Ο Τραμπ δεν είναι το «σωστό χαρτί», κατά την άποψη των δυνάμεων των ΗΠΑ. ο Τζόκερ έπρεπε να είχε τραβηχτεί από την αγέλη.
Ως ο εκδιωχθέντος «Αυτοκράτορας», ο Μπάιντεν έκανε την «τελική του βόλτα» από τις διαμάχες στον ΟΗΕ. δεν ήταν ο αυτοκράτορας του παρελθόντος, γεμάτος με τη θρασύτητα ότι οι ΗΠΑ επέστρεψαν και «εγώ διοικώ τον κόσμο».
Καθώς η Μέση Ανατολή εκρήγνυται και η ουκρανική φούσκα ξεφουσκώνει, ο Λευκός Οίκος συνεχίζει να ζητά αυτοσυγκράτηση σε όλα τα μέρη για να αποκρούσουν τη βία. Αλλά κανείς δεν ακούει.
Με την εποχή του να σκοντάφτει στο άδοξο κλείσιμο , ο Μπάιντεν μπορεί να λάτρεψε την ιδέα να τραβήξει τους μοχλούς της καταναγκαστικής επιρροής της ήπιας δύναμης, μόνο στη συνέχεια για να ανακαλύψει ότι τα καλώδια που συνδέουν αυτούς τους μοχλούς με τα «σημεία» των σιδηροδρόμων του πραγματικού κόσμου είχαν φύγει. Η επιρροή είχε πετάξει. ο αυτοκρατορικός καταναγκασμός αντιμετωπίζονταν όλο και περισσότερο με περιφρόνηση. Η διπλωματία είχε αποτύχει σε γενικές γραμμές.
Τι σηματοδοτεί λοιπόν το σημερινό κύμα αναταραχής, ο πόλεμος στη Μέση Ανατολή και η κατάρρευση της Ουκρανίας για το μέλλον – όπως φαίνεται από το μακρύ τόξο της ιστορίας (και ακολουθώντας το παράδειγμα της αναλογίας του αρχαίου κόσμου των Mike Vlahos και John Batchelor);
Ένας παραπάτημα «Αυτοκράτορας» ανατράπηκε. Δεν υπάρχει πραγματικός διάδοχος. μόνο μια «υιοθετημένη κόρη». Είναι σκόπιμη. Η Εξουσία-ολιγαρχία (η «Γερουσία», αν ακολουθήσουμε την Αρχαία αναλογία), φαίνεται αδιάφορη για το κενό. Έχει πρόθεση να κυβερνήσει, όπως αναφέρει η Washington Post – ξεσπώντας την ολιγαρχική σκέψη: να κυβερνήσει μέσω μιας συναίνεσης θεσμών «υποστηρικτών της δημοκρατίας» ως ένα είδος «μόνιμης γραμματείας» (μια έννοια που κυκλοφόρησε από την «απώλεια» των εκλογών του 2016 '.)
Ωστόσο, υπάρχει ένα ζήτημα αυτοκρατορικής διαδοχής. Κάθε Αυτοκρατορία χρειάζεται έναν Αυτοκράτορα, πέρα από μια Αριστοκρατία/Γερουσία, γιατί οι φανταχτεροί ισχυροί στην κοινωνία πρέπει να έχουν κάποιον πυλώνα στον οποίο μπορούν να καταφύγουν για να διευθετήσουν τις εσωτερικές τους διαμάχες.
Κάθε «Αυτοκρατορία» χρειάζεται επίσης, μια κοινή ουσιαστική κουλτούρα για τη λήψη ισχυρών αποφάσεων γενικού ενδιαφέροντος. Στο ευρωπαϊκό παρελθόν υπήρχαν δύο: ο Καθολικισμός και ο Διαφωτισμός. Συγκρούστηκαν. Και οι δύο πλέον έχουν περιθωριοποιηθεί προς όφελος της ελευθεριακής αυθαιρεσίας, με σκοπό την απελευθέρωση του ατόμου από όλους τους περιορισμούς των κοινοτικών κανόνων.
Η μεταμοντέρνα κουλτούρα κάνει τους ανθρώπους « τρελούς γιατί η ατομική ελευθερία δεν δέχεται πλέον την αντικειμενική αλήθεια ». Ο εικονικός κόσμος σκοτώνει την αίσθηση του πραγματικού – για να το αντικαταστήσει με τη φανταστική πραγματικότητα. Η τέχνη της διακυβέρνησης γίνεται αυτή της διαχείρισης μιας επιβεβλημένης προσποίησης. Αυτό που οι άνθρωποι μπορούν ξεκάθαρα να παρατηρήσουν για αυτούς δεν είναι πραγματικό, ωστόσο είναι υποχρεωμένοι να προσποιούνται ότι η «αφήγηση» είναι το αντικειμενικό πραγματικό.
Αυτή η ένταση οδηγεί σε υπαρξιακή ανασφάλεια και εκρηκτικές αναφορές για άτομα με κακή ψυχική υγεία.
Ωστόσο, αντίθετα, στα περισσότερα μέρη, γράφει ο David Brooks , « οι άνθρωποι σχηματίζονται μέσα σε ηθικά συνεκτικές κοινότητες. Αντλούν την αίσθηση του ανήκειν και της αλληλεγγύης από κοινές ηθικές αξίες. Οι ζωές τους έχουν νόημα και σκοπό γιατί βλέπουν τους εαυτούς τους να ζουν σε μια παγκόσμια ηθική τάξη με μόνιμα πρότυπα του σωστού και του λάθους, μέσα σε οικογενειακές δομές που έχουν αντέξει στη δοκιμασία του χρόνου, με κοινές αντιλήψεις, ας πούμε, του άνδρα και της γυναίκας».
Η Fiona Hill, πρώην μέλος του Συμβουλίου Εθνικής Ασφάλειας των ΗΠΑ , υποστηρίζει την αντίθετη άποψη : ότι εφόσον τα συμφέροντα των ΗΠΑ , που περιγράφονται κυρίως ως «απειλές» που είναι μακροπρόθεσμες, « οι δομές για την αντιμετώπιση αυτών των απειλών πρέπει επίσης να είναι μακροπρόθεσμες. επίσης ». (Εξηγεί το θέμα παραθέτοντας «τη μακροπρόθεσμη απειλή από τη Ρωσία»).
Ο Χιλ λέει ότι «η Αριστοκρατία» θα κυβερνήσει μακροπρόθεσμα, μέσω της θεσμοθετημένης, «διοργανικής» συνταγής της παγκόσμιας τάξης.
Αυτή λοιπόν είναι η λύση της αριστοκρατίας στο κενό της αυτοκρατορικής διαδοχής: ο Λεβιάθαν. « Ο Λεβιάθαν – του οποίου η υπόσχεση και το έργο είναι ευθεία – ακυρώνει όλες τις εξουσίες εκτός από μία, που θα είναι καθολική και απόλυτη».
Ο σιωπηρός στόχος είναι να «αποδείξουν τον Τραμπ» συνταγές πολιτικής. Ωστόσο, αυτός ο σιωπηρός στόχος υπογραμμίζει το ελάττωμά του. Δεν θα υπάρξει συμμετοχή. Οι άνθρωποι δεν θα συμμετέχουν. ούτε αισθάνονται ότι συμμετέχουν – γιατί δεν συμμετέχουν. Η διάθεση μεταξύ των αναλυτών στρατηγικής της Παγκόσμιας Τάξης είναι ότι η επιλογή πολιτικών υποψηφίων μέσω ψηφοφορίας έχει γίνει «ένα σφάλμα» και δεν είναι πλέον χαρακτηριστικό. Οι ψηφοφόροι δεν γνωρίζουν, πόσο μάλλον να κατανοήσουν, την εισαγωγή των ριζικών δομών πολιτικής πάνω στις οποίες οικοδομείται η ηγεμονία των ΗΠΑ. Η συμμετοχή είναι ένα πρόβλημα.
Είναι σε ένα τέτοιο σημείο της ιστορίας που ένας «Big Man» εμφανίζεται συχνά στην αρένα. αυτός που αμφισβητεί τον αυτοκράτορα. Ο «Μεγάλος Άνθρωπος» θεωρείται ότι μιλά για τον λαό, του οποίου η συμμετοχή στην πολιτική ζωή έχει αμβλυνθεί και είναι θυμωμένος. Ο Μεγάλος Άνθρωπος λέει πάντα καλά αυτή την ιστορία προδοσίας.
Ο «Μεγάλος Άνθρωπος» συμβαίνει σήμερα, κυρίως επειδή η παραδοσιακή πρακτική της ανταλλαγής από τη μια κυρίαρχη οντότητα (κόμμα) με την άλλη, για να παραχθεί ένας ηγέτης που μοιάζει με (Uniparty), έχει σπάσει. Κατασκευάστηκε σαν ένα κόλπο με χαρτιά, με τον θεατή (τον ψηφοφόρο) να «τυχαίνει» πάντα να διαλέγει το «σωστό φύλλο» – το ίδιο το χαρτί που πάντα σκόπευε ο μάγος θα επιλέγονταν. Μαγεία! Και όλα τα φύλλα που επιλέχθηκαν αναπόφευκτα αποδεικνύονται από την ίδια σουίτα!
Αυτό το κόλπο με κάρτες έγινε φανερό τους τελευταίους μήνες. Όλοι μπορούσαν να δουν τους μηχανισμούς του.
Ο Τραμπ δεν είναι το «σωστό χαρτί», κατά την άποψη των δυνάμεων των ΗΠΑ. ο Τζόκερ έπρεπε να είχε τραβηχτεί από την αγέλη.
Αυτό που είναι ασυνήθιστο με τη σημερινή εμφάνιση του «Big Man», ωστόσο, είναι ότι σε αντίθεση με τον Κλασικό Κόσμο, ο Τραμπ φαίνεται να μην έχει αριστοκρατία πίσω του, ακολουθώντας το τρένο του. Θα λειτουργήσει αυτό; Πώς θα βγει;
Τους επόμενους μήνες, η Αυτοκρατορία αντιμετωπίζει πολλές κρίσεις πέρα από αυτή μιας αυτοκρατορίας που ξεθωριάζει και δεν μπορεί να προσαρμοστεί.
Ο Simplicius γράφει ότι:
Το τελευταίο κομμάτι του WaPo περιγράφει μια κατάσταση αταξίας στην πολιτική τάξη της Δύσης όταν πρόκειται να αποφασίσει για έναν δρόμο μπροστά ενάντια σε μια σαφώς προκλητική και ακάθεκτη Ρωσία. Βλέπετε, όλες οι προκλήσεις, τα παιχνίδια και τα «κόλπα» της ειρήνης είχαν σκοπό να υποκύψουν τη Ρωσία στη μόχλευση της Δύσης, αλλά η Αυτοκρατορία διαπιστώνει ότι, μετά από δεκαετίες συναλλαγών με ρηχούς υποτελείς, αντιμετωπίζει ένα από τα τελευταία εναπομείναντα πραγματικά κυρίαρχα έθνη στην Ο κόσμος είναι ένα ολοφάνερα διαφορετικό πράγμα».
Δεν είναι μόνο η Ρωσία. Ο Προπρόξενος μιας καταρρέουσας αυτοκρατορικής μακρινής επικράτειας έχει έρθει στη «Ρώμη» για να επιδιώξει τη σύσταση ενός νέου ρωμαϊκού στρατού και την παροχή ρωμαϊκού «χρυσού» για να τον υποστηρίξει. Αλλά οι καιροί είναι δύσκολοι σε όλη την Αυτοκρατορία, και ο Υπερπρόξενος πιθανότατα θα αποτύχει, καθώς αυτός θα αποτελούσε τον τρίτο στρατό του, αφού οι άλλοι είχαν καταστραφεί.
Η επερχόμενη έκρηξη θα προκαλέσει σοβαρό πλήγμα στο κύρος και την εξουσία της Αυτοκρατορίας. Η τάξη των πολεμιστών της μπορεί να στραφεί με θυμό στο Καπιτώλιο, εκνευρισμένη από την απροθυμία των ηγετών τους να σφίξουν μια σιδερένια γροθιά. (Αυτό συνέβαινε σε παλαιότερες εποχές).
Ένας άλλος επαναστατημένος αυτοκρατορικός προ-πρόξενος προμηνύει μια σοβαρότερη και ξεχωριστή κατάσταση. Αυτός ο Πρόξενος θέλει τη δική του εβραϊκή ηγεμονία και είναι ανένδοτος και εντελώς αδίστακτος στην επιδίωξή της. Η Αυτοκρατορία δεν μπορεί να κάνει τίποτα, παρόλο που η μισή πιστεύει ότι ο Πρόξενος θα επιφέρει τη δική του πτώση.
Αλλά αν αυτό το εγχείρημα αποτύχει –όπως και να ‘χε– θα μπορούσε να προκαλέσει τον όλεθρο σε εκείνες τις αμερικανικές βαθιές δομές απρόσβλητης εξουσίας στις οποίες στηρίζεται η ευρύτερη δομή όλες αυτές τις δεκαετίες. Σε περίπτωση αποτυχίας του πολέμου, η αμερικανική θεσμική ηγεσία που συνδέεται με τον συγκεκριμένο Πρόξενο θα έχανε τον λόγο ύπαρξής της . Ένα ολόκληρο ηγετικό στέλεχος θα κούφιαζε - χωρίς σκοπό. Η τάξη της θεσμικής ηγεσίας στο σύνολό της θα αποδυναμωνόταν.
Ποια είναι η διέξοδος τότε, καθώς η πατρίδα σιγά σιγά ανατινάζεται; Λοιπόν, το άρθρο της Washington Post καταλήγει υποστηρίζοντας ένα νέο υπερεθνικό τάγμα παγκόσμιας διακυβέρνησης. Πιθανότατα μια ψηφιακή-αυταρχική διακυβέρνηση τύπου Νταβός που έχει σχεδιαστεί για να διατηρήσει μια συνεπή πολιτική και ευθυγράμμιση, πριν τους νικήσει η σύνδεση Ρωσίας-Κινεζικής-Ιράν-BRICS.
Αν τα δυτικά κράτη δεν αναλάβουν τον κίνδυνο της ελευθερίας, τότε παίρνουν τον κίνδυνο του Λεβιάθαν. Αυτό είναι δυνατό. Ωστόσο, είναι ένα βαθιά ασταθές καθεστώς, εξαιρετικά ολιγαρχικό, συγκεντρωμένο, δικτατορικό, βεβαιώνει ο καθηγητής Henri Hude .
Όσο περισσότερο η μεταμοντέρνα Δύση χάνει τον έλεγχο του κόσμου με τον τρόπο μηδενιστικής συλλογιστικής της, και όσο πιο ποικιλόμορφη παραμένει η Ασία, τόσο λιγότερες πιθανότητες να πετύχει ο Λεβιάθαν. « Αυτό που δεν έχουν καταλάβει τα κυβερνώντα στρώματα είναι ότι η μεταμοντέρνα ελευθεριακή απορρύθμιση δεν μπορεί να οριστεί μόνο από την οικονομία και το σεξ».
«Η εξαιρετική τεχνική δύναμη, στην οποία βασίζεται ο Λεβιάθαν είναι αδιαχώριστη από την οικονομική πραγματικότητα. Είναι επομένως μια πραγματικότητα τεχνο-αγοράς, μια δύναμη τεχνικής και χρήματος που ασκεί μια μορφή τυραννίας. Σε αυτό το πλαίσιο, αυτό που είναι πιθανό να αποτρέψει τον θρίαμβο του Λεβιάθαν είναι η κατάρρευση του τεχνικού πολιτισμού» – ως έχει. Στρατηγική Κουλτούρα.
EUROBANG. ΕΥΑΓΓΕΛΟΣ ΓΙΑΝΝΟΠΟΥΛΟΣ
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου