222%20(1)%20(1)%20(1)%20(1)%20(1).jpg)
Στην σημερινή εργασία θα δούμε για μια ακόμη φορά τις λανθασμένες απόψεις περί Ορθοδοξίας από την ιστοσελίδα Κοσμόθεος.
Γράφει ο Άγγελος-Ευάγγελος Φ. Γιαννόπουλος Γεωστρατηγικός αναλυτής και αρχισυντάκτης του Mytilenepress. Contact : survivroellas@gmail.com-
Πάγια προσωπική μου αρχή είναι ότι όλα τα έθνη έχουν το δικαίωμα να έχουν τις δικές τους πολιτικές-οικονομικές, θρησκευτικές και γεωπολιτικές πεποιθήσεις, με την προϋπόθεση να μην τις επιβάλουν με πλάγιους τρόπους είτε δια της βίας σε λαούς και ανθρώπους που δεν συμφωνούν. Αναφέρομαι πάντοτε στους Φοίνικες που από μονοθεϊστές της Παλαιάς Διαθήκης έγιναν ένθερμοι υποστηρικτές του Διονυσιακού πολιτισμού. Απαγορεύεται η αναδημοσίευση χωρίς την έγγραφη έγκριση του συγγραφέα.
ΙΒΑΝ : GR 1502635980000240200012759-ΑΡΙΘΜΟΣ ΛΟΓΑΡΙΑΣΜΟΥ 0026.3598.24.0200012759 ΕUROBANK Η ΜΕ ΤΗΛΕΦΩΝΙΚΗ-ΑΠΛΗ ΤΑΧΥΔΡΟΜΙΚΗ ΕΠΙΤΑΓΗ ΕΥΑΓΓΕΛΟΣ ΓΙΑΝΝΟΠΟΥΛΟΣ. EΠΙΚΟΙΝΩΝΙΑ : SURVIVORELLAS@GMAIL.COM KAI 6945294197. ΓΙΑ ΝΑ ΜΗΝ ΔΙΑΚΟΨΕΙ ΟΡΙΣΤΙΚΑ ΤΟ ΠΕΡΙΟΔΙΚΟ ΕΙΔΙΚΟΥ ΣΚΟΠΟΥ ΤΗΝ ΛΕΙΤΟΥΡΓΙΑ ΤΟΥ.
Σας ενημερώνω ότι το Mytilenepress λειτουργεί κάτω από τις πιο αντίξοες συνθήκες που έχει βρεθεί ποτέ συνάνθρωπος μας. Οι αιτίες είναι γνωστές και τα ατράνταχτα στοιχεία αναρτημένα στην προσωπική μου ιστοσελίδα και σε άλλες ιστοσελίδες. Οι παράγοντες του Διονυσιακού πολιτισμού εδώ και δεκαετίες επιχειρούν την ηθική-κοινωνική, οικονομική, βιολογική μου εξόντωση για να σταματήσω το λειτούργημα που επιτελώ. Εάν κλείσει το ηλεκτρονικό περιοδικό ειδικού σκοπού η ζημιά θα είναι τεράστια για το έθνος και όχι για το Mpress. Σας καλώ να διαβάσετε προσεκτικά ολόκληρη την εργασία που ακολουθεί. Κλικ επάνω στο κόκκινο πλαίσιο.
Στην σημερινή εργασία θα διαβάσουμε ότι η ιστοσελίδα αυτή θεωρεί υπεύθυνο τον Χριστιανισμό για την δημιουργία του Μωαμεθανισμού !!! Διαβάζουμε απορώντας τα επίμαχα σημεία :
"Προηγούμενα Κεφάλαια: Κεφάλαιο 1 , Κεφάλαιο 2 , Κεφάλαιο 3 , Κεφάλαιο 4
Η απόφαση του Κωνσταντίνου να συνδέσει την τύχη της Αυτοκρατορίας με τον Χριστιανισμό σηματοδότησε μια καμπή, όχι μόνο στην ιστορία της Ρωμαϊκής Αυτοκρατορίας, αλλά και στην παγκόσμια ιστορία. Xωρίς μια Χριστιανική Αυτοκρατορία, το Ισλάμ δεν θα είχε ποτέ αναδυθεί και ο Ιουδαϊσμός πιθανότατα θα είχε εξαφανιστεί προ πολλού (θα επανέλθω σε αυτά τα σημεία αργότερα).
Ήταν η απόφαση του Κωνσταντίνου πολιτική ή θρησκευτική; Η διάκριση δεν μπορεί να γίνει με σαφήνεια εκείνη την εποχή, καθώς κάθε πόλη, βασίλειο ή αυτοκρατορία βρισκόταν υπό την προστασία των θεών της. Ο Ευσέβιος της Καισάρειας καθιστά σαφές ότι ο Κωνσταντίνος επέλεξε τον Χριστό με την πεποίθηση ότι είχε χαρίσει στον πατέρα του και στον εαυτό του την νίκη στο πεδίο της μάχης και ότι θα εξασφάλιζε μια ασφαλή -ευημερούσα βασιλεία.
Όταν νίκησε τον Μαξέντιο, ο Κωνσταντίνος δεν ξαναπάτησε ποτέ στη Ρώμη, μια πόλη αδιόρθωτα πιστή στις παγανιστικές της ρίζες (βλ. το προηγούμενο κεφάλαιο ) και αμέσως μετά την νίκη επί του Λικινίου το 324, ίδρυσε την Κωνσταντινούπολη (εγκαινιάστηκε το 330), όπου τα μόνα θρησκευτικά κτίρια που κατασκευάστηκαν ήταν χριστιανικά.
Ένα χρόνο αργότερα, ανέλαβε την ευθύνη των εκκλησιαστικών υποθέσεων και συγκάλεσε την πρώτη «οικουμενική» σύνοδο στην Νίκαια (σημερινό Ιζνίκ στην Τουρκία). Προήδρευσε, παρευρέθηκε σε ορισμένες από τις συζητήσεις και ανάγκασε όλους τους συγκεντρωμένους επισκόπους να αποδεχτούν την τελική δογματική διακήρυξη ή να αντιμετωπίσουν την εξορία.
Η διαμάχη για τον Άρειο. Το κύριο ζήτημα που διακυβευόταν ήταν η σύγκρουση που είχε ξεσπάσει στη Βόρεια Αφρική μεταξύ του ασκητή ιερέα Άρειου και του επισκόπου Αλεξάνδρειας, Αλεξάνδρου. Και οι δύο δέχονταν ότι ο Χριστός, ο Υιός του Θεού, ήταν επίσης ο Λόγος των Νεοπλατωνιστών, γεννημένος πριν από τη δημιουργία του σύμπαντος. Αλλά ενώ ο Άρειος υποστήριζε ότι ο Υιός ήταν κατώτερος από τον Πατέρα που τον είχε γεννήσει, ο Αλέξανδρος επέμενε ότι ο Υιός ήταν συναιώνιος με τον Πατέρα και ότι και οι δύο ήταν της ίδιας ουσίας.
Η διαμάχη δεν ήταν καινούργια, αλλά είχε λάβει πολιτική διάσταση με την αυτοκρατορική εύνοια που αποδίδεται στον Χριστιανισμό. Την θέση του Αλεξάνδρου υπερασπίστηκε ο νεαρός διάκονος Αθανάσιος, τον οποίο ο Χάρολντ Ντρέικ περιγράφει ως «παθιασμένο, εύγλωττο και αδίστακτο», καθώς κατείχε «τις δεξιότητες ενός σκληροτράχηλου μαχητή και ενός πολιτικού του δρόμου».
Υπό την επιρροή του Αθανασίου η Σύνοδος της Νίκαιας υιοθέτησε ένα ψήφισμα που ονομάζεται Σύμβολο της Πίστεως της Νίκαιας, δηλώνοντας ότι ο Υιός είναι ομοούσιος (της ίδιας ουσίας ή ουσίας) με τον Πατέρα. Ο Άρειος καταδικάστηκε σε εξορία μαζί με τους άκαμπτους υποστηρικτές του.
Ο Πίτερ Χέδερ επισημαίνει ότι « η διαμάχη περί Αρειανών δεν είναι (όπως συχνά παρουσιάζεται) μια ιστορία απόκλισης από ένα σαφώς καθορισμένο και μακροχρόνιο σύνολο χριστιανικών πεποιθήσεων, αλλά ένας έντονος αγώνας για την καθιέρωση ενός για πρώτη φορά ». Είναι επίσης σημαντικό να σημειωθεί ότι, με απόφαση του αυτοκράτορα, η ορθή διδασκαλία (ορθή δόξα ) ανακηρύχθηκε όχι μόνο απαραίτητη για τη σωτηρία, αλλά και νομικά δεσμευτική.
Δυστυχώς για τον Κωνσταντίνο οι θρησκευτικές πεποιθήσεις αντιστέκονται στην πολιτική εξουσία. Πολλοί επίσκοποι που είχαν αναγκαστεί να υπογράψουν το Σύμβολο της Πίστεως της Νίκαιας στην συνέχεια το αναίρεσαν. Υπό την πνευματική ηγεσία του Επισκόπου Νικομηδείας, Ευσέβιου, προέκυψε μια συναίνεση για την αποφυγή της χρήσης του μη ευαγγελικού όρου «ουσία» και για την ονομασία του Υιού απλώς «όμοιος» με τον Πατέρα, ενώ παράλληλα παραδέχονταν, σε αντίθεση με τον Άρειο, ότι ο Υιός υπήρχε από την αιωνιότητα.
Το 328 ο Αθανάσιος αντικατέστησε τον Αλέξανδρο ως Επίσκοπο Αλεξάνδρειας, αλλά το 335, μια αντιπροσωπεία επισκόπων συναντήθηκε με τον Κωνσταντίνο στο Μεγάλο Παλάτι για να απαιτήσει την απομάκρυνσή του. «Ο Αθανάσιος αντιμετώπισε σοβαρές κατηγορίες», εξηγεί ο Χάρολντ Ντρέικ, «όχι μόνο επειδή είχε παράνομα καταλάβει την επισκοπή μιας από τις μεγαλύτερες και σημαντικότερες πόλεις της αυτοκρατορίας, αλλά και επειδή διατήρησε την θέση του με βία και διαφθορά.
Στον ζήλο του να εξαλείψει όλες τις διαφωνούσες φωνές όπως τον κατηγορούσαν οι αντίπαλοί του, είχε ξυλοκοπήσει και φυλακίσει τον αντίπαλο κλήρο και είχε βεβηλώσει την εκκλησιαστική περιουσία». Ο Κωνσταντίνος τον καθαίρεσε και τον εξόρισε στην Τρηρ, όσο το δυνατόν πιο μακριά από την Αιγυπτιακή βάση του. Ανακάλεσε την εξορία του Άρειου και, λίγο πριν πεθάνει, εμπιστεύτηκε την ψυχή του στον Ευσέβιο Νικομηδείας, ο οποίος τον βάπτισε. Από τότε και στο εξής, το Ομοϊκό σύμβολο δυσφημίστηκε στην Κωνσταντινούπολη, όπου όλοι ήταν ικανοποιημένοι με το αόριστο και συναινετικό Ομοϊκό σύμβολο (ο Υιός όμοιος προς τον Πατέρα). Η Αλεξάνδρεια παρέμεινε διαιρεμένη.
Ο Κωνσταντίνος πέθανε το 337 και οι τρεις γιοι του μοίρασαν την αυτοκρατορία μεταξύ τους. Τρία χρόνια αργότερα, μόνο δύο παρέμειναν: ο Κωνστάντιος βασίλευε στην Ανατολή και ο Κώνστας στη Δύση από τα Μεδιολάνα. Ο Αθανάσιος εκμεταλλεύτηκε τον θάνατο του Κωνσταντίνου για να γλιστρήσει στην Αλεξάνδρεια, αλλά εξορίστηκε ξανά από τον Κωνστάντιο, ο οποίος υπερασπίστηκε την ομηρική ορθοδοξία του πατέρα του.
Ωστόσο, ο δύο φορές καθαιρεμένος επίσκοπος κατέφυγε στη Ρώμη και απευθύνθηκε στον συνεπίσκοπό του, τον Επίσκοπο Ιούλιο (ο οποίος δεν ονομαζόταν ακόμη «πάπας»). Ο τελευταίος αγανακτούσε που είχε αποκλειστεί από τις συζητήσεις που αναστάτωναν την ελληνόφωνη Ανατολική Αυτοκρατορία και άδραξε την ευκαιρία να διεκδικήσει την πρωτοκαθεδρία της Ρώμης. «Δεν γνωρίζεις έγραψε ο Ιούλιος στον Επίσκοπο Αντιόχειας, ότι το έθιμο απαιτεί πρώτα να μας γράψουν και μετά να εκδοθεί μια δίκαιη ποινή από αυτό το μέρος;» ( Επιστολή Ιουλίου προς Αντιόχεια, §35) .
Ο δεκαοκτάχρονος Κωνσταντίνος ενεπλάκη στην διαμάχη δίπλα στον Πάπα στο πλαίσιο της αντιπαλότητάς του με τον αδελφό του. Η διαμάχη που είχε ξεκινήσει στην Αλεξάνδρεια είχε γίνει η αρχή ενός σχίσματος μεταξύ της Λατινικής Δύσης και της Ελληνικής Ανατολής.
Αδύναμος, αναποτελεσματικός και ύποπτος για ομοφυλοφιλία, ο Κώνστας έπεσε θύμα πραξικοπήματος το 350. Ο Κωνστάντιος νίκησε τον Δυτικό «σφετεριστή» Μαγνέντιο τρία χρόνια αργότερα και αποκατέστησε την ενότητα της Αυτοκρατορίας. Υπό την ηγεσία του, η φόρμουλα του Ομήρου κατοχυρώθηκε στην Σύνοδο του Σιρμίου (σημερινή Σερβία), επιβλήθηκε στους Ιταλούς επισκόπους στην Σύνοδο του Ρίμινι στην βόρεια Ιταλία (359) και επιβεβαιώθηκε στην γενική Σύνοδο της Κωνσταντινούπολης (360) υπό την προεδρία του αυτοκράτορα.
Μετά τον θάνατο του Κωνστάντιου και τη σύντομη βασιλεία του «αποστάτη» ξαδέλφου του Ιουλιανού, η Αυτοκρατορία διαιρέθηκε ξανά μεταξύ δύο αδελφών, του Βαλεντινιανού στη Δύση και του Ουάλη στην Ανατολή, με κάθε αυτοκράτορα να συμφωνεί με τη γνώμη του ανώτερου επισκόπου του.
Λίγο μετά τους θανάτους του Βαλεντινιανού (375) και του Ουάλη (378), ο Θεοδόσιος έγινε αυτοκράτορας της Ανατολής και αμέσως ξεκίνησε μια εκστρατεία για να επαναφέρει τους Ανατολικούς επισκόπους στο Σύμβολο της Πίστεως-Νίκαιας, το οποίο τροποποιήθηκε ελαφρώς στην Σύνοδο της Κωνσταντινούπολης (381).
Εξόρισε τον Ομηρο επίσκοπο Κωνσταντινούπολης, διόρισε στη θέση του τον ένθερμο Γρηγόριο Ναζιανζηνό και κατέστειλε τις λαϊκές ταραχές που ακολούθησαν. Μετά τον θάνατο του Δυτικού συναυτοκράτορά του Γρατιανού (γιος του Βαλεντινιανού) το 383, ο Θεοδόσιος αυτοανακηρύχθηκε μοναδικός αυτοκράτορας τόσο της Ανατολής όσο και της Δύσης, και το Σύμβολο της Πίστεως της Νίκαιας έγινε για άλλη μια φορά το θεμέλιο της αυτοκρατορικής ορθοδοξίας για πρώτη φορά μετά από πενήντα χρόνια.
Ο θρίαμβος των Χομεουζιανών. Αυτό ωστόσο δεν ήταν αρκετό για να επιλύσει τις διαιρέσεις. Την δεκαετία του 380 ο μη Χριστιανός Αμμιανός Μαρκελλίνος συμφώνησε με τον μέντορά του Αυτοκράτορα Ιουλιανό, ο οποίος υποστήριξε ότι «κανένα άγριο θηρίο δεν είναι τόσο εχθρικό προς την ανθρωπότητα όσο οι Χριστιανοί που έχουν θανάσιμο μίσος ο ένας για τον άλλον » ( Ρωμαϊκή Ιστορία XII.5 ).
Λίγα χρόνια αργότερα, ο Αυγουστίνος σημείωσε με θλίψη ότι οι Χριστιανοί είχαν μόνο έναν θεό, αλλά ήταν πιο διχασμένοι από τους ειδωλολάτρες, οι οποίοι είχαν αρκετούς. Τα γραπτά του μαρτυρούν ότι η «Πόλη του Θεού» η Εκκλησία είχε απήχηση σε φανατικούς λόγους μίσους, εκκλησιαστικά πραξικοπήματα, λιντσαρίσματα και δολοφονίες. Λαμβάνοντας υπόψη το αναθεωρητικό έργο σχετικά με τους διωγμούς των Χριστιανών πριν από το 312, είναι ασφαλές να πούμε ότι η Αυτοκρατορία έγινε πολύ πιο θανατηφόρα για τους Χριστιανούς καθώς εκχριστιανιζόταν περισσότερο.
Ο πιο επιδραστικός εκκλησιαστικός παράγοντας στην αυλή των αυτοκρατόρων Βαλεντινιανού, Γρατιανού και Θεοδοσίου ήταν ο Αμβρόσιος των Μεδιολάνων. Ο Αμβρόσιος δεν ήταν θεολόγος, αλλά ένας οξυδερκής πολιτικός, γιος ενός έπαρχου και ο ίδιος τοπικός επαρχιακός κυβερνήτης. Όταν το Μιλάνο, ως αυτοκρατορική πρωτεύουσα της Δύσης, έχασε τον Ομηρο επίσκοπό του το 374, ο Αμβρόσιος παρενέβη για να διατηρήσει την τάξη, διεκδίκησε την επισκοπική ιδιότητα για τον εαυτό του αφού επευφημήθηκε από το πλήθος, μας λένε οι αγιογράφοι του και έλαβε την έγκριση του αυτοκράτορα Βαλεντινιανού.
Δεν είχε καν βαπτιστεί εκείνη την εποχή, σημειώνει ο Κάρολος Φρίμαν, «αλλά μέσα σε μια εβδομάδα είχε βαπτιστεί και ενθρονιστεί. Η ξαφνική του άνοδος δείχνει τον βαθμό στον οποίο οι πολιτικές ανάγκες και ιδιαίτερα η ανάγκη διατήρησης της τάξης, κυριαρχούσαν πλέον στους εκκλησιαστικούς διορισμούς». Ο Αμβρόσιος διατήρησε ισχυρή επιρροή στον γιο του Βαλεντινιανού, τον Γρατιανό, ο οποίος διαδέχθηκε τον πατέρα του σε ηλικία οκτώ ετών και η επιρροή του αυξήθηκε μόνο υπό τον Θεοδόσιο.
Δεδομένου ότι το Ομηρικό κόμμα τελικά ηττήθηκε και οι νικητές είναι αυτοί που γράφουν την ιστορία, ο τύπος homoios έγινε η «βλασφημία του Σιρμίου». Και σε μια στρατηγική καταδίκης μέσω συσχέτισης, ο Αμβρόσιος δυσφήμισε τους Ομηρικούς ως «Αρειανούς», αν και, σύμφωνα με την Heather, « δεν υπάρχουν στοιχεία ότι ο Ομηρικός Χριστιανισμός είχε άμεση σχέση με τις διδασκαλίες του Άρειου ». Αυτό εξηγεί ο Charles Freeman, « οι Ομηρικοί, οι οποίοι τόνιζαν την «ομοιότητα» μεταξύ του Πατέρα και του Υιού, συγχωνεύτηκαν με εκείνους που πιο κοντά στην αρχική Αρειανή παράδοση, τόνιζαν την ανομοιότητα μεταξύ των δύο ».
Η λέξη Ariani έγινε ένα πολεμικό σύνθημα που χρησιμοποιούσαν οι Καθολικοί για να δηλώσουν κάθε είδους αιρέσεις. Μέχρι τον 13ο αιώνα, ακόμη και ο Καθαροί χαρακτηριζόταν ως Ariana haeresis. Υπό την επίδραση των πηγών τους, οι εκκλησιαστικοί ιστορικοί συνέχισαν να αναφέρονται στους Ομηρικούς ως «Αρειανούς» ή «μετριοπαθείς Αρειανούς» μέχρι που πρόσφατοι μελετητές όπως ο Peter Heather και ο Charles Freeman έβαλαν τέλος σε αυτή την συνήθεια.
Είναι δύσκολο για εμάς σήμερα να καταλάβουμε γιατί οι άνθρωποι θα σκέφτονταν καν να αποφανθούν για ένα μυστήριο όπως η σχέση μεταξύ του Πατέρα και του Υιού - για να μην αναφέρουμε το Άγιο Πνεύμα, το οποίο θα γινόταν το θέμα συζήτησης όταν ο Καρλομάγνος ξεκίνησε μια διαμάχη στην Κωνσταντινούπολη και να καταδικάσουν όσους διαφωνούσαν στην κόλαση.
Αλλά πρέπει να καταλάβουμε ότι η ορθοδοξία ήταν ζήτημα αυτοκρατορικής εξουσίας και ως εκ τούτου, μια δοκιμασία πολιτικής πίστης. Προικισμένοι με πρωτοφανή δικαστικά προνόμια από την εποχή του Κωνσταντίνου, οι επίσκοποι ήταν ηγετικές πολιτικές προσωπικότητες, αντικαθιστώντας την τάξη των Συγκλητικών ως τους νέους κριτές της πολιτικής γνώμης. Ο Χάρολντ Ντρέικ υπογραμμίζει τη σημασία τους στο βιβλίο του «Ο Κωνσταντίνος και οι Επίσκοποι» :
«Οι επίσκοποι. Όχι ο «Χριστιανισμός», μια ιδεολογία, ούτε η «Εκκλησία», ένας αφηρημένος μονόλιθος, αλλά μια συλλογή ηγετών με τοπικές βάσεις εξουσίας που πάνω από τρεις αιώνες, είχαν αναπτύξει μηχανισμούς για να συνεργάζονται ή να σρέφονται ο ένας εναντίον του άλλου για να προωθήσουν τα αμοιβαία τους συμφέροντα και να παρουσιάσουν μια συλλογική εξουσία γενικά ικανή να ελέγξει το ιδιαίτερα ασταθές και αναρχικό δυναμικό του κινήματός τους».
Αυτοί οι επίσκοποι ανταγωνίζονταν για την αυτοκρατορική εύνοια. Το να έχουν τον τελευταίο λόγο σε μια σύνοδο και να κερδίζουν την έγκριση του αυτοκράτορα τους έδινε κύρος και δύναμη. Ήξεραν επίσης πώς να κερδίζουν τον λαό και εκμεταλλεύονταν την φυσική τάση της κοινής γνώμης προς την πόλωση (κανείς δεν προσκολλάται σταθερά σε μια θρησκευτική άποψη, εκτός αν μια αντίπαλη φυλή υποστηρίζει την αντίθετη γνώμη).
Αυτές οι σκέψεις μπορεί να βοηθήσουν στην εξήγηση του γιατί η τριαδική συζήτηση έγινε βίαια πολωμένη μεταξύ των Ομοϊσιανών και των Ομοϊανών. Εξηγούν επίσης γιατί ο Χριστιανισμός της Νίκαιας, αντί να επιτύχει ενότητα υπό τον Θεοδόσιο, θα διαλυόταν από νέα σχίσματα.
Η Σύνοδος της Εφέσου (431) καταδίκασε τους Νεστοριανούς, οι οποίοι πίστευαν ότι η Παναγία ήταν η μητέρα του Χριστού αλλά όχι η «μητέρα του Θεού» και η Σύνοδος της Χαλκηδόνας (451) καταδίκασε τους Μονοφυσίτες, οι οποίοι απέρριψαν την έννοια των δύο φύσεων σε ένα πρόσωπο. Οι Νεστοριανοί θα έβρισκαν καταφύγιο στην Περσία και θα θεωρούνταν ότι είχαν επιρροή στη Χρυσή Ορδή. Οι Μονοφυσίτες θα παρέμεναν ισχυροί στην Αίγυπτο, την Συρία, την Αρμενία και την Μικρά Ασία και δεν θα αντιστέκονταν στην ισλαμική κυριαρχία, προτιμώντας την από τη βυζαντινή καταπίεση.
Εν τω μεταξύ ο αντι-Νίκαιας Χριστιανισμός δεν είχε πει ακόμη τον τελευταίο του λόγο. Μέχρι την τελευταία δεκαετία του πέμπτου αιώνα, σε μια εκπληκτική αντιστροφή της προηγούμενης διαίρεσης μεταξύ Ανατολής και Δύσης, ο Χριστιανισμός είχε γίνει η επίσημη θρησκεία όλων των δυτικών τμημάτων της Αυτοκρατορίας, ενώ στην Ανατολή, ο Νικαίας-Χαλκηδόνας Χριστιανισμός ήταν η αυτοκρατορική ορθοδοξία. Θα στρέψουμε τώρα την προσοχή μας σε αυτό το σε μεγάλο βαθμό ξεχασμένο κομμάτι της αιματηρής θρησκευτικής μας ιστορίας." πηγή: Κοσμόθεος.
Αυτά αναφέρει ο διαχειριστής συγγραφέας της ιστοσελίδας Κοσμόθεος. Εν τούτοις θα πρέπει να αναρωτηθούμε αν αυτά που ισχυρίζεται έχουν επιστημονική βάση. Σε κανένα σημείο δεν παρουσιάζει ατράνταχτα ιστορικά στοιχεία ότι ο Χριστιανισμός "ευθύνεται" για την δημιουργία της Αραβικής αυτοκρατορίας και του Μωαμεθανισμού.
Η Παγκόσμια Ρωμαϊκή αυτοκρατορία με πρωτεύουσα την αρχαία Ρώμη, ήταν δημιούργημα των Ιουδαίων Σιωνιστών-παγανιστών. Οι ίδιοι οι Ρωμαίοι συγκλητικοί δημοσίως με μεγάλη υπερηφάνεια, έλεγαν ότι η αρχαία Ρώμη, ήταν η νέα πόρνη Βαβυλώνα (G Beck-Η Bυζαντινή χιλιετία).
Για όσους δεν γνωρίζουν η Βαβυλώνα ήταν πριν από την Ρώμη το παγκόσμιο κέντρο της Διονυσιακής κουλτούρας. Οι παράγοντες του Διονυσιακού πολιτισμού δεν αποδέχτηκαν ποτέ ότι η αυτοκρατορία του Savaziou-Διόνυσου και του Σιωνισμού, έγινε η κοσμοκρατορία του Χριστού και των Ελλήνων με πρωτεύουσα την Κωνσταντινούπολη. Ήταν αδιανόητο για εκείνους ένα δικό τους δημιούργημα, μια Διονυσιακή αυτοκρατορία να καταλήξει να διοικείται από Έλληνες Χριστιανούς.
Ο παγανισμός εκτός από τον αρχαίο Ελληνικό κόσμο, συμπαρέσυρε στην καταστροφή και την Ρωμαϊκή αυτοκρατορία. Μια από τις βασικές αιτίες παρακμής της Ρωμαϊκής αυτοκρατορίας, ήταν ο θεσμός της σεξουαλικής διαφθοράς και της δουλείας. Αυτός ο θεσμός εμπόδισε την εξέλιξη της κοινωνίας και οικονομίας, καθώς λειτούργησε αποτρεπτικά στην ανάπτυξη νέων παραγωγικών σχέσεων.
Η πτώση της αυτοκρατορίας ήταν πλέον προδιαγεγραμμένη. Οι απλοί Ρωμαίοι στην πλειοψηφία τους ήταν άνεργοι. Ήταν μια εξαθλιωμένη μάζα, μία υποταγμένη τάξη, που το μόνον που ζητούσε ήταν σεξ, σεξουαλική διαφθορά, άρτο και θεάματα. Επίσης μεταξύ πολλών άλλων δεινών, η τοκογλυφία είχε γίνει μiα τεράστια κοινωνική μάστιγα. Η διοικητική παραλυσία, η κοινωνική εξαθλίωση- σεξουαλική διαφθορά και ο ηθικός ξεπεσμός, ήταν άνευ προηγουμένου στην παγκόσμια ιστορία. Η ηθική με την πνευματική κατάπτωση επέφεραν την σήψη-παρακμή, την απελπισία, την αδιαφορία και την αδράνεια.
Ο χρόνος πλέον κυλούσε αντίστροφα για την πανίσχυρη-παγκόσμια Ρωμαϊκή αυτοκρατορία. Ο ηθικός ξεπεσμός στα ανώτερα κοινωνικά στρώματα, στην αριστοκρατία της Ρωμαϊκής κοινωνίας, ήταν δίχως προηγούμενο. Η αριστοκρατία ακολουθούσε κατά πόδας τους αυτοκράτορες. Οι ακολασίες τους και τα αχαλίνωτα σεξουαλικά όργια τους, έμειναν στην ιστορία. Οι πρόστυχες δεν βρίσκονταν μόνον μέσα στα παλάτια των αυτοκρατόρων, αλλά σχεδόν σε όλα τα σπίτια των ευγενών-αξιωματούχων Ρωμαίων.
Η έκφυλη-άρχουσα Ρωμαϊκή τάξη, στις θρησκευτικές τελετές έκανε τρομερά όργια. Εξαντλημένοι οι Ρωμαίοι μετά από τόση σήψη-παρακμή, έπεφταν σε βαριά κατάθλιψη και αδράνεια. Πολλοί Ρωμαίοι αηδιασμένοι από τέτοιου είδους ανήθικες απολαύσεις, και από τον άρρωστο-εωσφορικό τρόπο ζωής αυτοκτονούσαν. Άλλοι ήταν σωματικά-ψυχικά ερείπια, και επιθυμούσαν μία καινούρια ζωή.
Ο ηθικός ξεπεσμός δεν περιορίζονταν μόνον στις ανώτερες κοινωνικές τάξεις, καθώς έφτανε ως τα κατώτερα στρώματα της κοινωνίας. Οι κατώτερες τάξεις με την σειρά τους, έκαναν ότι μπορούσαν, προκειμένου και αυτές να ανέβουν στην κλίμακα της ανηθικότητας και του εκφυλισμού. Ο θεσμός του γάμου είχε εξευτελισθεί, οι οικογένειες είχαν διαλυθεί, η κοινογαμία είχε γενικευθεί, οι άνδρες και οι γυναίκες συναγωνιζόταν στην πορνεία, όπως γίνεται και στην εποχή μας. Η πορνεία είχε λάβει ανεξέλεγκτες και φοβερές διαστάσεις.
Η ανηθικότητα και τα όργια έχουν και αυτά τα όριά τους. Για αυτό αηδιασμένοι και αυτοί από αυτόν τον αδιέξοδο Ρωμαϊκό τρόπο ζωής, εναπόθεσαν τις ελπίδες τους για μία καλύτερη ζωή στον πραγματικό Σωτήρα – Λυτρωτή, τον Ιησού Χριστό. Η Ρωμαϊκή αυτοκρατορία ήταν η μοναδική η οποία είχε διάρκεια ζωής 1204 χρόνια εξαιτίας του Αιρστόκλειου πολιτισμού.
Δεν ήταν τυχαία ιστορικά γεγονότα ότι ο Τίμιος Σταυρός βρέθηκε για πρώτη φορά επί βασιλείας του Αγίου Κωνσταντίνου, όταν παραχωρήθηκε η Ρωμαϊκή εξουσία στους Έλληνες και επέστρεψε στα Ιεροσόλυμα από τον πρώτο Έλληνα αυτοκράτορα που ανέβηκε στον Ρωμαϊκό θρόνο της Κωνσταντινουπόλεως.
Τα δύο μεγίστης-παγκόσμιας σημασίας γεγονότα δείχνουν ότι οι αναγεννημένοι από την Ορθοδοξία Έλληνες, είχαν την ευλογία και την απόλυτη στήριξη του Χριστού να διοικήσουν την παγκόσμια Ρωμαϊκή αυτοκρατορία για να διδάξουν τον Θεό-Δημιουργό του Μέγα Αριστοκλή και τον Ελληνικό πολιτισμό στα έθνη κατά τους μεσαιωνικούς χρόνους.
Ότι είμαστε ως έθνος το οφείλουμε στον Χριστό, τον Άγιο Κωνσταντίνο, την Αγία Ελένη, τον Μέγα Αριστοκλή, τον Ηρόδοτο και στους τρεις Ιεράρχες. Για την αλλαγή της παγκόσμιας ιστορίας, για όλα τα κοσμοϊστορικά γεγονότα αιτία είναι ο Ιησούς Χριστός, ο Άγιος Κωνσταντίνος, η Αγία Ελένη, οι τρεις ιεράρχες και ο Μέγας Αριστοκλής. Εκείνοι άλλαξαν την ιστορία της ανθρωπότητας. Ήταν η αιτία για την δημιουργία της πρώτης και μοναδικής Ορθόδοξης- παγκόσμιας αυτοκρατορίας.
Ήταν οι δημιουργοί της πρώτης και μοναδικής Ορθόδοξης- παγκόσμιας αυτοκρατορίας. Ο Κωνσταντίνος αντιλαμβάνεται ότι ήδη έχουμε μια αλλαγή στην παγκόσμια ιστορία καθώς ο Ιουδαϊκός χριστιανισμός άρχισε να εξελληνίζεται μέσα από την χρήση της Ελληνικής γλώσσας και του πολιτισμού. Την αλλαγή αυτή την θεμελίωσαν οριστικά οι τρεις ιεράρχες με την είσοδο των διδαχών του Αριστοκλή στον χριστιανισμό.
Η μεταστροφή της Ορθοδόξου πίστεως από τον Διονυσιακό-Ιουδαϊκό στον Ελληνικό πολιτισμό, δημιούργησε τις προϋποθέσεις για την παγκοσμιότητα της Ορθοδοξίας, του Ευαγγελίου, του κλασικού πολιτισμού και του Ελληνικού Imperium Romanum.
Ο Μέγας Αριστοκλής μαζί με τον σωτήρα Ιησού Χριστό διαμόρφωσαν ηθικά και πνευματικά ολόκληρη την Ρωμαϊκή αυτοκρατορία, διότι εξ αρχής ο Χριστιανισμός με τον Ελληνισμό, είχαν τα ίδια ηθικά αξιώματα στους περισσότερους τομείς. Ενδεικτικό περί αυτού ήταν ότι τρία από τα τέσσερα Ευαγγέλια γράφτηκαν απευθείας στην Ελληνική γλώσσα, όπως επίσης οι πράξεις των Αποστόλων, οι επιστολές του Αποστόλου των εθνών Παύλου, καθώς και τα πρώτα άρθρα της Ορθόδοξης, Χριστιανικής θεολογίας.
Η ίδρυση της παγκόσμιας Ρωμαϊκής αυτοκρατορίας από τους Ιουδαίους ένωσε όλη την οικουμένη. Αυτό έφερε την υποταγή των εθνών, κατάργησε τα σύνορα στην Μεσόγειο, Ευρώπη, Μικρά Ασία. Βόρεια Αφρική κλπ, και σχημάτισε την πατρίδα που γεννήθηκε η Ελληνορθοδοξία. παράλληλα δημιούργησε τις προυποθέσεις για την απελευθέρωση του Ελληνικού έθνους, το οποίο έφτασε στο απόγειο του, με την ανάληψη διοικήσεως του Ρωμαϊκού κράτους. Οι Έλληνες των μεσαιωνικών αιώνων μέσα από την ηθική, την πίστη και την παιδεία έγιναν κληρονόμοι μιας παγκόσμιας αυτοκρατορίας (Ρωμαϊκή) και μια παγκόσμιας θρησκείας (Χριστιανισμός).
Ο Χριστιανισμός αναδύθηκε και έγινε παγκόσμια θρησκεία με την εισαγωγή των Πλατωνικών διδασκαλιών από τους τρείς ιεράρχες και η αρχαία Ελληνική σοφία διασώθηκε και διατηρήθηκε στους αιώνες μέσα από την ενσωμάτωση της στην Ορθόδοξη-Χριστιανική πίστη. Κυριολεκτικά ο Ελληνισμός αναστήθηκε από την Ορθοδοξία. Με την ανάληψη διοικήσεως του Ρωμαϊκού κράτους από τους Έλληνες η ετοιμοθάνατη από τον Διονυσιακό πολιτισμό αυτοκρατορία έγινε το πιο ισχυρό κράτος στον κόσμο και περιλάμβανε τα πιο πολιτισμένα τμήματα της ανθρωπότητας.
Την διοίκηση του Imperium Romanum μοιράστηκαν οι αρχαίοι Ρωμαίοι και οι Έλληνες του μεσαίωνα. Οι Ρωμαίοι από την εποχή του Οκταβιανού μέχρι την εποχή του Αγίου Κωνσταντίνου. Από το 324 εως το 610 μ.Χ. έχουμε μια μεταβατική περίοδο και συνδιοίκηση του Ρωμαϊκού κράτους από τους Ρωμαίους και τους Έλληνες. Το 610 μ.Χ. ολοκληρώνεται ο εξελληνισμός της αυτοκρατορίας και ανέρχεται στον θρόνο της Κωνσταντινουπόλεως ο πρώτος Έλληνας-Χριστιανός αυτοκράτορας. Αντιθέτως το κράτος του Αλέξανδρου είχε διάρκεια ζωής μόνο μερικά χρόνια. Η Διονυσιακή αυτοκρατορία του Αλέξανδρου διαλύθηκε σε χρόνο ρεκόρ.
Οι κατακτήσεις του κατέρρευσαν αμέσως μετά τον θάνατο του. Η βασική αιτία για την διάλυση ήταν ο Διονυσιακός πολιτισμός. Η "αυτοκρατορία" του Αλέξανδρου ήταν δομημένη με βάση την Διονυσιακή κουλτούρα για αυτό διαλύθηκε ταχύτατα. Αντιθέτως το Imperium Romanum του Βοσπόρου με θεμέλια τον Αριστόκλειο πολιτισμό και την Ορθοδοξία υπήρξε η μακροβιότερη αυτοκρατορία όλων των εποχών.
Όσα έθνη η αυτοκρατορίες ασπαστούν τον Διονυσιακό πολιτισμό καταρρέουν είτε αφανίζονται για πάντα και περνούν στην ιστορία. Είναι διαχρονικά-ιστορικά και επιστημονικά αποδεδειγμένο ότι οι αυτοκρατορίες-έθνη που μετέχουν στα Διονυσιακά δρώμενα καταστρέφονται, ένα τμήμα των νεοελλήνων διαδίδει Χιλιαστικές πλάνες τις οποίες διαψεύδουν επιστημονικά σύγχρονοι Πατέρες της Εκκλησίας και Πανεπιστημιακοί. Με κορωνίδα την "ανάσταση του Βατάτζη, εξαπατούν και αποκοιμίζουν τους ανυποψίαστους συνανθρώπους μας.
Αν και δεν ήταν στόχος του Μ. Αλέξανδρου, εν τούτοις μέσα από την κατάκτηση του Περσικού έθνους δημιουργήθηκαν οι γεωστρατηγικές-γεωπολιτικές συνθήκες για την ίδρυση της Ρωμαϊκής "δημοκρατίας" η οποία στην συνέχεια ονομάστηκε αυτοκρατορία. Με την κατάκτηση της Περσικής αυτοκρατορίας των Αχαιμενιδών και κάτω από τις γεωστρατηγικές-γεωπολιτικές συνθήκες που διαμορφώθηκαν, έλαβαν την απόφαση οι παράγοντες του Διονυσιακού πολιτισμού να ιδρύσουν την Ρωμαϊκή "δημοκρατία".
Με την κατάκτηση την Περσικής-Διονυσιακής αυτοκρατορίας των Αχαιμενιδών από τον Μ. Αλέξανδρο, οι παράγοντες της Διονυσιακής κουλτούρας αποφάσισαν να δημιουργήσουν μια Διονυσιακή αυτοκρατορία από τα δυτικά.
Για αυτό δημιούργησαν το Imperium Romanum. Γεωπολιτικός στόχος ήταν να είναι ο Ελληνισμός ανάμεσα σε δύο παγκόσμιες-Διονυσιακές αυτοκρατορίες. Σε περίπτωση που απελευθερωθούν οι Έλληνες του μεσαίωνα από τον Ρωμαϊκό ζυγό, να επιτεθεί η Περσική αυτοκρατορία των Σασσανιδών. Οι πρόγονοι μας απελευθερώθηκαν από την Ρωμαϊκή δουλεία και στην συνέχεια τους ανατέθηκε η εξουσία του Ρωμαϊκού κράτους από τον Άγιο-Μέγα Κωνσταντίνο.
Οι Έλληνες ως διοικητές του Imperium Romanum του Βοσπόρου, θα κατακτήσουν την Διονυσιακή-Περσική αυτοκρατορία. Συνεπώς κατακτώντας ειρηνικά την ελευθερία τους και την διοίκηση του Ρωμαϊκού κράτους, επέτυχαν στην συνέχεια την κατάκτηση της Περσικής αυτοκρατορίας κατόπιν απρόκλητης πολεμικής επιθέσεως.
Οι Έλληνες του μεσαίωνα μετέτρεψαν την δυτική-Διονυσιακή αυτοκρατορία σε Ελληνοχριστιανική χωρίς να χρειαστεί να πολεμήσουν. Με όπλα τον πολιτισμό και την Χριστιανική θρησκεία, η μεσαιωνική Ελλάς έγινε το μοναδικό έθνος στον κόσμο που κατέκτησε την ελευθερία του και διοίκησε μια παγκόσμια αυτοκρατορία. Ένα ακόμη ασύλληπτο παγκόσμιο επίτευγμα του Ελληνισμού, που δεν επέτυχε και δεν θα επιτύχει κανένα άλλο έθνος.
Οι σιωνιστές μετά την συντριβή της Περσικής αυτοκρατορίας των Σασσανιδών από τον Μέγα Ηράκλειο δεν πίστευαν τι είχε συμβεί. Αυτό διότι οι Έλληνες έγιναν από σκλάβοι διοικητές στο ένα τους δημιούργημα που ήταν το Ρωμαϊκό κράτος και με την ανάληψη της εξουσίας στο imperium romanum, επέτυχαν να καταστρέψουν μέσα από αμυντικούς-νόμιμους πολέμους δια παντός το άλλο κρατικό μόρφωμα τους την Περσική-Διονυσιακή αυτοκρατορία.
Όταν οι Έλληνες ξαναέγιναν παγκόσμιοι κυρίαρχοι με την κατάκτηση της Περσικής αυτοκρατορίας το 628 μ.Χ. τότε πήραν την απόφαση να δημιουργήσουν τον μωαμεθανισμό και την Αραβική αυτοκρατορία. Ο αποκλειστικός τους σκοπός ήταν να κατακτήσουν την Ελληνική-Ρωμαϊκή αυτοκρατορία.
Τότε συμβαίνει κάτι ακόμη το μοναδικό. Ένας λαός αγράμματος, αναλφάβητος, ο οποίος ζούσε στην έρημο μια νομαδική ζωή, έγινε μέσα σε έξι χρόνια παγκόσμια υπερδύναμη, με αποτέλεσμα να πάρει πίσω ολόκληρη την Περσική αυτοκρατορία την Μεσοποταμία, την Συρία και την Αίγυπτο από τους Έλληνες.
Αυτοί ήταν οι Άραβες, οι οποίοι μόλις είχαν ασπασθεί τον μωαμεθανισμό. Ακόμη και οι αρχαίοι Έλληνες με τον κορυφαίο πολιτισμό στον κόσμο πέρασαν αιώνες για να γίνουν κοσμοκράτορες, αυτοκράτορες. Όμως οι αγράμματοι Άραβες χρειάστηκαν μόνον έξι χρόνια. Αυτό διότι από πίσω τους βρισκόταν οι παράγοντες του Διονυσιακού πολιτισμού (νέα τάξης πραγμάτων).
Η Ελλάδα ήταν πάντοτε το παγκόσμιο κέντρο του πολιτισμού, με πρωτεύουσες την αρχαία Αθήνα και την Βασιλεύουσα-Κωνσταντινούπολη. Εν τούτοις ως έθνος με τον κορυφαίο πολιτισμό στον κόσμο, χρειάστηκε να περάσουν αιώνες για να γίνει ο Ελληνισμός παγκόσμια αυτοκρατορία (324 -1204 μ.Χ.). Για αυτό έπρεπε να περάσει ένα λογικό-ικανό χρονικό διάστημα, ώστε να συνειδητοποιήσουν τι είχε γίνει με τους Άραβες, κατά την εποχή του Ηράκλειου.
Όλα τα μεγάλα βασίλεια του κόσμου δημιούργησαν πρώτα πολιτισμό, οικονομία, διοίκηση, στρατό και πέρασαν αρκετοί αιώνες, είτε πολύ μεγάλο χρονικό διάστημα, για να επιτύχουν τους σκοπούς τους, ώστε να γίνουν αυτοκρατορίες και ισχυρά βασίλεια.
Σε ολόκληρη την παγκόσμια ιστορία μόνον οι Άραβες μέσα σε έξι χρόνια χωρίς να έχουν καθόλου, πολιτισμό, οικονομία, διοίκηση έγιναν παγκόσμια υπερδύναμη. Αυτή ήταν η αντίστοιχη Αραβική “Άνοιξη” του μεσαίωνα από την νέα τάξη πραγμάτων και τους μετόχους των Διονυσιακών αξιωμάτων. Την ίδια ακριβώς τακτική ακολούθησαν μερικούς αιώνες αργότερα με τον μοναδικό φαινόμενο της Ελληνικής και της παγκόσμιας ιστορίας.
Στην παγκόσμια ιστορία ιστορία ελάχιστες περιοχές υπήρξαν τόσο κρίσιμες-επικίνδυνες και καθοριστικές όσο η Περσία-Μέση Ανατολή.
Εκεί κρίθηκε το μέλλον του Ελληνισμού και η συνέχεια του μέχρι σήμερα.
Βρισκόμενη στο σταυροδρόμι αυτοκρατοριών από την Μεσόγειο έως την Κεντρική Ασία, η Περσία έχει γίνει μάρτυρας της πορείας των διάφορων κατακτητών. Τα Περσικά εδάφη έχουν μεταμορφώσει ή καταστρέψει διάφορα έθνη. Για αυτό μεταξύ άλλων θεωρείται η Περσία (Σημερινό Ιράν), τεράστιας γεωπολιτικής σημασίας.
Σε αντίθεση με το Αφγανιστάν η Περσία θεωρείται κομβικής σημασίας καθώς έχει τις ρίζες της σε μια βαθύτερη και μακρόχρονη ιστορία. Από τον Μέγα Αλέξανδρο και τον Μέγα Ηράκλειο μέχρι τους απογόνους του Τζένγκις Χαν, το βρετανικό και ρωσικό «Μεγάλο Παιχνίδι», η Περσία υπήρξε το πεδίο δοκιμών όπου τα όνειρα για αυτοκρατορίες έσβησαν.
Η Κληρονομιά των Αχαιμενιδών.
Η Περσία δεν ήταν απλώς ο στόχος αυτοκρατοριών. Ήταν η πρώτη παγκόσμια-Διονυσιακή αυτοκρατορία. Η Αυτοκρατορία των Αχαιμενιδών ιδρύθηκε από τον Κύρο, εκτεινόταν από την κοιλάδα του Ινδού μέχρι το Αιγαίο Πέλαγος. Ήταν ένα μοντέλο αυτοκρατορικής-Διονυσιακής διοίκησης, ανοχής και υποδομής. Αλλά το η αποδοχή των Διονυσιακών αξιωμάτων και οι επιθέσεις στην Ελλάδα κατά την αρχαία και την μεσαιωνική περίοδο θα γινόταν η αχίλλειος πτέρνα της.
Όταν ο Μέγας Αλέξανδρος εισέβαλε στην Περσία το 334 π.Χ., έθεσε υπό αμφισβήτηση τον παγκόσμιο Διονυσιακό πολιτισμό που υπηρέτησε με τόσο πάθος η Μητέρα του Ολυμπιάδα. Αν και νίκησε τον Δαρείο Γ΄ και έκαψε την Περσέπολη σε μια συμβολική πράξη κατάκτησης, η Περσία δεν εξαφανίστηκε. Αντίθετα διέλυσε Αλέξανδρο. Η αυτοκρατορία του Αλεξάνδρου διαμελίστηκε όμως η Περσία επέζησε και επανήλθε πιο δυναμικά την μεσαιωνική περίοδο με την δυναστεία των Σασσανιδών !!!
Καθώς η Ρωμαϊκή Αυτοκρατορία επεκτεινόταν προς τα ανατολικά ήρθε επανειλημμένα σε συγκρούσεις με τις δυναστείες των Πάρθων και των Σασσανιδών της Περσίας. Αυτές οι συγκρούσεις διήρκεσαν αιώνες και εξάντλησαν τους οικονομικούς και ανθρώπινους πόρους της Imperiym Romanum.
Ενδεικτική ήταν η Μάχη στην οποία ο Ρωμαίος στρατηγός Κράσσος , o πλουσιότερος Ρωμαίος της εποχής του, ηγήθηκε μιας εκστρατείας και υπέστη μια από τις χειρότερες ήττες της Ρώμης. Η ήττα αποτέλεσε ένα τραγικό-γεωπολιτικό σύμβολο της Ρωμαϊκής δυναμικής. Ο συνετός στρατηγός Κράσσος που έσωσε την Ρώμη από τους επαναστατημένους σκλάβους τους Σπάρτακου, σκοτώθηκε εξαιτίας της αλαζονείας του.
Ο Μέγας Ηράκλειος κατάφερε να αντιστρέψει τα παγκόσμια δεδομένα και να κατακτήσει την Περσική αυτοκρατορία κάτω από τις πιο δυσμενείς συνθήκες που βρέθηκε ποτέ στρατηγός-αυτοκράτορας. Μετά την μεγαλύτερη ήττα όλων των εποχών στην παγκόσμια ιστορία από βασιλιά Ηράκλειο, οι παράγοντες του Διονυσιακού πολιτισμού δημιούργησαν τον Μωαμεθανισμό.
Η Αραβική Κατάκτηση της Περσίας. Η Ισλαμική κατάκτηση της Περσίας (633–654 μ.Χ.) σηματοδότησε το τέλος της Σασσανιδικής Αυτοκρατορίας. Εν τούτοις δεν ήταν το τέλος Περσικής-πολιτιστικής ταυτότητας. Οι Άραβες κέρδισαν τον πόλεμο όμως με την πάροδο του χρόνου, ο περσικός πολιτισμός, η γλώσσα και τα διοικητικά συστήματα επηρέασαν βαθιά τον ισλαμικό κόσμο.
Το Χαλιφάτο των Αββασιδών παρά την Αραβική του προέλευση ήταν δομημένο επάνω στις Περσικές παραδόσεις. Πέρσες λόγιοι όπως ο Αβικέννας και ποιητές όπως ο Ρουμί διαμόρφωσαν την πνευματική ψυχή του Ισλαμικού κόσμου. Επί της ουσίας δεν είχαμε την καταστροφή μιας αυτοκρατορίας, αλλά για την Διονυσιακή μετενσάρκωσή της σε μια νέα μορφή. Η Περσία χάθηκε με την αρχαία της μορφή και συνέχισε μέσα από τον Αραβικό πολιτισμό που ήταν βαθιά Περσικός.
Τι καθιστά την Περσία τόσο τρομερή πρόκληση για τις αυτοκρατορίες;
Η Περσία είναι μια χώρα με ερήμους, βουνά και οροπέδια. Το έδαφός της αποθαρρύνει τους εισβολείς, επιμηκύνει τις γραμμές ανεφοδιασμού και ευνοεί τους αμυνόμενους. Με χιλιετίες ιστορίας, γλώσσας, λογοτεχνίας και θρησκευτικής παράδοσης στον Διονυσιακό πολιτισμό, η περσική ταυτότητα δεν γίνεται να εξαφανιστεί εύκολα. Επιβιώνει από κατακτήσεις και ξεπερνά τις ιδεολογίες. Η Περσία συχνά απορροφούσε τους κατακτητές της μέσα στο πολυπολικό σύστημα φυλετικών, θρησκευτικών και περιφερειακών δεσμών πίστης, στο οποίο ήταν δύσκολο να αλλάξουν οι ξένοι εισβολείς.
Κάθε αυτοκρατορική κατάρρευση στην Περσία γέννησε νέες πολιτισμικές αναγεννήσεις, από τον Ζωροαστρισμό μέχρι το Σιιτικό Ισλάμ, από την αρχιτεκτονική των αρχαίων Περσών μέχρι τον σύγχρονο-Ιρανικό εθνικισμό. Διαχρονικά η Περσία αντανακλά τις φιλοδοξίες των αυτοκρατοριών, αποκαλύπτοντας συχνά τις αδυναμίες τους. Απορροφά τους εισβολείς, τους αναδιαμορφώνει και τους ξεπερνά.
Στην Περσική γη η ιστορία δεν σταματάει απλά μεταμορφώνεται και διαφοροποιείται με βάση την Διονυσιακή κουλτούρα. Οι αυτοκρατορίες πεθαίνουν επειδή η Περσία είναι πολιτιστικά αήττητη ως εκλεκτό μέλος του Διονυσιακού πολιτισμού. Αποτελεί ένα αήττητο Διονυσιακό πνεύμα. Και αυτό είναι ίσως το πιο επικίνδυνο σημείο για εχθρούς και φίλους. Μην ξεχνάτε ότι η Περσία επέζησε ακόμη και από την εισβολή του Τιμούρ (Ταμερλάνος) !!!
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου