Ο Βibi Νετανιάχου γνωρίζει τις παγίδες του Θουκυδίδη και τις εφαρμόζει εμπράκτως !!!
Γράφει ο Άγγελος-Ευάγγελος Φ. Γιαννόπουλος Γεωστρατηγικός αναλυτής και αρχισυντάκτης του Mytilenepress. Contact : survivroellas@gmail.com-
Πάγια προσωπική μου αρχή είναι ότι όλα τα έθνη έχουν το δικαίωμα να έχουν τις δικές τους πολιτικές-οικονομικές, θρησκευτικές και γεωπολιτικές πεποιθήσεις, με την προϋπόθεση να μην τις επιβάλουν με πλάγιους τρόπους είτε δια της βίας σε λαούς και ανθρώπους που δεν συμφωνούν. Αναφέρομαι πάντοτε στους Φοίνικες που από μονοθεϊστές της Παλαιάς Διαθήκης έγιναν ένθερμοι υποστηρικτές του Διονυσιακού πολιτισμού. Απαγορεύεται η αναδημοσίευση χωρίς την έγγραφη έγκριση του συγγραφέα.
ΙΒΑΝ : GR 1502635980000240200012759-ΑΡΙΘΜΟΣ ΛΟΓΑΡΙΑΣΜΟΥ 0026.3598.24.0200012759 ΕUROBANK Η ΜΕ ΤΗΛΕΦΩΝΙΚΗ-ΑΠΛΗ ΤΑΧΥΔΡΟΜΙΚΗ ΕΠΙΤΑΓΗ ΕΥΑΓΓΕΛΟΣ ΓΙΑΝΝΟΠΟΥΛΟΣ. EΠΙΚΟΙΝΩΝΙΑ : SURVIVORELLAS@GMAIL.COM KAI 6945294197. ΓΙΑ ΝΑ ΜΗΝ ΔΙΑΚΟΨΕΙ ΟΡΙΣΤΙΚΑ ΤΟ ΠΕΡΙΟΔΙΚΟ ΕΙΔΙΚΟΥ ΣΚΟΠΟΥ ΤΗΝ ΛΕΙΤΟΥΡΓΙΑ ΤΟΥ.
Σας ενημερώνω ότι το Mytilenepress λειτουργεί κάτω από τις πιο αντίξοες συνθήκες που έχει βρεθεί ποτέ συνάνθρωπος μας. Οι αιτίες είναι γνωστές και τα ατράνταχτα στοιχεία αναρτημένα στην προσωπική μου ιστοσελίδα και σε άλλες ιστοσελίδες. Οι παράγοντες του Διονυσιακού πολιτισμού εδώ και δεκαετίες επιχειρούν την ηθική-κοινωνική, οικονομική, βιολογική μου εξόντωση για να σταματήσω το λειτούργημα που επιτελώ. Εάν κλείσει το ηλεκτρονικό περιοδικό ειδικού σκοπού η ζημιά θα είναι τεράστια για το έθνος και όχι για το Mpress. Σας καλώ να διαβάσετε προσεκτικά ολόκληρη την εργασία που ακολουθεί. Κλικ επάνω στο κόκκινο πλαίσιο.
Στην σημερινή επιστημονική μου εργασία στην Γεωπολιτική και την ιστορία, θα δούμε πως ο Β. Νετανιάχου εφαρμόζει εμπράκτως τις παγίδες του Θουκυδίδη στα Αραβικά έθνη Συρία-Λίβανο, Ιορδανία, Παλαιστίνη και όχι μόνον.
Η «Παγίδα» του Θουκυδίδη είναι μια γεωπολιτική έννοια διεθνών σχέσεων που προέρχεται από το βιβλίο σχετικά με τον Πελοποννησιακό Πόλεμο. Εκεί ο Έλληνας στρατηγός-ιστορικός περιγράφει την σύγκρουση μεταξύ της Σπάρτης που ήταν η κυρίαρχη δύναμη και της Αθήνα που ήταν η αναδυόμενη δύναμη.
Η Σπάρτη οδηγείται στον πόλεμο από φόβους για την άνοδο του αντιπάλου της. Αυτό συμβαίνει στις Ηνωμένες Πολιτείες σήμερα με την άνοδο της Κίνας και της Ρωσίας.
Τον όρο «παγίδα του Θουκυδίδη» επινόησε ο Graham T. Allison στο βιβλίο του Προορισμένοι για πόλεμο. Στο βιβλίο αυτό αναρωτιέται εάν είναι σε θέση ΗΠΑ και Κίνα να αποφύγουν την παγίδα του Θουκυδίδη. Στο βιβλίο του περιγράψει την ερμηνεία του μεγάλου ιστορικού για τα αίτια του Πελοποννησιακού Πολέμου.
Το επιστημονικό-γεωπολιτικό δόγμα υποστηρίζει ότι όταν μια ισχυρή κυρίαρχη δύναμη αντιλαμβάνεται την άνοδο μιας άλλης που απειλεί να την επισκιάσει, τότε εξαναγκάζεται σε πολεμική σύγκρουση μαζί της. Η συνέλευση των πολιτών της Σπάρτης αποφάσισε να κηρύξει τον πόλεμο στην Αθήνα, αντίθετα προς την εισήγηση του βασιλιά Αρχίδαμου. Αντίθετα με ότι πιστεύεται η Σπάρτη ήταν ένα καθεστώς άμεσης δημοκρατίας με εξισορροπητικά όργανα, όπως τους δύο βασιλείς, την γερουσία, τους εφόρους κ.λπ.). Μάλιστα η Απέλλα επέβαλε στον διαφωνούντα βασιλιά την αρχιστρατηγία σε έναν πόλεμο που αυτός δεν ήθελε.
Η απόφαση της Απέλλας οφειλόταν στην πεποίθηση ότι η Αθήνα ισχυροποιείτο συνεχώς και πολύ σύντομα η Σπάρτη θα ήταν μία πόλη περικυκλωμένη από μία αχανή Αθηναϊκή επικράτεια και δεν θα ήταν πλέον σε θέση να αντιδράσει. Για τους Αρχαίους Έλληνες η ισορροπία μεταξύ των πόλεων-κρατών ήταν πολύ σημαντική.
Η συνεχής αύξηση της Αθηναϊκής ισχύος οδηγούσε σε ολική ανατροπή αυτής της ισορροπίας. Για αυτό η Σπάρτη αποφάσισε να αρχίσει προληπτικό πόλεμο. Αθήνα και Σπάρτη αποδύθηκαν σε λυσσαλέο αγώνα αλληλοεξόντωσης μέχρις εσχάτων, με αποτέλεσμα την αμοιβαία αποδυνάμωσή τους, μετά μία βραχεία ηγεμονία της Σπάρτης και μία μεταβατική ηγεμονία της Θήβας και τελικώς την σαρωτική επέλαση του Φιλίππου της Μακεδονίας. Αυτό ήταν και το τέλος του αρχαίου Ελληνικού κόσμου.
Εν τούτοις οι σωστές επιστημονικές ορολογίες είναι οι παγίδες των Δελφών, η παγίδα του Φοινικικού μαντείου των Δελφών. Ο ίδιος ο Θουκυδίδης καταδεικνύει τους Φοίνικες-Ιουδαίους των Δελφών ως υποκινητές των πολέμων στην αρχαία Ελλάδα.
Οι Δελφοί ήταν ο ισχυρότερος θεσμός που καθόρισε της πολιτικές-στρατιωτικές, οικονομικές και θρησκευτικές εξελίξεις στην αρχαία Ελλάδα. Για αυτό ο Θουκυδίδης ήταν πάντοτε επικριτικός σχετικά με το Φοινικικό μαντείο των Δελφών και την γεωπολιτική του επίδραση εις βάρος του Ελληνισμού κατά την αρχαιότητα.
Ο μεγάλος ιστορικός κάνει αναφορές ότι οι σκοτεινοί Φοίνικες-ιερείς επηρέασαν αποφάσεις και έδωσαν κατευθύνσεις. Ο στρατηγός-ιστορικός θεωρούσε το Φοινικικό μαντείο των Δελφών αναξιόπιστο θεσμικό όργανο καθώς παραποιούσε τους χρησμούς κατά το δοκούν. Επίσης με βάση την γεωπολιτική ορολογία που έδωσε ο Graham T. Allison δεν έχουμε μόνο μια "παγίδα" καθώς υπάρχει και η περίπτωση των αρχαίων Αθηναίων με τους Μήλιους.
Ο Ηρόδοτος αναφέρει και τον επιβεβαιώνει ο Μέγας Αριστοκλής ότι οι Φοίνικες ήρθαν από την Αίγυπτο, από το 1519 π.Χ. και μετά. Εκείνοι κατέκτησαν δια της βίας Στερεά Ελλάδα, και Πελοπόννησο και επέβαλαν το δωδεκάθεο. Η βίαιη επιβολή του Φοινικικού δωδεκαθέου άγγιξε τα όρια γενοκτονίας στην Ελληνική επικράτεια. Οι πόλεμοι είναι ζήτημα γεωπολιτικών και στρατηγικών συμφερόντων. Ήταν στον πυρήνα τους μια πρωτόγονη επιθυμία για κυριαρχία και ένας ηγεμονικός ανταγωνισμός στον οποίο μια δημοκρατία αντιμετώπιζε μια ολιγαρχία.
Παράλληλα αντιμάχονται οι δύο παγκόσμιοι πολιτισμοί. Σε αυτή την αντιπαράθεση το χάσμα μεταξύ των συλλογικών συναισθημάτων, των προσχημάτων που επικαλέστηκαν και των άμεσων κινήτρων για εχθροπραξίες ή μεταξύ των αρχικών δικαιολογιών και των καταστροφών και των καταστροφών των μαχών ήταν τέτοιο που η συνέχιση του πολέμου αποδόθηκε στην φύση των καθεστώτων και προσωπικές ευθύνες των πολέμαρχων.
Τα αρχαία χρόνια μεταξύ άλλων έλαβαν χώρα φοβεροί εμφύλιοι πόλεμοι τους οποίους πάντοτε υποκινούσε το Φοινικικό ιερατείο των Δελφών. Οι Δελφοί ήταν το μεγαλύτερο μαντείο της αρχαιότητας. Εκεί όλοι οι λαοί της Ανατολικής Μεσογείου όπως οι Έλληνες, οι Αιγύπτιοι, οι Φρύγες, οι Λυδοι και οι Πέρσες, αναζητούσαν την πρόβλεψη των Φοινικικών ιερατείων για πάσης φύσεως ζητήματα.
Όλοι οι αξιωματούχοι και οι θεσμικοί παράγοντες της Ανατολής κατέφευγαν στην θεϊκή ετυμηγορία. Μέσα από τους αιματηρούς εμφύλιους πολέμους και την Δελφική Αμφικτυονία, το Φοινικικό μαντείο υπήρξε παγκόσμιο πνευματικό, πολιτικό, οικονομικό και γεωστρατηγικό-γεωπολιτικό κέντρο κατά τους αρχαίους αιώνες. Εκείνη την εποχή το μαντείο υπήρξε η ανώτατη πολιτική-στρατιωτική και οικονομική εξουσία των εθνών της Ανατολικής Μεσογείου. Οι σκοτεινοί παράγοντες της αρχαίας θρησκείας καθόριζαν τις τύχες των κρατών της ανατολής.
Εκείνοι αποφάσιζαν για την οικονομία, την πολιτική, τους πολέμους και τις κοινωνικές εξελίξεις. Δεν είναι σχήμα λόγου είτε υπερβολή καθώς το μαντείο αποτελούσε το διεθνές νομισματικό ταμείο του αρχαίου κόσμου !!! Πολλές Ελληνικές πόλεις κράτη καθώς και ξένα, διατηρούσαν στους Δελφούς θησαυροφυλάκια για την φύλαξη των προσφορών και των πολύτιμων αντικειμένων τους.
Κανένας πόλεμος, καμία πολιτική-οικονομική, κοινωνική και πνευματική δραστηριότητα δεν γινόταν χωρίς την έγκριση του μαντείου. Οι Δελφοί απέκτησαν τεράστια δύναμη μέσα από τους πολέμους που υποκίνησαν και την ομοσπονδιακή ένωση δώδεκα φυλών Στερεάς και Θεσσαλίας (Δελφική Αμφικτυονία). Όλοι οι "ιεροί" πόλεμοι προκλήθηκαν από τους ιερείς-θεουργούς του Φοίβου και του Savaziou.
Η πολιτική σημασία των Δελφών ήταν τεράστια καθώς υποκινούσαν όλους τους πολέμους που έλαβαν χώρα κατά την αρχαιότητα. Ενδεικτικό ήταν ότι ο δεύτερος Ιερός πόλεμος, έγινε για τον έλεγχο του μαντείου-χρυσωρυχείου πάντα.
Οι Αθηναίοι με παρότρυνση του Δελφικού ιερατείου βοήθησαν τους Φωκείς να εντάξουν το ιερό στην ομοσπονδία τους, προκαλώντας την οργή των Σπαρτιατών, οι οποίοι επανέφεραν προσωρινά τους Δελφούς στην πρότερη κατάστασή τους, αλλά οι Αθηναίοι αντεπιτέθηκαν και η πόλη αποδόθηκε τελικά στους Φωκείς.
Κατά τον τρίτο Ιερό Πόλεμο όταν με παρέμβαση του Φιλίππου οι Δελφοί επέστρεψαν στη Δελφική Αμφικτυονία, η οποία ελεγχόταν ωστόσο πια από τους πανίσχυρους Μακεδόνες. Ένας Δ’ Ιερός Πόλεμος θα ξεσπούσε λίγο αργότερα, καθώς το μαντείο παραήταν πλούσιο και σημαντικό για να μένει ανεξάρτητο.
Από κάθε πόλεμο οι αλλοδαπό ιερείς των Δελφών απαιτούσαν ως θέληση του Ιουδαίου Απόλλωνα και του Φρυγικού Διόνυσου-Savaziou την δεκάτη από τα αιματοβαμμένα λάφυρα. Χαρακτηριστικό ήταν ότι είχαν την αναίδεια και την ανεντιμότητα να ζητούν από τις πόλεις ποσοστά ακόμη και από τους Περσικούς πολέμους, κατά τους οποίους το Δελφικό ιερό, ήταν με την πλευρά των ηττημένων και ομόθρησκων Περσών, καθώς έδινε αποτρεπτικούς χρησμούς, για να μην πολεμήσουν οι Έλληνες. Επίσης οι Φοίνικες ιερείς έδιναν χρησμούς παγίδες και υποδαύλιζαν τα μίση μεταξύ των αρχαίων πόλεων.
Οι Έλληνες που επισκεπτόταν το Φοινικικό μαντείο, έβλεπαν κάθε φορά τα αιματοβαμμένα λάφυρα των εμφυλίων πολέμων. Το αποτέλεσμα ήταν φρικτό-οδυνηρό και δυσβάσταχτο, καθώς ενθυμούμενοι τι έγινε στο πρόσφατο παρελθόν, οδηγήθηκαν σε νέους εμφύλιες διαμάχες. Αρκετούς χρησμούς για τους Ελληνικούς εμφυλίους πολέμους τους είχε δώσει ο Φρυγικός "θεός" Savazios μαζί με τον Ιουδαϊκής καταγωγής Απόλλων.
Την εποχή των Περσικών πολέμων το μαντείο των Δελφών ήταν μονίμως με το μέρος των Περσών, και καλούσαν τους Έλληνες, μέσω ψευδοχρησμών να μην πολεμήσουν. Η Ελλάδα ήταν το κέντρο του πολιτισμού, εντούτοις όλοι οι σημαντικοί αρχαίοι Φιλόσοφοι διώχθηκαν, φονεύθηκαν και δημεύτηκαν οι περιουσίες τους.
Σε κάθε πόλεμο που γινόταν με τους Πέρσες, οι Φοίνικες ιερείς έδιναν αποτρεπτικούς χρησμούς στους Έλληνες να μην πολεμήσουν, διότι οι Μηδοι ήταν ομόθρησκοι τους. Ενδεικτικός είναι ο χρησμός της Αριστονίκης η οποία προδοτικά είπε στους Έλληνες : “Τι κάθεσθε ταλαίπωροι, φύγετε στα πέρατα της γης, εγκαταλείψτε τις οικίες σας και την ακρόπολη σας.
Ο ερχόμενος από την Ασία Άρης θα καταστρέψει τα πάντα, και όχι μόνον τα δικά σας τείχη, αλλά και τα τείχη των άλλων πόλεων θα απολεσθούν. Φύγετε λοιπόν από το οχυρό σας, έστω και αν αυτό γεμίζει θλίψη τις ψυχές σας. ” (Κ. Παπαρηγόπουλου Ιστορια Γ΄, σελίδα 94 και Ηρόδοτος-VII,140). Τους ίδιους χρησμούς έδωσε η Αριστονίκη και σε άλλες πόλεις όπως στους Αργείους και στους Κρήτες. Σε όλες αυτές τις πόλεις η Αριστονίκη είπε να τηρήσουν ουδετερότητα απέναντι στον πόλεμο Περσών–Ελλήνων και να υποταχθούν στους σατανιστές, βάρβαρους Ασιάτες εισβολείς (Ηρόδοτος .VII,148-169). Όταν οι Έλληνες αρχηγοί δεν δεχόταν αυτούς τους χρησμούς γιατί ήθελαν να πολεμήσουν, τότε έδιναν νέους χρησμούς παγίδες.
Η ΔΕΥΤΕΡΗ "ΠΑΓΙΔΑ" ΤΟΥ ΘΟΥΚΥΔΙΔΗ.
Στο σημείο αυτό θα περάσουμε να δούμε την δεύτερη "παγίδα" του Θουκυδίδη. Τις αξίες που εφάρμοσαν οι αρχαίοι Αθηναίοι στην δική τους πόλη-κράτος για να αποφύγουν τα δεσμά της δουλείας και της εκμετάλλευσης, τις απέρριπταν ως επίκληση των αντιπάλων. Επιπροσθέτως ήταν εντελώς αντίθετοι στους νόμους του Μέγα Αριστοκλή περί δικαίου και ηθικής.
Η Μήλος ήταν αποικία των Λακεδαιμονίων και στην αρχή του πολέμου κράτησε ουδετερότητα Ανάμεσα στην Αθήνα και την Σπάρτη. Εν τούτοις οι Αθηναίοι δεν αναγνώριζαν την ανεξαρτησία του νησιού. Αυτό αποτελούσε μειονέκτημα για την Αθηναϊκή συμμαχία και είχε αμαυρώσει ο κύρος των Αθηναίων στις άλλες πόλεις-κράτη. Η αυτοδιάθεση των Μήλιων δημιουργούσε τριγμούς και ρωγμές στην εξουσία των Αθηνών.
Οι απεσταλμένοι της Αθήνας στην Μήλο διαπραγματεύτηκαν σε κλειστό κύκλο με τους ηγέτες του νησιού. Οι Αθηναίοι με ηγεμονικό-Διονυσιακό ύφος υπογραμμίζουν ότι στα πλαίσια του πολιτισμού και της Δημοκρατίας, οι Μήλιοι έχουν το δικαίωμα να διαφωνήσουν. Τότε οι άρχοντες της Μήλου απάντησαν ότι οι Αθηναϊκές δυνάμεις που απειλούν το νησί καταργούν κάθε δημοκρατική έννοια διαλόγου, διότι είναι υπό την απειλή των όπλων. Με την στρατιωτική ισχύ επιβάλουν οι Αθηναίοι τους όρους των διαπραγματεύσεων. Δεν υπάρχει καμία άλλη επιλογή για την Μήλο, εκτός από την υποταγή στην Αθήνα.
Στο επιχείρημα των Μήλιων ότι θα φαίνονταν άνανδροι αν παραδοθούν χωρίς να πολεμήσουν, οι διοικητές των Αθηναίων απάντησαν ότι αν πάρετε συνετές αποφάσεις δεν θεωρείστε ριψάσπιιδες. Γιατί δεν αγωνίζεστε ενάντιά με ίσους όρους, διότι αντιμετωπίζετε μια ανώτερη στρατιωτικά δύναμη. Τα αδύναμα έθνη-κράτη πρέπει πάντοτε να υποτάσσονται στα ισχυρά. Εν τούτοις οι αρχαίοι Αθηναίοι δεν υποτάχτηκαν στους Σπαρτιάτες και στους Πέρσες. Συνεπώς τα επιχειρήματα τους είναι διάτρητα.
Η λογική και το μέτρον Άριστον επιβάλλει την αποφυγή της καταστροφής. Σύμφωνα με τους Αθηναίους η γενναιότητα δεν είναι συνετή. Το παράτολμο συνδέεται με το συναίσθημα. Η λογική συνδέεται με την ψυχρότητα. Αν οι κάτοικοι της Μήλου αποδεχτούν την υποταγή και πληρώνουν το φόρο υποτέλειας που ζητούν οι Αθηναίοι, θα μετατραπούν σε θλιβερά ανδράποδα χωρίς ελευθερία-αξιοπρέπεια, δικαιοσύνη και καλές συνθήκες διαβίωσης. Όμως οι κάτοικοι της Μήλου επέλεξαν τον πόλεμο, γιατί οι Αθηναίοι δεν τους άφησαν κανένα περιθώριο.
Επιχείρησαν να τους ισοπεδώσουν. Η Ελευθερία και η Αξιοπρέπεια είναι οι δύο μεγαλύτερες πανανθρώπινες αξίες τις οποίες δημιούργησαν και τις δίδαξαν οι αρχαίοι Έλληνες σοφοί σε όλη την ανθρωπότητα. Εν τούτοις το σημαντικότερο όλων ήταν ότι δεν ήταν θεωρητικοί διδάσκαλοι των δύο υπέρτατων αξιών. Τις δύο μέγιστες πανανθρώπινες αξίες, τις δίδαξαν πολεμώντας χάνοντας τις ζωές τους και τραυματιζόμενοι στα πεδία των μαχών.
Η ελευθερία και η αξιοπρέπεια είναι τα ιερότερα και σημαντικότερα αγαθά της Αριστόκλειας παιδείας. Απαιτούνται σκληροί αγώνες και αιματηροί ενίοτε για να διατηρηθούν αυτές οι δύο υπέρτατες αρχές από τα έθνη.
Διαχρονικά υπάρχουν άνθρωποι οι οποίοι δεν επιθυμούν να ζούνε χωρίς ελευθερία-αξιοπρέπειά. Κατά την διάρκεια των εχθροπραξιών υπήρξαν προδότες ανάμεσα στους Μήλιους, για αυτό εξαναγκάστηκαν να συνθηκολογήσουν με τους Αθηναίους. Ο μοναδικός όρος που ζήτησαν οι νησιώτες ήταν να αποφασίζουν εκείνοι για τις ζωές τους. Όμως οι κατακτητές Αθηναίοι σκότωσαν όσους ενήλικους Μήλιους έπιασαν και έκαμαν δούλους τα παιδιά και τις γυναίκες. Εγκαταστάθηκαν στο νησί και αργότερα, έφεραν πεντακοσίους αποίκους.
Ο Θουκυδίδης στον περίφημο διάλογό του με τους ΜήλIους αφηγείται τις διαπραγματεύσεις μεταξύ Αθήνας και Μήλου. Εφόσον η Αθήνα είναι πιο δυνατή, η Μήλος υποχρεούται να υποκύψει για να αποφύγει τα χειρότερα. Η δύναμη της πειθούς και το στρατιωτικό οπλοστάσιο έπεισαν μερικούς Μήλιους ότι ήταν καλύτερο να συνεννοηθούν με τον επιτιθέμενο και να προδώσουν, με στόχο να διαπραγματευτούν μια θέση στη νικήτρια πλευρά.
Το να κερδίζεις χωρίς να πολεμάς αποτελεί πάγια τακτική στα πλαίσια του υβριδικού και συμβατικού πολέμου. Η δημιουργία πανικού στον αντίπαλο με στόχο την αποτροπή οποιαδήποτε αντιστάσεως καθώς ο τρομοκρατημένος αντίπαλος είναι πεπεισμένος ότι είναι καλύτερα να υποταχτεί. Αυτό που μας διδάσκουν τα έργα του Θουκυδίδη και του Ξενοφώντα, είναι ότι η δύναμη και η πολιτιστική ανωτερότητα αποτελούν τα κυρίαρχα στοιχεία στις πολεμικές αναμετρήσεις, στην πολιτική, την οικονομία, τον αθλητισμό και την κοινωνία.
Στον Πελοποννησιακό πόλεμο δεν επεμβαίνουν οι θεοί, αλλά πρωταγωνιστούν οι Περικλής, Θουκυδίδης, Αλκιβιάδης, Νικίας για τους Αθηναίους και Βρασίδας, Λύσανδρος για τους Σπαρτιάτες. Από αυτούς τους άνδρες εξαρτάται η νίκη. Από την παιδεία, τις ικανότητες και την ανδρεία τους
Ό ενάρετος άνθρωπος είναι δυνατός και είναι σε θέση να αντιστέκεται στους πειρασμούς, στις αδυναμίες, στους θρήνους και δεν αφήνει τον εαυτό του να εκτραπεί από το δρόμο του. Κατά τη διάρκεια της εκστρατείας των Δέκα Χιλιάδων, οι Έλληνες ηγέτες συνελήφθησαν και σκοτώθηκαν από τους Πέρσες, ο Ξενοφών βρίσκεται μόνος και αναγκασμένος να οδηγήσει τους επιζώντες έξω από την Περσία.
Ο ηγέτης στρατιωτικός-πολιτικός πρέπει να είναι πρώτα από όλα ένας ισχυρός άνδρας και ένας ενάρετος άνθρωπος. Η αδυναμία και η διονυσιακή κουλτούρα. δημιουργούν παρακμιακές καταστάσεις και ανθρώπους αδύναμους να αντισταθούν. Δύναμη δεν είναι μόνον η γενναιότητα στα πεδία των μαχών Ο δυνατός ηγέτης ξέρει να προστατεύει τους άνδρες του, να τους ξεκουράζει και να συμμερίζεται τις κακουχίες τους. Επίσης ο σωστός ηγέτης συζητά με τους στρατιώτες του, για τα προβλήματα που τους απασχολούν και ότι άλλο τους επιβαρύνει. Πρώτος διδάξας περί πολιτείας-πολιτικών ήταν ο ύπατος των Φιλοσόφων ο Μέγας Αριστοκλής.
Ο μεγάλος ήρωας Θησέας ήταν ο πρώτος Έλληνας βασιλιάς παγκοσμίως, ο οποίος δίδαξε ότι οι βασιλείς επωμίζονται τα περισσότερα βάρη από όλους τους άλλους, ενώ τους καρπούς των προσπαθειών τους, πάντοτε τους μοιράζονται με όλους τους πολίτες.
Ακόμη ο Θησέας δίδαξε ότι σε κάθε μάχη, σε κάθε πόλεμο, καθημερινά τις περισσότερες φορές από οποιονδήποτε άλλο στρατιώτη, βάζει την ζωή του σε κίνδυνο ο εκάστοτε Έλληνας Βασιλιάς. Για αυτό όλοι οι Έλληνες Βασιλείς, στρατηγοί κατά την αρχαία και μεσαιωνική εποχή, όπου οι πρόγονοι μας ήταν διοικητές της Ελληνικής- Ρωμαϊκής αυτοκρατορίας, έκαναν επιθέσεις, ολομόναχοι, ενάντια σε χιλιάδες αντιπάλους. Αυτό το έκαναν για να πάρουν θάρρος οι Έλληνες στρατιώτες για να κερδηθούν οι μάχες και οι πόλεμοι υπέρ της Ελληνικού-Ρωμαϊκού κράτους. Το ίδιο έκαναν και όλες οι επόμενες γενιές Ελλήνων στρατιωτικών μέχρι και την σύγχρονη Ελληνική ιστορία (1821-1940).
ΜΕΓΑΣ ΑΡΙΣΤΟΚΛΗΣ ΠΕΡΙ ΗΓΕΤΩΝ.
Ο Ύπατος των φιλόσοφων και ο μέγιστος των σοφών όλης της ανθρωπότητας αναφέρει ότι η εξουσία ανήκει στον λαό καθώς αυτός δίνει τα θεσμικά αξιώματα σε εκείνους που αναδεικνύονται άριστοι. Εν τούτοις πρέπει να διοικεί το έθνος ο υπέρτατος άρχοντας, ο Φιλόσοφος Βασιλιάς.Tα βασικά αξιώματα του Αριστοκλή σχετικά με τον ιδανικό φιλόσοφο-βασιλέα αποτελούν η παιδεία, η γενναιότητα, η ηθική, η αγάπη και η αφοσίωση στα Ελληνικά ιδεώδη. Ο φιλόσοφος-βασιλιάς διαθέτει την δύναμη της γνώσης (Ισχύς διά της γνώσεως), διότι η παιδεία είναι η αρχή των πάντων.
Για να φέρει την ηθική-δικαιοσύνη, την ανδρεία και την ευημερία ως άριστος ηγεμόνας, είναι απαραίτητη προϋπόθεση η σωστή Ελληνική αγωγή. Ο Ύπατος των Φιλοσόφων για την θέση του ιδανικού ηγεμόνα εξαιρεί τους απαίδευτους. Οι άνθρωποι χωρίς γνώση οι οποίοι ζούνε μέσα στο απόλυτο σκοτάδι, την παρακμή και την εξαθλίωση.
Σύμφωνα με τον Μέγα Αριστοκλή η κακία είναι αμάθεια. Επίσης δεν επιτρέπει να διεκδικήσουν την θέση του ηγεμόνα ούτε οι θεωρητικοί φιλόσοφοι. Λαμβάνει την καλύτερη εκπαίδευση. Για αυτό έχει την ηθική ευθύνη προς την πατρίδα, να γίνει αρχηγός και ανιδιοτελής κυβερνήτης με σοφία και δικαιοσύνη. Διότι έχει πολύ υψηλή παιδεία, σε ζητήματα κοινωνικά-πολιτικά και φιλοσοφικά, είναι ο ικανότερος, από τους άλλους σοφούς.
Η αξία ενός φιλοσόφου–βασιλιά φαίνεται από τις προσπάθειες του για την ηθική-πνευματική βελτίωση των πολιτών, την ενίσχυση της πατρίδας σε πολιτικό, στρατιωτικό, κοινωνικό και οικονομικό επίπεδο. Ο ηγεμόνας αυτός δεν διέπεται από αρχομανία και εξουσιαστικές τάσεις, καθώς αναλαμβάνει την εξουσία, για το καλό της πατρίδας. Η προσωπική του ολοκλήρωση έρχεται μέσα από την πραγματοποίηση των ηθικών-πνευματικών και πολεμικών του καθηκόντων.
Το άρρωστο πάθος για την εξουσία, όπως επίσης και η ανάληψή της από ανθρώπους στερημένους από πνευματικές-ηθικές αρετές, προκαλεί αντιδικίες, πολέμους και καταλήγει στην καταστροφή της Ελλάδος. Οι φιλόσοφοι και οι άνθρωποι με πραγματική-υψηλή παιδεία σύμφωνα με τον Αριστοκλή, είναι οι μόνοι ικανοί να κυβερνήσουν τις πόλεις και την Ελλάδα, διότι είναι οι μοναδικοί οι οποίοι, έχουν καλύτερο πνευματικό, ηθικό, κοινωνικό και βιοτικό επίπεδο.
Οι άνθρωποι αυτοί δέχτηκαν μεγαλύτερες τιμές και αναγνώριση από οποιονδήποτε άλλο βασιλιά και πολιτικό. Είναι ολοφάνερο ότι ο Πλάτωνας είναι πιστός στα ιδεώδη του Βασιλιά Θησέα.
Οι αρχαίοι Έλληνες σοφοί δεχόταν να τους κυβερνούν οι ικανότεροι-άριστοι. Οι Αθηναίοι στήριζαν-ευνοούσαν τους ηθικούς και ικανούς ανθρώπους για να τους διοικήσουν. Για αυτό όλες οι πολιτειακές δομές είχαν στελεχωθεί με τους αξιότερους. Όλα αυτά γινόταν με βάση το κοινό συμφέρον.
Οι παράγοντες του Διονυσιακού πολιτισμού κατά την σύγχρονη εποχή εφάρμοσαν πιστά τα τις τακτικές των αρχαίων Αθηναίων στην Μήλο και σε άλλες πόλεις του αρχαίου Ελληνικού κόσμου. Παράλληλα υιοθέτησαν όλες τις μεθόδους περί διχασμού-βίας και εξοντώσεως από το μαντείο των Δελφών την σημερινή εποχή. Εξαθλίωσαν πολιτιστικά-πνευματικά τους νεοέλληνες για να τους υποτάξουν και να τους εντάξουν στην Διονυσιακή κουλτούρα. Προκαλώντας τρόμο-πανικό και εξαθλίωση σε όλες τις εκφάνσεις ζωής εξουσιάζουν τους αδύναμους νεοέλληνες.
Οι πολιτικοί θεωρούν ότι οι κατώτεροι νεοέλληνες πρέπει να υποτάσσονται σε εκείνους για να αποφύγουν τα χειρότερα. Αυτό τον σκοπό είχαν και τα τρία προσχεδιασμένα εγκλήματα σε Τέμπη, Θεσσαλία και Ν. Φιλαδέλφεια το έτος 2023. Υποταχτείτε για να αποφύγετε ακόμη πιο τρομερές καταστάσεις και συνέπειες.
Με την ισχύ των όπλων, τον έλεγχο στην παιδεία, την οικονομία, τον αθλητισμό, την Διονυσιακή πορνεία, εξουσιάζουν τους αδύναμους νεοέλληνες. Η νίκη έξω από το πεδίο της μάχης και μέσα από την εφαρμογή υβριδικών πολεμικών επιχειρήσεων, αποτελεί βασικό δόγμα των μετόχων στα Διονυσιακά αξιώματα.
Η δημιουργία πανικού στον αντίπαλο με στόχο την αποτροπή οποιασδήποτε αντιστάσεως καθώς ο τρομοκρατημένος αντίπαλος είναι πεπεισμένος ότι είναι καλύτερα να υποταχτεί έχει στεφθεί με απόλυτη επιτυχία.
Στις γεωπολιτικές παγίδες των παραγόντων του Διονυσιακού πολιτισμού δεν έπεσαν μόνον οι Έλληνες της αρχαιότητας και του μεσαίωνα. Μεγάλα θύματα αποτελούν και οι νεοέλληνες. Μια τεράστια γεωπολιτική παγίδα είναι η Χιλιαστικού τύπου προσμονή της Αναλαμπής του Ελληνισμού και της Ορθοδοξίας, σε συνδυασμό με την δήθεν διάλυση της Τουρκίας. Στα πλαίσια του υβριδικού πολέμου επί δεκαετίες οδήγησαν τους παρακμιακούς νεοέλληνες στην απόλυτη αδράνεια και σήψη.
Οι εξαθλιωμένοι συνάνθρωποι μας ανέμεναν κατασκευασμένους και ανύπαρκτους σωτήρες. Για να αφανίσουν τον Ελληνισμό και να κυριαρχήσουν γεωπολιτικά σε παγκόσμιο επίπεδο οι μεγάλες δυνάμεις, μετέτρεψαν τους θρύλους και τις παραδόσεις του Ελληνισμού σε "προφητείες" !!! Όμως οι χρησμοί τους αποδείχτηκαν κίβδηλοι όπως των ομοεθνών και ομόθρησκων τους, από τους αρχαίους Δελφούς.
Στην σημερινή εποχή οι πολεμικές και οι υβριδικές συγκρούσεις είναι μόνιμο φαινόμενο. Οι ιστορικές μνήμες γίνονται το απόλυτο γεωπολιτικό όπλο στα πλαίσια των υβριδικών πολέμων και όχι μόνον. Η Ρωσία με την μεγαλύτερη στρατιωτική ισχύ παγκοσμίως ξαναγράψει την ιστορία στο Ουκρανικό μέτωπο.. Διαμορφώνει ενεργά την αφήγηση σχετικά με την επερχόμενη ήττα του γεωπολιτικού άξονα 666.
Παράλληλα οι ενέργειες του Ισραήλ στην Γάζα προέρχονται από εσχατολογικές αφηγήσεις που παρουσιάζουν την σύγκρουση ως μια παράδοση και εντολή του Θεού που προέρχεται από την Παλαιά Διαθήκη. Μεταξύ άλλων έθνη όπως οι Κούρδοι κινητοποιούν τις τραυματικές μνήμες τους για να διεκδικήσουν τα δικαιώματά τους. Ενισχυμένος από τα μέσα κοινωνικής δικτύωσης και την ήπια ισχύ, είναι ο πόλεμος αντιλήψεων ο οποίος καθορίζει τις παγκόσμιες σχέσεις ισχύος. Δυστυχώς το χειρότερο όλων είναι ότι οι Τούρκοι εφαρμόζουν το δόγμα του Θουκυδίδη και των αρχαίων Αθηναίων στην Μήλο. Για αυτό έγινε η κρίση στα ϊμια και οι καθημερινές παραβιάσεις επί δεκαετίες στον θαλάσσιο και εναέριο χώρο.Δυστυχώς τις παγίδες του Θουκυδίδη τις γνωρίζει και ο Ισραηλινός πρωθυπουργός και για αυτό τις εφαρμόζει στην Μέση ανατολή.
Όταν οι αδύναμοι επικαλούνται την ειρήνη και οι ισχυροί την υπαγορεύουν κατά το δοκούν, καταργείται το διεθνές δίκαιο και επιβάλλεται από τους ισχυρούς το καθεστώς δουλείας.
Δυστυχώς υπό αυτό το καθεστώς επικρατεί σκλαβιά μεταμφιεσμένη σε δικαιοσύνη. Αυτές είναι οι σχέσεις ανάμεσα στο κράτος του Ισραήλ και τα Αραβικά έθνη Συρία, Λίβανος, Ιορδανία, Σουδάν και Παλαιστίνη.
Μετά τον πόλεμο του Ισραήλ εναντίον του Λιβάνου, άρχισε να κυκλοφορεί στους κυβερνητικούς κύκλους μια φήμη: Ο Λίβανος θα μπορούσε να ενταχθεί στις Συμφωνίες του Αβραάμ. Αυτή η φήμη εμφανίστηκε ακόμη και πριν ο Αμερικανός απεσταλμένος, Τομ Μπαράκ, προτείνει άμεσες διαπραγματεύσεις με το Ισραήλ, μια πρόταση που η Βηρυτός απέρριψε υπέρ της «διαδικασίας» έμμεσων διαπραγματεύσεων υπό την αιγίδα της Ουάσιγκτον.
Σήμερα, τα γεγονότα δείχνουν ότι η Ουάσιγκτον δεν ασκεί καμία πίεση για άμεση ομαλοποίηση με το Τελ Αβίβ, παρά μόνον για άμεσες διαπραγματεύσεις βασισμένες σε ένα έγγραφο ως πρώτο βήμα προς την «ειρήνη Αυτές οι εκκλήσεις για ειρήνη αγνοούν την πραγματικότητα όπου οι πράξεις επιθετικότητας συνεχίζονται. Το Ισραήλ εξακολουθεί να μην σέβεται την κατάπαυση του πυρός. Ενώ στον Λίβανο υψώνονται φωνές που ζητούν ειρήνη, παρόλο που ένα μέρος της χώρας εξακολουθεί να βρίσκεται σε πόλεμο.
Αυτή η αντίφαση θέτει ένα πραγματικό δίλημμα για όσους τάσσονται υπέρ των «διπλωματικών λύσεων». Πράγματι ο διοικητής του λιβανέζικου στρατού, Ρούντολφ Χαϊκάλ, αναγκάστηκε να διατάξει τα στρατεύματά του να πυροβολήσουν ισραηλινά μη επανδρωμένα αεροσκάφη που παραβιάζουν τον εναέριο χώρο του Λιβάνου. Αυτό πριν ο πρόεδρος της χώρας του δώσει εντολή να αντιδράσει σε οποιαδήποτε χερσαία εισβολή μετά το περιστατικό κατά το οποίο ισραηλινά στρατεύματα εισέβαλαν στο χωριό Μπλίντα στα νότια της χώρας και σκότωσαν έναν δημοτικό υπάλληλο στον ύπνο του !!!
Η «ειρήνη» με την «συνθηκολόγηση» δύο χρόνια μετά την Επιχείρηση Πλημμύρας Αλ-Άκσα τον Οκτώβριο του 2023 και τις σφαγές και τη γενοκτονία που διέπραξε το Ισραήλ στηγ Γάζα, οι οποίες σκότωσαν εκατοντάδες χιλιάδες Παλαιστίνιους, καθώς και τον πόλεμο στον Λίβανο που σκότωσε χιλιάδες Λιβανέζους. Συνεπώς το ζήτημα της ειρήνης έχει επανεμφανιστεί στον Αραβικό διάλογο.
Ενώ οι εκκλήσεις για ειρήνη με το Ισραήλ πολλαπλασιάζονται, ένα πράγμα είναι σαφές. Η ειρήνη που επιτυγχάνεται υπό πίεση του ισχυρού δεν τερματίζει την κυριαρχία του Bibi. Αντιθέτως τείνει να την εδραιώνει. Υπό αυτές τις συνθήκες, η ειρήνη δεν αλλάζει την κατάσταση εκτός εάν το ισχυρότερο μέρος αναγνωρίσει την νομιμότητα ενός ισότιμου εταίρου. Αυτός όμως δεν είναι ο στόχος του Ισραήλ. Το Τελ Αβίβ δεν επιδιώκει δίκαιη ειρήνη, αλλά κυριαρχία και επέκταση για την δημιουργία του Μεγάλου Ισραήλ !!!
Ο αείμνηστος Παλαιστίνιος συγγραφέας Γασάν Καναφάνι, ο οποίος δολοφονήθηκε, συνόψισε το ζήτημα όταν ρωτήθηκε γιατί αρνήθηκε να ξεκινήσει διάλογο με το Ισραήλ. Η απάντησή του ήταν η εξής. Ποιο είναι το νόημα ενός διαλόγου μεταξύ του σπαθιού και της σπονδυλικής στήλης ; Τι είδους διάλογος μπορεί να υπάρξει όταν μόνο οι ισχυροί έχουν την εξουσία να αποφασίζουν και οι αδύναμοι αρκούνται απλώς στο να προβάλλουν απαιτήσεις ; Το Σιωνιστικό καθεστώς δεν επιδιώκει μια δίκαιη διευθέτηση που θα τερματίζει την κατοχή και θα εδραιώνει την διαρκή ειρήνη. Επιπροσθέτως ο Bibi προσπαθεί να συνάψει συμφωνίες ασφάλειας και οικονομίας για να εδραιώσει την ανωτερότητά του και να απαιτήσει την υποταγή των Αράβων και των Παλαιστινίων.
Στις 21 Ιανουαρίου 2024 ο Ισραηλινός πρωθυπουργός δήλωσε : «Δεν θα κάνω συμβιβασμούς στον απόλυτο Ισραηλινό έλεγχο ασφαλείας σε όλη την επικράτεια δυτικά του ποταμού Ιορδάνη», Μια τέτοια πολιτική στάση συμπίπτει με μια άνευ προηγουμένου επιτάχυνση της εποικιστικής δραστηριότητας μας δείχνει τις πραγματικές προθέσεις των παραγόντων του Διονυσιακού πολιτισμού.
Εκθέσεις από ευρωπαϊκούς οργανισμούς και τον ΟΗΕ δείχνουν ότι μεταξύ 2023 και 2024, καταγράφηκαν επίπεδα ρεκόρ εποικιστικής δραστηριότητας και αρπαγής γης στην κατεχόμενη Δυτική Όχθη , καταστρέφοντας κάθε πιθανότητα επίτευξης λύσης δύο κρατών. Στον σημερινό αραβικό κόσμο, ιδιαίτερα στον Λίβανο τα μέσα ενημέρωσης δηλώνουν Θέλουμε ειρήνη, Ο Μακράμ Ραμπάχ, αρχισυντάκτης του Now Lebanon και επίκουρος καθηγητής στο Αμερικανικό Πανεπιστήμιο της Βηρυτού (AUB), πιστεύει ότι δεν υπάρχει ντροπή στο να συνάπτεις ειρήνη όταν αυτή συνάπτεται από έναν κυρίαρχο λαό.
Η μόνη ντροπή είναι να συνεχίζεις να πεθαίνεις για τους πολέμους των άλλων. Η επιθυμία για ειρήνη δεν είναι από μόνη της κατακριτέα. Δυστυχώς όμως ο Βιβλικός Bibi θεωρεί την ειρήνη ως ένα μέσο για να ενισχύσει την κυριαρχία του Μεγάλου Ισραήλ, να υποτάξει περαιτέρω τους πληθυσμούς της περιοχής και να κατασχέσει τον ορυκτό πλούτο και την γη. Όταν υπογράφονται «συμφωνίες ειρήνης» από την ασθενέστερη πλευρά μετά από σημαντικές παραχωρήσεις, ενώ η ισχυρότερη πλευρά διατηρεί την ναζιστική της δομή, η ειρήνη γίνεται μια απόλυτη συνθηκολόγηση .
Αυτή η δυναμική παρουσία του Bibi επιβεβαιώνει τo δόγμα ότι το Κράτος του Ισραήλ έχει περισσότερα να χάσει από την ειρήνη παρά από τον πόλεμο. Κατά συνέπεια, μια «ειρήνη» που ορίζεται με αυτόν τον τρόπο θα αποτελούσε απειλή για το Ισραήλ.
Μακριά από τις πρώτες γραμμές, το Κράτος του Κατάρ έχει επενδύσει στον ρόλο του ως διεθνής μεσολαβητής με στενούς δεσμούς με την Ουάσινγκτον και έμμεσα με το Ισραήλ. Τον Μάρτιο του 2022, ο ΟΗΕ χαρακτήρισε το Κατάρ ως « Κύριο Σύμμαχο Εκτός ΝΑΤΟ » (MNRA). Στα χαρτιά, αυτό το καθεστώς παρέχει στην Ντόχα ειδικά προνόμια σε θέματα άμυνας και ασφάλειας. Το Κατάρ έχει οργανώσει συνομιλίες, έχει χρηματοδοτήσει βοήθεια προς τη Γάζα, έχει επενδύσει σε ισραηλινές εταιρείες και έχει διατηρήσει ισχυρές σχέσεις με τις Ηνωμένες Πολιτείες, οι οποίες χρησιμοποιούν την αεροπορική βάση Αλ-Ουντέιντ ως σημαντικό στρατηγικό σημείο.
Παρά τη στρατηγική του θέση, το Κατάρ έχει γίνει στόχος του Ισραήλ .
Στις 9 Σεπτεμβρίου 2025, το Ισραήλ πραγματοποίησε αεροπορική επιδρομή στη Ντόχα με στόχο μέλη μιας διαπραγματευτικής αντιπροσωπείας της Χαμάς που βρισκόταν στο Κατάρ. Αυτή η επίθεση εγείρει ένα θεμελιώδες ερώτημα: Θα αποκηρύξει ποτέ το Ισραήλ, το οποίο φτάνει στο σημείο να επιτεθεί σε έναν μεσολαβητή που ποτέ δεν του έχει αντιταχθεί; Η εμπειρία του Κατάρ δείχνει, επομένως, ότι για να έχει νόημα η «ειρήνη», δεν μπορεί να προέρχεται αποκλειστικά από την ασθενέστερη πλευρά. Πρέπει να είναι επιθυμητή και αποδεκτή από την ισχυρότερη πλευρά. Διαφορετικά, θα παραμείνει μάταιη.
Ας πάρουμε το παράδειγμα της Παλαιστινιακής Αρχής, με τον Μαχμούντ Αμπάς. Με την πάροδο των δεκαετιών, η Παλαιστίνιοι έχουν γίνει προνομιούχος εταίρος του Ισραήλ, συντονίζοντας τις ενέργειές του στην κατεχόμενη Δυτική Όχθη , συλλαμβάνοντας ηγέτες της αντίστασης, παρέχοντας καταλόγους υπόπτων και συνεργαζόμενη υπό το πρόσχημα του «συντονισμού ασφαλείας». Ωστόσο, το Ισραήλ τους κατηγορεί για «χρηματοδότηση της τρομοκρατίας» λόγω των επιδομάτων που καταβάλλονται στους κρατούμενους.
Ακόμα και η πλήρης συνεργασία δεν φαίνεται να εγγυάται την ειρήνη και η υποταγή παραμένει ο κανόνας. Αντιθέτως, το μοντέλο των Ηνωμένων Αραβικών Εμιράτων αποκαλύπτει μια εντελώς διαφορετική δυναμική: η ομαλοποίηση με το Ισραήλ βασίζεται στην οικονομία και τις επενδύσεις , όχι στη δικαιοσύνη ή στο τέλος της ηγεμονίας. Όταν το ασθενέστερο μέρος γίνεται οικονομικός εταίρος, η «ειρήνη» μετατρέπεται σε ένα επικερδές αγαθό για το ισχυρότερο μέρος. Παρέχεται στο ισχυρότερο μέρος (Ισραήλ) ως αντάλλαγμα για μια προσωρινή σταθερότητα».
Στο Σουδάν το τρίτο αραβικό κράτος που προσχώρησε στις Συμφωνίες του Αβραάμ, το Ισραήλ δεν θεώρησε ποτέ το Χαρτούμ στρατηγικό εταίρο. Για το εβραϊκό κράτος, το Σουδάν είναι απλώς ένα φυλάκιο ασφαλείας που προορίζεται να επιβλέπει την Ερυθρά Θάλασσα και βασικές θαλάσσιες οδούς.
Το Ισραήλ επιθυμεί μια ειρήνη που συνεπάγεται μετασχηματισμό των σχέσεων εξουσίας. Συνθήκες ειρήνης χωρίς δικαιοσύνη Τον Μάρτιο του 1979, η Αίγυπτος και το Ισραήλ υπέγραψαν μια συνθήκη ειρήνης που όριζε την πλήρη αποχώρηση του Ισραήλ από τη χερσόνησο του Σινά εντός τριών ετών και καθιέρωσε συμφωνίες ασφαλείας και αποστρατιωτικοποιημένες ζώνες. Παρά την επίσημη ομαλοποίηση από το 1980, η σχέση περιγράφεται ευρέως ως « ψυχρή ειρήνη».
Επιπροσθέτως σπάνια αλλά αποκαλυπτικά περιστατικά ασφαλείας καταδεικνύουν αυτή την ευθραυστότητα, όπως αυτά που συνέβησαν τον Ιούνιο του 2023 και τον Μάιο του 2024 κοντά στην Ράφα. Εν τούτοις η ενεργειακή συνεργασία έχει εμβαθύνει στις 15 Ιουνίου 2022, η Αίγυπτος, το Ισραήλ και η ΕΕ υπέγραψαν συμφωνία με στόχο την ανάπτυξη των εξαγωγών Αιγυπτιακού φυσικού αερίου μέσω μονάδων υγροποίησης. Αυτή η κατάσταση αποκαλύπτει μια διπλή πραγματικότητα. Μια εταιρική σχέση ασφάλειας και ενέργειας σε συνδυασμό με λαϊκή αντίσταση. Αυτή η ισορροπία καταδεικνύει πώς η ειρήνη εξυπηρετεί τις ανάγκες ασφάλειας και ενέργειας του Τελ Αβίβ και όχι τα παλαιστινιακά αιτήματα για δικαιοσύνη.
Η Ιορδανία είναι ένα άλλο κλασικό παράδειγμα. Η συνθήκη της 26ης Οκτωβρίου 1994 καθόρισε τους όρους που αφορούν το νερό και τα σύνορα. Ωστόσο, 30 χρόνια αργότερα, η ειρήνη παραμένει άπιαστη. Τον Νοέμβριο του 2023 το Αμμάν ανακάλεσε τον πρεσβευτή του λόγω του πολέμου στην Γάζα και πάγωσε την υπογραφή της συμφωνίας «Νερό έναντι Ενέργειας».
Ωστόσο, η πρακτική συνεργασία συνεχίζεται σε υποδομές ύδρευσης, φυσικού αερίου και ασφάλειας παραμένουν λειτουργικές. Η Ιορδανία έχει μάλιστα ανοίξει τον εναέριο χώρο της στην Ισραηλινή Πολεμική Αεροπορία για την αναχαίτιση ιρανικών απειλών με μη επανδρωμένα αεροσκάφη και πυραύλους !!! Αυτό είναι μια ακόμη απόδειξη ότι το Ισραήλ προσφέρει συμβολικές συμφωνίες σε πρωτεύουσες που εξυπηρετούν τα γεωπολιτικά συμφέροντά του, χωρίς καμία πολιτική επίλυση του παλαιστινιακού ζητήματος.
Στην Συρία η νέα κυβέρνηση που σχηματίστηκε από την Αλ Κάιντα έστειλε σημάδια «καλής θέλησης» επιστρέφοντας τα λείψανα του Ισραηλινού κατασκόπου Ελί Κοέν , δηλώνοντας την εχθρότητά της προς το Ιράν και αναχαιτίζοντας όπλα που προορίζονταν για την Χεζμπολάχ για τον αγώνα της εναντίον του Ισραήλ.
Ωστόσο, το Ισραήλ δεν έχει ποτέ εμπλακεί σε γνήσιες ειρηνευτικές συνομιλίες. Αντιθέτως, έχει καταλάβει περισσότερα εδάφη, έχει επιτεθεί στο αεροδρόμιο της Δαμασκού, έχει καταλάβει τον έλεγχο του Όρους Ερμών και των υδάτινων πόρων του και έχει δηλώσει ότι θα διατηρήσει την παρουσία στα Συριακά εδάφη. Το Ισραήλ δεν θέλει ισχυρά κράτη. Τα προτιμά αρκετά αδύναμα ώστε να παίζουν μόνο τον ρόλο των συνοριοφυλάκων που εξυπηρετούν την ασφάλειά του.
Με την έναρξη του πολέμου στην Συρία ήμουν από τους πρώτους παγκοσμίως που έγραψα ότι ο πόλεμος έχει ενεργειακά κίνητρα. Αποτελεί πάγια τακτική σε όλες τις τριτοκοσμικές χώρες όσοι ηγέτες διαφωνούν με την υποταγή και την εκμετάλλευση των ενεργειακών πηγών από τον γεωστρατηγικό άξονα 666, οι ηγέτες να βαφτίζονται "δικτάτορες" και να ξεκινούν πόλεμοι.
Σχετικά με την κατάσταση στην Συρία αναφέρουν συνάδελφοι από το εξωτερικό : "Για να κατανοήσουμε την πραγματικότητα αυτού που μόλις συνέβη στη Συρία, με την πτώση της κυβέρνησης του Μπασάρ αλ Άσαντ που εκχωρεί την ηγεσία της χώρας στην φρεσκοξυρισμένη ισλαμιστική ψευδοτρομοκρατική νεοομάδα, που μετονομάστηκε HTS ( Hay'at Tahrir al-Sham) , θα το αναφέρω μόνο μια φορά!, Πρέπει πρώτα να κατανοήσουμε το πραγματικό ζήτημα που κρύβεται πίσω από τη Συρία στη γεωπολιτική σκακιέρα. «Όποιος ελέγχει το πετρέλαιο, ελέγχει τον κόσμο »
Το έργο του Μεγάλου Ισραήλ που δημοσιεύτηκε το 1982 από τον πρώην Σιωνιστή αξιωματούχο Oded Yinon έχει τις ρίζες του πολύ πιο πίσω, στις αρχές του 20ου αιώνα. Μια χώρα «Nile to Eufrates» θα περιλάμβανε τον Λίβανο, την Ιορδανία, τη Συρία, το Κουβέιτ, το μισό Ιράκ, το ένα τρίτο της Σαουδικής Αραβίας και το Σινά της Αιγύπτου. Η εξύψωση του Ισραήλ δεν ήταν ποτέ κάτι μεσσιανικό, αλλά ήταν πάντα ένα παγκοσμιοποιητικό σχέδιο των διεθνών τραπεζών για να μονοπωλήσουν το πετρέλαιο της Αραβικής Χερσονήσου, να έχουν τον έλεγχο της παγκόσμιας αγοράς πετρελαίου. Ο Βλαντιμίρ Πούτιν το κατάλαβε πολύ καλά και για αυτό παρενέβη ενώπιον των «τρομοκρατών» στην πληρωμή της Δύσης στην Συρία, τον Σεπτέμβριο του 2015."
Η Συρία ήταν το τελευταίο προπύργιο που εμπόδιζε το σχέδιο σχετικά με την δημιουργία του Μεγάλου Ισραήλ. Από το 2015, ο έλεγχος του Τσάρου Πούτιν στην παγκόσμια αγορά πετρελαίου έχει αυξηθεί σημαντικά καθώς το Ιράν, η Σαουδική Αραβία και τα Ηνωμένα Αραβικά Εμιράτα προσχώρησαν στην εναλλακτική συμμαχία BRICS. Επίσης στην οικονομική-γεωστρατηγική ένωση συμμετέχουν η Βενεζουέλα, η Αλγερία, η Νιγηρία και Ινδονησία. Για αυτό θα έπρεπε οι παράγοντες του Διονυσιακού πολιτισμού να στείλουν ένα ισχυρό μήνυμα σε άλλες τριτοκοσμικές χώρες με την πτώση της Συρίας .
Η ευρεία άγνοια για το τι πραγματικά διακυβεύεται στο Μεγάλο Ισραήλ εξηγεί γιατί κανείς δεν καταλαβαίνει τι πραγματικά συμβαίνει στην Συρία. Οι περισσότεροι αναλυτές πιστεύουν πραγματικά στην αφήγηση ενός «μεσσιανικού σχεδίου» από τους παράγοντες της Διονυσιακής κουλτούρας, οι οποίοι καθοδηγούνται από το ιερό βιβλίο του Νετανιάχου. Oι ελίτ που έχουν χρησιμοποιήσει διαφορετικά θρησκευτικά δόγματα για να χειραγωγούν τους ανθρώπους για γενιές κάνουν μόνο μεσσιανικά project στις ειδήσεις. Στην πραγματικότητα για το Ισραήλ υπάρχει μόνο για το πετρέλαιο, πιο πολύτιμο από τον χρυσό και το τύπωμα χρήματος.
Όπως αναφέρει συνάδελφος του εξωτερικού : "Δεν μπορείς να λειτουργείς έναν βενζινοκινητήρα γεμίζοντάς τον με πράσινα χαρτονομίσματα. Αν πουλάς πετρέλαιο, η χώρα σου γίνεται πλουσιότερη, αν το αγοράζεις, πλουτίζεις τους εχθρούς σου. Είναι απαραίτητο να αποφασιστεί η προσφορά και οι τιμές. Εάν η Αμερική δεν ελέγχει την τιμή, θα συνεχίσει να εκτελεί την ακριβή λειτουργία της με ζημία." Το Μεγάλο Ισραήλ είναι ένα σχέδιο αιώνων για τον έλεγχο του πετρελαίου της Μέσης Ανατολής. Στόχος ο έλεγχος της παγκόσμιας οικονομίας.
Η νίκη του Γεωστρατηγικού άξονα 666 στην Συρία θα προκαλέσει εδαφικές αλλαγές, στα σύνορα των κρατών της περιοχής μέχρι και την Ελλάδα. Η γεωστρατηγική θέση της Συρίας, έδωσε κίνητρο στις ξένες δυνάμεις, να επέμβουν, καθώς αποτελεί το κέντρο τριών ηπείρων, και μπορεί να χρησιμοποιηθεί ως βάση του Αραβικού κόσμου και δικτυακό κέντρο μεταφοράς πετρελαίου και φυσικού αερίου προς την Ευρώπη. Δυστυχώς εάν δημιουργηθεί Κουρδικό κράτος υπάρχουν σοβαρές πιθανότητες η κατάκτηση των Ελληνικών νησιών από την Τουρκία να γίνει με στρατιωτική εισβολή. (1)
Η αντινεοταξική Συρία με την δυναμική παρουσία του Ασσάντ, είχε αποδυναμώσει τον ρόλο άλλων ανταγωνιστικών κρατών. Το ξέσπασμα της Αραβικής Άνοιξης, δημιούργησε ισχυρό ανταγωνισμό, μεταξύ των μεγάλων δυνάμεων Ρωσία, Τουρκία, Ιράν, Ισραήλ, με σκοπό τον έλεγχο της ευρύτερης περιοχής και ειδικά της Συρίας, η οποία αποτελεί το κέντρο όλων των γεωστρατηγικών εξελίξεων. Η πτώση της νόμιμης Συριακής κυβερνήσεως, θα προκαλέσει τρομερές αλλαγές, σε παγκόσμιο επίπεδο.
Η Τουρκία καθορίζει τις παγκόσμιες εξελίξεις και είναι απαραίτητη και για τις δύο υπερδυνάμεις. Οι Τούρκοι εκμεταλλευόμενοι στο έπακρο την γεωστρατηγική τους θέση, το ισχυρό στράτευμα, την βαριά αμυντική βιομηχανία, τα πολιτικά παιχνίδια και τους πολέμους σε Συρία και Ουκρανία, επέτυχαν να κάνουν την Τουρκία παγκόσμια δύναμη και ρυθμιστή των εξελίξεων μετά την Ρωσία-Κίνα, Αμερική, Ινδία, Ισραήλ και Ιράν. Όμως με την νίκη της Τουρκίας στην Συρία, άλλαξαν τα δεδομένα και η Τούρκοι είναι ακόμη ισχυρότεροι σε γεωστρατηγικό-γεωπολιτικό επίπεδο.
Η Συρία του Ασάντ υποστήριζε την Παλαιστίνη και τον Λίβανο. Αυτό αποτέλεσε μια ακόμη αιτία για την ανατροπή της νόμιμης Συριακής κυβέρνησης και για την κατάκτηση του Συριακού έθνους. Βασική επιδίωξη των παραγόντων του Διονυσιακού πολιτισμού παραμένει ο διαμελισμός της Συρίας, η αρπαγή του ορυκτού πλούτου, η αλλαγή των συνόρων, ο εμφύλιος μεταξύ Χριστιανών-Μουσουλμάνων και πιθανόν η δημιουργία ενός φιλοισραηλινού Κουρδικού κράτους ως προπύργιο στον Τουρκικό επεκτατισμό.
Αυτό θα σημάνει την παραχώρηση των νησιών του Αιγαίου στην Τουρκία. Οι πιθανότητες για κάτι τέτοιο είναι υπαρκτές. Οι ναζιστικές κυβερνήσεις του Ισραήλ χωρίς να δέχονται επίθεση από την Συρία, συνεχίζουν τους τακτικούς βομβαρδισμούς σε Συριακά εδάφη ακόμη και μετά την πτώση του Ασάντ !!! Δεν σταμάτησαν ούτε κατά την διάρκεια των φονικών σεισμών του 2023 !!!
Οι βομβαρδισμοί γινόταν με την προκλητική αδιαφορία του ΟΗΕ και των δυτικών διεθνών οργανισμών-κρατών που μονίμως καταδίωκαν την κυβέρνηση της Δαμασκού. Το πρόβλημα των δυτικών ήταν ότι ο "κακός δικτάτορας" Assad αντιστάθηκε στους στους γεωπολιτικούς-γεωστρατηγικούς σχεδιασμούς σχετικά με την δημιουργία του Μεγάλου Ισραήλ καθώς υποστήριζε Λίβανο-Παλαιστίνη και Ιράν !!!
Στον Λίβανο, οι καθημερινές δολοφονίες , οι σφαγές και η κατοχή δεν θα ξεχαστούν σύντομα. Πώς είναι δυνατόν να ζητηθεί από τον Λίβανο να υπογράψει μια συνθήκη ειρήνης χωρίς δικαιοσύνη ;
Το Ισραήλ έχει σκοτώσει χιλιάδες Λιβανέζους και συνεχίζει να βομβαρδίζει χωριά και να δολοφονεί Λιβανέζους καθημερινά. Πώς είναι εφικτή η ειρήνη σε μια περιοχή όπου τα εγκλήματα πολέμου μένουν ατιμώρητα ; Η Συρία καταστράφηκε ολοσχερώς χωρίς να ριχθεί ούτε μία σφαίρα εναντίον του Ισραήλ. Αιτία ο πατριώτης-νόμιμος πρόεδρος Μπασάρ αλ Ασάντ.
Ποια είναι λοιπόν η διαφορά μεταξύ Λιβάνου και Συρίας; Το ζήτημα δεν αφορά το κίνημα αντίστασης της Χεζμπολάχ, ούτε το κίνημα αντίστασης της Συρίας, αλλά τις επίμονες φιλοδοξίες του Ισραήλ για επέκταση και έλεγχο. Αυτές οι φιλοδοξίες εμφανίστηκαν για πρώτη φορά κατά τη διάρκεια των διαπραγματεύσεων για τη συμφωνία για τα θαλάσσια σύνορα , όταν το Ισραήλ επιδίωξε να μεγιστοποιήσει τα κέρδη το, και στη συνέχεια αποσύρθηκε από τη συμφωνία μετά τη δολοφονία του Γενικού Γραμματέα της Χεζμπολάχ, Χασάν Νασράλα.
Η εδαφική απληστία του εβραϊκού κράτους επανεμφανίστηκε όταν ο Νετανιάχου παρουσίασε στον ΟΗΕ έναν χάρτη της «νέας Μέσης Ανατολής», εξαιρουμένων του Λιβάνου και της Συρίας. Αυτός ο χάρτης αντικατοπτρίζει την δημιουργία του Μεγάλου Ισραήλ και όχι το διεθνές δίκαιο.
Ο Τομ Μπαράκ δήλωσε στην Δαμασκό ότι ο Λίβανος-Συρία αποτελούν μια ενιαία χώρα, απηχώντας την Ισραηλινή γεωπολιτική ρητορική που αλλάζει σύνορα και αναδιαμορφώνει τις γεωστρατηγικές συνθήκες. Ειρήνη για το Ισραήλ σημαίνει διαρκής έλεγχος ασφαλείας δυτικά του ποταμού Ιορδάνη, επιταχυνόμενη εποικιστική δραστηριότητα και στενότερους δεσμούς μεταξύ των Αραβικών κρατών και του Ισραήλ χωρίς καμία συζήτηση για μια τελική επίλυση στο παλαιστινιακό ζήτημα και όχι μόνον. Κυριολεκτικά οι τακτικές του Bibi αποτελούν ένα σύστημα αποτροπής και υποδούλωσης που εξουδετερώνει τα ατνίπαλα έθνη και παράλληλα διαιωνίζει τον έλεγχο επί των Παλαιστινίων.
Οι δηλώσεις του Bibi απορρίπτουν την δημιουργία παλαιστινιακού κράτους μετά τη στρατιωτική επιχείρηση. Οι πολιτικές στην Δυτική Όχθη επιβεβαιώνουν τις δηλώσεις του Αμερικανού Μπαράκ σε πολιτικό και σε ουσιαστικό επίπεδο.
Μια ειρήνη που απαιτείται από μια αδύναμα έθνη-κράτη δεν είναι αρκετή. Η αληθινή ειρήνη ξεκινά όταν το ισχυρότερο μέρος αναγκάζεται να φερθεί στην άλλη πλευρά ως ισότιμο, όχι ως υποτελές. Το Ισραήλ θεωρεί τον εαυτό του υπερδύναμη και θωρεί υποτελείς τα άλλα κράτη βάσει της Παλαιάς Διαθήκης. Αυτή είναι η γεωπολιτική Ουσία οράματός του, που βασίζεται στην βίβλο για την δημιουργία του Μεγάλου Ισραήλ. Τα αδύναμα κράτη δεν μπορούν να απαιτούν ειρήνη. Πρέπει να δημιουργήσουν συνθήκες γεωπολιτικής ισχύος. Να επιβάλλουν τον σεβασμό και να επιβάλλουν την αναγνώριση των δικαιωμάτων τους. Οι Αραβικές εκκλήσεις για ειρήνη αποτελούν μια συμφωνίες υποταγής με βάση τις παγίδες του Θουκυδίδη. --
Το πρώτο βήμα προς την ειρήνη δεν είναι οι υπογραφές συνθηκών. Είναι η ισχυρή πλευρά (Ισραήλ) έτοιμη να αποκηρύξει την κατοχή και την επιθετικότητα. Η Ιραηλινή πλευρά επιδιώκει μόνο την κυριαρχία με το πρόσχημα της ειρήνης και για αυτό αποτελούν ευσεβείς πόθοι οι συνθήκες ειρήνης, ανάμεσα στον ισχυρό και τον αδύνατο.
Ενθαρρύνουν την γενοκτονία. Επί χρόνια γεωπολιτικός άξονας 666 στα ΜΜΕ διαδίδει κάνεμια προπαγάνδα που στοχεύει στον επαναπροσδιορισμό των ηθικών αξιών στην Αραβική συνείδηση. Το Ιράν, η Χεζμπολάχ και όλοι όσοι αντιστέκονται στον άξονα 666 (ΗΠΑ-ΙΣΡΑΗΛ-ΕΕ), παρουσιάζονται ως η αιτία της περιφερειακής κατάρρευσης. Ταυτόχρονα οι εισβολείς και τα συμμαχικά τους καθεστώτα παρουσιάζονται ως οι υπέρμαχοι της ειρήνης και της σταθερότητας !!! Η συλλογική-σιτορική μνήμη σβήνεται συνεχώς από έναν μονόπλευρο διάλογο σχετικά με την «ιρανική απειλή», την «επέκταση της Χεζμπολάχ» ή την ημισέληνο. Παράλληλα τα εγκλήματα που διαπράττονται στο όνομα της «λευθερίας και της δημοκρατίας από Δυτικούς συμμάχους ή Άραβες πληρεξούσιους αποσιωπούνται επιμελώς.
Στις γεωπολιτικές παγίδες των παραγόντων του Διονυσιακού πολιτισμού δεν έπεσαν μόνον οι Έλληνες της αρχαιότητας και του μεσαίωνα. Μεγάλα θύματα αποτελούν και οι νεοέλληνες. Μια τεράστια γεωπολιτική παγίδα είναι η Χιλιαστικού τύπου προσμονή της Αναλαμπής του Ελληνισμού και της Ορθοδοξίας, σε συνδυασμό με την δήθεν διάλυση της Τουρκίας. Στα πλαίσια του υβριδικού πολέμου επί δεκαετίες οδήγησαν τους παρακμιακούς νεοέλληνες στην απόλυτη αδράνεια και σήψη.
Οι εξαθλιωμένοι συνάνθρωποι μας ανέμεναν κατασκευασμένους και ανύπαρκτους σωτήρες. Για να αφανίσουν τον Ελληνισμό και να κυριαρχήσουν γεωπολιτικά σε παγκόσμιο επίπεδο οι μεγάλες δυνάμεις, μετέτρεψαν τους θρύλους και τις παραδόσεις του Ελληνισμού σε "προφητείες" !!! Όμως οι χρησμοί τους αποδείχτηκαν κίβδηλοι όπως των ομοεθνών και ομόθρησκων τους, από τους αρχαίους Δελφούς.
Στην σημερινή εποχή οι πολεμικές και οι υβριδικές συγκρούσεις είναι μόνιμο φαινόμενο. Οι ιστορικές μνήμες γίνονται το απόλυτο γεωπολιτικό όπλο στα πλαίσια των υβριδικών πολέμων και όχι μόνον. Η Ρωσία με την μεγαλύτερη στρατιωτική ισχύ παγκοσμίως ξαναγράψει την ιστορία στο Ουκρανικό μέτωπο.. Διαμορφώνει ενεργά την αφήγηση σχετικά με την επερχόμενη ήττα του γεωπολιτικού άξονα 666.
Παράλληλα οι ενέργειες του Ισραήλ στην Γάζα προέρχονται από εσχατολογικές αφηγήσεις που παρουσιάζουν την σύγκρουση ως μια παράδοση και εντολή του Θεού που προέρχεται από την Παλαιά Διαθήκη. Μεταξύ άλλων έθνη όπως οι Κούρδοι κινητοποιούν τις τραυματικές μνήμες τους για να διεκδικήσουν τα δικαιώματά τους. Ενισχυμένος από τα μέσα κοινωνικής δικτύωσης και την ήπια ισχύ, είναι ο πόλεμος αντιλήψεων ο οποίος καθορίζει τις παγκόσμιες σχέσεις ισχύος. Δυστυχώς το χειρότερο όλων είναι ότι οι Τούρκοι εφαρμόζουν το δόγμα του Θουκυδίδη και των αρχαίων Αθηναίων στην Μήλο. Για αυτό έγινε η κρίση στα ϊμια και οι καθημερινές παραβιάσεις επί δεκαετίες στον θαλάσσιο και εναέριο χώρο.Δυστυχώς τις παγίδες του Θουκυδίδη τις γνωρίζει και ο Ισραηλινός πρωθυπουργός και για αυτό τις εφαρμόζει στην Μέση ανατολή.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου