“Η τέχνη της μαγείας και το απίστευτο εύρος των μαγικών τελετουργιών της ήταν λίαν αγαπητή ενασχόληση των ιερέων και άλλων παραγόντων της αρχαιοελληνικής θρησκείας. Η μαγεία, η μαντική, η αγυρτεία, η ψεύτικες θεραπείες κλπ, ήταν μέρος των «καθηκόντων» των ιερέων.
Άλλωστε αυτοί θεωρούνταν πρόσωπα «ιερά», διότι ήταν, σύμφωνα με τη δική τους απόφαση, τα «ορατά σημάδια» των «θεών» που αντιπροσώπευαν και «υπηρετούσαν». Η μαγεία είχε τέτοια έκταση στους κόλπους της αρχαιοελληνικής θρησκείας, ώστε είχε οριστεί ως προστάτιδά της η φοβερή τρίμορφη θεά της νύχτας, του σκότους και των φαντασμάτων Εκάτη – Άρτεμις, (Κορνούτος, Περί της θεών φύσεως,34,1).
Η απαίσια σκοτεινή “θεά” ταυτιζόταν με τον δίσκο της Σελήνης, για αυτό οι απόκρυφες μαγικές τελετουργίες γινόταν, και γίνονται ακόμα μέχρι σήμερα, τη νύχτα και μάλιστα όταν είναι πανσέληνος! Δεν είναι τυχαία η επιδίωξη των συγχρόνων μας «αρχαιολατρών» να «εορτάζουν» την πανσέληνο και μάλιστα σε ορισμένες ημέρες του χρόνου, συμπαρασύροντας και πολλούς άλλους μη παγανιστές!
Επίσης δεν ήταν σύμπτωση, ότι στους ύστερους χρόνους, όταν είχαν εισβάλλει στον Ελληνικό χώρο οι ανατολικές θρησκείες, έγινε ενθουσιωδώς δεκτή η λατρεία της αιγυπτιακής Ίσιδος, προστάτιδας της μαγείας! Σύμφωνα με τη μαρτυρία του Πλουτάρχου, η λατρεία της Αιγυπτιακής μάγισσας- «θεάς» εισήλθε και σε αυτό το δελφικό «ιερό» (Πλουτ. Περί Ίσιδος και Οσίριδος)! Στην Τιθωρέα μάλιστα πήρε τη θέση της Αρτέμιδος, αφού και οι δύο «θεές» προστάτευαν τη μαγεία! Η Ελληνική μυθολογία είναι γεμάτη από μάγους, μάγισσες και μαγικές τελετουργίες (Κίρκη, Μήδεια, Αριάδνη, Πασιφάη, Κάλχας, Τειρεσίας, Διοτίμα, Οινόη, Ελένη κλπ).
Διαβόητη μάγισσα υπήρξε η Αγαμήδη, θυγατέρα του Αυγείου (Ομ.Ιλ.Λ΄739-741). Επίσης η κλεψίγαμη κόρη του Δία και της Λήδας, η οποία ήταν σπέρμα κτηνοβασίας, η περιβόητη-μοιχαλίδα ωραία Ελένη, γνώριζε την τέχνη της μαγείας. Κοιτίδα της μαγείας ήταν η Θεσσαλία, οι γυναίκες της Θεσσαλίας ήταν οι πιο ονομαστές μάγισσες της αρχαιότητας. Ιερείς και άλλοι παράγοντες της θρησκείας συνέρρεαν στις διαβόητες αυτές μάγισσες της Θεσσαλίας, για την εκμάθηση της απόκρυφης τέχνης της μαγείας.
Άλλωστε δεν ήταν νοητό ιερέας της αρχαίας θρησκείας, να μην κατέχει τις μαγικές τελετουργίες, διότι μέσω των μαγικών «θαυμάτων» μπορούσε να επιβάλλεται στους άτυχους λατρευτές του «θεού», που αντιπροσώπευε! Μελετώντας σε βάθος την αρχαιοελληνική θρησκεία συναντάμε ένα απίστευτο εύρος δεισιδαιμονίας και παραλόγου. Όλες τις θρησκευτικές εκφάνσεις σκέπαζε ένα βαρύ πέπλο μαγικών πρακτικών, η οποίες μας αφήνουν άφωνους για τον πρωτογονισμό τους. Η παράλογη πίστη στην «ένθεη» φύση και στις απόκρυφες δυνάμεις της δημιούργησε αυτές τις πρακτικές, οι οποίες συν τω χρόνω έπαιρναν ανεξέλεγκτες διαστάσεις.
Ο Σουηδός καθηγητής Μ. Νilsson, ο μεγαλύτερος μελετητής της αρχαιοελληνικής θρησκείας, τονίζει εμφαντικά πως «οι μαγικές τελετουργίες (του παρελθόντος) πέρασαν στη λατρεία των θεών και έγιναν ιερές τελετές» (M. Nilsson, Ιστορία της Αρχαίας Ελληνικής Θρησκείας, Αθήνα 1977,σελ.109). Ολόκληρο το πολυποίκιλο τελετουργικό της αρχαίας θρησκείας ήταν μαγικό! Έλεγαν πως ο Πυθαγόρας μπορούσε να κάνει θαύματα.
Μάλιστα αναφέρεται ότι τον είχε μυήσει στην μαγεία ο Ορφικός ιερέας και περιβόητος μάγος Αγλαόφαμος (Ιάμβλ. Περί Πυθαγορείου Βίου 146). Οι γόητες και οι φαρμακοί με τις απόκρυφες μαγικές τέχνες τους έβλαπταν τους ανθρώπους (Θ.Η.Ε.,τομ.8,στ.445). Οι ορφικοί προέβαιναν σε καθαρμούς και ασκούσαν τη μαγεία κατά κόρον. Οι Πυθαγόρειοι είχαν κατηγορηθεί επίσης ότι ασκούσαν τη μαγεία υπερβαλλόντως! Διαβόητος μάγος της παλιάς αρχαιότητας αναφέρεται ο Ερμότιμος ο Κλαζομένιος.
Είχε τη δυνατότητα να κάνει την ψυχή να εγκαταλείπει το σώμα του! Ο Ηρόδοτος αναφέρει για κάποιον Αριστέα Προκόννησο, ονομαστό μάγο, ο οποίος μπορούσε με τα μαγικά του να εξαφανίσει το σώμα του. Σύμφωνα με φήμες όταν πέθανε εξαφάνισε το σώμα του και πολλοί τον είδαν ζωντανό σε άλλους τόπους.
Στο Μεταπόντιο φανερώθηκε ως “κόρακας”, στην ακολουθία του Απόλλωνα (Ιστορ. Ελλην. Έθνους, Εκδοτικής, τομ.ΣΤ΄,σελ.181)! Ο «αιρετικός» ορφισμός καλλιέργησε ιδιαζόντως την μαγεία, διότι η ίδια η υφή του ενείχε πληθώρα μυστικιστικών και αποκρυφιστικών στοιχείων. Αυτό βεβαιώνει και ο αείμνηστος καθηγητής του Πανεπιστημίου Αθηνών Ν. Λούβαρις: «Η άσκησις της μαγείας δεν ήτο ξένη και εις τους ορφικούς, οίτινες εγίνωσκον καθαρμούς και τελετάς και λύσεις και αποτροπιασμούς» (ΜΕΕ,τομ.ΙΣΤ΄,σελ.413). Οι πλανόδιοι ιερείς του ορφισμού, οι διαβόητοι ορφεοτελεστές, περιφέρονταν από τόπο σε τόπο και τελούσαν μαγικές τελετουργίες με αδρή αμοιβή. Ο Πίνδαρος αναφέρεται σε κάποιον μάγο Άβαρη, οποίος περιέφερε το τόξο του Απόλλωνα, χωρίς να παίρνει τροφή. Είναι αυτός που έπλασε τον παράδοξο μύθο του Υπερβορείου Απόλλωνα.
Ο Αριστοτέλης επίσης και ο Πλάτων αναφέρουν κάποιο μάγο Επιμενίδη, τον οποίο είχαν καλέσει οι Αθηναίοι να τους «εξαγνίσει» από το φοβερό «κυλώνειο άγος», δηλαδή να «εξορκίσει» το κακό, το οποίο για το σκοταδιστικό αθηναϊκό ιερατείο «ευθύνονταν» για την πανώλη, που αποδεκάτιζε τους πολιορκημένους Αθηναίους. Μάταια προσπαθούσε ο ιατρός Ιπποκράτης να πείσει τους δεισιδαίμονες όχλους ότι η αρρώστια είχε φυσικά αίτια! Ειπώθηκε γι’ αυτόν πως κοιμήθηκε σε μια σπηλιά και ξύπνησε ύστερα από πενήντα χρόνια, (M.Nilsson,όπου ανωτ.σελ.213-215).
Ο Δημοσθένης αναφέρει στον «Περί Αριστογείτονος» λόγο του κάποια διαβόητη μάγισσα, την Λημνία φαρμακίδα Θεωρίδα, η οποία καταδικάστηκε σε θάνατο εξαιτίας των πάμπολλων εγκλημάτων της (Θ.Η.Ε., τομ.8, στ.449). Διαβόητες και εγκληματικές μάγισσες περιγράφονται και στο έργο «Φαρμακεύτριαι» του Θεοκρίτου. Επίσης ο Οράτιος αναφέρεται σε δυο στυγνές μάγισσες την Κανίδα και την Σαγάνη (Θ.Η.Ε.τομ.8,στ.449). Οι μάγισσες θεωρούνταν από την αρχαία θρησκεία πρόσωπα ιερά και σεβαστά!
Ο Πλούταρχος (Περί των Εκλελ.Μυστηρ.13), αναφέρεται σε κάποια περιβόητη μάγισσα την Αγλαονίκη, η οποία είχε καταπληκτικές μαγικές και αστρολογικές ικανότητες, είχε τη φήμη πως μπορούσε ακόμα και τη σελήνη να την κατεβάσει από τον ουρανό στη γη!
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου