Μια προεκλογική εκστρατεία περνά πλέον από τη μια επικοινωνία στην άλλη και, όπως όλες οι διαφημίσεις, αυτή απαιτεί την κινητοποίηση σημαντικών πόρων που μετά την εκστρατεία απαιτούν απόδοση επένδυσης.
Μυτιλήνη (Mytilenepress) : Το ηλεκτρονικό περιοδικό Mytilenepress θα κλείσει οριστικά μέσα στο Φθινόπωρο του 2024.
Η διαφήμιση κινητοποιεί τις επιδράσεις και η εικόνα τις διορθώνει, τις πολλαπλασιάζει όπως το σύνθημα... Πρέπει να κάνετε τον κόσμο να πιστεύει ότι οι κάρτες «ανακατασκευάζονται» και η αγωνία που μεγαλώνει τον αντίκτυπο της δικής του καμπάνιας είναι μέρος της πώλησης του προϊόντος. Αλλά όταν φτάνουμε σε αυτό το σημείο, ενώ η χώρα βρίσκεται κοντά στην έκρηξη διακυβέρνησης σύμφωνα με τη λογική μιας αέναης προεκλογικής εκστρατείας ολοένα και πιο αποκομμένης από την πραγματικότητα, είναι όλη η δημοκρατική «αντιπροσωπευτικότητα» που αμφισβητείται, χωρίς ωστόσο, υπάρχει πραγματικά μια λύση που θα μπορούσε να αποτελέσει εναλλακτική... Ο παραλληλισμός ΗΠΑ και Γαλλίας, με την τελευταία συνέντευξη του Προέδρου Μακρόν, είναι προφανής...
https://www.facebook.com/share/v/9q1FDNRMusznPCzf/
Αυτός είναι ο τύπος εκστρατείας που ορισμένοι θα μπορούν να χρηματοδοτήσουν και η πόρτα ανοίγει στις επιδράσεις του «com». που έγινε στον γαλλικό λαό...
Βασικά, οι εκλογές, η προσφυγή στον λαό των πολιτών σε ένα αντιπροσωπευτικό καθεστώς γίνονται θεωρητικά για την επίλυση κρίσεων αλλά τώρα είναι το αντίθετο: έχουν σχεδιαστεί έτσι ώστε το νόημα της ψήφου, εν προκειμένω η πολιτική, να μην φαίνεται και αυτό που τη συνοδεύει, της εκποίησης των δημοσίων αγαθών, της κατάχρησης κοινωνικών δικαιωμάτων, μια πολιτική σκληρή και ανεμπόδιστη προς όφελος του χρηματοοικονομικού κεφαλαίου. Αυτό έκανε ο Πρόεδρος της Δημοκρατίας όπως και οι προκάτοχοί του, με θηριωδία ακόμη περισσότερο γιατί δεν είχε κόμμα, παρά μόνο υπόχρεους: ως αποτέλεσμα, η πολιτική κρίση έγινε ολοένα και περισσότερο κρίση καθεστώτος… Σε τέτοιο βαθμό που δεν μπορούμε να το απαντήσουμε με πολιτικό τρόπο. Αυτό είναι το νόημα της εναλλαγής δεξιάς και αριστεράς, τότε ούτε δεξιά ούτε αριστερά, και σήμερα μια ψευδορεπουμπλικανική σκέτη προεδρική φαντασίωση.
Η προεκλογική εκστρατεία των Ηνωμένων Πολιτειών είναι φυσικά το πρότυπο μιας τέτοιας μάχης, ακόμη πιο πικρή γιατί δεν αφήνει χώρο για αμφισβήτηση της άρχουσας τάξης και αυτές οι εκλογές είναι ένα θέαμα χωρίς πολιτικά ζητήματα, παίζουν με «εικόνες», στις οποίες ο υποκείμενος ανταγωνισμός αρνείται υπέρ του θεάματος, αγώνα πυγμαχίας… Μέχρι πρόσφατα κανείς δεν ήταν απόλυτα πεπεισμένος για τα πολιτικά πλεονεκτήματα της Kamala Harris, αλλά ήταν απαραίτητο να βρεθεί επειγόντως ένας αντικαταστάτης για τη «μούμια», έτσι ήταν ο υποψήφιος των Δημοκρατικών ωθούμενος στα σχοινιά από το ακαταμάχητο σθένος του αντιπάλου του. Αλλά όταν ο Τραμπ έγινε την περασμένη εβδομάδα, μετά από μια επίθεση στην οποία, δικαίως ή αδίκως, μπορούσαμε να εντοπίσουμε τις «αποτυχίες» της υπηρεσίας ασφαλείας στον λεγόμενο Μπάιντεν, το θαύμα της θείας πρόνοιας, έπρεπε να δράσουμε. Ο τρόπος με τον οποίο οι Δημοκρατικοί έπεσαν πίσω στον αντιπρόεδρο σε έκτακτη ανάγκη συνδυάζεται με εκπληκτική ταχύτητα μόνο με τη συγκρότηση στη Γαλλία του Νέου Λαϊκού Μετώπου...
Αλλά για να επιστρέψουμε στη συγκέντρωση που συνοδεύτηκε από την ανακοίνωση των ποσών που συγκεντρώθηκαν από δωρητές, αυτή τη στιγμή ήταν απαραίτητο να βρεθεί μια εικόνα για έναν πρόεδρο που μέχρι τότε δεν ήταν ιδιαίτερα αναγνωρισμένος πολιτικός ηγέτης, ο Μπάιντεν και η ομάδα του τον είχαν εγκαταλείψει μικρό δωμάτιο. Και η εικόνα γίνεται αυτή του «εισαγγελέα» που δικάζει τον εγκληματία και το αρπακτικό…
Όλα αυτά δίνουν ταυτόχρονα αφορμή για μια πολεμική μοναξιά για να δείξει τους μυς της, από τη δημοκρατική πλευρά προσθέτουμε περισσότερα όσον αφορά τις κυρώσεις κατά της Κίνας και των κινεζικών τραπεζών με κίνδυνο να αυξήσουμε την ευθραυστότητα του δολαρίου ως παγκόσμιου νομίσματος. Επεκτείνουμε την περιοχή του ΝΑΤΟ, προσπαθώντας να το κάνουμε μια παγκόσμια επιθετική συμμαχία ακριβώς τη στιγμή που οι παράγοντες διχασμού αυξάνονται, συμπεριλαμβανομένης της Ευρώπης. Από την πλευρά των Ρεπουμπλικανών εντείνουμε τον κίνδυνο της μετανάστευσης και πρόκειται να συναντήσουμε τον Νετανιάχου, ακόμη κι αν αυτό σημαίνει ότι θα καταστήσουμε ακόμη πιο αδύνατη οποιαδήποτε λύση μέσω διαπραγματεύσεων...
Αυτά είναι τα αποτελέσματα μιας εκλογικής εκστρατείας, της «δημοκρατίας» κατά τον δυτικό τρόπο… Και όταν οι εν λόγω δημοκρατίες είναι μόνιμα στην προεκλογική εκστρατεία και μόλις εκλεγεί πρόεδρος, προετοιμαστεί ο αμφισβητίας του, η επικοινωνία γίνεται ο τρόπος πολιτικής λειτουργίας μέχρι η κρίση αντιπροσωπευτικότητας είναι ολοκληρωτική και δημιουργεί μια ακυβέρνητη κοινωνία... Και εκεί η Γαλλία, όπως πολλές κυβερνήσεις της Ατλαντικής Συμμαχίας στην Ευρώπη, όπως και σε άλλες ηπείρους, δεν είναι κακή στο είδος..
Το ερώτημα είναι ποιος ενεργεί σε αυτό το χάλι και με ποια έννοια;
Μπορεί να φοβόμαστε ότι ο χαρακτηρισμός της τελευταίας στιγμής από τα αριστερά της Lucie Castets, μιας άγνωστης μέχρι τώρα ανώτερης δημοσίας υπαλλήλου του οποίου το όνομα ανακοινώθηκε λιγότερο από μία ώρα πριν από την προεδρική συνέντευξη, δεν είναι αποτέλεσμα του ίδιου διαφημιστικού κόλπου με μοναδικό στόχο να χαλάσει την προσπάθεια του Macron να ανακτήσει τον έλεγχο υπερασπιζόμενος, με το πρόσχημα της Ολυμπιακής εκεχειρίας, το μεγάλο του έργο: τη δημιουργία ενός κόμματος γύρω του και την υποστήριξή του για τις δραστηριότητες του ΝΑΤΟ, τις χρηματοπιστωτικές αγορές και τους μοναδικούς εμπόρους όπλων, που θα πήγαιναν από το LFI στους Ρεπουμπλικάνους όπως κατά τις βουλευτικές εκλογές.
Αλλά το φιάσκο του είναι τέτοιο που, όπως ο Μπάιντεν, έπρεπε παρ' όλα αυτά να παραδεχτεί την ήττα του πνίγοντάς την σε μια γενική ευθύνη ή μάλλον γενική ανευθυνότητα που απαιτούσε το status quo και τη διατήρηση της «κυβέρνησης στη θέση του».
«Είναι λάθος να λέμε ότι το Νέο Λαϊκό Μέτωπο θα είχε την πλειοψηφία, όποια κι αν είναι αυτή», παρατήρησε επίσης, απορρίπτοντας de facto την πρόταση της αριστεράς να διορίσει την υποψήφια της, Lucie Castets, στο Matignon, έναν προηγουμένως άγνωστο ανώτερο αξιωματούχο όνομα προέκυψε λιγότερο από μία ώρα πριν από την προεδρική συνέντευξη. «Το ερώτημα δεν είναι όνομα. Το ερώτημα είναι ποια πλειοψηφία μπορεί να προκύψει στη Συνέλευση ώστε μια γαλλική κυβέρνηση να περάσει μεταρρυθμίσεις, να περάσει έναν προϋπολογισμό και να προχωρήσει τη χώρα», πρόσθεσε. Και, αν «κανείς δεν μπορεί να εφαρμόσει το πρόγραμμά του», «ούτε το νέο Λαϊκό Μέτωπο, ούτε η απερχόμενη πλειοψηφία, ούτε η Ρεπουμπλικανική Δεξιά», «η ευθύνη αυτών των κομμάτων» είναι «κάπως να βγουν από το προφανές τους», εκτιμά ο Εμμανουήλ. Μακρόν. «Σήμερα περιμένω από τις πολιτικές δυνάμεις να ανταποκριθούν σε ό,τι έκαναν μεταξύ των δύο γύρων» των βουλευτικών εκλογών, ενωμένοι ενάντια στην Εθνική Συσπείρωση και να κάνουν «συμβιβασμούς», συνέχισε ο Πρόεδρος της Δημοκρατίας. «Όλες οι ευρωπαϊκές δημοκρατίες (κάντε το)», πρόσθεσε, σημειώνοντας ότι αν «δεν είναι στην παράδοσή μας, (είναι), πιστεύω, αυτό που περιμένουν οι συμπατριώτες μας γιατί «Είναι θέμα να ζούμε στο ύψος της στιγμής και τις ευθύνες που οι Γάλλοι έχουν δώσει σε αυτά τα κόμματα», συνέχισε.
Το μόνο επιχείρημά του, πρέπει να σημειωθεί, ήταν η αποτυχία του André Chassaigne να κερδίσει την προεδρία της Εθνοσυνέλευσης.
Αυτό είναι ίσως το μόνο σημείο στο οποίο η διαδήλωσή του φάνηκε αξιόπιστη, η αποτυχία της υποψηφιότητας του Chassaigne ήταν μια δοκιμασία αλήθειας που συνοδεύτηκε από τη δύσκολη κινητοποίηση των μαζών ενώπιον των νομών... Και αυτή η αυστηρή άποψη η υποψηφιότητα της Lucie Castets αν έχει την αξία να εκπροσωπεί κάποιον που έπαιξε ρόλο στην αποκάλυψη της φοροδιαφυγής και της επιρροής αμερικανικών επιχειρηματικών εταιρειών στις αντικοινωνικές πολιτικές της κυβέρνησης Μακρόν, και γι' αυτό είναι πιο συμβολική από τη Μαντάμ Τουμπιάνα των αγώνων του Κομμουνιστικού Κόμματος και μιας αριστεράς που δεν θα «ολλανδικά» χωρίς αντίσταση από τους δικούς της ακτιβιστές, δεν είναι σε θέση να επιβληθεί σε μια συνέλευση αλλά και σε μια χώρα όπου η δεξιά και η ακροδεξιά αποτελούν την πλειοψηφία. Αυτή είναι η χώρα που πρέπει να ξανακατακτηθεί…
Μπορούμε να πάμε από τη μια επικοινωνία στην άλλη για να εξάψουμε τη μαχητικότητα μιας χούφτας... Αυτό κάνει η France Insoumise εδώ και αρκετό καιρό... Σημειώστε παρεμπιπτόντως ότι η επικοινωνία συνοδεύεται συχνά από την έκκληση για αισθητικά άψογες γυναικείες φιγούρες ενώ απαιτούμε από τους άντρες μόνο δύναμη ή ακόμα και την τέχνη να τρομάζουν...
Είναι ίσως δίκαιο παιχνίδι να αντιλαμβανόμαστε την πολιτική ως τα επικοινωνιακά παιχνίδια μιας αέναης προεκλογικής εκστρατείας, αλλά αυτό δεν αντιστοιχεί στην πολιτική χρονικότητα που δομεί το πραγματικό κίνημα του κόσμου, ούτε, επιπλέον, φαίνεται στο κίνημα του οι μάζες".
Μήπως πρέπει να συμπεράνουμε ότι αυτό είναι γελοίο και δεν ανταποκρίνεται σε καμία πραγματικότητα του πολιτικού αγώνα;
Όπως προσπαθήσαμε να πούμε εδώ: Όχι! Τα γαλλικά πολιτικά ήθη και αυτό που συμβαίνει σήμερα στην Εθνοσυνέλευση περισσότερο από το τσίρκο στις Ηνωμένες Πολιτείες δεν είναι εντελώς γελοίο και τέλεια καρικατούρα άχρηστο... Και στις δύο περιπτώσεις η επικοινωνία καλύπτει άσχημα την πραγματικότητα της ήττας μιας πολιτικής... Ο Μακρόν είναι ο μόνος του οποίου η ήττα είναι ολοκληρωτική, ριζοσπαστική ιδιαίτερα στην υποστήριξή του προς την Ουκρανία και παντού από τη Μέση Ανατολή έως την Αφρική μέσω του Ειρηνικού, αποκηρύσσεται, η ακυβέρνητη αίθουσα που δημιούργησε η τακτική του διάλυση παρουσιάζει το χαρακτηριστικό ότι έχει σχεδόν 2 /3 από τα μέλη του σε αντίθεση με την πολεμοκάπηξή του όσο και επίσημα με την αντικοινωνική του πολιτική... Είναι επίσης αυτός ο τρόπος διακυβέρνησης αναγκάζοντας την Εθνική Συσπείρωση να παραδεχτεί την ψεύτικη αντίθεσή του ενώ προετοιμάζει την αντιπαράθεση Μελανσόν Λεπέν που η FI επιδιώκει. Όλοι αυτοί οι άνθρωποι κοροϊδεύουν εντελώς την απογοήτευση των ψηφοφόρων…
Μπροστά σε μια ηττημένη δύναμη, στην αδυναμία διακυβέρνησης και που πολλαπλασιάζει τα αιτήματα για εκεχειρία για να μην αλλάξει τίποτα, για να βάλει όλο και περισσότερο καπάκι χωρίς δικλείδα ασφαλείας στη ζύμωση του γαλλικού λαού, με ανθρώπους σε αιώνια διαπραγμάτευση, που δεν συμφωνώ περισσότερο παρά στην ανάγκη εκμετάλλευσης του λαού στο όνομα μιας τοκογλυφικής τοπικής αστικής τάξης... είναι ήδη το αστείο με τον φασισμό... Δεν πρέπει να επιλέξουμε τον λάθος αντίπαλο αλλά πρέπει επίσης να μετρήσουμε τι μπορεί πραγματικά να κερδίσει αυτή την υφέρπουσα διαδικασία …
Η απόδειξη ότι δεν υπάρχει τίποτα να περιμένει κανείς όχι μόνο από τον Μακρόν αλλά και από το σύστημα που του επιτρέπει μια τέτοια άρνηση των δικαιωμάτων του πολίτη, δεν είναι ποτέ άχρηστη, ειδικά στη Γαλλία, η καλή πλευρά της οποίας είναι ότι ο λαός της δεν παραιτείται ποτέ στην αδικία και μαθαίνει από αποτυχία στην αποτυχία... Η κακή πλευρά είναι το μειονέκτημα της ανησυχίας του για δράση (η βιασύνη στις κάλπες είναι παράδειγμα), αλλά η δυσκολία μέτρησης των συνεπειών των πρωτοβουλιών του και η φαινομενική αποθάρρυνση που προκύπτει. Ο ρόλος του κόμματος δεν είναι μόνο να δημιουργήσει ενότητα στον αγώνα, αλλά να το κάνει διευρύνοντας τη συνείδηση των μαχητών...
Ένας άλλος κόσμος αναδύεται και οτιδήποτε έρχεται σε αντίθεση με αυτήν την ισχυρή τάση δεν μπορεί παρά να έχει μπούμερανγκ εναντίον των μικρών πολιτικών ελιγμών αυτού του ετοιμοθάνατου κόσμου. Μπορεί ακόμη και να είναι εξαιρετικά επικίνδυνο. Το να προσποιείσαι ότι πολεμάς ενάντια στο φασισμό με ένα τέτοιο στρατό είναι σίγουρα εντελώς ανεύθυνο και αντάξιο για κακομαθημένα παιδιά ενός κόσμου που αγνοεί τις εμπειρίες άλλων ηπείρων, σκεφτόμαστε ιδιαίτερα τη Λατινική Αμερική...
Οι κομμουνιστές με την εξέγερση του André Chassaigne απορρίπτοντας την ίδια την ιδέα της υποψηφιότητάς του για τη θέση του πρωθυπουργού και του Fabien Roussel στο άρθρο στο Liberté που δημοσιεύτηκε εδώ, έδειξαν τι μπορούμε να περιμένουμε από αυτούς: πνεύμα ευθύνης και αξιοπρέπειας ... Ήταν απαραίτητο αλλά δεν αρκεί... Πρέπει να χτίσουμε.
Δεν είναι θέμα να αντιταχθεί κανείς σε ό,τι απομένει πραγματικής μαχητικότητας σε αυτό το αίτημα για αναγνώριση των εκλογών, μέσω της πρότασης υποψηφιότητας, αντίθετα είναι απαραίτητο να το μεγαλώσει οργανώνοντάς το, δημιουργώντας τις συνθήκες ενότητας στο βάση και όχι μόνο γύρω από τις φιλοδοξίες ατόμων ή και φατριών.
Αυτό είναι αυτό που κάποιοι από εμάς γνωρίζουμε εδώ και πολύ καιρό και το οποίο μπορεί, πέρα από τις «κομματικές» επιχειρήσεις, να τεθούν σε εφαρμογή πολιτικά παιχνίδια… Η οικοδόμηση ενός κομμουνιστικού κόμματος στο οποίο όλοι όσοι θέλουν πραγματικά να χτίσουν πέρα από το γεγονός μια άλλη κοινωνία μπορεί να αισθάνεται πλήρως και αποτελεσματικά τους πρωταγωνιστές μιας τέτοιας αλλαγής. Δεν είναι μόνο επιλογή, είναι έκτακτη ανάγκη γιατί χωρίς αυτή την κατασκευή θα παραμείνουμε σε όλο και πιο επικίνδυνο τυχοδιωκτισμό...
Danielle Bleitrach
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου