%20(2)%20(2)%20(2)%20(1).jpg)
Η έλλειψη παιδείας-αγωγής οδηγεί στην απάθεια, στην αδιαφορία και στην Διονυσιακή εξαθλίωση.
Γράφει ο Άγγελος-Ευάγγελος Φ. Γιαννόπουλος Γεωστρατηγικός αναλυτής και αρχισυντάκτης του Mytilenepress. Contact : survivroellas@gmail.com-
Πάγια προσωπική μου αρχή είναι ότι όλα τα έθνη έχουν το δικαίωμα να έχουν τις δικές τους πολιτικές-οικονομικές, θρησκευτικές και γεωπολιτικές πεποιθήσεις, με την προϋπόθεση να μην τις επιβάλουν με πλάγιους τρόπους είτε δια της βίας σε λαούς και ανθρώπους που δεν συμφωνούν. Αναφέρομαι πάντοτε στους Φοίνικες που από μονοθεϊστές της Παλαιάς Διαθήκης έγιναν ένθερμοι υποστηρικτές του Διονυσιακού πολιτισμού. Απαγορεύεται η αναδημοσίευση χωρίς την έγγραφη έγκριση του συγγραφέα.
ΙΒΑΝ : GR 1502635980000240200012759-ΑΡΙΘΜΟΣ ΛΟΓΑΡΙΑΣΜΟΥ 0026.3598.24.0200012759 ΕUROBANK Η ΜΕ ΤΗΛΕΦΩΝΙΚΗ-ΑΠΛΗ ΤΑΧΥΔΡΟΜΙΚΗ ΕΠΙΤΑΓΗ ΕΥΑΓΓΕΛΟΣ ΓΙΑΝΝΟΠΟΥΛΟΣ. EΠΙΚΟΙΝΩΝΙΑ : SURVIVORELLAS@GMAIL.COM KAI 6945294197. ΓΙΑ ΝΑ ΜΗΝ ΔΙΑΚΟΨΕΙ ΟΡΙΣΤΙΚΑ ΤΟ ΠΕΡΙΟΔΙΚΟ ΕΙΔΙΚΟΥ ΣΚΟΠΟΥ ΤΗΝ ΛΕΙΤΟΥΡΓΙΑ ΤΟΥ.
Σας ενημερώνω ότι το Mytilenepress λειτουργεί κάτω από τις πιο αντίξοες συνθήκες που έχει βρεθεί ποτέ συνάνθρωπος μας. Οι αιτίες είναι γνωστές και τα ατράνταχτα στοιχεία αναρτημένα στην προσωπική μου ιστοσελίδα και σε άλλες ιστοσελίδες. Οι παράγοντες του Διονυσιακού πολιτισμού εδώ και δεκαετίες επιχειρούν την ηθική-κοινωνική, οικονομική, βιολογική μου εξόντωση για να σταματήσω το λειτούργημα που επιτελώ. Εάν κλείσει το ηλεκτρονικό περιοδικό ειδικού σκοπού η ζημιά θα είναι τεράστια για το έθνος και όχι για το Mpress. Σας καλώ να διαβάσετε προσεκτικά ολόκληρη την εργασία που ακολουθεί. Κλικ επάνω στο κόκκινο πλαίσιο.
Αυτά είναι από τα πιο επικίνδυνα συμπτώματα μιας Διονυσιακής κοινωνίας σε μεγάλη παρακμή και σήψη. Οι κάτοικοι είναι προκλητικά και τραγικά απαθείς-αδιάφοροι, απέναντι στους εμπρησμούς, τον covid, τα εμβόλια, τα μνημόνια, την εισβολή, τα προσχεδιασμένα εγκλήματα (Τέμπη, Πλημμύρες στην Θεσσαλία Σεπτέμβριος 2023, την Δολοφονία Κατσουρή, το Μάτι, τον Διονυσιακό πολιτισμό και τις εθνοκτόνες συνέπειες. (1)
Aυτό συμβαίνει διότι αρκετοί δεν έχουν παιδεία και θεωρούν ότι τα προβλήματα πρέπει να απασχολούν όλους τους άλλους, εκτός από τους ίδιους. To έθνος βρίσκεται στην πιο κρίσιμη καμπή της ιστορίας του.
Στα πλαίσια της αιώνιας σύγκρουσης των δύο παγκόσμιων πολιτισμών του Αριστόκλειου και του Διονυσιακού, παρά τις διδασκαλίες και την επικράτηση του Χριστιανισμού, η ιστορία της ανθρωπότητας είναι κατά κύριο λόγο στρατιωτική, γραμμένη με αίμα και φρικτά μαρτύρια-καταστροφές.
Διαχρονικά το μέλλον της ανθρωπότητας καθορίζεται από τα μεγάλα πολεμικά γεγονότα. Τα υπόλοιπα γεγονότα έχουν δευτερεύουσες συνέπειες, σε σχέση με όσα διαδραματίζονται στα πεδία των μαχών. Πατήρ πάντων ο πόλεμος, όπως δίδαξε ο Μέγας προσωκρατικός Φιλόσοφος Ηράκλειτος.
"Πόλεμος πάντων μεν πατήρ εστί, πάντων δε βασιλεύς, και τους μεν θεοὺς έδειξε τους δε ανθρώπους, τους μεν δούλους εποίησε τους δε ελευθέρους." Ο πόλεμος είναι ο πατέρας όλων, ο βασιλεύς των πάντων, και άλλους τους κατέστησε θεούς και άλλους ανθρώπους, άλλους τους έκανε δούλους και άλλους ελεύθερους. (Ηράκλειτος Fragmenta, απόφθεγμα 53, H. Diels and W. Kranz, «Die Fragmente der Vorsokratiker», vol. 1, 6th edn., Berlin: Weidmann, 1951: 150-182).
Ήταν η πρώτη μεγάλη και καθοριστικής σημασίας, νίκη των Tούρκων, επί των Ελλήνων της Ρωμαϊκής αυτοκρατορίας, από την ημέρα που οι Σιωνιστές, τους έδωσαν το χρίσμα, να αντικαταστήσουν τους Άραβες, στην προσπάθεια αφανισμού του Ελληνικού έθνους, και της Ρωμαϊκής αυτοκρατορίας.
Οι Άραβες είχαν εξασθενήσει ως πολιτική και στρατιωτική δύναμη, εξαιτίας της θρυλικής-Ελληνικής τριανδρίας αυτοκρατόρων (Βασίλειος Β, Άγιος Νικηφόρος Φωκάς και Ιωάννης Τσιμισκής-Κουρκουάς). Για αυτό αμέσως η νέα τάξη πραγμάτων, έφερε στην θέση των Αράβων, τους Σελτζούκους Τούρκους, ώστε να μην σταματήσουν οι συνεχόμενες επιθέσεις, όλων εκείνων των αιώνων, από τις νεοταξικές-εωσφορικές δυνάμεις. Οι Τούρκοι από την ημέρα, που ασπάστηκαν τον Μωαμεθανισμό, έγιναν οι πιο πιστοί και φανατικοί Ισλαμιστές στον κόσμο, μέχρι και την σύγχρονη εποχή.
Άξιος τιμής σε μία πόλη είναι όποιος δεν αδικεί. Όμως όλα τα αξιώματα και τις τιμές μιας πόλεως, της αξίζουν όσοι εμποδίζουν τις αδικίες που γίνονται (Αριστοκλής-Νόμοι). Είναι προτιμότερο να αδικηθείς, παρά να αδικήσεις και να κάνεις κάτι κακό μας. Η κακία είναι αμάθεια δίδαξε μεταξύ πολλών άλλων ο Ύπατος των Φιλοσόφων Μέγας Αριστοκλής.
Εάν δεν υπάρχει πραγματική δικαιοσύνη-αξιοκρατία θα καταρρεύσει το κράτος του Θεού (Άγιος-αυτοκράτορας Νικηφόρος).
Για αυτό αναφερόταν στους νόμους του Imperium Romanum. Oi Έλληνες-Ρωμαίοι υπήκοοι εκτός από ελεύθεροι πρέπει να αντιμετωπίζονται από ένα κράτος δικαίου, να μην ταπεινώνονται-ατιμάζονται και να μην αδικούνται.
Οι Έλληνες που αγωνίζονται για τον πολιτισμό και την πίστη πρέπει να έχουν την καλύτερη αντιμετώπιση από τους αξιωματικούς, καθώς και από τους πολιτικούς-δημοσίους υπαλλήλους. Ενδεικτικά ο Άγιος-Βασιλιάς Νικηφόρος τονίζει την διαχρονική επικινδυνότητα των εφοριακών και των δικαστών. (Άγιος Pallida Mors Saracenorum).
Οι εφοριακοί-δικαστές και γενικότερα οι υπάλληλοι του Ιmperium Romanun σύμφωνα με τον Άγιο-αυτοκράτορα Νικηφόρο Β Φωκά είναι ανθρωπάκια που δεν ωφελούν σε τίποτα το Ελληνικό έθνος-κράτος, διότι δεν ενεργούν για το κοινό καλό γιατί κατατρέχουν τους φτωχούς και τους πατριώτες. Αυτοί οι κρατικοί αξιωματούχοι με αρχές την αδικία και την αιματηρή φορολόγηση των φτωχών συγκεντρώνουν τον προσωπικό τους πλούτο.
Εδώ ο αυτοκράτορας αναφέρεται στις δωροδοκίες όλων των κρατικών υπαλλήλων και τον παράνομο πλουτισμό. Άγιος Νικηφόρος Φωκάς-Περί Παραδρομής πολέμου). Η έλλειψη δικαιοσύνης και άλλων βασικών αρετών που αποτελούν τα θεμέλια του κόσμου προέρχεται από την άγνοια και την αμάθεια.
Ο μεγάλος ήρωας Θησέας ήταν ο πρώτος Έλληνας βασιλιάς παγκοσμίως, ο οποίος δίδαξε ότι οι βασιλείς επωμίζονται τα περισσότερα βάρη από όλους τους άλλους, ενώ τους καρπούς των προσπαθειών τους, πάντοτε τους μοιράζονται με όλους τους πολίτες.
Ακόμη ο Θησέας δίδαξε ότι σε κάθε μάχη, σε κάθε πόλεμο, καθημερινά τις περισσότερες φορές από οποιονδήποτε άλλο στρατιώτη, βάζει την ζωή του σε κίνδυνο ο εκάστοτε Έλληνας Βασιλιάς. Για αυτό όλοι οι Έλληνες Βασιλείς, στρατηγοί κατά την αρχαία και μεσαιωνική εποχή, όπου οι πρόγονοι μας ήταν διοικητές της Ελληνικής- Ρωμαϊκής αυτοκρατορίας, έκαναν επιθέσεις, ολομόναχοι, ενάντια σε χιλιάδες αντιπάλους. Αυτό το έκαναν για να πάρουν θάρρος οι Έλληνες στρατιώτες για να κερδηθούν οι μάχες και οι πόλεμοι υπέρ της Ελληνικού-Ρωμαϊκού κράτους.
Το ίδιο έκαναν και όλες οι επόμενες γενιές Ελλήνων στρατιωτικών μέχρι και την σύγχρονη Ελληνική ιστορία (1821-1940). Οι αρχαίοι Έλληνες σοφοί δεχόταν να τους κυβερνούν οι ικανότεροι-άριστοι. Οι Αθηναίοι στήριζαν-ευνοούσαν τους ηθικούς και ικανούς ανθρώπους για να τους διοικήσουν. Για αυτό όλες οι πολιτειακές δομές είχαν στελεχωθεί με τους αξιότερους. Όλα αυτά γινόταν με βάση το κοινό συμφέρον.
Ένα πολιτικό-στρατιωτικό, πολιτιστικό και κοινωνικό επίτευγμα δεν έχει καμία αξία ένα επιτυγχάνεται εις βάρος της ζωής, της κοινωνικής-οικονομικής ευημερίας και της επιβίωσης των εθνών. Επίσης οι αγώνες των Βασιλέων των στρατηγών και των πολιτικών, δεν κρίνονται μόνον από τις νίκες στα πεδία των μαχών και τις οικονομικές, κοινωνικές, διπλωματικές-πολιτικές επιτυχίες καθώς οι συνθήκες που επικρατούν σε κάθε εποχή καθορίζουν τις εξελίξεις. Η πορεία του Έλληνα Βασιλιά από την Αγιοτόκο Καππαδοκία είναι ίσως η πιο χαρακτηριστική για τις θανάσιμες αλλαγές, που στο πέρασμα των αιώνων επιφέρουν οι προδοσίες των μελών της Σημιτικής-πολιτικής αριστοκρατίας.
Η ΠΟΡΕΙΑ ΠΡΟΣ ΤΟ ΜΑΝΤΖΙΚΕΡΤ.
Οι ένδοξες νίκες της περιόδου που βρισκόταν στον Ρωμαϊκό θρόνο η θρυλική τριανδρία των Pallida Mors Saracenorum, Ι. Τσιμισκής και Βουλγαροκτόνος με τον Ελληνισμό να φτάνει στο απόγειον της πολιτικής-στρατιωτικής και οικονομικής του δυνάμεως είχαν δημιουργήσει μια εντύπωση αιωνίου παντοδυναμίας με συνέπεια οι επόμενοι αυτοκράτορες να επαναπαυτούν στις δάφνες των τριών προαναφερθέντων.
Ενδεικτικό γεγονός είναι ότι 42 χρόνια πριν από τον θάνατο του Βασίλειου Β, η Ελλάδα είχε φτάσει στο απόγειον της δυνάμεως της, σε ηθικό, πολιτικό, κοινωνικό και στρατιωτικό επίπεδο παράλληλα, από την ημέρα που είχε δημιουργηθεί το έθνος των Ελλήνων. Όμως δυστυχώς εκείνα τα χρόνια, η πολιτική “αριστοκρατία, είχε διαλύσει ολοσχερώς τον Ελληνικό στρατό. Είχαν αφαιρέσει την ανωτάτη πολιτική-στρατιωτική εξουσία από της Ελληνικές στρατιωτικές οικογένειες της Μ. Ασίας. Κατέστρεψαν όλες της υποδομές του στρατού και του κράτους.
Επέτυχαν μέχρι να βάλουν στον αυτοκρατορικό θρόνο έναν δικό τους, τον Κωνσταντίνο Δούκα. Όταν ανέλαβε εκ νέου αυτοκράτορας ένας εκ των Ελληνικών στρατιωτικών οικογενειών της Μ. Ασίας, ο Ρωμανός ο Δ Διογένης βρήκε εντελώς διαλυμένο τον Ελληνικό στρατό. Οι στρατιώτες χωρίς ασπίδες, σπαθιά, και άλογα, ήταν απλήρωτοι, με σκισμένες σημαίες, με κουρελιασμένες στολές. Έκτοτε είχαν εδραιωθεί οριστικά και αμετάκλητα, οι αλλοδαποί πολιτικοί στην διοίκηση του Ελληνικού-Ρωμαϊκού αυτοκρατορικού κράτους. Συνδιοικούν πλέον μαζί με τους Έλληνες στρατιωτικούς. Η συνδιοίκηση της αυτοκρατορίας, μεταξύ Ελλήνων και αλλοδαπών, επισφραγίστηκε με τον γάμο, ανάμεσα σε ένα πολύ επιφανές μέλος της Ελληνικής στρατιωτικής αριστοκρατίας τον Ρωμανό Διογένη και την χήρα του Κωνσταντίνου Δούκα, την Αυγούστα Ευδοκία την Μακρεμβολίτισσα.
Πρώτη φορά στα παγκόσμια χρονικά, έχουμε έναν τέτοιο γάμο, ανάμεσα στις δύο πλευρές, Όλους τους προηγούμενους αιώνες, οι Ήρωες, Έλληνες στρατωτικοί παντρευόταν μόνον με μέλη της στρατιωτικής αριστοκρατίας.
Όμως ήταν τόσο κρίσιμη η κατάσταση του Ρωμαϊκού κράτους, ώστε οι πρόγονοί μας να μην έχουν το χρονικό περιθώριο να εκτοπίσουν τους πολιτικούς-προδότες από την εξουσία. Η οριστική επισφράγιση της συνεργασίας μεταξύ των δύο πλευρών, έγινε μερικά χρόνια αργότερα, με τον γάμο τους Αλέξιου Κομνηνού (Ελληνική ηρωική, στρατιωτική αριστοκρατία της Μικράς Ασίας, και της Ειρήνης Δούκα (πολιτική, Σημιτική αριστοκρατία). Χωρίς αυτούς τους δύο γάμους, δεν θα μπορούσαν να επιστρέψουν, οι Έλληνες στρατιωτικοί στην διοίκηση του Ρωμαϊκού κράτους.
Η πορεία του Έλληνα Βασιλιά από την Αγιοτόκο Καππαδοκία είναι ίσως η πιο χαρακτηριστική για τις θανάσιμες αλλαγές, που στο πέρασμα των αιώνων επιφέρουν οι προδοσίες των μελών της Σημιτικής-πολιτικής αριστοκρατίας.
Τραγική ήταν η ένδοξη πορεία του για την ανάκαμψη, της Ελληνικής-Ρωμαϊκής αυτοκρατορίας. O αυτοκράτορας Ρωμανός είχε ως πρότυπο τον Βασίλειο Β, καθώς ο πατέρας του Κωνσταντίνος Διογένης, ήταν σημαντικός στρατηγός του Βουλγαροκτόνου. Ο Aυτοκράτορας Κωνσταντίνος Ι΄ Δούκας είχε πεθάνει αφήνοντας τον ανήλικο διάδοχο του Μιχαήλ, και την 30 ετών, όμορφη και χυμώδη σύζυγό του Ευδοκία Μακρεμβολίτισα. Η Χυμώδης Ευδοκία ως επίτροπος του γιου της, ασκούσε την αντιβασιλεία, της Ρωμαϊκής αυτοκρατορίας. Η Αυγούστα ως γυναίκα της μεσαιωνικής εποχής ένιωθε ανασφαλής, καθώς στο παλάτι βρισκόταν περιστοιχισμένη από μία φατρία διεφθαρμένων πολιτικών αξιωματούχων,
Οι Ανατολικές επαρχίες ήταν στο έλεος των Σελτζούκων, τους οποίους παραδόξως αποκαλεί Ούννους, ένας αξιόλογος ιστορικός της εποχής. Η αυτοκράτειρα Ευδοκία βρήκε στο πρόσωπο του ανδρείου-αρρενωπού Ρωμανού Διογένη, έναν ιδανικό Αυτοκράτορα-Στρατηγό, ο οποίος θα διοικούσε με πυγμή σε στρατιωτικό και πολιτικό επίπεδο. Το 1064 ως Δούκας της Σαρδικής (Σόφια), είχε αποκρούσει τις επιδρομές των Πετσενέγων, απωθώντας τους πέρα από τον Ίστρο (Δούναβη). Ο Ρωμανός δεν είχε κρύψει ποτέ την δυσφορία του, για το σάπιο πολιτικό καθεστώς της Kωνσταντινούπολης.
Οι διεφθαρμένοι αλλοδαποί-πολιτικοί αξιωματούχοι έκαναν κατάχρηση των χρημάτων του αυτοκρατορικού Θησαυροφυλακίου, και παράλληλα αδιαφορούσαν για τον Τουρκικό κίνδυνο και επεκτατισμό. Οι πολιτικοί εκτιμούσαν ότι δεν υφίσταται κανένας απολύτως κίνδυνος από τους Σελτζούκους και ότι όλα ήταν φαντασιώσεις των φίλαρχων Ελλήνων στρατιωτικών. Το θλιβερό ήταν ότι οι ασυλλόγιστες σπατάλες από το αυτοκρατορικό ταμείο προέρχονταν από τους φόρους των αδύνατων Ελλήνων, οι οποίοι έβλεπαν τις περιουσίες τους να χάνονται είτε να πυρπολούνται, τους συγγενείς τους να σφάζονται, και να καταλήγουν στα σκλαβοπάζαρα των Αγαρηνών.
Δυστυχώς το υστέρημα των εξασθενημένων οικονομικά Ελλήνων-Ρωμαίων υπηκόων, δινόταν σε πολυτελείς επαύλεις και άλλες επενδύσεις των αλλοδαπών-συγκλητικών της Βασιλεύουσας. Οι κυριότεροι εκπρόσωποι της πολιτικής αριστοκρατίας, ήταν ο καίσαρας Ιωάννης Δούκας, και ο πρωθυπουργός-"Ύπατος" των Φιλοσόφων Μιχαήλ Ψελλός. Και οι δύο ανθέλληνες φθονούσαν θανάσιμα τον Ήρωα Ρωμανό Διογένη.
Ο καίσαρας ήταν άνθρωπος μειωμένης πνευματικής αντιλήψεως, και κάλυπτε το μεγάλο μειονέκτημα του με ειρωνείες και κακές πράξεις, όπως όλοι οι στερούμενοι ικανοτήτων. Θεωρούσε τον Βασιλιά Ρωμανό έναν "σφετεριστή", ο οποίος είχε "στερήσει" τον θρόνο, από την δυναστεία του. Οι οικογένεια των ριψάσπιδων Δουκών, αντιπαθούσε τις στρατιωτικές επιχειρήσεις, και απέφευγε τους πολέμους.
Βασικά γνωρίσματα όλων των άνανδρων-θηλυπρεπών, ήταν και είναι η προδοσία, η μοχθηρία και η ανικανότητα. Οι άνανδροι-δειλοί και οι ανίκανοι το μόνο το οποίο μπορούν να κάνουν, είναι το κακό. Για αυτό διαχρονικά καταστρέφουν, για να αισθάνονται ότι είναι κάποιοι που "αξίζουν". Για να κάνεις κάτι καλό-δημιουργικό και χρήσιμο χρειάζεται να έχεις ηθική, παιδεία, γενναιότητα, καλοσύνη, και ικανότητες.
Η δημιουργικότητα και οι θεάρεστες πράξεις απαιτούν πίστη, υπομονή, επιμονή, κόπο, και πολλές προσπάθειες. Για αυτό ο Μιχαήλ Ψελλός, ο Ιωάννης Δούκας, και ο Ανδρόνικος Δούκας, διοργάνωσαν την προδοσία στην μάχη του Μαντζικέρτ, και μετέτρεψαν τον θρίαμβο του Ήρωα Ρωμανού και των Ηρώων στρατιωτών, στην φοβερότερη Εθνική ήττα των Ελλήνων. Η φοβερή προδοσία ολοκληρώθηκε με τον θάνατο του Αυτοκράτορα Ρωμανού Δ.
H μάχη στο Μαντζικέρτ στις 26 Αυγούστου του 1071 αποτελεί την χειρότερη προδοσία στην ιστορία του Ελληνισμού. Η εντελώς άδικη ήττα και η αιχμαλωσία του Έλληνα αυτοκράτορα από τον Σουλτάνο Άλπ Αρσλάν, οδήγησε στην οριστική απώλεια της Μικράς Ασίας. Ένα συνοθύλλευμα διεφθαρμένων-ανίκανων κρατικών λειτουργών και αυτοκρατόρων. διέλυσε σε χρονικό διάστημα, το οποίο αποτελεί παγκόσμιο ιστορικό ρεκόρ, την παγκόσμια, Ελληνική-Ρωμαϊκή αυτοκρατορία Οι ανίκανοι αυτοκράτορες, μαζί με τους αλλοδαπούς πολιτικούς, εχθρευόταν επί πολλούς αιώνες, τους Ήρωες Έλληνες Στρατιωτικούς. Για αυτό ως αντίδραση, όταν ανέλαβαν την εξουσία, άρχισαν να διαλύουν τον θεματικό Ρωμαϊκό στρατό, τον οποίο θεωρούσαν αχρείαστο και επικίνδυνο.
Η βασικότερη μάχη η οποία καθόρισε την τύχη του Ρωμαϊκού κράτους ήταν στις 26 Αυγούστου 1071 μ.Χ. Το Ελληνικό-Ρωμαϊκό κράτος γνώρισε την τρίτη μεγαλύτερη ήττα, στην ιστορία του. Στις 21 Μαΐου 1067 μ.Χ. "έφυγε" από την ζωή ο βασιλιάς Κωνσταντίνος Ι Δούκας, αφήνοντας ως διάδοχο, τον ανήλικο γιο του Μιχαήλ, και την όμορφη-νεαρή σύζυγό του Ευδοκία Μακρεμβολίτισσα.
Η Ευδοκία ασκούσε την αντιβασιλεία στην θέση του ανήλικου γιου της. Όμως η Αυγούστα ήταν αδύναμη να κυβερνήσει την παγκόσμια αυτοκρατορία, της οποίας οι επαρχίες μαστίζονταν από βαρβαρικές Τουρκικές επιδρομές. Παράλληλα ήταν περικυκλωμένη από μία ομάδα δολοπλόκων αλλοδαπών πολιτικών. Στο πρόσωπο του ανδρείου Ρωμανού Διογένη, η Ευδοκiα βρήκε έναν ιδανικό Αυτοκράτορα ο οποίος ανέλαβε με σθένος τα διοικητικά-στρατιωτικά καθήκοντα.
Ο Αυτοκρατορικός στρατός λάτρευε τον Ρωμανό, διότι πολεμούσε γενναία στην πρώτη γραμμή της κάθε μάχης-πολέμου. Ενδεικτικά θα αναφέρω ότι σε μια μάχη περικυκλώθηκε από δεκάδες στρατιώτες του εχθρού. Εκείνη την χρονική στιγμή έσπευσε σε βοήθεια ο στρατηγός Νικηφόρος Βρυέννιος, ο οποίος έσωσε την ζωή του Ρωμανού, καθώς ήταν σοβαρά τραυματισμένος. Στους ώμους του μετέφερε τον Ρωμανό, ο στρατηγός Νικηφόρος Βρυέννιος. Όλοι οι Έλληνες αυτοκράτορες-στρατηγοί και οι αξιωματικοί πολεμούσαν στην πρώτη γραμμή του μετώπου σε κάθε μάχη και πόλεμο.
Την πρωτοχρονιά του 1068 μ.Χ. ο Ρωμανός Δ Διογένης εστέφθη αυτοκράτωρ Ρωμαίων. Ο βασικός τους στόχος ήταν η απομάκρυνση των Τούρκων από τα θέματα της Μ. Ασίας. Ο βασιλιάς χωρίς να διαθέτει τα αξιόμαχα στρατεύματα των προηγούμενων στρατηγών-αυτοκρατόρων επέτυχε σημαντικές νίκες. Το χειρότερο ήταν ότι οι αλλοδαποί -Σημίτες πολιτικοί,- σχεδίαζαν να τον εκθρονίσουν. Ο νέος αυτοκράτορας αντιπαθούσε τον σάπιο πολιτικό κόσμο της Βασιλεύουσας ο οποίος σπαταλούσε άσκοπα τα χρήματα του Ρωμαϊκού κράτους, την iδια στιγμή που οι Τούρκοι λεηλατούσαν τα σύνορα.
Ο Ρωμανός συνειδητοποιούσε άμεσα την κρισιμότητα της καταστάσεως εξαιτίας της Σελτζουκικής απειλής. Εργαζόταν σκληρά για την πολιτική-στρατιωτική εξυγίανση του κράτους και δεν είχε καμία πρόθεση να μετατραπεί σε συνεργό τής παρακμής, που προκαλούσε η πολιτική αριστοκρατία.
Οι πολιτικοί “αριστοκράτες, είχαν αποτύχει να αποτρέψουν την ανάρρηση του στο θρόνο. Το πρόβλημα ήταν ότι ο νέος Αυτοκράτορας αποτελούσε προσωπική επιλογή της Ευδοκίας, η οποία, του είχε κάνει δύο παιδιά. Το μεγαλύτερο από αυτά ήταν αγόρι, και ο διάδοχος, του θρόνου μετά τον Ρωμανό. Επίσης ο ραδιούργος Ψελλός, φοβόταν ότι ο νέος Αυτοκράτορας, μετά την εκκαθάριση των επαρχιών από τους Σελτζούκους, ως έντιμος και γενναίος Έλληνας στρατιωτικός που ήταν, θα προέβαινε και σε εκκαθαρίσεις, από την πολιτική σαπίλα, της Βασιλεύουσας. Ο Ψελλός είχε ήδη εξοριστεί μία φορά στο παρελθόν, και από τότε είχε ορκιστεί να μην επιτρέψει ποτέ να του συμβεί ξανά. Αναμφίβολα θα απαιτούνταν λεπτοί χειρισμοί και αρκετή υπομονή για την εκθρόνιση, του γενναίου Έλληνα Ρωμανού. Εκείνη την εποχή ο μόνος που εναντιώθηκε στους ριψάσπιδες πολιτικούς ήταν ο Ρωμανός.
Ο αγώνας του ήταν αιματηρός, Ηρωικός και μοναχικός. Τραγική ήταν η ένδοξη πορεία του για την ανάκαμψη, της Ελληνικής-Ρωμαϊκής αυτοκρατορίας. O αυτοκράτορας Ρωμανός είχε ως πρότυπο τον Βασίλειο Β, καθώς ο πατέρας του Κωνσταντίνος Διογένης, ήταν σημαντικός στρατηγός του Βουλγαροκτόνου. Η εντελώς άδικη ήττα και η αιχμαλωσία του Έλληνα αυτοκράτορα Ρωμανού Διογένη από τον Σουλτάνο Άλπ Αρσλάν, οδήγησε στην οριστική απώλεια της Μικράς Ασίας.
Η Ελληνική από τα πανάρχαια χρόνια Μικρά Ασία ήταν το πολυπληθέστερο και πλουσιότερο κομμάτι της αυτοκρατορίας. Ήταν ο πιο σημαντικός πυλώνας σε γεωστρατηγικό, οικονομικό, πνευματικό και στρατιωτικό επίπεδο. Η Μικρά Ασία ήταν αγροτική-κτηνοτροφική κατά βάση και παρείχε επί αιώνες στρατιώτες-άλογα στην Κωνσταντινούπολη. Η Καππαδοκία και η Παφλαγονία ήταν οι βάσεις των ισχυροτέρων οικογενειών της στρατιωτικής αριστοκρατίας.
Στα παράλια της Μικράς Ασίας στο Αιγαίο, άκμαζε το εμπόριο και η ναυτιλία. Η κατοχή των Ρωμαϊκών αυτοκρατορικών ακτών του Αιγαίου, έδινε έναν επαρκή χώρο εσωτερικών υδάτων, πολύ σημαντικό σε θέματα γεωστρατηγικής, οικονομίας και πολιτικής-στρατιωτικής κυριαρχίας. Η μάχη του Μαντζικέρτ εδραίωσε τους Σελτζούκους στην επί χιλάδων χρόνων Ελληνική Μικρά Ασία. Λίγο αργότερα η έξοδος των Τούρκων στο Αιγαίο, ξύπνησε τους εφιάλτες του παρελθόντος, τότε που οι Άραβες είχαν κατακτήσει την Κρήτη και λεηλατούσαν το Αιγαίο και την Ανατολική Μεσόγειο. Το Ελληνικό-Ρωμαϊκό κράτος ήταν υπό διάλυση και κύματα προσφύγων συνέρρεαν έντρομα στην Βασιλεύουσα.
Επικρατούσαν άθλιες συνθήκες διαβιώσεως για τον Ελληνικό λαό με πείνα και ασθένειες. Η καταστροφή του Ορθοδόξου-Χριστιανικού κόσμου της Μικράς Ασίας υπήρξε τεράστια. Ούτε στις επιδρομές των Αράβων, δεν υπήρξε μαζική κατάκτηση περιοχών και πόλεων. Φοβερές λεηλασίες, σφαγές, εμπρησμοί, βιασμοί και εξανδραποδισμοί. Η γενέτειρα του Ηράκλειτου, του Αναξαγόρα. του Αναξίμανδρου, του Αναξιμένη, του Θαλή, του Ηροδότου, του Ηράκλειου, του Αγίου Νικηφόρου του Β Φωκά, του Ρωμανού Διογένη και των τριών Ιεραρχών έμελλε να χαθεί για πάντα. Οι ανίκανοι αυτοκράτορες μαζί με τους αλλοδαπούς πολιτικούς, εχθρευόταν επί πολλούς αιώνες τους Ήρωες- Έλληνες Στρατιωτικούς. Για αυτό ως αντίδραση όταν ανέλαβαν την εξουσία άρχισαν να διαλύουν τον θεματικό-Ρωμαϊκό στρατό τον οποίο θεωρούσαν αχρείαστο και επικίνδυνο.
Σύμφωνα με την Σημιτική-πολιτική αριστοκρατία αυτό το οποίο έκαναν στην πραγματικότητα οι Έλληνες στρατιωτικοί, ήταν να διαιωνίζουν “άσκοπους” πολέμους. Κατά την γνώμη των πολιτικών αλλοδαπών αξιωματούχων οι Τούρκοι αποτελούσαν εκείνη την εποχή, μία μακρινή απειλή.
Ακόμα και με την πιο απαισιόδοξη πρόβλεψη, θα χρειαζόταν πολλά χρόνια για να φτάσουν να απειλήσουν την Μικρά Ασία. Μόνον οι στρατιωτικοί όπως ο Ρωμανός Διογένης, ο Νικηφόρος Βρυέννιος, ο Νικηφόρος Βασιλάκιος και ο Θεόδωρος Αλυάτης μέσα στα “άρρωστα”-πατριωτικά μυαλά τους, προσηλωμένα μονίμως στους αμυντικούς πολέμους, τις σφαγές των αντιπάλων, και την “αρχομανία” τους, ισχυρίζονταν ότι έρχεται η εθνική καταστροφή, για την Ελληνική-Ρωμαϊκή αυτοκρατορία.
Η ΜΑΧΗ ΤΟΥ ΜΑΝΤΖΙΚΕΡΤ.
Πριν ακόμη από την ημέρα της μεγάλης μάχης στις 26 Αυγούστου του 1071 μ.Χ. στο Μαντζικέρτ, ο Ρωμανός είχε χάσει τρεις από τους καλύτερους στρατηγούς του και πάνω από το ήμισυ του στρατεύματoς. Η απώλεια των μάχιμων στρατευμάτων έγινε εξαιτίας του Ιωσήφ Τραχωνειάτη που πρόδωσε τον Ρωμανό και αποχώρησε χωρίς να ενημερώσει στα Ρωμαϊκά εδάφη.
Μετά τις αποσκιρτήσεις και τις απώλειες η Ελληνική-Ρωμαϊκή δύναμή είχε μειωθεί στους 25.000 άνδρες. Όμως, η αποφασιστικότητά του Ρωμανού, να συγκρουσθεί με τον Σουλτάνο ήταν αξιοθαύμαστη. Αύγουστος 1071 μ.Χ. και ο Ρωμανός αποφάσισε να επιτεθεί στον αντίπαλο. Παρέταξε την στρατιά του στο Μαντζικέρτ βορείως της λίμνης Βαν. (1) Ενώ είχε φτάσει η ώρα τής μάχης, οι Έλληνες βλέπουν έκπληκτοι να καταφθάνει αιφνιδίως στις γραμμές τους, πρεσβεία εκ μέρους του σουλτάνου με προτάσεις για ειρήνη. Ακολούθησε πολεμικό συμβούλιο στο οποίο επικράτησαν δύο αντίθετες απόψεις.
O Ρωμανός βρέθηκε στο τρομερό δίλημμα, να δεχτεί έναν ειρηνικό συμβιβασμό με τον Σουλτάνο ή να ξεκινήσει την πολεμική σύρραξη. Κατά την ώρα των διαπραγματεύσεων και μέχρι να αποφασίσουν, κάποιοι θερμόαιμοι Έλληνες, ξεκίνησαν τις εχθροπραξίες. Τότε ο τρομερός πολεμιστής Ρωμανός, αντί απάντησης, φόρεσε μία απλή στρατιωτική πανοπλία γύμνωσε το ξίφος του, και κάλπασε εναντίον των Σαρακηνών. Το μεσημέρι η αυτοκρατορική στρατιά εφορμούσε κατά του αντιπάλου.
Η μάχη πού ακολούθησε ήταν σκληρή, και το απόγεμα, παρατηρήθηκε αθρόα διαρροή από μισθοφόρους Σαρακηνούς, στην Τουρκική πλευρά. Εν τούτοις ο Έλληνας Ρωμανός προελαύνει ακάθεκτος στην καρδιά του εχθρικού στρατεύματος, σκορπίζοντας τον θάνατο στους εχθρούς πού υποχωρούσαν πανικόβλητοι.
Για να μην παρασυρθεί όμως σε παγίδα, ο Έλληνας Αυτοκράτορας, σταμάτησε την καταδίωξη και η εμπροσθοφυλακή με άψογο τρόπο, άρχισε να επιστρέφει προς τα μετόπισθεν. Όμως η οπισθοφυλακή πού είχε μείνει αρκετά πίσω από τούς προελαύνοντες, δεν γνώριζε για ποιο λόγο επέστρεφαν τα στρατεύματα. Τότε συνέβη η χειρότερη προδοσία στα χρόνια του Ελληνισμού.
Ο Ανδρόνικος Δούκας και η εχθρική προς τον Ρωμανό Εβραϊκή πολιτική αριστοκρατία, άρχισαν να διαδίδουν με ταχύτητα του φωτός ότι η εμπροσθοφυλακή οπισθοχωρούσε. Στρέφοντας τα νώτα τους ενημέρωναν τους υπόλοιπους, για την δήθεν υποχώρηση. Άρχιζαν να καλπάζουν προς το στρατόπεδο, σκορπώντας τον πανικό σε ολόκληρη την οπισθοφυλακή και τις εφεδρείες.
Ο Άλπ Αρσλάν από το παρατηρητήριο του έκπληκτος είδε την Ελληνική στρατιά να διαλύεται, να χάνει την συνοχή της, και η επέλαση να μετατρέπεται σε άτακτη φυγή, ενώ ο αυτοκράτορας με τα στρατεύματά του να απομονώνεται από το κυρίως στράτευμα. Επακολούθησε άνιση μάχη η οποία κατέληξε σε γενική σφαγή των πιο γενναίων και πιστών στρατιωτών του Ρωμανού, των Καππαδοκών και των Αρμενίων. Ο βασιλιάς χτυπημένος από βέλος συνέχισε να μάχεται με την ίδια μανία μέχρι πού έπεσε. Την άλλη μέρα οι νικητές ανέσυραν τον τραυματισμένο Αυτοκράτορα και τον έφεραν ενώπιον του Σουλτάνου.
Ο σουλτάνος φέρθηκε με άψογο τρόπο στον Ρωμανό, τον περιποιήθηκε με ευγένεια και χωρίς υπεροψία και συζήτησαν επανειλημμένα για την μάχη. Ενώ τα δεδομένα μετά την μάχη, ήταν θετικά, για το Ρωμαικό κράτος,
Ο Ρωμανός ήταν ο πρώτος Τουρκομάχος αυτοκράτορας. Το διάστημα που βρέθηκε στον Ρωμαϊκό θρόνο αποτελεί το οριστικό τέλος για την εποχή ακμής και δόξας της αυτοκρατορίας. Ο Καππαδόκης Ρωμανός ενσάρκωσε το αρχαιοελληνικό ιδεώδες του Βασιλιά-πολεμιστή, το οποίο δίδαξε ο Βασιλιάς Θησέας.
Εν τούτοις έκανε ένα τεράστιο προσωπικό σφάλμα με το να περιφρονεί δικαίως τους απόλεμους πολιτικούς της Βασιλεύουσας, χωρίς παράλληλα να εφαρμόσει τις τακτικές, του Βασιλέως που αναπαυόταν στον Άγιο Ιωάννη-Θεολόγο στο Έβδομον, και τον οποίο θαύμαζε απεριόριστα. Ενδεικτικά αναφέρω όταν επέστρεφε από μια εκστρατεία εναντίον των Αγαρηνών, ο Βουλγαροκτόνος αντιλαμβανόμενος την επικινδυνότητα του πλούσιου και ισχυρού Ευστάθιου Μαλεϊνού τον κράτησε τιμητικά αιχμάλωτο μέχρι το τέλος της ζωής του στην Κωνσταντινούπολη.
Toν Αύγουστο του 1071 η μάχη λίγο έξω από το κάστρο του Μαντζικέρτ έδειχνε το μέγεθος της τρομερής καταστροφής. Ο Ελληνικός-Ρωμαϊκός στρατός είχε υποστεί την μεγαλύτερη ήττα στην ιστορία. Η προδοσία του Ψελλού και των Δουκών υπήρξε μεγαλύτερη και αισχρότερη από εκείνη του Εφιάλτη, με συνέπεια να προσφέρουν στους Σελτζούκους Τούρκους μια ανέλπιστη νίκη. Χιλιάδες Έλληνες-Ρωμαίοι στρατιώτες έχασαν τις ζωές τους και πολλοί ήταν αιχμάλωτοι. Ανάμεσα τους βρισκόταν και Βασιλιάς Ρωμανός Δ. Κατά την διάρκεια της μάχης είχε κυκλωθεί από τους Σελτζούκους.
Εν τούτοις πολέμησε γενναία με τις εφεδρείες, και κέρδιζε την μάχη. Τα πιο μάχιμα Ελληνικά-Ρωμαϊκά στρατεύματα, εγκατέλειψαν προδοτικά πριν από την καθοριστική μάχη και επέστρεψαν στην Ρωμαϊκή επικράτεια, υπό την αρχηγία του Μάγιστρου Ιωσήφ Τραχωνειάτη, ο οποίος πρόδωσε έναντι υψηλότατων οικονομικών ανταλλαγμάτων τον Έλληνα Ρωμανό. Δυστυχώς κατόπιν της φοβερής προδοσίας, ο Ρωμανός τραυματίστηκε από εχθρικό ακόντιο και συνελήφθη. Παρόμοια περιστατικά είχαμε το 378 και 811 μ.Χ., καθώς οι Έλληνες υπέστησαν δύο παρόμοιες εθνικές ταπεινώσεις.
Στις 9 Αυγούστου του 378 μ.Χ, δεκατρία χιλιόμετρα από την Αδριανούπολη o αλλοδαπός αυτοκράτορας Ουάλης έπεσε στα χέρια των Βησιγότθων. Το 811 μ.Χ. ο Βούλγαρος Κρούμος έκανε κύπελλο για να πίνει κρασί, το κρανίο του αυτοκράτορα Νικηφόρου Α. Από τότε είχε να βιώσει το Ρωμαϊκό κράτος παρόμοιες ταπεινώσεις, σε πολέμους. Ο βάρβαρος νικητής της μάχης του Μαντζικέρτ, ο σουλτάνος Αλπ Αρσλάν, έδειξε ανωτερότητα καθώς αντιμετώπισε τον ηττημένο Ρωμανό μεγαλόψυχα και τον άφησε ελεύθερο !!!
Ο Ρωμανός αφέθηκε να επιστρέψει στην βασιλεύουσα, είχε εξασφαλίσει μία συνθήκη ειρήνης με σχετικά ευνοϊκούς όρους, με βάση την συντριπτική ήττα. Το Ρωμαϊκό κράτος, αναλάμβανε να πληρώνει λύτρα σε ετήσια βάση, μαζί με την υποχρέωση στρατιωτικής συνδρομής στους πολέμους των Τούρκων. Επίσης συμφωνήθηκε να πραγματοποιηθεί ανταλλαγή αιχμαλώτων και βασιλικό συνοικέσιο ανάμεσα στους δύο θρόνους.
Την περίοδο εκείνη ο Αλπ Αρσλάν ήταν επικεντρωμένος στον πόλεμο με τους Φατιμίδες της Αιγύπτου και άλλα μέτωπα. Όταν η είδηση της ήττας έφθασε στο παλάτι, η οικογένεια των Δουκών η οποία διαδραμάτισε καθοριστικό ρόλο στην προδοσία του Μαντζικέρτ έσπευσε να κηρύξει έκπτωτο τον Έλληνα βασιλιά. Ο συναυτοκράτορας Μιχαήλ Ζ’ Δούκας, ανακηρύχθηκε μονοκράτορας. Την αυτοκρατορία συγκλόνιζε μια ακόμη προδοσία.
Στην μάχη που δόθηκε μεταξύ των προδοτών και των Ελλήνων ο Ρωμανός Διογένης με τα πιστά σε εκείνον θεματικά στρατεύματα δεν μπόρεσε να επικρατήσει απέναντι στους προδότες και σφετεριστές του Ρωμαϊκού θρόνου. Υποχώρησε με τα υπολείμματα των πιστών στρατιωτών του στην Κιλικία. Χωρίς ελπίδες αντιστάσεως ο αυτοκράτορας δέχθηκε να παραδοθεί στους ανθέλληνες-αλλοδαπούς πολιτικούς αξιωματούχους, να γίνει μοναχός και να εξοριστεί στη νήσο Πρώτη. Στα πλαίσια των διαπραγματεύσεων τρεις επίσκοποι "έδωσαν εγγυήσεις" για την σωματική του ακεραιότητα. Δυστυχώς λίγο αργότερα αντιλήφθηκε ότι η φιλοιουδαϊκή οικογένεια των Δουκών ήταν η χειρότερη όλων καθώς φέρθηκε με τον πιο αισχρό και άνανδρο τρόπο, εν αντιθέσει με τον βάρβαρο Άλπ Αρσλάν.
Διαπίστωσε πως η οικογένεια των Δουκών δεν είχε κανένα ηθικό στοιχείο, σε σχέση με τον Σελτζούκο ηγεμόνα. Με στόχο να τον απομακρύνουν οριστικά από τα πολιτικά και τα στρατιωτικά δρώμενα, διέταξαν την τύφλωση του. Ο Άλπ Αρσλάν φέρθηκε με άψογο τρόπο στον Ρωμανό, τον περιποιήθηκε με ευγένεια, χωρίς υπεροψία και συζήτησαν επανειλημμένα για την μάχη. Ενώ τα δεδομένα μετά την μάχη ήταν αρκετά θετικά για το Ελληνικό-Ρωμαϊκό κράτος, καθώς ο αυτοκράτορας, επέτυχε ευνοϊκούς όρους και επέστρεφε ελεύθερος στην Κωνσταντινούπολη, παρά την προδοσiα, η σύγκλητος και οι πολιτικoί-αριστορκάτες συνέχιζαν τις πλεκτάνες !!!
Έπρεπε να ολοκληρώσουν τα εγκληματικά τους σχέδια αδιαφορώντας για το γεγονός ότι αν ο Ρωμανός έφευγε από τον θρόνο, οι Τούρκοι δεν θα δεσμεύονταν από τις υπάρχουσες συνθήκες και θα επαναλάμβαναν τις επιθέσεις τους, στα Ανατολικά θέματα, ώστε να ολοκληρώσουν την κατάκτηση της Μικράς Ασίας. Τα νέα της προδοσίας στο Μαντζικέρτ είχαν φθάσει στην Κωνσταντινούπολη. Η Αυγούστα Ευδοκία ανησυχούσε για την ασφάλεια την δική της και των παιδιών της. Πανικοβάλλεται για αυτό τάχθηκε, με την Σημιτική πλευρά.
Η είδηση απελευθερώσεως του Ρωμανού, άλλαξε τα δεδομένα για τους συνωμότες. Οι επικεφαλής της πολιτικής παρατάξεως τρομοκρατήθηκαν. Όλα όσα είχαν σχεδιάσει τόσο προσεκτικά και βρώμικα, είχαν γίνει άνευ ουσίας. Υπήρχαν άμεσοι κίνδυνοι που έπρεπε να αντιμετωπίσουν οι πολιτικοί-αλλοδαποί προδότες. Η βασίλισσα Ευδοκία έβλεπε την επιστροφή του Ρωμανού ως την μοναδική ελπίδα, ώστε να αποφύγει την εκθρόνιση. Ο θλιβερός Ψελλός ανέλαβε υπό την προστασία του, τον μεγαλύτερο γιο της Ευδοκίας Μιχαήλ Δούκα και τον έστεψε Αυτοκράτορα, κηρύσσοντας ταυτόχρονα έκπτωτο τον Ρωμανό.
Στις 26 Σεπτεμβρίου η Ευδοκία εκάρη μοναχή δια της βίας, και εξορίστηκε σε μονή του Βοσπόρου. Μετά την απομάκρυνση της μητέρας του, ο νεαρός αυτοκράτορας Μιχαήλ Δούκας, έγινε το πειθήνιο όργανό του. Ο Καίσαρας Δούκας επέστρεψε αμέσως από την εξορία του, αποστέλλοντας στην Μικρά Ασία στρατιωτικό σώμα για να συλλάβει τον Ρωμανό. Αμέσως μετά την επιστροφή του Ρωμανού στην Βασιλεύουσα, οι γραπτές εγγυήσεις έπαψαν.
Ο Καίσαρας Δούκας έπεισε τον Ψελλό να τον δηλητηριάσουν. Το δηλητήριο αποδείχθηκε ασθενές για να επιφέρει τον θάνατο, αλλά ήταν αρκετά ισχυρό για να προκαλεί αφόρητους πόνους. Κατόπιν αποφάσισαν ότι η τύφλωσή του Ρωμανού, θα ήταν μία καλύτερη ποινή. Στην συνέχεια ο εκδικητικός και μειωμένων ικανοτήτων Καίσαρας Ιωάννης Δούκας διέταξε ωστόσο να ακυρώσουν την συνθήκη και να τον τυφλώσουν με απάνθρωπο τρόπο στις 29 Ιουνίου 1072.
Όταν ο δήμιος του παλατιού αρνήθηκε να εκτελέσει την ποινή, και τότε πολύ πρόθυμα, ανέλαβε να τυφλώσει τον Έλληνα Ρωμανό, ένας Εβραίος με αμοιβή τριάντα χρυσά νομίσματα. Όμως ο Εβραίος είχε πλήρη άγνοια σχετικά με την διαδικασία της τυφλώσεως και για αυτό το μαρτύριο του Ρωμανού παρατάθηκε κατά τον πλέον κτηνώδη τρόπο. Έξι φορές και με θανάσιμο μίσος βύθισε την πυρωμένη βέργα στα μάτια του Ρωμανού, καθώς εκείνος ούρλιαζε από τους πόνους. Ο Ιουδαίος δήμιος δεν είχε απλώς καυτηριάσει τις ίριδες, είχε εξορύξει ολόκληρους τους οφθαλμούς. Η εξόρυξη των βολβών του έγινε με μεταλλικό αιχμηρό αντικείμενο και επαναλήφθηκε τρεις φορές λόγω της απειρίας του δημίου. Μετά τον εξωμματισμό και εφόσον δεν έλαβε χώρα κάποια ιατρική παρέμβαση, ακολούθησε σήψη των περιοφθάλμιων ιστών, οίδημα της κεφαλής και του προσώπου, ενώ στα οφθαλμικά τραύματα εμφανίστηκαν σκουλήκια που έπεφταν κάτω.
Ο Ιστορικός Μιχαήλ Ατταλειάτης αναφέρει ότι όσοι αντίκρυσαν τον αόμματο ήρωα Καππαδόκη ξέσπασαν σε λυγμούς. Ο θρασύδειλος εχθρός του Μιχαήλ Ψελλός, λίγο πριν τον θάνατο του έστειλε επιστολή με την οποία τον συγχαίρει ενθουσιασμένος για την απώλεια των ματιών του.
Ακόμη και τότε δεν ησύχασαν οι αλλοδαποί προδότες. Όταν είδαν ότι το δράμα του Αυτοκράτορα είχε ξεσηκώσει την κατακραυγή λαού και του στρατού, αποφάσισαν να τον φυλακίσουν σε ένα μοναστήρι καθώς ήταν πλέον εθνικός ήρωας. Οι Ιουδαϊοι πολιτικοί μισούσαν θανάσιμα τον Έλληνα-Ήρωα Ρωμανό γιατί πολεμούσε γενναία στα πεδία των μαχών, και διότι ο πατέρας του ήταν ο ένδοξος στρατηγός Κωνσταντίνος Διογένης. Ο Κωνσταντίνος Διογένης διακρίθηκε σε πολλές ιστορικές μάχες. Μια εξ αυτών ήταν η θρυλική μάχη του Αξιού. Μετά από 5 περίπου εβδομάδες, ο ΗΡΩΑΣ-ΕΛΛΗΝΑΣ Ρωμανός πέθανε στην νήσο Πρώτη της Προποντίδας στις 4 Αυγούστου του 1072.
Ο πατέρας του Ρωμανού Δούκας Κωνσταντίνος Διογένης, είχε αντιληφθεί τον επερχόμενο κίνδυνο, από τους αλλοδαποπούς, προδότες πολιτικούς. Γνώριζε καλά την πολιτική σήψη που επικρατούσε. Στην Κωνσταντινούπολη οι Αυτοκράτορες που είχαν διαδεχθεί τον Μέγα Βασίλειο, μεθούσαν-γλεντούσαν και αντάλλασαν συζύγους.
Κανείς δεν ενδιαφερόταν για την Ελληνική επαρχία που σφάδαζε από την αβάσταχτη φορολογία και τις βαρβαρικές επιδρομές. Η εξουσία είχε περιέλθει στα χέρια των αλλοδαπών πολιτικών ευνούχων. Ένας από αυτούς κατηγόρησε σκόπιμα τον Στρατηγό Κωνσταντίνο Διογένη, ότι “σχεδίαζε” κίνημα εναντίον του θρόνου, στο οποίο σύμφωνα με τα λεγόμενα του, ήταν αναμεμιγμένοι και άλλοι τέσσερις συμπολεμιστές του Βασίλειου Β΄.
Οι συνωμότες συνελήφθησαν και μαστιγώθηκαν. Διαπομπεύθηκαν συρόμενοι σαν να ήταν οι χειρότεροι εγκληματίες, κατά μήκος της κεντρικής λεωφόρου στην Κωνσταντινούπολη, και στην συνέχεια φυλακίσθηκαν.
Ο Κωνσταντίνος Διογένης υποχρεώθηκε να περιβληθεί το μοναχικό σχήμα. Η τιμωρία όμως και ο εξευτελισμός του βασανισμένου στρατηγού, δεν ικανοποίησε την κακία τω αλλοδαπών της Βασιλεύουσας, ο οποίος ήθελε να απομακρύνει για πάντα τους στρατιωτικούς από την εξουσία. Ακόμα και φυλακισμένος στην Μονή Στουδίου, ο Κ. Διογένης κατηγορήθηκε σαν συνωμότης για δεύτερη φορά.
Ο Κωνσταντίνος Διογένης αυτοκτόνησε πηδώντας από τα βράχια του μοναστηριού, για να αποφύγει τα χειρότερα. Ο μικρός του γιος, ο Ρωμανός Δ Διογένης, ήταν τότε πέντε ετών και η μοίρα του ήταν προδιαγεγραμμένη. Οι αλλοδαποί Σημίτες πολιτικοί, μισούσαν θανάσιμα του Έλληνες στρατιωτικούς και ειδικά εκείνους, που στάθηκαν δίπλα, στον Βουλγαροκτόνο, και έφεραν την Ελληνική-Ρωμαϊκή αυτοκρατορία, στο απόγειο της σε στρατιωτικό, πολιτικό και ηθικό επίπεδο. Αυτός ήταν ο σημαντικότερος λόγος που διοργάνωσαν την προδοσία του Μαντζτικέρτ. Ακόμη και ματά την άνανδρη θανάτωση του Ρωμανού το μίσος των παραγόντων του ΔΙονυσιακού πολιτισμού παρέμενε άσβεστο.
Μετά την προδοσία που οργάνωσε στο Μαντζικέρτ η οικογένεια των Δουκών σε αγαστή συνεργασία με τον Μ. Ψελλό, η πολιτική αριστοκρατία επέστρεψε στην διοίκηση της αυτοκρατοριας. Εν τούτοις η Αννα διατήρησε την υποστήριξη της στον Ρ. Διογένη.
Η Δαλασσηνή στοχοποιήθηκε από την νέα Ιουδαϊκή-αυτοκρατορική κυβέρνηση. Κατηγορήθηκε ότι διατηρούσε μυστική αλληλογραφία με τον τέως αυτοκράτορα Ρωμανό και οδηγήθηκε σε δίκη. Κατά την διάρκεια της δίκης η Άννα ισχυρίστηκε ότι οι επιστολές ήταν πλαστές. Η πιστη Χριστιανη κατά την διάρκεια της δίκης παρουσίασε μια εικόνα του Χριστού και είπε στους δικαστές ότι την κατηγορούν αδίκως. Συνεχίζοντας ανέφερε οτι ο ανώτατος κριτής όλων ειναι ο Χριστός.
Για αυτό έκανε έκκληση να είναι η απόφαση τους αντάξια του Ανώτατου Κριτή που ειναι ο Θεανθρωπος και ο οποίος γνωρίζει όλα τα μυστικά. Ορισμένοι από τους δικαστές ήταν υπέρ της αθώωσης, ομώς έτρεμαν την οργη του αυτοκράτορα, και για αυτό προέβησαν σε μία άδικη απόφαση. Η Άννα και ο Αλέξιος καταδικάστηκαν σε εξορία και στάλθηκαν σε ένα νησί. Η μοιρα των Κομνηνών αλλαξε το 1073, μετά την απομάκρυνση του εχθρου της Καισαρα Ιωαννη Δουκα, που ηρθε σε ρήξη με τον ανιψιό του και αυτοκράτορα Μιχαηλ Ζ.
Η ΑΞΙΟΠΟΙΗΣΗ ΤΩΝ ΓΕΩΠΟΛΙΤΙΚΩΝ ΜΟΥ ΠΡΟΤΑΣΕΩΝ ΑΠΟ ΤΟΝ ΕΡΤΝΟΓΑΝ ΠΡΟΣ ΟΦΕΛΟΣ ΤΗΣ ΤΟΥΡΚΙΑΣ !!!
Είναι πλέον γνωστό και πολλάκις αποδεδειγμένο ότι ο Ερντογάν και το επιτελείο του διαβάζουν ανελλιπώς την στήλη ισχύς δια της γνώσεως, ειδικά μετά τις εκτενείς αποκαλύψεις μου για τις δράσεις της ΜΙΤ-Γκρίζων Λύκων και το πραγματικό θρήσκευμα του Τούρκου προέδρου.
Εδώ και 13 συναπτά έτη κάνω συνεχείς εκκλήσεις να τιμήσουμε και να καθιερώσουμε ως εθνικές εορτές τις κορυφαίες στρατιωτικές στιγμές του έθνους μας. Κάθε χρόνο επαναλαμβάνω τις εκκλήσεις μου, να εορτάζονται ως Εθνικές εορτές και να γίνονται (παρελάσεις, ομιλίες, Δοξολογίες) από τους Έλληνες, τα τρομερά επιτεύγματα των μεγάλων αυτοκρατόρων της Κωνσταντινουπόλεως όπως ο Ηράκλειος, ο Βουλγαροκτόνος και άλλοι. Εν τούτοις δεν υπήρξε καμία ανταπόκριση από την Ελληνική πλευρά !!!
https://mytilenepress2.blogspot.com/2025/07/16-29.html
Ο Ερντογάν μεγαλώνει την Τουρκία μέσα από τα επεκτατικά σχέδια του. Οι νεότουρκοι σκοπεύουν να δημιουργήσουν ένα ομοσπονδιακό κράτος σύμφωνα με το μοντέλο της Ρωσικής Ομοσπονδίας. Με παράδειγμα την Ρωσία ο Τούρκος πρόεδρος δημιουργεί ένα ομοσπονδιακό κράτος το οποίο θα περιλαμβάνει την Βόρεια Συρία, την Βόρεια Κύπρο και τμήματα εδαφών από το Ιρακινό Κουρδιστάν, την Αρμενία και το Αζερμπαϊτζάν.
Η Τουρκία του Ερντογάν επέτυχε να αλλάξει τις δημογραφικές στατιστικές και την οικονομική επιρροή στις συγκεκριμένες περιοχές. Η ανασύσταση της Οθωμανικής αυτοκρατορίας έχει ήδη αρχίσει. Βόρεια Συρία, Βόρεια Κύπρος, Αρμενία, Αζερμπαϊτζάν, Δυτική Θράκη, Κρήτη, Δωδεκάνησα, και όλα τα Ελληνικά νησιά μέχρι την μέση του Αιγαίου θα προσαρτηθούν στην νέα αυτοκρατορία του Ερντογάν.
Αυτή είναι η πρώτη φάση επέκτασης των Τούρκων. Η σύγχρονη Τουρκία είναι ο διάδοχος της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας, η οποία κυβέρνησε τεράστιες περιοχές της Μέσης Ανατολής για αιώνες. Τώρα ξανά η Άγκυρα με την βοήθεια του στρατού, θέλει να ελέγξει εδάφη και θαλάσσιες περιοχές με πλούσια ενεργειακά κοιτάσματα σε Α. Μεσόγειο.
Ο Τουρκικός εθνικισμός και η μεγαλύτερη εθνική εορτή των Τούρκων.
Το πανεπιστήμιο του Campridge στο έργο του η ιστορία της "Βυζαντινής" αυτοκρατορίας κάνει μια ενδιαφέρουσα επιστημονική παρατήρηση.
Μεταξύ πολλών άλλων αναφέρει ότι ο απόλυτος πρωταγωνιστής του μεσαιωνικού κόσμου, κατά τον ενδέκατο αιώνα ήταν ο Σουλτάνος του Ικονίου Κιλιτζ Αρσλάν Β. Δέκα αιώνες αργότερα μετά την κατάκτηση της Συρίας από την Τουρκία ο απόλυτος πρωταγωνιστής και ρυθμιστής των παγκόσμιων εξελίξεων σε γεωστρατηγικό-γεωπολιτικό επίπεδο είναι ο Ρετζέπ-Ταγίπ Ερντογάν. Ο Τούρκος Πρόεδρος έχει ως πρότυπο τον Αλπ Αρσλάν καθώς εμπνέεται από την άδικη νίκη του Τούρκου Σουλτάνου στο Μαντζικέρτ ενάντια στους Έλληνες του Imperium Romanum.
Ο Ερντογάν είναι ο πιο φιλόδοξος και φιλοχρήματος πολιτικός. Είναι ο πιο επιτυχημένος πολιτικός του αιώνα μας, μετά τον Β. Πούτιν. Εν τούτοις οι φιλοδοξίες του τον κάνουν ανεξέλεγκτο και επικίνδυνο. Αν και επί των ημερών του δεν κινδυνέψαμε ουσιαστικά ως Ελλάδα με συμβατικό πόλεμο, παρά μόνον με υβριδικό , τίποτε δεν θα πρέπει να θεωρούμε δεδομένο.
Στους στόχους του Ενρτογάν είναι να ξεπεράσει τον Κεμάλ Ατατούρκ και να αφήσει μια μεγαλύτερη σε έκταση Τουρκία. Επίσης επιθυμεί να βαδίσει στα βήματα του Αλπ Αρσλαν. Αυτό σημαίνει ότι θα έχουμε πόλεμο και ενδεχομένως μια ακόμη εθνική καταστροφή. Ήδη έχει επιτύχει εν μέρη τον πρώτο στόχο του, ο Τούρκος πρόεδρος.
Η νίκη των Τούρκων στο Μαντζικέρτ μαζί με την καταστροφή στο Μυριοκέφαλο (1176), από τους Σελτζούκους του Κιλίτζ Αρσλάν ήταν οι πιο καταστροφικές-καθοριστικές ήττες στην ιστορία της Ρωμαϊκής αυτοκρατορίας. Το ιστορικό γεγονός εκμεταλλεύεται η Τουρκική εξουσία για να φανατίσει το εθνικιστικό στοιχείο (κρατικό-παρακρατικό) και τον απλό λαό, για να προωθήσει τους γεωστρατηγικούς σχεδιασμούς εις βάρος της Συρίας, του Ιράκ, της Λιβυής, της Ελλάδας και άλλων κρατών στα πλαίσια ανασυστάσεως της Οθωμανικής αυτοκρατορίας, που συμφωνήθηκε με την Αμερική και την έγκριση της Γερμανίας.
Το σωτήριο έτος 2023 συμπληρώνονται 100 χρόνια από την ίδρυση του σύγχρονου νεοτουρκικού κράτους, ο Ταγίπ Ερντογάν έχει θέσει ως βασικό στόχο την αποκαθήλωση-εκτόπιση του Μουσταφά Κεμάλ-Ατατούρκ από την πρωτοκαθεδρία της νεότερης Τουρκικής ιστορίας, παραδίδοντας μία μεγαλύτερη σε έκταση Τουρκία. Δεν είναι όμως η μοναδική ημερομηνία που έχει βάλει ορόσημο ο Τούρκος πρόεδρος, καθώς με βάση τις εντολές-υποδείξεις, οι διάδοχοι του από την σέχτα των Χαριζιτών (ΜΙΤ, Γκρίζοι Λύκοι), έχουν πολύ μεγαλύτερους στόχους και αυτό είναι εμφανές από τις κινήσεις σε Συρία, Λιβύη, Ιράκ, Ουκρανία, Ναγκόρνο Καραμπάχ.
ΟΙ ΣΤΟΧΟΙ ΤΩΝ ΝΕΟΘΩΜΑΝΩΝ. Το 2053 με την συμπλήρωση 600 ετών από την Άλωση (1453), η Τουρκία να είναι στις δέκα ισχυρότερες χώρες του κόσμου (G10) από G17 που είναι σήμερα. Το 2071 με αφορμή τα 1000 χρόνια από την μάχη στο Μάντζικερτ (1071), η Τουρκία να είναι στις τρεις παγκόσμιες δυνάμεις που θα ορίζουν το μέλλον της ανθρωπότητας. Τον περασμένο Αύγουστο κατά τον εορτασμό της 949ης επετείου της Μάχης στο Ματζικέρτ, ο Ταγίπ Ερντογάν διανυκτέρευσε στο ίδιο σημείο, που είχε κατασκηνώσει το 1071 ο σουλτάνος Αλπ Αρσλάν !!
Στα πλαίσια των γεωστρατηγικών και των γεωπολιτικών του στόχων, ο Ερντογάν έκανε το τζαμί Τσαμλιτζά η Τσαμλουτζά στην Κωνσταντινούπολη. Το νέο τζαμί έχει τέσσερις μιναρέδες ύψους 107.1 μέτρων, με πρότυπο την χρονολογία 1071 κατά την οποία έγινε η μάχη του Ματζικέρτ. Είναι το μεγαλύτερο τζαμί στην Τουρκία. Το συγκεκριμένο τζαμί αποτελεί ένα από τα μεγάλα σχέδια που έχουν υλοποιηθεί από την Τουρκική κυβέρνηση, με στόχο να καταδείξει την πνευματική, πολιτική, στρατιωτική και την οικονομική δύναμη της νέας Οθωμανικής αυτοκρατορίας.
Η μάχη στο Μαντζιέρτ ήταν η πρώτη μεγάλη και καθοριστικής σημασίας νίκη των Tούρκων επί των Ελλήνων της Ρωμαϊκής αυτοκρατορίας, από την ημέρα που οι παράγοντες της νέας τάξης πραγμάτων έδωσε το χρίσμα στους Τούρκους να αντικαταστήσουν τους Άραβες, στην προσπάθεια κατακτήσεως της Ρωμαϊκής αυτοκρατορίας.
Οι Άραβες είχαν εξασθενήσει ως πολιτική και στρατιωτική δύναμη εξαιτίας της Ελληνικής τριανδρίας αυτοκρατόρων (Βασίλειος Β, Άγιος Νικηφόρος Φωκάς και Ιωάννης Τσιμισκής-Κουρκουάς). Για αυτό αμέσως η νέα τάξη πραγμάτων έφερε στην θέση των Αράβων τους Σελτζούκους Τούρκους, ώστε να μην σταματήσουν οι συνεχόμενες επιθέσεις όλων εκείνων των αιώνων από τις νεοταξικές δυνάμεις.
Οι Τούρκοι από την ημέρα που ασπάστηκαν τον Μωαμεθανισμό, έγιναν οι πιο πιστοί και φανατικοί Ισλαμιστές στον κόσμο μέχρι και την σύγχρονη εποχή. Γνωρίζουν πολύ καλά οι Τούρκοι και ειδικά ο Ερντογάν ότι έχουν το χρίσμα από την νέα τάξη πραγμάτων για γίνουν οι ηγέτες των Μωαμεθανών σε όλο τον κόσμο.
Δυστυχώς το έτος 2013 ο Ρετζέπ-Ταγίπ Ερντογάν και οι επιτελείς του οι οποίοι με διαβάζουν ανελλιπώς μετά τις εκτενείς αναφορές μου σχετικά με το πραγματικό θρήσκευμα του προέδρου της Τουρκίας, τα σχέδια και τις δράσεις των Τούρκων αξιωματούχων και των εθνικιστών στην Ελλάδα, έκαναν πράξη την πρόταση μου να γίνονται αντίστοιχες εθνικές εορτές στην Ελλάδα.
Κατόπιν συνεχόμενων αναφορών μου που ξεκίνησαν από το 2009 και εντάθηκαν συστηματικά από το 2013, δυστυχώς υιοθέτησαν την πρόταση μου, και καθιέρωσαν ως την μέγιστη εθνική εορτή της Τουρκίας την μάχη του Μαντζικέρτ από τα τέλη Αυγούστου 2013 !!! Αντί να εφαρμόσουν τις προτάσεις μου οι Έλληνες πατριώτες της εκμεταλλεύτηκαν οι Τούρκοι προς όφελος της Τουρκίας !!!
Πολύ συχνά αναφέρεται στην μάχη του Μαντζικέρτ (26 Αύγουστου 1071), ο πρόεδρος της Τουρκίας υπογραμμίζοντας πως ο στόχος του είναι να αναβιώσει την ιστορία βαδίζοντας τα βήματα του Σουλτάνου Άλπ Αρσλάν, που με την επικράτησή του επί των Ρωμαϊκών στρατευμάτων του αυτοκράτορα Ρωμανού Δ’ Διογένη, έθεσε τις βάσεις για την κυριαρχία των Σελτζούκων στην Μικρά Ασία. Ο Τούρκος πρόεδρος και οι επιτελείς του είναι τακτικοί αναγνώστες της στήλης Επικρατέειν η Απόλλυσθαι, και για αυτό από το έτος 2013 υιοθέτησαν την πρόταση μου αντιστρόφως.
Οι Τούρκοι εθνικιστές που θριαμβολογούν για την νίκη στο Μανζτικέρτ, υποδύονται τους ανίδεους καθώς οι πρόγονοι τους κατέκτησαν την νίκη, κατόπιν της μεγαλύτερης εθνικής προδοσίας, εις βάρος του Ελληνικού έθνους. Σε όλη την διάρκεια της μάχης του Μαντζικέρτ οι Σελτζούκοι είχαν ηττηθεί κατά κράτος και είχαν τραπεί σε φυγή. Μόνον μετά την προδοσία των Δουκών, λίγο πριν το τέλος της ημέρας ανέκαμψαν και πέρασαν στην αντεπίθεση.
Σε αυτή την μάχη ο γενναίος Ρωμανός πολεμούσε με τις εφεδρείες καθώς ο Ιωσήφ Τραχωνειάτης πήρε τα καλύτερα Ρωμαϊκά στρατεύματα, πέρασε τα σύνορα και επέστρεψε πριν από την μάχη σε Ελληνικό-Ρωμαϊκό έδαφος, χωρίς να ενημερώσει τον Ρωμανό. Οι Τούρκοι έχουν ως κορυφαία εθνική εορτή το Μαντζικέρτ, μια μάχη που κέρδισαν εντελώς ανέλπιστα κατόπιν προδοσίας των αλλοδαπών πολιτικών-αξιωματούχων του Ρωμαϊκού κράτους.
Μια καθοριστικής σημασίας νίκη σε μάχη-πόλεμο, δεν έχει καμία ηθική, πνευματική, κοινωνική, πολιτική και στρατιωτική αξία, εάν επιτυγχάνεται κατόπιν εσωτερικής προδοσίας στο αντίπαλο στράτευμα. Oι στρατιωτικές επιτυχίες του Ελληνικού έθνους, δεν ήταν ποτέ βασισμένες σε εσωτερικές προδοσίες των αντίπαλων στρατευμάτων. Οι θριαμβολογίες των Τούρκων εθνικιστών δείχνουν το κατώτατο ηθικό και πολιτιστικό επίπεδο και την ξεκάθαρη πανάρχαια παγανιστική ιδεολογία των νεοθωμανών.
(1) https://mytilenepress2.
(2) Η ΜΑΧΗ ΤΟΥ ΜΑΝΤΖΙΚΕΡΤ. Η αυτοκρατορική στρατιά παρατάχθηκε με την συνήθη τακτική, των δύο παράλληλων γραμμών, έκαστη με βάθος 3-4 ιππέων για το ιππικό και 8-10 ανδρών για το πεζικό. Στην πρώτη βρισκόταν παρατεταγμένη η κύρια δύναμη κρούσης, 20.000 ανδρών. Επικεφαλής της αριστερής πτέρυγας ήταν ο Νικηφόρος Βρυέννιος, ήδη τραυματισμένος από την συμπλοκή της προηγούμενης μέρας, με τα τάγματα των Σχολών της Δύσης, 6.000 Θράκες, Μακεδόνες και Θεσσαλοί Λωρικάτοι (ιππείς). Στην δεξιά πτέρυγα, ο Καππαδόκης Θεόδωρος Αλυάτης, με 6.000 Λωρικάτους από τα τάγματα της Μικράς Ασίας. Το κέντρο Ελληνικού-Ρωμαϊκού στρατεύματος, διοικούσε ο βασιλιάς Ρωμανός, πλαισιωμένος από 1.000 κατάφρακτους κλιβανοφόρους, 2.500 λωρικάτους (βασιλική φρουρά) και 500 Βαράγγους της σωματοφυλακής του. Στα άκρα των δύο πτερύγων της εμπροσθοφυλακής βρισκόταν ανεπτυγμένο το ελαφρύ ιππικό των Κουμάνων και των Πετσενέγων μισθοφόρων, δύναμης 2.000 ιππέων ανά πτέρυγα.
Πεντακόσια μέτρα πίσω από την πρώτη γραμμή βρισκόταν η οπισθοφυλακή του Ανδρόνικου Δούκα, μία μίξη μισθοφορικού ιππικού και πεζικού, συνολικής δύναμης 5.000 ανδρών. Ρόλος της ήταν να υποστηρίξει την εμπροσθοφυλακή σε περίπτωση υποχώρησης, να κλείσει τυχόν κενά που θα δημιουργούνταν από εχθρική διάσπαση ή να αποκόψει εχθρικά τμήματα τα οποία θα επιχειρούσαν να την κυκλώσουν. Ο Ρωμανός γνώριζε τα εχθρικά του αισθήματα Δούκα, και για αυτό δεν σκόπευε να εμπλέξει την εφεδρεία του, στην μάχη, παρά μόνο αν τα πράγματα όδευαν προς το χειρότερο. Πίστευε ότι από εκείνη την θέση, τον εξανάγκαζε να συνεισφέρει στην νίκη, καθώς η ζωή ή ο θάνατός του, θα εξαρτώταν άμεσα από την έκβαση της μάχης. Όπως και να έχει πάντως, ήταν μία ολέθρια επιλογή για την οποία θα μετάνιωνε πικρά.
Στις τρεις το μεσημέρι, ο Ρωμανός διέταξε τον τουβάτορα, να ηχήσει την έναρξη της επίθεσης. Τα φλάμουλα ανέμιζαν και οι οπλές των αλόγων σήκωναν σύννεφα σκόνης. Σε απόσταση ενός χιλιομέτρου από την εχθρική παράταξη, οι τούβες σάλπισαν την έφοδο. Οι τουρμάρχες, οι δρουγγάριοι και ο Αυτοκράτορας, κραύγασαν την παραδοσιακή ιαχή της μάχης, «Ο Χριστός νικά».
Λωρικάτοι και Κλιβανάριοι, προέταξαν ταυτόχρονα τα δόρατά τους, σχηματίζοντας ένα αδιάσπαστο τείχος. Το σελτζουκικό ιππικό δεν βιαζόταν να έρθει σε μετωπική σύγκρουση, με το αυτοκρατορικό ιππικό. Άρχισε κατά την προσφιλή του τακτική, να εξαπολύει βέλη από μεγάλη απόσταση, καθώς οι δύο πτέρυγες, άνοιγαν γρήγορα τις γραμμές τους σε ημικύκλιο, με στόχο να χτυπήσουν τα Ελληνικά άκρα. Οι στρατηγοί Βρυέννιος και Αλυάτης απάντησαν με την ίδια κίνηση, στέλνοντας το δικό τους ελαφρό ιππικό, να τους αναχαιτίσει. Ταυτόχρονα, τα αντίπαλα κέντρα συγκρούονταν. Το αποτέλεσμα της πρώτης σύγκρουσης δεν εξέπληξε κανέναν. Οι βολές των Τούρκων διήρκεσαν ελάχιστα για να έχουν κάποιο σοβαρό αντίκτυπο. Το κέντρο τους σχεδόν κατατροπώθηκε από τους Κλιβανοφόρους και τους Λωρικάτους, του Ρωμανού, οι οποίοι συνέτριψαν τους Σεκτζούκους, στο πέρασμά τους. Οι Τούρκοι υποχώρησαν έντρομοι, για να αποφύγουν την σφαγή. Οι πτέρυγές τους άντεξαν την πρώτη κρούση, κρατώντας σε απόσταση τους αντιπάλους τους, με καταιγισμό βελών, αποφεύγοντας την άμεση εμπλοκή. Σύντομα, ολόκληρη η τουρκική παράταξη υποχωρεί προς τους πρόποδες του Σουφάν, συνεχίζοντας να εξαπολύει βέλη.
Στην μάχη του Μαντζικέρτ, τα δύο στρατεύματα θα εμπλέκονταν σε μάχη μεγάλης έντασης, σε ένα πεδίο ιδανικό για την ανάπτυξη ιππικού. Η τακτική του αυτοκρατορικού στρατεύματος, ήταν στηριγμένη, στον βαρύτερο οπλισμό. Οι Έλληνες-Ρωμαίοι, κρατούσαν την συνοχή της παράταξης, επιδιώκοντας να εμπλακούν γρήγορα σε μάχη εκ του συστάδην, με τους ελαφρά οπλισμένους Αγαρηνούς.
Αυτή η τακτική γινόταν εδώ αιώνες τώρα, εναντίον των Μουσουλμανικών στρατευμάτων. Οι Σελτζούκοι ιππείς, αδιαφορούσαν για τη συνοχή του σχηματισμού τους. Συνηθισμένοι στις αιφνιδιαστικές επιδρομές, τις ενέδρες και τις τακτικές παρενόχλησης, υστερούσαν στην μάχη σώμα, με σώμα. Η στρατηγική τους στηριζόταν, στις πυκνές, φευγαλέες βολές βελών, και την ταχύτητα ελιγμών. Πάντοτε χτυπούσαν από ασφαλή απόσταση, απομακρύνονταν γρήγορα, και επέστρεφαν για την επόμενη βολή. Η παρατεταμένη αυτή τακτική, οδηγούσε στην απόγνωση έναν αντίπαλο, ο οποίος είχε μάθει να μάχεται εκ του συστάδην, αλλά τώρα αντιμετώπιζε έναν εχθρό, που δεν μπορούσε να αγγίξει.
Οι αργοκίνητοι Έλληνες-Ρωμαίοι ιππείς, κατεδίωκαν τους γρήγορους Σελτζούκους, χωρίς να υπολογίζουν τις απώλειες. Όμως κατά την διάρκεια της καταδιώξεως, η συνοχή τους διεσπάτο. Τότε οι Σελτζούκοι, επέστρεφαν ταχύτατα, με τα άλογά τους, και κύκλωναν την πλησιέστερη Ελληνική-Ρωμαϊκή μονάδα και την εξολόθρευαν.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου