Μυτιλήνη (Mytilenepress) : Δύση εναντίον Δύσης

 

« Η πραγματική ζημιά που απειλεί τον πολιτισμό δεν προέρχεται από την Ανατολή αλλά από την  Δύση». 

Έρευνα-Επιμέλεια Άγγελος-Ευάγγελος Φ. Γιαννόπουλος Γεωστρατηγικός και Γεωπολιτικός αναλυτής και αρχισυντάκτης στο εβδομαδιαίο ηλεκτρονικό περιοδικό Mytilenepress. Contact : survivorellas@gmail.com-6945294197). Συντακτική ομάδα του Mytilenepress. "Διαφωνώ με αυτό που λες, αλλά θα υπερασπιστώ μέχρι θανάτου το δικαίωμά σου να το λες". Η φράση έχει συνδεθεί άρρηκτα με τα έργα του Γάλλου φιλόσοφου Βολταίρου και εκφράζει απόλυτα τους συντάκτες του ηλεκτρονικού περιοδικού Mytilenepress. Στο Mytilenepress δημοσιεύονται όλες οι απόψεις. Aπαγορεύεται η αναδημοσίευση χωρίς την έγκριση του Μpress.

Αυτή είναι, συνοπτικά, η διατριβή που διατυπώθηκε όχι μόνο από εμένα στο  La deriva dell'Occidente  (Laterza 2023), αλλά επίσης και κυρίως από τον Emmanuel Todd στο  The Defeat of the West  (Gallimard 2024), με πολύ πιο έγκυρο τρόπο και ριζοσπαστική.

Ωστόσο, θα ήθελα να επισημάνω ότι η αρχική πρόταση αυτών των λίγων σημειώσεων αναφέρεται σε ένα δοκίμιο του Luciano Canfora,  La schiavitù del capital  (il Mulino, 2017), πάντα τόσο σαφής: ανήκει στον Isaac Kadmi-Cohen (1892-1954). ) (φωτογραφία), η οποία υπογραμμίζει πώς, ήδη στον απόηχο του Πρώτου Παγκοσμίου Πολέμου, είχε ξεκινήσει ένα έργο « τόσο έξυπνο όσο και αποκρουστικό […] για να καταστρέψει την Ευρώπη και να την αποικίσει» ".

Όλα αυτά επανέρχονται με διαφορετικό και ακόμα πιο πειστικό τρόπο στο τελευταίο βιβλίο του γαλλολιβανέζου Christian Amin Maalouf,  The Labyrinth of the Lost. Η Δύση και οι αντίπαλοί της  (Grasset 2023), όπου οι τέσσερις εχθροί αυτού που συνεχίζει να αποκαλεί «Δύση» είναι, με χρονολογική σειρά, η Ιαπωνία της εποχής Meji, η Σοβιετική Ένωση, η σημερινή Κίνα και τέλος οι Ηνωμένες Πολιτείες. Μπορούμε να συμπεράνουμε από αυτό ότι ο Maalouf συνεχίζει να χρησιμοποιεί τον όρο «Δύση» όπως τον χρησιμοποίησε ο Spengler (άρα ως συνώνυμο της Ευρώπης), αλλά ότι συγκλίνει με την άποψη του Kadmi-Cohen σύμφωνα με την οποία ο πραγματικός εχθρός του πολιτισμού μας είναι το «μακρινό West», δηλαδή ακριβώς οι Ηνωμένες Πολιτείες και η άμεση ζώνη υποστήριξής τους, η λεγόμενη «αγγλόσφαιρα».

Από την άλλη πλευρά, ο πραγματικός εχθρός της Ευρώπης ήταν ιστορικά, με σταδιακό αλλά προοδευτικό τρόπο, από την αρχή της σύγχρονης εποχής, η ίδια η Ευρώπη όταν αυτοπροτάθηκε ως η «σύγχρονη Δύση» σπάζοντας την ισορροπία ενός προηγούμενου κόσμου που χαρακτηριζόταν από πολιτισμούς που δεν ήταν εντελώς ανοιχτοί μεταξύ τους και με την έναρξη της παγκόσμιας οικονομίας, άρα της παγκοσμιοποίησης, ενώ επιλέγουν ολοένα και πιο αμετάκλητα τον ατομικισμό, τη θέληση για εξουσία και τη διαδικασία της εκκοσμίκευσης ως βασικές κινητήριες δυνάμεις.

Εν όψει όλων αυτών, μεταξύ του 16ου και του 20ου αιώνα, η Ευρώπη, διεκδικώντας να φέρει στον υπόλοιπο κόσμο την πρόοδό της, τη θρησκευτική της πίστη, τον πολιτισμό της και μαζί την ειρήνη, στην πραγματικότητα οργάνωσε ένα κολοσσιαίο σύστημα υποδούλωσης άλλων ηπείρων και την προοδευτική καταστροφή των αντίστοιχων πολιτισμών τους.

Ο Maalouf επιλέγει ως παράδειγμα, μεταξύ χιλιάδων, ένα επεισόδιο (αναφέρεται στο βιβλίο του, σελ. 199-201) για να διευκρινίσει ποια ήταν η πραγματικότητα των πραγμάτων, που σκοτίστηκε από τους Ευρωπαίους υπό την κάλυψη ειρηνικών εμπορικών σχέσεων αλλά ήδη, για παράδειγμα, από οι Κινέζοι στα τέλη του 18ου αιώνα, αποκάλυψε και κατήγγειλε στη βάναυση πραγματικότητά του.

Τον Σεπτέμβριο του 1793, ο «γιος του ουρανού» Qianlung της δυναστείας Manchu Qing γιόρτασε τα 82α γενέθλιά του. Ο βασιλιάς Γεώργιος Γ' της Αγγλίας θεώρησε σκόπιμο να του στείλει έναν πρεσβευτή για να του προσφέρει τις καλύτερες ευχές του για μακροζωία. Με την ευκαιρία αυτή, ο διπλωμάτης πρέπει να προτείνει στον Κινέζο αυτοκράτορα ολοένα στενότερη εμπορική συνεργασία, που συνεπάγεται περαιτέρω άνοιγμα των λιμανιών του στα βρετανικά πλοία. Ο λόρδος George Macartney, ο οποίος είχε ήδη κάποια εμπειρία από την Ασία, τουλάχιστον από την Ινδία, επιλέχθηκε για να εκτελέσει αυτή την αποστολή.

Ως εκπρόσωπος της μεγαλύτερης ναυτικής δύναμης στον κόσμο, ο Macartney πιστεύει ότι αρκεί μια ορισμένη αδιαφορία για να γίνει δεκτός στην αυλή του Πεκίνου: φέρνει πλούσια δώρα και πιστεύει ότι αυτό είναι αρκετό για να πιστέψει ότι ο εκπρόσωπος του βασιλιά της Αγγλίας μπορεί να εξαιρεθεί από την ιεροτελεστία των εννέα προσκυνήσεων ενώπιον του θρόνου του Υιού του Ουρανού.

Αλλά ο Qianlung είχε διαφορετική άποψη. Όχι μόνο τον αντιμετωπίζει με περιφρόνηση αναγκάζοντάς τον να του αποδώσει φόρο τιμής, αλλά απευθύνεται ακόμη και στον βασιλιά Γεώργιο με μια μακρά και αυστηρή γραπτή προειδοποίηση:  «Η Ουράνια Αυτοκρατορία μας έχει μέσα στα σύνορά της κάθε είδους αγαθά σε αφθονία και δεν του λείπει τίποτα. Δεν χρειάζεται λοιπόν να εισάγει από έξω τα πράγματα που παράγουν οι βάρβαροι. Ωστόσο, καθώς το τσάι, το μετάξι και η πορσελάνη είναι βασικά προϊόντα για τους Ευρωπαίους, επιτρέψαμε, ως χειρονομία εύνοιας, σε ομάδες ευρωπαίων εμπόρων να εγκατασταθούν στην Καντόνα, ώστε να ικανοποιηθούν οι ανάγκες σας και η χώρα σας να λάβει το μερίδιό της από τα αγαθά. παράγουμε. Αλλά ο πρεσβευτής σας μόλις διατύπωσε νέα αιτήματα που παραβλέπουν εντελώς την αρχή βάσει της οποίας αποφασίσαμε να παρέχουμε την ίδια καλοπροαίρετη μεταχείριση σε όλους τους αλλοδαπούς. Η Αγγλία σας δεν είναι η μόνη χώρα που εμπορεύεται στην Καντόνα. Εάν άλλες χώρες, ακολουθώντας το κακό σας παράδειγμα, άρχισαν να ενοχλούν τα αυτιά μας με παράλογες απαιτήσεις, πώς θα μπορούσαμε να συνεχίσουμε να τις αντιμετωπίζουμε με την ίδια επιείκεια; Ωστόσο, ας μην ξεχνάμε ότι προέρχεστε από ένα μακρινό νησί, απομονωμένο από τον υπόλοιπο κόσμο από μια τεράστια έκταση θαλάσσιων νερών, που δικαιολογεί την άγνοιά σας για τα έθιμα της Ουράνιας Αυτοκρατορίας. Κατά συνέπεια, δώσαμε εντολή στους υπουργούς μας να το γνωστοποιήσουν στον πρεσβευτή σας…».

Δύο πολιτισμοί, δύο ψυχικά συστήματα αντικρίζουν το ένα το άλλο. Από τη μια η παράδοση, τα έθιμα, ο σεβασμός που δίνεται και ζητείται. από την άλλη, η αλαζονεία της υλικής δύναμης, της δύναμης που πηγάζει από τη συνείδηση ​​της ανωτερότητας, της οποίας οι σημερινοί πυλώνες είναι αυτοί που υποδεικνύει ο Carlo Maria Cipolla, τα κινητά πανιά που επιτρέπουν την πλοήγηση στον ωκεανό και τα δυνατά στόματα της φωτιάς ικανά να κάνουν σίγουρα συνομιλητές προικισμένος με μια ισότιμη και ίσως και ανώτερη κουλτούρα. Στον πολιτισμό του Είναι, η Δύση δεν αντιτάχθηκε ούτε στον Ιησού Χριστό, ούτε στον Πλάτωνα, ούτε στον Αριστοτέλη, αλλά στην κουλτούρα του Έχου: δηλαδή της κατοχής, της επιβολής με τη βία της δοξασμένης υπεροχής κάποιου, για να αυξήσει το δικό της κέρδος.

Οι καρποί αυτής της πολιτιστικής σύγκρουσης εμφανίστηκαν στην Κίνα λιγότερο από έναν αιώνα αργότερα, όταν το εμπορικό ισοζύγιο μετατοπίστηκε προς τους Κινέζους, οι οποίοι παρήγαγαν ποσότητα και ποιότητα πολύτιμων αγαθών με υψηλή ζήτηση στη Δύση. Οι Βρετανοί πρότειναν τότε στους Κινέζους να εξάγουν αυτό που, χάρη στην ινδική αυτοκρατορία τους, διέθεταν σε αφθονία: όπιο, το οποίο η κυβέρνηση της Ουράνιας Αυτοκρατορίας απέρριψε περιφρονητικά με την αιτιολογία ότι θα προκαλούσε τεράστια ηθική, οικονομική και σωματική βλάβη. τους ανθρώπους του. Η απάντηση των ευρωπαϊκών δυνάμεων –της Μεγάλης Βρετανίας και της Γαλλίας– ήταν χριστιανική και φιλελεύθερη, καθώς υπερηφανευόταν ότι ήταν. μια επιθετικότητα που ακολούθησε ο «Πόλεμος του Οπίου» που εξαπολύθηκε το 1839 και η αρχή της καταστροφής της αυτοκρατορικής δομής, μια ανοιχτή πόρτα για αυτό που συνέβη αργότερα και που η επίσημη Δύση κατηγορεί ομόφωνα. ότι θα αναγκαστεί να το αντιμετωπίσει: ο κομμουνισμός σε νέα έκδοση και η ανανεωμένη παγκόσμια ισχύς του.

Υπάρχουν ολόκληρες βιβλιοθήκες για όλα αυτά: πρόσφατα   κυκλοφόρησε η ιταλική μετάφραση ενός εξαιρετικού βιβλίου της Julia Lovell, The Opium War and the Birth of Modern China (Einaudi 2022). Ο Βίκτωρ Ουγκώ έγραψε ότι η ευρωπαϊκή επιθετικότητα εναντίον της μεγάλης, εξαιρετικά πολιτισμένης αυτοκρατορίας ήταν μια καθαρή πράξη πειρατείας και σφαγής. Για τη σημερινή Κίνα, αυτό το επεισόδιο σηματοδότησε το μοιραίο αποτέλεσμα μιας δυτικής συνωμοσίας για την καταστροφή της Κίνας μέσω ναρκωτικών και « διπλωματίας κανονιοφόρων ». Τι γίνεται με τον « κινέζικο κίνδυνο κατά της δυτικής δημοκρατίας » στα ιταλικά σχολεία;

Εδώ και πολύ καιρό, η Δύση, που πρεσβεύει την ειρήνη, την ελευθερία, την πρόοδο, την αδελφότητα μεταξύ των λαών, έσπειρε αυτόν τον άνεμο στον κόσμο. Τα παιδιά μας, τα παιδιά, τα εγγόνια και τα δισέγγονά μας γενιών μορφωμένων και πολιτισμένων δημοκρατικών γύπων, θα θερίσουν τώρα τη θύελλα που φουσκώνει. Και οι ηγέτες μας δεν μπόρεσαν να αποφύγουν, συνέβαλαν ακόμη και στο να προκληθεί η κατάσταση που ο Marco Tarchi ορίζει με απογοητευμένη ακρίβεια ως «καμία διέξοδος». Η νεοοργουελική γλώσσα των φιλελεύθερων πολιτικών μας, που προετοιμάστηκαν για πόλεμο αποκαλώντας τον «ειρήνη», που οργάνωσαν προκλήσεις αποκαλώντας τους «υποστήριξη στη δημοκρατία» και επιθετικότητα αποκαλώντας τους «δικαίωμα στην άμυνα» ή «προληπτική άμυνα», που εκκολάφθηκαν πραξικοπηματίες που τις αποκαλούν «προστασία της ελευθερίας», ευθύνονται για όλα αυτά.

πηγή: Franco Cardini