Ο Πρόεδρος Ερντογάν μπορεί να εργαλειοποιεί ό,τι συμβαίνει μετά τους σεισμούς για να διαμορφώσει την εκστρατεία του για τις δημόσιες σχέσεις για τις επερχόμενες εκλογές.
Το σκηνικό: ένα φιλόξενο Οσετιακό εστιατόριο που διευθύνεται από δύο Οσετίνες κοντά στην οδό Istiklal, μια πολυσύχναστη κεντρική συνοικία της Κωνσταντινούπολης.
Οι ηθοποιοί: δείγμα της διανόησης της Κωνσταντινούπολης – ακαδημαϊκοί, ΜΜΕ, φιλελεύθεροι επαγγελματίες, δικηγόροι, υψηλά μορφωμένοι, κοσμικοί, έντονα επικριτικοί στο κυβερνών κόμμα AKP.
Οι ερωτήσεις: Κατά τη διάρκεια του δείπνου, ζήτησα από τους συμμετέχοντες να αναλύσουν την ανταπόκριση του κράτους στους φονικούς σεισμούς στην Τουρκία και πώς ο Πρόεδρος Ερντογάν θα μπορούσε να χρησιμοποιήσει ό,τι συμβαίνει μετά από αυτά τα γεγονότα για να διαμορφώσει την εκστρατεία δημοσίων σχέσεών του ενόψει των επερχόμενων εκλογών.
Μετά τη συνομιλία μας, δεν έχει ακόμη επιβεβαιωθεί επίσημα εάν οι επόμενες προεδρικές εκλογές θα γίνουν τον Μάιο ή τον Ιούνιο του 2023.
Ως εκ τούτου, τίθεται το σκηνικό για μια άνευ προηγουμένου άσκηση άμεσης δημοκρατίας, με εκπληκτικές απαντήσεις, και πολύ πιο διαφωτιστικές από ό,τι μπορούν να αναφέρουν τα τουρκικά μέσα ενημέρωσης και οι δεξαμενές σκέψης. Ένας από τους συμμετέχοντες επινόησε τον οριστικό νεολογισμό για αυτό που θα αντιμετωπίσει ο Ερντογάν τις επόμενες εβδομάδες και μήνες: Σεισμική διπλωματία.
«Σύμφωνα με ακαδημαϊκούς και γεωλόγους, ο αριθμός των νεκρών μπορεί να φτάσει τους 150.000. Δεν υπάρχει αξιοπιστία. Χωρίς επαγγελματισμό. Καμία οργάνωση. Κανένας συντονισμός. Κατά τη διάρκεια του σεισμού του 1999, μέσα σε τρεις ή τέσσερις ώρες, οι Τούρκοι στρατιωτικοί ήταν στο σημείο. Αυτή τη φορά, δυστυχώς, τους πήρε σχεδόν δύο μέρες. Ο πρόεδρος Ερντογάν προσπάθησε να κάνει ένα είδος προεκλογικής εκστρατείας. Θα λειτουργήσει πριν τις εκλογές; Αυτή τη φορά, δεν ήταν τόσο τυχερός».
«Οι άνθρωποι ήθελαν βοήθεια και δεν υπήρχε βοήθεια. Μετά από 48 ώρες, υπήρχαν μόνο 300 με 400 στρατιώτες εκεί, τίποτα άλλο. Γιατί ο Ερντογάν φοβόταν τόσο πολύ να τους τηλεφωνήσει, σε αντίθεση με το 1999. Για τους Τούρκους, η αντίληψή τους, το κράτος είναι πολύ σημαντικό. Δεν σκέφτονται την κυβέρνηση. Δεν βλέπουν την παρουσία του κράτους. Η Τουρκία έχει γίνει σαν μια μικρή Αμερική. Είναι πάντα θέμα δημοσίων σχέσεων. Το AKP το γνωρίζει καλύτερα από οποιοδήποτε άλλο πολιτικό κόμμα. Είναι σαν το αμερικανικό πολιτικό κατεστημένο. Αν έχουν αρκετό PR και αναφέρουν το όνομα του προέδρου σε κάθε δελτίο τύπου τους, πιστεύουν ότι θα κατευνάσει τον κόσμο. Δεν θα είναι εύκολο για την κυβέρνηση να καταπνίξει το αίσθημα που επικρατεί. Θα προσπαθήσουν να αναβάλουν τις εκλογές ή, δεύτερο σενάριο,
«Επιτρέψτε μου να εκφράσω μια μικρή διαφωνία. Όσον αφορά την αντιμετώπιση φυσικών καταστροφών σε αυτή τη χώρα, αρχικά αυτό που έχετε είναι οι άνθρωποι να ουρλιάζουν για αυτό, να εκφράζουν τα παράπονά τους κατά της κυβέρνησης ή του κράτους. Βασικά, ενάντια στην έλλειψη ανταπόκρισης από την κυβέρνηση. Είναι κακοφωνία. Η κυβέρνηση λέει: «απαντήσαμε την κατάλληλη στιγμή, αλλά εξαιτίας αυτού και του άλλου, η αντιπολίτευση διαμαρτυρήθηκε χωρίς να γνωρίζει όλα τα γεγονότα». Το δεύτερο σημείο είναι ότι η κυβέρνηση έχει πλέον τον έλεγχο της κατάστασης. Και έδωσε τόσες υποσχέσεις: να χτίσει σπίτια, να βάλει λεφτά στις τσέπες των ανθρώπων. Έτσι ο κόσμος θαυμάζει πλέον την κυβέρνηση. Ο κόσμος πιστεύει ότι ο Ερντογάν μπορεί να πάει και να ζητήσει από πλούσιους Άραβες να βάλουν χρήματα σε αυτή την καταστροφή. Μερικοί από τους πρώην μαθητές μου έχουν συνεργαστεί με ΜΚΟ για καταστροφές και κυβερνητικά ιδρύματα. αυτό μου λένε. Λένε ότι η κυβέρνηση έχει ανακτήσει το χαμένο έδαφος. Δεδομένου ότι υπάρχουν τόσες πολλές υποσχέσεις που επιπλέουν, ο κόσμος περιμένει από τον Ερντογάν να τις τηρήσει. Θα μπορούσε επομένως να γείρει την ψυχή των ανθρώπων υπέρ του. Σύμφωνα με πληροφορίες μου, εάν οι εκλογές γίνουν όπως έχει προγραμματιστεί, τον Μάιο ή τον Ιούνιο, ο Ερντογάν έχει περισσότερες πιθανότητες να κερδίσει. Σε κάθε μία από αυτές τις καταστροφές, τρεις μήνες αφότου συμβαίνουν, οι άνθρωποι στεγάζονται, τρέφονται καλά και τέσσερις μήνες αργότερα, η ψυχική τους κατάσταση αλλάζει: κάνουν παράπονα όπως «πότε θα είναι έτοιμο το σπίτι μας; ή "γιατί δεν μας έφτιαξαν πρόχειρα σπίτια;" Έτσι, σε τέσσερις μήνες, οι άνθρωποι πιθανότατα θα είναι πολύ πιο επικριτικοί απέναντι στην κυβέρνηση. Αυτό στο οποίο πρέπει να εστιάσουμε είναι ποιος θα χάσει τις εκλογές. Και το πρόβλημα είναι ότι δεν έχουμε πραγματική αντιπολίτευση. Το κόμμα της αξιωματικής αντιπολίτευσης είναι μια καταστροφή. Εάν κερδίσει ξανά ο Ερντογάν, δεν θα είναι ότι κέρδισε, αλλά ότι η αντιπολίτευση έχασε για άλλη μια φορά».
«Κλίνουμε προς την καταστροφή. Ζούμε σε μια κατάσταση ακριβώς παρόμοια με το «The Banality of Evil» της Hanna Arendt. Μια τεράστια καταστροφή εξηγείται από τα μέσα μαζικής ενημέρωσης ως κάτι κοινότυπο, συνηθισμένο. Ως κοινωνία, δεν θα ανακάμψουμε για πολλά χρόνια. σωματικές πληγές, ψυχολογικές πληγές, ηθικές πληγές, αυτή η καταστροφή θα αποτελέσει ένα μεγάλο μέρος της κοινωνικής μας μνήμης. Η κοινωνική μνήμη είναι σημαντική – γιατί αποθηκεύει τον θυμό μας. Είναι πραγματικά ένα αυταρχικό καθεστώς – δεν ξέρουμε πώς να ελέγξουμε ή να κατευθύνουμε το θυμό μας. Άρα έχουμε κολλήσει. Με ενδιαφέρει η ανθρώπινη πτυχή. Αυτός ο σεισμός θα είναι μια μεγάλη ευκαιρία για αυτήν την κυβέρνηση από πολιτικοοικονομική άποψη. Η κυβέρνηση μάχεται ενάντια σε μια τεράστια οικονομική κρίση. Χρειάζονται περιοχές για συσσώρευση κεφαλαίου. Αυτή είναι μια μεγάλη ευκαιρία για συσσώρευση κεφαλαίου. Για τον κατασκευαστικό κλάδο, η προώθηση μεγάλων επιχειρήσεων. Αλλά όσον αφορά τα ηθικά ζητήματα, χαθήκαμε».
«Οι φυσικές καταστροφές είναι κρίσιμες στη γεωπολιτική. Επηρεάζουν τις γεωπολιτικές σχέσεις. Ήταν μια εξαιρετική καταστροφή. Υπάρχουν πραγματικές και σημαντικές επικρίσεις προς την κυβέρνηση. Έπρεπε να αντιδράσουν πιο γρήγορα, αλλά δεν τα κατάφεραν. Το πιο σημαντικό: για αρκετά χρόνια, πολλοί ειδικοί προειδοποιούσαν τη χώρα και την κυβέρνηση για το τι θα μπορούσε να συμβεί. Τώρα η κυβέρνηση βρίσκεται σε δύσκολη θέση. Θα προσπαθήσει να αναβάλει τις εκλογές, γιατί η κατάστασή του είναι χειρότερη από πριν από τον σεισμό. Δεν μπορούν με κανέναν τρόπο να χρησιμοποιήσουν αυτή την κατάσταση για μια εκστρατεία δημοσίων σχέσεων».
«Η απάντηση από την κυβέρνηση ήταν πολύ, πολύ αργά. Σπούδασα στην Κύπρο και οι περισσότεροι φίλοι μου είναι από την περιοχή Χατάι. Μετά τους σεισμούς, τηλεφώνησα σε πολλούς από αυτούς και μου είπαν ότι νιώθουν πολύ μόνοι, «η κυβέρνηση μας άφησε στη μοίρα μας» και όλοι υπέστησαν απώλειες στις οικογένειές τους. Θα μπορούσαν να υπάρχουν έως και 15 εκατομμύρια θύματα σεισμού, και οι περισσότεροι από αυτούς είναι ψηφοφόροι του AKP. Εάν το AKP αναβάλει τις εκλογές, θα πρέπει να τροποποιήσει το σύνταγμα. Τις επόμενες εβδομάδες θα προσπαθήσουν να βρουν ρυθμίσεις για το σύνταγμα. Σε κάθε περίπτωση, η κυβέρνηση του Ερντογάν είναι πολιτικά νεκρή».
«Αυτή είναι η άποψη των τελευταίων χιλιετιών. Δεν ήταν μόνο μια καταστροφή που προκάλεσε το θάνατο όλων των ειδών ανθρώπων, αλλά και η εμπιστοσύνη των ανθρώπων στην κυβέρνηση μειώθηκε σε αδιανόητο σημείο. Τα τελευταία 20 χρόνια, οι άνθρωποι έχουν δει τόση διαφθορά. Όσο για τις δωρεές, οι άνθρωποι ήθελαν να κάνουν δωρεές, αλλά δεν ήξεραν πού, και νόμιζαν ότι αυτά που έδιναν θα κατέληγαν στην τσέπη κάποιου άλλου. Είναι ένα τέτοιο συναίσθημα απελπισίας. Θα εμπιστευτούμε κυβερνητικούς οργανισμούς, μη κερδοσκοπικούς οργανισμούς – έπαιρναν πολύ περισσότερες δωρεές από την ίδια την κυβέρνηση. Η κυβέρνηση προσπάθησε να δυσφημήσει μη κερδοσκοπικούς οργανισμούς. Ίσως έχουν δίκιο. Αυτό μόνο αποδεικνύει ότι ο πληθυσμός δεν έχει εμπιστοσύνη στον προορισμό των χρημάτων. Οι σεισμοί αφήνουν κληρονομιά στην Τουρκία. Όχι μόνο ένας σεισμός – αυτό που έχει σημασία είναι πώς οι κυβερνήσεις αποτυγχάνουν να ανταποκριθούν στην κατάσταση. Ο Ερντογάν είναι επιχειρηματίας, παίρνει πάντα αυτό που θέλει. Αλλά η κληρονομιά αυτού του σεισμού θα μπορούσε να το αλλάξει αυτό».
«Κατά τη διάρκεια του σεισμού του 1999, πέρασα τρεις μήνες στην περιοχή. Συγκρίνοντας τα δύο, μπορώ να πω ότι το 1999 η ανταπόκριση του κράτους ήταν ταχύτερη. Αυτή τη φορά ο λαός ήταν μπροστά από το κράτος. Όταν το ΑΚΡ ανέβηκε στην εξουσία, εξακολουθούσαν να παραπονιούνται για στρατιωτική παρέμβαση στην πολιτική. Είκοσι χρόνια μετά, είδαμε ότι είναι μια κατασκευαστική μαφία, ένα κατασκευαστικό λόμπι, εργολάβοι, που στην πραγματικότητα κυβερνούν αυτή τη χώρα. Οι οικοδομικοί νόμοι μπορούν να αλλάξουν σε μια μέρα προς όφελος αυτών των εργολάβων. Τα συμφέροντά τους υπερισχύουν. Δεν τους νοιάζει να χτίζουν πάνω σε ρήγματα. όλες οι αποφάσεις υπόκεινται στα συμφέροντα αυτών των επιχειρηματιών. Έτσι ο κόσμος είναι πολύ θυμωμένος. Οι πιθανότητες του Ερντογάν στις επόμενες εκλογές είναι πολύ μικρές.
Έρευνα-Επιμέλεια Άγγελος-Ευάγγελος Φ. Γιαννόπουλος Γεωστρατηγικός και Γεωπολιτικός αναλυτής. Στο Mytilenepress δημοσιεύονται όλες οι απόψεις. Aπαγορεύεται η αναδημοσίευση χωρίς την έγκριση του Μpress.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου