Τολμά να παρουσιάσει τη σύνδεση που όλοι αρνούνται λόγω οπορτουνισμού μεταξύ των κίνηση του κόσμου και τις προκλήσεις στις οποίες είναι απαραίτητο να ξεκινήσουμε από τη γαλλική πραγματικότητα. Αυτή θα μπορούσε να είναι η βάση του εθνικού συνεδρίου που διοργανώνει το PCF, αλλά το οποίο ήδη δεν ανταποκρίνεται στα όσα λέγονται από την αρχή, την ανάγκη να ακούσουμε πραγματικά όλους, τη λογοκρισία, την περιφρόνηση για την ανανέωση του ίδιου, αυτούς που έχουν εκκαθαρίσει και που συνεχίζουν να «βιδώνεις τα μπουλόνια» γύρω από τον πολιτισμό, την ιδεολογία, τη διεθνή, τον Τύπο κλπ… Μετά από αυτό να «μίλα» να ανοίξουν τα στόματα, να μην είναι πολύ οι δημοτικές εκλογές και η προγραμματισμένη ασφυξία δεν θα δεχτεί τέτοια αλήθεια… (σημ. από την Danielle Bleitrach για το histoireetsociete)
Το έχουμε επαναλάβει, η Γαλλία είναι ραγισμένη, διχασμένη ανάμεσα στους πρώτους στις δουλειές και στους πρώτους στα σχοινιά, ανάμεσα σε αυτούς που δεν σέβονται πια τίποτα και σε αυτούς που δεν υποστηρίζουν πια τίποτα, ανάμεσα στην ενότητα του Ολυμπιακού εορτασμού και τον πολιτικό διχασμό βαθιά. Οι διαδοχικοί πολιτικοί συνεχίζουν να ισχυρίζονται ότι λύνουν προβλήματα που μόνο χειροτερεύουν και μας παρασύρουν σε πολέμους. Ο κόσμος γυρίζει ανάποδα, όλα επιταχύνονται και παραμένουμε σε πολιτικό αδιέξοδο. Τι μπορούμε να πούμε για τη στεγαστική κρίση όταν όλοι οι δείκτες είναι στο κόκκινο, από τη στέγαση των εργαζομένων μέχρι τη στέγαση των ηλικιωμένων; Βρίσκουμε εκατοντάδες αιτήσεις για έναν υπεύθυνο ψηφιακών επικοινωνιών, αλλά δεν βρίσκουμε πλέον κηπουρούς ή παιδαγωγούς μικρών παιδιών, όταν τα μαθήματα κατάρτισης για βιομηχανικά επαγγέλματα δεν βρίσκουν υποψηφίους, εκτός από μετανάστες που δεν θα έχουν άδεια να εργαστούν; για την αγροτική κρίση όταν οι αγρότες δεν μπορούν να ζήσουν με προϊόντα που η πλειονότητα των εργατικών κοινοτήτων δεν μπορεί να αγοράσει; όταν οι οργανικές παρακμή στα καλάθια και οι αγρότες φεύγουν επειδή δεν μπορούν να αντεπεξέλθουν Τι μπορούμε να πούμε για τη νεολαία που διχάζεται μεταξύ μερικών εκατομμυριούχων επιρροών και χιλιάδων εφήβων που έχουν αποχωριστεί από την οικογένεια και το σχολείο και που κανένας εκπαιδευτικός δεν υποστηρίζει, ακόμη λιγότερο μετά την αποβολή; 500 θέσεων εργασίας, ένα χρόνο μετά τις ταραχές του 2023.
Τι μπορούμε να πούμε όταν το σωματείο της Jtech, ο όμιλος Toyota, μας ειδοποιεί στο site Irigny, 2000 εργαζόμενοι πρόσφατα, 800 ακόμα σήμερα, πολλές χιλιάδες θέσεις εργασίας συνολικά, σε ένα διατάραξε τον τομέα της αυτοκινητοβιομηχανίας στην Ευρώπη, τη μόνη παγκόσμια ζώνη που εξακολουθεί να είναι κάτω από τα προ κρίσης επίπεδα, μια αναμενόμενη πτώση της παραγωγής, το σοκ της ηλεκτροκίνησης. Η διοίκηση τους ζητά να καταβάλουν προσπάθειες για να έχουν την υποστήριξη του ομίλου Toyota. Αυτή ήταν η ομιλία του ομίλου Bosch για το εργοστάσιο Vénissieux πριν από μερικά χρόνια.
Αυτό το πλαίσιο κρίσεων βλέπει την πρόοδο της ακροδεξιάς παντού… Video Player00:0000:00 Εισαγωγή από τον Pierre-Alain Millet στο μητροπολιτικό συμβούλιο στις 30 Σεπτεμβρίου 2024
Επιτρέψτε μου να απευθυνθώ στους φίλους μου σοσιαλιστές, περιβαλλοντολόγους και επαναστάτες. Είναι επείγον να βάλουμε τα πάντα στο τραπέζι για να καταλάβουμε γιατί ολόκληρη η αριστερά, διαιρεμένη το 2022 ή ενωμένη το 2024, παραμένει στο 30% των ψηφοφόρων, στο 20% των εγγεγραμμένων, ενώ σε κάθε εκλογές η ακροδεξιά σημειώνει πρόοδο.
Ας κάνουμε την αυτοκριτική μας. Δεν θα δημιουργήσουμε πλειοψηφία κάνοντας τους ανθρώπους να πιστεύουν ότι όλα είναι στην κορυφή, ότι το μόνο πρόβλημα θα ήταν ο Μακρόν γιατί θα είχαμε κερδίσει. Ας σταματήσουμε αυτό το παιχνίδι μηδενικού αθροίσματος όπου ο ένας επιδιώκει να κερδίσει τον άλλον σε διαμάχες που είναι στην καλύτερη περίπτωση ασήμαντες, στη χειρότερη αυτοκτονικές. Μαζί αντιμετωπίζουμε γιγαντιαίες προκλήσεις, για την υποδοχή ανηλίκων, για τη στέγαση έκτακτης ανάγκης, για την ένταξη, για την κινητικότητα. Πρέπει να κάνουμε έναν απολογισμό της ιστορίας της αριστεράς, η οποία είναι πολύ γνωστή στους λαϊκούς κύκλους. Κυβέρνησε το 1981, το 1997, το 2012, κυβέρνησε στη Γερμανία, στην Αγγλία και αλλού, ακόμη και στην Ελλάδα με ριζοσπαστική αριστερά. Πότε και πού άλλαξε τη ζωή; Ο καθένας μπορεί να πει, δεν είμαι εγώ, είναι ο άλλος. Αυτό δεν εξαρτάται από την πρόκληση, ούτε με το τι βιώνουν οι άνθρωποι της εργατικής τάξης και τα μεσαία στρώματα.
Και μη νομίζετε ότι αυτό είναι πρόβλημα των περιφερειών και ότι όλα είναι καλά στις μητροπόλεις... Η ακροδεξιά το 2024 θα κινητοποιήσει περισσότερους κατοίκους της Λυών από τους νικητές περιβαλλοντολόγους τον Μάρτιο του 2020! Πλησίασε το 25% στο Βενισιέ, παρά τη χαμηλή αποχή, μπορεί δηλαδή να πρωταγωνιστήσει στις επόμενες αυτοδιοικητικές εκλογές και ας μην μιλήσουμε για τον Κόρμπα ή τον Σαιν-Πριεστ.
Λοιπόν, αγαπητοί συνάδελφοι από το κέντρο και τη δεξιά, επιτρέψτε μου να σας πω ότι όλοι μας ανησυχεί αυτή η βαθιά κρίση, μια κοινωνική κρίση, και ότι οι διαμάχες στα μέσα ενημέρωσης είναι, επίσης, στη δεξιά, στην καλύτερη περίπτωση χλευαστικές και στη χειρότερη αυτοκτονικές. Η ορμή της γαλλικής επανάστασης που δημιούργησε στις πολιτικές αντιπαραθέσεις μεταξύ μας ένα μοντέλο που έκανε τη Γαλλία ιδιαίτερη περίπτωση στον κόσμο έχει πλέον εξαντληθεί. Πρέπει να ξαναχτίσουμε το οικονομικό μας μοντέλο, να ξανασκεφτούμε τους θεσμούς μας, αυτή την 5η δημοκρατία που δεν έχει πλέον τίποτα από το σχέδιο του στρατηγού Ντε Γκωλ.
Ναι, η νέα κινητικότητα είναι απαραίτητη. Δεν είναι ο δήμαρχος του Meyzieu που θα με αντικρούσει, έναν μεγάλο καθημερινό ποδηλάτη που υπερασπίστηκε σε μια συζήτηση με τον Πρόεδρο Kimelfeld την ανάγκη για γρήγορες ποδηλατοδρόμους, για να συμφιλιωθούν οι αρχάριοι και οι τακτικοί. Ναι, υπάρχει συζήτηση για ορισμένους δρόμους στην Greater Lyon, και πρέπει να ακούσουμε όλους τους κατοίκους, ποδηλάτες ή όχι, γιατί κανένας δεν είναι παράνομος. Εμείς από την πλευρά μας προτείναμε για τα πιο δύσκολα σημεία να δίνουμε χρόνο στον εαυτό μας. Αλλά οι αντιπαραθέσεις με καρικατούρα μπορούν να οδηγήσουν μόνο σε έναν νικητή, την ακροδεξιά.
Από την άλλη πλευρά, πρέπει όλοι να αντιμετωπίσουμε κατά μέτωπο και ουσιαστικά τα ζητήματα που εκμεταλλεύονται οι ακροδεξιοί. Εκμεταλλεύεται ό,τι θέτει τους Γάλλους σε ανταγωνισμό για στέγαση, απασχόληση, δικαιώματα, αφενός για να τους χωρίσει και να ενισχύσει τον ρατσισμό που παραμένει η κύρια κινητήρια δύναμη πίσω από την ψήφο της, αφετέρου για να καταγγείλει την αναποτελεσματικότητα κάθε δημόσιας πολιτικής. από δεξιά αλλά και από αριστερά.
Δεν μπορούμε να μειώσουμε τον ρατσισμό χωρίς να ενισχύσουμε τις δημόσιες υπηρεσίες μας απέναντι στον ανταγωνισμό που βιώνουν καθημερινά οι Γάλλοι, ο οποίος είναι συνέπεια αυτής της θεωρίας της πτώσης του «πλούσιου πρώτου», αυτής της ευρωπαϊκής οικοδόμησης ελεύθερου και ανόθευτου ανταγωνισμός.
Δεν μπορούμε να οικοδομήσουμε μια απάντηση στην ακροδεξιά χωρίς να αμφισβητήσουμε τον λόγο της απαραίτητης μετανάστευσης, χωρίς να επιβεβαιώσουμε ότι η αξιοπρέπεια της υποδοχής των μεταναστών απαιτεί να τεθεί τέλος σε αυτή τη μετανάστευση πολέμων και εξαθλίωσης, την οικοδόμηση νέας συνεργασίας Βορρά-Νότου που αναδύεται από τη νεοαποικιοκρατία στην να επιτρέψει την ανάπτυξη και να ανοίξει προοπτικές για τους νέους σε όλες τις χώρες. Εάν η Αφρική γνώριζε την ίδια ανάπτυξη τα επόμενα 20 χρόνια όπως η Κίνα τα τελευταία 20 χρόνια, δεν θα υπήρχαν πλέον Αφρικανοί μετανάστες στη Γαλλία το 2040. Αυτό θα μας ανάγκαζε να σκεφτούμε την ανάπτυξή μας σε άλλα οικονομικά μοντέλα, βασισμένα σε πολύ υψηλά επίπεδα παραγωγικότητας.
Ναι, δεν θα υπάρχουν ευτυχισμένες μέρες στη Γαλλία σε έναν δυστυχισμένο κόσμο. Ο κόσμος αλλάζει, το ΑΕΠ των BRICS υπερβαίνει αυτό των G7 και η επόμενη σύνοδός τους τον Οκτώβριο θα επιβεβαιώσει ότι το ΝΑΤΟ δεν έχει πλέον τον έλεγχο του κόσμου. Ας αρνηθούμε την κοινή επιλογή Μπάιντεν και Τραμπ για μια στρατιωτική αντιπαράθεση που δεν έχει άλλη δικαιολογία από το να προσπαθήσουμε να σώσουμε το δολάριο!
Ναι, ο κόσμος γυρίζει ανάποδα και η Ευρώπη ηττάται, υπό την κυριαρχία των ΗΠΑ που επωφελείται από τους πολέμους που πληρώνουμε, έχοντας επιβάλει την καταστροφή του γερμανικού βιομηχανικού μοντέλου που στερήθηκε τη ρωσική ενέργεια, μετατρέποντας τον Πρόεδρο της Γαλλικής Δημοκρατίας σε μαριονέτα υποστηρίζοντας ότι δεν μπορεί να γίνει πόλεμος στον Λίβανο όταν έχει ήδη ξεκινήσει και ο Ισραηλινός πρωθυπουργός το επιβεβαιώνει με τη μεγαλύτερη βία.
Στη Μέση Ανατολή, είναι η κλιμάκωση που αποφάσισε το Ισραήλ που δεν κατάφερε να εξαλείψει τη Χαμάς και συνεχίζει να βομβαρδίζει σχολεία, πρόσφυγες, πολίτες στη Γάζα, τη Δυτική Όχθη και τον Λίβανο. Δεν ξέρω ποιος θα διαδεχθεί τον Νασράλα, αλλά ξέρω ότι το Ισραήλ δεν κέρδισε τίποτα από τον θάνατο του Αραφάτ. Στην Ουκρανία, το ΝΑΤΟ συνεχίζει να χύνει δισεκατομμύρια ενώ οι φήμες για διαπραγματεύσεις πολλαπλασιάζονται. Κανείς δεν ξέρει αν θα υπάρξει μια ιστορική ήττα για το ΝΑΤΟ αύριο ή αν ο πόλεμος θα εξαπλωθεί γύρω από την Ουκρανία.
Η ενημέρωση είναι το πρώτο μέτωπο σε αυτούς τους σύγχρονους πολέμους, με κάμερες στα όπλα, στα σπίτια των θυμάτων, στα μέσα ενημέρωσης επί του σκάφους. Η κυρίαρχη αφήγηση μας πλημμυρίζει με φρίκη για να μας κάνει να δεχόμαστε μιλιταριστικές στρατηγικές όταν τους βολεύει, στη συνέχεια τις κρύβει όταν πρέπει να δικαιολογήσουμε το αδικαιολόγητο, όπως αυτές οι εκρήξεις μπιπ που κατήγγειλε η Ύπατη Αρμοστεία του ΟΗΕ για τα Ανθρώπινα Δικαιώματα που καταγγέλλει «την ταυτόχρονη στόχευση χιλιάδων ανθρώπων». Το Ισραήλ, που λέει ότι μάχεται κατά της τρομοκρατίας, οργανώνει την κρατική τρομοκρατία. Η γενιά μου ανακαλύπτει με τρόμο ότι ο πόλεμος λέει την αλήθεια του κόσμου. Η προέλευση των όπλων σας αποκαλύπτει καλύτερα από κάθε λέξη τη φύση μιας σύγκρουσης. Στη Γάζα όπως και στο Ντόνετσκ, οι δυτικές βόμβες πέφτουν και ο χάρτης των χωρών που αρνούνται τις δυτικές κυρώσεις κατά της Ρωσίας μοιάζει παράξενα με αυτόν των χωρών που αναγνωρίζουν το κράτος της Παλαιστίνης.
Ναι, ο κόσμος αλλάζει και είναι επείγον να αντιστραφεί ο μιλιταρισμός και να αναγεννηθεί το αίτημα για ειρήνη, όπως το κάλεσμα των Πολεμιστών της Ειρήνης που φέρνουν κοντά Παλαιστίνιους και Ισραηλινούς, όπως ο Maoz Inon, ένας Ισραηλινός επιχειρηματίας που έχασε και τους δύο γονείς του την 7η Οκτωβρίου, και ο σύντροφός του Aziz Abu Sarah, ένας Παλαιστίνιος επιχειρηματίας του οποίου ο αδελφός σκοτώθηκε πριν από πολύ καιρό, ως ειρηνευτική πρόταση της Βραζιλίας και της Ινδίας.
Ναι, ο κόσμος αλλάζει και το είδαμε στην επιτυχία του Worldskills στη Λυών που συγκέντρωσε 1.500 νέους επαγγελματίες από 65 χώρες, μια μεγάλη επιτυχία που αποκαλύπτει μια αλήθεια του κόσμου στα αποτελέσματά της, την Κίνα στην πρώτη θέση και πέντε Ασιάτες χώρες στις πρώτες 10. Εκτός από τη Γαλλία, σίγουρα τρίτη όταν παίζεις εντός έδρας, είναι η εικόνα των παραγωγικών δυνάμεων του κόσμου. Αρκετές δεκαετίες φιλελευθερισμού έχουν απαξιώσει επαγγέλματα, κλάδους, εργασία και προσόντα στη Δύση.
Είναι αναμφίβολα η πιο δύσκολη ανθρώπινη πρόκληση, να στηριχτούμε σε αυτή τη δεσμευμένη νεολαία για να κάνουμε τον λαό μας να θέλει να πάει στη δουλειά για να χτίσει ευτυχισμένες μέρες, μια φόρμουλα των κομμουνιστών, αλλά που ήταν αυτή του εθνικού συμβουλίου αντίστασης και που μπορούσε να είναι όλων εκείνων που αρνούνται την ακροδεξιά. Πηγή Ιστορία και Κοινωνία.
Η αρχική διεύθυνση αυτού του άρθρου είναι https://pierrealainmillet.fr/Ouvrir…
EUROBANG. ΕΥΑΓΓΕΛΟΣ ΓΙΑΝΝΟΠΟΥΛΟΣ
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου