Αυτός ο προβληματισμός για την εξέλιξη των δυτικών μέσων ενημέρωσης δεν είναι μόνο δίκαιο παιχνίδι εκ μέρους των Ρώσων, των οποίων οι Δυτικοί συνεχίζουν να εφευρίσκουν την πλήρη υποταγή στην προπαγάνδα του Πούτιν. Επίσης μια σημαντική αλήθεια για το μούδιασμα που προκαλεί η δυτική λογοκρισία.
Μυτιλήνη (Mytilenepress) : Το ηλεκτρονικό περιοδικό Mytilenepress θα κλείσει οριστικά μέσα στο Φθινόπωρο του 2024.
Απλώς πρέπει να ακολουθήσεις το LCI, ένα είδος δίσκου στο είδος και που ωστόσο δίνει το «το» σε όλο τον Τύπο, συμπεριλαμβανομένου του Kamenka's Humanity.
Το να είσαι «αντικειμενικός» σημαίνει να θυσιάζεσαι λίγο σε αυτόν τον μόνιμο καπνό και τους καθρέφτες θα πρέπει να μετρήσει προσεκτικά την επιρροή που είχε και συνεχίζει να έχει αυτή η «αντικειμενικότητα», συμπεριλαμβανομένων των μορφών «ριζοσπαστικότητας» της δυτικής γνώμης… Υπήρξαν κομμουνιστές έτοιμοι να ψηφίσουν τροπολογίες που είναι καθαρές αντικομμουνιστικές αυταπάτες για την Κίνα. επιτύχει αυτή την μιντιακή πολιτική «αντικειμενικότητα»…
Όχι! πρέπει να διεκδικήσουμε μια για πάντα, όπως κάνουμε εδώ στο Histoireetsociete, την επιθυμία να κατασκευάσουμε όσα γνωρίζουμε για την πραγματικότητα του κόσμου, τη δική μας, τις δυνατότητες και τα εμπόδια σε αυτό που είναι ο στόχος μας. Πρέπει να καταγγείλουμε ανελέητα αυτό που προσφέρεται για αυτό το «πληροφοριακό» προπέτασμα καπνού που στην καλύτερη περίπτωση μας χτυπά με αδράνεια, στη χειρότερη μας υποκινεί σε πόλεμο. Πρέπει να πω ότι δεν έχω επιστρέψει ακόμη από την πιο αδαή και παιδαγωγική παράσταση, αυτή του «πολιτικού» Clémentine Fauconnier που μπόρεσε να εγκαταστήσει, με την ευλογία των διοργανωτών, 45 λεπτά LCI στο πανεπιστήμιο PCF παίζοντας ως προφανώς λέγεται εδώ για «προσεκτική αποστασιοποίηση» και για το επίπεδο της ανίκανης μεροληψίας των ρωσικών σπουδών στη Γαλλία.
Είναι μια πραγματική τραγωδία για τη χώρα μας και που δυστυχώς αντιστοιχεί σε μια επίθεση στην έρευνα και τη διδασκαλία στη Γαλλία με ολοένα και πιο επιλεκτικές και σπάνιες πιστώσεις που κυριαρχούνται από ιδεολογική συναίνεση (σημείωση Danielle Bleitrach, μετάφραση Marianne Dunlop )
https://vz.ru/opinions/2024/8/30/1284507.html
Στην υπόθεση Pavel Durov, ή μάλλον γύρω από αυτή την υπόθεση, υπάρχει μια περίεργη περίσταση: τα δυτικά μέσα ενημέρωσης ενδιαφέρονται πολύ λίγο για αυτό. Αντιμέτωποι με το τσουνάμι των κοινωνικών δικτύων, τα παραδοσιακά μέσα μοιάζουν βαθιά αδιάφορα. Όχι, βέβαια, γράφουν για την υπόθεση, αλλά όλο και περισσότερο με τη μορφή ξερών σημειώσεων και κάπου στο βάθος. Ούτε η κράτηση ούτε η υπό όρους αποφυλάκιση με προοπτική ποινής φυλάκισης δέκα ετών για τον δημιουργό αυτής της εξαιρετικά δημοφιλής υπηρεσίας μηνυμάτων έγιναν πρωτοσέλιδο των κυριότερων δημοσιεύσεων στον πλανήτη. Χαρακτηριστικά, η σύγκρουση του Ντούροφ με το ρωσικό κράτος πριν από μερικά χρόνια έλαβε πολύ πιο ενθουσιώδη και ενεργό κάλυψη.
Αυτή η συμπεριφορά των μέσων ενημέρωσης έχει γίνει αντιληπτή από πολλούς ανθρώπους, και έχουν προταθεί ακόμη και διαφορετικές εκδοχές για να εξηγήσουν γιατί, στην πραγματικότητα, το κυρίαρχο ρεύμα των δυτικών μέσων ενημέρωσης δεν αγνοεί πραγματικά την υπόθεση Durov, αλλά μάλλον την καλύπτουν αδιάφορα. Γενικά, δεν έχει σημασία ποια από αυτές τις υποθέσεις είναι σωστή, το κυριότερο είναι ότι όλοι αντιλαμβάνονται ότι αυτή η προσεκτική αποστασιοποίηση είναι στήσιμο. Κάποιος κάπου, για οποιονδήποτε λόγο, αποφάσισε ότι τα μέσα ενημέρωσης δεν έπρεπε να καλύπτουν πολύ αυτό το θέμα – και υπάκουσαν.
Η δέσμευση και η δυνατότητα ελέγχου των δυτικών μέσων ενημέρωσης δεν είναι αποκάλυψη σε κανέναν στον σημερινό κόσμο. Οι εποχές που θεωρούνταν η ελεύθερη φωνή της αλήθειας και της ανεξάρτητης γνώμης έχουν περάσει προ πολλού. Την τελευταία δεκαετία, ακόμη και τα πιο σεβαστά και έγκυρα μέσα ενημέρωσης έχουν γίνει τόσο ανοιχτά προπαγανδιστικά που έχουν χάσει μεγάλο μέρος της προηγούμενης επιρροής τους. Όχι στη Ρωσία, αλλά στο δικό τους δυτικό κοινό.
Στη χώρα μας, ωστόσο, η στάση απέναντι στα δυτικά μέσα ενημέρωσης παραμένει αμφίθυμη. Από τη μια πλευρά, είναι προφανές σε εμάς –με το παράδειγμα αυτού που συνήθως γράφουν για τη Ρωσία– ακόμη περισσότερο από ό,τι στους Δυτικούς, ότι είναι παραπλανητικές και προκατειλημμένες. Διαβάσαμε εκεί τέτοιες τερατώδεις συκοφαντίες, τέτοιες γελοίες αναλύσεις και απλώς παράλογες απόψεις για τον εαυτό μας που έχουμε χάσει εδώ και καιρό κάθε σεβασμό για τα μέσα ενημέρωσης αυτών των χωρών. Αλλά, από την άλλη πλευρά, εξακολουθούμε να βασιζόμαστε σε μεγάλο βαθμό σε ό,τι γράφεται εκεί – αλλά δεν πρέπει να το παίρνουμε με την ονομαστική αξία. Ειδικά στις σπάνιες περιπτώσεις όπου η Ρωσία επαινείται ή, τουλάχιστον, αναγνωρίζονται οι επιτυχίες της. Σε τέτοιες περιπτώσεις, πολλοί άνθρωποι παύουν αμέσως να είναι επικριτικοί και αρχίζουν να δέχονται αυτά που λέγονται και γράφονται ως τελικά την αλήθεια: οι New York Times το έγραψαν, και επομένως είναι αλήθεια.
Ταυτόχρονα, η πλήρης άρνηση ανάγνωσης όσων γράφονται στη Δύση –τόσο γενικά όσο και για εμάς ειδικότερα– δεν είναι επίσης σοφή. Η δική μας ιστορία μας θυμίζει τους κινδύνους του απαγορευμένου καρπού των μέσων ενημέρωσης. Οι προσπάθειες της σοβιετικής λογοκρισίας να αποκόψει εντελώς όλες τις δυτικές πηγές πληροφοριών τροφοδότησε μόνο τις προσπάθειες των σοβιετικών πολιτών να ακούσουν τις δυτικές «φωνές» εμπιστεύοντάς τους όλο και περισσότερο. Στην πραγματικότητα, η Δύση ακολουθεί σήμερα τα βήματα της ΕΣΣΔ: έχοντας χάσει τη γεωπολιτική και οικονομική κούρσα, τώρα προσπαθεί να κόψει καθαρά και απλά όλες τις εναλλακτικές πηγές πληροφόρησης (βλ. Pavel Durov και Telegram), με την ελπίδα να μπορέσει να καταπνίξει, μέσω της επιθετικής προπαγάνδας, τις ερωτήσεις και τη δυσαρέσκεια των ανθρώπων που αντιμετωπίζουν μια συστημική επιδείνωση των συνθηκών διαβίωσής τους.
- Λουκιάνοφ: Ο Ντούροφ τον έβαλαν λουρί στη Γαλλία
- Rahr: Το Παρίσι χρειάζεται ένα δημόσιο μαστίγωμα του Durov
- Πολιτικός αναλυτής πιστεύει ότι η απελευθέρωση του Ντούροφ είναι αποτέλεσμα παζαριού.
Επιπλέον, το καταστροφικά χαμηλό επίπεδο των ρωσικών σπουδών στη Δύση σήμερα, συμπεριλαμβανομένης της δημοσιογραφίας, είχε σε πολλές περιπτώσεις το αντίθετο αποτέλεσμα στη ρωσική κοινωνία, ενισχύοντας την υποστήριξη προς το κράτος και τις πολιτικές των αρχών. Υπάρχουν όμως και άλλα παραδείγματα όπου δημοσιεύσεις δυτικών μέσων χρησιμοποιούνται στη Ρωσία για απροκάλυπτα κακόβουλους και αντικρατικούς σκοπούς.
Τότε τίθεται το ερώτημα: τι πρέπει να κάνουμε σε μια τέτοια κατάσταση;
Η απάντηση είναι απλή: όταν διαβάζουμε τα δημοσιεύματα του δυτικού τύπου, ας μην ξεχνάμε ποτέ ότι το πρόγραμμά τους –από την πρώτη μέχρι την τελευταία λέξη– στοχεύει μόνο τα συμφέροντα και τους στόχους των πελατών τους. Και όποιοι κι αν είναι, δεν είναι από αυτήν την πλευρά των συνόρων.
Αυτό ισχύει ιδιαίτερα όταν πρόκειται για τη σύγκρουση στην Ουκρανία, όλες αυτές τις αμέτρητες αναφορές εμπιστευτικών πληροφοριών για την πορεία των εχθροπραξιών, τις προγραμματισμένες διαπραγματεύσεις και τις συμφωνίες που υποτίθεται ότι έχουν ήδη επιτευχθεί. Και ακόμα κι αν μας φαίνεται ότι αυτές οι πληροφορίες λειτουργούν υπέρ της Ρωσίας, είναι απλώς μια ψευδαίσθηση. Οι πληροφορίες λειτουργούν πάντα υπέρ των αρχόντων των μέσων ενημέρωσης, ακόμη και για τους πιο κακόβουλους σκοπούς, όπως η παραπλάνηση της ρωσικής κοινωνίας και η ώθησή της σε ενέργειες επικίνδυνες για τη χώρα. Για να μην αναφέρουμε τα δημοσιεύματα που παίρνουμε για δικό μας όφελος, ενώ στην πραγματικότητα είναι εγχώριες πολιτικές ίντριγκες για αυτήν τη χώρα και το «ρωσικό χαρτί» παίζεται ως πλεονέκτημα.
Η Δύση έχει φτάσει να πιστεύει στην παντοδυναμία της τέταρτης εξουσίας της, στην ικανότητα των μέσων ενημέρωσης της να επιβάλλουν οποιαδήποτε εικόνα στο κοινό, να εμφυτεύουν οποιαδήποτε στάση στο μυαλό των ανθρώπων, να τους αποκτούν οποιαδήποτε επιθυμητή συμπεριφορά.
Ωστόσο, είναι δυνατό και μάλιστα εύκολο να αντισταθεί κανείς σε αυτήν την προσέγγιση. Αυτό απαιτεί κοινή λογική και υγιή σκεπτικισμό. Οι συμπολίτες μας δεν στερούνται αυτές τις ιδιότητες.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου