Το θέμα Empire αναπόφευκτα θα επανέλθει στο προσκήνιο. Ο όρος «Κράτος-Πολιτισμός», που εισήγαγε στην επιστημονική κυκλοφορία ο φίλος μας ο Κινέζος στοχαστής Zhang Weiwei1 , ουσιαστικά σημαίνει "Αυτοκρατορία".
Έρευνα-Επιμέλεια Άγγελος-Ευάγγελος Φ. Γιαννόπουλος Γεωστρατηγικός και Γεωπολιτικός αναλυτής και αρχισυντάκτης στο εβδομαδιαίο ηλεκτρονικό περιοδικό Mytilenepress. Contact : survivorellas@gmail.com-6945294197). Συντακτική ομάδα του Mytilenepress. "Διαφωνώ με αυτό που λες, αλλά θα υπερασπιστώ μέχρι θανάτου το δικαίωμά σου να το λες". Η φράση έχει συνδεθεί άρρηκτα με τα έργα του Γάλλου φιλόσοφου Βολταίρου και εκφράζει απόλυτα τους συντάκτες του ηλεκτρονικού περιοδικού Mytilenepress. Στο Mytilenepress δημοσιεύονται όλες οι απόψεις. Aπαγορεύεται η αναδημοσίευση χωρίς την έγκριση του Μpress.
Στην τελευταία συνάντηση της λέσχης Valdai, και νωρίτερα στις πολιτικές του ομιλίες, ο Πούτιν αποκάλεσε ευθέως τη Ρωσία «Κράτος-Πολιτισμός». Στην ουσία πρόκειται για μια διακήρυξη που αναγγέλλει μια ιδεολογική και ηθική τροχιά προς την έλευση μιας πραγματικής αυτοκρατορίας. Όχι από ιστορική, αλλά από τεχνικής απόψεως.
Η αυτοκρατορία είναι μια μορφή υπερεθνικής πολιτικής οργάνωσης με ένα ενιαίο στρατηγικό κέντρο λήψης αποφάσεων (που ενσαρκώνει ο αυτοκράτορας) και μια μεγάλη ποικιλία τοπικών υποκειμένων (από κοινότητες έως εθναρχίες και ολοκληρωμένες πολιτικές), που ενώνουν τον «Μεγάλο Χώρο» και έχουν μια έντονη πολιτισμική (θρησκευτική, πολιτιστική, ιδεολογική) ιδιαιτερότητα.
Είναι δυνατό να ενταχθείς στην Αυτοκρατορία ειρηνικά, αλλά είναι επίσης δυνατό να ενταχθείς σε αυτήν μη ειρηνικά. Εάν υπάρχει αρμονία με τα σύνορα, μπορούν να διατηρήσουν μερική κυριαρχία και, στην περίπτωση της Αυτοκρατορίας, δεν είναι τόσο σημαντικό εάν τα συνοριακά κράτη που συνδέονται στενά με την Αυτοκρατορία είναι ανεξάρτητα ή μέρος αυτής. Είναι σίγουρα μέρος του "Big Space" και αυτό είναι που έχει μεγαλύτερη σημασία.
Εφόσον συμπεριφέρονται σωστά, μπορούν να θεωρούν τους εαυτούς τους εθνικά κράτη. Αν αρχίσουν να επαναστατούν ενάντια στην Αυτοκρατορία και να εργαστούν για μια άλλη Αυτοκρατορία, η μοίρα τους δύσκολα θα ήταν αξιοζήλευτη. Αυτό δεν ισχύει μόνο για την Ουκρανία και άλλα μετασοβιετικά κράτη, αλλά και για την Ταϊβάν και πολλά άλλα.
Μια αυτοκρατορία Ο μονοπολικός κόσμος θεωρείται μια ενιαία αυτοκρατορία (στην πραγματικότητα, οι Ηνωμένες Πολιτείες και οι δορυφόροί τους, ενωμένοι στο ΝΑΤΟ και σε άλλα μπλοκ).
Ο σύγχρονος Αμερικανός πολιτικός επιστήμονας Niall Ferguson, που εργάζεται με επιχορηγήσεις από την τραπεζική οικογένεια Rothschild2 , έδειξε πώς η αυτοκρατορική ιδέα σταδιακά υπαινισσόταν στον σύγχρονο αμερικανικό πολιτικό λόγο3 . Ενώ οι Ηνωμένες Πολιτείες θεωρούσαν τον εαυτό τους Δημοκρατία, και η Αυτοκρατορία, ιδιαίτερα η Βρετανική 4 , έγινε αντιληπτό, μεταξύ αυτών, ως κάτι αρνητικό, ενάντια στο οποίο πολέμησαν οι φιλελεύθεροι Αμερικανοί κατά τη διάρκεια του Πολέμου της Ανεξαρτησίας. αργότερα, σιγά σιγά, η ιδέα μιας Παγκόσμιας Αυτοκρατορίας άρχισε να επιβάλλεται στις αμερικανικές ελίτ, μέχρι που οι νεοσυντηρητικοί πρόφεραν δυνατά και καθαρά την πολυπόθητη λέξη.
Η Αμερική έχει ουσιαστικά αυτοανακηρυχθεί «Αυτοκρατορία» που κυβερνά την ανθρωπότητα. Οι φιλελεύθερες παγκοσμιοποιητικές ελίτ σε όλο τον κόσμο συμφώνησαν μαζί τους. Αλλά ένα άλλο μέρος αυτών των ελίτ απέρριψε αυτό το όραμα των πραγμάτων. Αυτό το άλλο μέρος έγινε σταδιακά τόσο επιρροή που έφτασε να απορρίψει καθαρά και απλά την αμερικανική ηγεμονία και να αυτοανακηρυχθεί «Αυτοκρατορίες» (πληθυντικός), δηλαδή «Κράτη-Πολιτισμοί». Αυτό, στην πραγματικότητα, είναι πολυπολικότητα.
Κριτική εικόνα για τη Δυτική Αυτοκρατορία μπορεί να βρεθεί στους αριστερούς συγγραφείς Negri και Hardt5 , του διάσημου κοινωνιολόγου Emmanuel Todd6 ή στη βαθιά και ασυνήθιστη πολιτική κατηγοριοποίηση του Alain Soral.7 Επτά αυτοκρατορίες: το πολυπολικό έργο.
Ο πολυπολικός κόσμος είναι η συνύπαρξη πολλών αυτοκρατοριών, πλήρως κυρίαρχων, πρώτα σε σχέση με τις Ηνωμένες Πολιτείες, γεγονός που έρχεται σε αντίθεση με τον ισχυρισμό των τελευταίων για μοναδικότητα και καθολικότητα, αλλά και κυρίαρχη μεταξύ τους, σεβασμό προς τους άλλους. Σήμερα ο κόσμος σταδιακά παρουσιάζει τα χαρακτηριστικά μιας πολυπολικής Επαρχίας, δηλαδή διαμορφώνεται το πρότυπο των επτά Αυτοκρατοριών.
1) Η Δυτική Αυτοκρατορία (ΗΠΑ + ΕΕ + υποτελείς). 2) Η Ευρασιατική Αυτοκρατορία (Ρωσία + μετασοβιετικός χώρος, αυτοκρατορία που δεν επιτυγχάνεται με ευγένεια αλλά με σφαγή). Είναι ο Πολιτισμός μας που ανοικοδομείται εκ νέου, για τον οποίο μίλησε ο Πούτιν στο Βαλντάι. 3) Η κινεζική αυτοκρατορία (ηπειρωτική Κίνα + Ταϊβάν και μια σειρά από κράτη που εκτείνονται προς την Κίνα από την τροχιά του «One Belt-One Road»). 4) Η Ινδική Αυτοκρατορία (Μπχαράτ, Νεπάλ, Μπαγκλαντές και οι οντότητες της Νοτιοανατολικής Ασίας που εκτείνονται στην Ινδία). 5) Η Ισλαμική Αυτοκρατορία (εν δυνάμει μπλοκ ισλαμικών κρατών, οι σημαντικότεροι πόλοι του οποίου είναι η Σαουδική Αραβία + οι σουνιτικές αραβικές χώρες, το σιιτικό Ιράν, το Πακιστάν, η Τουρκία, η Ινδονησία, οι χώρες του Μαγκρέμπ και όλα τα άλλα). 6) Η Αυτοκρατορία της Λατινικής Αμερικής (με βάση την ένωση Βραζιλίας και Αργεντινής με την ένταξη των υπόλοιπων χωρών της Ιβηρικής Αμερικής – μέχρι τα κράτη της Καραϊβικής και το Μεξικό). 7) Η Αφρικανική Αυτοκρατορία (Αυτοκρατορία του οροπεδίου Μαντίνκα γύρω από το Μάλι + το κεντρικό και νότιο οκουμένε του Μπαντού + Αιθιοπία και ο Κουσιτικός κόσμος).
Η πρώτη Αυτοκρατορία, που εξακολουθεί να ισχυρίζεται ότι είναι η μόνη (έγκυρη και στη θέση της), σχηματίστηκε μετά την κατάρρευση της ΕΣΣΔ και, αν και πεθαίνει, εξακολουθεί να προσπαθεί να διατηρήσει την ηγεμονία της. Παρ' όλες τις κρίσεις, εξακολουθεί να είναι αρκετά ισχυρή - ισχυρότερη από όλες τις άλλες, αλλά μόνο αν πάρετε κάθε μία από αυτές τις αυτοκρατορίες ξεχωριστά. Αλλά είναι ήδη κατώτερη από τη συμμαχία άλλων μη δυτικών αυτοκρατοριών σύμφωνα με μια σειρά βασικών δεικτών (οικονομικών, δημογραφικών, πόρων και ακόμη και ιδεολογικών).
Οι επόμενες τρεις αυτοκρατορίες – οι οποίες, παρεμπιπτόντως, έχουν μια πολύ μακρόχρονη, ακόμη και χιλιετή ιστορία – η Ρωσία, η Κίνα και η Ινδία – βρίσκονται στη φάση του ενεργού σχηματισμού. Στην πραγματικότητα, είναι ήδη ανεξάρτητοι κυρίαρχοι πόλοι που θα ενισχύσουν και θα διευρύνουν την επιρροή τους και θα ολοκληρωθούν.
Η Ισλαμική Αυτοκρατορία, της οποίας θα ήταν λογικό να γίνει το κέντρο της Βαγδάτης (τότε θα ήταν ένα είδος νέου χαλιφάτου των Αββασιδών), ενώνεται από μια ισχυρή θρησκεία και μια ιδεολογία που βασίζεται σε αυτήν, αλλά είναι πολιτικά κατακερματισμένη. Η αφρικανική και η λατινοαμερικανική αυτοκρατορία βρίσκονται ακόμη στα στάδια σχεδιασμού, αλλά λαμβάνεται ορισμένος αριθμός συγκεκριμένων μέτρων για να κινηθεί προς την κατεύθυνση του σχηματισμού ενός «Κράτους-Πολιτισμού».
Οι έξι αυτοκρατορίες, με εξαίρεση τη Δυτική Αυτοκρατορία, δηλαδή τις σημερινές ή πιθανές καταστάσεις του πολιτισμού, είναι σήμερα ενωμένες στη διευρυμένη δομή των BRICS μετά το Γιοχάνεσμπουργκ. Το επόμενο έτος, η Ρωσία θα προεδρεύσει των BRICS και είναι καιρός να προωθήσει την πολυπολικότητα και να την ενισχύσει όσο το δυνατόν περισσότερο σε ιδεολογικό, οικονομικό, ενεργειακό, οικονομικό, πολιτικοστρατιωτικό και στρατηγικό επίπεδο.
Για να υπάρξει η πολυπολικότητα, πρέπει όλοι μαζί να συντρίψουμε την αξίωση της μοναδικότητας της Δυτικής Αυτοκρατορίας. Όχι η ίδια η Αυτοκρατορία, αλλά η προσήλωσή της. Οι λαοί του κόσμου καλούνται να σπάσουν την παγκοσμιοποιητική υπερηφάνεια της Δύσης. Αυτό στην πραγματικότητα κάνει η Ρωσία σήμερα στην Ουκρανία.
Η Ειδική Στρατιωτική Επιχείρηση είναι η πρώτη καυτή σύγκρουση μεταξύ μονοπολικότητας και πολυπολικότητας. Τρεις αμιγώς δυνητικοί πόλοι Για λόγους δικαιοσύνης, μπορούμε να υποθέσουμε, καθαρά θεωρητικά, τρεις ακόμη «μεγάλους χώρους». Εάν η Δύση διασπαστεί σε Αμερική και Ευρώπη, τότε η ΕΕ, φυσικά, έχοντας προηγουμένως απορρίψει τις ατλαντιστικές παγκοσμιοποιητικές ελίτ και έφερε στην εξουσία τους γαλλιανού τύπου ηπειρωτές, θα μπορούσε να γίνει ξεχωριστός πόλος. Αλλά αυτό δεν είναι ακόμη στην ημερήσια διάταξη.
Είναι εξίσου εικαστικό να φανταστούμε έναν βουδιστικό πολιτισμό υπό την αιγίδα της Ιαπωνίας. Όμως η Ιαπωνία είναι σήμερα πλήρως εξαρτημένη από τη Δύση και δεν ακολουθεί ανεξάρτητη πολιτική. Και ο «Μεγάλος Χώρος» της Ωκεανίας, που σταδιακά μετατρέπεται σε ζώνη στρατιωτικο-στρατηγικής αντιπαράθεσης μεταξύ της Κινεζικής Αυτοκρατορίας και της Αμερικανικής Αυτοκρατορίας, είναι μια αξία που είναι ακόμα πολύ άπιαστη. Και θα μπορούσε να ήταν αλλιώς.
Αλλά γενναίοι Μελανήσιοι, Παπούες, Αβορίγινες της Αυστραλίας και μαχητές Μαορί δύσκολα αναμένεται να είναι σε θέση να εγείρουν μια αντιαποικιακή εξέγερση εναντίον των Αγγλοσάξωνων. Εκτός φυσικά και αν τους βοηθήσουμε να το κάνουν. Η Αφρική το έκανε, και λειτούργησε. Θα είναι πιο περίπλοκο, αλλά αξίζει να το δοκιμάσετε – προς τους άλλους πόλους. Λοιπόν, γεια σου Αυτοκρατορία μου!
Εάν οι αυτοκρατορίες επιστρέψουν, είναι καιρός να κατανοήσουμε τις ιστορικές τους ρίζες, να κατανοήσουμε την προέλευσή τους και την ιδεολογία που τους αντιστοιχεί. Είναι ένα πολύ συναρπαστικό θέμα που μας επιτρέπει να καταλάβουμε πολλά για το τι είμαστε εμείς οι Ρώσοι. Και είμαστε οι άνθρωποι της Αυτοκρατορίας. Υπήρξαμε, είμαστε και θα είμαστε, όποιο όνομα κι αν μας δώσουν και όποια ιδέα κι αν έχουμε για τον εαυτό μας.
Θα έρθει η ώρα και θα το συνειδητοποιήσουμε ξανά. Άλλωστε, η ΕΣΣΔ ήταν επίσης ένα είδος «αυτοκρατορίας» με την τεχνική έννοια, όπως έχουμε επισημάνει. Και σίγουρα ένας «πολιτισμός του κράτους». Απλώς πρέπει να συνειδητοποιήσουμε ότι αυτή είναι η μοίρα μας. Το τρίτομο βιβλίο του Konstantin Malofeev "Empire"8 και το γενικό φιλοσοφικό μου έργο «Genesis and Empire»9 θα είναι πολύ χρήσιμο για να εξοικειωθείτε σε βάθος με αυτό το θέμα.
Στην συνέχεια, ακολουθώντας τη λεπτομερή και εξαντλητική βιβλιογραφία, ο καθένας θα μπορεί να προχωρήσει προς αυτή την κατεύθυνση, επιλέγοντας ελεύθερα τις διαδρομές του – προς Δύση και Ανατολή, στο παρελθόν και στο μέλλον. πηγή: Geopolitika
Zhang Weiwei. The China Wave: Rise of a Civilizational State. Πεκίνο: World Century Publishing Corporation, 2012. Φέργκυσον Ν. Τομ Ροτшильдов. Εισπράξεις χρημάτων. 1798-1848. Μ.: Κέντρο Πολιτισμού, 2019. Ferguson N. Colossus: The Rise and Fall of the American Empire. NY.: Penguin Press, 2004. Φέργκυσον Ν. Империя: чем современный мир обязан Βρετανία.Μ.: Астрель, Corpus, 2013. Hardt M., Negri A. Империя. М.: Праксис, 2004. Todd E. After the Empire – An Essay on the Decomposition of the American System είναι ένα δοκίμιο. Π.: Gallimard, 2002. Сораль А. Понять Империю. Завтра: σφαιρική διαχείριση είναι η τοποθεσία σας; М.: Академический проект, 2017. Malofeev K.V. Империя. В 3 т. М.: АСТ, 2020-2021. Ντούγκιν А.Г. Бытие и Империя. М.: АСТ, 2022.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου