η ιστορία, όπως όλα τα άλλα στον σημερινό κόσμο, είναι πολιτική, και τα ιστορικά ψεύδη συχνά χρησιμοποιούνται με σκοπό να ενώσουν τους ανθρώπους πίσω από παράπονα ή να διεκδικήσουν μια αρχαία δόξα που κάνει τους ανθρώπους να αισθάνονται καλά με τον εαυτό τους σήμερα. Αυτά τα πράγματα είναι παράλογα και θα πρέπει να αντισταθούν σε αυτά οι λογικοί άνθρωποι. Οι άνθρωποι δεν παίρνουν δόξα από τους προγόνους τους, την παίρνουν δόξα συμπεριφερόμενοι σαν φροντιστικοί, ηθικοί, δημιουργικοί, δοτικοί άνθρωποι στο παρόν. Και η φροντίδα παλιών παραπόνων από χιλιάδες χρόνια πριν είναι απλώς ανατριχιαστική, ειδικά αν βασίζονται σε γεγονότα για τα οποία δεν υπάρχουν αρχαιολογικά ή επιστημονικά στοιχεία.
https://www.juancole.com/2025/
"Είναι μύθος,πράγματι» δηλώνει μεγαλοστόμως ο 58χρονος αιγύπτιος αρχαιολόγος Ζάχι Χαβάς ύστερα από πρόσφατες ανασκαφές στην έρημο, στο βόρειο τμήμα του όρους Σινά.
Ο διακεκριμένος επιστήμονας, επικεφαλής του Ανωτάτου Συμβουλίου Αρχαιοτήτων της Αιγύπτου, αναφέρεται στην έξοδο των Ισραηλιτών από την Αίγυπτο και στην απελευθέρωσή τους από τη δουλεία. Σύμφωνα με τη Βίβλο, οι Ισραηλίτες ακολουθώντας τον Μωυσή περιπλανήθηκαν επί 40 έτη στην έρημο του «θεοβάδιστου» όρους για να βρουν την έξοδο προς τη Γη της Επαγγελίας («γη του μελιού και του γάλακτος» σύμφωνα με την Αγία Γραφή). Αν η δήλωσή του στέκει επιστημονικά, τότε θα υποσκάψει τα θεμέλια της εβραϊκής θρησκείας, καθώς η απελευθέρωση του λαού του Ισραήλ και το θαύμα της διάβασής τους στην Ερυθρά Θάλασσα καθιέρωσαν το εβραϊκό Πάσχα εις μνήμην του γεγονότος: το Πεσάχ, που εορτάζεται ημέρα Σάββατο. Εξάλλου ο ορισμός της λέξης σημαίνει «Πέρασμα».
Από ό,τι φαίνεται τα ευρήματα από τις ανασκαφές δεν πρόκειται να περάσουν απαρατήρητα. Πεπεισμένος για την ανατρεπτική σημασία τους, ο δρ Χαβάς λίγο πριν από τον εορτασμό του εφετινού εβραϊκού Πάσχα, στις 2 του μηνός, προσκάλεσε μεγάλη ομάδα δημοσιογράφων στο Βόρειο Σινά για να πειστούν ιδίοις όμμασι.
Τα αρχαία τείχη ενός στρατιωτικού οχυρού και τα λιγοστά υπολείμματα βαλκανικής λάβας παραδίπλα συμπίπτουν χρονικά με τη βιβλική αφήγηση της Εξόδου προς τη Γη της Επαγγελίας. Οι ανασκαφείς ανακάλυψαν ηφαιστειακή λάβα προερχόμενη από τη Μεσόγειο, η οποία υπολογίζεται ότι εκτοξεύθηκε το 1500 π.Χ. Αφάνισε ολόκληρα χωριά στην Αίγυπτο, στην Παλαιστίνη και στην Αραβική χερσόνησο. Πιστεύεται ότι 35.000 άτομα πέρασαν τότε «στο επέκεινα». Επιπλέον το στρατιωτικό οχυρό, που διαθέτει τέσσερις ορθογώνιους πύργους, θεωρείται σήμερα το παλαιότερο της πολεμικής οδού μεταξύ Αιγύπτου και Παλαιστίνης στο Βόρειο Σινά.
Ποτέ όμως δεν υπήρξε αρχαιολογικό εύρημα ικανό να υποστηρίξει τη βιβλική θεωρία ότι Ισραηλίτες περιπλανήθηκαν στην αδυσώπητη έρημο. Επιπλέον, υπάρχουν ψήγματα αρχαιολογικών στοιχείων που υποστηρίζουν ότι έζησαν Εβραίοι στην Αίγυπτο. Αυτά σε συνδυασμό με τα πρόσφατα ευρήματα «προσβάλλουν» την εβραϊκή θρησκεία. «Αν ορισμένοι αναστατωθούν,δεν με αφορά» εξηγεί o δρ Χαβάς. «Αυτή είναι η αποστολή μου στην αρχαιολογία.Εχω την υποχρέωση να αποκαλύπτω στους ανθρώπους την αλήθεια».
https://www.tovima.gr/2008/11/
Να περάσουμε ένα ακόμη επίμαχο άρθρο : "Η συντριπτική πλειοψηφία νομίζει ότι οι Ισραηλίτες πιστεύουν στον θεό Κρόνο. Τα χρόνια αιχμαλωσίας των Ισραηλιτών από τους Αιγυπτίους-Βαβυλώνιους προκάλεσαν ακόμη μεγαλύτερη σύγχυση σε συνδυασμό με την αλλοίωση των ιστορικών κειμένων και των Ιερών γραφών από τους Ραββίνους.
Θυμηθείτε, δεν ήταν τόσο μακριά. Τέλη Οκτωβρίου, αρχές Νοεμβρίου 2024. Στην μέση του Halloween, ο Εωσφόρος. Το κράτος του Ισραήλ και οι OQTF του Ανατολικού Μπλοκ που το κατοικούν, βυθίστηκε στον Εωσφορισμό σε διεθνή κλίμακα, χωρίς όρια. Ως συνήθως μπορείτε να πείτε. Ναι, αλλά όχι. Χάρη στην αδιαφορία κάποιων και στην δειλία άλλων, ενωμένοι προς το καλό ή προς το κακό, αλλά κυρίως για να σφραγίσουν την μοίρα των καταπιεσμένων κάτω από την βολική μάσκα της άγνοιας, η προσοχή έχει απομακρυνθεί κρυφά από την Γάζα. Πήγε αλλού, στους ναούς του Μπάαλμπεκ, τα ιερά των αρχαίων «θεών».
Το κράτος του Ισραήλ έχει μεθοδικά κονιορτοποιήσει τα προγονικά λείψανα του Μπάαλμπεκ, πέτρα-πέτρα, με μαθηματική ακρίβεια. Λίγοι απόηχοι στα μέσα ενημέρωσης, ούτε επίσημη διαμαρτυρία, ούτε ένας υπαινιγμός αγανάκτησης από τους συνήθεις αποστόλους της παγκόσμιας κληρονομιάς. Για τι; Γιατί δεν πρόκειται μόνο για αρχαιολογία ή συντήρηση. Εδώ, είναι ζήτημα κυριαρχίας, συμβολικής εξάλειψης, μιας σχέσης εξουσίας όπου η ίδια η ιστορία γίνεται στόχος.
Baalbek, ένα από τα τελευταία προπύργια των αρχαίων λατρειών στο Λεβάντε, μια τοποθεσία όπου κάποτε βρισκόταν κολοσσιαίοι ναοί αφιερωμένοι στον Βάαλ, τον Μολώχ και την Αστάρτη. Θεότητες που πολύ πριν από τον εβραϊκό «μονοθεϊσμό», βασίλευαν σε αυτές τις χώρες. Ωστόσο, η κατάκτηση ενός εδάφους δεν αρκεί: πρέπει επίσης να καθαριστεί από κάθε ίχνος ενός ανταγωνιστικού παρελθόντος.
Εβραϊκός μονοθεϊσμός; Ένας όμορφος μύθος για τους ευκολόπιστους. Μια επιχείρηση θεϊκής συγκέντρωσης πριν την ώρα της, όπου ένα ολόκληρο πάνθεον καταβροχθίστηκε, χωνεύτηκε, και βρέθηκε κάτω από ένα μόνο όνομα: Γιαχβέ. Αλλά τα κομμάτια εξακολουθούν να προεξέχουν, κακώς κρυμμένα κάτω από τις πτυχές του δόγματος. Γιαχβέ, Ελοχίμ, Αζαζέλ, Αντονάι, Χαχέμ, Κανά, Μέτατρον… τόσα πολλά ονόματα για τον ίδιο θεό ; Δεν είναι πολλά ; Ένα μοναδικό ον, αλήθεια; Ή ένα μωσαϊκό οντοτήτων, ένα άθροισμα αναδιαμορφωμένων θεϊκών μορφών; Ο εβραϊκός μονοθεϊσμός δεν είναι τίποτα άλλο από πολυθεϊσμός μεταμφιεσμένος με εναλλάξιμους τίτλους.
Πριν από την μεγάλη θεολογική κάθαρση, ο Ιουδαϊσμός δεν ήταν τίποτα άλλο από τον ενοθεϊσμό, μια ιδιωτική λέσχη όπου ο Γιαχβέ ήταν μόνο ένας προστάτης μεταξύ πολλών άλλων. Ο El Elyon μοίρασε τα έθνη όπως ένας διεφθαρμένος τραπεζίτης μοιράζει τις επενδύσεις του και στον Γιαχβέ, έναν μικρό παίκτη, δόθηκε το Ισραήλ (Δευτερονόμιο 32:8-9). Δεν ήταν παρά μόνο ένας δικαιούχος μεταξύ άλλων. Ακόμη και η Βίβλος αφήνει την ομολογία να ξεφύγει: « Ο Ελοχίμ στέκεται στην συνέλευση του Θεού· κρίνει ανάμεσα στους θεούς » (Ψαλμός 82). Μια συνέλευση; Θεοί; Ένα περίεργο σκηνικό για μια θρησκεία που ορκίζεται έχει μόνο ένα. Όμως η εξαπάτηση δεν σταμάτησε εκεί.
Με το πέρασμα των αιώνων, τα παλιά ονόματα έχουν επανασχεδιαστεί, ξαναζωγραφιστεί, επαναταξινομηθεί ως απλά « χαρακτηριστικά » ή « τίτλοι » ενός Γιαχβέ που συσσωρεύει ψευδώνυμα σαν απατεώνας. Elohim, El Shaddai, Tsevaot, Adonai, Hashem… και η λίστα συνεχίζεται.
Αυτός ο ζηλιάρης θεός, που απαιτεί απόλυτο μονοπώλιο, δεν ανέχτηκε ποτέ τους αντιπάλους. Ήδη στη Βίβλο διέταξε την εξόντωση των Χαναναίων, την καταστροφή των ειδώλων τους και την διαγραφή των τελετουργιών τους: « Θα καταστρέψετε όλα τα μέρη όπου τα έθνη που πρόκειται να εκδιώξετε υπηρετούν τους θεούς τους » (Δευτερονόμιο 12:2). Αλλά ποιο από τα πρόσωπά του μιλούσε τότε; Γιαχβέ, Ελοχίμ, Αζαζέλ, Σαμαέλ; Μια ενιαία φωνή ή μια χορωδία αρχαίων θεών συντηγμένων κάτω από ένα επιτακτικό δόγμα; Ένας μοναδικός θεός που αλλάζει το όνομά του ανάλογα με την εποχή, τις συνθήκες και τις ανάγκες για κυριαρχία.
Ο ψεύτικος μονοθεϊσμός δεν έδιωξε το ειδωλολατρικό πάνθεον: το απορρόφησε, το αφομοιώθηκε και το επαναχρησιμοποίησε με άλλα ονόματα. Και ενώ οι παλιοί ναοί καίγονταν, χτίζονταν άλλοι, αφιερωμένοι σε αυτές τις νέες μορφές με τα χίλια ονόματα. Μέσα σε λίγες μόνο δεκαετίες με το πρόσχημα του « έργου υποδομής », οι πολυτιμότεροι χώροι υποβαθμίστηκαν μεθοδικά και λεηλατήθηκαν.
Αυτό δεν είναι τυχαίο. Η καταστροφή της κληρονομιάς δεν είναι ποτέ ουδέτερη. Ακολουθεί πάντα μια λογική πολιτιστικής και πνευματικής κυριαρχίας. Το να εξαφανίσεις το Μπάαλμπεκ σημαίνει να θάψεις οριστικά ένα μέρος του πολιτισμού, μια υπενθύμιση ότι πριν από την άφιξη του Γιαχβέ υπήρχαν άλλοι θεοί, άλλες πεποιθήσεις, ένα άλλο όραμα του κόσμου.
Και το χειρότερο; Αυτή η εξαφάνιση συμβαίνει μπροστά στα μάτια μας, χωρίς κανείς να πτοείται. Μια εκκωφαντική σιωπή, που αποκαλύπτει την ιεραρχία των αιτιών που κρίνονται άξια να υπερασπιστούν. Για αυτό την παραμονή του Halloween, ενώ ολόκληρος ο πλανήτης ανταλλάσσει τα μυαλά του με καραμέλες και θαυμάζει τις κούφιες κολοκύθες, ένα άλλο τελετουργικό λαμβάνει χώρα στο πονηρό.
Στο Μπάαλμπεκ, τα τελευταία απομεινάρια ενός κόσμου πολύ παλιού για να ευχαριστηθεί γίνονται ερείπια. Όχι υπό την επίδραση του χρόνου, αλλά κάτω από τα χτυπήματα ενός πολέμου που είναι ο πόλεμος των θεών . Νεωτερικότητα, εκκοσμίκευση, πρόοδος... Οι ηλίθιοι εξακολουθούν να πιστεύουν σε αυτά, ενώ, στην σκιά, οι παλιές θεότητες εκτινάσσονται μεθοδικά από την ιερή αγορά. Όχι άλλη συνύπαρξη, όχι άλλη ανοχή, όχι άλλο «ο καθένας στο δικό του πάνθεον»: όταν μια εξουσία επιβάλλει την λατρεία της, δεν είναι μεταστροφή, είναι εκκαθάριση.
«Θα καταστρέψετε τελείως όλους τους τόπους όπου τα έθνη που πρόκειται να αποκτήσετε υπηρετούν τους θεούς τους » (Δευτερονόμιο 12:2). Η σειρά είναι κατηγορηματική. Βάαλ, Μολώχ, Ιστάρ είναι οι θεοί που βασίλεψαν, που είχαν τους ναούς τους, τους οπαδούς τους, τις τελετές τους. Τελετουργίες όπου τα παιδιά ρίχνονταν θυσία στην ασπρόμαυρη αγκαλιά ενός μεταλλικού ειδώλου. «Έχτισαν τα ψηλά μέρη της Τοφέθ στην κοιλάδα του Μπεν Χιννόμ, για να κάψουν τους γιους και τις κόρες τους στην φωτιά. Τι δεν μου είχε έρθει στο μυαλό ». (Ιερεμίας 7:31)
Εκεί έκαιγαν προσφορές και θυσιάζονταν ζώα με την ελπίδα της ουράνιας εύνοιας. Οι βωμοί τους έχουν δει το αίμα να κυλά στο όνομα των αρχαίων δοξασιών, τα αγάλματά τους έχουν ποτιστεί με τις κραυγές των αθώων που ρίχνονται στις φλόγες. Σήμερα καταλήγουν ως υποσημείωση σε βιβλίο αρχαιολογίας. «Κάψτε τα είδωλά τους με φωτιά » (Δευτερονόμιο 7:5), « να μη μείνει μνημόσυνο των θεών τους » (Έξοδος 23:13). Εν τω μεταξύ, ο Adonai, ο Azazel και ο Hashem απαιτούν ένα μονοπώλιο στην αόρατη επιχείρηση. Πάντα οι ίδιες μέθοδοι: αντικαθιστούμε, αντικαθιστούμε, ξαναγράφουμε την Ιστορία με μια σφραγίδα « απαγορεύεται η βλασφημία ». «Δεν θα υποκύψεις στους θεούς του,ς ούτε θα τους υπηρετήσεις.
Δεν θα μιμηθείς τα έργα τους, αλλά θα τα καταστρέψεις και θα σπάσεις τα αγάλματά τους . (Έξοδος 23:24). Αλλά όταν εκδιώξτε τους παλιούς θεούς, θα επιστρέψουν εκείνοι με άλλα ονόματα και μορφές. Σήμερα, ο αρχαίος πόλεμος των θεών συνεχίζεται με άλλες μορφές. Οι αιματηρές θυσίες στους βωμούς του Baal ή της Ishtar (έχουν μεταφερθεί στην Γάζα, την Συρία, την Ουκρανία και αλλού). Όμως αυτός ο θεός εξακολουθεί να είναι τόσο αυταρχικός και να ζητά την αποκλειστικότητα. Μια λατρεία που δεν ανέχεται κανέναν αντίπαλο, κανέναν ανταγωνισμό και που, όπως στο παρελθόν, γνωρίζει μόνο μια λογική: να συντρίψει τα πάντα για να βασιλέψει.
Και ενώ η πέτρα θρυμματίζεται και οι κολώνες πέφτουν, ο κόσμος κοιμάται στην προκατασκευασμένη άνεση του. Μην ξυπνάτε τους υπνοβάτες, έχουν πλαστικά τέρατα να ειδωλοποιούν. Αυτό που η Δύση πιστεύει ότι βλέπει είναι ένας πόλεμος, μια θρησκευτική σύγκρουση, ένας υποτιθέμενος εκλεκτός λαός που υπερασπίζεται την χώρα του ενάντια σε γείτονες που είναι πολύ εχθρικοί για τις προτιμήσεις. Αλλά αυτό δεν είναι πόλεμος, είναι πολυθεϊστική τζιχάντ . Μια σταυροφορία μεταμφιεσμένη σε εθνική άμυνα, ένας ιερός πόλεμος όπου τα είδωλα απαιτούν αιματηρές θυσίες. Οι απατεώνες της OQTF από τις ανατολικές χώρες πάνε στο μέτωπο, όχι για μια πατρίδα, αλλά για την δόξα των δαιμονικών θεοτήτων τους. Ο ίδιος φανατικός πυρετός, η ίδια επιχείρηση εξαγνισμού με τους αδερφούς τους Ταλιμπάν που κονιορτοποίησαν τους Βούδες του Μπαμιγιάν πριν από είκοσι πέντε χρόνια.
Ο εχθρός δεν είναι κράτος, δεν είναι λαός, είναι μια ανάμνηση που πρέπει να σβήσει, ένα παρελθόν που πρέπει να εκκαθαριστεί για να επιβληθεί η αδιαίρετη βασιλεία ονομάτων που δεν ανέχονται κανέναν ανταγωνισμό. Και εν τω μεταξύ, η κοσμική Δύση δεν βλέπει τίποτα, δεν καταλαβαίνει τίποτα, δεν έχει καταλάβει ποτέ τίποτα.
Παρατηρεί με την Ισραηλινή αλαζονεία , την περιφρόνησή για την πνευματικότητα , πεπεισμένη ότι αυτοί οι πόλεμοι είναι μόνο αιματηρή λαογραφία. Ένας βάρβαρος αναχρονισμός που τελικά θα σβήσει. Δεν καταλαβαίνει ότι ο ορθολογισμός τυφλώνει, εμποδίζοντάς να δούνε τι συμβαίνει μπροστά στα μάτια τους. Υποταγμένοι, παθητικοί, γίνονται μάρτυρες ενός αγώνα του οποίου ωστόσο θα είναι ο επόμενος στόχος. Διότι μόλις τελειώσει το έργο στους Αγίους Τόπους, αυτός που δεν το είδε θα στραφούν εναντίον του. Διότι οι Ιουδαίοι λάτρεις περιμένουν ακόμη τον Μεσσία τους.
Ούτε αυτός που έχει ήδη έρθει, ούτε αυτός που είχαν σταυρώσει. Τον θεωρούν αίρεση, παράσιτο που πρέπει να εξαλειφθεί από την αφήγηση, απειλή προς εξάλειψη. Το όνομά του τους καίει, οι τόποι προσευχής του τους διακατέχουν. Κατέστρεψαν τους ναούς και τα αγάλματα άλλων θεοτήτων στη Μέση Ανατολή, τι πιστεύεις ότι σκοπεύουν να κάνουν με τους χώρους λατρείας αυτής που καταδίκασαν; Προφανώς, δεν θα το κάνουν μόνοι τους. Ανίκανοι να πολεμήσουν τίποτα άλλο εκτός από τους ανυπεράσπιστους, δειλούς και αποκρουστικούς ανθρώπους που είναι. Ακολούθησε όμως το βλέμμα μου και θα καταλάβεις πώς σκοπεύουν να το κάνουν."
"Πράγματι, η Τορά, το θεμέλιο της προγονικής εβραϊκής παράδοσης, και οι επικές ιστορίες που μεταφέρει έχουν διαμορφωθεί με την πάροδο του χρόνου για να σφυρηλατήσουν μια συλλογική ταυτότητα που υπερβαίνει τις ιστορικές αλήθειες. Αλλά μέσα από αυτή τη μυθολογική κατασκευή, αναδύεται ένα πολύ ευρύτερο ζήτημα, μια πολιτική νομιμότητα η οποία, μέχρι σήμερα, χρησιμεύει ως δικαιολόγηση για εδαφικά και εθνικιστικά σχέδια.
Αν η Βίβλος ισχυρίζεται ότι αποτελεί το θεμέλιο της εβραϊκότητας, είναι πάνω απ’ όλα ένα μέσο νομιμοποίησης ιστορικο-θεολογικών ισχυρισμών, οι οποίοι, ωστόσο, δεν έχουν ούτε αρχαιολογική βάση ούτε ιστορική ακρίβεια, ούτε καν θεολογική συνοχή.
Μακριά από τις ευσεβείς εικόνες και τις θρησκευτικές ερμηνείες που προσέφεραν οι ίδιοι μέσω της συγγραφής της Τορά, η ιστορική αλήθεια των Εβραίων παραμένει πάνω απ’ όλα μια σύνθετη κατασκευή, που αναμειγνύει μύθους, προφορικές παραδόσεις και θραύσματα πραγματικότητας, συγχωνευμένα με έναν λίγο πολύ επιτυχημένο, αλλά παρόλα αυτά φανταστικό, τρόπο.
Δυστυχώς, το σιωνιστικό σχέδιο, το οποίο ισχυρίζεται ότι αποκαθιστά ένα φανταστικό «εβραϊκό έθνος» σε μια απατηλή προγονική πατρίδα, βασίζεται σε μεγάλο βαθμό σε αυτές τις ρομαντικές αφηγήσεις. Αλλά είναι ακόμα δυνατόν να συνεχίσουμε να διατηρούμε αυτή την ψευδαίσθηση όταν βλέπουμε τους σκοπούς που εξυπηρετεί;
Αυτό είναι το ερώτημα στο οποίο θα προσπαθήσουμε να απαντήσουμε σε αυτό το άρθρο, διερευνώντας όχι μόνο την προσπάθεια επιβολής μιας βιβλικής κληρονομιάς, την πνευματική διαστρέβλωση, αλλά και τα ιστορικά και αρχαιολογικά στοιχεία που αμφισβητούν αυτή τη θεϊκή και πολιτική νομιμοποίηση.
Θα επικεντρωθούμε ιδιαίτερα στη μορφή του πατριάρχη Αβραάμ, στις ιστορίες της Εξόδου και της «Γης που δόθηκε ως επαγγελία σε έναν εκλεκτό λαό», καθώς και στην παντελή απουσία απτών θεμελίων για αυτά τα επεισόδια που υποτίθεται ότι σημάδεψαν και θεμελίωσαν το πεπρωμένο του εβραϊκού λαού. Είναι προφανές, όπως έχουμε δει προηγουμένως, ότι η ιστορία ίδρυσης των σύγχρονων Εβραίων και της Διασποράς, όπως αφηγείται η Τορά, δεν αντιστοιχεί σε καμία περίπτωση στην εβραϊκή ταυτότητα όπως υπάρχει σήμερα.
Η Τορά, που αποτελείται από τα πρώτα πέντε βιβλία της Εβραϊκής Βίβλου (Γένεση, Έξοδος, Λευιτικό, Αριθμοί και Δευτερονόμιο), αποτελεί το νόμιμο, αν και ιδιαίτερα ρομαντικοποιημένο, θεμέλιο της αρχαίας και αξιοσέβαστης εβραϊκής θρησκείας, με ιστορίες και νόμους που υπαγορεύονται σαν να προέρχονται απευθείας από τον Θεό τους, μέσω της ιστορίας του Μωυσή.
Ενώ θεμελιώνει τα πνευματικά και ηθικά θεμέλια του αρχαίου Ιουδαϊσμού, η ιστορία του Μωυσή, αν και ιστορικά ψευδής, ενσαρκώνει μια θεμελιώδη αφήγηση που νομιμοποίησε τις εβραϊκές πεποιθήσεις ενώνοντας τις διάσπαρτες φυλές γύρω από μια κοινή ταυτότητα και ένα κοινό όραμα για τον κόσμο.
Αυτός ο μύθος έχει συμβάλει στη σφυρηλάτηση της συνοχής εγγράφοντας τη συλλογική ύπαρξη μέσα σε ένα ιερό και ουσιαστικό πλαίσιο. Ωστόσο, στη σύγχρονη εποχή, που χαρακτηρίζεται από μια ποικιλομορφία ρευμάτων, από τον Ορθόδοξο Ιουδαϊσμό έως τον Σιωνιστικό Ιουδαϊσμό, αυτή η μορφή από μόνη της δεν μπορεί να θεμελιώσει μια εβραϊκή ταυτότητα που είναι πλέον πληθυντική, διχασμένη ανάμεσα στην παράδοση, την εκκοσμίκευση και την επανεφεύρεση.
Σε αντίθεση με την ιδρυτική της αφήγηση, η σύγχρονη εβραϊκή ταυτότητα έχει αναδομηθεί γύρω από δύο πυλώνες που είναι δύσκολο να υπερασπιστούν σε παγκόσμιο επίπεδο και έρχονται σε αντίθεση με τις φιλοδοξίες που φέρει η ίδια η Τορά, αν όχι με την έντονη αντίθεσή της.
Ο πρώτος από αυτούς τους πυλώνες, το Ταλμούδ, δεν είναι θεϊκή αποκάλυψη, αλλά ένα μνημείο ραβινικής ακαδημαϊκής γνώσης, το οποίο, υπό το πρόσχημα της νομικής προσαρμογής, ανεγείρει ένα όραμα του κόσμου που επικεντρώνεται αυστηρά στην ανωτερότητα του εβραϊκού νόμου εις βάρος όλων των άλλων πνευματικών παραδόσεων, ιδίως των χριστιανικών.
Διότι αυτό το κείμενο, καθαγιασμένο χωρίς να είναι επίσημα έτσι, δεν χρησίμευσε τόσο στο άνοιγμα του Ιουδαϊσμού όσο στην ενίσχυση των νοητικών του ορίων, εγείροντας μια λογική αυτοαποκλεισμού και συστηματικής διάκρισης μεταξύ του «εσωτερικού» και του «εξωτερικού», μεταξύ των φορέων του Νόμου και των άλλων. Μέσα από μια άπειρη σειρά συνταγών, ερμηνευτικών κανόνων και περιπτωσιολογίας, το Ταλμούδ έχει διαμορφώσει μια ταυτότητα βασισμένη στον διαχωρισμό, τη συνεχή διαφοροποίηση και μερικές φορές ακόμη και στη δομική δυσπιστία απέναντι στη θρησκευτική ή πολιτισμική ετερότητα.
Αυτό το διανοητικό κλείσιμο, αν και αποτελεσματικό στη διατήρηση της ενότητας ενός λαού της διασποράς, έχει επίσης κρυσταλλώσει μια απόσυρση που περιπλέκει οποιοδήποτε πραγματικό άνοιγμα στο παγκόσμιο.
Ο δεύτερος πυλώνας, ο Σιωνισμός, ένα πολιτικό σχέδιο που γεννήθηκε στην Ευρώπη του 19ου αιώνα, το οποίο κατέστησε τον Εβραϊσμό όχι πλέον πίστη ή πολιτισμό, αλλά μια υπερεθνικότητα που θα επιβαλλόταν με τη βία σε μια παλαιστινιακή γη που κατοικείται από άλλους. Και μετατρέποντας ένα τραύμα της διασποράς σε εδαφική διεκδίκηση, αυτός ο υπερεθνικισμός έχει δημιουργήσει μια αποικιακή σύγκρουση μεταμφιεσμένη σε ιστορική επιστροφή, κινητοποιώντας μια μυθική μνήμη για να δικαιολογήσει μια πραγματικότητα στέρησης περιουσίας που είναι πλέον στρατιωτική και αιματηρή.
Γνωρίζοντας ότι ακόμη και η Εβραϊκή Βίβλος (η Τορά) δεν μπορεί, υπό οποιεσδήποτε συνθήκες, να θεωρηθεί ως αντικειμενική ιστορική απόδειξη. Πίσω από την φαινομενική αφηγηματική του συνοχή και την μεταγενέστερη ιεροποίησή του, αποτελεί πάνω απ’ όλα μια απλή ιδεολογική κατασκευή, γραμμένη και επαναπροσδιορισμένη σε διαφορετικές χρονικές στιγμές με μοναδικό στόχο την παροχή μιας κοινής μνήμης σε διαφορετικές φυλετικές ομάδες.
Όπως έχουν δείξει πολλοί ιστορικοί και αρχαιολόγοι, αυτό το κείμενο χρησιμοποιήθηκε για να σφυρηλατήσει μια συλλογική ταυτότητα εκ των υστέρων, επινοώντας μια συνέχεια όπου υπήρχαν μόνο διάσπαρτες φυλές, συχνά σε σύγκρουση, που ταλανίζονταν από κατακτήσεις, ξένη κυριαρχία και εσωτερικές καταρρεύσεις. Επομένως, δεν αποτελεί σε καμία περίπτωση αξιόπιστη μαρτυρία ενός πραγματικού παρελθόντος, αλλά μάλλον μια μυθοποιημένη ιστορία που αποσκοπεί στη νομιμοποίηση ενός λαού που αναζητά συνοχή, συμβολικό έδαφος και ηθική δικαίωση απέναντι στη χαοτική και κατακερματισμένη ιστορία του.
Αν η Βίβλος είναι γεμάτη ιστορίες, μερικές φορές αιματηρές και αηδιαστικές, καθώς και ρομαντικοποιημένες προφορικές ιστορίες και θρύλους, αυτές είναι αφηγηματικές κατασκευές, που ξαναγράφτηκαν ανά τους αιώνες για να καλύψουν συγκεκριμένες πολιτικές, θρησκευτικές ή ταυτότητες ανάγκες. Πίσω από την φαινομενική τους αυθεντία κρύβεται ένα έργο οπορτουνιστικής σύνθεσης, που δεν αποσκοπεί τόσο στη μετάδοση μιας ιστορικής αλήθειας όσο στην επιβολή ενός οράματος για τον κόσμο, στη νομιμοποίηση ενός λαού και στη δικαιολόγηση, ενίοτε βίαια, της σχέσης του με τους άλλους και με τη γη.
Για αυτό η Βίβλος, αντί να αποτελεί ιστορική απόδειξη, είναι περισσότερο ένα μυθολογικό και πολιτικό εργαλείο που αποσκοπεί στην καλλιέργεια της ελπίδας και στην ενίσχυση της ταυτότητας ενός καταπιεσμένου λαού, παρά ένα ιστορικό έγγραφο άξιο αυτού του ονόματος. Είναι επομένως κρίσιμο να τονιστεί ότι η λεγόμενη «ιστορία» των Εβραίων, όπως αφηγείται η Βίβλος, δεν βασίζεται σε κανένα απτό ιστορικό στοιχείο. Όσο αξιοθαύμαστη κι αν είναι η λειτουργία της ως ιδρυτικής αφήγησης, αυτή η αφήγηση δεν υποστηρίζεται από ανεξάρτητες σύγχρονες πηγές ή από οριστικές αρχαιολογικές ανακαλύψεις.
Είναι πολύ περισσότερο μύθος παρά γεγονός, μια ιστορία κατασκευασμένη για να καλύψει μια ανάγκη ταυτότητας παρά μια αποδεδειγμένη αλυσίδα γεγονότων. Και το να συγχέουμε αυτή την ιστορία με μια ιστορική πραγματικότητα ισοδυναμεί με το να ενδώσουμε στην ψευδαίσθηση μιας ιερής μνήμης, η οποία, στην πραγματικότητα, είναι περισσότερο ένα θεολογικό μυθιστόρημα παρά μια πραγματική μαρτυρία.
Σύμφωνα με αυτές τις αφηγήσεις, οι Εβραίοι προέρχονταν από την περιοχή του Ευφράτη, όπου ο Αβραάμ, που παρουσιάστηκε ως ο ιδρυτής πατριάρχης τους, έλαβε τη θεϊκή εντολή να εγκαταλείψει την Ουρ για να εγκατασταθεί στη Χαναάν γύρω στο 1760 π.Χ. Αυτή η σε μεγάλο βαθμό μυθολογική ιστορία απεικονίζει μια μέτρια φυλή νομάδων βοσκών, που ζούσαν μια εντελώς συνηθισμένη για την εποχή ζωή, η οποία συνίστατο σε ταξίδια, κτηνοτροφία και διαβίωση. Αλλά εκεί που η Βίβλος πέφτει στο παράλογο είναι στον ισχυρισμό της ότι ανεγείρει αυτές τις ανώνυμες μορφές, χωρίς κανένα ιστορικό ίχνος ή μαρτυρημένη επιγραφή, ως πυλώνες ενός ιερού και παγκόσμιου πεπρωμένου.
Η προσπάθεια να αποδοθεί στον Αβραάμ ένας θεμελιωτικός ρόλος σε κλίμακα ολόκληρης της ανθρωπότητας είναι λιγότερο θέμα συλλογικής μνήμης και περισσότερο μια ιδεολογική κατασκευή που στοχεύει στη μετατροπή των φυλετικών βοσκών σε θεματοφύλακες μιας αιώνιας θεϊκής συμμαχίας, χωρίς συγκεκριμένη βάση, υλική απόδειξη ή επαληθεύσιμη σύνδεση με πραγματικά γεγονότα στην περιοχή, και είναι περισσότερο θέμα εθνικιστικού μύθου παρά ιστορικής αφήγησης.
Επιπλέον, η υποτιθέμενη «υποταγή» των Εβραίων στους διαδοχικούς κατακτητές τους αποτελεί ένα από τα πιο εκμεταλλευόμενα ελατήρια της βιβλικής παράδοσης για τη διατήρηση μιας συλλογικής φαντασίας διωγμού, η οποία τροφοδοτήθηκε επιδέξια και διαιωνίστηκε ανά τους αιώνες. Η Έξοδος είναι το πιο εμβληματικό παράδειγμα αυτής της φανταστικής ιστορίας, στην οποία λέγεται ότι ο Μωυσής έσωσε τον λαό του από την αιγυπτιακή δουλεία γύρω στο 1260 π.Χ.
Ωστόσο, αυτή η ιστορία, η οποία δεν υποστηρίζεται από κανένα σοβαρό αρχαιολογικό στοιχείο ή εξωτερική ιστορική αναφορά, απλώς δεν έλαβε χώρα ποτέ. Είναι ένας πολιτικός μύθος, κατασκευασμένος από την αρχή για να σφυρηλατήσει μια ένδοξη καταγωγή για μια φυλετική ομάδα χωρίς ενιαίο παρελθόν. Οι περιγραφές καταναγκαστικής εργασίας, υπερφυσικών λοιμών ή θαυματουργών διαβάσεων μοιάζουν περισσότερο με προειδοποιητικές ιστορίες παρά με ιστορικά ντοκουμέντα.
Αυτή η σκηνοθεσία της θείας σωτηρίας, ενορχηστρωμένη γύρω από έναν εκλεκτό λαό, βασίζεται σε έναν ιδρυτικό μύθο που έχει σχεδιαστεί για να ενισχύσει τη συνοχή της ταυτότητας μέσω του πάθους, νομιμοποιώντας μέσω της αφήγησης μια κοινότητα που εξακολουθεί να μην έχει πραγματική βάση. Μια μυθοπλασία της οποίας η δύναμή σήμερα έγκειται ακριβώς στην ικανότητά της να παρουσιάζεται ως μια αιώνια αλήθεια. Αυτός ακριβώς είναι ο λόγος για τον οποίο πολλοί σοβαροί αρχαιολόγοι απορρίπτουν κατηγορηματικά την λεγόμενη «ιστορική πραγματικότητα» της Βίβλου, και πιο συγκεκριμένα την ιστορία της Εξόδου από την Αίγυπτο, η οποία δεν βασίζεται σε τίποτα συγκεκριμένο.
Η ιδέα ότι ένας στρατός 600.000 Εβραίων σκλάβων ένας αριθμός που έχει σκόπιμα υπερβληθεί για να εντυπωσιάσει, αφού, για λόγους ενημέρωσης, υπάρχουν περίπου 455.000 Εβραίοι στη Γαλλία σήμερα-θα μπορούσε να είχε ξεφύγει από τον ζυγό της Αιγύπτου τον 13ο αιώνα π.Χ., να είχε διασχίσει στρατιωτικοποιημένες ζώνες, να είχε επιβιώσει σε μια ανελέητη έρημο και να είχε ξεγελάσει τις δυνάμεις μιας από τις πιο ισχυρές αυτοκρατορίες της εποχής της, είναι καθαρή φαντασία.
Ακόμα πιο καταδικαστικό είναι ότι δεν υπάρχει καμία αναφορά σε αυτή τη μαζική έξοδο στα αμέτρητα αιγυπτιακά αρχεία και επιγραφές, τα οποία ήταν σχολαστικά στην καταγραφή κάθε νίκης ή οικοδομικού έργου τους. Τίποτα! Ούτε ίχνος. Η σιωπή των ιστορικών πηγών για ένα γεγονός τέτοιου μεγέθους αποτελεί, από μόνη της, μια κατηγορηματική καταδίκη. Επιπλέον, η δουλεία όπως περιγράφεται στο Βιβλίο της Εξόδου, οργανωμένη, εθνοτική, συστηματική, δεν υπήρξε ποτέ στην αρχαία Αίγυπτο με αυτή τη μορφή. Κανένα αρχαιολογικό εύρημα δεν επιβεβαιώνει την ύπαρξη εβραϊκού πληθυσμού που υποτάχθηκε ή εκμεταλλεύτηκε σε μεγάλη κλίμακα.
Συνεπώς, η βιβλική αφήγηση δεν βασίζεται μόνο στην έλλειψη αποδεικτικών στοιχείων, αλλά έρχεται σε άμεση αντίθεση με όλα όσα γνωρίζουμε για το αιγυπτιακό πλαίσιο της εποχής. Όσο για την αντιπαράθεση μεταξύ του Μωυσή και ενός ανώνυμου Φαραώ, μια καρικατούρα του ειδωλολάτρη καταπιεστή, αυτή δεν έχει καμία απολύτως βάση στην πραγματική ιστορία. Μερικοί ερευνητές, προχωρώντας περαιτέρω την ανάλυση, υποστηρίζουν μάλιστα ότι αυτός ο μύθος θα μπορούσε να προέρχεται από μια μακρινή, παραμορφωμένη και εκτοπισμένη μνήμη, αγκυροβολημένη όχι στην κοιλάδα του Νείλου, αλλά σε ένα μικρό χωριό που ονομάζεται Μισραΐμ, που βρίσκεται στη βόρεια Υεμένη, εκατοντάδες χιλιόμετρα από το υποτιθέμενο βιβλικό θέατρο.
Αρκεί να πούμε ότι αυτό το «μεγάλο απελευθερωτικό έπος» είναι περισσότερο ένα αναδρομικό εθνικό μυθιστόρημα παρά ένα ιστορικό γεγονός. Είναι μια μυθολογική μεταμφίεση στην υπηρεσία μιας ταυτότητας που πρέπει να κατασκευαστεί και όχι να παρατηρηθεί. Στην πραγματικότητα, αυτό που υποτίθεται ότι ήταν μια ιδρυτική πράξη ενός ολόκληρου έθνους μετατρέπεται έτσι σε μια καθαρή επινόηση, που διαμορφώθηκε κατά τη διάρκεια των αιώνων για να τροφοδοτήσει έναν μύθο, αλλά η οποία δεν ανταποκρίνεται στις απαιτήσεις μιας πραγματικής ιστορικής ανάλυσης.
Είναι επομένως αναμφισβήτητο, υπό το φως αυτών των γεγονότων, ότι η ιστορία των Εβραίων, όπως αυτή αφηγείται στα βιβλικά τους γραπτά, δεν προορίζεται να αποτελέσει ιστορική μαρτυρία, αλλά μάλλον ένα εργαλείο νομιμοποίησης. Και παρουσιάζοντας τον Αβραάμ ως τον αποδέκτη των θεϊκών υποσχέσεων, η βιβλική αφήγηση δεν κάνει τίποτα περισσότερο από το να θέτει τα θεμέλια για μια θεολογική δικαιολόγηση μιας κατακτητικής επιχείρησης. Πρόκειται για έναν κλασικό μηχανισμό νομιμοποίησης μέσω του μύθου, αποδίδοντας σε έναν νομάδα πατριάρχη μια «γη της επαγγελίας» σε έναν «λαό που εκλέχθηκε» από έναν παντοδύναμο Θεό, με το κείμενο να σβήνει μεθοδικά την ιστορική πραγματικότητα των λαών που ήταν ήδη εγκατεστημένοι στη Χαναάν, οι οποίοι είχαν υποβιβαστεί στη σιωπή ή στην καρικατούρα καταδικασμένων ειδωλολατρών.
Αυτή η σκηνοθεσία του θείου δικαιώματος δεν είναι τίποτα άλλο από μια ιστορία στέρησης περιουσίας μεταμφιεσμένη σε πνευματικό έπος. Υπό το πρόσχημα της πνευματικότητας, εκφράζεται μια λογική του προ-μοντέρνου αποικισμού όπου οι Εβραίοι οικειοποιούνται τη νομιμότητα μιας περιοχής όχι μέσω της συνύπαρξης, αλλά μέσω μιας ιερής μυθοπλασίας βασισμένης στην εκλογή και τον αποκλεισμό.
Και αυτή η ιστορία κατάκτησης, μεταμφιεσμένη σε ιερό πεπρωμένο, δεν είναι μια πιστή ανάμνηση ενός πραγματικού παρελθόντος, αλλά ένα όργανο προπαγάνδας ταυτότητας που αποσκοπεί στο να κινητοποιήσει τις διάσπαρτες φυλές, να τους προσφέρει μια ηρωική ιστορία ίδρυσης εκεί που, στην πραγματικότητα, υπήρχαν μόνο περιπλανώμενες φυλές, χωρίς έδαφος, δύναμη ή αληθινή κοινή μνήμη. Και αυτή η φαντασιωμένη εικόνα της ιστορίας αμφισβητείται, φυσικά, από τη μεγάλη πλειοψηφία της επιστημονικής κοινότητας.
Πολλοί μελετητές, έχοντας πλήρη επίγνωση των αμέτρητων αντιφάσεων και των κραυγαλέων αναχρονισμών στα βιβλικά κείμενα, θεωρούν τη μορφή του Αβραάμ όχι ως ιστορικό άνθρωπο, αλλά ως μια καθαρή μυθολογική επινόηση, έναν χαρακτήρα που υπάρχει μόνο στη συλλογική φαντασία και του οποίου η πραγματική ύπαρξη είναι περισσότερο φαντασία παρά πραγματικότητα. Αλλά φυσικά, αυτά τα αυστηρά θεμελιωμένα συμπεράσματα δέχονται συστηματικά επίθεση από σεκταριστικές και ιδεολογικές ομάδες, όπως οι Μάρτυρες του Ιεχωβά, οι ευαγγελικοί ή οι υποστηρικτές του Σιωνισμού, οι οποίοι, σε μια προσπάθεια να διατηρήσουν την ιερή τους αφήγηση, επιμένουν με σχεδόν θρησκευτική πείσμα στην «ιστορική ακρίβεια» της Βίβλου. Για αυτούς, ο Αβραάμ δεν είναι ένα θρυλικό κατασκεύασμα, αλλά μια κεντρική και αυθεντική φιγούρα, που ενσαρκώνει την προέλευση μιας αδιαμφισβήτητης ιερής ιστορίας. Ένα όραμα που, στην πραγματικότητα, δεν είναι τίποτα περισσότερο από μια απεγνωσμένη υπεράσπιση ενός ξεπερασμένου και εύθραυστου δόγματος, ανίκανου να προσαρμοστεί στην κριτική αυστηρότητα της σύγχρονης έρευνας.
Αυτό το όραμα, προφανώς, είναι πολύ περισσότερο θέμα τυφλής πίστης παρά μιας σοβαρής και αυστηρής επιστημονικής προσέγγισης. Αλλά καταδεικνύει επίσης την επίμονη δύναμη του βιβλικού μύθου, ενός μύθου που, παρά τους αιώνες, συνεχίζει να δηλητηριάζει τη σκέψη ορισμένων κοινοτήτων. Αυτός ο μύθος, που καλύπτεται από μια υποτιθέμενη ιστορική αλήθεια, διαμορφώνει μια σταθερή συλλογική ταυτότητα αποκομμένη από τις τεκμηριωμένες πραγματικότητες, απορρίπτοντας χωρίς ντροπή την ιστορική κριτική υπέρ μιας τυφλής προσκόλλησης σε μια εποικοδομητική αφήγηση. Αυτή η πεισματάρα στη διατήρηση της ψευδαίσθησης ενός ιστορικού Αβραάμ ή μιας θεϊκής κατάκτησης απλώς παρατείνει μια μυθοπλασία, ένα ιδεολογικό τεχνούργημα που επιμένει πολύ πέρα από τα γεγονότα, προσκολλώμενο απεγνωσμένα σε μια συλλογική φαντασία εντελώς ασύμβατη με τις αρχαιολογικές ανακαλύψεις και τις εξελίξεις στην έρευνα."
Η Εξοδος φυσικά και είναι μυθολογία, και ο Μωυσής μυθικό πρόσωπο. Στην Αίγυπτο δεν έχει βρεθεί το παραμικρό στοιχείο ή καταγραφή που να επιβεβαιώνει την παρουσία των Εβραίων εκεί. Επίσης η Παλαιά Διαθήκη είναι γεμάτη αναχρονισμόυς και ανακρίβειες. Η παλαιά Διαθήκη είναι μυθολογία
https://www.phorum.com.gr/viewtopic.php?t=47398#p2994873
https://www.youtube.com/watch?
"Όταν η γενοκτονία ενός ολόκληρου λαού γίνεται απροκάλυπτα και ατιμωρητί επί δεκαετίες, χρειάζεται μια δικαιολογία, μια συγκάλυψη, ένα πιστευτό άλλοθι. Κι έτσι μεταξύ άλλων δημιουργήθηκε και ο μύθος ενός λαού που διώχτηκε από τα εδάφη του, έμεινε για αιώνες χωρίς πατρίδα και τώρα που επέστρεψε στη γη του αγωνίζεται δικαιωματικά εναντίον όλων εκείνων που θέλουν να τού τη στερήσουν.
Και ποια είναι αυτή η γη;; Μα η γη των προγόνων του, η ιερή “γη της επαγγελίας” της Παλαιάς Διαθήκης. Αναδημοσιεύουμε από το fb ένα ενδιαφέρον κείμενο του Κωνσταντίνου Αρβανίτη με τίτλο “Η ΚΑΤΑΓΩΓΗ ΤΩΝ ΣΗΜΕΡΙΝΩΝ ΙΣΡΑΗΛΙΝΩΝ” που ξεσκεπάζει αυτό τον μύθο: Υπάρχει πολύ διαδεδομένη η πεποίθηση ότι οι σημερινοί Ισραηλινοί κατάγονται από τους αρχαίους Εβραίους, που για διάκριση θα τους λέω στο εξής “Εβραίοι της Βίβλου”.
Αυτοί δηλαδή που τους “γνωρίσαμε” μέσα από την Παλιά και την Καινή Διαθήκη. Αυτοί που έφυγαν από την Αίγυπτο, όπου ήσαν σκλάβοι των Αιγυπτίων και αφού περιπλανήθηκαν 40 χρόνια στην έρημο, εισέβαλαν κάποτε στην Παλαιστίνη. Εκεί με πολέμους εξεδίωξαν τους ντόπιους Χαναναίους, που κατοικούσαν στην ενδοχώρα, καθώς και τους Φιλισταίους (Μινωίτες άποικοι) που κατοικούσαν στα παράλια. Ως εδώ τα ξέρουμε από την Παλιά Διαθήκη. Από δω και μετά αρχίζει να ξετυλίγεται ένα κράμα μύθου και Ιστορίας. Ο ΜΥΘΟΣ Υποτίθεται ότι κάποια στιγμή οι Εβραίοι εγκατέλειψαν την Παλαιστίνη και διασκορπίστηκαν στα 4 σημεία του ορίζοντα και ότι σε αυτό έφταιξαν οι Ρωμαίοι, που τους εκδιώξανε από την χώρα τους, δηλαδή την Παλαιστίνη, που και αυτοί την είχαν αρπάξει από τους προηγούμενους κατοίκους της. Αυτή η φυγή ονομάστηκε “Εξοδος”.
Κατά άλλους αυτή έγινε μετά την αποτυχημένη εξέγερση του 64μΧ (εξέγερση του Μεναχέμ) που καταπνίγηκε οριστικά το 70μΧ και κατεστράφη ο Ναός του Σολομώντα, ενώ κατά άλλους μετά την επίσης αποτυχημένη εξέγερση του 132μΧ (εξέγερση του Μπαρ Κοχμπά). Στην παρούσα εποχή και συγκεκριμένα στα μέσα του 20ου αιώνα οι μακρινοί απόγονοι εκείνων των Εβραίων της Βίβλου είπαν να επιστρέψουν στην περιοχή που είχαν κατακτήσει οι μακρινοί πρόγονοί τους και να εγκατασταθούν εκεί, γιατί νιώθουν ότι τους ανήκει, αφού κάποτε ο Θεός την έταξε στους πολύ μακρινούς προγόνους τους.
Ομως, όπως και στην αρχαία εποχή, έτσι και στην σύγχρονη, η χώρα αυτή δεν ήταν άδεια από κατοίκους, αλλά κατοικείτο και από εκεί ξεκινάει το δράμα των κατοίκων της, που συνεχίζεται επί σχεδόν 80 χρόνια πλέον. Η ΙΣΤΟΡΙΑ Η Ιστορία είναι ξεκάθαρη πάνω σε αυτό το θέμα. Η “Εξοδος” των Εβραίων της Βίβλου από την Παλαιστίνη δεν έγινε ΠΟΤΕ. Ούτε και θα μπορούσε να γίνει φυσικά…
Οι Ρωμαίοι δεν συνήθιζαν να αδειάζουν από κατοίκους τις χώρες που κατακτούσαν, ούτε φυσικά και αν ποτέ αποφάσιζαν κάτι τόσο παράλογο θα υπήρχε τρόπος να το πετύχουν. Η λεγόμενη “Εξοδος” είναι ένας βολικός μύθος, για γεωπολιτικές σκοπιμότητες. Τότε προκύπτει η απορία: ΠΟΥ βρέθηκαν σήμερα τόσα εκατομμύρια Ιουδαίοι, αφού το Ισραήλ έχει πια ξεπεράσει τα 9 εκατομμύρια, ενώ στην Αμερική και στην Ευρώπη ευρίσκονται κάμποσα εκατομμύρια ακόμη, ενώ πρόσφατα ο Χίτλερ εξόντωσε και άλλα 6 εκατομμύρια, χώρια οι αμέτρητες διώξεις και πογκρόμ που έχουν υποστεί ανά τους αιώνες;
Αφού ήταν ένα μικρό και ασήμαντο έθνος, όπου μία και μόνο ρωμαϊκή λεγεώνα αρκούσε για να καταπνίγει μία εξέγερση τους, ενώ όλη η έκταση της Παλαστίνης δεν φτάνει ούτε την έκταση της Πελοποννήσου…. Αυτό ακριβώς θα δούμε παρακάτω. ΕΘΝΟΛΟΓΙΚΗ ΣΥΝΘΕΣΗ ΤΟΥ ΙΣΡΑΗΛ Οι σύγχρονοι Ισραηλινοί έχουν 2 πολύ διαφορετικές προελεύσεις: Το 98-99% των σημερινών Ισραηλινών είναι Ασκεναζείμ, ενώ το υπόλοιπο 1-2% είναι Σεφαρντείμ. ΑΣΚΕΝΑΖΕΙΜ Είναι βορειο-ευρωπαίοι Ιουδαϊκού θρησκεύματος,
ΟΥΔΕΜΙΑ βιολογική σχέση έχοντες με τους Εβραίους της Βίβλου. Είναι Ρώσοι, Ουκρανοί, Αρμένιοι, Γεωργιανοί, Λευκορώσοι, Πολωνοί, Γερμανοί, Τσεχοσλοβάκοι, Ούγγροι και Ρουμάνοι. Ιουδαϊκού θρησκεύματος μεν, αλλά όχι Εβραίοι. Ολες αυτές οι Ιουδαϊκές κοινότητες προέκυψαν μετά την διάλυση του βασίλειου των Χαζάρων τον 10ο αιώνα. Οι Χάζαροι ήταν ένας λαός που κατοικούσε βορείως του Καυκάσου και στην διάρκεια του 7ου αιώνα αναδείχτηκε στην 3η μεγάλη δύναμη της εποχής. – Η μία ήταν η Ανατολική Ρωμαϊκή αυτοκρατορία (γνωστή και ως Βυζάντιο), που καταλάμβανε όλη την Βαλκανική χερσόνησο, την Μικρά Ασία, ως την Παλαιστίνη.
Η άλλη ήταν η “Αραβική” αυτοκρατορία, που ξεκινούσε από την Περσία, το Ιράκ, την Αραβία, την Αίγυπτο, όλη την βόρεια Αφρική ως το Γιβραλτάρ, ακόμη και μεγάλο μέρος της Ιβηρικής χερσονήσου. Η τρίτη μεγάλη δύναμη της εποχής ήταν το βασίλειο των Χαζάρων. Το πόσο ισχυρό ήταν φαίνεται από το γεγονός ότι οι Αραβες, που είχαν τόσο πολύ επεκταθεί, νικώντας τους πάντες στα διάβα τους, κάθε φορά που πήγαιναν να περάσουν τον Καύκασο για να κυριεύσουν το βασίλειο των Χαζάρων, πάθαιναν ήττες που τις θυμόντουσαν για καιρό.
Μόνο μία και μοναδική φορά κατάφεραν να νικήσουν τους Χαζάρους, αλλά η νίκη τους ήταν τόσο Πύρρειος, που προτίμησαν καλύτερα να γυρίσουν πίσω και να μην προχωρήσουν. Για αυτό δεν πάτησαν ποτέ το βασίλειο των Χαζάρων. Επειδή η Ανατολική Ρωμαϊκή αυτοκρατορία (Βυζάντιο) ήταν ενοποιημένη πάνω στο Χριστιανισμό, ενώ η Αραβική αυτοκρατορία πάνω στο Ισλάμ, ο βασιλιάς των Χαζάρων σκέφτηκε να ενοποιήσει το δικό του βασίλειο πάνω στην 3η μονοθεϊστική θρησκεία, τον Ιουδαϊσμό, ώστε να είναι σαφής η οριοθέτηση από τους άλλους δύο.
Οι θρησκείες πάντοτε προσφέρανε έναν σαφή και εύκολο τρόπο οριοθέτησης πληθυσμών. Ηταν πανεύκολο για οποιονδήποτε, άσχετα από το μορφωτικό του επίπεδο, να κατανοήσει το ποιοί είμαστε “εμείς” και ποιοί είναι οι “άλλοι”, άρα και να πολεμήσει μαζί με τους υπόλοιπους “εμείς”, εναντίον των “άλλων”. Για αυτό η βασιλική οικογένεια των Χαζάρων στον 7ο αιώνα ασπάζεται τον Ιουδαϊσμό και πιέζει και τους ευγενείς να κάνουν το ίδιο, ενώ στην διάρκεια του 8ου αιώνα, σταδιακά εξιουδαϊζεται και όλος σχεδόν ο λαός των Χαζάρων.
Ομως αυτό που δεν κατάφεραν οι Αραβες τον 7ο αιώνα, το κατάφεραν οι ορδές των Μογγόλων τον 10ο αιώνα, όπου στην διάρκεια των περαντζάδων τους από την Ασία στην Ευρώπη, έκαναν το βασίλειο το Χαζάρων “κέντρο διερχομένων” και φυσικά το διέλυσαν. Καραβάνια Χαζάρων μετακινήθηκαν προς δυσμάς, για επιβίωση αλλά και για καλύτερες συνθήκες ζωής. Ετσι μας προέκυψαν οι Ιουδαϊκού θρησκεύματος κοινότητες όλων των βορείων χωρών. Επειδή οι περισσότεροι κατέληξαν στη Γερμανία, για αυτό αναφέρονται όλοι μαζί οι Ιουδαϊκού θρησκεύματος βορειο-ευρωπαίοι με τον κοινό όρο ΑΣΚΕΝΑΖΕΙΜ, (από το όνομα της Γερμανίας στην εβραϊκή γλώσσα που είναι ΕΣΚΕΝΑΖ). Ενικός: ο ΕΣΚΕΝΑΖΥ, Πληθυντικός: οι ΕΣΚΕΝΑΖΕΙΜ (ή ΑΣΚΕΝΑΖΕΙΜ) Γλώσσα: Μιλούν τα Γίντις, που είναι ένα Σλαβο-γερμανικό ιδίωμα.
Στην δομή τους είναι Σλάβικα, αλλά έχουν πολύ μεγάλο αριθμό γερμανικών λέξεων. Οπως είπαμε, αυτοί αποτελούν σήμερα το 98-99% των Ισραηλινών και φυσικά δεν έχουν ΚΑΜΙΑ βιολογική συγγένεια με του Εβραίους της Βίβλου. ΣΕΦΑΡΝΤΕΙΜ Το 711 μΧ οι “Αραβες” διέσχισαν το Γιβραλτάρ και πέρασαν στην Ισπανία, κυριεύοντας ένα μεγάλο μέρος της, για περίπου 8 ολόκληρους αιώνες. Μαζί τους ήρθε και ένας αριθμός “Ιουδαίων”, που εκείνη την εποχή εκινούντο μαζί, σαν αδέρφια.
Στην πραγματικότητα οι “Αραβες” της Ισπανίας δεν ήσαν εθνολογικά Αραβες (δηλαδή Σημίτες), αλλά εξισλαμισμένες φυλές Βερβερίνων της Βορείου Αφρικής. Ομοίως και οι “Ιουδαίοι” που τους ακολουθούσαν, δεν ήσαν εθνολογικά Εβραίοι (δηλαδή Σημίτες), αλλά εξιουδαϊσμένες φυλές Βερβερίνων της Βορείου Αφρικής.
Οι Ισπανοί κατάφεραν τελικά να εκδιώξουν του “Αραβες” το 1492, επί βασιλέων Φερδινάνδου και Ισαβέλλας. Οταν οι “Αραβες” επέστρεψαν στην Αφρική, τότε και οι “Ιουδαίοι” της Ισπανίας κατάλαβαν ότι βρωμάει μπαρούτι και για αυτούς, χωρίς πια τους προστάτες τους και αποφάσισαν να φύγουν από την Ισπανία, αφού για να γλυτώσουν το κεφάλι τους, τους δόθηκαν 2 επιλογές: είτε να ασπαστούν το χριστιανισμό, είτε να φύγουν.
Ενα μέρος τους έφυγε δια ξηράς, τραβώντας βόρεια και από αυτούς έχουν προκύψει οι Ιουδαϊκού θρησκεύματος κοινότητες της Γαλλίας και των Κάτω Χωρών (Βέλγιο, Ολλανδία, Λουξεμβούργο). Το μεγαλύτερο μέρος όμως μπήκε στα καράβια και τράβηξε προς την ανατολική Μεσόγειο, όπου αφού έκανε μία μικρή στάση και ξεφόρτωσε μερικούς στην Ιταλία, οι περισσότεροι ήρθαν εδώ στην Θεσσαλονίκη, όπου ο τότε Σουλτάνος Βαγιαζήτ ο Β’ (γιος του Μωάμεθ του πορθητή) τους καλοδέχτηκε και μάλιστα ευχαρίστησε σε δημόσια προσευχή τον Αλλάχ, για το σπουδαίο δώρο που του έστειλε, δηλαδή τους “αδελφούς” Ιουδαίους. [
Μην συγχέουμε αυτούς τους εξ Ισπανίας Ιουδαίους της Θεσσαλονίκης, με τους “Ιωαννίτες” της Ηπείρου, που η καταγωγή τους χάνεται στους αιώνες, χωρίς κανείς να ξέρει στα σίγουρα από πότε είναι εκεί και από που ήρθαν. Οι περισσότεροι από αυτούς σήμερα έχουν μεταναστεύσει στην Αμερική.] Μέσα στην Οθωμανική αυτοκρατορία και υπό την προστασία των Οθωμανών, οι Ιουδαίοι της Θεσσαλονίκης πρόκοψαν.
Για αυτό και όταν ξέσπασε η Ελληνική Επανάσταση του 1821 οι Ιουδαίοι πήραν φυσικά το μέρος του οικοδεσπότη τους, του Τούρκου, σφαγιάζοντας με ιδιαίτερο ζήλον τους επαναστατημένους Ελληνες. Οταν η Θεσσαλονίκη ελευθερώθηκε από τους Τούρκους, το 1912, ήταν η μεγαλύτερη Ιουδαϊκή πόλη της Ευρώπης, με 45% του πληθυσμού της να είναι Ιουδαίοι, ενώ στη 2η θέση ισοβαθμούσε το Ελληνικό με το Σλάβικο στοιχείο, με 23-25% το καθένα, ενώ το υπόλοιπο 5% ήταν Τούρκοι, Τσιγγάνοι και άλλες μειονότητες.
Ομως 30 χρόνια αργότερα, μέσα στην γερμανική Κατοχή, ο Γερμανός διοικητής Μαξ Μέρτεν, γνωστός ως “Χασάπης της Θεσσαλονίκης” εξόντωσε κάπου 62.000-63.000 από τους συνολικά 65.000 Ιουδαίους της Θεσσαλονίκης. ΣΕΦΑΡΑΝΤ είναι η Ιουδαϊκή ονομασία της Ισπανίας. ΣΕΦΑΡΝΤΕΙΜ όσοι προέρχονται από εκείνους που έφυγαν από την Ισπανία το 1492, όπου και αν πήγαν μετά (Γαλλία, Κάτω Χώρες, Ιταλία, Ελλάδα). Γλώσσα: Λαντίνο (Λατινο-Εβραϊκό ιδίωμα) Σήμερα δεν αποτελούν περισσότερο από το 1-2% του πληθυσμού του Ισραήλ.
ΣΥΜΠΕΡΑΣΜΑ Οι σημερινοί Ισραηλινοί δεν έχουν ΑΠΟΛΥΤΩΣ ΚΑΜΙΑ βιολογική συγγένεια με τους Εβραίους της Βίβλου, αλλά μόνο θρησκευτική. Στο 98-99% είναι ΑΣΚΕΝΑΖΕΙΜ, δηλαδή Ιουδαϊκού θρησκεύματος βορειο-ευρωπαίοι, μακρινοί βιολογικοί απόγονοι των εξιουδαϊσμένων Χαζάρων, (φυσικά με κάμποσες επιμειξίες με τους πληθυσμούς των χωρών όπου ζούσαν τόσους αιώνες). Στο 1-2% είναι ΣΕΦΑΡΝΤΕΙΜ δηλαδή Ιουδαϊκού θρησκεύματος Βορειο-αφρικάνικες φυλές Βερβερίνων, που μέσω Ισπανίας εξαπλώθηκαν σε όλες της νοτιο-ευρωπαϊκές χώρες. ΥΣΤΕΡΟΓΡΑΦΟ Ωραία μας τα λες, θα πει κανείς, αλλά τι απέγιναν οι Εβραίοι της Βίβλου; Α
πό την χώρα τους, δεν έφυγαν, όπως μας λες. Αλλά ούτε και εκεί βρίσκονται πια. Τι απέγιναν, λοιπόν; Εξατμίστηκαν; Οχι ακριβώς! Οι Εβραίοι της Βίβλου δεν έφυγαν ΠΟΤΕ από την χώρα τους συνολικά, όπως λέει ο μύθος. Εκτός φυσικά από κάποιο ποσοστό μετανάστευσης, όπως και κάθε λαός. Όμως, μετά τον 7ο αιώνα και την ραγδαία εξάπλωση του Ισλάμ, εγκαταστάθηκαν σταδιακά στην Παλαιστίνη όλο και περισσότεροι Αραβες. Ειρηνικά, γιατί όπως είπαμε και πιο πάνω, εκείνη την εποχή ένιωθαν “αδέρφια”.
Βαθμιαία επήλθε στην Παλαιστίνη μία συγχώνευση Αράβων και Εβραίων, που σταδιακά εξισλαμίστηκαν. Τελικά αυτό το Εβραιο-Αραβικό κράμα που προέκυψε στην Παλαιστίνη, είναι οι προπάτορες των σημερινών Παλαιστινίων. Θα ακουστεί ειρωνικό, αλλά η Ιστορία ξέρει από ειρωνείες: Αν θέλει κανείς να βρει μερικά γονίδια των Εβραίων της Βίβλου, θα πρέπει να τα αναζητήσει ανάμεσα στους Παλαιστίνιους. Το μόνο σίγουρο πάντως είναι ότι ανάμεσα στους εποίκους Ισραηλινούς, δεν θα βρει ΟΥΤΕ ΕΝΑ.
ΠΗΓΗ : Κωνσταντίνος Αρβανίτης Διδάκτωρ Καρδιολόγος ο οποίος έδωσε μάχη ενάντια στα εμβόλια Covid. Επίσης είναι ενάντια στον προσωπικό αριθμό και όχι μόνον. https://www.facebook.com/orpheus.greece
https://www.youtube.com/watch?
222%20(1)%20(1).jpg)
Η ΦΟΙΝΙΚΙΚΗ ΕΙΣΒΟΛΗ ΣΤΗΝ ΑΡΧΑΙΑ ΕΛΛΑΔΑ ΚΑΙ Η ΒΙΑΙΗ ΕΠΙΒΟΛΗ ΤΟΥ ΔΙΟΝΥΣΙΑΚΟΥ ΠΟΛΙΤΙΣΜΟΥ.
Διαβάζοντας τους αρχαίους συγγραφείς Εκαταίο Μιλήσιο (Στράβων 7, 321), Θουκυδίδη (Α, 3 – 9), Ηρόδοτο (Ιστορία Α 54 - 58), Ισοκράτη (Παναθηναϊκός, Ελένης εγκώμιον 68 – 69, Πανηγυρικός κ.α.), Διόδωρο (1, 23-24 και 28-29, Μ, Απόσπασμα 3),και τον Μέγα Αριστοκλή, τον Ύπατο των φιλοσόφων (Μενέξενος 245c-d), διαπιστώνουμε ότι πριν από τους Τρωικούς πολέμους και συγκεκριμένα το 1500 π.Χ. ξεσπούν στην Αίγυπτο λοιμώδης ασθένειες (οι 7 πληγές, σύμφωνα με την Αγία Γραφή) και οι ντόπιοι τις αποδίδουν στους ασεβείς αλλόφυλους.
Για να αποφύγουν την οργή των ντόπιων οι μετανάστες που ζούσαν στην Αίγυπτο συσπειρώνονται και φεύγουν σε άλλα μέρη. Ένα μέρος των Ισραηλιτών με αρχηγό τον Μωυσή κατευθύνονται δια ξηράς στην Ιουδαία. Με αρχηγό τον Κάδμο οι Φοίνικες πέρασαν σε πολλά Ελληνικά νησιά στο Αιγαίο, καθώς και στην Βοιωτία όπου έκτισαν την Καδμεία ή Θήβα της Ελλάδας. Η πόλη αυτή ονομάστηκε Καδμεία από το όνομα του Κάδμου και Θήβα λόγω της πατρίδας του Κάδμου, τις Θήβες της Αιγύπτου.
Σύμφωνα με το Πάριο χρονικό κάτι που διαβεβαιώνουν οι μεγάλοι σοφοί Αριστοκλής-Πλάτωνας, Ηρόδοτος, Ισοκράτης, Θουκυδίδης και άλλοι, οι Δαναοί έφτασαν στην Πελοπόννησο το έτος 1511 π.Χ. και ο Κάδμος στην Βοιωτία το έτος 1519 π.Χ. Οι Δαναοί έλαβαν μέρος στον Τρωικό πόλεμο (έγινε το έτος 1218 - 1209 π.Χ). Αντίθετα οι Καδμείοι ή Θηβαίοι δεν έλαβαν μέρος στον Τρωικό πόλεμο και κατά τα Περσικά μήδισαν, επειδή ήσαν Φοινικικής-βαρβαρικής καταγωγής (Ηρόδοτος). Σύμφωνα και με τον Ευριπίδη (Φοίνισσες 247), «κοινόν αίμα» ενώνει τους Θηβαίους με τους Φοίνικες.
Ο Εκαταίος-Μιλήσιος αναφέρει ότι η Πελοπόννησος πριν από τους Έλληνες την κατοίκησαν βάρβαροι. Εξάλλου, ολόκληρη σχεδόν η Ελλάδα κατοικία βαρβάρων υπήρξε, στους παλιούς καιρούς, αυτά αναφέρουν όσοι μνημονεύουν αυτά τα πράγματα, γιατί ο Πέλοπας έφερε ένα λαό από τη Φρυγία στη χώρα που απο αυτόν ονομάστηκε Πελοπόννησος, και ο Δαναός από την Αίγυπτο, και οι Δρύοπες, οι Καύκωνες κι οι Πελασγοί κι οι Λέλεγες και άλλοι τέτοιοι λαοί μοίρασαν τους τόπους πάνω και κάτω από τον ισθμό. Γιατί την Αττική κατέλαβαν Θράκες προκαλώντας φοβερή γενοκτονία με τον θεουργό Εύμολπο, την Δαυλίδα της Φωκίδας ο Τηρεύς, την Καδμεία οι Φοίνικες που ήρθαν με τον Κάδμο.
Ην ότε υας Βοιωτιον ένεπον. Και από των ονομάτων δε ενίων το βάρβαρον εμφαίνεται, Κέκροψ, και Κόδρος, και Αίκλος, και Κόθος, και Δρύμας, και Κρίνακος. Ο Ηρόδοτος αναφέρει και τον επιβεβαιώνει ο Μέγας Αριστοκλής ότι οι Φοίνικες ήρθαν από την Αίγυπτο, από το 1519 π.Χ. και μετά. Εκείνοι κατέκτησαν δια της βίας Στερεά Ελλάδα-Πελοπόννησο, νησιά του Αιγαίου και επέβαλαν το δωδεκάθεο.
Οι Δαναοί με πλοία και με αρχηγό το Δαναό μέσω Ρόδου πάνε στο Άργος της Πελοποννήσου. Όταν έφτασαν εκεί ήρθαν σε σύγκρουση με τους κατοίκους του Άργους, που ήσαν Αχαιοί στην γενιά. Ωστόσο επειδή ο βασιλιάς των Αργείων που ονομάζονταν Γελάνωρ δεν είχε γιο για διάδοχο και από την άλλη δεν είχε στρατιωτικές ικανότητες για να νικήσει , οι Αργείοι κάλεσαν τον Δαναό για συνθηκολόγηση και αφετέρου να γίνει κοινός βασιλιάς.
Αυτός είναι και ο λόγος που μετά τα Τρωικά οι Αργείοι ονομάζονταν και Αχαιοί-Δαναοί και Αργείοι και από αυτούς κατ’ επέκτασιν και όλοι οι Έλληνες. Με αρχηγό τον Κάδμο οι Φοίνικες πέρασαν σε πολλά Ελληνικά νησιά στο Αιγαίο, καθώς και στην Βοιωτία της Ελλάδας όπου έκτισαν την Καδμεία ή Θήβα της Ελλάδας.
Η πόλη αυτή ονομάστηκε Καδμεία από το όνομα του Κάδμου και Θήβα λόγω της πατρίδας του Κάδμου, τις Θήβες της Αιγύπτου. Σύμφωνα με το Πάριο χρονικό κάτι που διαβεβαιώνουν οι μεγάλοι σοφοί Αριστοκλής-Πλάτωνας, Ηρόδοτος, Ισοκράτης, Θουκυδίδης και άλλοι, οι Δαναοί έφτασαν στην Πελοπόννησο το έτος 1511 π.Χ. και ο Κάδμος στην Βοιωτία το έτος 1519 π.Χ. (1)
Η οικογένεια των Περσειδών από το Άργος θεωρούσε γενάρχη της τον Δαναό, που ήλθε από την Ανατολή, και οἱ Θηβαίοι τιμούσαν ως γενάρχη τους τον Κάδμο γιο του βασιλιά της Φοινίκης Αγήνορα, που ήλθε στην Ελλάδα από την Παλαιστίνη, εγκαταστάθηκε στην Θήβα και συνέβαλε στη γένεση των λεγόμενων Σπαρτών από τα δόντια του δράκοντα. Σύμφωνα και με τον Ευριπίδη (Φοίνισσες 247), «κοινόν αίμα» ενώνει τους Θηβαίους με τους Φοίνικες. Tην Αττική κατέλαβαν Θράκες προκαλώντας φοβερή γενοκτονία με τον θεουργό Εύμολπο, την Δαυλίδα της Φωκίδας ο Τηρεύς, την Καδμεία-Θήβα οι Φοίνικες που ήρθαν με τον Κάδμο,και την ίδια τη Βοιωτία κατέκτησαν οι Aονες, οι Τέμμικες και οι Ύαντες, ως και Πίνδαρος φησίν. Ην ότε υας Βοιωτιον ένεπον. Και από των ονομάτων δε ενίων το βάρβαρον εμφαίνεται, Κέκροψ, και Κόδρος, και Αίκλος, και Κόθος, και Δρύμας, και Κρίνακος.
Οι δε Θράκες, και Ιλλυριοί, και Ηπειρώται, και μέχρι νυν εν πλευραίς εισίν. ΄Τοισι μέντοι μάλλον πρότερον, ή νυν, όπου γε και της εν τω παρόντι Ελλάδος αναντιλέκτως ούσης..» (Στράβων 7, 321). Οι Φοίνικες σύμφωνα με τον Ηρόδοτο (Α -2) κατάγονταν από την Ερυθρά θάλασσα, πήγαν με αρχηγό τον Αγήνορα στην Φοινίκη της Ασίας, την χώρα απέναντι από την Κύπρο και όπου οι πόλεις Τύρος, Σιδών, εξ ου και η ονομασία Φοίνικες. Χαναάν σημαίνει «χώρα της πορφύρας, το όνομα δηλαδή προέρχεται από το ερυθρό χρώμα που εξάγεται από την επεξεργασία της πορφύρας.
Οι Φοίνικες σύμφωνα με τον Ηρόδοτο (Α -2) κατάγονταν από την Ερυθρά θάλασσα, πήγαν με αρχηγό τον Αγήνορα στην Φοινίκη της Ασίας, την χώρα απέναντι από την Κύπρο και όπου οι πόλεις Τύρος, Σιδών, εξ ου και η ονομασία Φοίνικες. Χαναάν σημαίνει «χώρα της πορφύρας, το όνομα δηλαδή προέρχεται από το ερυθρό χρώμα που εξάγεται από την επεξεργασία της πορφύρας. Στις επιστολές της Αμάρνα του 14ου αιώνα π. Χ. οι κάτοικοι της Χαναάν αποκαλούνται «Kinanuh» ή «kinahhu», δηλαδή Χαναναίοι, «Πορφυροί». Το όνομα Φοίνικες-πορφυροί δόθηκε στους Χαναναίους από τους Μυκηναίους (Φιλισταίους), οι οποίοι είχαν συνάψει εμπορικές σχέσεις με τους λαούς της παράκτιας ζώνης της Παλαιστίνης και είχαν μόνιμα εγκατασταθεί εκεί.
Επίσης ο μεγάλος ιστορικός αναφέρει ότι οι Φοίνικες είχαν αφετηρία την Ερυθρά θάλασσα : «Οι λόγιοι των Περσών βρίσκουν του Φοίνικες αίτιους της έχθρας μεταξύ Ελλήνων και βαρβάρων. Λένε πως αυτοί, φτασμένοι από την θάλασσα που ονομάζεται Ερυθρά σε τούτη εδώ τη θάλασσα, αφού κατοίκησαν το χώρο που και τώρα κατοικούν, άρχισαν αμέσως μακρινά ταξίδια, μεταφέροντας εμπορεύματα αιγυπτιακά και ασσυριακά, να πιάνουν και σε άλλα λιμάνια και προπαντός στο Άργος…» (Ηρόδοτος Α, 2).
O πατέρας της Ελληνικής και της παγκόσμιας ιστορίας (Β, 49-50 και Β, 91) αναφέρει ότι οι Χεμμίτες (οι κάτοικοι της μεγαλούπολης Χεμμις που βρισκόταν στο Θηβαϊκό νομό της Αιγύπτου) είχαν πει ότι ο γιος της Δανάης Περσέας είχε επισκεφτεί τηv χώρα τους, γιατί ο Δαναός και ο Λυγκέας που πήγαν στην Ελλάδα ήταν από τη πόλη τους, καθώς και ότι είδε να οργανώνουν γυμνικούς αγώνες και να έχουν μόνο μια γυναίκα όπως και οι Έλληνες. Αναφέρει επίσης ότι ο Κάδμος ο Τύριος με τους συντρόφους του ήρθε από την Φοινίκη στη περιοχή που τώρα ονομάζεται Βοιωτία.
Ο Ηρόδοτος αναφέρει και τον επιβεβαιώνει ο Μέγας Αριστοκλής ότι οι Φοίνικες ήρθαν από την Αίγυπτο, από το 1519 π.Χ. και μετά. Εκείνοι κατέκτησαν δια της βίας Στερεά Ελλάδα, και Πελοπόννησο και επέβαλαν το δωδεκάθεο. Η βίαιη επιβολή του Φοινικικού δωδεκαθέου άγγιξε τα όρια γενοκτονίας στην Ελληνική επικράτεια. Οι πόλεμοι είναι ζήτημα γεωπολιτικών και στρατηγικών συμφερόντων. Ήταν στον πυρήνα τους μια πρωτόγονη επιθυμία για κυριαρχία και ένας ηγεμονικός ανταγωνισμός στον οποίο μια δημοκρατία αντιμετώπιζε μια ολιγαρχία.
Παράλληλα αντιμάχονται οι δύο παγκόσμιοι πολιτισμοί. Σε αυτή την αντιπαράθεση το χάσμα μεταξύ των συλλογικών συναισθημάτων, των προσχημάτων που επικαλέστηκαν και των άμεσων κινήτρων για εχθροπραξίες ή μεταξύ των αρχικών δικαιολογιών και των καταστροφών και των καταστροφών των μαχών ήταν τέτοιο που η συνέχιση του πολέμου αποδόθηκε στην φύση των καθεστώτων και προσωπικές ευθύνες των πολέμαρχων.
Μέσα από τις πολεμικές, γεωπολιτικές δραστηριότητες τους τα έθνη-κράτη καθορίζουν τον μέλλον της ανθρωπότητας. Τα ελεύθερα κράτη επιδιώκουν συνεχώς να βελτιώσουν την στρατιωτική-πολιτική και οικονομική δύναμη καθότι αυτό είναι το μοναδικό εχέγγυο ασφαλείας-επιβίωσης. Ο επεκτατικός πόλεμος είναι το μέσον για την επίτευξη άνομων σκοπών επί του αντιπάλου. Η ειρήνη και η αγάπη υποστηρίζονται και προωθούνται σχεδόν από όλες τις θρησκείες. Εν τούτοις στις πιο αιματοβαμμένες σελίδες της ανθρωπότητας με πολέμους, την μεγαλύτερη ευθύνη φέρουν τα ιερατεία των θρησκειών.
Εμπόλεμες συρράξεις και αδελφοκτόνοι εμφύλιοι. Διαχρονικά οι θρησκευτικές-πολεμικές συρράξεις υπήρξαν αναπόσπαστο κομμάτι της ανθρώπινης κοινωνίας και στο όνομα των θεών σφαγιάστηκαν, βασανίστηκαν και μετανάστευσαν εκατομμύρια άνθρωποι. Από τα αρχαία χρόνια τα έθνη όρισαν κανόνες ηθικής και νομικής δεοντολογίας, όμως ανέκαθεν τα ιερατεία είχαν έναν ισχυρό ρόλο, επιβάλλοντας την αδίστακτη εξουσία τους στους λαούς με καταστροφικές συνέπειες. (Εμφύλιοι πόλεμοι στην αρχαία Ελλάδα και οι τέσσερις Σταυροφορίες).
Οι πολεμικές αντιπαραθέσεις στο όνομα των θεών γινόταν στην πραγματικότητα για να αποκτούν οι αχριερείς των θρησκειών εξουσία-δύναμη και πλούτο. Η κινητήριος δύναμη της θρησκείας κινητοποιούσε τις μάζες οι οποίες πολεμούσαν για την πίστη, την πατρίδα, την ελευθερία, την περιουσία, και την ζωή. Το περί δικαίου αίσθημα το οποίο επικαλούνταν τα ιερατεία έκανε λιγότερο ειδεχθής και αποκρουστικές τις πολεμικές διαμάχες.
Στην δίκη της Νυρεμβέργης εισήχθη το αξίωμα σχετικά με τους επιθετικούς πολέμους. Οι επιθετικοί πόλεμοι αποτελούν έγκλημα. Ο Χάρτης των Ηνωμένων Εθνών επιτρέπει τους αμυντικούς πολέμους και για αυτό δίνει το δικαίωμα στο Συμβούλιο Ασφαλείας να επιβάλλει στρατιωτικές κυρώσεις για την διατήρηση της ειρήνης. Τα επιχειρήματα περί δίκαιου πολέμου διδάσκονται στον Αριστόκλειο πολιτισμό και την Ορθοδοξία. .
Η νόμιμη άμυνα επιτρέπεται και είναι δίκαιη όταν τεθούν σε κίνδυνο οι βασικές ανθρώπινες αξίες η ελευθερία, η αξιοπρέπεια, η τιμή, η επιβίωση και η ζωή. Τo πώς ορίζεται η έννοια του δικαίου διαφέρει ανάλογα με τις θρησκευτικές, πολιτικές, κοινωνικές και οικονομικές πεποιθήσεις ενός έθνους, στα πλαίσια μιας ορισμένης ιστορικής περιόδου.
Επίσης δύο αντικρουόμενες εκδοχές για τα αίτια του πολέμου, είναι λογικό να παρουσιασθούν ως δίκαιες με αξιόπιστα επιχειρήματα επιχειρήματα από την κάθε πλευρά. Οι πόλεμοι αποδοκιμαζόταν εν μέρη στην αρχαία Ελλάδα, εν τούτοις η νομιμότητα τους δεν αμφισβητήθηκε ποτέ. Oι αρχαίες Ελληνικές πόλεις έδιναν μεγάλη βαρύτητα στις αιτίες για την προσφυγή σε πόλεμο. "Πόλεμος πάντων μεν πατήρ εστί, πάντων δε βασιλεύς, και τους μεν θεοὺς έδειξε τους δε ανθρώπους, τους μεν δούλους εποίησε τους δε ελευθέρους."
Ο πόλεμος είναι ο πατέρας όλων, ο βασιλεύς των πάντων, και άλλους τους κατέστησε θεούς και άλλους ανθρώπους, άλλους τους έκανε δούλους και άλλους ελεύθερους. (Ηράκλειτος Fragmenta, απόφθεγμα 53, H. Diels and W. Kranz, «Die Fragmente der Vorsokratiker», vol. 1, 6th edn.,Berlin: Weidmann, 1951: 150-182). (1) Στα πλαίσια της αιώνιας σύγκρουσης των δύο παγκόσμιων πολιτισμών του Αριστόκλειου και του Διονυσιακού, παρά τα θαύματα, τις διδασκαλίες και την Ανάσταση του Χριστού, η ιστορία της ανθρωπότητας είναι κατά κύριο λόγο στρατιωτική, γραμμένη με αίμα και φρικτά μαρτύρια-καταστροφές. Διαχρονικά το μέλλον της ανθρωπότητας καθορίζεται από τα μεγάλα πολεμικά γεγονότα.
Τα υπόλοιπα γεγονότα έχουν δευτερεύουσες συνέπειες, σε σχέση με όσα διαδραματίζονται στα πεδία των μαχών. Πατήρ πάντων ο πόλεμος, όπως δίδαξε ο Μέγας προσωκρατικός Φιλόσοφος Ηράκλειτος. Μερικούς αιώνες αργότερα ο υποστράτηγος των ΗΠΑ Smedley Butler στις αρχές του προηγούμενου αιώνα έγραψε ότι ο πόλεμος είναι μια απάτη. Σύμφωνα με τον Αμερικανό υποστράτηγο Butler στους πολέμους μόνο μια μικρή ομάδα μυημένων είναι ενημερωμένοι για την πραγματικότητα.
Οι πόλεμοι είναι μια πραγματική απάτη που οργανώνεται προς όφελος ενός μικρού αριθμού ατόμων που ελέγχουν την εξουσία. Όλοι αυτοί οι πόλεμοι πραγματοποιούνται σε βάρος των λαών και παράλληλα δίνουν το δικαίωμα σε έναν μικρό αριθμό να αυξήσει την περιουσία του.
Διαχρονικά οι θρησκευτικές-πολεμικές συρράξεις υπήρξαν αναπόσπαστο κομμάτι της ανθρώπινης κοινωνίας και στο όνομα των θεών σφαγιάστηκαν, βασανίστηκαν και μετανάστευσαν εκατομμύρια άνθρωποι. Η επίκληση λόγων για τις άγριες εμφύλιες πολεμικές συρράξεις στην αρχαία Ελλάδα, είναι εφικτό να διαπιστωθούν με βάση τον Πελοποννησιακό Πόλεμο και τους κίβδηλους χρησμούς τους οποίους έδινε το Φοινικικό μαντείο των Δελφών.
Ο Θουκυδίδης αφιέρωσε ένα σημαντικό μέρος της ιστορίας του, στις αιτίες του εμφυλίου ανάμεσα στην Αθήνα και την Σπάρτη. Ο Πελοποννησιακός πόλεμος ήταν ο τρομερότερος εμφύλιος της αρχαίας Ελλάδος, ευθύνεται σε σημαντικό βαθμό για την παρακμή στην αρχαία εποχή, είχε και αυτός όπως όλοι οι εμφύλιοι θρησκευτικά κίνητρα.
Πίσω από αυτή την τρομερή γενοκτονία βρισκόταν για πολλοστή φορά το Δελφικό μαντείο και με τις Φοινικικής καταγωγής Πυθίες παρακινούσε τους Σπαρτιάτες και τους Αθηναίους σε φονικότατες συγκρούσεις και απίστευτες θηριωδίες, μέσα από τους εκατέρωθεν κίβδηλους χρησμούς τους οποίους έδινε σκόπιμα (Θουκιδiδης Ιστορία. Α-4).
Τα αρχαία χρόνια μεταξύ άλλων έλαβαν χώρα φοβεροί εμφύλιοι πόλεμοι τους οποίους πάντοτε υποκινούσε το Φοινικικό ιερατείο των Δελφών. Οι Δελφοί ήταν το μεγαλύτερο μαντείο της αρχαιότητας. Εκεί όλοι οι λαοί της Ανατολικής Μεσογείου όπως οι Έλληνες, οι Αιγύπτιοι, οι Φρύγες, οι Λυδοι και οι Πέρσες, αναζητούσαν την πρόβλεψη των Φοινικικών ιερατείων για πάσης φύσεως ζητήματα.
Όλοι οι αξιωματούχοι και οι θεσμικοί παράγοντες της Ανατολής κατέφευγαν στην θεϊκή ετυμηγορία. Μέσα από τους αιματηρούς εμφύλιους πολέμους και την Δελφική Αμφικτυονία, το Φοινικικό μαντείο υπήρξε παγκόσμιο πνευματικό, πολιτικό, οικονομικό και γεωστρατηγικό-γεωπολιτικό κέντρο κατά τους αρχαίους αιώνες. Εκείνη την εποχή το μαντείο υπήρξε η ανώτατη πολιτική-στρατιωτική και οικονομική εξουσία των εθνών της Ανατολικής Μεσογείου. Οι σκοτεινοί παράγοντες της αρχαίας θρησκείας καθόριζαν τις τύχες των κρατών της ανατολής.
Εκείνοι αποφάσιζαν για την οικονομία, την πολιτική, τους πολέμους και τις κοινωνικές εξελίξεις. Δεν είναι σχήμα λόγου είτε υπερβολή καθώς το μαντείο αποτελούσε το διεθνές νομισματικό ταμείο του αρχαίου κόσμου !!! Πολλές Ελληνικές πόλεις κράτη καθώς και ξένα, διατηρούσαν στους Δελφούς θησαυροφυλάκια για την φύλαξη των προσφορών και των πολύτιμων αντικειμένων τους.
Κανένας πόλεμος, καμία πολιτική-οικονομική, κοινωνική και πνευματική δραστηριότητα δεν γινόταν χωρίς την έγκριση του μαντείου. Οι Δελφοί απέκτησαν τεράστια δύναμη μέσα από τους πολέμους που υποκίνησαν και την ομοσπονδιακή ένωση δώδεκα φυλών Στερεάς και Θεσσαλίας (Δελφική Αμφικτυονία). Όλοι οι "ιεροί" πόλεμοι προκλήθηκαν από τους ιερείς-θεουργούς του Φοίβου και του Savaziou.
Η πολιτική σημασία των Δελφών ήταν τεράστια καθώς υποκινούσαν όλους τους πολέμους που έλαβαν χώρα κατά την αρχαιότητα. Ενδεικτικό ήταν ότι ο δεύτερος Ιερός πόλεμος, έγινε για τον έλεγχο του μαντείου-χρυσωρυχείου πάντα. Οι Αθηναίοι με παρότρυνση του Δελφικού ιερατείου βοήθησαν τους Φωκείς να εντάξουν το ιερό στην ομοσπονδία τους, προκαλώντας την οργή των Σπαρτιατών, οι οποίοι επανέφεραν προσωρινά τους Δελφούς στην πρότερη κατάστασή τους, αλλά οι Αθηναίοι αντεπιτέθηκαν και η πόλη αποδόθηκε τελικά στους Φωκείς.
Μέχρι τον τρίτο Ιερό Πόλεμο όλα αυτά όταν με παρέμβαση του Φιλίππου οι Δελφοί επέστρεψαν στη Δελφική Αμφικτυονία, η οποία ελεγχόταν ωστόσο πια από τους πανίσχυρους Μακεδόνες. Ένας Δ’ Ιερός Πόλεμος θα ξεσπούσε λίγο αργότερα, καθώς το μαντείο παραήταν πλούσιο και σημαντικό για να μένει ανεξάρτητο.
Κατά την εποχή των Περσικών πολέμων το Φοινικικό μαντείο των Δελφών ήταν μονίμως με το μέρος των Περσών και καλούσαν τους Έλληνες μέσω ψεύτικων χρησμών να μην πολεμήσουν. Ο σκοτεινός Διονυσιακός πολιτισμός ήταν η θανατηφόρα μάστιγα του Ελληνισμού. Η αρχαία Διονυσιακή θρησκεία, κατέρρευσε κάτω από το βάρος των γενοκτονιών και των αισχρών εγκλημάτων της. Το απόγειον της κακουργίας και του ανθελληνισμού των σκοτεινών παραγόντων της αρχαίας Θρησκείας, ήταν οι τρομερές διώξεις των σοφών επιστημόνων στην Αθήνα, με δίκες-καταδίκες "περί αθεΐας" και την θανάτωση πολλών φιλοσόφων, επιστημόνων, πολιτικών, ποιητών, σοφιστών, ρητόρων κλπ.
Οι Φοίνικες ίδρυσαν το μαντείο των Δελφών. Από την Θήβα και τους Δελφούς προερχόταν όλα τα δεινά του Ελληνικού έθνους. Στην μυθολογία-ιστορία, αναφέρονται πολλοί χρησμοί του Φοινικικού μαντείου, για χιλιάδες-φοβερές θυσίες, στους «θεούς»-δαίμονες, της αρχαίας θρησκείας. Αμέτρητα ήταν τα αθώα θύματα, κυρίως αγνοί νέοι. Τα άτυχα παιδιά, θυσιάστηκαν από τους αιμοσταγείς-αλλοδαπούς ιερείς του παγανισμού, με εντολή του Δελφικού ιερού. Ο σκοτεινός παγανισμός ήταν η θανατηφόρα μάστιγα του Ελληνισμού.
Η αρχαία θρησκεία κατέστρεψε τον Ελληνισμό και παράλληλα κατέρρευσε κάτω από το βάρος των γενοκτονιών και των αισχρών εγκλημάτων της. Το απόγειον της κακουργίας και του ανθελληνισμού των σκοτεινών παραγόντων της αρχαίας Θρησκείας, ήταν οι τρομερές διώξεις των σοφών επιστημόνων στην Αθήνα με δίκες-καταδίκες "περί αθεΐας" και την θανάτωση πολλών φιλοσόφων, επιστημόνων, πολιτικών, ποιητών, σοφιστών, ρητόρων κλπ.
Οι Φοινικικές ορδές κατέκτησαν τους Έλληνες με άγριες σφαγές και οργανωμένες γενοκτονίες. Απέσπασαν τις περιουσίες των αρχαίων Ελλήνων και τους έκαναν είλωτες όπως στην Σπάρτη. Τους επέβαλαν την θρησκεία τους, το δωδεκάθεο και χρησιμοποίησαν ακόμη και τα ιερά για την νέα θρησκεία. Εμφύλιοι πόλεμοι. Η επίκληση λόγων για τις άγριες εμφύλιες πολεμικές συρράξεις στην αρχαία Ελλάδα, είναι εφικτό να διαπιστωθούν με βάση τον Πελοποννησιακό Πόλεμο και τους κίβδηλους χρησμούς τους οποίους έδινε το Φοινικικό μαντείο των Δελφών.
Ο Θουκυδίδης αφιέρωσε ένα σημαντικό μέρος της ιστορίας του, στις αιτίες του εμφυλίου ανάμεσα στην Αθήνα και την Σπάρτη. Ο Πελοποννησιακός πόλεμος ήταν ο τρομερότερος εμφύλιος της αρχαίας Ελλάδος, ευθύνεται σε σημαντικό βαθμό για την παρακμή στην αρχαία εποχή, είχε και αυτός όπως όλοι οι εμφύλιοι θρησκευτικά κίνητρα.
Πίσω από αυτή την τρομερή γενοκτονία βρισκόταν για πολλοστή φορά το Δελφικό μαντείο και με τις Φοινικικής καταγωγής Πυθίες παρακινούσε τους Σπαρτιάτες και τους Αθηναίους σε φονικότατες συγκρούσεις και απίστευτες θηριωδίες, μέσα από τους εκατέρωθεν κίβδηλους χρησμούς τους οποίους έδινε σκόπιμα (Θουκιδiδης Ιστορία. Α-4).
Οι σκοτεινοί παράγοντες της αρχαίας θρησκείας υποκίνησαν τον Πελοποννησιακό πόλεμο για να τιμωρήσουν-πλήξουν και να απομακρύνουν από την εξουσία της Αθηναϊκής πολιτείας τον Περικλή και τους σοφούς φίλους του Αναξαγόρα, Ιπποκράτη, Ηρόδοτο, Φειδία οι οποίοι αμφισβητούσαν την ύπαρξη των Ολύμπιων Θεών και με τις διδασκαλίες τους αποδομούσαν την ξενόφερτη θρησκεία από την Αίγυπτο.
Ενδεικτικά αναφέρει ο Ευριπίδης : " Αν οι θεοί κάνουν αισχρές πράξεις δεν είναι θεοί¨ (Martin Nilson, "Η ιστορία της αρχαίας Ελληνικής θρησκείας", σελίδα 287). Είναι γνωστό σε όλους ότι οι Ολύμπιοι δαίμονες διακατεχόταν από τις πιο ανώμαλες και παρά φύσιν σεξουαλικές επιθυμίες.
Η Επιρροή του Αναξαγόρα, του Ιπποκράτη και των άλλων σοφών-φίλων του Περικλή στους Αθηναίους πολίτες ήταν πολύ μεγάλη και η Ολύμπια θρησκεία κινδύνευε με κατάρρευση. Για αυτό οι σατανικοί ιερείς υποκίνησαν τον Πελοποννησιακό πόλεμο, με στόχο την ανατροπή του Περικλή, την απομάκρυνση των "άθεων" φίλων του και τον περιορισμό της Ελληνικής φιλοσοφίας που άνθιζε στην Αθήνα.
Στον αντίποδα στην Σπάρτη εκείνη την εποχή δεν υπήρχε τόσο υψηλό φιλοσοφικό επίπεδο. Οι Μεσσηνιακοί πόλεμοι που κατέστρεψαν την Πελοπόννησο, είχαν θρησκευτικό-πνευματικό κίνητρο. Εκεί έγιναν τρομερές ανθρωποθυσίες, όπως στα εκατομφόνια, από τους Σπαρτιάτες και τους Μεσσήνιους. Ακόμη γινόταν αμέτρητες θυσίες αιχμαλώτων στον Δία. Όμως μετά από τριακόσια χρόνια αγρίων πολέμων, απίστευτης γενοκτονίας, οι Σπαρτιάτες επικράτησαν και έκαναν τους Μεσσήνιους είλωτες. Το 660 π.Χ. οι Κορίνθιοι με αρχηγό τον τύραννο Κύψελο, έσφαξαν τους Κερκυραίους.
Το απόγειον του ανθελληνισμού και του εωσφορισμού, ήταν η αποστολή 300 αιχμαλώτων αγοριών, στις Σάρδεις για να ευνουχιστούν προς τιμήν της Κυβέλης !!! Ο Σπαρτιάτης Κλεομένης το 505 π.Χ. σε μια από τις εκστρατείες του εναντίον των Αργείων, ανάγκασε τον άμαχο πληθυσμό, να καταφύγει στο "ιερό" άλσος. Στην συνέχεια έβαλε φωτιά και έκαψε πέντε χιλιάδες άμαχους. Απανθρακώθηκε-αφανίστηκε το άνθος των νέων του Άργους. Η ιδιότητά τους ως ικέτες των κοινών «θεών», δεν έπαιξε κανέναν απολύτως ρόλο.
Μια ακόμη γενοκτονία προκάλεσαν οι τέσσερις φοβεροί ιεροί πόλεμοι, (595-332 π. Χ.), οι οποίοι για τριακόσια περίπου χρόνια αποδεκάτισαν την Ελλάδα. Ονομάστηκαν ιεροί, διότι έγιναν με υποδείξεις του μαντείου των Δελφών (Θουκυδίδης, Ιστορία Α΄3).
Οι πόλεμοι έγιναν για να έχει την πολιτική-στρατιωτική και την οικονομική ηγεμονία όλων των Ελλήνων. Υπεύθυνοι για μια ακόμη φορά τα αδίστακτα Δελφικά Ιερατεία. Ενδεικτικό της τρομερής γενοκτονίας, ήταν ότι το 219 π. Χ., ο επικεφαλής της Αιτωλικής Συμπολιτείας, ο στρατηγός Σκόπας κυριεύει το Δίον, την ιερή πόλη των Μακεδόνων και καταστρέφει τα πάντα. Γκρεμίζει όλα τα κτίσματα, και στην συνέχεια, πυρπολεί ακόμη και τους χώρους λατρείας.
Οι ίδιες βαρβαρότητες έγιναν, και στο ιερό της Δωδώνης, από τον στρατηγό των Αιτωλών Δωρίμαχο. Στην συνέχεια, ο Φίλιππος με τους Μακεδόνες, πέρασαν σε αντίποινα, «πυρπόλησαν και κατεδάφισαν τα ιερά και ανέτρεψαν η κατέστρεψαν 2.000 ανδριάντες». Όμως δεν περιορίστηκαν στην Αιτωλία, αλλά εισέβαλαν και στην Αττική, το 200 π. Χ., όπως εξιστορεί ο Λίβιος, όπου ισοπέδωσαν, και τα μνημεία και ανέσκαψαν τους τάφους, διασκορπίζοντας τα οστά των νεκρών !!!
Από κάθε πόλεμο οι αλλοδαπό ιερείς των Δελφών απαιτούσαν ως θέληση του Ιουδαίου Απόλλωνα και του Φρυγικού Διόνυσου-Savaziou την δεκάτη από τα αιματοβαμμένα λάφυρα. Χαρακτηριστικό ήταν ότι είχαν την αναίδεια και την ανεντιμότητα να ζητούν από τις πόλεις ποσοστά ακόμη και από τους Περσικούς πολέμους, κατά τους οποίους το Δελφικό ιερό, ήταν με την πλευρά των ηττημένων και ομόθρησκων Περσών, καθώς έδινε αποτρεπτικούς χρησμούς, για να μην πολεμήσουν οι Έλληνες. Επίσης οι Φοίνικες ιερείς έδιναν χρησμούς παγίδες και υποδαύλιζαν τα μίση μεταξύ των αρχαίων πόλεων.
Οι Έλληνες που επισκεπτόταν το Φοινικικό μαντείο, έβλεπαν κάθε φορά τα αιματοβαμμένα λάφυρα των εμφυλίων πολέμων. Το αποτέλεσμα ήταν φρικτό-οδυνηρό και δυσβάσταχτο, καθώς ενθυμούμενοι τι έγινε στο πρόσφατο παρελθόν, οδηγήθηκαν σε νέους εμφύλιες διαμάχες. Αρκετούς χρησμούς για τους Ελληνικούς εμφυλίους πολέμους τους είχε δώσει ο Φρυγικός "θεός" Savazios μαζί με τον Ιουδαϊκής καταγωγής Απόλλων.
Την εποχή των Περσικών πολέμων το μαντείο των Δελφών ήταν μονίμως με το μέρος των Περσών, και καλούσαν τους Έλληνες, μέσω ψευδοχρησμών να μην πολεμήσουν. Η Ελλάδα ήταν το κέντρο του πολιτισμού, εντούτοις όλοι οι σημαντικοί αρχαίοι Φιλόσοφοι διώχθηκαν, φονεύθηκαν και δημεύτηκαν οι περιουσίες τους.
Σε κάθε πόλεμο που γινόταν με τους Πέρσες, οι Φοίνικες ιερείς έδιναν αποτρεπτικούς χρησμούς στους Έλληνες να μην πολεμήσουν, διότι οι Μηδοι ήταν ομόθρησκοι τους. Ενδεικτικός είναι ο χρησμός της Αριστονίκης η οποία προδοτικά είπε στους Έλληνες : “Τι κάθεσθε ταλαίπωροι, φύγετε στα πέρατα της γης, εγκαταλείψτε τις οικίες σας και την ακρόπολη σας.
Ο ερχόμενος από την Ασία Άρης θα καταστρέψει τα πάντα, και όχι μόνον τα δικά σας τείχη, αλλά και τα τείχη των άλλων πόλεων θα απολεσθούν. Φύγετε λοιπόν από το οχυρό σας, έστω και αν αυτό γεμίζει θλίψη τις ψυχές σας. ” (Κ. Παπαρηγόπουλου Ιστορια Γ΄, σελίδα 94 και Ηρόδοτος-VII,140). Τους ίδιους χρησμούς έδωσε η Αριστονίκη και σε άλλες πόλεις όπως στους Αργείους και στους Κρήτες. Σε όλες αυτές τις πόλεις η Αριστονίκη είπε να τηρήσουν ουδετερότητα απέναντι στον πόλεμο Περσών–Ελλήνων και να υποταχθούν στους σατανιστές, βάρβαρους Ασιάτες εισβολείς (Ηρόδοτος .VII,148-169). Όταν οι Έλληνες αρχηγοί δεν δεχόταν αυτούς τους χρησμούς, γιατί ήθελαν να πολεμήσουν, τότε έδιναν νέους χρησμούς παγίδες.
Στις Πλαταιές οι θρησκευτικοί παράγοντες των Δελφών απαγόρευαν μέσω των χρησμών στους Έλληνες να πολεμήσουν. Ούτε να αμυνθούν δεν τους επέτρεπαν για να μην προσβληθεί ο δαίμονας Απόλλων. Είχαν περάσει πλέον αρκετές ημέρες όπου οι Έλληνες παρέμειναν παθητικοί-θεατές στον ίδιο τους τον θάνατο.
Οι Έλληνες στρατιώτες τραυματιζόταν από τους Πέρσες χωρίς να έχουν το δικαίωμα να αμυνθούν, ενώ ταυτόχρονα εξαιτίας της παρατεταμένης απραξίας τελείωναν τα τρόφιμα και το νερό. Εκείνη ακριβώς την χρονική στιγμή έρχεται το τελειωτικό χτύπημα στους Έλληνες με έναν ακόμη “χρησμό” από την σφηκοφωλιά των Δελφών. Ο νέος κίβδηλος χρησμός έλεγε ότι εάν θέλουν οι Αθηναίοι να νικήσουν τους Πέρσες, θα πρέπει να εγκαταλείψουν της Πλαταιές και να πολεμήσουν στην Αττική, διότι εκεί υπάρχει ναός της Ίσιδας-Δήμητρας της εωσφορικής θεάς από την Αίγυπτο.
Ο Έλληνας στρατηγός Παυσανίας με το επιτελείο του είδε τον θανάσιμο κίνδυνο και την ολοκληρωτική καταστροφή. Για αυτό σκέφτηκε όπως ο Παυσανίας και σε συνεννόηση με το επιτελείο του, έβαλαν τους Πλαταιείς να παραχωρήσουν τα εδάφη τους, στους Αθηναίους, ώστε να πολεμήσουν σε δικό τους έδαφος, με βάση τον ψευδοχρησμό. Το άριστο αυτό Ελληνικό σχέδιο ευνοούσε και το γεγονός ότι υπήρχε στις Πλαταιές, δαιμονικός ναός της Αιγύπτιας Ίσιδας-Δήμητρας, για αυτό θα ήταν σε θέση να κάμψουν αντιρρήσεις των Αθηναίων. Μετά από αυτό το πολύ ευφυέστατο τρόπο δεν χρειάστηκε να φύγουν καθόλου οι Αθηναίοι, διότι ήταν πλέον Αθηναϊκό έδαφος οι Πλαταιές, υπό την Αθηναϊκή εξουσία.
Όμως για να είναι απολύτως σίγουρος ο Μέγας Παυσανίας και το επιτελείο του, έβαλαν τον στρατηγό Αρίμνηστο να πει στους Αθηναίους ότι είχε δεί “όνειρο”. Στο “όνειρο” εκείνο τον διέταζε ο αρχηγός των των θεών ο Δίας, να “μεταφέρει” στους Αθηναίους την εντολή του, να πολεμήσουν στις Πλαταιές, μαζί με τους υπόλοιπους Έλληνες. Οι αφελείς Αθηναίοι μετά από όλα όσα τους είπε, ο στρατηγός Αρίμνηστος, ήταν πλέον πεποισμένοι ότι έπρεπε να πολεμήσουν στις Πλαταιές, διότι αυτή ήταν η “εντολή” του Δια. Για αυτό οι Αθηναίοι έκαναν αμέσως ολόκληρο το Αιγυπτιακό τελετουργικό προς τιμήν της Δήμητρας.
Με αυτόν τον τρόπο απέφυγαν οι πολυμήχανοι Έλληνες την θανάσιμη Φοινικική παγίδα από τους Δελφούς. Με αυτόν τον τρόπο έμειναν οι Αθηναίοι στις Πλαταιές, και όλοι μαζί οι Έλληνες πολέμησαν ενάντια στους Πέρσες με αποτέλεσμα μια ακόμη νίκη, η οποία τους εξασφάλιζε πλέον την πολυπόθητη ελευθερία.
Μετά το τέλος της μάχης των Πλαταιών ο στρατηγός Παυσανίας, κατευθύνθηκε στην Φοινικική-Ιουδαϊκή Θήβα. Ο Έλληνας στρατηγός Παυσανίας απαίτησε να του παραδώσουν τους προδότες, οι οποίοι ήταν αρχηγοί των Φοινίκων της Θήβας και πολέμησαν με τους ομόθρησκους τους Πέρσες, ενάντια στους Έλληνες. Οι αρχηγοί των Φοινίκων ήταν ο Τιμηγενίδης και ο Ατταγίνης.
Όμως οι υπόλοιποι Φοίνικες της Θήβας αρνήθηκαν στον Παυσανία, την παράδοση των ομοεθνών τους. Μάλιστα οι δολοπλόκοι Φοίνικες χρησιμοποίησαν και την προσφιλή τους διαχρονική τακτική, σε μια απέλπιδα προσπάθεια τους να αποφύγουν την παράδοση των αρχηγών τους. Για αυτό πρότειναν στον Σπαρτιάτη Παυσανία, ένα πολύ υψηλό χρηματικό ποσό, με σκοπό να τον εξαγοράσουν, ώστε να μην εκτελέσει τους προδότες.
Όπως ήταν φυσικό ο στρατηγός Παυσανίας διότι ήταν γνήσιος Έλληνας αρνήθηκε την πρόταση των Φοινίκων-Σημιτών για δωροδοκία. Τότε αναγκάστηκαν να παραδώσουν στον Ήρωα Σπαρτιάτη Στρατηγό, τους Σημίτες αρχηγούς. Ένας εκ των αρχηγών ο Ατταγίνης ο οποίος πολέμησε μαζί με τους Πέρσες ενάντια στους Έλληνες, επέτυχε να διαφύγει κατά την διάρκεια των διαπραγματεύσεων του Παυσανία με τους Φοίνικες-παγανιστές της Θήβας. Ο Έλληνας Παυσανίας οδήγησε τους προδότες Φοίνικες παγανιστές στην Κόρινθο, όπου τους εκτέλεσε για εσχάτη Προδοσία.
Αυτός ήταν ένας ακόμη πολύ σοβαρός λόγος για τον οποίο τον είχαν κατηγορήσει άνανδρα-προδοτικά και θανατώθηκε, ως κοινός εγκληματίας, ο Παυσανίας από το Φοινικικό ιερατείο. Εάν ο Ήρωας-Σπαρτιάτης Στρατηγός Παυσανίας ήταν προδότης-Ιουδαίος και χρηματιζόταν όπως ισχυρίζονται οι μέτοχοι της Διονυσιακής κουλτούρας με κίβδηλες ιστορικές εργασίες, τότε θα αποδεχόταν την πρόταση να πάρει το υψηλό χρηματικό ποσό που πρότειναν οι Σημίτες της Θήβας, ώστε να μην εκτελέσει τους προδότες αρχηγούς τους. Επίσης εάν οι αρχαίοι Σπαρτιάτες και o Παυσανίας ήταν "Ιουδαίοι" θα πολεμούσαν στο πλευρό των Περσών και των Σημιτών της Θήβας στην μάχη των Πλαταιών.
Ο μεγάλος Παυσανίας σε σχέση με τους άλλους δύο Έλληνες αρχηγούς των Περσικών πολέμων, είχε κάνει ένα ακόμη μεγάλο επίτευγμα. Αυτό ήταν η θανάτωση των αρχηγών της Θήβας οι οποίοι πολέμησαν μαζί με τους υπόλοιπους Φοίνικες της Θήβας ενάντια στους Έλληνες κατά την μάχη των Πλαταιών.
Ακόμη ο Εθνικός Ήρωας Λεωνίδας και οι 300 Σπαρτιάτες δεν θα έπεφταν στις Θερμοπύλες και οι Δωριείς Σπαρτιάτες-Λάκωνες δεν θα είχαν εκδιωχθεί από την Πελοπόννησο, δεν θα συμμετείχαν στην κάθοδο των Δωριέων, και δεν θα έπαιρναν στον Τρωικό πόλεμο εάν ήταν Ιουδαϊκής καταγωγής. Συνεπώς οι αρχαίοι Σπαρτιάτες δεν ήταν Ιουδαϊκής καταγωγής όπως ψευδώς αναφέρεται σε διάφορα ιστορικά άρθρα και εργασίες.
Εάν ήταν Ιουδαίοι οι Σπαρτιάτες δεν θα κατευθυνόταν ο Στρατηγός Παυσανίας στην Φοινικική Θήβα απαιτώντας την παράδοση των Ιουδαίων αρχηγών του Φοινικικού στρατεύματος που πολέμησε δίπλα στους Πέρσες.
Οι Ιουδαίοι της Θήβας και γενικότερα οι Ιουδαίοι έχουν πολλούς αιώνες παράδοση στα πεδία των μαχών ενάντια στους Έλληνες. Επίσης στο πλευρό των Περσών και ενάντια στον Ηράκλειο και τον Ελληνικό-Ρωμαϊκό στρατό πολέμησαν Ιουδαίοι και Γερμανοί (Φράγκοι). Οι Ιουδαίοι συνέχισαν την παράδοση του μεγάλου προγόνου τους, του Φοίνικα Κάδμου και των Φοινίκων της Θήβας.
Παρά το γεγονός ότι ο Αλέξανδρος ισοπέδωσε την Ιουδαϊκή-Φοινικική Θήβα της Ελλάδας, οι Ιουδαίοι δεν αντέδρασαν. Προφανώς αυτό έγινε προς τιμήν της μεγάλης Μάγισσας-Θεουργού των Διονυσιακών-Καβειρίων μυστηρίων της Ολυμπιάδας. Οι Ιουδαίοι πολέμησαν ενάντια στον Χριστιανό αυτοκράτορα Ηράκλειο και δεν πολέμησαν ενάντια στον μέτοχο του Διονυσιακού πολιτισμού Αλέξανδρο !!!
Ο ΔΙΩΓΜΟΣ ΤΩΝ ΔΩΡΙΕΩΝ ΑΠΟ ΤΟΥΣ ΦΟΙΝΙΚΕΣ-ΙΟΥΔΑΙΟΥΣ ΚΑΙ Η ΔΗΜΙΟΥΡΓΙΑ ΤΟΥ ΜΑΚΕΔΟΝΙΚΟΥ ΕΘΝΟΥΣ.
Ο μεγάλος Ρήτορας Ισοκράτης αναφέρει σχετικά με τους Ηρακλειδείς-Δωριείς, ότι όταν πέθανε ο Ηρακλής, οι γιοί και οι απόγονοί του οι λεγόμενοι Ηρακλείδες φοβούμενοι μήπως τους δολοφονήσει ο Σημιτικής καταγώγης Ευρυσθέας, ο σφετεριστής του Θρόνου των Αργείων κατέφυγαν στην Στερεά Ελλάδα. Όμως ο Ευρυσθέας πήγε στην Στερεά, για να τους βρει, και να τους σκοτώσει, φοβούμενος μήπως γυρίσουν, οι Ηρακλειδείς και του πάρουν την βασιλεία. Ωστόσο οι Αθηναίοι βοήθησαν τους Ηρακλείδες και σκότωσαν τον Ευρυσθέα.
Στην συνέχεια οι Ηρακλείδες μαζί με Δωριείς κατέβηκαν από την Β. Ελλάδα και την Πίνδο, στην Πελοπόννησο, και κατέλαβαν όλες σχεδόν τις πόλεις της Πελοποννήσου ( Σπάρτη, Μεσσήνη, Άργος κλπ.) Αυτό έγινε διότι η περιοχή αυτή ήταν βασιλική κληρονομιά των Ελλήνων Δωριέων, των γιών του Ηρακλή. Ακολούθως οι Δωριείς εγκατέστησαν τους απόγονους του Ηρακλή στον Θρόνο και παρεμειναν στην πατρίδα τους. (Ισοκράτης, Αρχίδαμος 16 – 19). Οι Δωριείς που εισέβαλαν στην Πελοπόννησο, ήταν τρεις φυλές, οι Πάμφιλοι, οι Υλλείς και οι Δυνάμεις.
Μόλις οι Δωριείς κατέλαβαν την Πελοπόννησο, οι Ηρακλείδες την μοίρασαν μεταξύ τους με κλήρο διαιρώντας την σε τρία μέρη: Το Άργος, δόθηκε στον Τήμενο,την Μεσσήνη, έλαβε ο Κρεσφόντης και την Λακεδαίμονα πήραν τα δυο αδέλφια Ευρυσθένης και Πρόκλης. Στους δυο τελευταίους ανήγαγαν την καταγωγή τους, οι βασιλιάδες της Σπάρτης και γι αυτό, άλλωστε, ήταν δύο στον αριθμό.
Μετά την καταστροφή των Μυκηνών και της Τίρυνθας από τους εισβολείς, το Άργος έγινε η βάση των εξορμήσεων, του Δωρικού ήρωα Τέμενου, απόγονου του Ηρακλή. Ήταν ο μεγαλύτερος των τριών αδελφών, του Κρεσφόντη και Αριστόδημου, οι οποίοι κυρίευσαν την Πελοπόννησο. Οι γιοι και οι γαμπροί του διαδοχικά Δειφόντης, Φάλκης, Κεισος, κατέλαβαν την Τροιζήνη, Επίδαυρο, Αίγινα, Σικυών και Φλιούντα, οι οποίες έγιναν Δωρικές αποικίες.
Οι Δωριείς μέχρι να καταλάβουν την Πελοπόννησο προκειμένου να επανέλθουν οι Ηρακλείδες στον θρόνο του Άργους, αλλά και για να βρουν οι Δωριείς καλύτερες συνθήκες ζωής σε σχέση με τα μέρη που έμεναν στα βουνά του Ολύμπου και τις Πίνδου, έκαναν αρκετές επιχειρήσεις. Αυτές της πολεμικές επιχειρήσεις, τις έκαναν οι Ηρακλειδείς Κρεσφόντης, Τέμενος και Αριστόδημος. Ο Αριστόδημος πέθανε στην Ναύπακτο, χτυπημένος από κεραυνό, αφήνοντας πίσω τα παιδιά του, Ευρυσθένη και Πρόκλη.
Εκείνοι πέρασαν τον κόλπο και αποβιβάστηκαν στην Αχαΐα, όπου και πολέμησαν νικώντας τον άρχοντα της Πελοποννήσου, Τισαμένη. Όταν η Δωρική φαλαγγα έφθασε στην περιοχή της Λακωνίας και της Μεσσήνας, επικεφαλής ήταν ο Κρεσφόντης, ο οποίος κατοίκησε την εύφορη πεδιάδα της Πάμεσου. Οι Ηρακλειδείς ήταν ιδαιτέρως μισητοί, από τους αλλοδαπούς παγανιστές, για αυτό και τους κατεδίωξαν τόσο πολύ άγρια, καθώς ήταν οι πρώτοι Έλληνες, οι οποίοι, κατέκτησαν την Σημιτική-Φοινικική Τροία.
Επίσης πατέρας της ιστορίας Ηρόδοτος αναφέρει στο έργο του Κλειώ (56-57), ότι οι Δωριείς, διωκόμενοι από την Πελοπόνησο, αρχικά κατοικούσαν στην Φθιώτιδα. Την εποχή του βασιλιά Δώρου, οι Δωριείς διωκόμενοι από τους αλλοδαπούς Καδμείους, πήγαν στις πλαγιές της Όσσας, και του Ολύμπου, στην χώρα που ονομάζεται Ιστιαιώτιδα. Από εκεί τους κυνήγησαν οι αλλοδαποί βάρβαροι οι Καδμείοι, για αυτό αναγκάστηκαν να πάνε στην Πίνδο. Όσοι από τους Δωριείς παρέμειναν στην Μακεδονία, έγιναν γνωστοί με το όνομα έθνος Μακεδνό, δηλαδή Μακεδόνες.
Οι υπόλοιποι Δωριείς, αποφάσισαν να περάσουν στην αντεπίθεση, με σκοπό να πάρουν πίσω τα εδάφη τους, από τους αλλοδαπούς σκλάβους Σημιτικής-Φοινικής καταγωγής. Οι Έλληνες Δωριείς (Ηρακλειδείς) κατάλαβαν ότι εξαιτίας της υποχωριτικότητας τους, θα είχαν πάρα πολύ άσχημο τέλος, από τους αλλοδαπούς σκλάβους του παγανισμού. Αντιλήφθηκαν οι Δωριείς, ότι η Πίνδος, δεν θα ήταν ο τελικός τους προορισμός.
Αυτό διότι οι αλλοδαποί Καδμείοι είχαν σκοπό να τους καταδιώξουν, μέχρι να τους πετάξουν μέσα στον Δούναβη. Τότε οι Έλληνες Δωριείς, αποφάσισαν να σταθούν στο ύψος τους, και σταμάτησαν, να πολεμήσουν, για να κερδίσουν πίσω τις ζωές τους, και την πατρίδα τους. Αυτή ήταν η γνωστή κάθοδος των Δωριέων. Στην ανύψωση του ηθικού, για την αντεπίθεση των Δωριέων, συνέβαλε και η νίκη των Ελλήνων, επί των βάρβαρων Φοινικικής καταγωγής Τρώων, όπως μας αναφέρει ο Ισοκράτης στο έργο του, Ελένης Εγκώμιον.
«Εξαιτίας αυτής της νικηφόρου εκστρατείας των Ελλήνων στην Τροία, επήλθε τόσο μεγάλη μεταβολή, ώστε ενώ προηγουμένως οι βάρβαροι, που ζούσαν δυστυχισμένοι στους τόπους τους, και ο Δαναός, ενώ έφυγε από την Αίγυπτο, κατέλαβε το Άργος, ο Κάδμος ο Σιδώνιος έγινε βασιλιάς της Θήβας, οι Κάρες αποίκησαν τα νησιά και ο Πέλοπας κυρίευσε την Πελοπόνησο, οι μετά από αυτού του πολέμου, το γένος μας γνώρισε τόση ακμή, ώστε κατάφερε να αφαιρέσει από τους βάρβαρους μεγάλες πόλεις και τεράστιες εδαφικές εκτάσεις» (Ισοκράτης Ελένης εγκώμιον 68 – 69), στο τέλος του έργου, τελευταία παράγραφος.
ΤΙ ΜΑΣ ΔΙΔΑΞΕ ΣΧΕΤΙΚΑ ΜΕ ΤΟΥΣ ΛΑΘΡΟΕΙΣΒΟΛΕΙΣ ΜΕΤΟΧΟΥΣ ΤΩΝ ΔΙΟΝΥΣΙΑΚΩΝ ΑΞΙΩΜΑΤΩΝ ;
Έχουν περάσει μερικοί αιώνες, από την εισβολή, στην Ελλάδα, των σκλάβων, Σημιτικής-Φοινικικής καταγωγής, με συνέπεια, να έχουμε βαρβαρόμικτους πληθυσμούς. Για αυτό ύπατος των Φιλοσόφων μας δίδαξε μεταξύ πολλών άλλων ότι οι Έλληνες είναι αυτόχθονες και δεν γίνεται να τους διοικούν λαθροεπήλιδες. Ο Μέγας Αριστοκλής αναφέρει στο έργο του Μενέξενος, ότι εμείς οι Έλληνες Αθηναίοι, δεν είμαστε βαρβαρόμικτοι, διότι δεν είμαστε ούτε Κάδμοι, ούτε Δαναοί, ούτε Πέλοπες, ούτε Αίγυπτοι.
Χαρακτηριστικά αναφέρει στο ίδιο έργο, ότι το μίσος μας αυξάνεται εναντίον όλων αυτών των αλλοδαπών, οι οποίοι έρχονται συνέχεια, στην αρχαία Αθήνα. Ο Πλάτωνας αν και γνώριζε τον θεσμό της φιλοξενίας και ότι ο φιλοξενούμενοι είναι ιερά πρόσωπα, εντούτοις διότι στην περίπτωση αυτή είχαμε μαζική εισβολή από την Αίγυπτο, για αυτό αναφέρεται με τόσο μένος εναντίον των αλλοδαπών κατακτητών.
Εκτός από τον Πλάτωνα έχουμε αναφορές από τον Ηρόδοτο στο έργο του Ευτέρπη, και στον Ισοκράτη, στα έργα του Ελένης εγκώμιον, Πανηγυρικός, Παναθηναϊκός. Τιμή και δόξα σε όλους τους Έλληνες, σοφιστές, Φιλοσόφους, ποιητές που δεν φοβήθηκαν τους σκλάβους Σημιτικής-Φοινικικής καταγωγής που κατέλαβαν την Ελλάδα, για αυτό έγραψαν για αυτούς και το δαιμονικό δωδεκάθεο που μας επέβαλαν. Παρά τις εξορίες, τις θανατικές ποινές με κώνειο, το κλείσιμο των φιλοσοφικών σχολών, το κάψιμο των βιβλίων τους, αντιστάθηκαν και έγραψαν-δίδαξαν την αλήθεια.
Όλοι οι μεγάλοι Έλληνες φιλόσοφοι-σοφιστές δίδαξαν ότι το δωδεκάθεο είναι δαιμονικό, αλλά και ότι ταυτόχρονα ήταν φαιδρό και ανάξιο του αρχαίου αρχαίου πολιτισμού. Ο Αριστοκλής ήταν ο μοναδικός φιλόσοφος, της αρχαίας Αθήνας οποίος επέτυχε να μην υποστεί τις διώξεις, όπως έγινε εις βάρος του Σωκράτη, του Αναξαγόρα και άλλων σοφών.
Δυστυχώς ότι δεν επέτυχαν τα σκοτεινά ιερατεία στην Αρχαία Αθήνα, το πραγματοποίησαν στην αρχαία Σικελία. Για να εκδικηθούν τον Μέγα Αριστοκλή διότι δίδαξε τον έναν Θεό-Δημιουργό και αντιτάχθηκε πιο δυναμικά από όλους τους Έλληνες σοφούς στον εωσφορικό παγανισμό, τον πούλησαν ως σκλάβο. Ο Μέγας Αριστοκλής είναι ένας ακόμη μεγάλος Εθνομάρτυρας, του Ελληνικού έθνους.
Ο ΛΟΓΟΣ ΤΟΥ ΙΣΟΚΡΑΤΟΥΣ ΠΡΟΣ ΦΟΙΝΙΚΕΣ-ΣΗΜΙΤΕΣ-ΙΟΥΔΑΙΟΥΣ. Διότι την Πελοπόνησο είχαν καταλάβει οι βάρβαροι Φοίνικες εισβολείς, γνώριζε πολύ καλά ο Ρήτορας Ισοκράτης ότι ο λόγος του που θα διαβαστεί στην Ολυμπιάδα θα τον ακούσουν Έλληνες και βάρβαροι Σημίτες-Φοίνικες. Επίσης θα τον άκουγαν βαρβαρόμικτο πλήθος Ελληνοσημιτών από μικτούς γάμους. Αυτό γιατί σύμφωνα και με τον κορυφαίο της παγκόσμιας ιστορίας Μέγα Αριστοκλή στην Πελλοπόνησο είχαμε βάρβαρους και ανάμικτους πληθυσμούς (Μέγάς Αριστοκλής-Μενέξενος).
Από τους λόγους του Μεγάλου Ισοκράτη είναι ολοφάνερο ότι είχε γίνει εισβολή αλλοδαπών-Φοινίκων στην αρχαία Ελλάδα. Σε διαφορετική περίπτωση δεν υπήρχε καμία αιτία και κανένας λόγος να κάνει όλες αυτές τις αναφορές περί εισβολέων βαρβάρων που από δούλοι των Αιγυπτίων έγιναν βασιλείς των Ελλήνων. Ισοκράτης-Ελένης Εγκώμιον τελευταία παράγραφος. Επίσης ο ρήτορας δεν είχε απωλέσει την λογική και την υγεία του ώστε να γράφει ασυνάρτητους λόγους. Ουδέποτε κατηγορήθηκε για κάτι τέτοιο από τους άλλους Σοφούς της αρχαιότητας.
Αναφέρει ενδεικτικά, ο Ισοκράτης : “Ταύτην γὰρ οἰκοῦμεν οὐχ ἑτέρους ἐκβαλόντες οὐδ’ ἐρήμην καταλαβόντες οὐδ’ ἐκ πολλῶν ἐθνῶν μιγάδες συλλεγέντες, ἀλλ’ οὕτω καλῶς καὶ γνησίως γεγόναμεν, ὥστ’ ἐξ ἧσπερ ἔφυμεν, ταύτην ἔχοντες ἅπαντα τὸν χρόνον διατελοῦμεν, αὐτόχθονες ὄντες”.
“Κατοικούμε σ’ αυτήν την χώρα, χωρίς να έχουμε εκδιώξει άλλους από εδώ, ούτε την καταλάβαμε βρίσκοντάς την έρημη, ούτε είμαστε μιγάδες ανακατεμένοι από διάφορα έθνη ανθρώπων, αλλά υπάρχουμε καλώς και γνησίως, διότι κατέχουμε την χώρα στην οποία γεννηθήκαμε και ζούμε καθ’ όλη την διάρκεια της ιστορίας μας, αφού είμαστε αυτόχθονες”.
Σε παγκόσμιο επίπεδο όλοι ομιλούν σχετικά με την γεωπολιτική παγίδα του Θουκυδίδη. Aυτή την ορολογία χρησιμοποίησε ο Graham T. Allison σχετικά με τις ιστορικές αναφορές του Έλληνα ιστορικού. Το γεωπολιτικό αυτό αξίωμα διδάσκεται στα πανεπιστήμια και στις σχολές πολέμου. Εν τούτοις όρος αυτός επιστημονικά-γεωπολιτικά και ιστορικά είναι εντελώς λανθασμένος. Εάν διάβαζαν πιο προσεκτικά τον Έλληνα ιστορικό-στρατηγό θα είχαν διαπιστώσει ότι κάνουν έναν τεράστιο λάθος. Η επιστημονική ορολογία θα έπρεπε να είναι εντελώς διαφορετική.
Η «Παγίδα» του Θουκυδίδη είναι μια γεωπολιτική έννοια διεθνών σχέσεων που προέρχεται από το βιβλίο σχετικά με τον Πελοποννησιακό Πόλεμο. Εκεί ο Έλληνας στρατηγός-ιστορικός περιγράφει την σύγκρουση μεταξύ της Σπάρτης που ήταν η κυρίαρχη δύναμη και της Αθήνα που ήταν η αναδυόμενη δύναμη.
Η Σπάρτη οδηγείται στον πόλεμο από φόβους για την άνοδο του αντιπάλου της. Αυτό συμβαίνει στις Ηνωμένες Πολιτείες σήμερα με την άνοδο της Κίνας και της Ρωσίας. Τον όρο «παγίδα του Θουκυδίδη» επινόησε ο Graham T. Allison στο βιβλίο του Προορισμένοι για πόλεμο. Στο βιβλίο αυτό αναρωτιέται εάν είναι σε θέση ΗΠΑ και Κίνα να αποφύγουν την παγίδα του Θουκυδίδη. Στο βιβλίο του περιγράψει την ερμηνεία του μεγάλου ιστορικού για τα αίτια του Πελοποννησιακού Πολέμου.
Το επιστημονικό-γεωπολιτικό δόγμα υποστηρίζει ότι όταν μια ισχυρή κυρίαρχη δύναμη αντιλαμβάνεται την άνοδο μιας άλλης που απειλεί να την επισκιάσει, τότε εξαναγκάζεται σε πολεμική σύγκρουση μαζί της. Η συνέλευση των πολιτών της Σπάρτης αποφάσισε να κηρύξει τον πόλεμο στην Αθήνα, αντίθετα προς την εισήγηση του βασιλιά Αρχίδαμου. Αντίθετα με ότι πιστεύεται η Σπάρτη ήταν ένα καθεστώς άμεσης δημοκρατίας με εξισορροπητικά όργανα, όπως τους δύο βασιλείς, την γερουσία, τους εφόρους κ.λπ.). Μάλιστα η Απέλλα επέβαλε στον διαφωνούντα βασιλιά την αρχιστρατηγία σε έναν πόλεμο που αυτός δεν ήθελε.
Η απόφαση της Απέλλας οφειλόταν στην πεποίθηση ότι η Αθήνα ισχυροποιείτο συνεχώς και πολύ σύντομα η Σπάρτη θα ήταν μία πόλη περικυκλωμένη από μία αχανή Αθηναϊκή επικράτεια και δεν θα ήταν πλέον σε θέση να αντιδράσει. Για τους Αρχαίους Έλληνες η ισορροπία μεταξύ των πόλεων-κρατών ήταν πολύ σημαντική.
Η συνεχής αύξηση της Αθηναϊκής ισχύος οδηγούσε σε ολική ανατροπή αυτής της ισορροπίας. Για αυτό η Σπάρτη αποφάσισε να αρχίσει προληπτικό πόλεμο. Αθήνα και Σπάρτη αποδύθηκαν σε λυσσαλέο αγώνα αλληλοεξόντωσης μέχρις εσχάτων, με αποτέλεσμα την αμοιβαία αποδυνάμωσή τους, μετά μία βραχεία ηγεμονία της Σπάρτης και μία μεταβατική ηγεμονία της Θήβας και τελικώς την σαρωτική επέλαση του Φιλίππου της Μακεδονίας. Αυτό ήταν και το τέλος του αρχαίου Ελληνικού κόσμου.
Εν τούτοις οι σωστές επιστημονικές ορολογίες είναι οι παγίδες των Δελφών, η παγίδα του Φοινικικού μαντείου των Δελφών. Ο ίδιος ο Θουκυδίδης καταδεικνύει τους Φοίνικες-Ιουδαίους των Δελφών ως υποκινητές των πολέμων στην αρχαία Ελλάδα.
ΔΑΣΚΑΛΕ ΠΟΥ ΔΙΔΑΣΚΕΣ. Η ΔΕΥΤΕΡΗ "ΠΑΓΙΔΑ" ΤΟΥ ΘΟΥΚΥΔΙΔΗ.
Στο σημείο αυτό θα περάσουμε να δούμε την δεύτερη "παγίδα" του Θουκυδίδη. Τις αξίες που εφάρμοσαν οι αρχαίοι Αθηναίοι στην δική τους πόλη-κράτος για να αποφύγουν τα δεσμά της δουλείας και της εκμετάλλευσης, τις απέρριπταν ως επίκληση των αντιπάλων. Επιπροσθέτως ήταν εντελώς αντίθετοι στους νόμους του Μέγα Αριστοκλή περί δικαίου και ηθικής.
Η Μήλος ήταν αποικία των Λακεδαιμονίων και στην αρχή του πολέμου κράτησε ουδετερότητα Ανάμεσα στην Αθήνα και την Σπάρτη. Εν τούτοις οι Αθηναίοι δεν αναγνώριζαν την ανεξαρτησία του νησιού. Αυτό αποτελούσε μειονέκτημα για την Αθηναϊκή συμμαχία και είχε αμαυρώσει ο κύρος των Αθηναίων στις άλλες πόλεις-κράτη. Η αυτοδιάθεση των Μήλιων δημιουργούσε τριγμούς και ρωγμές στην εξουσία των Αθηνών.
Οι απεσταλμένοι της Αθήνας στην Μήλο διαπραγματεύτηκαν σε κλειστό κύκλο με τους ηγέτες του νησιού. Οι Αθηναίοι με ηγεμονικό-Διονυσιακό ύφος υπογραμμίζουν ότι στα πλαίσια του πολιτισμού και της Δημοκρατίας, οι Μήλιοι έχουν το δικαίωμα να διαφωνήσουν. Τότε οι άρχοντες της Μήλου απάντησαν ότι οι Αθηναϊκές δυνάμεις που απειλούν το νησί καταργούν κάθε δημοκρατική έννοια διαλόγου, διότι είναι υπό την απειλή των όπλων. Με την στρατιωτική ισχύ επιβάλουν οι Αθηναίοι τους όρους των διαπραγματεύσεων. Δεν υπάρχει καμία άλλη επιλογή για την Μήλο, εκτός από την υποταγή στην Αθήνα.
Στο επιχείρημα των Μήλιων ότι θα φαίνονταν άνανδροι αν παραδοθούν χωρίς να πολεμήσουν, οι διοικητές των Αθηναίων απάντησαν ότι αν πάρετε συνετές αποφάσεις δεν θεωρείστε ριψάσπιιδες. Γιατί δεν αγωνίζεστε ενάντιά με ίσους όρους, διότι αντιμετωπίζετε μια ανώτερη στρατιωτικά δύναμη. Τα αδύναμα έθνη-κράτη πρέπει πάντοτε να υποτάσσονται στα ισχυρά. Εν τούτοις οι αρχαίοι Αθηναίοι δεν υποτάχτηκαν στους Σπαρτιάτες και στους Πέρσες. Συνεπώς τα επιχειρήματα τους είναι διάτρητα.
Η λογική και το μέτρον Άριστον επιβάλλει την αποφυγή της καταστροφής. Σύμφωνα με τους Αθηναίους η γενναιότητα δεν είναι συνετή. Το παράτολμο συνδέεται με το συναίσθημα. Η λογική συνδέεται με την ψυχρότητα. Αν οι κάτοικοι της Μήλου αποδεχτούν την υποταγή και πληρώνουν το φόρο υποτέλειας που ζητούν οι Αθηναίοι, θα μετατραπούν σε θλιβερά ανδράποδα χωρίς ελευθερία-αξιοπρέπεια, δικαιοσύνη και καλές συνθήκες διαβίωσης. Όμως οι κάτοικοι της Μήλου επέλεξαν τον πόλεμο, γιατί οι Αθηναίοι δεν τους άφησαν κανένα περιθώριο.
Επιχείρησαν να τους ισοπεδώσουν. Η Ελευθερία και η Αξιοπρέπεια είναι οι δύο μεγαλύτερες πανανθρώπινες αξίες τις οποίες δημιούργησαν και τις δίδαξαν οι αρχαίοι Έλληνες σοφοί σε όλη την ανθρωπότητα. Εν τούτοις το σημαντικότερο όλων ήταν ότι δεν ήταν θεωρητικοί διδάσκαλοι των δύο υπέρτατων αξιών. Τις δύο μέγιστες πανανθρώπινες αξίες, τις δίδαξαν πολεμώντας χάνοντας τις ζωές τους και τραυματιζόμενοι στα πεδία των μαχών.
Η ελευθερία και η αξιοπρέπεια είναι τα ιερότερα και σημαντικότερα αγαθά της Αριστόκλειας παιδείας. Απαιτούνται σκληροί αγώνες και αιματηροί ενίοτε για να διατηρηθούν αυτές οι δύο υπέρτατες αρχές από τα έθνη.
Διαχρονικά υπάρχουν άνθρωποι οι οποίοι δεν επιθυμούν να ζούνε χωρίς ελευθερία-αξιοπρέπειά. Κατά την διάρκεια των εχθροπραξιών υπήρξαν προδότες ανάμεσα στους Μήλιους, για αυτό εξαναγκάστηκαν να συνθηκολογήσουν με τους Αθηναίους. Ο μοναδικός όρος που ζήτησαν οι νησιώτες ήταν να αποφασίζουν εκείνοι για τις ζωές τους. Όμως οι κατακτητές Αθηναίοι σκότωσαν όσους ενήλικους Μήλιους έπιασαν και έκαμαν δούλους τα παιδιά και τις γυναίκες. Εγκαταστάθηκαν στο νησί και αργότερα, έφεραν πεντακοσίους αποίκους.
Ο Θουκυδίδης στον περίφημο διάλογό του με τους ΜήλIους αφηγείται τις διαπραγματεύσεις μεταξύ Αθήνας και Μήλου. Εφόσον η Αθήνα είναι πιο δυνατή, η Μήλος υποχρεούται να υποκύψει για να αποφύγει τα χειρότερα. Η δύναμη της πειθούς και το στρατιωτικό οπλοστάσιο έπεισαν μερικούς Μήλιους ότι ήταν καλύτερο να συνεννοηθούν με τον επιτιθέμενο και να προδώσουν, με στόχο να διαπραγματευτούν μια θέση στη νικήτρια πλευρά.
Το να κερδίζεις χωρίς να πολεμάς αποτελεί πάγια τακτική στα πλαίσια του υβριδικού και συμβατικού πολέμου. Η δημιουργία πανικού στον αντίπαλο με στόχο την αποτροπή οποιαδήποτε αντιστάσεως καθώς ο τρομοκρατημένος αντίπαλος είναι πεπεισμένος ότι είναι καλύτερα να υποταχτεί. Αυτό που μας διδάσκουν τα έργα του Θουκυδίδη και του Ξενοφώντα, είναι ότι η δύναμη και η πολιτιστική ανωτερότητα αποτελούν τα κυρίαρχα στοιχεία στις πολεμικές αναμετρήσεις, στην πολιτική, την οικονομία, τον αθλητισμό και την κοινωνία.
Στον Πελοποννησιακό πόλεμο δεν επεμβαίνουν οι θεοί, αλλά πρωταγωνιστούν οι Περικλής, Θουκυδίδης, Αλκιβιάδης, Νικίας για τους Αθηναίους και Βρασίδας, Λύσανδρος για τους Σπαρτιάτες. Από αυτούς τους άνδρες εξαρτάται η νίκη. Από την παιδεία, τις ικανότητες και την ανδρεία τους
Ό ενάρετος άνθρωπος είναι δυνατός και είναι σε θέση να αντιστέκεται στους πειρασμούς, στις αδυναμίες, στους θρήνους και δεν αφήνει τον εαυτό του να εκτραπεί από το δρόμο του. Κατά τη διάρκεια της εκστρατείας των Δέκα Χιλιάδων, οι Έλληνες ηγέτες συνελήφθησαν και σκοτώθηκαν από τους Πέρσες, ο Ξενοφών βρίσκεται μόνος και αναγκασμένος να οδηγήσει τους επιζώντες έξω από την Περσία.
Ο ηγέτης στρατιωτικός-πολιτικός πρέπει να είναι πρώτα από όλα ένας ισχυρός άνδρας και ένας ενάρετος άνθρωπος. Η αδυναμία και η διονυσιακή κουλτούρα. δημιουργούν παρακμιακές καταστάσεις και ανθρώπους αδύναμους να αντισταθούν. Δύναμη δεν είναι μόνον η γενναιότητα στα πεδία των μαχών Ο δυνατός ηγέτης ξέρει να προστατεύει τους άνδρες του, να τους ξεκουράζει και να συμμερίζεται τις κακουχίες τους. Επίσης ο σωστός ηγέτης συζητά με τους στρατιώτες του, για τα προβλήματα που τους απασχολούν και ότι άλλο τους επιβαρύνει. Πρώτος διδάξας περί πολιτείας-πολιτικών ήταν ο ύπατος των Φιλοσόφων ο Μέγας Αριστοκλής.
Ο μεγάλος ήρωας Θησέας ήταν ο πρώτος Έλληνας βασιλιάς παγκοσμίως, ο οποίος δίδαξε ότι οι βασιλείς επωμίζονται τα περισσότερα βάρη από όλους τους άλλους, ενώ τους καρπούς των προσπαθειών τους, πάντοτε τους μοιράζονται με όλους τους πολίτες.
Ακόμη ο Θησέας δίδαξε ότι σε κάθε μάχη, σε κάθε πόλεμο, καθημερινά τις περισσότερες φορές από οποιονδήποτε άλλο στρατιώτη, βάζει την ζωή του σε κίνδυνο ο εκάστοτε Έλληνας Βασιλιάς. Για αυτό όλοι οι Έλληνες Βασιλείς, στρατηγοί κατά την αρχαία και μεσαιωνική εποχή, όπου οι πρόγονοι μας ήταν διοικητές της Ελληνικής- Ρωμαϊκής αυτοκρατορίας, έκαναν επιθέσεις, ολομόναχοι, ενάντια σε χιλιάδες αντιπάλους. Αυτό το έκαναν για να πάρουν θάρρος οι Έλληνες στρατιώτες για να κερδηθούν οι μάχες και οι πόλεμοι υπέρ της Ελληνικού-Ρωμαϊκού κράτους. Το ίδιο έκαναν και όλες οι επόμενες γενιές Ελλήνων στρατιωτικών μέχρι και την σύγχρονη Ελληνική ιστορία (1821-1940).
Οι αρχαίοι Έλληνες σοφοί δεχόταν να τους κυβερνούν οι ικανότεροι-άριστοι. Οι Αθηναίοι στήριζαν-ευνοούσαν τους ηθικούς και ικανούς ανθρώπους για να τους διοικήσουν. Για αυτό όλες οι πολιτειακές δομές είχαν στελεχωθεί με τους αξιότερους. Όλα αυτά γινόταν με βάση το κοινό συμφέρον.
Οι παράγοντες του Διονυσιακού πολιτισμού κατά την σύγχρονη εποχή εφάρμοσαν πιστά τα τις τακτικές των αρχαίων Αθηναίων στην Μήλο και σε άλλες πόλεις του αρχαίου Ελληνικού κόσμου. Παράλληλα υιοθέτησαν όλες τις μεθόδους περί διχασμού-βίας και εξοντώσεως από το μαντείο των Δελφών την σημερινή εποχή. Εξαθλίωσαν πολιτιστικά-πνευματικά τους νεοέλληνες για να τους υποτάξουν και να τους εντάξουν στην Διονυσιακή κουλτούρα. Προκαλώντας τρόμο-πανικό και εξαθλίωση σε όλες τις εκφάνσεις ζωής εξουσιάζουν τους αδύναμους νεοέλληνες.
Οι πολιτικοί θεωρούν ότι οι κατώτεροι νεοέλληνες πρέπει να υποτάσσονται σε εκείνους για να αποφύγουν τα χειρότερα. Αυτό τον σκοπό είχαν και τα τρία προσχεδιασμένα εγκλήματα σε Τέμπη, Θεσσαλία και Ν. Φιλαδέλφεια το έτος 2023. Υποταχτείτε για να αποφύγετε ακόμη πιο τρομερές καταστάσεις και συνέπειες. Με την ισχύ των όπλων, τον έλεγχο στην παιδεία, την οικονομία, τον αθλητισμό, την Διονυσιακή πορνεία, εξουσιάζουν τους αδύναμους νεοέλληνες. Η νίκη έξω από το πεδίο της μάχης και μέσα από την εφαρμογή υβριδικών πολεμικών επιχειρήσεων, αποτελεί βασικό δόγμα των μετόχων στα Διονυσιακά αξιώματα.
Η δημιουργία πανικού στον αντίπαλο με στόχο την αποτροπή οποιασδήποτε αντιστάσεως καθώς ο τρομοκρατημένος αντίπαλος είναι πεπεισμένος ότι είναι καλύτερα να υποταχτεί έχει στεφθεί με απόλυτη επιτυχία.
Στις γεωπολιτικές παγίδες των παραγόντων του Διονυσιακού πολιτισμού δεν έπεσαν μόνον οι Έλληνες της αρχαιότητας και του μεσαίωνα. Μεγάλα θύματα αποτελούν και οι νεοέλληνες. Μια τεράστια γεωπολιτική παγίδα είναι η Χιλιαστικού τύπου προσμονή της Αναλαμπής του Ελληνισμού και της Ορθοδοξίας, σε συνδυασμό με την δήθεν διάλυση της Τουρκίας. Στα πλαίσια του υβριδικού πολέμου επί δεκαετίες οδήγησαν τους παρακμιακούς νεοέλληνες στην απόλυτη αδράνεια και σήψη.
Οι εξαθλιωμένοι συνάνθρωποι μας ανέμεναν κατασκευασμένους και ανύπαρκτους σωτήρες. Για να αφανίσουν τον Ελληνισμό και να κυριαρχήσουν γεωπολιτικά σε παγκόσμιο επίπεδο οι μεγάλες δυνάμεις, μετέτρεψαν τους θρύλους και τις παραδόσεις του Ελληνισμού σε "προφητείες" !!! Όμως οι χρησμοί τους αποδείχτηκαν κίβδηλοι όπως των ομοεθνών και ομόθρησκων τους, από τους αρχαίους Δελφούς.
Στην σημερινή εποχή οι πολεμικές και οι υβριδικές συγκρούσεις είναι μόνιμο φαινόμενο. Οι ιστορικές μνήμες γίνονται το απόλυτο γεωπολιτικό όπλο στα πλαίσια των υβριδικών πολέμων και όχι μόνον. Η Ρωσία με την μεγαλύτερη στρατιωτική ισχύ παγκοσμίως ξαναγράψει την ιστορία στο Ουκρανικό μέτωπο.. Διαμορφώνει ενεργά την αφήγηση σχετικά με την επερχόμενη ήττα του γεωπολιτικού άξονα 666.
Παράλληλα οι ενέργειες του Ισραήλ στην Γάζα προέρχονται από εσχατολογικές αφηγήσεις που παρουσιάζουν την σύγκρουση ως μια παράδοση και εντολή του Θεού που προέρχεται από την Παλαιά Διαθήκη. Μεταξύ άλλων έθνη όπως οι Κούρδοι κινητοποιούν τις τραυματικές μνήμες τους για να διεκδικήσουν τα δικαιώματά τους. Ενισχυμένος από τα μέσα κοινωνικής δικτύωσης και την ήπια ισχύ, είναι ο πόλεμος αντιλήψεων ο οποίος καθορίζει τις παγκόσμιες σχέσεις ισχύος.
Στην εποχή της παραπληροφόρησης μέσα από τις πραγματικές ιστορικές πηγές και τα έγκυρα ΜΜΕ διακρίνουμε την αλήθεια από τις στρατηγικές αφηγήσεις καθώς τα ιστορικά γεγονότα και η πολιτική εκμετάλλευση είναι πιο αλληλένδετες από ποτέ.
Η ιστορική μνήμη είναι ένα μεγάλης αξίας γεωπολιτικό όπλο. Η σύγχρονη γεωπολιτική είναι ζήτημα στρατιωτικής, οικονομικής και ιστορικής ισχύος. Ένα έθνος που δεν σέβεται, δεν γνωρίζει και δεν αξιοποιεί γεωπολιτικά την ιστορία του είναι καταδικασμένο σε αφανισμό. Δυστυχώς το μεγαλύτερο παράδειγμα προς αποφυγήν αυτήν την εποχή είναι το νεοελληνικό κράτος-έθνος. Ενώ τα περισσότερο κράτη-έθνη χρησιμοποιούν την ιστορία, τις αφηγήσεις του παρελθόντος ως όπλα νομιμοποίησης, μοχλούς επιρροής-άσκησης πιέσεων και δημιουργίας περιφερειακών πολέμων, η Ελλάδα με την ενδοξότερη ιστορία-πολιτισμό όλων των εποχών είναι ανύπαρκτη !!!
Η περίπτωση Ουκρανίας και Ρωσίας μας παραπέμπει μεταξύ άλλων σε ένα ολοκληρωτικό πόλεμο αφηγήσεων. Η Ρωσία ελαχιστοποιεί την σύγκρουση («επιχείρηση») για τον πληθυσμό της, ενώ μεγιστοποιεί την γεωπολιτική αιτιολόγηση στο εξωτερικό. Η Ουκρανία, δραματοποιεί την υπαρξιακή φύση του πολέμου για να κινητοποιήσει τους συμμάχους της !!!
Ο Zele και οι νεοναζί του Κιέβου παρουσιάζονται ως "ηρωικά θύμα απρόκλητης επιθετικότητας". Η Κάθε πλευρά σφυρηλατεί μια παράλληλη πραγματικότητα για να δικαιολογήσει τις θυσίες της και να κερδίσει την μάχη στον γεωπολιτικό-ιστορικό κλάδο. Ο κλάδος αυτός είναι εξίσου καταλυτικός με αυτόν στο πεδίο της μάχης.
Ένα ακόμη παράδειγμα σχετικά με την γεωπολιτική-ιστορία αποτελούν Κίνα και Τουρκία. Τα δύο κράτη χρησιμοποιούν τα ιστορικά γεγονότα ως γεωπολιτικό μοχλό για την απόκτηση ισχύος. Η Κίνα κινητοποιεί το έθνος της γύρω από ένα έργο αποκατάστασης που θα την οδηγήσει στην κορυφή της παγκόσμιας εξουσίας.
Στο Πεκίνο η μνήμη των άνισων συνθηκών του 19ου αιώνα, των ξένων παραχωρήσεων και της ιαπωνικής εισβολής της δεκαετίας του 1930 αποτελούν το θεμέλιο της εθνικής αφήγησης. Το Κινεζικό Κομμουνιστικό Κόμμα (ΚΚΚ) στηρίζει τις δράσεις του σε μια προσπάθεια αποκατάστασης της χαμένης εξουσίας και αξιοπρέπειας, σβήνοντας τον «αιώνα της ταπείνωσης». Αυτή η μνήμη, που καλλιεργείται σε σχολικά βιβλία, μουσεία και λαϊκή κουλτούρα, διαμορφώνει την εσωτερική και εξωτερική πολιτική της Κίνας.
Αυτές οι αναμνήσεις δικαιολογούν την πρωτοκαθεδρία της σταθερότητας, της οικονομικής ανάπτυξης και της εθνικής ενότητας υπό την αιγίδα του ΚΚΚ, το οποίο έχει αναδειχθεί σε αρχιτέκτονα της αναγέννησης της Κίνας. Διεθνώς τροφοδοτεί μια τολμηρή διπλωματία που στοχεύει στην αποκατάσταση των ιστορικών αδικιών και στη διεκδίκηση μιας κεντρικής θέσης στην παγκόσμια τάξη.
Η ιστορική ανάγνωση της Κίνας αν και συγκεντρωτική δεν περιορίζεται στην αναζήτηση εκδίκησης. Βασίζεται σε έναν επίσημο λόγο που υποστηρίζει μια κοινότητα πεπρωμένου και «ειρηνική ανάπτυξη», όπου η εξουσία ωφελεί τον κόσμο μέσω έργων όπως είναι οι δρόμοι του Μεταξιού. Με αυτόν τον τρόπο η Κίνα συνδυάζει την αποκατάσταση των ταπεινώσεων του παρελθόντος με μια προσεκτική φιλοδοξία για ένα πολυπολικό μέλλον με σύμμαχο την Ρωσία.
Η Τουρκία επικαλείται την ιστορία για να δικαιολογήσει την επέκταση πέρα από τα σύνορά της, ως πρώην αυτοκρατορικό έθνος-κράτος. Υπό τον Ερντογάν η οθωμανική κληρονομιά κυριαρχεί στον πολιτικό λόγο σφυρηλατώντας μια εθνική ταυτότητα προσανατολισμένη στην επέκταση. Αυτό το αυτοκρατορικό παρελθόν παρουσιάζεται ως γεωπολιτικό και στρατηγικό πλεονέκτημα. Νομιμοποιεί τους πολέμους στην Συρία, την Λιβύη, το Ναγκόρνο Καραμπάχ και την αυξημένη επιρροή στην Ανατολική Μεσόγειο, την Μέση Ανατολή-Αφρική. Μακριά από την εδαφική ανακατάληψη, η Τουρκία στοχεύει σε πολιτική, οικονομική και πολιτιστική επιρροή, βασιζόμενη σε ιστορικούς και γλωσσικούς δεσμούς.
Η μετατροπή της Αγίας Σοφίας σε τζαμί το 2020 καταδεικνύει αυτή την φιλοδοξία: επιβεβαιώνει την ισλαμική και αυτοκρατορική συνέχεια, κινητοποιεί τη συντηρητική βάση και διακηρύσσει την αυτονομία απέναντι στην Κεμαλική κληρονομιά και την παγκόσμια κριτική.
Αυτή η αναδιατύπωση της οθωμανικής ιστορίας μακριά από την απλή νοσταλγία, χρησιμεύει για την εδραίωση της εσωτερικής συνοχής και την προβολή της Τουρκικής ισχύος. Αυτός ο λόγος εξυμνεί την εθνική ανεξαρτησία και ηγεσία στον μουσουλμανικό κόσμο, διατηρώντας παράλληλα την συμμαχία μέσω του ΝΑΤΟ. Αυτή η αμφιλεγόμενη στάση συνδυάζει την αυτοκρατορική, την δημοκρατική και την ισλαμική κληρονομιά.
Για τις χώρες αυτές η ιστορία δεν είναι μια απλή μελέτη του παρελθόντος. είναι ένα γεωστρατηγικό-γεωπολιτικό όπλο για να αποκτήσουν εσωτερική συνοχή τα έθνη τους και να νομιμοποιήσουν τους πολέμους-κατακτήσεις. Πολλά έθνη κινητοποιούν την ιστορία για να εδραιώσουν την εξουσία η την επιβίωση τους. Παλαιστίνιοι, Κούρδοι, Θιβετιανοί, Αρμένιοι μετατρέπουν τις ιστορικές-εθνικές τραγωδίες-αναμνήσεις σε πολιτικό και ηθικό κεφάλαιο.
Στις γεωπολιτικές παγίδες των παραγόντων του Διονυσιακού πολιτισμού δεν έπεσαν μόνον οι Έλληνες της αρχαιότητας και του μεσαίωνα. Μεγάλα θύματα αποτελούν και οι νεοέλληνες. Μια τεράστια γεωπολιτική παγίδα είναι η Χιλιαστικού τύπου προσμονή της Αναλαμπής του Ελληνισμού και της Ορθοδοξίας, σε συνδυασμό με την δήθεν διάλυση της Τουρκίας. Στα πλαίσια του υβριδικού πολέμου επί δεκαετίες οδήγησαν τους παρακμιακούς νεοέλληνες στην απόλυτη αδράνεια και σήψη.
Οι εξαθλιωμένοι συνάνθρωποι μας ανέμεναν κατασκευασμένους και ανύπαρκτους σωτήρες. Για να αφανίσουν τον Ελληνισμό και να κυριαρχήσουν γεωπολιτικά σε παγκόσμιο επίπεδο οι μεγάλες δυνάμεις, μετέτρεψαν τους θρύλους και τις παραδόσεις του Ελληνισμού σε "προφητείες" !!! Όμως οι χρησμοί τους αποδείχτηκαν κίβδηλοι όπως των ομοεθνών και ομόθρησκων τους, από τους αρχαίους Δελφούς.
Στην σημερινή εποχή οι πολεμικές και οι υβριδικές συγκρούσεις είναι μόνιμο φαινόμενο. Οι ιστορικές μνήμες γίνονται το απόλυτο γεωπολιτικό όπλο στα πλαίσια των υβριδικών πολέμων και όχι μόνον. Η Ρωσία με την μεγαλύτερη στρατιωτική ισχύ παγκοσμίως ξαναγράψει την ιστορία στο Ουκρανικό μέτωπο.. Διαμορφώνει ενεργά την αφήγηση σχετικά με την επερχόμενη ήττα του γεωπολιτικού άξονα 666.
Παράλληλα οι ενέργειες του Ισραήλ στην Γάζα προέρχονται από εσχατολογικές αφηγήσεις που παρουσιάζουν την σύγκρουση ως μια παράδοση και εντολή του Θεού που προέρχεται από την Παλαιά Διαθήκη. Μεταξύ άλλων έθνη όπως οι Κούρδοι κινητοποιούν τις τραυματικές μνήμες τους για να διεκδικήσουν τα δικαιώματά τους. Ενισχυμένος από τα μέσα κοινωνικής δικτύωσης και την ήπια ισχύ, είναι ο πόλεμος αντιλήψεων ο οποίος καθορίζει τις παγκόσμιες σχέσεις ισχύος.
Στην εποχή της παραπληροφόρησης μέσα από τις πραγματικές ιστορικές πηγές και τα έγκυρα ΜΜΕ διακρίνουμε την αλήθεια από τις στρατηγικές αφηγήσεις καθώς τα ιστορικά γεγονότα και η πολιτική εκμετάλλευση είναι πιο αλληλένδετες από ποτέ.
Η ιστορική μνήμη είναι ένα μεγάλης αξίας γεωπολιτικό όπλο. Η σύγχρονη γεωπολιτική είναι ζήτημα στρατιωτικής, οικονομικής και ιστορικής ισχύος. Ένα έθνος που δεν σέβεται, δεν γνωρίζει και δεν αξιοποιεί γεωπολιτικά την ιστορία του είναι καταδικασμένο σε αφανισμό. Δυστυχώς το μεγαλύτερο παράδειγμα προς αποφυγήν αυτήν την εποχή είναι το νεοελληνικό κράτος-έθνος. Ενώ τα περισσότερο κράτη-έθνη χρησιμοποιούν την ιστορία, τις αφηγήσεις του παρελθόντος ως όπλα νομιμοποίησης, μοχλούς επιρροής-άσκησης πιέσεων και δημιουργίας περιφερειακών πολέμων, η Ελλάδα με την ενδοξότερη ιστορία-πολιτισμό όλων των εποχών είναι ανύπαρκτη !!!
Η περίπτωση Ουκρανίας και Ρωσίας μας παραπέμπει μεταξύ άλλων σε ένα ολοκληρωτικό πόλεμο αφηγήσεων. Η Ρωσία ελαχιστοποιεί την σύγκρουση («επιχείρηση») για τον πληθυσμό της, ενώ μεγιστοποιεί την γεωπολιτική αιτιολόγηση στο εξωτερικό. Η Ουκρανία, δραματοποιεί την υπαρξιακή φύση του πολέμου για να κινητοποιήσει τους συμμάχους της !!!
Ο Zele και οι νεοναζί του Κιέβου παρουσιάζονται ως "ηρωικά θύμα απρόκλητης επιθετικότητας". Η Κάθε πλευρά σφυρηλατεί μια παράλληλη πραγματικότητα για να δικαιολογήσει τις θυσίες της και να κερδίσει την μάχη στον γεωπολιτικό-ιστορικό κλάδο. Ο κλάδος αυτός είναι εξίσου καταλυτικός με αυτόν στο πεδίο της μάχης.
Ένα ακόμη παράδειγμα σχετικά με την γεωπολιτική-ιστορία αποτελούν Κίνα και Τουρκία. Τα δύο κράτη χρησιμοποιούν τα ιστορικά γεγονότα ως γεωπολιτικό μοχλό για την απόκτηση ισχύος. Η Κίνα κινητοποιεί το έθνος της γύρω από ένα έργο αποκατάστασης που θα την οδηγήσει στην κορυφή της παγκόσμιας εξουσίας.
Στο Πεκίνο η μνήμη των άνισων συνθηκών του 19ου αιώνα, των ξένων παραχωρήσεων και της ιαπωνικής εισβολής της δεκαετίας του 1930 αποτελούν το θεμέλιο της εθνικής αφήγησης. Το Κινεζικό Κομμουνιστικό Κόμμα (ΚΚΚ) στηρίζει τις δράσεις του σε μια προσπάθεια αποκατάστασης της χαμένης εξουσίας και αξιοπρέπειας, σβήνοντας τον «αιώνα της ταπείνωσης». Αυτή η μνήμη, που καλλιεργείται σε σχολικά βιβλία, μουσεία και λαϊκή κουλτούρα, διαμορφώνει την εσωτερική και εξωτερική πολιτική της Κίνας.
Αυτές οι αναμνήσεις δικαιολογούν την πρωτοκαθεδρία της σταθερότητας, της οικονομικής ανάπτυξης και της εθνικής ενότητας υπό την αιγίδα του ΚΚΚ, το οποίο έχει αναδειχθεί σε αρχιτέκτονα της αναγέννησης της Κίνας. Διεθνώς τροφοδοτεί μια τολμηρή διπλωματία που στοχεύει στην αποκατάσταση των ιστορικών αδικιών και στη διεκδίκηση μιας κεντρικής θέσης στην παγκόσμια τάξη.
Η ιστορική ανάγνωση της Κίνας αν και συγκεντρωτική δεν περιορίζεται στην αναζήτηση εκδίκησης. Βασίζεται σε έναν επίσημο λόγο που υποστηρίζει μια κοινότητα πεπρωμένου και «ειρηνική ανάπτυξη», όπου η εξουσία ωφελεί τον κόσμο μέσω έργων όπως είναι οι δρόμοι του Μεταξιού. Με αυτόν τον τρόπο η Κίνα συνδυάζει την αποκατάσταση των ταπεινώσεων του παρελθόντος με μια προσεκτική φιλοδοξία για ένα πολυπολικό μέλλον με σύμμαχο την Ρωσία.
Η Τουρκία επικαλείται την ιστορία για να δικαιολογήσει την επέκταση πέρα από τα σύνορά της, ως πρώην αυτοκρατορικό έθνος-κράτος. Υπό τον Ερντογάν η οθωμανική κληρονομιά κυριαρχεί στον πολιτικό λόγο σφυρηλατώντας μια εθνική ταυτότητα προσανατολισμένη στην επέκταση. Αυτό το αυτοκρατορικό παρελθόν παρουσιάζεται ως γεωπολιτικό και στρατηγικό πλεονέκτημα. Νομιμοποιεί τους πολέμους στην Συρία, την Λιβύη, το Ναγκόρνο Καραμπάχ και την αυξημένη επιρροή στην Ανατολική Μεσόγειο, την Μέση Ανατολή-Αφρική. Μακριά από την εδαφική ανακατάληψη, η Τουρκία στοχεύει σε πολιτική, οικονομική και πολιτιστική επιρροή, βασιζόμενη σε ιστορικούς και γλωσσικούς δεσμούς.
Η μετατροπή της Αγίας Σοφίας σε τζαμί το 2020 καταδεικνύει αυτή την φιλοδοξία: επιβεβαιώνει την ισλαμική και αυτοκρατορική συνέχεια, κινητοποιεί τη συντηρητική βάση και διακηρύσσει την αυτονομία απέναντι στην Κεμαλική κληρονομιά και την παγκόσμια κριτική.
Αυτή η αναδιατύπωση της οθωμανικής ιστορίας μακριά από την απλή νοσταλγία, χρησιμεύει για την εδραίωση της εσωτερικής συνοχής και την προβολή της Τουρκικής ισχύος. Αυτός ο λόγος εξυμνεί την εθνική ανεξαρτησία και ηγεσία στον μουσουλμανικό κόσμο, διατηρώντας παράλληλα την συμμαχία μέσω του ΝΑΤΟ. Αυτή η αμφιλεγόμενη στάση συνδυάζει την αυτοκρατορική, την δημοκρατική και την ισλαμική κληρονομιά.
Για τις χώρες αυτές η ιστορία δεν είναι μια απλή μελέτη του παρελθόντος. είναι ένα γεωστρατηγικό-γεωπολιτικό όπλο για να αποκτήσουν εσωτερική συνοχή τα έθνη τους και να νομιμοποιήσουν τους πολέμους-κατακτήσεις. Πολλά έθνη κινητοποιούν την ιστορία για να εδραιώσουν την εξουσία η την επιβίωση τους. Παλαιστίνιοι, Κούρδοι, Θιβετιανοί, Αρμένιοι μετατρέπουν τις ιστορικές-εθνικές τραγωδίες-αναμνήσεις σε πολιτικό και ηθικό κεφάλαιο.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου