Ο πόλεμος στην Ουκρανία συνεχίζεται εδώ και δυόμισι χρόνια. Η προοπτική μιας ουκρανικής νίκης υποχωρεί. Η Ρωσία προοδεύει σταθερά, καθημερινά, σε διαφορετικά μέτωπα. Η επίθεση της Ουκρανίας στην περιοχή Κουρσκ της Ρωσίας έχει σταματήσει.
Οι ρωσικές δυνάμεις περιόρισαν γρήγορα την εισβολή. Βομβάρδιζαν μεθοδικά τις ουκρανικές θέσεις για αρκετές εβδομάδες, εξουδετερώνοντας σημαντικό αριθμό ανδρών και εξοπλισμού. Ούτε διέκοψαν ούτε επιβράδυναν την πρόοδό τους στα μέτωπα του Ντονμπάς. Τέλος, τις τελευταίες ημέρες έστειλαν αλεξιπτωτιστές συνοδευόμενους από ειδικές δυνάμεις για να ανακαταλάβουν το έδαφος. Περίπου το ένα πέμπτο του εδάφους που οι περισσότεροι δυτικοί αναλυτές πίστευαν για να «σπρώξουν τον Πούτιν σε μια ευνοϊκή για την Ουκρανία διαπραγμάτευση» χάθηκε μέσα σε λίγες μέρες.
Πάντα κάτι παραπάνω
Η θητεία του Ζελένσκι ως προέδρου έληξε τον Μάιο, αλλά παραμένει στην εξουσία με το πρόσχημα του στρατιωτικού νόμου. Οι απαντήσεις του στην ερώτηση, που τέθηκε πολλές φορές, σχετικά με το ποιος ήταν ο στόχος αυτής της επίθεσης στη Ρωσία ήταν απλώς υπεκφυγές. Αναφέρεται ένα ασαφές «πλάνο νίκης», χωρίς να μπορούμε να ακούσουμε την παραμικρή λεπτομέρεια. Αντιμέτωπος με έναν κάπως επιθετικό δημοσιογράφο, υποστήριξε ότι η επίθεση του Κουρσκ κατέστησε δυνατή την επιβράδυνση της ρωσικής προόδου στο Ντονμπάς, ενώ όλοι βλέπουν το αντίθετο. Οι απαντήσεις του στην πράξη ήταν να απορρίψει ένα μεγάλο μέρος της κυβέρνησής του για να «δώσει νέα ενέργεια» (που δεν υποστηρίζει πραγματικά την ιδέα ενός καλά εδραιωμένου σχεδίου νίκης) και να ζητήσει από τους Δυτικούς όλο και περισσότερα: αφού είχε αποκτήσει τα όπλα, τα άρματα μάχης, ακόμα και τα αεροπλάνα F16 (το πρώτο από τα οποία χάθηκε με τον πιλότο του λίγες μόνο μέρες μετά την άφιξή τους στην Ουκρανία), τώρα απαιτεί να δεχτεί πολύ μεγαλύτερο αριθμό δυτικών πυραύλων (αμερικάνικο ATACMS, βρετανικό StormShadow ή Γαλλικό SCALP ειδικότερα) και το δικαίωμα χρήσης τους για μακροχρόνια χτυπήματα εντός της ρωσικής επικράτειας. Συγκεκριμένα, αυτό σημαίνει ότι απαιτεί τη δυνατότητα να δώσει εντολή στις δυτικές ομάδες ειδικών που πιλοτάρουν αυτούς τους εξελιγμένους πυραύλους να στοχοποιήσουν το Κουρσκ ή ακόμα και τη Μόσχα ή την Αγία Πετρούπολη. Ως εκ τούτου, ο Ζελένσκι μετέβη στην Ουάσιγκτον, όπου είχε συνάντηση με τον Τζο Μπάιντεν και τον νέο πρωθυπουργό της Βρετανίας Κιρ Στάμερ. Δεν είναι ακόμη γνωστό εάν οι ΗΠΑ και η Μεγάλη Βρετανία έχουν δώσει τη συμφωνία τους ή όχι, αλλά πολλοί ειδικοί πιστεύουν ότι είναι πιθανό να δοθεί αυτή η συμφωνία.
Να τι λέει ο συνταγματάρχης Daniel L. Davis. Ο Αντισυνταγματάρχης Daniel L. Davis είναι ένας απόστρατος Αμερικανός αξιωματικός που πολέμησε στο Ιράκ και το Αφγανιστάν. Το 2012, επιστρέφοντας από το Αφγανιστάν, ο συνταγματάρχης Ντέιβις έκανε την πρώτη του εμφάνιση στα μέσα ενημέρωσης σε ένα άρθρο στους New York Times, με τίτλο «Στον πόλεμο του Αφγανιστάν, ένας αξιωματικός γίνεται πληροφοριοδότης» που αφορούσε την ανάλυση που είχε κάνει ο συνταγματάρχης με τον τίτλο: Αλήθειες, ψέματα στο Αφγανιστάν, πώς μας απέτυχαν οι στρατιωτικοί ηγέτες» και που ανακοίνωσε την αναπόφευκτη ήττα των ΗΠΑ σε αυτή τη χώρα. Δείτε τι είπε σε χθεσινή συνέντευξή του:
«Όταν ακούς κοινά πράγματα, είτε από τον Zelenskiy, τον Keir Starmer, τον Biden ή οποιονδήποτε ηγέτη του ΝΑΤΟ, συνεχίζουν να λένε «όλα είναι καλά». Λένε πάντα ότι «το μόνο που χρειαζόμαστε είναι λίγο περισσότερο: χρειαζόμαστε μερικούς ακόμη πυραύλους μεγάλου βεληνεκούς, χρειαζόμαστε μερικά ακόμη άρματα μάχης, χρειαζόμαστε ένα άλλο πακέτο άμυνας, ένα άλλο σύστημα αντιαεροπορικής άμυνας. Υπάρχει πάντα ένα ακόμα πράγμα που χρειάζονται. Ωστόσο, βλέπετε ότι δεν έχει καμία διαφορά στο πεδίο της μάχης. Μπορώ να σας δώσω πολύ γραφικές λεπτομέρειες και να φτάσω μέχρι εκεί που θέλετε να πείτε ότι τίποτα από αυτά δεν θα έχει σημασία. Επειδή οι πόλεμοι δεν κερδίζονται από μεμονωμένα στοιχεία, κερδίζονται από ένα σύνολο δυνατοτήτων, και κυρίως από το ανθρώπινο δυναμικό, ένα εκπαιδευμένο εργατικό δυναμικό. Όταν μπαίνεις σε έναν μεγάλο πόλεμο που έχει μετατραπεί σε πόλεμο φθοράς, η πλευρά που έχει τα περισσότερα στοιχεία στο καλάθι των δεικτών της θα κερδίσει. Η ιστορία δείχνει ότι το να έχεις τους πιο λαμπρούς τακτικούς διοικητές δεν έχει καμία διαφορά. Αυτό που έχει σημασία είναι ποιος έχει τους περισσότερους άνδρες και τη μεγαλύτερη βιομηχανική ικανότητα για να εξασφαλίσει την κυκλοφορία εργαλείων, όπλων και πυρομαχικών. Αν το κοιτάξετε, είναι απλώς από τη ρωσική πλευρά και το να έχετε μια χούφτα άλλα πράγματα αριστερά και δεξιά της Ουκρανίας, αυτό ή εκείνο το όπλο ή η ικανότητα, απλά δεν θα έχει σημασία. Αλλά οι άνθρωποι συνεχίζουν να λένε ότι είναι έτσι, γιατί είναι προπαγάνδα. Κάνει τους ανθρώπους να πιστεύουν ότι υπάρχει ελπίδα. Επομένως, συνεχίζουν να υποστηρίζουν κάτι που μια ορθολογική και αντικειμενική ανάλυση θα μπορούσε να χαρακτηριστεί ως κακή συμφωνία. Ας το τελειώσουμε γρήγορα. Ας τερματίσουμε τα βάσανα του ουκρανικού λαού, την προέλαση των ρωσικών δυνάμεων προς τα δυτικά και ας επιστρέψουμε στην προσπάθεια να δημιουργήσουμε κάποιου είδους κανονική πολιτική στην Ευρώπη. Αυτό πρέπει να κάνουμε, αλλά η προπαγάνδα μας εμποδίζει να το κάνουμε. ” (πλήρης συνέντευξη – στα αγγλικά: https://m.youtube.com/watch?v=rrTul_EeLGU&t=494s, μεταγραφή από εμένα και μετάφραση από την deepl).
Στην πραγματικότητα, η κατάσταση όχι μόνο δεν βελτιώνεται για το ΝΑΤΟ και τον ουκρανικό εθνικιστή πληρεξούσιό του, αλλά τώρα επιδεινώνεται εμφανώς. Οι ρωσικές δυνάμεις βρίσκονται εντός εμβέλειας του πυροβολικού του Pokrovsk, του κύριου υλικοτεχνικού κόμβου στο Donbass. Προχωρούν προς την πόλη Chasiv Yar, μέρος της οποίας καταλήφθηκε την άνοιξη και η οποία έχει θέα στις δύο κύριες πόλεις του Donbass που βρίσκονται ακόμη υπό τον έλεγχο της Ουκρανίας: το Slaviansk και το Kramatorsk. Το ενεργειακό σύστημα της Ουκρανίας έχει εξαντληθεί καθώς πλησιάζει ο σκληρός σλαβικός χειμώνας. Οι εκστρατείες κινητοποίησης που ξεκίνησαν τον Μάρτιο μετά την επίσκεψη του Αμερικανού γερουσιαστή Lindsey Graham προκάλεσαν καυγάδες και διαμαρτυρίες σε όλη την Ουκρανία. Η δημοτικότητα του Ζελένσκι είναι στο μισό και αυτή είναι σίγουρα η εξήγηση για την απόλυση των βασικών υπουργών του.
Τα logistics είναι το κλειδί
Ας ακούσουμε ξανά τον συνταγματάρχη Ντέιβις:
Με την ευκαιρία, ποιοι είναι οι στόχοι των εμπόλεμων;
Πολλοί εμπειρογνώμονες που συρρέουν στις τηλεοπτικές συσκευές και πολιτικοί ηγέτες του ΝΑΤΟ έχουν διατυπώσει εδώ και αρκετούς μήνες την ιδέα ότι η Ουκρανία δεν μπορούσε να «κερδίσει τον πόλεμο», ότι δεν μπορούσε να πετύχει τον στόχο που έθεσε στον εαυτό της τον στόχο από την αρχή της σύγκρουσης: να ανακτήσει με τη βία όλα τα εδάφη που χάθηκαν, όχι μόνο το 2022 κατά τη διάρκεια της ρωσικής επίθεσης, αλλά και το 2014, όταν η Κριμαία και μέρος του Ντονμπάς αποσχίστηκαν. Αναγνωρίζεται πλέον από τους περισσότερους σχολιαστές ότι αυτός ο στόχος είναι πλέον μη ρεαλιστικός. Ίσως θα μπορούσαμε να το είχαμε σκεφτεί πριν. Ας θυμηθούμε ότι δεν υπάρχει καμία ένδειξη, εδώ και 10 χρόνια, ότι οι κάτοικοι της Κριμαίας σκέφτονται ή επιθυμούν να επιστρέψουν στον έλεγχο του Κιέβου. Έχουν συμμετάσχει μαζικά σε όλες τις ρωσικές εκλογές από το 2014 και ψήφιζαν πάντα με συντριπτική πλειοψηφία τον Βλαντιμίρ Πούτιν και το κόμμα του. Μπορούμε πάντα να επικαλεστούμε την εκλογική νοθεία, αλλά θα πρέπει να έχουμε ακόμα απτά σημάδια για να δικαιολογήσουμε ότι τουλάχιστον μέρος των Κριμαίων επιθυμεί να επιστρέψει στο κράτος πριν από το 2014. Ομοίως, δεν υπάρχει τίποτα που να δείχνει ότι οι κάτοικοι μικρών περιοχών του Ντονμπάς έλεγχαν επί 10 χρόνια από τους αντιπάλους του καθεστώτος του Κιέβου, που έκτοτε βομβαρδίστηκαν από τον ουκρανικό στρατό, θέλουν επίσης να δουν την επιστροφή των εκδικητικών εθνικιστών, να τους απαγορεύσουν να μιλούν ρωσικά, να προσεύχονται στην ορθόδοξη εκκλησία και να καταστρέφουν μνημεία της αντιναζιστικής αντίστασης . Οι ίδιοι οι Ουκρανοί αξιωματικοί διαμαρτύρονται για τη βοήθεια και τις πληροφορίες που παρέχουν εθελοντικά οι πληθυσμοί του Ντονμπάς (στην περιοχή υπό τον έλεγχο του Κιέβου) στους επιτιθέμενους ρωσικούς στρατούς.
Ωστόσο, η Κριμαία ήταν από την αρχή βασικός στόχος του στρατού του Κιέβου: πολλοί εξελιγμένοι πύραυλοι έχουν σταλεί στη Σεβαστούπολη και στις μεγάλες πόλεις της Κριμαίας. Η γέφυρα του Κερτς που συνδέει την Κριμαία με τη ρωσική πόλη Κρασνοντάρ έχει γίνει αντικείμενο πολλαπλών επιθέσεων. Έχουν αναπτυχθεί σημαντικοί πόροι για την κατασκευή και τη λειτουργία ναυτικών μη επανδρωμένων αεροσκαφών ικανών να επιτίθενται στα λιμάνια της Κριμαίας. Η μετάβαση προς την Κριμαία ήταν ο κεντρικός στόχος της περίφημης και καταστροφικής ουκρανικής επίθεσης του 2023. Αλλά αυτός ο στόχος είχε τα πάντα για να ευχαριστήσει το ΝΑΤΟ. Η Κριμαία θεωρείται ο πύργος ελέγχου της Μαύρης Θάλασσας. Βασική θέση στη διαδρομή πετρελαίου και φυσικού αερίου της Κασπίας Θάλασσας και της Κεντρικής Ασίας, άμεση σύνδεση με το δεύτερο κράτος που στοχεύει το ΝΑΤΟ εδώ και 20 χρόνια: τη Γεωργία. Η συνολική νίκη, συμπεριλαμβανομένης της Κριμαίας, δεν ήταν ρεαλιστικός στόχος για την Ουκρανία, αλλά ήταν ένας έξυπνος τρόπος για την Ουκρανία να κερδίσει την υποστήριξη του ΝΑΤΟ.
Εδώ και αρκετούς μήνες, ο Ζελένσκι χτυπάει γύρω από τον θάμνο, αλλά δεν έχει αναγνωρίσει ρητά ότι αυτός ο στόχος δεν είναι ρεαλιστικός. Τώρα αποδέχεται την αρχή των ειρηνευτικών διαπραγματεύσεων και μάλιστα αποδέχεται ότι η Ρωσία μπορεί να συνδεθεί με αυτές τις διαπραγματεύσεις. Δήλωσε μάλιστα ότι εάν η Ουκρανία παραχωρούσε ορισμένα εδάφη ως μέρος μιας συμφωνίας, δεν θα αναλάμβανε την ευθύνη γι' αυτό και θα υποβάλει το θέμα σε δημοψήφισμα.
Από την πλευρά του ΝΑΤΟ ακριβώς, έχουμε υιοθετήσει επίσημα αυτόν τον στόχο της επιστροφής στα σύνορα του 1991, την παγκόσμια ανακατάκτηση της Κριμαίας και του Ντονμπάς. Αλλά, mezza voce , μια άλλη ιστορία δόθηκε, για παράδειγμα, από τον Jens Stoltenberg, όταν δήλωσε επί της ουσίας ότι αυτός ο πόλεμος ήταν πολύ επικερδής για το ΝΑΤΟ επειδή κατέστησε δυνατή την αποδυνάμωση του Ρώσου αντιπάλου, χωρίς να απαιτείται μεγάλη ανάπτυξη δυτικών στρατιωτών. Την αποδυνάμωση της Ρωσίας έπαιξε ο Μπάιντεν από την αρχή μέσω της στρατηγικής των οικονομικών κυρώσεων. Ορισμένοι ειδικοί συνεχίζουν να προβλέπουν ότι αυτές οι κυρώσεις θα καρποφορήσουν τελικά κάποια στιγμή το 2025, αλλά προς το παρόν, οι ευρωπαϊκές χώρες είναι αυτές που πλήττονται σε μεγάλο βαθμό και στις οποίες οι απερχόμενες κυβερνήσεις χάνουν τις εκλογές η μία μετά την άλλη. Αυτός ο στόχος επιτεύχθηκε εν μέρει με την έννοια ότι κάποιοι κέρδισαν πολλά χρήματα: οι έμποροι υγροποιημένου αερίου των ΗΠΑ εκμεταλλεύτηκαν πλήρως την καταστροφή των αγωγών φυσικού αερίου Nord Stream. Οι έμποροι όπλων επίσης κέρδισαν μεγάλα: ο παλιός σοβιετικός εξοπλισμός αντικαταστάθηκε με ακριβό δυτικό εξοπλισμό σε βάρος του δυτικού φορολογούμενου (ο οποίος δεν έχει δει ακόμη τον λογαριασμό, επειδή πολλά αγοράστηκαν με πίστωση). Διάφοροι καπιταλιστές έχουν επενδύσει στην Ουκρανία, στην αγορά των διάσημων μαύρων εδαφών, που άνοιξε προς πώληση στο εξωτερικό ο Ζελένσκι, ή σε τηλεπικοινωνίες όπως ο Xavier Niel. Από την άλλη, πολλοί έχουν χάσει και ως συνήθως, είναι οι εργατικές τάξεις που παρουσιάζονται με το νομοσχέδιο: αύξηση των τιμών της ενέργειας, απώλειες θέσεων εργασίας, αυξήσεις φόρων, μείωση των κοινωνικών δικαιωμάτων και αυτό είναι μόνο η αρχή, γιατί αν ο πόλεμος χάνεται, ο λογαριασμός θα είναι πολύ μεγαλύτερος.
Από τότε που η Ρωσία αποχώρησε από τα προάστια του Κιέβου τον Μάρτιο του 2022, η Δύση είδε την ευκαιρία να κάνει μια καλή κίνηση και δεσμεύτηκε στη «νίκη της Ουκρανίας», για μια «στρατιωτική υποστήριξη», με πολλή προπαγάνδα. Με αυτόν τον τρόπο, το ΝΑΤΟ και η Ουκρανία ανεβάζουν συνεχώς το προβάδισμα: απόρριψη διαπραγματεύσεων που έχουν προχωρήσει αρκετά από τον Μάρτιο του 2022, προετοιμασία και έναρξη της «μεγάλης αντεπίθεσης», συνεχής παράδοση στρατιωτικού εξοπλισμού και οικονομική υποστήριξη για την κυβέρνηση που διατηρείται σε τεχνητό επιβίωση μέσω δανείων και επιδοτήσεων πολλών δεκάδων δισεκατομμυρίων ευρώ.
Από τη ρωσική πλευρά, ο πρωταρχικός στόχος που ανακοινώθηκε είναι η ασφάλεια της Ρωσίας, με την ουδετερότητα της Ουκρανίας, τον περιορισμό των εξοπλισμών της, την ασφάλεια των φιλορωσικών πληθυσμών, αυτό που οι Ρώσοι αποκαλούν «ντεναζοποίηση» της Ουκρανίας, δηλαδή. το φρένο στον ουκρανικό εθνικισμό που εξυμνεί τους συνεργάτες του Χίτλερ και προωθεί τον ιστορικό ρεβιζιονισμό και τη ρωσοφοβία. Αυτοί είναι ξεκάθαροι πολιτικοί και στρατιωτικοί στόχοι και μπορούμε να θεωρήσουμε ότι, αν υποθέσουμε μια στρατιωτική νίκη, αυτό είναι ρεαλιστικό. Αυτό δεν συνεπάγεται απαραίτητα μια πρόσθετη κατοχή της Ουκρανίας σε σύγκριση με τις περιοχές που έχουν ήδη προσαρτηθεί από τη Ρωσία. Αν μπορούμε να σκεφτούμε ότι οι Κριμαϊκοί ή οι κάτοικοι του Ντονμπάς δεν θέλουν να επιστρέψουν στην κυριαρχία του Κιέβου, είναι εξίσου λογικό να θεωρήσουμε ότι το πολύ μεγάλο μέρος του ουκρανικού πληθυσμού, ακόμη και μιλώντας ρωσικά, δεν θέλει να γίνει μέρος. της Ρωσίας.
Στην τρέχουσα κατάσταση των ουκρανικών θεσμών, η Ρωσία πιθανότατα δεν θα χρειαστεί να πάει μέχρι το Κίεβο. Η πλήρης ανακάλυψη του μετώπου και η αποδιοργάνωση του στρατού θα μπορούσαν να είναι αρκετές για να προκαλέσουν την κατάρρευση της κυβέρνησης του Κιέβου. Αυτό θα άνοιγε το δρόμο για μια πλήρη αναμόρφωση των θεσμών αυτής της χώρας και την άφιξη μιας νέας γενιάς ηγετών σίγουρα όχι ευνοϊκών για το ΝΑΤΟ και τη Δύση, οι οποίοι θα έχουν συμβάλει σε μεγάλο βαθμό στην ώθηση της χώρας τους στη χαράδρα.
Η επίτευξη αυτού του στόχου θα ήταν ένα πολιτικό και οικονομικό τσουνάμι για το ΝΑΤΟ, την ΕΕ και τις μεγάλες δυτικές χώρες που ηγούνται ή εξαρτώνται από αυτούς τους θεσμούς. Θα απαξιώσει, στο άμεσο περιβάλλον, όλους τους πολιτικούς που έχουν μπει στον δρόμο που υπαγορεύουν το ΝΑΤΟ και η ΕΕ της αντίθεσης στη Ρωσία. Αυτό θα είχε άμεσες συνέπειες στη Γεωργία, τη Μολδαβία, την Αρμενία, τα Βαλκάνια καθώς και τις δημοκρατίες της Βαλτικής.
Το κόστος του πολέμου και οι απώλειες της ήττας (ερειπωμένα περιουσιακά στοιχεία, απλήρωτα δάνεια) θα έφταναν τις εκατοντάδες δισεκατομμύρια ευρώ. Το να πείσουν το κοινό να πληρώσει αυτό το υπόλοιπο θα είναι ένα δύσκολο έργο για τους πολιτικούς της ΕΕ, των οποίων η θέση είναι ήδη πολύ αποδυναμωμένη από δεκαετίες ψευδούς προπαγάνδας και που έχουν υποσχεθεί τόσο πολύ εύκολη νίκη.
Τότε δεν θα υπάρχει τρόπος να αποφευχθεί μια παγκόσμια διαπραγμάτευση με τη Ρωσία για την οικονομική οργάνωση και την ασφάλεια της Ευρώπης, σε συνθήκες που δεν θα κυριαρχούνται πλέον από τις δυτικές αστικές τάξεις. Είναι σίγουρα ο φόβος ενός τέτοιου αποτελέσματος που δίνει στον Ζελένσκι αυτή τη μαγική δύναμη να στρέφεται πάντα στις ΗΠΑ και το ΝΑΤΟ για να αποκτήσει «κάτι περισσότερο» για να συνεχίσει τον πόλεμο και να καθυστερήσει την προθεσμία. Κάθε βήμα, ωστόσο, επιδεινώνει την κατάσταση, προκαλώντας περισσότερους θανάτους και ζημιές και πλησιάζοντας έναν μεγάλης κλίμακας, δυνητικά πυρηνικό, παγκόσμιο πόλεμο.
Θα μπορούσε κανείς να σκεφτεί ότι ένας τέτοιος κίνδυνος θα ήταν αρκετός για να μας αποτρέψει από την άσκηση αυτής της καταστροφικής πολιτικής. Μπορούμε, δυστυχώς, να φοβόμαστε ότι αυτό δεν συμβαίνει και ότι κάποιος Δρ Strangelove όχι μόνο δεν φοβάται να παρασύρει τον κόσμο σε έναν παγκόσμιο πόλεμο, αλλά προετοιμάζεται ενεργά για αυτόν από τις βάσεις του ΝΑΤΟ σε ολόκληρη την Ανατολική Ευρώπη.
EUROBANG. ΕΥΑΓΓΕΛΟΣ ΓΙΑΝΝΟΠΟΥΛΟΣ
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου