.png)
Η έννοια του αμυντικού πολέμου στο διεθνές δίκαιο ορίζει την πολεμική εμπλοκή μεταξύ των εθνών. Η χρήση όπλων ανάγεται ιστορικά στην αρχαιότητα και προηγείται της εμφάνισης των εθνών-κρατών.
Γράφει ο Άγγελος-Ευάγγελος Φ. Γιαννόπουλος Γεωστρατηγικός-Γεωπολιτικός αναλυτής και αρχισυντάκτης του εβδομαδιαίου ηλεκτρονικού περιοδικού Mytilenepress. Contact : survivorellas@gmail.com-6945294197). Συντακτική ομάδα του Mytilenepress.
Η νόμιμη άμυνα επιτρέπεται και είναι δίκαιη όταν τεθούν σε κίνδυνο οι βασικές ανθρώπινες αξίες η ελευθερία, η αξιοπρέπεια, η τιμή, η επιβίωση και η ζωή. Τo πώς ορίζεται η έννοια του δικαίου, διαφέρει ανάλογα με τις θρησκευτικές, πολιτικές, κοινωνικές και οικονομικές πεποιθήσεις ενός έθνους, στα πλαίσια μιας ορισμένης ιστορικής περιόδου. Επίσης δύο αντικρουόμενες εκδοχές για τα αίτια του πολέμου, είναι λογικό να παρουσιασθούν ως δίκαιες. με αξιόπιστα επιχειρήματα επιχειρήματα από την κάθε πλευρά.
Οι πόλεμοι αποδοκιμαζόταν εν μέρη στην αρχαία Ελλάδα, εν τούτοις η νομιμότητα τους δεν αμφισβητήθηκε ποτέ. Oι αρχαίες Ελληνικές πόλεις έδιναν μεγάλη βαρύτητα στις αιτίες για την προσφυγή σε πόλεμο. "Πόλεμος πάντων μεν πατήρ εστί, πάντων δε βασιλεύς, και τους μεν θεοὺς έδειξε τους δε ανθρώπους, τους μεν δούλους εποίησε τους δε ελευθέρους."
Ο πόλεμος είναι ο πατέρας όλων, ο βασιλεύς των πάντων, και άλλους τους κατέστησε θεούς και άλλους ανθρώπους, άλλους τους έκανε δούλους και άλλους ελεύθερους. (Ηράκλειτος Fragmenta, απόφθεγμα 53, H. Diels and W. Kranz, «Die Fragmente der Vorsokratiker», vol. 1, 6th edn.,Berlin: Weidmann, 1951: 150-182). (1) Στα πλαίσια της αιώνιας σύγκρουσης των δύο παγκόσμιων πολιτισμών του Αριστόκλειου και του Διονυσιακού, παρά τα θαύματα, τις διδασκαλίες και την Ανάσταση του Χριστού, η ιστορία της ανθρωπότητας είναι κατά κύριο λόγο στρατιωτική, γραμμένη με αίμα και φρικτά μαρτύρια-καταστροφές. Διαχρονικά το μέλλον της ανθρωπότητας καθορίζεται από τα μεγάλα πολεμικά γεγονότα.
Τα υπόλοιπα γεγονότα έχουν δευτερεύουσες συνέπειες, σε σχέση με όσα διαδραματίζονται στα πεδία των μαχών. Πατήρ πάντων ο πόλεμος, όπως δίδαξε ο Μέγας προσωκρατικός Φιλόσοφος Ηράκλειτος. Μερικούς αιώνες αργότερα ο υποστράτηγος των ΗΠΑ Smedley Butler στις αρχές του προηγούμενου αιώνα έγραψε ότι ο πόλεμος είναι μια απάτη. Σύμφωνα με τον Αμερικανό υποστράτηγο Butler στους πολέμους μόνο μια μικρή ομάδα μυημένων είναι ενημερωμένοι για την πραγματικότητα.
Οι πόλεμοι είναι μια πραγματική απάτη που οργανώνεται προς όφελος ενός μικρού αριθμού ατόμων που ελέγχουν την εξουσία. Όλοι αυτοί οι πόλεμοι πραγματοποιούνται σε βάρος των λαών και παράλληλα δίνουν το δικαίωμα σε έναν μικρό αριθμό να αυξήσει την περιουσία του. Η παρατήρηση του στρατηγού Μπάτλερ περιγράφει άριστα τον υποτιθέμενο πόλεμο Ρωσίας-Αμερικής Ουκρανίας την ίδια στιγμή που εδώ και αρκετά χρόνια διεξάγεται ανελέητος υβριδικός πόλεμος μεταξύ των δύο χωρών. Ας μην ξεχνάμε ότι μεταξύ άλλων ο πόλεμος είναι η τέχνη της εξαπάτησης.
Διαχρονικά οι θρησκευτικές-πολεμικές συρράξεις υπήρξαν αναπόσπαστο κομμάτι της ανθρώπινης κοινωνίας και στο όνομα των θεών σφαγιάστηκαν, βασανίστηκαν και μετανάστευσαν εκατομμύρια άνθρωποι. Η επίκληση λόγων για τις άγριες εμφύλιες πολεμικές συρράξεις στην αρχαία Ελλάδα, είναι εφικτό να διαπιστωθούν με βάση τον Πελοποννησιακό Πόλεμο και τους κίβδηλους χρησμούς τους οποίους έδινε το Φοινικικό μαντείο των Δελφών.
Ο Θουκυδίδης αφιέρωσε ένα σημαντικό μέρος της ιστορίας του, στις αιτίες του εμφυλίου ανάμεσα στην Αθήνα και την Σπάρτη. Ο Πελοποννησιακός πόλεμος ήταν ο τρομερότερος εμφύλιος της αρχαίας Ελλάδος, ευθύνεται σε σημαντικό βαθμό για την παρακμή στην αρχαία εποχή, είχε και αυτός όπως όλοι οι εμφύλιοι θρησκευτικά κίνητρα. Πίσω από αυτή την τρομερή γενοκτονία βρισκόταν για πολλοστή φορά το Δελφικό μαντείο και με τις Φοινικικής καταγωγής Πυθίες παρακινούσε τους Σπαρτιάτες και τους Αθηναίους σε φονικότατες συγκρούσεις και απίστευτες θηριωδίες, μέσα από τους εκατέρωθεν κίβδηλους χρησμούς τους οποίους έδινε σκόπιμα (Θουκιδiδης Ιστορία. Α-4).
Οι σκοτεινοί παράγοντες της αρχαίας θρησκείας υποκίνησαν τον Πελοποννησιακό πόλεμο για να τιμωρήσουν-πλήξουν και να απομακρύνουν από την εξουσία της Αθηναϊκής πολιτείας τον Περικλή και τους σοφούς φίλους του Αναξαγόρα, Ιπποκράτη, Ηρόδοτο, Φειδία οι οποίοι αμφισβητούσαν την ύπαρξη των Ολύμπιων Θεών και με τις διδασκαλίες τους αποδομούσαν την ξενόφερτη θρησκεία από την Αίγυπτο. Ενδεικτικά αναφέρει ο Ευριπίδης : " Αν οι θεοί κάνουν αισχρές πράξεις δεν είναι θεοί¨ (Martin Nilson, "Η ιστορία της αρχαίας Ελληνικής θρησκείας", σελίδα 287). Είναι γνωστό σε όλους ότι οι Ολύμπιοι δαίμονες διακατεχόταν από τις πιο ανώμαλες και παρά φύσιν σεξουαλικές επιθυμίες.
Η Επιρροή του Αναξαγόρα, του Ιπποκράτη και των άλλων σοφών-φίλων του Περικλή στους Αθηναίους πολίτες ήταν πολύ μεγάλη και η Ολύμπια θρησκεία κινδύνευε με κατάρρευση. Για αυτό οι σατανικοί ιερείς υποκίνησαν τον Πελοποννησιακό πόλεμο, με στόχο την ανατροπή του Περικλή, την απομάκρυνση των "άθεων" φίλων του και τον περιορισμό της Ελληνικής φιλοσοφίας που άνθιζε στην Αθήνα. Στον αντίποδα στην Σπάρτη εκείνη την εποχή δεν υπήρχε τόσο υψηλό φιλοσοφικό επίπεδο. Οι Μεσσηνιακοί πόλεμοι που κατέστρεψαν την Πελοπόννησο, είχαν θρησκευτικό-πνευματικό κίνητρο. Εκεί έγιναν τρομερές ανθρωποθυσίες, όπως στα εκατομφόνια, από τους Σπαρτιάτες και τους Μεσσήνιους. Ακόμη γινόταν αμέτρητες θυσίες αιχμαλώτων στον Δία. Όμως μετά από τριακόσια χρόνια αγρίων πολέμων, απίστευτης γενοκτονίας, οι Σπαρτιάτες επικράτησαν και έκαναν τους Μεσσήνιους είλωτες. Το 660 π.Χ. οι Κορίνθιοι με αρχηγό τον τύραννο Κύψελο, έσφαξαν τους Κερκυραίους.
Το φαινόμενο του πολέμου αποτελεί διαχρονικό αντικείμενο επιστημονικών μελετών στην γεωστρατηγική-γεωπολτική, τις Διεθνείς σπουδές και τις στρατιωτικές σχολές. Ο πόλεμος είναι μια πράξη βίας με στόχο την υποταγή-εξαναγκασμό στις επιθυμίες του αντιπάλου. Ο επεκτατικός πόλεμος είναι το μέσον για την επίτευξη άνομων σκοπών επί του αντιπάλου. Την σημερινή εποχή κυρίαρχο είδος πολέμου δεν είναι ο συμβατικός πόλεμος με όπλα, μαχητικά αεροπλάνα, πυραύλους, τεθωρακισμένα και πλοία. Το κορυφαίο είδος πολέμου είναι ο υβριδικός. Ο υβριδικός πόλεμος χωρίζεται σε πνευματικό-πολιτιστικό, οικονομικό, οικολογικό, διαδικτυακό, κοινωνικό, ψυχολογικό, εγκληματικό, μεταναστευτικό, αθλητικό και Διονυσιακό.
Αυτά είναι τα κυριότερα είδη όταν ένα έθνος αντιμετωπίζει υβριδική απειλή. Επίσης κάποιες φορές έχουμε παράλληλα τον συνδυασμό υβριδικού και συμβατικού πολέμου. Βασικότατο σκέλος του υβριδικού πολέμου αποτελεί η Διονυσιακή κουλτούρα, η κατάργηση της πραγματικής-Ελληνικής παιδείας, η οικονομική εξαθλίωση και η εγκληματικότητα. Χωρίς βία-εγκλήματα και πάσης φύσεως κακουργίες δεν είναι εφικτή η νίκη και η κυριαρχία έναντι του αντιπάλου έθνους.
Το επιτιθέμενο κράτος που διεξάγει μη συμβατικό πόλεμο μέσα από τον Διονυσιακό πολιτισμό προκαλεί στο αντίπαλο έθνος τρόμο, οργή, υποταγή-αδυναμία, σύγχυση και αποσταθεροποίηση. Η πνευματική αδυναμία ενάντια στο κράτος που διεξάγεται ο υβριδικός πόλεμος αποτελεί το βασικότερο σημείο για την κατάκτηση του. Μέσα από την αμάθεια, την φτωχοποίηση και την ανελέητη βία επιφέρουν ανασφάλεια-απελπισία, πολιτική, κοινωνική και οικονομική αστάθεια. Μεταξύ άλλων συνδυάζουν την εγκληματικότητα, την πορνεία και τον ψυχολογικό πόλεμο ταυτόχρονα. Σαστισμένος ο Ελληνικός λαός δεν έχει δυνάμεις να αντισταθεί, μειώνονται-εκμηδενίζονται οι αντιδράσεις και στην συνέχεια σε καθεστώς παραλυσίας υποκύπτει στην βούληση του αντιπάλου.
Οι υβριδικές δραστηριότητες είναι πολυποίκιλες και δαιδαλώδεις. Ποτέ δεν είναι μονόπλευρες. Κατά την διάρκεια των υβριδικών πολέμων γίνεται χρήση όλων των ειδών του εις βάρος του αντιπάλου έθνους. Υψηλή Τεχνολογία-ΜΜΕ, ψυχολογία, μπούλινγκ, απειλές, τρομοκρατία-βία, οικολογικές καταστροφές, κοινωνικός ρατσισμός, πολιτιστική εκμηδένιση, δυσβάσταχτα οικονομικά μέτρα και ηθική ελευθεριότητα.
Παράμετροι του υβριδικού πολέμου αποτελούν οι ασύμμετρες απειλές, η τρομοκρατία, η λαθρομετανάστευση, το οργανωμένο έγκλημα, η ενεργειακή-οικονομική υποτέλεια, η πολιτική επιρροή, ο έλεγχος των μειονοτήτων, οι παραστρατιωτικές και οι εγκληματικές οργανώσεις. Οι τακτικές περιλαμβάνουν συμβατικές και μη δυνατότητες όπως ακανόνιστους γεωστρατηγικούς-γεωπολιτικούς σχεδιασμούς, πνευματική-οικονομική εξαθλίωση τρομοκρατικές ενέργειες, τυφλή βία-φοβερή εγκληματική δραστηριότητα, σεξουαλική διαφθορά. Η παράλληλη χρήση αυτών των μεθόδων σε όλο το εύρος παραλύει σταδιακά το αντίπαλο κράτος το οποίο ανίσχυρο υποτάσσεται στα κελεύσματα των επιβούλων.
Η Ελλάδα βιώνει την κορύφωση του υβριδικού πολέμου σε πνευματικό-πολιτιστικό, οικονομικό, κοινωνικό, διαδικτυακό, αθλητικό και οικολογικό επίπεδο. Το κορυφαίο είδος υβριδικού πολέμου είναι η Διονυσιακή Κουλτούρα. Πανάρχαια είναι η σύγκρουση των δύο παγκόσμιων πολιτισμών σε όλα τα επίπεδα. Η διαμάχη-πόλεμοι και οι γενοκτονίες ξεκίνησαν με την εισβολή των Φοινίκων-Ιουδαίων στην Μητροπολιτική Ελλάδα το 1519 π.Χ. Το καθεστώς που βιώνουμε σήμερα δεν είναι πρωτόγνωρο. Η ίδια κατάσταση επικρατούσε και στην αρχαία Ελλάδα.
Το μεγαλύτερο όπλο υβριδικού πολέμου από τα πανάρχαια χρόνια ήταν και είναι η πορνεία-ερωτική ελευθεριότητα. Oι έκφυλες-κτηνώδεις ορμές στην αρχαιότητα, τα μαγιό μπικίνι στην σύγχρονη εποχή, σε συνδυασμό με τις ελεύθερες παρά φύσιν σεξουαλικές δραστηριότητες. Τα προαναφερόμενα αποτελούν τα απόλυτα υπερόπλα για την αποσύνθεση και την καταστροφή της Ελληνικής κοινωνίας. Μέσα από τις Διονυσιακές δραστηριότητες οι Έλληνες σαπίζουν ηθικά-πνευματικά με αποτέλεσμα να επακολουθεί η πολιτική-στρατιωτική, η οικονομική και η κοινωνική κατάρρευση. Δεν υπάρχει μέτρον άριστον, λογική, δικαιοσύνη, δημιουργικότητα, πρόοδος και ανθρωπιά. Αντιθέτως κυριαρχεί η πορνεία, η βία, η εγκληματικότητα, η διαφθορά, ο παραλογισμός, η σήψη-παρακμή και η αταξία.
Συνεπώς το πιο κομβικό σημείο για την εθνική επιβίωση είναι η αποδοχή είτε η απόρριψη της Διονυσιακής Κουλτούρας. Ανάλογα με τον τρόπο ζωής δίνουμε την απόλυτη εξουσία στον Θεό-Δημιουργό του Αριστοκλέους (Τραδικός Θεός) είτε στον στον Εωσφόρο και στους Αρχιδαίμονες των καταστροφών Savazio και Απόλλων. Από την στιγμή που έχετε ασπαστεί τον Διονυσιακό πολιτισμό μην διαμαρτύρεστε για τα φοβερά δεινά που μας βρίσκουν. Με βάση τον βίο που διάγετε δεν έχει καμία εξουσία να σας προστατεύσει ο Θεός.
Η νέα τάξη πραγμάτων αποτελεί μια άσπλαχνη-πανάρχαια ιδεολογία του Διονυσιακού πολιτισμού. Ο Διονυσιακός πολιτισμός εκφράζει την κοινωνία της αταξίας-αδικίας, της ανομίας, της βίας, της ανωμαλίας, του κέρδους και της απόλυτης κυριαρχίας στην οικονομία. Δημιουργεί τους ανθρώπους οι οποίοι ζούνε μέσα στην ακολασία και τα πιο ταπεινά σεξουαλικά πάθη (σεξουαλική μαγεία Α. Κρόουλι και το δόγμα κάνε ότι θέλεις).
Ένα από τα σχέδια των νοσηρών νεοταξιτών είναι ο νοητικός, ο ηθικός, ο ψυχικός και ο βιολογικός εκφυλισμός-ξεπεσμός των εθνών, ώστε οι άνθρωποι να είναι παθητικά ανδράποδα. Να μην έχουν κρίση-βούληση και δύναμη αντιστάσεως. Οι έμποροι της “Βενετίας” και των Εθνών επιθυμούν μία άρρωστη και απολύτως διεφθαρμένη Ελληνική κοινωνία, που θα την αποτελούν αδύναμα και υποταγμένοι θηλυπρεπείς. Άτομα δίχως συνείδηση, αξίες-αρετές, ικανότητες, στόχους για εξέλιξη-δημιουργικότητα και ψυχικά αποθέματα. Οι παράγοντες της Διονυσαικής Κουλτούρας έφτιαξαν μια αγέλη ώστε να είναι εύκολα χειραγωγήσιμη και απολύτως υπάκουη. Δημιούργησαν πειθήνιους σκλάβους.
Στο πλαίσιο αυτό οι παγκοσμιοποιητές θηλυκοποιούν-ευνουχίζουν και διαστρέφουν την κοινωνία μέσα από την Διονυσιακή παιδεία και την πλαστογράφηση της Ελληνικής Ιστορίας.. Διαμορφώνουν μία νέα σεξουαλική “αγωγή” στην Ελληνική επικράτεια, που εκπροσωπεί οτιδήποτε το παρά φύσιν.
Εδώ και αιώνες επιχειρούν να παρουσιάσουν την κάθε ανωμαλία, ως δήθεν φυσιολογική. Δημιουργούν ένα “Ελληνικό” έθνος μεταλλαγμένο. Ένα πολυφυλετικό-πολυπολιτισμικό κράμα δίχως ίχνος παιδείας και αρχών. Ο Εφιάλτης του νεοταξικού-Σιωνισμού, της παγκοσμιοποιήσεως, της παρακμής, της καταστροφής του περιβάλλοντος, της ισοπεδώσεως, έχει επιφέρει ανομία-αταξία, πνευματική σύγχυση, διχασμό και τον απόλυτο έλεγχο των αδύναμων με στόχο την πλήρη υποταγή, των εθνών.
Η Ελλάδα σήμερα θυμίζει την εποχή της αρχαίας Ρώμης, των Κομνηνών και της Αλώσεως της αυτοκρατορίας το 1204 μ.Χ. Επίσης αποτελεί μια θλιβερή μορφή ζωής όπως πολύ σωστά είχε αναφέρει και ο G. Ostrogorsky για το Ελληνικό βασίλειο της Νίκαιας. Όπως τότε το ίδιο και την σύγχρονη εποχή το κράτος-έθνος βρίσκεται σε πλήρη οικονομική, εθνική, κοινωνική, ηθική παρακμή-απαξίωση και απομόνωση.
Η Ελλάδας εξαθλιώνεται ραγδαία, ηθικά-πνευματικά, φτωχοποιείται και εξαναγκάζεται, να καταβάλει έναν τεράστιο φόρο υποτέλειας-ραγιαδισμού, πληρώνοντας κατασκευασμένα χρέη,σύμφωνα με τους ειδήμονες. Η πολιτική-στρατιωτική, η οικονομική και η εθνική μας ισχύς εκμηδενίστηκαν. Η ηθική-πνευματική, η κοινωνική, η στρατιωτική, η οικονομική κατάρρευση, οδηγούν στην εθνική παρακμή-σήψη και κατ επέκτασιν στον αφανισμό. Η νέα τάξη έχει πλέον επιβληθεί στην Ελληνική επικράτεια και βιώνουμε την εξουσία της, σε όλους τους βασικούς θεσμούς του έθνους. Ειδικά η νέα τάξη κυριάρχησε στην κλασική Ελληνική παιδεία, και στην Ορθοδοξία.
Η παιδεία ως θεσμός έχει απωλέσει οριστικά την ιδιότητα του Ελληνικού εθνικιστικού-παιδαγωγικού και κοινωνικού χαρακτήρα. Όλες οι κοινωνικές τάξεις υποκύπτουν σταδιακά στην παγκοσμιοποίηση. Η εθνική ανεξαρτησία και η δυνατότητα των Ελλήνων να ορίζουν ανεξάρτητη εθνικιστική παιδαγωγική και Ορθόδοξη θρησκευτική πολιτική, μειώθηκε δραματικά και τείνει να εξανεμιστεί.
Οι φίλοι της Διονυσιακής Κουλτούρας κυριαρχούν παντού, με αποτέλεσμα να ελέγχουν κάθε πτυχή της ζωής των σκλαβωμένων Ελλήνων. Η νέα τάξη ελέγχει εκτός από την Ελληνική παιδεία, την μουσική, τον κινηματογράφο, το θέατρο, την λογοτεχνία, τα ΜΜΕ, την μόδα, τον αθλητισμό κλπ. Ελάχιστοι είναι αυτοί οι οποίοι εξαιρούνται, από κάθε τομέα. Ομαδικά και οργανωμένα από όλους τους κλάδους επιβουλεύονται την Ορθοδοξία και προσπαθούν να αφανίσουν καθετί χριστιανικό. Προωθούν την απομάκρυνση από την Ηθική Χριστιανική ζωή. Ισοπεδώνουν τους Έλληνες και την Ορθοδοξία. Στο διάβα τους εξαφανίζουν κάθε έννοια ηθικής, και αξιοπρέπειας. Έκαναν την πλειοψηφία των πολιτών, να είναι κατώτεροι και από τα ζώα. Η νέα ηθική που επιβάλλουν οι κρατούντες έχει ως βασικό δόγμα την σεξουαλική λατρεία-μαγεία. Δεν υπάρχει κανένα όριο και κανένας ηθικός δισταγμός.
Η εχθρική προς το ανθρώπινο γένος νέα τάξη πραγμάτων έχει αφαιρέσει σχεδόν ολοκληρωτικά κάθε ίχνος ανθρωπισμού, λογικής, παιδείας, και πολιτισμού. Επέτυχαν να ζούνε οι περισσότεροι, χωρίς ηθικές αρχές, γνώσεις, και να είναι εχθρικοί-ανταγωνιστικοί μεταξύ τους. Ζούμε σε μια εποχή καθαρά σαρκική, όπου κυριαρχούν τα πιο κτηνώδη και αισχρά ένστικτα. Στα πλαίσια του υβριδικού πολέμου ένα μεγάλο όπλο των επιβούλων είναι η κατάργηση της Αριστόκλειας Παιδείας και η πλαστογράφηση της Ελληνικής-θρησκευτικής ιστορίας. Μια από τις πιο χαρακτηριστικές περιπτώσεις είναι η ταύτιση του Χριστού με τον Απολλώνιο τον Τυανέα. Η ιστορική παραποίηση δεν έχει όρια. Οι παλαιοί αναγνώστες της στήλης θυμούνται ότι το 2012 έγραφα ότι το National Geographic παρουσίασε συνάντηση του Απόστολου Πέτρου με τον Απολλώνιο-Τυανέα.
Εν τούτοις η πραγματική συνάντηση Πέτρου ήταν με τον μάγο Σίμωνα. https://strangepress.gr/2019/
Επίσης οι παράγοντες της Διονυσιακής Κουλτούρας ισχυρίζονται ότι ο Απόστολός Παύλος ήταν ο Απολλώνιος-Τυανέας !!!
H μεγαλύτερη εθνική ευεργεσία του Χριστού και της Ορθοδοξίας μέσω των Ισαποστόλων Κωνσταντίνου και Ελένης, ήταν η απελευθέρωση από τον Ρωμαϊκό ζυγό και εν συνεχεία η ανάληψη διοικήσεως του Ρωμαϊκού κράτους από τους Έλληνες. Η ενέργεια τους αυτή άλλαξε τα ιστορικά δεδομένα σε παγκόσμιο επίπεδο.
Δυστυχώς όμως υπάρχουν κάποιοι άνθρωποι, οι οποίοι δεν χαίρονται από την παρουσία και τις ευεργεσίες του Θεανθρώπου προς τον Ελληνισμό. Μερικοί έχουν διαφορετικά συναισθήματα με αποτέλεσμα να θλίβονται, να οδύρονται, να υποφέρουν. Παράλληλα επιχειρούν να μειώσουν την προσφορά του Θεού, των Αγίων και του imperium romanum του Βοσπόρου. Δυστυχώς ο Διονυσιακός πολιτισμός δημιούργησε σε κάποιους συνανθρώπους μας σοβαρό νοητικό-ψυχολογικό πρόβλημα και άλλους τους οδήγησε σε πλάνη, ώστε να μην είναι σε θέση να αντιληφθούν, το ασύλληπτο-μοναδικό μέγεθος της θείας ευεργεσίας.
Όταν γίνεται κατάχρηση της θεοδότου ελευθερίας με παραποίηση των ιστορικών πηγών με φανατισμό και μίσος τότε δημιουργούνται σοβαρότατα ζητήματα-προβλήματα σχετικά με την εθνική και κοινωνική συνοχή-επιβίωση. Είναι θλιβερό όμως κάποιοι ενεργούν σκόπιμα και παραποιούν την Ελληνική ιστορία με στόχο τον αφανισμό του Ελληνικού έθνους. Είναι θλιβερό γεγονός ότι κάποιοι αρχαιολάτρες αποκαλούν “πόρνη” την Αγία Ελένη που “εκδιδόταν” σε πανδοχείο της Βιθυνίας στην Μικρά Ασία. Την κατηγορούν ψευδώς και κατάπτυστα ότι “βασάνιζε ανελέητα” τρεις ¨κακόμοιρους” Ιουδαίους, για να τις υποδείξουν που ήταν ο Τίμιος Σταυρός.
Το απόγειον της κακουργίας και της παράνοιας, είναι ότι αποκαλούν “Αγία” την ωραία Ελένη και "πρόστυχη-εκδιδόμενη", την μητέρα του Αγίου Κωνσταντίνου. Η αιτία για αυτόν τον "ιστορικό" οχετό είναι η συμβολή της Αγίας Ελένης στην σωτηρία του Ελληνικού έθνους και στην αλλαγή της παγκόσμιας ιστορίας. Η Αγία Ελένη συνέβαλε καταλυτικά στην απόφαση του Αγίου Κωνσταντίνου να αλλάξει τις τύχες του έθνους και του ανθρωπίνου γένους. Για αυτό την μισούν θανάσιμα οι παγανιστές και την συκοφαντούν.
Δεν ήταν τυχαία ιστορικά γεγονότα ότι ο Τίμιος Σταυρός βρέθηκε για πρώτη φορά επί βασιλείας του Αγίου Κωνσταντίνου, όταν παραχωρήθηκε η Ρωμαϊκή εξουσία στους Έλληνες και επέστρεψε στα Ιεροσόλυμα από τον πρώτο Έλληνα αυτοκράτορα που ανέβηκε στον Ρωμαϊκό θρόνο της Κωνσταντινουπόλεως.
Τα δύο αυτά μεγίστης-παγκόσμιας σημασίας γεγονότα δείχνουν ότι οι αναγεννημένοι από την Ορθοδοξία Έλληνες, είχαν την ευλογία και την απόλυτη στήριξη του Χριστού να διοικήσουν την παγκόσμια Ρωμαϊκή αυτοκρατορία για να διδάξουν τον Θεό-Δημιουργό του Μέγα Αριστοκλή και τον Ελληνικό πολιτισμό στα έθνη κατά τους μεσαιωνικούς χρόνους. Οι αναγεννημένοι από την Ορθοδοξία Έλληνες είχαν την ευλογία και την απόλυτη στήριξη του Θεού να διοικήσουν την παγκόσμια Ρωμαϊκή αυτοκρατορία για να διδάξουν τον Ελληνικό πολιτισμό-Ορθοδοξία στα έθνη κατά τους μεσαιωνικούς χρόνους.
Όταν αρνήθηκαν οι Ισραηλίτες τον Χριστό, τον αποδέχτηκαν οι Έλληνες των πρωτοχριστιανικών αιώνων και του μεσαίωνα, οι οποίοι έκαναν τον Ιουδαϊκό Χριστιανισμό Ελληνικό.
Για αυτό οι πρόγονοι μας από σκλάβοι έγιναν διοικητές του Ρωμαϊκού κράτους. Η ίδρυση της παγκόσμιας Ρωμαϊκής αυτοκρατορίας από τους Ιουδαίους ένωσε όλη την οικουμένη. Αυτό έφερε την υποταγή των εθνών, κατάργησε τα σύνορα στην Μεσόγειο, Ευρώπη, Μικρά Ασία. Βόρεια Αφρική, Συρία, Ισραήλ σχημάτισε την πατρίδα που γεννήθηκε η Ελληνορθοδοξία και δημιούργησε τις προυποθέσεις για την απελευθέρωση του Ελληνικού έθνους, το οποίο έφτασε στο απόγειο του, με την ανάληψη διοικήσεως του Ρωμαϊκού κράτους. Οι Έλληνες των μεσαιωνικών αιώνων μέσα από την ηθική, την πίστη και την παιδεία έγιναν κληρονόμοι μιας παγκόσμιας αυτοκρατορίας (Ρωμαϊκή) και μια παγκόσμιας θρησκείας (Χριστιανισμός). Ο Χριστιανισμός αναδύθηκε και έγινε παγκόσμια θρησκεία με την εισαγωγή των Πλατωνικών διδασκαλιών από τους τρεις ιεράρχες και η αρχαία Ελληνική σοφία διασώθηκε και διατηρήθηκε στους αιώνες μέσα από την ενσωμάτωση της στην Ορθόδοξη-Χριστιανική πίστη. Κυριολεκτικά ο Ελληνισμός αναστήθηκε από την Ορθοδοξία.
Ότι είμαστε ως έθνος το οφείλουμε στον Χριστό, τον Άγιο Κωνσταντίνο, την Αγία Ελένη, τον Μέγα Αριστοκλή, τον Ηρόδοτο και στους τρεις Ιεράρχες. Για την αλλαγή της παγκόσμιας ιστορίας, για όλα τα κοσμοϊστορικά γεγονότα αιτία είναι ο Ιησούς Χριστός, ο Άγιος Κωνσταντίνος, η Αγία Ελένη, οι τρεις ιεράρχες και ο Μέγας Αριστοκλής. Εκείνοι άλλαξαν την ιστορία της ανθρωπότητας. Ήταν η αιτία για την δημιουργία της πρώτης και μοναδικής Ορθόδοξης- παγκόσμιας αυτοκρατορίας. Οι δύο Άγιοι (Κωνσταντίνος και Ελένη) είναι οι μεγαλύτεροι ευεργέτες του Ελληνικού έθνους. Άλλαξαν την Ελληνική και την παγκόσμια ιστορία. Έκαναν τους προγόνους μας από σκλάβους, διοικητές του Ρωμαϊκού κράτους.
Ο Κωνσταντίνος αντιλαμβάνεται ότι ήδη έχουμε μια αλλαγή στην παγκόσμια ιστορία καθώς ο Ιουδαϊκός χριστιανισμός άρχισε να εξελληνίζεται μέσα από την χρήση της Ελληνικής γλώσσας και του πολιτισμού. Την αλλαγή αυτή την θεμελίωσαν οριστικά οι τρεις ιεράρχες με την είσοδο των διδαχών του Αριστοκλή στον χριστιανισμό. Η μεταστροφή της Ορθοδόξου πίστεως από τον Διονυσιακό-Ιουδαϊκό στον Ελληνικό πολιτισμό, δημιούργησε τις προυποθέσεις για την παγκοσμιότητα της Ορθοδοξίας, του Ευαγγελίου, του κλασικού πολιτισμού και της Ελληνικού Imperium Romanu. Ο Μέγας Αριστοκλής μαζί με τον σωτήρα Ιησού Χριστό διαμόρφωσαν ηθικά και πνευματικά ολόκληρη την Ρωμαϊκή αυτοκρατορία, διότι εξ αρχής ο Χριστιανισμός με τον Ελληνισμό, είχαν τα ίδια ηθικά αξιώματα, στους περισσότερους τομείς.
Ενδεικτικό περί αυτού ήταν ότι τρία από τα τέσσερα Ευαγγέλια γράφτηκαν απευθείας στην Ελληνική γλώσσα, όπως επίσης οι πράξεις των Αποστόλων, οι επιστολές του Αποστόλου των εθνών Παύλου, καθώς και τα πρώτα άρθρα της Ορθόδοξης, Χριστιανικής θεολογίας. Ο Κωνσταντίνος ως Αύγουστος θέσπισε μια σειρά διαταγμάτων. Εν τούτοις το σημαντικότερο όλων ήταν το Διάταγμα των Μεδιολάνων περί ανεξιθρησκείας, με το οποίο άλλαξε την παγκόσμια ιστορία και την μοίρα του Ελληνικού έθνους. Με το διάταγμα νομιμοποιήθηκε η χριστιανική θρησκεία (Religio licita), οι πιστοί της οποίας έπρεπε να προσεύχονται στον δικό τους θεό για την ευτυχία του κράτους (Pax Romana). Eπίσης με το διάταγμα αυτό έδωσε στο Χριστιανικό ιερατείο όλα τα δικαιώματα που είχαν οι παγανιστές ιερείς. Οι Χριστιανοί ιερωμένοι είχαν απαλλαγεί από τις φορολογικές και κάθε άλλου είδους υποχρεώσεις, προς το imperium romanum, ώστε να επιτελούν απερίσπαστοι τα ιερατικά τους καθήκοντα. Με τη διακήρυξη τής θρησκευτικής ελευθερίας από τον μέγιστο των Εθνικών μας ευεργετών, αναγνωριζόταν και η νομική υπόσταση κάθε χριστιανικής κοινότητας. Από νομικής πλευράς.
Η Ορθοδοξία βρίσκεται σε νέο νομικό καθεστώς. Πολύ αξιόλογα προνόμια δόθηκαν στην Εκκλησιαστική δικαιοσύνη. Ο κάθε Χριστιανός είχε το δικαίωμα να ζητήσει να εκδικαστεί μια αγωγή έστω και μη εκκλησιαστικής φύσεως, στο Εκκλησιαστικό Δικαστήριο, ακόμη και αν η εκδίκαση τής υποθέσεως είχε ήδη αρχίσει σε πολιτικό-Ρωμαϊκό Δικαστήριο. Προς το τέλος τής βασιλείας τού Κωνσταντίνου τα δικαιώματα τών Εκκλησιαστικών Δικαστηρίων αυξήθηκαν ακόμη περισσότερο: Σταδιακά η ορθόδοξη Εκκλησία άρχισε να αποκτά δύναμη και εξουσία μέσα από τις δωρεές που λάμβανε από διάφορες προσφορές σε κτήματα και χρυσά νομίσματα. Μια ακόμη ευεργετική διάταξη του νόμου ήταν ότι οι χριστιανοί δεν ήταν υποχρεωμένοι να συμμετέχουν σε ειδωλολατρικές γιορτές. Το όνομα τού Κωνσταντίνου συνδέεται με την ανέγερση πολλών ναών σε όλα τα μέρη τής τεράστιας Αυτοκρατορίας του.
Η Ρωμαϊκή αυτοκρατορία με πρωτεύουσα την αρχαία Ρώμη, ήταν δημιούργημα των Σιωνιστών-παγανιστών. Οι ίδιοι οι Ρωμαίοι συγκλητικοί δημοσίως με μεγάλη υπερηφάνεια έλεγαν ότι η αρχαία Ρώμη ήταν η νέα πόρνη Βαβυλώνα (G Beck-Η Bυζαντινή χιλιετία). Για όσους δεν γνωρίζουν η Βαβυλώνα ήταν πριν από την Ρώμη το παγκόσμιο κέντρο της αρχαίας θρησκείας. Οι Ιουδαίοι προσπάθησαν με κάθε τρόπο, να πάρουν πίσω την αυτοκρατορία τους, από την ημέρα, που ανέλαβαν, την διοίκηση του Ρωμαϊκού κράτους, οι Έλληνες. Δεν μπορούσαν να δεχτούν ότι το κράτος των σιωνιστών και του Εωσφόρου, έγινε η Αυτοκρατορία του Χριστού και των Ελλήνων.
Οι αρχαίοι Σιωνιστές ως γνήσιοι συνεχιστές των παραδόσεων τους ήταν παγανιστές και πίστευαν στον θεό Savazio, για αυτό έφεραν την Ολύμπια θρησκεία στην Ελλάδα
Στην Ελληνική μυθολογία-ιστορία με το όνομα Σαβάζιος είναι γνωστή μία αρχαία θεότητα. Ετυμολογικά το δεύτερο συνθετικό του ονόματος (-ζιος) προέρχεται από την ρίζα Dyeus. Aπό εκεί βγαίνουν και οι λέξεις Δίας και θεός, (Λατινικά deus). Στην κλασική Ελλάδα τον ονόμασαν Διόνυσο. Ο "θεός" Σαβάζιος είναι ο Διόνυσος (Λεξικό Σούδα). Ο Σαβάζιος αποτελεί τον βασικότερο και σημαντικότερο "θεό" του Ιουδαϊκού έθνους. Ο βιογράφος, φιλόσοφος, ιστορικός, θεουργός και αρχιερέας του μαντείου των Δελφών Πλούταρχος γράφει στα Συμποσιακά του (ΙV 6) ,ότι οι Εβραίοι λάτρευαν τον Διόνυσο, και ότι η ημέρα των Σαββάτων ήταν εορτή του Σαβαζίου !!! Ένας μύστης αναφέρει την πραγματική θρησκεία των Ισραηλιτών. Διαβάστε σχετικά το αρχαίο κείμενο των Συμποσιακών. (1) O Φρυγικός Savazios είναι ο "θεός" των αχαλίνωτων ερωτικών οργίων-σεξουαλική μαγεία και των καταστροφών. Για αυτό μοιραζόταν την διοίκηση του Φοινικικού μαντείου των Δελφών με τον έτερο "θεό" των καταστροφών, τον Ιουδαϊκής καταγωγής Απόλλων.
ΟΙ ΠΑΓΑΝΙΣΤΙΚΕΣ ΣΥΚΟΦΑΝΤΙΕΣ.
Οι παράγοντες της αρχαίας θρησκείας μισούσαν θανάσιμα τον Άγιο Κωνσταντίνο διότι έκανε τους Έλληνες διοικητές, της παγκόσμιας Ρωμαϊκής αυτοκρατορίας. Επίσης τον εχθρευόταν γιατί διέταξε το κλείσιμο, ενός ναού της Αφροδίτης στα Ιεροσόλυμα. Εκεί εκτός από γυναίκες, εκδιδόταν και άνδρες, ως παθητικοί κίναιδοι. Όλες αυτές οι ενέργειες υπέρ των Ελλήνων έκαναν τα σκοτεινά ιερατεία της Ολύμπιας θρησκείας, να μνησικακούν εναντίον του Αγίου Κωνσταντίνου. Για αυτό ετεροχρονισμένα σχεδόν 100 χρόνια μετά τον θάνατο του Αγίου, έβαλαν δικούς τους χρονογράφους να τον κατηγορούν ως “δολοφόνο”. Ο Κωνσταντίνος είχε παντρευτεί την Φαύστα.
Με τον Μαξέντιο που ήταν αδελφός της Φαύστας, πολέμησε ο Άγιος Κωνσταντίνος. Η Φαύστα θεωρούσε τον Άγιο υπαίτιο για τον θάνατο του αδελφού της, ο οποίος έχασε την ζωή του από πνιγμό κατά την διάρκεια της μάχης. Επίσης η Φαύστα φθονούσε τον Κρίσπο που ήταν γιος του Αυτοκράτορα, γιατί τον είχε αποκτήσει με άλλη γυναίκα. Η Φαύστα έβλεπε τις ικανότητες του Κρίσπου για αυτό τον ζήλευε πολύ, καθώς οι γιοι που απέκτησε εκείνη με τον Αύγουστο, δεν είχαν ανάλογες ικανότητες με αυτές του Κρίσπου. Η ραδιούργα Φαύστα έψαχνε τρόπους να βγάλει από την μέση τον Κρίσπο, για αυτό του έστησε πλεκτάνη κατηγορώντας τον ότι δήθεν της επιτέθηκε για να την "βιάσει". Βέβαια δεν έμεινε εκεί καθώς ισχυριζόταν ότι "συνωμοτούσε" εναντίον του Αγίου Κωνσταντίνου, με σκοπό να του πάρει τον θρόνο. Ο Άγιος Κωνσταντίνος διέταξε να πιάσουν τον Κρίσπο, και να τον βάλουν στην φυλακή.
Κατά την διάρκεια κρατήσεως του Κρίσπου εκεί, κάποιοι πλαστογράφησαν την υπογραφή του αυτοκράτορα και σκότωσαν τον Κρίσπο, χωρίς εκείνος να έχει δώσει τέτοια εντολή. Πολύ σημαντικό είναι ότι ένας από τους μεγαλύτερους διώκτες του Αγίου Κωνσταντίνου, ο ειδωλολάτρης Ζώσιμος, αναγνωρίζει ότι όλα αυτά ήταν πλεκτάνες της Φαύστας. Όταν επέστρεψε η Αγία Ελένη στην Ρώμη, έμαθε για τις πλεκτάνες της Φαύστας εναντίον του εγγονού της, του Κρίσπου. Αμέσως η Αγία Ελένη τα ανέφερε όλα στον Άγιο Κωνσταντίνο. Ο Άγιος δεν αντέδρασε σε όσα του είπε η μητέρα του, ενώ η σύζυγος του Φαύστα πέθανε μερικά χρόνια αργότερα από μόνη της, όπως μας αναφέρει ο Ιερώνυμος ένας λατίνος χρονογράφος.
Εν τούτοις οι παγανιστές για να εκδικηθούν ετεροχρονισμένα τον Άγιο, με τους φιλικά προσκείμενους προς εκείνους χρονογράφους Ευτρόπιο, Σωκράτη Σχολαστικό και άλλους, ισχυρίστηκαν ψευδώς ότι ο Άγιος Κωνσταντίνος ήταν "δολοφόνος', με στόχο να αμαυρώσουν την μνήμη του. Για τις ίδιες ακριβώς αιτίες αναφέρουν ότι η Ισαπόστολος-Αγία Ελένη, ήταν "εκδιδόμενη" σε πανδοχεία της Βιθυνίας. Στο σημείο αυτό να αναφέρω ότι τις συκοφαντίες περί δολοφονιών από τον Αύγουστο, δεν τις αποδέχεται ούτε ένας από τους μεγαλύτερους ανθέλληνες όλων των εποχών ο Έντουαρντ Γκίμπον. Ο Γκίμπον αναφέρει ότι η Φαύστα έζησε και δεν την δολοφόνησε ο αυτοκράτορας Κωνσταντίνος. Επίσης αναφέρει ο Άγγλος ιστορικός ότι όταν πέθανε ο γιος της Κωνσταντίνος ο νεώτερος, η Φαύστα ήταν εν ζωή, και τον έκλαψε ως μητέρα (Έντουαρντ Γκίμπον, The history of the dicline and fall of the roman empire, κεφάλαιο XVIII). O Γκίμπον όπως σας προανέφερα ως ένας από τους μεγαλύτερους ανθέλληνες, Όμως δεν δέχεται σε καμία των περιπτώσεων, τα ψεύδη εις βάρος του Αγίου περί δολοφονιών. Όλα αυτά είναι κατασκευασμένες πλεκτάνες, από σατανιστές χρονογράφους, οι οποίοι δεν ζούσαν καν την εποχή του Αγίου Κωνσταντίνου.
Δεν έχω τίποτε πιο πολυτιμότερο από την θρησκεία έγραψε σε μια επιστολή του ο Μέγας Κωνσταντίνος, ο Θεόσταλτος αυτοκράτορας και υπέρμαχος του Χριστιανισμού.
ΜΕΓΑΣ ΗΡΑΚΛΕΙΟΣ.
Στις 12 Δεκεμβρίου ο Ελληνισμός και η Ορθοδοξία, θα φτάσουν στο απόγειο τους σε στρατιωτικό και πολιτιστικό επίπεδο. Κανένα άλλο έθνος στην ιστορία της ανθρωπότητας, πλην του Ελληνικού δεν έχει επιτύχει τόσο πολλά και θαυμαστά πολιτιστικά-πνευματικά, στρατιωτικά, πολιτικά και κοινωνικά επιτεύγματα. Η Μάχη της Νινευή αποτελεί το μεγαλύτερο στρατιωτικό επίτευγμα στην παγκόσμια ιστορία.
Η Μάχη της Νινευή αποτελεί το μεγαλύτερο στρατιωτικό κατόρθωμα στην παγκόσμια ιστορία. Μέσα από την αστείρευτη δύναμη του πολιτισμού και της Ορθοδοξίας οι πρόγονοι μας νίκησαν οριστικά και αμετάκλητα στους Ελληνοπερσικούς πολέμους μετά από 1158 χρόνια διαμάχης και εχθροπραξιών. Το διάστημα 612-628 μ.Χ. έχουμε την πρώτη πολεμική αναμέτρηση του εωσφορισμού με την Ορθοδοξία, με τους Έλληνες του μεσαίωνα να βρίσκονται σε νόμιμη άμυνα.
Ο πόλεμος Ελλήνων-Ρωμαίων και Περσών ήταν ο πρώτος παγκόσμιος πόλεμος, μεταξύ Ελλήνων-Χριστιανών και Εωσφοριστών-παγανιστών νεοταξιτών καθώς πολέμησαν οι δύο υπερδυνάμεις της μεσαιωνικής εποχής μεταξύ τους. Πολέμησαν για θρησκευτικές και εν συνεχεία για πολιτιστικές-κοινωνικές, οικονομικές αιτίες. Γεωστρατηγικά έχουμε ένα εκτενέστατο θρησκευτικό πολιτικό-στρατιωτικό, πολιτιστικό πλέγμα συμφερόντων και κυριαρχίας ανάμεσα στις δύο αυτοκρατορίες-υπερδυνάμεις. Απ
Μετά τους Μιλτιάδη, Θεμιστοκλή και Παυσανία ήταν η σειρά του Έλληνα Ηράκλειου από την Αγιοτόκο Καππαδοκία να υπερασπιστεί τον Ελληνισμό και το Ρωμαϊκό κράτος. Τα δύο κράτη-αυτοκρατορίες χρησιμοποίησαν κάθε απόθεμα σε πνευματικό, πολιτιστικό, οικονομικό σκέλος, για την εξυπηρέτηση των πολεμικών αναγκών, με στόχο την σύγκρουση και την τελική επικράτηση. Για αυτό εξαντλήθηκαν οικονομικά, πολιτικά, στρατιωτικά και όχι μόνον σε σημαντικό βαθμό.
Η βασικότερη αιτία του πολέμου ήταν θρησκευτικής και πολιτιστικής φύσεως. Οι πόλεμοι αυτοί ήταν η συνέχεια των αρχαίων Ελληνοπερσικών πολέμων. Οι δύο παγκόσμιοι πολιτισμοί ήρθαν εκ νέου σε σύγκρουση όπως γίνονταν από την εποχή των Τρωικών πολέμου.
Οι παγανιστές Πέρσες είχαν στο πλευρό τους ακόμη δύο έθνη. Τους Εβραίους και τους Φράγκους (Γερμανικό φύλο) οι οποίοι ήταν ομόθρησκοι τους (Διονυσιακός πολιτισμός-νέα τάξη πραγμάτων. Όλοι αυτοί εκπροσωπούσαν τα Βακχικά αξιώματα. Επίσης οι Πέρσες είχαν ως συμμάχους τους αιρετικούς Χριστιανούς, που δεν αναγνώριζαν την Αγία Δ Οικουμενική Σύνοδο (Νεστοριανούς, Μονοφυσίτες), για την επίτευξη των θρησκευτικών και πολιτικών τους στόχων. Στο άλλο στρατόπεδο οι Έλληνες-Ρωμαίοι του μεσαίωνα, εκπροσωπούσαν τον αρχαίο Ελληνικό πολιτισμό και την Ορθοδοξία. Η καταστροφή του Πανάγιου Τάφου από τους Πέρσες και η ισοπέδωση των Ζωροαστρικών ναών από τους Έλληνες, υπάγονται στα πλαίσια αυτών των γεωστρατηγικών στόχων.
Οι Έλληνες και οι Πέρσες χρειάζονταν την ειρήνη και την ηρεμία, για να μπορέσουν να ανορθώσουν σε οικονομικό, διοικητικό, πολιτικό, στρατιωτικό και κοινωνικό επίπεδο καθώς είχαν διαλυθεί από τον μακροχρόνιο πόλεμο. Κατά την διάρκεια του πρώτου παγκοσμίου πολέμου, μέσα από την Αραβική χερσόνησο αναδύθηκε μια νέα θρησκεία και εν συνεχεία μια αυτοκρατορία με ηγέτη τον Μωάμεθ. Το Ισλάμ επιτέθηκε την δεκαετία 630-640 μ.Χ.. και έπληξε τις δύο εξαντλημένες υπερδυνάμεις. Οι γηγενείς λαοί εξαντλημένοι από τους μακροχρόνιους πολέμους, την βαριά φορολογία και τις θεολογικές διαφορές με την Ορθοδοξία, υποδέχθηκαν τους Άραβες ως "ελευθερωτές-λυτρωτές και σωτήρες".
Μέσα σε μια δεκαετία οι Άραβες κατέκτησαν ολόκληρη την Περσία και στέρησαν από το Ρωμαϊκό κράτος την Αφρική, την Αίγυπτο, την Συρία και την Παλαιστίνη. Η Περσία κατακτήθηκε και αφομοιώθηκε από τους Ισμαηλίτες. Εν τούτοις η Ελληνική Ρωμαϊκή αυτοκρατορία με βάσεις την Ορθοδοξία, τον αρχαίο Ελληνικό πολιτισμό και εξαιτίας της πιο καθοριστικής νίκης στην παγκόσμια ιστορία στην μάχη της Νινευί με την Περσική αυτοκρατορία επιβίωσε.
Σε συνδυασμό με την νέα στρατιωτική οργάνωση που έκανε ο Ηράκλειος, με την δημιουργία εθνικού στρατού από Έλληνες αγρότες, στρατιώτες-γεωργούς, το Imperium Romanum θα έχει μέγάλη διάρκεια ζωής. Ο περιορισμός του Ρωμαϊκού κράτους, στην μητροπολιτική Ελλάδα και την Μικρά Ασία, δημιούργησε μια συμπαγείς εθνική και θρησκευτική ομοιογένεια-ενότητα. Ήδη από το 620 μ.Χ. ο Ηράκλειος άλλαξε την επίσημη γλώσσα του κράτους από τα Λατινικά στα Ελληνικά , τα οποία μιλούσε ο λαός. Ο αυτοκράτορας Ηράκλειος ξεπέρασε με την βοήθεια του Χριστού, σε πολλούς τομείς τον Μέγα Αλέξανδρο. Εάν δεν υπήρχε ο Ηράκλειος παρά τα χρηστά ήθη των προγόνων μας η Ελλάδα θα είχε σκλαβωθεί στους Πέρσες. Η αρχαία Περσική αυτοκρατορία των Αχαιμενιδών είχε αναστηθεί από την νέα δυναστεία των Σασσανιδών.
Η Περσία βρισκόταν ξανά στο απόγειο της δύναμης της και ήταν ανώτερη από την αυτοκρατορία των Αχαιμενιδών. Όλα αυτά έλαβαν χώρα ακριβώς την ώρα που καθόταν ο πρώτος Έλληνας, στον Αυτοκρατορικό Ρωμαϊκό θρόνο της Κωνσταντινουπόλεως. Την χρονική στιγμή που η Σασσανιδική-Περσική αυτοκρατορία βρίσκεται στο απόγειο της δυνάμεως της από την ημέρα που δημιουργήθηκε, αντίστοιχα το Ελληνικό-Ρωμαϊκό κράτος ήταν σε πλήρη αδυναμία, εξαιτίας της μεγαλύτερης χρεοκοπίας στην ιστορία του έθνους μας.
Ο βασιλιάς από την Καππαδοκία χωρίς καθόλου κρατικά έσοδα, με ένα χρεοκοπημένο κράτος, χωρίς στρατό, απελπισμένος είχε πάρει με πολύ βαριά καρδιά, την απόφαση να μεταφέρει την πρωτεύουσα του Ελληνικού-Ρωμαϊκού κράτους και να την πάει στην Καρχηδόνα, παραδίδοντας με αυτόν τον τρόπο το 80% του κράτους αμαχητί χωρίς πόλεμο, χωρίς καμία αντίσταση. Ενδεικτικό ήταν ότι όταν άνοιξε τους στρατιωτικούς καταλόγους, διαπίστωσε ότι από τις πολλές χιλιάδες στρατού που είχαν αναγορεύσει αυτοκράτορα τον συντοπίτη του από την Αγιοτόκο Καππαδοκία τον Μαυρίκιο, είχαν απομείνει μόνον δύο εν ενεργεία στρατιώτες. Οι ελάχιστοι στρατιώτες που υπήρχαν, ήταν απλήρωτοι και σε άθλια κατάσταση. Πολύ σημαντικότατο ρόλο σε αυτήν την οικονομική καταστροφή έπαιξαν, οι άσκοποι-επεκτατικοί πόλεμοι του Ιουστινιανού του Α.
Το Ελληνικό έθνος θα κληθεί να αντιμετωπίσει την πιο θανάσιμη απειλή στην ιστορία του, χωρίς στρατό, και χρήματα. Μέσα σε όλη αυτήν την απελπιστική οικονομική κατάσταση ήρθε ο μέγας πατριάρχης Σέργιος με την πανίσχυρη Ελληνική-Ορθόδοξη Εκκλησία η οποία βοήθησε τα μέγιστα σχετικά με την οικονομική ενίσχυση, το πτωχευμένο κράτος, καθώς έθεσε όλους τους υπερπολύτιμους Εκκλησιαστικούς θησαυρούς στην διάθεση του Ηράκλειου. Ο αυτοκράτορας επέτυχε σε συνδυασμό με τις πολύ σημαντικές οικονομικές-διοικητικές μεταρρυθμίσεις να είναι έτοιμη πλέον η Ελληνική-Ρωμαϊκή αυτοκρατορία να περάσει στην Μ. Ασία για να δώσει την μεγαλύτερη μάχη ζωής και θανάτου, στην ιστορία της.
TΟ ΑΠΟΓΕΙΟΝ ΤΗΣ ΕΛΛΗΝΟΡΘΟΔΟΞΙΑΣ. Στην μάχη της Νινευή, κοντά στα Γαυγάμηλα, επέτυχαν οι Έλληνες να συντρίψουν τους Πέρσες και να ανακτήσουν όλες τις Ελληνικές επαρχίες στην Ανατολή και να κατακτήσουν την Περσική αυτοκρατορία. Η αποφασιστική μάχη έγινε στις 12 Δεκεμβρίου του 627, και έκρινε το τέλος του πολέμου. «Αλλ’ εξυμνούσι μόνον άπαντες την προσωπικήν του Ηρακλείου ανδρείαν, ήτις κατά την αείμνηστον ταύτην ημέραν ανεδείχθη φαίνεται ενάμιλλος της ακατασχέτου ορμής του Αλεξάνδρου» (Κ. Παπαρρηγόπουλος).
Πριν από την καθοριστική μάχη οι “σύμμαχοί ” μας, οι Χαζάροι μας εγκατέλειψαν, για αυτό και ο Ηράκλειος στην ομιλία του, εiπε ότι όλοι μας εγκατέλειψαν, εκτός από τον Ιησού Χριστό και την τεκούσαν Θεοτόκον. Όταν έδωσε εντολή, ολόκληρο το στράτευμα δiστασε εξαιτίας του τεράστιου αριθμού των Περσών. Τότε ο Ηράκλειος επιτέθηκε ολομόναχος ενάντια στους Πέρσες. Ήταν επάνω στο άλογό του, τον Δόρκωνα, παρ’ ότι πληγωμένος στο χείλος και στο πόδι, σκότωσε τρεις από τους κυριότερους στρατηγούς των Περσών καθώς επίσης και τον επικεφαλή στρατηγό των Περσών Ραζάτη. Ο Ηράκλειος επέστρεψε στους στρατιώτες του, κρατώντας στο χέρι του το κομμένο κεφάλι του αρχιστράτηγου Ραζάτη. Αμέσως τότε εκστασιασμένοι επιτέθηκαν οι Έλληνες στους Πέρσες και κερδiσαμε την καθοριστική μάχη. Οι απώλειες των Περσών ήταν πολύ μεγάλες. Όσοι γλίτωσαν τον θάνατο ή δεν πιάστηκαν αιχμάλωτοι τράπηκαν σε φυγή. Το αποτέλεσμα της μάχης ήταν μία κατά κράτος επικράτηση του Ελληνικού στρατού και η κατάκτηση της Περσικής αυτοκρατορίας. Η Υπεραγία Θεοτόκος βοήθησε και ευλόγησε το Ελληνικό έθνος να κερδίσει την πιο κρίσιμη μάχη στην ιστορία του.
ΤΑ ΕΠΙΤΕΥΓΜΑΤΑ ΤΟΥ ΗΡΑΚΛΕΙΟΥ. Ο αυτοκράτορας Ηράκλειος ξεπέρασε με την βοήθεια του Χριστού, σε πολλούς τομείς τον Μέγα Αλέξανδρο. Εάν δεν υπήρχε ο Ηράκλειος, παρά τα χρηστά ήθη των προγόνων μας η Ελλάδα θα είχε σκλαβωθεί στους Πέρσες. Διότι οι Πέρσες είχαν κλέψει τον Τίμιο Σταυρό, το ιερότερο κειμήλιο του Χριστιανισμού, οι εκστρατείες του Ηρακλείου προσέλαβαν θρησκευτικό χαρακτήρα. Όταν λοιπόν ο Έλληνας Ηράκλειος από την Καππαδοκία της Μικράς Ασίας, ανέβηκε στον Ελληνικό-Ρωμαϊκό θρόνο, το κράτος ήταν τελείως χρεοκοπημένο.
Ταυτόχρονα για πρώτη φορά στην παγκόσμια ιστορία, είχαμε την εισβολή και την κατάκτηση της μισής Ελληνικής-Ρωμαϊκής αυτοκρατορίας, από τους Πέρσες. Είχαμε πολλές χιλιάδες σφαγμένων Ελλήνων. Έγιναν κλοπές, εμπρησμοί, βιασμοί, σκλάβωμα γυναικών κλπ. Επίσης για πρώτη φορά στα παγκόσμια χρονικά έγινε εισβολή από τους Πέρσες στα Ιεροσόλυμα, όπου εκεί έλαβαν χώρα άγριες σφαγές, κλοπές, εμπρησμοί, βιασμοί, και σκλάβωμα Χριστιανών. Επίσης έκαψαν τον ναό του Παναγίου τάφου, έκλεψαν τον Τίμιο Σταυρό, και πήραν μαζί τους αιχμάλωτο τον πατριάρχη Ζαχαρία. Εντούτοις με όπλο τα χρηστά ήθη και την σωστή παιδεία, μέσα σε επτά μόνον χρόνια, οι Έλληνες ανέκαμψαν, με αποτέλεσμα να πάρουν πίσω όλα τα κατακτημένα εδάφη από τους Πέρσες.
Όμως οι προγονοί μας δεν σταμάτησαν εκεί αλλά πέρασαν στην αντεπίθεση, κατακτώντας ολόκληρη την Περσική αυτοκρατορία. Αυτό το έκανε ο Ηράκλειος με έναν τελείως απειροπόλεμο στρατό. Έναν Ελληνικό στρατό τον οποίο δημιούργησε εκ του μηδενός μέσα σε δέκα μήνες. Είδατε τι επέτυχαν οι Ένδοξοι πρόγονοι εξαιτίας των χρηστών ηθών, και της σωστής παιδείας ; Ακόμη και ο Μ. Αλέξανδρος με πολύ έμπειρους και περισσότερους στρατιώτες, με ένα πανίσχυρο Ελληνικό Μακεδονικό βασίλειο πολιτικά-οικονομικά, και στρατιωτικά έκανε περισσότερο χρονικό διάστημα να κατακτήσει την Περσική αυτοκρατορία, σε σχέση με τον Ηράκλειο. Την εποχή του Μ. Αλέξανδρου δεν ήταν κατακτημένη η Ελλάδα και το Μακεδονικό βασίλειο. Στον αντίποδα κατά την βασιλεία του Ηράκλειου επικρατούσε χάος και όλεθρος.
Την εποχή του Ιουστινιανού Α, όπως και στην εποχή του Θεοδόσιου, του Αρκάδιου, του Θεοδόσιου Β, του Ιουστίνου Α, του Ιουστίνου Β, είχαμε μόνον συνοριακούς πολέμους, και περιόδους ειρήνης με τους Πέρσες. Μόνον όταν ανέβηκε στον θρόνο, ο πρώτος Έλληνας Χριστιανός-βασιλιάς, ο Ηράκλειος από την Καππαδοκία έκαναν οι Πέρσες όλα αυτά τα τρομερά πράγματα εις βάρος των Ελλήνων, τα οποία, δεν είχαν ξαναγίνει ποτέ από μέρος των Μηδων. Το απόγειον της Ελληνορθοδοξίας ήταν όταν ο Έλληνας Αυτοκράτορας Ηράκλειος πήρε πίσω από τους Πέρσες τον Τίμιο Σταυρό, τον οποίο πήγε ο ίδιος πίσω στα Ιεροσόλυμα.
Ο θρίαμβος των Ελλήνων ήταν ολοκληρωτικός. Δεκατέσσερα χρόνια πριν, το 614 μ.Χ., το Ελληνικό-Ρωμαϊκό κράτος ήταν κατακτημένο κατά το ήμισυ από τους Πέρσες, ενώ παράλληλα ήταν και για πρώτη φορά στην ιστορία του σκόπιμα χρεοκοπημένο, εξαιτίας των αλλοδαπών βασιλέων-αυτοκρατόρων. Ήταν η εποχή που έδωσαν οι Πέρσες τελεσίγραφο στους προγόνους μας, ότι ή θα εγκαταλείψουν όλοι τον Ιησού Χριστό, η δεν θα ξαναδούν ποτέ τον ήλιο.
Τελικά ο υπερόπτης εωσφοριστής Χοσρόης ο οποίος αποκαλούσε τον Ηράκλειο, δούλο του, έχασε την ζωή του, και ο γιος του έκανε κηδεμόνα-δούλο, το παιδί του στον Έλληνα αυτοκράτορα Ηράκλειο. Αυτό ειναι το απόγειο της Ορθοδοξίας και του Ελληνισμού. Ο Χριστός και η Ελληνική-Ρωμαϊκή αυτοκρατορία είχαν κερδίσει κατά κράτος τον Εωσφόρο και την αυτοκρατορία του. Η Περσική αυτοκρατορία επί 1158 χρόνια προσπαθούσε να αφανίσει δια παντός τον Ελληνισμό. Εξαιτίας της γενναιότητας, του ήθους, της πίστης, των χρηστών ηθών, και της βοήθειας του Ιησού Χριστού, οι πρόγονοι μας κατέβαλαν δια παντός τον προαιώνιο εχθρό του Ελληνικού έθνους. To Eλληνικό έθνος έφτασε στο στρατιωτικό απόγειο του με τις δύο κατακτήσεις της Περσικής αυτοκρατορίας (Μ. Αλέξανδρος, Μ. Ηράκλειος). Αυτά εiναι τα δυο μεγαλύτερα στρατιωτικά επιτεύγματα όλων των εποχών.
Το μεγαλύτερο αριθμητικά στράτευμα την αρχαία και την μεσαιωνική περίοδο το είχε η Περσική αυτοκρατορία των Αχαιμενιδών-Σασσανιδών, με 150000 εως 2000000 στρατιώτες. Όμως μετά τις συντριπτικές ήττες σε Μαραθώνα, Σαλαμίνα, Πλαταιές, Μυκάλη σε συνδυασμό με τα Διονυσιακά αξιώματα, μέσα σε έντεκα χρόνια η κορυφαία αυτοκρατορία του κόσμου, από την σφοδρότητα των πολέμων οδηγήθηκε στην παρακμή και όχι μόνον δεν εκστράτευσε ξανά εναντίον του Ελληνικού έθνους, αλλά εν συνεχεία κατακτήθηκε από τον Μ. Αλέξανδρο. Το ίδιο ακριβώς συνέβη και τον μεσαίωνα από τον Μέγα Ηράκλειο.
Ο Αυτοκράτορας από την Αγιοτόκο Καππαδοκία κατέκτησε την Περσική αυτοκρατορία μέσα σε έξι χρόνια και την οδήγησε στον οριστικό αφανισμό και στην Αραβική κατάκτηση. Από την ένταση του πολέμου και την σκληρότητα των μαχών με τους Έλληνες του Ρωμαϊκού κράτους, μια παγκόσμια αυτοκρατορία χάθηκε οριστικά μέσα σε τριάντα χρόνια. Δυο φορές από την σφοδρότητα των πολέμων και την αποδοχή του Διονυσιακού πολιτισμού, διαλύθηκε μια παγκόσμια αυτοκρατορία, από τον Αλέξανδρο και τον Ηράκλειο.
Aνέκαθεν το Ελληνικό έθνος αγωνιζόταν ολομόναχο να επιβιώσει με συμμάχους την Ορθοδοξία και τον Αριστόκλειο πολιτισμό. Την εποχή του αυτοκράτορα Ηράκλειου ο Ελληνισμός βρέθηκε στην πιο κρίσιμη ιστορικά στιγμή από την δημιουργία του έθνους. Εν τούτοις με το πέρασμα των αιώνων στα πλαίσια της σύγκρουσης των δύο πολιτισμών (Αριστόκλειος-Διονυσιακός) κατά την σύγχρονη εποχή το έθνος των Ελλήνων είναι σε επιθανάτια κατάσταση
Η Τουρκική ΜΙΤ ισχυρίζεται ότι ο μεγαλύτερος στρατηλάτης στην παγκόσμια ιστορία έχει καταγωγή από τον Περσικό-βασιλικό οίκο των Aρσακιδών.
Αυτό φυσικά δεν ευσταθεί καθώς ο Μέγας Ηράκλειος πολέμησε ενάντια στην Περσική αυτοκρατορία για την ανάκτηση του Τιμίου Σταυρού. Επίσης ο πατέρας του, ο στρατηγός Ηράκλειος ο Πρεσβύτερος, πολέμησε ενάντια στους Αρμένιους.
Στα πλαίσια της ιστορικής πλαστογραφήσεως εμφανίζουν τον Ηράκλειο να ομιλεί δύο γλώσσες (Ελληνική-Αρμενική). Σκοπίμως αγνοούν ότι για να ήταν κάποιος αξιωματικός στον Ρωμαϊκό αυτοκρατορικό στρατό, θα έπρεπε να μιλά άπταιστα την Λατινική. Κανείς δεν μπορούσε να πάρει δημόσια αξίωμα-θέση στο Ρωμαϊκό κράτος εάν δεν μιλούσε την Λατινική γλώσσα. Μέσα από την παραποιημένη ιστορία και την δήθεν "Αρμενική" καταγωγή του Ηρακλείου, αποκαλούν την εποχή από το 582 μ.Χ., εως το 797 μ.Χ. ως την πρώτη "Αρμενική" περίοδο της Ρωμαϊκής αυτοκρατορίας.
Ιστορική πηγή αναφέρει πως όταν έφτασε ο Ηράκλειος στην Ταρσό, συνέταξε επιστολές που έλεγαν ότι θα πήγαινε στην Αρμενία, για να παραδώσει τον στρατό στον Ναρσή, τον διοικητή της Κωνσταντινής. Την εποχή εκείνη ο αυτοκράτορας Μαυρίκιος αντικατέστησε τον Φιλιππικό με τον Πρίσκο, στην θέση του στρατηγού στο Ανατολικό θέμα. Ο Φιλιππικός διέταξε τον Ηράκλειο, να επιστρέψει στην Αρμενία.
Υπάρχουν και οι ιστορικοί οι οποίοι καταλήγουν στο συμπέρασμα ότι ο Ηράκλειος πιθανόν να είχε την θέση του στρατηγού του θέματος των Αρμενιακών, το οποίο είχε ως έδρα την Θεοδοσιούπολη. Η διαταγή του Φιλιππικού αφορούσε την στρατιωτική βάση και όχι την πόλη καταγωγής του Ηρακλείου, όπως ισχυρίζονται αβάσιμα και κακόβουλα οι νεοταξίτες ιστορικοί. Ο Φιλιππικός μαζί με τον Ηράκλειο πριν από ένα έτος είχαν ξεχειμωνιάσει στην Θεοδοσιούπολη, τον χειμώνα του 586 – 587 μ.Χ. Ενδεικτικό ήταν το ιστορικό γεγονός ότι ο πατέρας του Ηράκλειου, ο Ηράκλειος πρεσβύτερος διοικητής του Εξαρχάτου της Καρχηδόνας, ήταν παντρεμένος με την Επιφανεία και είχε τρία παιδιά τον Ηράκλειο, τον Θεόδωρο και την Μαρία. Τα ονόματα των απογόνων του πρεσβυτέρου Ηρακλείου, είναι όλα Ελληνικά-Ρωμαϊκά. Κανένα από αυτά δεν είναι Αρμενικό.
Το όνομα Ηράκλειος το συναντάμε αρκετούς αιώνες πριν. Άνθρωποι με το όνομα αυτό ήταν ο Άγιος Μάρτυς Ηράκλειος ο Αθηναίος, τον τρίτο αιώνα, ο φιλόσοφος Ηράκλειος Κυνικός (4ος αιώνας μ.Χ.), ο Ηράκλειος ευνούχος, επί βασιλείας, του Αρειανού-αυτοκράτορα Ουάλεντος. Χαρακτηριστικά της Ελληνικότητας του Ηρακλείου ήταν ότι έκανε επίσημη γλώσσα του Ρωμαϊκού κράτους, τα Ελληνικά, καθώς μέχρι τότε, ήταν τα Λατινικά. Ακόμη η αλλαγή του αυτοκρατορικού-Ρωμαϊκού τίτλου, από Αύγουστος-Καίσαρ, Αυτοκράτωρ, σε «Πιστός ἐν Χριστῷ τω Θεώ Βασιλεύς και η λειτουργία της ανωτάτης Φιλοσοφικής σχολής (Πανδιδακτήριον), με βάση τον αρχαίο τρόπο, που δίδασκαν οι Έλληνες σοφοί. Ο Ηράκλειος έφερε στην Κωνσταντινούπολη τον Στέφανο Αλεξανδρινό, για να διδάξει στην φιλοσοφική σχολή Κωνσταντινουπόλεως. Η φιλοσοφική σχολή ονομαζόταν πανδιδακτήριο.
Επίσης ο Ηράκλειος έγραψε δύο εργασίες με τίτλους ”υπόμνημα είς την μεγάλην του Πτολεμαίου σύνταξιν” και ‘περί κατασκευής σφαίρας του αρατού”, εμπνευσμένος από τον Ύπατο των Φιλοσόφων, τον Αριστοκλή. Στο Πανδιδακτήριον διδασκόταν γεωμετρία, μουσική, αστρονομία, ηθική-φιλοσοφία, φιλολογία. Μεταξύ άλλων η αλλαγή του ονόματος της γυναίκας του από Φαβια σε Ευδοκία. Αυτό είναι μια ακόμη απόδειξη για την Ελληνικότητα, του Ηράκλειου από την Αγιοτόκο Καππαδοκία.
Με την άνοδο του Έλληνα Ηράκλειου από την Καππαδοκία στον Ρωμαϊκό θρόνο, η αυτοκρατορία γίνεται ολοκληρωτικά Ελληνική. Με ανθελληνικά κίνητρα επέλεξαν τον κορυφαίο βασιλιά, της Ελληνικής-Ρωμαϊκής αυτοκρατορίας. Σύμφωνα με τους Τούρκους ο Έλληνας-Χριστιανός Ηράκλειος "αποδέχτηκε" την πρόταση να γίνει Μωαμεθανός, διότι ήταν βέβαιος ότι ο Μωάμεθ υπήρξε ο προφήτης τον οποίο ανέμεναν εκείνη την εποχή οι Ορθόδοξοι Χριστιανοί.
Οι Τούρκοι παρουσιάζουν τον Ηράκλειο ότι είπε : "Μακάρι να ήμουν με τον Μωάμεθ και να του έπλυνα τα πόδια”!!! Με βάση τις αναφορές του Άραβα ιστορικού Ταμπαρί, οι Τούρκοι παρουσιάζουν τον Έλληνα αυτοκράτορα ως Περσικής είτε ως Αρμενικής καταγωγή που ασπάστηκε το Ισλάμ. Εν τούτοις "εμποδίστηκε" από τους Έλληνες αξιωματούχους, αν και “ομολόγησε” την πίστη του στον Μωάμεθ. Οι ενέργειες αυτές δείχνουν την δολιότητα και το διαχρονικό μίσος των Τούρκων για πολλοστή φορά. Εμφανίζουν τον Έλληνα-Χριστιανό βασιλιά που πολεμούσε στην πρώτη γραμμή του μετώπου με τους Πέρσες για του Χριστού την πίστη την Αγία, για να ανακτήσει το Ιερότερο σύμβολο της Ορθοδοξίας τον Τίμιο Σταυρό ως "Σαρακηνό" και “δούλο” του Μωάμεθ. Τον βασιλιά που πήγε πίσω ο ίδιος τον Τίμιο Σταυρό, στους Αγίους Τόπους !!!
Στα πλαίσια αυτών των πολύ επικίνδυνων σκοπών η Τουρκία παρουσίασε μια σπάνια επιστολή από τον ιδρυτή του Αγαρηνού θρησκεύματος τον Μωάμεθ, προς τον πρώτο Έλληνα αυτοκράτορα της Ελληνικής-Ρωμαϊκής αυτοκρατορίας τον Ηράκλειο. Η επιστολή είχε πολύ απειλητικό-προσβλητικό ύφος και την δημοσίευσε ο Τουρκικός τύπος. Η επιστολή έχει μεγάλη ιστορική αξία καθώς αναφέρεται στην πρώτη επαφή των Ισμαηλιτών με τους Έλληνες Χριστιανούς. Η επιστολή έχει σαφέστατα απειλητικό ύφος καθώς γράφει ότι εάν δεν δεχτούν οι Χριστιανοί να γίνουν Σαρακηνοί, τότε θα αντιμετωπίσουν φοβερές συμφορές.
Η επιστολή γράφτηκε την εποχή πού είχε επικρατήσει ο Μωαμεθανισμός σε όλη την Αραβική χερσόνησο και ξεκινούσε ο επεκτατισμός προς βορά, ανατολή και δύση. Η επιστολή του Μωάμεθ επιδόθηκε το έτος 628 μ Χ. από τον πρέσβη του Μωάμεθ, Diheytül Kalbi, στον αυτοκράτορα Ηράκλειο στην Κωνσταντινούπολη. Ο Μωάμεθ κάνει γνωστό στον Έλληνα αυτοκράτορα Ηράκλειο την ίδρυση της νέας θρησκείας και την μοναδικότητα της. Επίσης ο Μωάμεθ κάλεσε τον Έλληνα Ηράκλειο το συντομότερο να γίνει Αγαρηνός. Στην επιστολή ζητούσε να ασπαστούν το κοράνι ο βασιλιάς και οι Έλληνες-Χριστιανοί υπήκοοι της αυτοκρατορίας του. Σε αντίθετη περίπτωση όπως αναφέρει ενδεικτικά θα το μετανιώσει και τρομερές συμφορές θα επέλθουν στην Ρωμαϊκή αυτοκρατορία.
Η πραγματική απάντηση του αυτοκράτορα Ηράκλειου προς τον Μωάμεθ ήταν ότι δεν υπάρχει άλλο ιερό βιβλίο εκτός από τα Ευαγγέλια, τα οποία παρουσιάζουν τον Ιησού ως τον Θεάνθρωπο και τον Σωτήρα της οικουμένης. Στην επιστολή του ο Ηράκλειος αναφέρει ότι ρώτησε τους Έλληνες, όμως κανένας δεν δέχτηκε να συζητήσει σχετικά με την αποδοχή της νέας θρησκείας. Η απάντηση του αυτοκράτορα Ηράκλειου ήταν η πατροπαράδοτη και διαχρονική. Μολών Λαβέ και δείχνει την ακλόνητη πίστη του αυτοκράτορα και των υπολοίπων Ελλήνων, στον Ιησού Χριστό και την σαφέστατη απόρριψη της νέας Σαρακηνής θρησκείας.
Ήταν η πρώτη απόρριψη του Ισλάμ από τους Έλληνες. Το ενδιαφέρον είναι πως το πρότυπο της επιστολής του Μωάμεθ προς τον αυτοκράτορα Ηράκλειο, όπως υποστηρίζουν Τούρκοι ιστορικοί και ειδικοί ερευνητές, πρέπει να βρίσκεται στο Πατριαρχείο Κωνσταντινούπολης και εκεί θα πρέπει να αναζητηθεί. Αυτή την επιστολή αναζητούν αγωνιωδώς, οι Τούρκοι πράκτορες, ώστε να προκαλέσουν μαζική μεταστροφή των Ελλήνων-Χριστιανών, προς τον Μωαμεθανισμό.
Πρώτος διδάξας σε αυτές τις ανθελληνικές τακτικές και στην παραποίηση της Ελληνικής ιστορίας υπήρξε ο Γίββων.
Πολλοί Έλληνες νομίζουν ότι ο Έντουαρντ Γίββων (Γκίμπον), ήταν φιλέλληνας. Στην σημερινή μου εργασία θα αποδείξω γιατί δεν ισχύει κάτι τέτοιο. Ο Γίββων έγραψε σχετικά με τον Ηράκλειο ότι είναι ο πιο “ανώμαλος” χαρακτήρας της ιστορίας. Ο Έλληνας αυτοκράτορας, σύμφωνα με τον Γίββων, ήταν ένα “παράδοξο”, ένα ακατανόητο φαινόμενο. Όλα αυτά διότι ο Καππαδόκης βασιλιάς “ήταν” σε όλη του την ζωή, “δούλος” της αργίας, της ηδονής, της δεισιδαιμονίας, και αδιάφορος θεατής των δημοσίων συμφορών. Αυτό που ισχυρίζεται για τον Ηράκλειο, είναι ότι έκανε σεξουαλικές ανωμαλίες- όργια, και ότι “αδιαφορουσε”,\ για τα δεινά του Ελληνικού λαού !!!
Εν τούτοις εντελώς “απρόσμενα” μέσα σε αυτήν την αδράνεια-παρακμή, ο Ηράκλειος είχε μια αναλαμπή έξι ετών. Το αποτέλεσμα αυτής της αλλαγής ήταν να πάρει πίσω το μισό Ελληνικό-Ρωμαϊκό κράτος και να κατακτήσει ολόκληρη την Περσική αυτοκρατορία. Το πόσο μεγάλος είναι ο δόλος του Γίββων σχετικά με τον Έλληνα Ηράκλειο, φαίνεται από τον τρόπο με τον οποίο εξυμνεί τον Ανδρόνικο Α Κομνηνό.
Αναφέρει ο Γίββων ότι ο Ανδρόνικος Α Κομνηνός ήταν από τους πιο ενδιαφέροντες χαρακτήρες του μεσαίωνα, για αυτό η ζωή του πρέπει να γίνει βιβλίο. Για όσους δεν γνωρίζουν, ο Ανδρόνικος ήταν εξάδελφος του Μανουήλ του Α Κομνηνού. Μανουήλ και Ανδρόνικος, μεγάλωσαν μαζί από παιδιά, μαζί στις στρατιωτικές ασκήσεις και στους έρωτες.
Επίσης τον ηράσθη φλογερώς η πριγκίπισσα Φιλίππα, αδελφή της Μαρίας της Αντιόχειας και της Ευδοκίας που ήταν επίσης ευγενικής καταγωγής. Όλη του την ζωή ο Ανδρόνικος την πέρασε με σεξουαλικά όργια, σκάνδαλα και συνωμοσίες εναντίον του εξαδέλφου του και νόμιμου αυτοκράτορα, του Μανουήλ του Α Κομνηνού. Για να δείτε το ανθελληνικό μένος ο Γίββων εξυμνεί τον Ανδρόνικο για όλα αυτά τα όργια και τα αίσχη, και για τις κατάπτυστες πράξεις του. Ταυτόχρονα για τις ίδιες πράξεις εάν υποθέσουμε ότι τις έκανε ο Μέγας Ηράκλειος, τον κατηγορεί ως έναν από τους χειρότερους αυτοκράτορες στην ιστορία. Ο ανθέλληνας Γίββων, τα έγραψε όλα αυτά για δύο λόγους. Ο πρώτος λόγος ήταν να μειώσει τον δεύτερο μεγαλύτερο αυτοκράτορα όλων των εποχών, που κατέκτησε την Εωσφορική Περσική αυτοκρατορία.
Ο δεύτερος λόγος ήταν ότι ακόμη και μετά από την μεγαλύτερη ήττα όλων των εποχών (Νινευί 12 /12/ 627 μ.Χ.) για εκείνους, οι Εωσφοριστές-νεοταξίτες, ήθελαν να έχουν ετεροχρονισμένα όφελος. Ήθελαν να παρουσιάσουν στις μελλοντικές γενιές των Ελλήνων τον Ηράκλειο, ως το μεγαλύτερο πρότυπο σεξουαλικών ανωμαλιών, οργίων και ανηθικότητας. Μέσα από τα τρομερά επιτεύγματα του Ήρωα-‘Έλληνα Ηράκλειου, ο οποίος αποτελεί παγκόσμιο πρότυπο γενναιότητος, στρατηγικής, πίστεως, οι προαιώνιοι εχθροί του Ελληνισμού, ήθελαν, να περάσουν στις επερχόμενες γενιές των Ελλήνων, τον διαχρονικά καταστροφικό τρόπο ζωής για την Ελλάδα και την ανθρωπότητα.
Αυτός δεν είναι άλλος από τον Διονυσιακό πολιτισμό, που περιλαμβάνει την σεξουαλική διαφθορά, τα όργια, τις άσκοπες και άχρηστες διασκεδάσεις, τις κοινωνικές αδικίες, τους επεκτατικούς πολέμους, και την αδιαφορία για τα δεινά των συνανθρώπων μας. Σε περίπτωση που είχε κάνει ο Ηράκλειος όλα αυτά τα αίσχη, τότε θα είχε κατακτηθεί η Ελλάδα από τους Πέρσες και του Γερμανούς (Γότθους, Ούννους, Βάνδαλους κλπ), κατά την διάρκεια της βασιλείας του.
Ακόμη και ένας άνθρωπος με τόσο ξεχωριστές ικανότητες όπως ο Βασιλιάς Ηράκλειος, ο οποίος ξεπέρασε σε αρκετούς τομείς τον Μέγα Αλέξανδρο, σε περίπτωση που έκανε όλα αυτά που τον κατηγορεί ο Γίββων, θα ήταν αδύνατον να επανέλθει μετά από τόσα χρόνια οργίων, σεξουαλικών ανωμαλιών, διασκεδάσεων κλπ. Ειδικά οι καταστάσεις τις οποίες αντιμετώπισε η αυτοκρατορία με την εισβολή των Περσών και την κατάκτηση του μισού Ελληνικού-Ρωμαϊκού κράτους, απαιτούσε πλήρη διαύγεια, γενναιότητα, αντίληψη.
Για να αντιμετωπιστούν οι Πέρσες χρειαζόταν ένας αυτοκράτορας σε πλήρη ετοιμότητα, και ακμή όπως αποδείχτηκε ότι ήταν ο Ηράκλειος. Ιστορικά και διαχρονικά αποδεδειγμένο, ότι άνθρωποι, οι οποίοι έχουν πάρα πολύ μεγάλες ικανότητες μετά από τόσα χρόνια σεξουαλικών ανωμαλιών και διαφθοράς, οργίων κλπ, είναι τελείως αδύνατον να αντιμετωπίσουν, τόσο κρίσιμες και επικίνδυνες καταστάσεις. Στα βήματα του ανθέλληνα Γίββων, βαδίζει και η Τουρκική μίτ, η οποία χρησιμοποιεί ακριβώς την ίδια τακτική.
Από την στιγμή που ο Άγγλος ιστορικός διέπραξε μια τρομερή κακουργία εις βάρος του μεγαλύτερου στρατηλάτη όλων των εποχών, δεν μας προκαλεί καμία εντύπωση οι συκοφαντίες του, περί "δολοφονίας" της Υπατίας από Χριστιανούς.
Κλείνοντας να αναφέρω μια ακόμη αιτία για την οποία ο Ηράκλειος δεν ονομάστηκε Μέγας. Αυτό έγινε γιατί δεν ήταν παγανιστής και η μητέρα του ήταν Ορθόδοξη μονογαμική και θεοσεβούμενη Χριστιανή. Στον αντίποδα ο Αλέξανδρος ονομάστηκε Μέγας διότι η μητέρα του ήταν μια από τις μεγαλύτερες μάγισσες-θεουργούς στην παγκόσμια ιστορία. Η Ολυμπιάδα ήταν ιεραρχικά μετά την Μήδεια, την Κίρκη, την Εκάτη και την ωραία Ελένη. Η Ολυμπιάδα όπως όλες οι μάγισσες ασκούσε την σεξουαλική μαγεία και για αυτό συμμετείχε σε σεξουαλικά όργια και παρά φύσιν ερωτικές πράξεις. Να περάσουμε να δούμε τι αναφέρει για την παλλακίδα του αρχιδαίμονα Savaziou o Θεολόγος της Αρχιεπισκοπής Αθηνών και πάσης Ελλάδος, επί των αιρέσεων και των παραθρησκειών Λάμπρος Κ. Σκόντζος :
"Διαβόητη μάγισσα αναφέρεται και η Ολυμπιάς, η μητέρα του Μ. Αλεξάνδρου, η οποία στις θρησκευτικές τελετές μάγευε φίδια (H.G. Wells, όπου ανωτ.σελ.266). Επίσης η εν λόγω θρησκόληπτη λάτρισσα των Καβειρίων μυστηρίων της Σαμοθράκης, και φανατική μαινάδα του Διονύσου, κατά την απουσία του Αλεξάνδρου, «εφόνευσε το βρέφος της αντιζήλου της εις τας αγκάλας της μητρός του, αυτήν δε αφού εξευτέλισεν, ύστερα την στραγγάλισεν» (H.G.Wells,όπου ανωτ. σελ.268) σε θρησκευτική τελετή! “
Μεταξύ άλλων ενδεικτικό είναι ότι ο Αλέξανδρος έγινε δεκάδες ταινίες από το παγανιστικό Χόλυγουντ και ο Ηράκλειος καμία.
Oι εργασίες της στήλης Επικρατέειν η Απόλλυσθαι αποτελούν πνευματική ιδιοκτησία του Άγγελου-Ευάγγελου Φ. Γιαννόπουλου Γεωστρατηγικού-Γεωπολιτικού αναλυτή και αρχισυντάκτη του εβδομαδιαίου ηλεκτρονικού περιοδικού Mytilenepress. Contact : survivorellas@gmail.com-6945294197). Συντακτική ομάδα του Mytilenepress.
Απαγορεύεται η αναδημοσίευση ολόκληρου του άρθρου από άλλες ιστοσελίδες χωρίς την έγκριση του του Mytilenepress και της στήλης. Επιτρέπεται μόνον η αναδημοσίευση του 50% των εργασιών Απαραίτητη προυπόθεση για την αναδημοσίευση είναι η προσθήκη ενεργού link για την ανάγνωση της συνέχειας στο Mytilenepress.
Πάγια αρχή μου είναι ότι όλοι οι λαοί, όλοι οι άνθρωποι, έχουν δικαίωμα να πιστεύουν οπού θέλουν. Όλα αυτά με την απαραίτητη προυπόθεση να μην επιβάλλουν τα πιστεύω τους σε τρίτους, είτε δια της βίας, είτε με πλάγιους τρόπους. Από όλους τους προαναφερόμενους, εξαιρείται, ένα μικρό μέρος βάση των παγκόσμιων Φιλοσοφικών-μαθηματικών σταθερών, μέτρον άριστον και μηδέν άγαν. Η ελευθερία πίστεως είναι θεόδοτη. Ο ίδιος ο Θεός έδωσε το δικαίωμα στους ανθρώπους να πιστεύουν όπου επιθυμούν. Προσωπικά είμαι υπέρ της συνυπάρξεως των λαών και των διαφορετικών θρησκευτικών πεποιθήσεων, για αυτό στηρίζω τον μεγάλο Σύριο ηγέτη Ασσάντ, ο οποίος επέτυχε να συνυπάρχουν ειρηνικά, Χριστιανοί και Μουσουλμάνοι.
Αναφέρομαι πάντοτε στους Φοίνικες που από μονοθεϊστές της Π. Διαθήκης και πιστοί των προφητών, εγκατέλειψαν τον Θεό, άλλαξαν και έγιναν οπαδοί του δωδεκαθέου. Δεν αναφέρομαι σε όλους τους Φοίνικες.
(1) ΠΛΟΥΤΑΡΧΟΣ ΣΥΜΠΟΣΙΑΚΑ.
Θαυμ άσας ο ὖν τὸ ἐ π ὶ π ᾶσι ῥηθὲν ὁ Σύμμαχος ‘ ἆρ'’ ἔφη ‘σ ὺ τὸν πατρι ώτην θε όν, ὦ Λαμπρ ία, ‘ε ὔιον ὀρσιγ ύναικα μαινομ έναις ἀνθέοντα τιμα ῖσι Δι όνυσον’ (Lyr. adesp. 131) ἐγγρ άφεις κα ὶ ὑποποιε ῖς το ῖς ῾Εβρα ίων ἀπορρ ήτοις; ἢ τ ῷ ὄντι λ όγος ἔστι τις ὁ το ῦτον ἐκε ίν ῳ τὸν α ὐ τὸν ἀποφα ίνων;’ ὁ δ ὲ Μοιραγ ένης ὑπολαβ ών ‘ἔα το ῦτον’ ε ἶπεν· ‘ἐ γ ὼ γ ὰρ ᾿Αθηνα ῖος ὢν ἀποκρ ίνομα ί σοι κα ὶ λ έγω μηδ έν' ἄλλον ε ἶναι· κα ὶ τὰ μ ὲ ν πολλ ὰ τ ῶν ε ἰς το ῦτο τεκμηρ ίων μ όνοις ἐστὶ ῥητὰ κα ὶ διδακτ ὰ το ῖς μυουμ ένοις παρ' ἡμ ῖν ε ἰς τὴν τριετηρικ ὴν παντέλειαν· ἃ δ ὲ λ ό γ ῳ διελθε ῖν ο ὐ κεκ ώλυται πρ ὸς φ ίλους ἄνδρας, ἄλλως τε κα ὶ παρ' ο ἶνον ἐ π ὶ το ῖς το ῦ θεο ῦ δ ώροις, ἂν ο ὗτοι κελε ύωσι, λ έγειν ἕτοιμος.’ Πάντων ο ὖν κελευ όντων κα ὶ δεομ ένων ‘πρ ῶτον μ έν’ ἔφη ‘τῆς μεγ ίστης κα ὶ τελειοτάτης ἑορτῆς παρ' α ὐτο ῖς ὁ καιρ ός ἐστιν κα ὶ ὁ τρ όπος Διον ύ σ ῳ προσ ήκων. τὴν γ ὰρ λεγομ ένην νηστε ίαν < ἄγοντες> ἀκμ άζοντι τρυγητ ῷ τρα - πέζας τε προτίθενται παντοδαπ ῆς ὀ π ώρας ὑ π ὸ σκηνα ῖς κα ὶ καλι άσιν ἐκ κλημ άτων μ άλιστα κα ὶ κιττο ῦ διαπεπλεγ - μ έναις· κα ὶ τὴν προτέραν τῆς ἑορτῆς σκην ὴν ὀνομ άζουσιν. ὀλ ίγαις δ' ὕστερον ἡμ έραις ἄλλην ἑορτήν, ο ὐκ † ἂν δι' α ἰνιγμ άτων ἀλλ' ἄντικρυς Β άκχου καλουμ ένην, τελο ῦ - σιν. ἔστι δ ὲ κα ὶ κραδηφορ ία τις ἑορτὴ κα ὶ θυρσοφορ ία παρ' α ὐτο ῖς, ἐν ᾗ θ ύρσους ἔχοντες ε ἰς τὸ ἱερ ὸν ε ἰ σίασιν· ε ἰσελ - θ όντες δ' ὅ τι δρ ῶσιν, ο ὐκ ἴσμεν, ε ἰκ ὸς δ ὲ βακχε ίαν ε ἶναι τὰ ποιο ύμενα· κα ὶ γ ὰρ σ άλπιγξι μικρα ῖς, ὥσπερ ᾿Αργε ῖοι το ῖς Διονυσίοις, ἀνακαλο ύμενοι τὸν θε ὸν χρ ῶνται, κα ὶ κιθαρ ίζοντες ἕτεροι προ ΐασιν, ο ὓς α ὐτο ὶ Λευ ίτας προσονομάζουσιν, εἴτε παρὰ τὸν Λύσιον εἴτε μᾶλλον παρὰ τὸν Εὔιον τῆς ἐπικλήσεως γεγενημένης. οἶμαι δὲ καὶ τὴν τῶν σαββ άτων ἑορτὴν μ ὴ παντάπασιν ἀπροσδι όνυσον ε ἶναι· Σάβους γ ὰρ κα ὶ ν ῦν ἔτι πολλο ὶ το ὺς Β άκχους καλο ῦσιν κα ὶ τα ύτην ἀφι ᾶσι τὴν φων ὴν ὅταν ὀργι άζωσι τ ῷ θε ῷ, <ο ὗ π ίστω>σιν ἔστι δ ήπου κα ὶ παρ ὰ Δημοσθ ένους (18, 260) λαβε ῖν κα ὶ παρ ὰ Μεν άνδρου (fr. 1060), κα ὶ ο ὐκ ἀ π ὸ <τρ ό>που τις ἂν φα ίη το ὔνομα πεποι ῆ σθαι πρ ός τινα σ όβησιν, ἣ κατέχει το ὺς βακχε ύοντας· | α ὐτο ὶ δ ὲ τ ῷ λ ό γ ῳ μαρτυρο ῦσιν, ὅταν σ άββατα τελ ῶσι, μ άλιστα μ ὲν π ίνειν κα ὶ ο ἰνο ῦσθαι παρακαλο ῦντες ἀλλ ήλους, ὅταν δ ὲ κωλύῃ τι με ῖζον, ἀπογε ύεσθα ί γε π άντως ἀκρ άτου νομ ίζοντες. κα ὶ τα ῦτα μ ὲν ε ἰκ ότα φ α ίη τις ἂν ε ἶναι· κατὰ κρ άτος <δ ὲ 2 τοὺς> ἐναντίους πρῶτον μὲν ὁ ἀρχιερεὺς ἐλέγχει, μιτρηφόρος τε προϊὼν ἐν ταῖς ἑορταῖς καὶ νεβρίδα χρυσόπαστον ἐνημμένος, χιτῶνα δὲ ποδήρη φορῶν καὶ κοθόρνους, κώδωνες δὲ πολλοὶ κατακρέμανται τῆς ἐσθῆτος, ὑποκομποῦντες ἐν τῷ βαδίζειν, ὡς καὶ παρ' ἡμῖν· ψόφοις δὲ χρῶνται περὶ τὰ νυκτέλια, καὶ χαλκοκρότους τὰς τοῦ θεοῦ τιθήνας προσαγορεύουσιν· καὶ ὁ δεικνύμενος ἐν τοῖς † ἐναντίοις τοῦ νεὼ θύρσος ἐντετυπωμένος καὶ τύμπανα· ταῦτα γὰρ οὐδενὶ δήπουθεν ἄλλῳ θεῶν ἢ Διονύσῳ προσῆκεν. ἔτι τοίνυν μέλι μὲν οὐ προσφέρουσι ταῖς ἱερουργίαις, ὅτι δοκεῖ φθείρειν τὸν οἶνον κεραννύμενον καὶ τοῦτ' ἦν σπονδὴ καὶ μέθυ, πρὶν ἄμπελον φανῆναι· καὶ μέχρι νῦν τῶν τε βαρβάρων οἱ μὴ ποιοῦντες οἶνον μελίτειον πίνουσιν, ὑποφαρμάσσοντες τὴν γλυκύτητα οἰνώδεσι ῥίζαις καὶ αὐστηραῖς, ῞Ελληνές τε νηφάλια ταὐτὰ καὶ μελίσπονδα θύουσιν, ὡς ἀντίθετον φύσιν μάλιστα τοῦ μέλιτος πρὸς τὸν οἶνον ἔχοντος. ὅτι δὲ τοῦτο νομίζουσι, κἀκεῖνο σημεῖον οὐ μικρόν ἐστι, τὸ πολλῶν τιμωριῶν οὐσῶν παρ' αὐτοῖς μίαν εἶναι μάλιστα διαβεβλημένην, τὴν οἴνου τοὺς κολαζομένους ἀπείργουσαν, ὅσον ἂν τάξῃ χρόνον ὁ κύριος τῆς κολάσεως· τοὺς δ' οὕτω κολα...
ΠΡΟΒΛΗΜΑ Ε. Πότερον οἱ Ἰουδαῖοι σεβόμενοι τὴν ὗν ἢ δυσχεραίνοντες ἀπέχονται τῶν κρεῶν.
Ἐπεὶ δὲ ταῦτ´ ἐρρήθη, βουλομένων τινῶν ἀντικατατείνειν τὸν ἕτερον λόγον ἐκκρούων ὁ Καλλίστρατος ἔφη « πῶς ὑμῖν δοκεῖ λελέχθαι τὸ πρὸς τοὺς Ἰουδαίους, ὅτι τὸ δικαιότατον κρέας οὐκ ἐσθίουσιν; » « ὑπερφυῶς » ἔφη ὁ Πολυκράτης, « ἐγὼ δὲ καὶ προσδιαπορῶ, πότερον οἱ ἄνδρες τιμῇ τινι τῶν ὑῶν ἢ μυσαττόμενοι τὸ ζῷον ἀπέχονται τῆς βρώσεως αὐτοῦ· τὰ γὰρ παρ´ ἐκείνοις λεγόμενα μύθοις ἔοικεν, εἰ μή τινας ἄρα λόγους σπουδαίους ἔχοντες οὐκ ἐκφέρουσιν. » «Ἐγὼ μὲν τοίνυν« » εἶπεν ὁ Καλλίστρατος « οἶμαί τινα τιμὴν τὸ ζῷον ἔχειν παρὰ τοῖς ἀνδράσιν· εἰ δὲ δύσμορφον ἡ ὗς καὶ θολερόν, ἀλλ´ οὐ κανθάρου καὶ γρυ... Καὶ κροκοδείλου καὶ αἰλούρου τὴν ὄψιν ἀτοπώτερον ἢ τὴν φύσιν ἀμουσότερον· οἷς ὡς ἁγιωτάτοις ἱερεῖς Αἰγυπτίων ἄλλοις ἄλλοι προσφέρονται. Τὴν δ´ ὗν ἀπὸ χρηστῆς αἰτίας τιμᾶσθαι λέγουσι· πρώτη γὰρ σχίσασα τῷ προύχοντι τοῦ ῥύγχους, ὥς φασι, τὴν γῆν ἴχνος ἀρόσεως ἔθηκεν καὶ τὸ τῆς ὕνεως ὑφηγήσατ´ ἔργον· ὅθεν καὶ τοὔνομα γενέσθαι τῷ ἐργαλείῳ λέγουσιν ἀπὸ τῆς ὑός. Οἱ δὲ τὰ μαλθακὰ καὶ κοῖλα τῆς χώρας Αἰγύπτιοι γεωργοῦντες οὐδ´ ἀρότου δέονται τὸ παράπαν· ἀλλ´ ὅταν ὁ Νεῖλος ἀπορρέῃ καταβρέξας τὰς ἀρούρας, ἐπακολουθοῦντες τὰς ὗς κατέβαλον, αἱ δὲ χρησάμεναι πάτῳ καὶ ὀρυχῇ ταχὺ τὴν γῆν ἔτρεψαν ἐκ βάθους καὶ τὸν σπόρον ἀπέκρυψαν.
Οὐ δεῖ δὲ θαυμάζειν, εἰ διὰ τοῦτό τινες ὗς οὐκ ἐσθίουσιν, ἑτέρων ζῴων μείζονας ἐπ´ αἰτίαις γλίσχραις, ἐνίων δὲ καὶ πάνυ γελοίαις, τιμὰς ἐχόντων παρὰ τοῖς βαρβάροις. Τὴν μὲν γὰρ μυγαλῆν ἐκτεθειάσθαι λέγουσιν ὑπ´ Αἰγυπτίων τυφλὴν οὖσαν, ὅτι τὸ σκότος τοῦ φωτὸς ἡγοῦντο πρεσβύτερον· τίκτεσθαι δ´ αὐτὴν ἐκ μυῶν πέμπτῃ γενεᾷ νουμηνίας οὔσης· ἔτι δὲ μειοῦσθαι τὸ ἧπαρ ἐν τοῖς ἀφανισμοῖς τῆς σελήνης. Τὸν δὲ λέοντα τῷ ἡλίῳ συνοικειοῦσιν, ὅτι τῶν γαμψωνύχων τετραπόδων βλέποντα τίκτει μόνος, κοιμᾶται δ´ ἀκαρὲς χρόνου καὶ ὑπολάμπει τὰ ὄμματα καθεύδοντος· κρῆναι δὲ {καὶ} κατὰ χασμάτων λεοντείων ἐξιᾶσι κρουνούς, ὅτι Νεῖλος ἐπάγει νέον ὕδωρ ταῖς Αἰγυπτίων ἀρούραις ἡλίου τὸν λέοντα παροδεύοντος. Τὴν δ´ ἶβίν φασιν ἐκκολαφθεῖσαν εὐθὺς ἕλκειν δύο δραχμάς, ὅσον ἄρτι παιδίου γεγονότος καρδίαν· ποιεῖν δὲ τῇ τῶν ποδῶν ἀποστάσει πρὸς ἀλλήλους καὶ πρὸς τὸ ῥύγχος ἰσόπλευρον τρίγωνον. Καὶ τί ἄν τις Αἰγυπτίους αἰτιῷτο τῆς τοσαύτης ἀλογίας, ὅπου καὶ τοὺς Πυθαγορικοὺς ἱστοροῦσιν καὶ ἀλεκτρυόνα λευκὸν σέβεσθαι καὶ τῶν θαλαττίων μάλιστα τρίγλης καὶ ἀκαλήφης ἀπέχεσθαι, τοὺς δ´ ἀπὸ Ζωροάστρου μάγους τιμᾶν μὲν ἐν τοῖς μάλιστα τὸν χερσαῖον ἐχῖνον, ἐχθαίρειν δὲ τοὺς ἐνύδρους μῦς καὶ τὸν ἀποκτείνοντα πλείστους θεοφιλῆ καὶ μακάριον νομίζειν; οἶμαι δὲ καὶ τοὺς Ἰουδαίους, εἴπερ ἐβδελύττοντο τὴν ὗν, ἀποκτείνειν ἄν, ὥσπερ οἱ μάγοι τοὺς μῦς ἀποκτείνουσι· νῦν δ´ ὁμοίως τῷ φαγεῖν τὸ ἀνελεῖν ἀπόρρητόν ἐστιν αὐτοῖς. Καὶ ἴσως ἔχει λόγον, ὡς τὸν ὄνον {δὲ} ἀναφήναντα πηγὴν αὐτοῖς ὕδατος τιμῶσιν, οὕτως καὶ τὴν ὗν σέβεσθαι σπόρου καὶ ἀρότου διδάσκαλον γενομένην· εἰ μή, νὴ Δία, καὶ τοῦ λαγωοῦ φήσει τις ἀπέχεσθαι τοὺς ἄνδρας ὡς μυσερὸν καὶ ἀκάθαρτον δυσχεραίνοντας τὸ ζῷον. »
« Οὐ δῆτ´ » εἶπεν ὁ Λαμπρίας ὑπολαβών « ἀλλὰ τοῦ μὲν λαγωοῦ φείδονται διὰ τὴν πρὸς τὸν μένον ὑπ´ αὐτῶν μυ...στα θηρίον ἐμφερέστατον . Ὁ γὰρ λαγὼς μεγέθους ἔοικε καὶ πάχους ἐνδεὴς ὄνος εἶναι· καὶ γὰρ ἡ χρόα καὶ τὰ ὦτα καὶ τῶν ὀμμάτων ἡ λιπαρότης καὶ τὸ λαμυρὸν ἔοικε θαυμασίως· ὥστε μηδὲν οὕτω μηδὲ μικρὸν μεγάλῳ τὴν μορφὴν ὅμοιον γεγονέναι. Εἰ μὴ νὴ Δία καὶ πρὸς τὰς ποιότητας αἰγυπτιάζοντες τὴν ὠκύτητα τοῦ ζῴου θεῖον ἡγοῦνται καὶ τὴν ἀκρίβειαν τῶν αἰσθητηρίων· ὅ τε γὰρ ὀφθαλμὸς ἄτρυτός ἐστιν αὐτῶν, ὥστε καὶ καθεύδειν ἀναπεπταμένοις τοῖς ὄμμασιν, ὀξυηκοΐᾳ τε δοκεῖ διαφέρειν, ἣν Αἰγύπτιοι θαυμάσαντες ἐν τοῖς ἱεροῖς γράμμασιν ἀκοὴν σημαίνουσιν οὖς λαγωοῦ γράφοντες.
Τὸ δ´ ὕειον κρέας οἱ ἄνδρες ἀφοσιοῦσθαι δοκοῦσιν, ὅτι μάλιστα ... Οἱ βάρβαροι τὰς ἐπὶ χρωτὸς λεύκας καὶ λέπρας δυσχεραίνουσι καὶ τῇ προσβολῇ τὰ τοιαῦτα καταβόσκεσθαι πάθη τοὺς ἀνθρώπους οἴονται, πᾶσαν δ´ ὗν ὑπὸ τὴν γαστέρα λέπρας ἀνάπλεων καὶ ψωρικῶν ἐξανθημάτων ὁρῶμεν, ἃ δή, καχεξίας τινὸς ἐγγενομένης τῷ σώματι καὶ φθορᾶς, ἐπιτρέχειν δοκεῖ τοῖς σώμασιν. Οὐ μὴν ἀλλὰ καὶ τὸ θολερὸν περὶ τὴν δίαιταν τοῦ θρέμματος ἔχει τινὰ πονηρίαν· οὐδὲν γὰρ ἄλλο βορβόρῳ χαῖρον οὕτω καὶ τόποις ῥυπαροῖς καὶ ἀκαθάρτοις ὁρῶμεν, ἔξω λόγου τιθέμενοι τὰ τὴν γένεσιν καὶ τὴν φύσιν ἐν αὐτοῖς ἔχοντα τούτοις. Λέγουσι δὲ καὶ τὰ ὄμματα τῶν ὑῶν οὕτως ἐγκεκλάσθαι καὶ κατεσπάσθαι ταῖς ὄψεσιν, ὥστε μηδενὸς ἀντιλαμβάνεσθαι μηδέποτε τῶν ἄνω μηδὲ προσορᾶν τὸν οὐρανόν, ἂν μὴ φερομένων ὑπτίων ἀναστροφήν τινα παρὰ φύσιν αἱ κόραι λάβωσιν· διὸ καὶ μάλιστα κραυγῇ χρώμενον τὸ ζῷον ἡσυχάζειν, ὅταν οὕτω φέρηται, καὶ σιωπᾶν κατατεθαμβημένον ἀηθείᾳ τὰ οὐράνια καὶ κρείττονι φόβῳ τοῦ βοᾶν συνεχόμενον. Εἰ δὲ δεῖ καὶ τὰ μυθικὰ προσλαβεῖν, λέγεται μὲν ὁ Ἄδωνις ὑπὸ τοῦ συὸς διαφθαρῆναι, τὸν δ´ Ἄδωνιν οὐχ ἕτερον ἀλλὰ Διόνυσον εἶναι νομίζουσιν, καὶ πολλὰ τῶν τελουμένων ἑκατέρῳ περὶ τὰς ἑορτὰς βεβαιοῖ τὸν λόγον· οἱ δὲ παιδικὰ τοῦ Διονύσου γεγονέναι· καὶ Φανοκλῆς, ἐρωτικὸς ἀνήρ, ου- - - δήπου πεποίηκεν.
Ἔτι τοίνυν μέλι μὲν οὐ προσφέρουσι ταῖς ἱερουργίαις, ὅτι δοκεῖ φθείρειν τὸν οἶνον κεραννύμενον καὶ τοῦτ´ ἦν σπονδὴ καὶ μέθυ, πρὶν ἄμπελον φανῆναι· καὶ μέχρι νῦν τῶν τε βαρβάρων οἱ μὴ ποιοῦντες οἶνον μελίτειον πίνουσιν, ὑποφαρμάσσοντες τὴν γλυκύτητα οἰνώδεσι ῥίζαις καὶ αὐστηραῖς, Ἕλληνές τε νηφάλια ταὐτὰ καὶ μελίσπονδα θύουσιν, ὡς ἀντίθετον φύσιν μάλιστα τοῦ μέλιτος πρὸς τὸν οἶνον ἔχοντος. Ὅτι δὲ τοῦτο νομίζουσι, κἀκεῖνο σημεῖον οὐ μικρόν ἐστι, τὸ πολλῶν τιμωριῶν οὐσῶν παρ´ αὐτοῖς μίαν εἶναι μάλιστα διαβεβλημένην, τὴν οἴνου τοὺς κολαζομένους ἀπείργουσαν, ὅσον ἂν τάξῃ χρόνον ὁ κύριος τῆς κολάσεως· τοὺς δ´ οὕτω κολα...
https://el.wikisource.org/wiki/%CE%A3%CF%85%CE%BC%CF%80%CE%BF%CF%83%CE%B9%CE%B1%CE%BA%CE%AC_%CE%94%CE%84
(1) ΠΛΟΥΤΑΡΧΟΣ ΣΥΜΠΟΣΙΑΚΑ.
Θαυμ άσας ο ὖν τὸ ἐ π ὶ π ᾶσι ῥηθὲν ὁ Σύμμαχος ‘ ἆρ'’ ἔφη ‘σ ὺ τὸν πατρι ώτην θε όν, ὦ Λαμπρ ία, ‘ε ὔιον ὀρσιγ ύναικα μαινομ έναις ἀνθέοντα τιμα ῖσι Δι όνυσον’ (Lyr. adesp. 131) ἐγγρ άφεις κα ὶ ὑποποιε ῖς το ῖς ῾Εβρα ίων ἀπορρ ήτοις; ἢ τ ῷ ὄντι λ όγος ἔστι τις ὁ το ῦτον ἐκε ίν ῳ τὸν α ὐ τὸν ἀποφα ίνων;’ ὁ δ ὲ Μοιραγ ένης ὑπολαβ ών ‘ἔα το ῦτον’ ε ἶπεν· ‘ἐ γ ὼ γ ὰρ ᾿Αθηνα ῖος ὢν ἀποκρ ίνομα ί σοι κα ὶ λ έγω μηδ έν' ἄλλον ε ἶναι· κα ὶ τὰ μ ὲ ν πολλ ὰ τ ῶν ε ἰς το ῦτο τεκμηρ ίων μ όνοις ἐστὶ ῥητὰ κα ὶ διδακτ ὰ το ῖς μυουμ ένοις παρ' ἡμ ῖν ε ἰς τὴν τριετηρικ ὴν παντέλειαν· ἃ δ ὲ λ ό γ ῳ διελθε ῖν ο ὐ κεκ ώλυται πρ ὸς φ ίλους ἄνδρας, ἄλλως τε κα ὶ παρ' ο ἶνον ἐ π ὶ το ῖς το ῦ θεο ῦ δ ώροις, ἂν ο ὗτοι κελε ύωσι, λ έγειν ἕτοιμος.’ Πάντων ο ὖν κελευ όντων κα ὶ δεομ ένων ‘πρ ῶτον μ έν’ ἔφη ‘τῆς μεγ ίστης κα ὶ τελειοτάτης ἑορτῆς παρ' α ὐτο ῖς ὁ καιρ ός ἐστιν κα ὶ ὁ τρ όπος Διον ύ σ ῳ προσ ήκων. τὴν γ ὰρ λεγομ ένην νηστε ίαν < ἄγοντες> ἀκμ άζοντι τρυγητ ῷ τρα - πέζας τε προτίθενται παντοδαπ ῆς ὀ π ώρας ὑ π ὸ σκηνα ῖς κα ὶ καλι άσιν ἐκ κλημ άτων μ άλιστα κα ὶ κιττο ῦ διαπεπλεγ - μ έναις· κα ὶ τὴν προτέραν τῆς ἑορτῆς σκην ὴν ὀνομ άζουσιν. ὀλ ίγαις δ' ὕστερον ἡμ έραις ἄλλην ἑορτήν, ο ὐκ † ἂν δι' α ἰνιγμ άτων ἀλλ' ἄντικρυς Β άκχου καλουμ ένην, τελο ῦ - σιν. ἔστι δ ὲ κα ὶ κραδηφορ ία τις ἑορτὴ κα ὶ θυρσοφορ ία παρ' α ὐτο ῖς, ἐν ᾗ θ ύρσους ἔχοντες ε ἰς τὸ ἱερ ὸν ε ἰ σίασιν· ε ἰσελ - θ όντες δ' ὅ τι δρ ῶσιν, ο ὐκ ἴσμεν, ε ἰκ ὸς δ ὲ βακχε ίαν ε ἶναι τὰ ποιο ύμενα· κα ὶ γ ὰρ σ άλπιγξι μικρα ῖς, ὥσπερ ᾿Αργε ῖοι το ῖς Διονυσίοις, ἀνακαλο ύμενοι τὸν θε ὸν χρ ῶνται, κα ὶ κιθαρ ίζοντες ἕτεροι προ ΐασιν, ο ὓς α ὐτο ὶ Λευ ίτας προσονομάζουσιν, εἴτε παρὰ τὸν Λύσιον εἴτε μᾶλλον παρὰ τὸν Εὔιον τῆς ἐπικλήσεως γεγενημένης. οἶμαι δὲ καὶ τὴν τῶν σαββ άτων ἑορτὴν μ ὴ παντάπασιν ἀπροσδι όνυσον ε ἶναι· Σάβους γ ὰρ κα ὶ ν ῦν ἔτι πολλο ὶ το ὺς Β άκχους καλο ῦσιν κα ὶ τα ύτην ἀφι ᾶσι τὴν φων ὴν ὅταν ὀργι άζωσι τ ῷ θε ῷ, <ο ὗ π ίστω>σιν ἔστι δ ήπου κα ὶ παρ ὰ Δημοσθ ένους (18, 260) λαβε ῖν κα ὶ παρ ὰ Μεν άνδρου (fr. 1060), κα ὶ ο ὐκ ἀ π ὸ <τρ ό>που τις ἂν φα ίη το ὔνομα πεποι ῆ σθαι πρ ός τινα σ όβησιν, ἣ κατέχει το ὺς βακχε ύοντας· | α ὐτο ὶ δ ὲ τ ῷ λ ό γ ῳ μαρτυρο ῦσιν, ὅταν σ άββατα τελ ῶσι, μ άλιστα μ ὲν π ίνειν κα ὶ ο ἰνο ῦσθαι παρακαλο ῦντες ἀλλ ήλους, ὅταν δ ὲ κωλύῃ τι με ῖζον, ἀπογε ύεσθα ί γε π άντως ἀκρ άτου νομ ίζοντες. κα ὶ τα ῦτα μ ὲν ε ἰκ ότα φ α ίη τις ἂν ε ἶναι· κατὰ κρ άτος <δ ὲ 2 τοὺς> ἐναντίους πρῶτον μὲν ὁ ἀρχιερεὺς ἐλέγχει, μιτρηφόρος τε προϊὼν ἐν ταῖς ἑορταῖς καὶ νεβρίδα χρυσόπαστον ἐνημμένος, χιτῶνα δὲ ποδήρη φορῶν καὶ κοθόρνους, κώδωνες δὲ πολλοὶ κατακρέμανται τῆς ἐσθῆτος, ὑποκομποῦντες ἐν τῷ βαδίζειν, ὡς καὶ παρ' ἡμῖν· ψόφοις δὲ χρῶνται περὶ τὰ νυκτέλια, καὶ χαλκοκρότους τὰς τοῦ θεοῦ τιθήνας προσαγορεύουσιν· καὶ ὁ δεικνύμενος ἐν τοῖς † ἐναντίοις τοῦ νεὼ θύρσος ἐντετυπωμένος καὶ τύμπανα· ταῦτα γὰρ οὐδενὶ δήπουθεν ἄλλῳ θεῶν ἢ Διονύσῳ προσῆκεν. ἔτι τοίνυν μέλι μὲν οὐ προσφέρουσι ταῖς ἱερουργίαις, ὅτι δοκεῖ φθείρειν τὸν οἶνον κεραννύμενον καὶ τοῦτ' ἦν σπονδὴ καὶ μέθυ, πρὶν ἄμπελον φανῆναι· καὶ μέχρι νῦν τῶν τε βαρβάρων οἱ μὴ ποιοῦντες οἶνον μελίτειον πίνουσιν, ὑποφαρμάσσοντες τὴν γλυκύτητα οἰνώδεσι ῥίζαις καὶ αὐστηραῖς, ῞Ελληνές τε νηφάλια ταὐτὰ καὶ μελίσπονδα θύουσιν, ὡς ἀντίθετον φύσιν μάλιστα τοῦ μέλιτος πρὸς τὸν οἶνον ἔχοντος. ὅτι δὲ τοῦτο νομίζουσι, κἀκεῖνο σημεῖον οὐ μικρόν ἐστι, τὸ πολλῶν τιμωριῶν οὐσῶν παρ' αὐτοῖς μίαν εἶναι μάλιστα διαβεβλημένην, τὴν οἴνου τοὺς κολαζομένους ἀπείργουσαν, ὅσον ἂν τάξῃ χρόνον ὁ κύριος τῆς κολάσεως· τοὺς δ' οὕτω κολα...
ΠΡΟΒΛΗΜΑ Ε. Πότερον οἱ Ἰουδαῖοι σεβόμενοι τὴν ὗν ἢ δυσχεραίνοντες ἀπέχονται τῶν κρεῶν.
Ἐπεὶ δὲ ταῦτ´ ἐρρήθη, βουλομένων τινῶν ἀντικατατείνειν τὸν ἕτερον λόγον ἐκκρούων ὁ Καλλίστρατος ἔφη « πῶς ὑμῖν δοκεῖ λελέχθαι τὸ πρὸς τοὺς Ἰουδαίους, ὅτι τὸ δικαιότατον κρέας οὐκ ἐσθίουσιν; » « ὑπερφυῶς » ἔφη ὁ Πολυκράτης, « ἐγὼ δὲ καὶ προσδιαπορῶ, πότερον οἱ ἄνδρες τιμῇ τινι τῶν ὑῶν ἢ μυσαττόμενοι τὸ ζῷον ἀπέχονται τῆς βρώσεως αὐτοῦ· τὰ γὰρ παρ´ ἐκείνοις λεγόμενα μύθοις ἔοικεν, εἰ μή τινας ἄρα λόγους σπουδαίους ἔχοντες οὐκ ἐκφέρουσιν. » «Ἐγὼ μὲν τοίνυν« » εἶπεν ὁ Καλλίστρατος « οἶμαί τινα τιμὴν τὸ ζῷον ἔχειν παρὰ τοῖς ἀνδράσιν· εἰ δὲ δύσμορφον ἡ ὗς καὶ θολερόν, ἀλλ´ οὐ κανθάρου καὶ γρυ... Καὶ κροκοδείλου καὶ αἰλούρου τὴν ὄψιν ἀτοπώτερον ἢ τὴν φύσιν ἀμουσότερον· οἷς ὡς ἁγιωτάτοις ἱερεῖς Αἰγυπτίων ἄλλοις ἄλλοι προσφέρονται. Τὴν δ´ ὗν ἀπὸ χρηστῆς αἰτίας τιμᾶσθαι λέγουσι· πρώτη γὰρ σχίσασα τῷ προύχοντι τοῦ ῥύγχους, ὥς φασι, τὴν γῆν ἴχνος ἀρόσεως ἔθηκεν καὶ τὸ τῆς ὕνεως ὑφηγήσατ´ ἔργον· ὅθεν καὶ τοὔνομα γενέσθαι τῷ ἐργαλείῳ λέγουσιν ἀπὸ τῆς ὑός. Οἱ δὲ τὰ μαλθακὰ καὶ κοῖλα τῆς χώρας Αἰγύπτιοι γεωργοῦντες οὐδ´ ἀρότου δέονται τὸ παράπαν· ἀλλ´ ὅταν ὁ Νεῖλος ἀπορρέῃ καταβρέξας τὰς ἀρούρας, ἐπακολουθοῦντες τὰς ὗς κατέβαλον, αἱ δὲ χρησάμεναι πάτῳ καὶ ὀρυχῇ ταχὺ τὴν γῆν ἔτρεψαν ἐκ βάθους καὶ τὸν σπόρον ἀπέκρυψαν.
Οὐ δεῖ δὲ θαυμάζειν, εἰ διὰ τοῦτό τινες ὗς οὐκ ἐσθίουσιν, ἑτέρων ζῴων μείζονας ἐπ´ αἰτίαις γλίσχραις, ἐνίων δὲ καὶ πάνυ γελοίαις, τιμὰς ἐχόντων παρὰ τοῖς βαρβάροις. Τὴν μὲν γὰρ μυγαλῆν ἐκτεθειάσθαι λέγουσιν ὑπ´ Αἰγυπτίων τυφλὴν οὖσαν, ὅτι τὸ σκότος τοῦ φωτὸς ἡγοῦντο πρεσβύτερον· τίκτεσθαι δ´ αὐτὴν ἐκ μυῶν πέμπτῃ γενεᾷ νουμηνίας οὔσης· ἔτι δὲ μειοῦσθαι τὸ ἧπαρ ἐν τοῖς ἀφανισμοῖς τῆς σελήνης. Τὸν δὲ λέοντα τῷ ἡλίῳ συνοικειοῦσιν, ὅτι τῶν γαμψωνύχων τετραπόδων βλέποντα τίκτει μόνος, κοιμᾶται δ´ ἀκαρὲς χρόνου καὶ ὑπολάμπει τὰ ὄμματα καθεύδοντος· κρῆναι δὲ {καὶ} κατὰ χασμάτων λεοντείων ἐξιᾶσι κρουνούς, ὅτι Νεῖλος ἐπάγει νέον ὕδωρ ταῖς Αἰγυπτίων ἀρούραις ἡλίου τὸν λέοντα παροδεύοντος. Τὴν δ´ ἶβίν φασιν ἐκκολαφθεῖσαν εὐθὺς ἕλκειν δύο δραχμάς, ὅσον ἄρτι παιδίου γεγονότος καρδίαν· ποιεῖν δὲ τῇ τῶν ποδῶν ἀποστάσει πρὸς ἀλλήλους καὶ πρὸς τὸ ῥύγχος ἰσόπλευρον τρίγωνον. Καὶ τί ἄν τις Αἰγυπτίους αἰτιῷτο τῆς τοσαύτης ἀλογίας, ὅπου καὶ τοὺς Πυθαγορικοὺς ἱστοροῦσιν καὶ ἀλεκτρυόνα λευκὸν σέβεσθαι καὶ τῶν θαλαττίων μάλιστα τρίγλης καὶ ἀκαλήφης ἀπέχεσθαι, τοὺς δ´ ἀπὸ Ζωροάστρου μάγους τιμᾶν μὲν ἐν τοῖς μάλιστα τὸν χερσαῖον ἐχῖνον, ἐχθαίρειν δὲ τοὺς ἐνύδρους μῦς καὶ τὸν ἀποκτείνοντα πλείστους θεοφιλῆ καὶ μακάριον νομίζειν; οἶμαι δὲ καὶ τοὺς Ἰουδαίους, εἴπερ ἐβδελύττοντο τὴν ὗν, ἀποκτείνειν ἄν, ὥσπερ οἱ μάγοι τοὺς μῦς ἀποκτείνουσι· νῦν δ´ ὁμοίως τῷ φαγεῖν τὸ ἀνελεῖν ἀπόρρητόν ἐστιν αὐτοῖς. Καὶ ἴσως ἔχει λόγον, ὡς τὸν ὄνον {δὲ} ἀναφήναντα πηγὴν αὐτοῖς ὕδατος τιμῶσιν, οὕτως καὶ τὴν ὗν σέβεσθαι σπόρου καὶ ἀρότου διδάσκαλον γενομένην· εἰ μή, νὴ Δία, καὶ τοῦ λαγωοῦ φήσει τις ἀπέχεσθαι τοὺς ἄνδρας ὡς μυσερὸν καὶ ἀκάθαρτον δυσχεραίνοντας τὸ ζῷον. »
« Οὐ δῆτ´ » εἶπεν ὁ Λαμπρίας ὑπολαβών « ἀλλὰ τοῦ μὲν λαγωοῦ φείδονται διὰ τὴν πρὸς τὸν μένον ὑπ´ αὐτῶν μυ...στα θηρίον ἐμφερέστατον . Ὁ γὰρ λαγὼς μεγέθους ἔοικε καὶ πάχους ἐνδεὴς ὄνος εἶναι· καὶ γὰρ ἡ χρόα καὶ τὰ ὦτα καὶ τῶν ὀμμάτων ἡ λιπαρότης καὶ τὸ λαμυρὸν ἔοικε θαυμασίως· ὥστε μηδὲν οὕτω μηδὲ μικρὸν μεγάλῳ τὴν μορφὴν ὅμοιον γεγονέναι. Εἰ μὴ νὴ Δία καὶ πρὸς τὰς ποιότητας αἰγυπτιάζοντες τὴν ὠκύτητα τοῦ ζῴου θεῖον ἡγοῦνται καὶ τὴν ἀκρίβειαν τῶν αἰσθητηρίων· ὅ τε γὰρ ὀφθαλμὸς ἄτρυτός ἐστιν αὐτῶν, ὥστε καὶ καθεύδειν ἀναπεπταμένοις τοῖς ὄμμασιν, ὀξυηκοΐᾳ τε δοκεῖ διαφέρειν, ἣν Αἰγύπτιοι θαυμάσαντες ἐν τοῖς ἱεροῖς γράμμασιν ἀκοὴν σημαίνουσιν οὖς λαγωοῦ γράφοντες.
Τὸ δ´ ὕειον κρέας οἱ ἄνδρες ἀφοσιοῦσθαι δοκοῦσιν, ὅτι μάλιστα ... Οἱ βάρβαροι τὰς ἐπὶ χρωτὸς λεύκας καὶ λέπρας δυσχεραίνουσι καὶ τῇ προσβολῇ τὰ τοιαῦτα καταβόσκεσθαι πάθη τοὺς ἀνθρώπους οἴονται, πᾶσαν δ´ ὗν ὑπὸ τὴν γαστέρα λέπρας ἀνάπλεων καὶ ψωρικῶν ἐξανθημάτων ὁρῶμεν, ἃ δή, καχεξίας τινὸς ἐγγενομένης τῷ σώματι καὶ φθορᾶς, ἐπιτρέχειν δοκεῖ τοῖς σώμασιν. Οὐ μὴν ἀλλὰ καὶ τὸ θολερὸν περὶ τὴν δίαιταν τοῦ θρέμματος ἔχει τινὰ πονηρίαν· οὐδὲν γὰρ ἄλλο βορβόρῳ χαῖρον οὕτω καὶ τόποις ῥυπαροῖς καὶ ἀκαθάρτοις ὁρῶμεν, ἔξω λόγου τιθέμενοι τὰ τὴν γένεσιν καὶ τὴν φύσιν ἐν αὐτοῖς ἔχοντα τούτοις. Λέγουσι δὲ καὶ τὰ ὄμματα τῶν ὑῶν οὕτως ἐγκεκλάσθαι καὶ κατεσπάσθαι ταῖς ὄψεσιν, ὥστε μηδενὸς ἀντιλαμβάνεσθαι μηδέποτε τῶν ἄνω μηδὲ προσορᾶν τὸν οὐρανόν, ἂν μὴ φερομένων ὑπτίων ἀναστροφήν τινα παρὰ φύσιν αἱ κόραι λάβωσιν· διὸ καὶ μάλιστα κραυγῇ χρώμενον τὸ ζῷον ἡσυχάζειν, ὅταν οὕτω φέρηται, καὶ σιωπᾶν κατατεθαμβημένον ἀηθείᾳ τὰ οὐράνια καὶ κρείττονι φόβῳ τοῦ βοᾶν συνεχόμενον. Εἰ δὲ δεῖ καὶ τὰ μυθικὰ προσλαβεῖν, λέγεται μὲν ὁ Ἄδωνις ὑπὸ τοῦ συὸς διαφθαρῆναι, τὸν δ´ Ἄδωνιν οὐχ ἕτερον ἀλλὰ Διόνυσον εἶναι νομίζουσιν, καὶ πολλὰ τῶν τελουμένων ἑκατέρῳ περὶ τὰς ἑορτὰς βεβαιοῖ τὸν λόγον· οἱ δὲ παιδικὰ τοῦ Διονύσου γεγονέναι· καὶ Φανοκλῆς, ἐρωτικὸς ἀνήρ, ου- - - δήπου πεποίηκεν.
Ἔτι τοίνυν μέλι μὲν οὐ προσφέρουσι ταῖς ἱερουργίαις, ὅτι δοκεῖ φθείρειν τὸν οἶνον κεραννύμενον καὶ τοῦτ´ ἦν σπονδὴ καὶ μέθυ, πρὶν ἄμπελον φανῆναι· καὶ μέχρι νῦν τῶν τε βαρβάρων οἱ μὴ ποιοῦντες οἶνον μελίτειον πίνουσιν, ὑποφαρμάσσοντες τὴν γλυκύτητα οἰνώδεσι ῥίζαις καὶ αὐστηραῖς, Ἕλληνές τε νηφάλια ταὐτὰ καὶ μελίσπονδα θύουσιν, ὡς ἀντίθετον φύσιν μάλιστα τοῦ μέλιτος πρὸς τὸν οἶνον ἔχοντος. Ὅτι δὲ τοῦτο νομίζουσι, κἀκεῖνο σημεῖον οὐ μικρόν ἐστι, τὸ πολλῶν τιμωριῶν οὐσῶν παρ´ αὐτοῖς μίαν εἶναι μάλιστα διαβεβλημένην, τὴν οἴνου τοὺς κολαζομένους ἀπείργουσαν, ὅσον ἂν τάξῃ χρόνον ὁ κύριος τῆς κολάσεως· τοὺς δ´ οὕτω κολα...
https://el.wikisource.org/wiki/%CE%A3%CF%85%CE%BC%CF%80%CE%BF%CF%83%CE%B9%CE%B1%CE%BA%CE%AC_%CE%94%CE%84
Μυτιλήνη (Mytilenepress) : Τροία μια Σημιτική-Φοινικική αποικία. ΜΕΡΟΣ Α. Μια ιστορική έρευνα του Δημήτρη Σκουρτέλη.
Μυτιλήνη (Mytilenepress) : Τροία μια Σημιτική-Φοινικική αποικία. ΜΕΡΟΣ Β. Μια ιστορική έρευνα του Δημήτρη Σκουρτέλη.
Μυτιλήνη (Mytilenepress) : Τροία μια Σημιική-Φοινικική αποικία. ΜΕΡΟΣ Γ. Μια ιστορική έρευνα του Δημήτρη Σκουρτέλη.
Μυτιλήνη (Mytilenepress) : Τροία μια Σημιτική-Φοινικική αποικία. ΜΕΡΟΣ Δ. Μια ιστορική έρευνα του Δημήτρη Σκουρτέλη.
Μυτιλήνη (Mytilenepress) : Τροία μια Σημιτική-Φοινικική αποικία. ΜΕΡΟΣ Ε. Μια ιστορική έρευνα του Δημήτρη Σκουρτέλη.
Μυτιλήνη (Mytilenepress) : Τροία μια Σημιτική-Φοινικική αποικία. ΜΕΡΟΣ ΣΤ. Μια ιστορική έρευνα του Δημήτρη Σκουρτέλη.
Μυτιλήνη (Mytilenepress) : Τροία μια Σημιτική-Φοινικική αποικία. ΜΕΡΟΣ Ζ. Μια ιστορική έρευνα του Δημήτρη Σκουρτέλη.
Μυτιλήνη (Mytilenepress) : Τροία μια Σημιτική-Φοινικική αποικία. ΜΕΡΟΣ Η. Μια ιστορική έρευνα του Δημήτρη Σκουρτέλη.
Μυτιλήνη (Mytilenepress) : Το Ε το εν Δελφοίς και ο Ιεχωβάς. Του Δημήτρη Σκουρτέλη.
Μυτιλήνη (Mytilenepress) : Ο Δημήτρης Σκουρτέλης αποκαλύπτει την πραγματική καταγωγή του θεού Απόλλων.
Μυτιλήνη (Mytilenepress) : Η συγκλονιστική έρευνα του Αγιογράφου Δημήτρη Σκουρτέλη για τον θεό Απόλλων !!!
httofis66.blogspot.com/2017/05/bogpost_9.html
ΙΣΟΚΡΑΤΗΣ: Ἑλένης ἐγκώμιον (10) – Η Πύλη για την ελληνική …
ΙΣΟΚΡΑΤΗΣ: Πανηγυρικός (4) – Η Πύλη για την ελληνική γλώσσα
* Ο ΕΥΡΥΣΘΕΑΣ ΗΤΑΝ ΕΓΓΟΝΟΣ ΤΟΥ ΠΕΛΟΠΑ.
Εκαταίος μεν ουν ο Μιλήσιος περί της Πελοποννήσου φησίν, διότι προ των Ελλήνων ώοκησαν αυτήν βάρβαροι. Σχεδόν δε τι και η σύμπασα Ελλάς κατοικία βαρβάρων υπήρξε το παλαιόν, απ’ αυτών λογιζομένοις των μνημονευομένων. Πέλοπος μεν της Φρυγίας επαγαγομένου λαόν εις την απ’ αυτού κληθείσαν Πελοπόννησον, Δαναού δε εξ Αιγύπτου, Δρυόπων τε και Καυκώνων και Πελασγών και Λελέγων και άλλων τοιούτων κατανειμαμένων τα εντός Ισθμού και τα εκτός δε. Την μεν γαρ Αττικήν οι μετά Ευμόλπου Θραίκες έσχον, της δε Φωκίδος την Δαυλίδα Τηρεύς, την δε Καδμεία οι μετά Κάδμου Φοίνικες, αυτήν δε την Βοιωτίαν Άονες και Τέμμικες και Ύαντες· ως δε Πίνδαρος φησίν, Ην ότε σύας Βοιώτιον έθνος ένεπον. Και από των ονομάτων δε ενίων το βάρβαρον εμφαίνεται· Κέκροψ και Κόδρος και Άικλος και Κόθος και Δρύμας και Κρίνακος. Οι δε Θραικες και Ιλλυριοί και Ηπειρώται και μέχρι νυν εν πλευραίς εισίν· έτι μέντοι μάλλον πρότερον η νυν, όπου γε και της εν τωι παρόντι Ελλάδος αναντιλέκτως ούσης την πολλήν οι βάρβαροι έχουσι, Μακεδονίαν μεν Θραικες και τινά μέρη της Θετταλίας, Ακαρνανίας δε και Αιτωλίας άνω Θεσπρωτοί και Κασσωπαίοι και Αμφιλόχιοι και Μολοττοί και Αθάμανες, Ηπειρωτικά έθνη («Γεωγραφικά», βιβλίο Ζ΄, 1). Τὸ δὲ Ἑλληνικὸν γλώσσῃ μέν, ἐπείτε ἐγένετο, αἰεί κοτε τῇ αὐτῇ διαχρᾶται, ὡς ἐμοὶ καταφαίνεται εἶναι· ἀποσχισθὲν μέντοι ἀπὸ τοῦ Πελασγικοῦ ἐὸν ἀσθενές, ἀπὸ σμικροῦ τεο τὴν ἀρχὴν ὁρμώμενον αὔξηται ἐς πλῆθος τῶν ἐθνέων, Πελασγῶν μάλιστα προσκεχωρηκότων αὐτῷ καὶ ἄλλων ἐθνέων βαρβάρων συχνῶν. πρὸς δὴ ὦν ἔμοιγε δοκέει οὐδέ τὸ Πελασγικὸν ἔθνος, ἐὸν βάρβαρον, οὐδαμὰ μεγάλως αὐξηθῆναι.
ΙΣΟΚΡΑΤΗΣ ΕΛΕΝΗΣ ΕΓΚΩΜΙΟΝ.
[67] Όσα έχω παραλείψει είναι πολύ περισσότερα από αυτά που έχω πει. Εκτός από τις τέχνες, τις φιλοσοφικές σπουδές και όλες τις άλλες ωφέλειες που θα μπορούσε κανείς να αποδώσει σ᾽ εκείνη και στον Τρωικό πόλεμο, θα μπορούσαμε επίσης δίκαια να θεωρήσουμε ότι η Ελένη ήταν η αιτία που δεν γίναμε δούλοι των βαρβάρων. Θα διαπιστώσουμε ότι χάρη σ᾽ αυτήν είναι μονοιασμένοι οι Έλληνες και έκαναν από κοινού εκστρατεία εναντίον των βαρβάρων, και τότε για πρώτη φορά έστησε η Ευρώπη τρόπαιο νίκης επί της Ασίας. [68] Εξαιτίας αυτών πετύχαμε πολύ μεγάλη αλλαγή των πραγμάτων. Έτσι, ενώ πιο μπροστά οι βάρβαροι που ζούσαν δυστυχισμένοι στα μέρη τους είχαν την αξίωση να εξουσιάζουν τις ελληνικές πόλεις —για παράδειγμα, ο Δαναός έφυγε από την Αίγυπτο και κατέλαβε το Άργος, ο Κάδμος από τη Σιδώνα έγινε βασιλιάς της Θήβας, οι Κάρες είχαν εγκατασταθεί στα νησιά, και ο Πέλοπας, ο γιος του Ταντάλου, έγινε κύριος όλης της Πελοποννήσου— μετά τον πόλεμο εκείνο όμως η φυλή μας έλαβε τόσο μεγάλη πρόοδο, ώστε να αφαιρέσει από τους βαρβάρους και πόλεις μεγάλες και πολλά εδάφη. [69] Εάν λοιπόν θελήσουν κάποιοι ρήτορες να επεξεργαστούν αυτά και να τα αναπτύξουν, δεν θα τους λείψουν οι αφορμές από όπου ξεκινώντας θα μπορέσουν να εγκωμιάσουν την Ελένη, πέραν των όσων έχουν λεχθεί· αντίθετα, θα βρουν πολλά νέα επιχειρήματα να αναφέρουν γι᾽ αυτήν. Η ελευθερία πίστεως είναι Θεόδοτη. Συνεπώς έχει το δικαίωμα ο κάθε άνθρωπος να πιστεύει όπου επιθυμεί, σε όποια θρησκεία τον εκφράζει. Εν τούτοις κανείς δεν έχει το δικαίωμα, να πλαστογραφεί και να παραποιεί την ιστορία, στα πλαίσια ενός ιδιότυπου θρησκευτικού φανατισμού.
«Την παλιά εποχή ξέσπασε λοιμώδης ασθένεια στην Αίγυπτο και οι ντόπιοι την απέδωσαν στους ασεβείς αλλόφυλους. Προ αυτού μερικοί από αυτούς συσπειρώθηκαν και ήρθαν στην Ελλάδα. Αρχηγοί τους ήσαν ο Κάδμος και ο Δαναός. Οι υπόλοιποι πήγαν στην Ιουδαία, που τότε ήταν ακατοίκητη, και των οποίων επικεφαλής ήταν ο επονομαζόμενος Μωυσής, ένας άνδρας με φρόνηση και ανδρεία». (Διόδωρος Σικελιώτης, βίβλος Μ, Απόσπασμα 3) «Λένε επίσης οι Αιγύπτιοι πως και οι άποικοι που έφυγαν μαζί με το Δαναό από την Αίγυπτο εγκαταστάθηκαν στην αρχαιότερη σχεδόν ελληνική πόλη, στο Άργος και πως οι λαοί των Κόλχων στον Πόντο και την Ιουδαίων μεταξύ Αραβίας και Συρίας ιδρύθηκαν ως αποικίες από ανθρώπους που έφυγαν από εκεί….. ο Κάδμος ήταν από τις Θήβες της Αιγύπτου και μαζί με τα άλλα παιδιά γέννησε και τη Σεμέλη. Στα κατοπινά χρόνια, ο Ορφέας, που απόκτησε μεγάλη φήμη ανάμεσα στους Έλληνες για τη μουσική, τις τελετές και τα θεολογικά ζητήματα, φιλοξενήθηκε από τους απογόνους του Κάδμου και δέχτηκε εξαιρετικές τιμές στις Θήβες». (Διόδωρος Σικελιώτης, βίβλος 1, 23-24 και 28-29)
(2) Τόσο λοιπόν ηρωική κι ελευθερόψυχη και τόσο γερή στο φρόνημα και ρωμαλέα στην ψυχή είναι η πολιτεία μας και τόσο στην ουσία της [245d] μισοβάρβαρη, γιατ᾽ είμαστε πραγματικά και ειλικρινά γνήσιοι Έλληνες και δεν έρρευσε ποτέ στις φλέβες μας βαρβαρικό αίμα. Κι όλα αυτά γιατί στ᾽ αληθινά δε συγκατοικούνε και δε ζούνε μαζί μ᾽ εμάς στη χώρα μας ούτε Πέλοπες ούτε Κάδμοι ούτε Αίγυπτοι ούτε Δαναοί κι ούτε άλλοι πολλοί λογής λογής βάρβαροι στη φύση κι Έλληνες μονάχα με το νόμο, αλλά γνήσιοι Έλληνες κι όχι βαρβαρόσποροι, κατοικούμε αιώνες απάνω στη γη αυτή κι έχουμε γι᾽ αυτό το λόγο φυσικά έμφυτο κι αιώνιο βαθιά μέσα μας ριζωμένο το μίσος εναντίον των βαρβάρων. Αλλά και πάλι εβρεθήκαμε και σε τούτη την περίσταση πολιτικά απομονωμένοι, [245e] γιατί δεν εστέρξαμε να διαπράξουμε αισχρό και ανόσιο έργο παραδίνοντας Έλληνες στους βαρβάρους. Έτσι όμως εφτάσαμε σε μια πολιτική κατάσταση όμοια σαν κι εκείνη που υπήρξε η αίτια να νικηθούμε άλλοτε, αλλά με τη βοήθεια των θεών κατορθώσαμε τούτη τη φορά να τελειώσουμε τον πόλεμο με καλύτερους όρους παρά την εποχή εκείνη, γιατί εγλιτώσαμε από τον πόλεμο έχοντας στο τέλος και το στόλο μας και τα τείχη μας και τις αποικίες μας· το ίδιο άλλωστε και οι εχθροί μας με χαρά και προθυμία εδέχτηκαν να πάψει ο πόλεμος αναμεταξύ μας. Ωστόσο εχάσαμε και στον πόλεμο αυτό γενναίους και ηρωικούς άντρες, κι εκείνους που εβρήκανε το θάνατο στη μάχη της Κορίνθου από τις φυσικές αναποδιές και κακοτοπιές της γης όπου έγινε η μάχη και τους άλλους που έπεσαν στο Λέχαιο [246a] θύματα προδοσίας· ηρωικά επίσης επολέμησαν κι όσοι ελευτερώσανε το βασιλιά της Περσίας και ξεκαθαρίσανε όλες τις θάλασσες από τους Λακεδαιμονίους. Τους άντρες τούτους ξαναφέρνω εγώ τώρα στη μνήμη σας και χρέος έχετε να εγκωμιάζετε μαζί μ᾽ έμενα και να τιμάτε τέτοιους ήρωες.
ΟΙ ΕΙΣΒΟΛΕΙΣ ΙΟΥΔΑΙΟΙ-ΦΟΙΝΙΚΕΣ ΚΑΤΑΚΤΟΥΝ ΤΗΝ ΑΡΧΑΙΑ ΕΛΛΑΔΑ.
Διαβάζοντας τους αρχαίους συγγραφείς Εκαταίο Μιλήσιο (Στράβων 7, 321), Θουκυδίδη (Α, 3 – 9), Ηρόδοτο (Ιστορία Α 54 - 58), Ισοκράτη (Παναθηναϊκός, Ελένης εγκώμιον 68 – 69, Πανηγυρικός κ.α.), Διόδωρο (1, 23-24 και 28-29, Μ, Απόσπασμα 3),και τον Μέγα Αριστοκλή, τον Ύπατο των φιλοσόφων (Μενέξενος, 245c-d), διαπιστώνουμε ότι πριν από τους Τρωικούς πολέμους και συγκεκριμένα το 1500 π.Χ. ξεσπούν στην Αίγυπτο λοιμώδης ασθένειες (οι 7 πληγές, σύμφωνα με την Αγία Γραφή) και οι ντόπιοι τις αποδίδουν στους ασεβείς αλλόφυλους. Για να αποφύγουν την οργή των ντόπιων οι μετανάστες που ζούσαν στην Αίγυπτο συσπειρώνονται και φεύγουν σε άλλα μέρη. Ένα μέρος των Ισραηλιτών με αρχηγό τον Μωυσή κατευθύνονται δια ξηράς στην Ιουδαία.
Οι Δαναοί με πλοία και με αρχηγό το Δαναό μέσω Ρόδου πάνε στο Άργος της Πελοποννήσου. Όταν έφτασαν εκεί ήρθαν σε σύγκρουση με τους κατοίκους του Άργους, που ήσαν Αχαιοί στην γενιά. Ωστόσο επειδή ο βασιλιάς των Αργείων που ονομάζονταν Γελάνωρ δεν είχε γιο για διάδοχο και από την άλλη δεν είχε στρατιωτικές ικανότητες για να νικήσει , οι Αργείοι κάλεσαν τον Δαναό για συνθηκολόγηση και αφετέρου να γίνει κοινός βασιλιάς. Αυτός είναι και ο λόγος που μετά τα Τρωικά οι Αργείοι ονομάζονταν και Αχαιοί-Δαναοί και Αργείοι και από αυτούς κατ’ επέκτασιν και όλοι οι Έλληνες. Με αρχηγό τον Κάδμο οι Φοίνικες πέρασαν σε πολλά Ελληνικά νησιά στο Αιγαίο, καθώς και στην Βοιωτία της Ελλάδας όπου έκτισαν την Καδμεία ή Θήβα της Ελλάδας. Η πόλη αυτή ονομάστηκε Καδμεία από το όνομα του Κάδμου και Θήβα λόγω της πατρίδας του Κάδμου, τις Θήβες της Αιγύπτου.
Σύμφωνα με το Πάριο χρονικό κάτι που διαβεβαιώνουν οι μεγάλοι σοφοί Αριστοκλής-Πλάτωνας, Ηρόδοτος, Ισοκράτης, Θουκυδίδης και άλλοι, οι Δαναοί έφτασαν στην Πελοπόννησο το έτος 1511 π.Χ. και ο Κάδμος στην Βοιωτία το έτος 1519 π.Χ. Οι Δαναοί έλαβαν μέρος στον Τρωικό πόλεμο (έγινε το έτος 1218 - 1209 π.Χ). Αντίθετα οι Καδμείοι ή Θηβαίοι δεν έλαβαν μέρος στον Τρωικό πόλεμο και κατά τα Περσικά μήδισαν, επειδή ήσαν Φοινικικής-βαρβαρικής καταγωγής (Ηρόδοτος). (1)
Oι Αιγύπτιοι και οι άποικοι που έφυγαν μαζί με το Δαναό από την Αίγυπτο εγκαταστάθηκαν στην αρχαιότερη σχεδόν ελληνική πόλη, στο Άργος και πως οι λαοί των Κόλχων στον Πόντο και την Ιουδαίων μεταξύ Αραβίας και Συρίας ιδρύθηκαν ως αποικίες από ανθρώπους που έφυγαν από εκεί. Η οικογένεια των Περσειδών από το Άργος θεωρούσε γενάρχη της τον Δαναό, που ήλθε από την Ανατολή, και οἱ Θηβαίοι τιμούσαν ως γενάρχη τους τον Κάδμο γιο του βασιλιά της Φοινίκης Αγήνορα, που ήλθε στην Ελλάδα από την Παλαιστίνη, εγκαταστάθηκε στη Θήβα και συνέβαλε στη γένεση των λεγόμενων Σπαρτών από τα δόντια του δράκοντα. Σύμφωνα και με τον Ευριπίδη (Φοίνισσες 247), «κοινόν αίμα» ενώνει τους Θηβαίους με τους Φοίνικες.
Ο Κάδμος ήταν από τις Θήβες της Αιγύπτου και μαζί με τα άλλα παιδιά γέννησε και τη Σεμέλη. Στα κατοπινά χρόνια, ο Ορφέας, που απόκτησε μεγάλη φήμη ανάμεσα στους Έλληνες για την μουσική, τις τελετές και τα θεολογικά ζητήματα, φιλοξενήθηκε από τους απογόνους του Κάδμου και δέχτηκε εξαιρετικές τιμές στις Θήβες». (Διόδωρος Σικελιώτης, βίβλος 1, 23-24 και 28-29) «Ο Εκαταίος ο Μιλήσιος αναφέρει ότι η Πελοπόννησος πριν από τους Έλληνες την κατοίκησαν βάρβαροι. Εξάλλου, ολόκληρη σχεδόν η Ελλάδα κατοικία βαρβάρων υπήρξε, στους παλιούς καιρούς, έτσι λογάριαζαν όσοι μνημονεύουν αυτά τα πράγματα, γιατί ο Πέλοπας έφερε ένα λαό από τη Φρυγία στη χώρα που απ' αυτόν ονομάστηκε Πελοπόννησος, και ο Δαναός από την Αίγυπτο, κι οι Δρύοπες, οι Καύκωνες κι οι Πελασγοί κι οι Λέλεγες και άλλοι τέτοιοι λαοί μοίρασαν τους τόπους πάνω και κάτω από τον ισθμό.
Tην Αττική κατέλαβαν Θράκες προκαλώντας φοβερή γενοκτονία με τον θεουργό Εύμολπο, την Δαυλίδα της Φωκίδας ο Τηρεύς, την Καδμεία οι Φοίνικες που ήρθαν με τον Κάδμο, και την ίδια τη Βοιωτία κατέκτησαν οι Aονες, οι Τέμμικες και οι Ύαντες, ως και Πίνδαρος φησίν. Ην ότε υας Βοιωτιον ένεπον. Και από των ονομάτων δε ενίων το βάρβαρον εμφαίνεται, Κέκροψ, και Κόδρος, και Αίκλος, και Κόθος, και Δρύμας, και Κρίνακος.
Οι δε Θράκες, και Ιλλυριοί, και Ηπειρώται, και μέχρι νυν εν πλευραίς εισίν. ΄Τοισι μέντοι μάλλον πρότερον, ή νυν, όπου γε και της εν τω παρόντι Ελλάδος αναντιλέκτως ούσης..» (Στράβων 7, 321). Οι Φοίνικες σύμφωνα με τον Ηρόδοτο (Α -2) κατάγονταν από την Ερυθρά θάλασσα, πήγαν με αρχηγό τον Αγήνορα στην Φοινίκη της Ασίας, την χώρα απέναντι από την Κύπρο και όπου οι πόλεις Τύρος, Σιδών, εξ ου και η ονομασία Φοίνικες. Χαναάν σημαίνει «χώρα της πορφύρας, το όνομα δηλαδή προέρχεται από το ερυθρό χρώμα που εξάγεται από την επεξεργασία της πορφύρας.
* Ο ΕΥΡΥΣΘΕΑΣ ΗΤΑΝ ΕΓΓΟΝΟΣ ΤΟΥ ΠΕΛΟΠΑ.
Εκαταίος μεν ουν ο Μιλήσιος περί της Πελοποννήσου φησίν, διότι προ των Ελλήνων ώοκησαν αυτήν βάρβαροι. Σχεδόν δε τι και η σύμπασα Ελλάς κατοικία βαρβάρων υπήρξε το παλαιόν, απ’ αυτών λογιζομένοις των μνημονευομένων. Πέλοπος μεν της Φρυγίας επαγαγομένου λαόν εις την απ’ αυτού κληθείσαν Πελοπόννησον, Δαναού δε εξ Αιγύπτου, Δρυόπων τε και Καυκώνων και Πελασγών και Λελέγων και άλλων τοιούτων κατανειμαμένων τα εντός Ισθμού και τα εκτός δε. Την μεν γαρ Αττικήν οι μετά Ευμόλπου Θραίκες έσχον, της δε Φωκίδος την Δαυλίδα Τηρεύς, την δε Καδμεία οι μετά Κάδμου Φοίνικες, αυτήν δε την Βοιωτίαν Άονες και Τέμμικες και Ύαντες· ως δε Πίνδαρος φησίν, Ην ότε σύας Βοιώτιον έθνος ένεπον. Και από των ονομάτων δε ενίων το βάρβαρον εμφαίνεται· Κέκροψ και Κόδρος και Άικλος και Κόθος και Δρύμας και Κρίνακος. Οι δε Θραικες και Ιλλυριοί και Ηπειρώται και μέχρι νυν εν πλευραίς εισίν· έτι μέντοι μάλλον πρότερον η νυν, όπου γε και της εν τωι παρόντι Ελλάδος αναντιλέκτως ούσης την πολλήν οι βάρβαροι έχουσι, Μακεδονίαν μεν Θραικες και τινά μέρη της Θετταλίας, Ακαρνανίας δε και Αιτωλίας άνω Θεσπρωτοί και Κασσωπαίοι και Αμφιλόχιοι και Μολοττοί και Αθάμανες, Ηπειρωτικά έθνη («Γεωγραφικά», βιβλίο Ζ΄, 1). Τὸ δὲ Ἑλληνικὸν γλώσσῃ μέν, ἐπείτε ἐγένετο, αἰεί κοτε τῇ αὐτῇ διαχρᾶται, ὡς ἐμοὶ καταφαίνεται εἶναι· ἀποσχισθὲν μέντοι ἀπὸ τοῦ Πελασγικοῦ ἐὸν ἀσθενές, ἀπὸ σμικροῦ τεο τὴν ἀρχὴν ὁρμώμενον αὔξηται ἐς πλῆθος τῶν ἐθνέων, Πελασγῶν μάλιστα προσκεχωρηκότων αὐτῷ καὶ ἄλλων ἐθνέων βαρβάρων συχνῶν. πρὸς δὴ ὦν ἔμοιγε δοκέει οὐδέ τὸ Πελασγικὸν ἔθνος, ἐὸν βάρβαρον, οὐδαμὰ μεγάλως αὐξηθῆναι.
ΙΣΟΚΡΑΤΗΣ ΕΛΕΝΗΣ ΕΓΚΩΜΙΟΝ.
[67] Όσα έχω παραλείψει είναι πολύ περισσότερα από αυτά που έχω πει. Εκτός από τις τέχνες, τις φιλοσοφικές σπουδές και όλες τις άλλες ωφέλειες που θα μπορούσε κανείς να αποδώσει σ᾽ εκείνη και στον Τρωικό πόλεμο, θα μπορούσαμε επίσης δίκαια να θεωρήσουμε ότι η Ελένη ήταν η αιτία που δεν γίναμε δούλοι των βαρβάρων. Θα διαπιστώσουμε ότι χάρη σ᾽ αυτήν είναι μονοιασμένοι οι Έλληνες και έκαναν από κοινού εκστρατεία εναντίον των βαρβάρων, και τότε για πρώτη φορά έστησε η Ευρώπη τρόπαιο νίκης επί της Ασίας. [68] Εξαιτίας αυτών πετύχαμε πολύ μεγάλη αλλαγή των πραγμάτων. Έτσι, ενώ πιο μπροστά οι βάρβαροι που ζούσαν δυστυχισμένοι στα μέρη τους είχαν την αξίωση να εξουσιάζουν τις ελληνικές πόλεις —για παράδειγμα, ο Δαναός έφυγε από την Αίγυπτο και κατέλαβε το Άργος, ο Κάδμος από τη Σιδώνα έγινε βασιλιάς της Θήβας, οι Κάρες είχαν εγκατασταθεί στα νησιά, και ο Πέλοπας, ο γιος του Ταντάλου, έγινε κύριος όλης της Πελοποννήσου— μετά τον πόλεμο εκείνο όμως η φυλή μας έλαβε τόσο μεγάλη πρόοδο, ώστε να αφαιρέσει από τους βαρβάρους και πόλεις μεγάλες και πολλά εδάφη. [69] Εάν λοιπόν θελήσουν κάποιοι ρήτορες να επεξεργαστούν αυτά και να τα αναπτύξουν, δεν θα τους λείψουν οι αφορμές από όπου ξεκινώντας θα μπορέσουν να εγκωμιάσουν την Ελένη, πέραν των όσων έχουν λεχθεί· αντίθετα, θα βρουν πολλά νέα επιχειρήματα να αναφέρουν γι᾽ αυτήν. Η ελευθερία πίστεως είναι Θεόδοτη. Συνεπώς έχει το δικαίωμα ο κάθε άνθρωπος να πιστεύει όπου επιθυμεί, σε όποια θρησκεία τον εκφράζει. Εν τούτοις κανείς δεν έχει το δικαίωμα, να πλαστογραφεί και να παραποιεί την ιστορία, στα πλαίσια ενός ιδιότυπου θρησκευτικού φανατισμού.
«Την παλιά εποχή ξέσπασε λοιμώδης ασθένεια στην Αίγυπτο και οι ντόπιοι την απέδωσαν στους ασεβείς αλλόφυλους. Προ αυτού μερικοί από αυτούς συσπειρώθηκαν και ήρθαν στην Ελλάδα. Αρχηγοί τους ήσαν ο Κάδμος και ο Δαναός. Οι υπόλοιποι πήγαν στην Ιουδαία, που τότε ήταν ακατοίκητη, και των οποίων επικεφαλής ήταν ο επονομαζόμενος Μωυσής, ένας άνδρας με φρόνηση και ανδρεία». (Διόδωρος Σικελιώτης, βίβλος Μ, Απόσπασμα 3) «Λένε επίσης οι Αιγύπτιοι πως και οι άποικοι που έφυγαν μαζί με το Δαναό από την Αίγυπτο εγκαταστάθηκαν στην αρχαιότερη σχεδόν ελληνική πόλη, στο Άργος και πως οι λαοί των Κόλχων στον Πόντο και την Ιουδαίων μεταξύ Αραβίας και Συρίας ιδρύθηκαν ως αποικίες από ανθρώπους που έφυγαν από εκεί….. ο Κάδμος ήταν από τις Θήβες της Αιγύπτου και μαζί με τα άλλα παιδιά γέννησε και τη Σεμέλη. Στα κατοπινά χρόνια, ο Ορφέας, που απόκτησε μεγάλη φήμη ανάμεσα στους Έλληνες για τη μουσική, τις τελετές και τα θεολογικά ζητήματα, φιλοξενήθηκε από τους απογόνους του Κάδμου και δέχτηκε εξαιρετικές τιμές στις Θήβες». (Διόδωρος Σικελιώτης, βίβλος 1, 23-24 και 28-29)
(2) Τόσο λοιπόν ηρωική κι ελευθερόψυχη και τόσο γερή στο φρόνημα και ρωμαλέα στην ψυχή είναι η πολιτεία μας και τόσο στην ουσία της [245d] μισοβάρβαρη, γιατ᾽ είμαστε πραγματικά και ειλικρινά γνήσιοι Έλληνες και δεν έρρευσε ποτέ στις φλέβες μας βαρβαρικό αίμα. Κι όλα αυτά γιατί στ᾽ αληθινά δε συγκατοικούνε και δε ζούνε μαζί μ᾽ εμάς στη χώρα μας ούτε Πέλοπες ούτε Κάδμοι ούτε Αίγυπτοι ούτε Δαναοί κι ούτε άλλοι πολλοί λογής λογής βάρβαροι στη φύση κι Έλληνες μονάχα με το νόμο, αλλά γνήσιοι Έλληνες κι όχι βαρβαρόσποροι, κατοικούμε αιώνες απάνω στη γη αυτή κι έχουμε γι᾽ αυτό το λόγο φυσικά έμφυτο κι αιώνιο βαθιά μέσα μας ριζωμένο το μίσος εναντίον των βαρβάρων. Αλλά και πάλι εβρεθήκαμε και σε τούτη την περίσταση πολιτικά απομονωμένοι, [245e] γιατί δεν εστέρξαμε να διαπράξουμε αισχρό και ανόσιο έργο παραδίνοντας Έλληνες στους βαρβάρους. Έτσι όμως εφτάσαμε σε μια πολιτική κατάσταση όμοια σαν κι εκείνη που υπήρξε η αίτια να νικηθούμε άλλοτε, αλλά με τη βοήθεια των θεών κατορθώσαμε τούτη τη φορά να τελειώσουμε τον πόλεμο με καλύτερους όρους παρά την εποχή εκείνη, γιατί εγλιτώσαμε από τον πόλεμο έχοντας στο τέλος και το στόλο μας και τα τείχη μας και τις αποικίες μας· το ίδιο άλλωστε και οι εχθροί μας με χαρά και προθυμία εδέχτηκαν να πάψει ο πόλεμος αναμεταξύ μας. Ωστόσο εχάσαμε και στον πόλεμο αυτό γενναίους και ηρωικούς άντρες, κι εκείνους που εβρήκανε το θάνατο στη μάχη της Κορίνθου από τις φυσικές αναποδιές και κακοτοπιές της γης όπου έγινε η μάχη και τους άλλους που έπεσαν στο Λέχαιο [246a] θύματα προδοσίας· ηρωικά επίσης επολέμησαν κι όσοι ελευτερώσανε το βασιλιά της Περσίας και ξεκαθαρίσανε όλες τις θάλασσες από τους Λακεδαιμονίους. Τους άντρες τούτους ξαναφέρνω εγώ τώρα στη μνήμη σας και χρέος έχετε να εγκωμιάζετε μαζί μ᾽ έμενα και να τιμάτε τέτοιους ήρωες.
ΟΙ ΕΙΣΒΟΛΕΙΣ ΙΟΥΔΑΙΟΙ-ΦΟΙΝΙΚΕΣ ΚΑΤΑΚΤΟΥΝ ΤΗΝ ΑΡΧΑΙΑ ΕΛΛΑΔΑ.
Διαβάζοντας τους αρχαίους συγγραφείς Εκαταίο Μιλήσιο (Στράβων 7, 321), Θουκυδίδη (Α, 3 – 9), Ηρόδοτο (Ιστορία Α 54 - 58), Ισοκράτη (Παναθηναϊκός, Ελένης εγκώμιον 68 – 69, Πανηγυρικός κ.α.), Διόδωρο (1, 23-24 και 28-29, Μ, Απόσπασμα 3),και τον Μέγα Αριστοκλή, τον Ύπατο των φιλοσόφων (Μενέξενος, 245c-d), διαπιστώνουμε ότι πριν από τους Τρωικούς πολέμους και συγκεκριμένα το 1500 π.Χ. ξεσπούν στην Αίγυπτο λοιμώδης ασθένειες (οι 7 πληγές, σύμφωνα με την Αγία Γραφή) και οι ντόπιοι τις αποδίδουν στους ασεβείς αλλόφυλους. Για να αποφύγουν την οργή των ντόπιων οι μετανάστες που ζούσαν στην Αίγυπτο συσπειρώνονται και φεύγουν σε άλλα μέρη. Ένα μέρος των Ισραηλιτών με αρχηγό τον Μωυσή κατευθύνονται δια ξηράς στην Ιουδαία.
Οι Δαναοί με πλοία και με αρχηγό το Δαναό μέσω Ρόδου πάνε στο Άργος της Πελοποννήσου. Όταν έφτασαν εκεί ήρθαν σε σύγκρουση με τους κατοίκους του Άργους, που ήσαν Αχαιοί στην γενιά. Ωστόσο επειδή ο βασιλιάς των Αργείων που ονομάζονταν Γελάνωρ δεν είχε γιο για διάδοχο και από την άλλη δεν είχε στρατιωτικές ικανότητες για να νικήσει , οι Αργείοι κάλεσαν τον Δαναό για συνθηκολόγηση και αφετέρου να γίνει κοινός βασιλιάς. Αυτός είναι και ο λόγος που μετά τα Τρωικά οι Αργείοι ονομάζονταν και Αχαιοί-Δαναοί και Αργείοι και από αυτούς κατ’ επέκτασιν και όλοι οι Έλληνες. Με αρχηγό τον Κάδμο οι Φοίνικες πέρασαν σε πολλά Ελληνικά νησιά στο Αιγαίο, καθώς και στην Βοιωτία της Ελλάδας όπου έκτισαν την Καδμεία ή Θήβα της Ελλάδας. Η πόλη αυτή ονομάστηκε Καδμεία από το όνομα του Κάδμου και Θήβα λόγω της πατρίδας του Κάδμου, τις Θήβες της Αιγύπτου.
Σύμφωνα με το Πάριο χρονικό κάτι που διαβεβαιώνουν οι μεγάλοι σοφοί Αριστοκλής-Πλάτωνας, Ηρόδοτος, Ισοκράτης, Θουκυδίδης και άλλοι, οι Δαναοί έφτασαν στην Πελοπόννησο το έτος 1511 π.Χ. και ο Κάδμος στην Βοιωτία το έτος 1519 π.Χ. Οι Δαναοί έλαβαν μέρος στον Τρωικό πόλεμο (έγινε το έτος 1218 - 1209 π.Χ). Αντίθετα οι Καδμείοι ή Θηβαίοι δεν έλαβαν μέρος στον Τρωικό πόλεμο και κατά τα Περσικά μήδισαν, επειδή ήσαν Φοινικικής-βαρβαρικής καταγωγής (Ηρόδοτος). (1)
Oι Αιγύπτιοι και οι άποικοι που έφυγαν μαζί με το Δαναό από την Αίγυπτο εγκαταστάθηκαν στην αρχαιότερη σχεδόν ελληνική πόλη, στο Άργος και πως οι λαοί των Κόλχων στον Πόντο και την Ιουδαίων μεταξύ Αραβίας και Συρίας ιδρύθηκαν ως αποικίες από ανθρώπους που έφυγαν από εκεί. Η οικογένεια των Περσειδών από το Άργος θεωρούσε γενάρχη της τον Δαναό, που ήλθε από την Ανατολή, και οἱ Θηβαίοι τιμούσαν ως γενάρχη τους τον Κάδμο γιο του βασιλιά της Φοινίκης Αγήνορα, που ήλθε στην Ελλάδα από την Παλαιστίνη, εγκαταστάθηκε στη Θήβα και συνέβαλε στη γένεση των λεγόμενων Σπαρτών από τα δόντια του δράκοντα. Σύμφωνα και με τον Ευριπίδη (Φοίνισσες 247), «κοινόν αίμα» ενώνει τους Θηβαίους με τους Φοίνικες.
Ο Κάδμος ήταν από τις Θήβες της Αιγύπτου και μαζί με τα άλλα παιδιά γέννησε και τη Σεμέλη. Στα κατοπινά χρόνια, ο Ορφέας, που απόκτησε μεγάλη φήμη ανάμεσα στους Έλληνες για την μουσική, τις τελετές και τα θεολογικά ζητήματα, φιλοξενήθηκε από τους απογόνους του Κάδμου και δέχτηκε εξαιρετικές τιμές στις Θήβες». (Διόδωρος Σικελιώτης, βίβλος 1, 23-24 και 28-29) «Ο Εκαταίος ο Μιλήσιος αναφέρει ότι η Πελοπόννησος πριν από τους Έλληνες την κατοίκησαν βάρβαροι. Εξάλλου, ολόκληρη σχεδόν η Ελλάδα κατοικία βαρβάρων υπήρξε, στους παλιούς καιρούς, έτσι λογάριαζαν όσοι μνημονεύουν αυτά τα πράγματα, γιατί ο Πέλοπας έφερε ένα λαό από τη Φρυγία στη χώρα που απ' αυτόν ονομάστηκε Πελοπόννησος, και ο Δαναός από την Αίγυπτο, κι οι Δρύοπες, οι Καύκωνες κι οι Πελασγοί κι οι Λέλεγες και άλλοι τέτοιοι λαοί μοίρασαν τους τόπους πάνω και κάτω από τον ισθμό.
Tην Αττική κατέλαβαν Θράκες προκαλώντας φοβερή γενοκτονία με τον θεουργό Εύμολπο, την Δαυλίδα της Φωκίδας ο Τηρεύς, την Καδμεία οι Φοίνικες που ήρθαν με τον Κάδμο, και την ίδια τη Βοιωτία κατέκτησαν οι Aονες, οι Τέμμικες και οι Ύαντες, ως και Πίνδαρος φησίν. Ην ότε υας Βοιωτιον ένεπον. Και από των ονομάτων δε ενίων το βάρβαρον εμφαίνεται, Κέκροψ, και Κόδρος, και Αίκλος, και Κόθος, και Δρύμας, και Κρίνακος.
Οι δε Θράκες, και Ιλλυριοί, και Ηπειρώται, και μέχρι νυν εν πλευραίς εισίν. ΄Τοισι μέντοι μάλλον πρότερον, ή νυν, όπου γε και της εν τω παρόντι Ελλάδος αναντιλέκτως ούσης..» (Στράβων 7, 321). Οι Φοίνικες σύμφωνα με τον Ηρόδοτο (Α -2) κατάγονταν από την Ερυθρά θάλασσα, πήγαν με αρχηγό τον Αγήνορα στην Φοινίκη της Ασίας, την χώρα απέναντι από την Κύπρο και όπου οι πόλεις Τύρος, Σιδών, εξ ου και η ονομασία Φοίνικες. Χαναάν σημαίνει «χώρα της πορφύρας, το όνομα δηλαδή προέρχεται από το ερυθρό χρώμα που εξάγεται από την επεξεργασία της πορφύρας.
https://www.agniyogahellas.gr/%CE%B4%CE%B9%CE%BF%CE%BD%CF%85%CF%83%CE%BF%CF%83-%CE%BA%CE%B1%CE%B9-%CE%B1%CF%80%CE%BF%CE%BB%CE%BB%CF%89%CE%BD/
https://www.agniyogahellas.gr/%CE%B4%CE%B9%CE%BF%CE%BD%CF%85%CF%83%CE%BF%CF%83-%CE%BA%CE%B1%CE%B9-%CE%B1%CF%80%CE%BF%CE%BB%CE%BB%CF%89%CE%BD/
Μυτιλήνη (Mytilenepress) : Ηρόδοτος-Ισοκράτης και Πλούταρχος καταρρίπτουν τις νεοταξικές θεωρίες περί Ινδοευρωπαϊκής καταγωγής και αποδεικνύουν ότι οι Έλληνες ήταν αυτόχθονες
ΤΕΩΣ ΠΡΟΕΔΡΟΣ ΤΗΣ ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑΣ :
"Θέτοντας αυτό το ερώτημα πέφτετε στην καλά στημένη παγίδα των επιβούλων, οι οποίοι θέλουν να αποπνίξουν τα φιλοπάτρια αισθήματα του ελληνικού λαού.
Ας πάρουμε τα πράγματα από την αρχή. Τι είναι εθνικισμός; Ο εθνικισμός προέρχεται από τη λέξη έθνος. Ο εθνικισμός είναι κάτι το βαθιά ανθρώπινο, είναι κάτι το κατεξοχήν δημοκρατικό, θεωρείται κάτι το ιερό. Είναι κάτι το βαθιά ανθρώπινο γιατί ανταποκρίνεται σε μια φυσική πραγματικότητα την οποία έχει διαπιστώσει η επιστήμη της γενετικής. Σήμερα, με αυστηρές επιστημονικές μεθόδους είναι δυνατόν να διαπιστωθεί για τον καθένα μας σε ποια φυλετική ομάδα ανήκει.
Έχουν γίνει έρευνες σε πανεπιστήμια οι οποίες καταδεικνύουν ακριβώς ότι οι Ελληνες, εμείς οι κάτοικοι της σημερινής Ελλάδας, δεν έχουμε γενετική σχέση με τους γείτονές μας, ότι αποτελούμε δηλαδή έναν ιδιόμορφο τύπο. Αφού, λοιπόν, δεν έχουμε σχέση από τους γείτονες, δεν σημαίνει ότι πέσαμε από τους ουρανούς, αλλά ότι έχουμε άμεση σχέση με τους προγόνους μας. Δεν συμφωνώ καθόλου με την θεωρία ότι ο πολιτισμός καθορίζει το έθνος. Αυτή είναι μια σταλινική-λενινιστική θεωρία που υπηρετεί πολιτικούς σκοπούς". Αυτή η θεωρία γίνεται κατά διαστροφή ενός χωρίου του Πανηγυρικού του Ισοκράτους.
Ο τέως Πρόεδρος της Δημοκρατίας και ανώτατος δικαστικός ομιλεί περί Έθνους και Μακεδονικού ζητήματος. Είναι ο μοναδικός που πρότεινε τον καλύτερο τρόπο επιλύσεως αυτού του εθνικού προβλήματος. O Xρήστος Σαρτζετάκης ήταν ανακριτής στην υπόθεση δολοφονίας του Γρηγόρη Λαμπράκη και παρά τις πιέσεις έκανε στο ακέραιο το καθήκον του. Επίσης επί κυβερνήσεως των συνταγματαρχών του αφαιρέθηκε το αξίωμα του δικαστικού, συνελήφθη και βασανίστηκε. Ανέκαθεν ήταν δημοκρατικών αρχών. Δείτε τι αναφέρει περί Έθνους-Παιδείας και για το Μακεδονικό πρόβλημα
ΤΕΩΣ ΠΡΟΕΔΡΟΣ ΤΗΣ ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑΣ :
"Θέτοντας αυτό το ερώτημα πέφτετε στην καλά στημένη παγίδα των επιβούλων, οι οποίοι θέλουν να αποπνίξουν τα φιλοπάτρια αισθήματα του ελληνικού λαού.
Ας πάρουμε τα πράγματα από την αρχή. Τι είναι εθνικισμός; Ο εθνικισμός προέρχεται από τη λέξη έθνος. Ο εθνικισμός είναι κάτι το βαθιά ανθρώπινο, είναι κάτι το κατεξοχήν δημοκρατικό, θεωρείται κάτι το ιερό. Είναι κάτι το βαθιά ανθρώπινο γιατί ανταποκρίνεται σε μια φυσική πραγματικότητα την οποία έχει διαπιστώσει η επιστήμη της γενετικής. Σήμερα, με αυστηρές επιστημονικές μεθόδους είναι δυνατόν να διαπιστωθεί για τον καθένα μας σε ποια φυλετική ομάδα ανήκει.
Έχουν γίνει έρευνες σε πανεπιστήμια οι οποίες καταδεικνύουν ακριβώς ότι οι Ελληνες, εμείς οι κάτοικοι της σημερινής Ελλάδας, δεν έχουμε γενετική σχέση με τους γείτονές μας, ότι αποτελούμε δηλαδή έναν ιδιόμορφο τύπο. Αφού, λοιπόν, δεν έχουμε σχέση από τους γείτονες, δεν σημαίνει ότι πέσαμε από τους ουρανούς, αλλά ότι έχουμε άμεση σχέση με τους προγόνους μας. Δεν συμφωνώ καθόλου με την θεωρία ότι ο πολιτισμός καθορίζει το έθνος. Αυτή είναι μια σταλινική-λενινιστική θεωρία που υπηρετεί πολιτικούς σκοπούς". Αυτή η θεωρία γίνεται κατά διαστροφή ενός χωρίου του Πανηγυρικού του Ισοκράτους.
Ο τέως Πρόεδρος της Δημοκρατίας και ανώτατος δικαστικός ομιλεί περί Έθνους και Μακεδονικού ζητήματος. Είναι ο μοναδικός που πρότεινε τον καλύτερο τρόπο επιλύσεως αυτού του εθνικού προβλήματος. O Xρήστος Σαρτζετάκης ήταν ανακριτής στην υπόθεση δολοφονίας του Γρηγόρη Λαμπράκη και παρά τις πιέσεις έκανε στο ακέραιο το καθήκον του. Επίσης επί κυβερνήσεως των συνταγματαρχών του αφαιρέθηκε το αξίωμα του δικαστικού, συνελήφθη και βασανίστηκε. Ανέκαθεν ήταν δημοκρατικών αρχών. Δείτε τι αναφέρει περί Έθνους-Παιδείας και για το Μακεδονικό πρόβλημα
Μυτιλήνη (Mytilenepress) : O Πρόεδρος Χρήστος Σαρζτετάκης απαντά στους παράγοντες του Διονυσιακού πολιτισμού περί έθνους και Μακεδονίας. ΜΕΡΟΣ Β
ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΤΙΣ ΑΠΑΡΑΔΕΚΤΕΣ ΣΥΚΟΦΑΝΤΙΕΣ :
http://asteroessa.blogspot.com/2008/07/h.html
“H Ωραία Ελένη, η Αγία, η Πόρνη κι η … – Ad astra per aspera
Το μαγικό στοιχείο στην ονοματοδοσία, πανάρχαια πίστη σύμφωνα με το οποία κάθε υποκείμενο βαφτιζόμενο με συγκεκριμένο όνομα αποκτά τις ιδιότητες του ονόματος με το οποίο βαφτίζεται, γίνεται ολοένα και πιο πολυδιάστατο, αν αναλογιστεί κανείς ότι το ίδιο όνομα φέρουν και άλλα υποκείμενα, που και αυτά με τη σειρά τους προσέδωσαν στο όνομα που πήραν κάτι απ’ τη δική τους ιστορία. Δύο γνωστές Ελένες: Της Σπάρτης, τραγουδισμένη απ’ τον Ηρόδοτο, τον Όμηρο, τον Ευρυπίδη, το Σεφέρη, τον Ελύτη απ’ τη μια και η γνωστή αγία των χριστιανών Φλαβία Ιουλία Ελένη απ’ την άλλη, θα μπορούσε να μπερδέψει οποιαδήποτε σύγχρονη Ελένη ποιας εκ των δύο τις ιδιότητες να προσεταιρισθεί.
Ας μου συγχωρέσουν εδώ οι χριστιανοί την προσωπική άποψη ότι πόρνη δεν ήταν η Ελένη της Σπάρτης, αλλά η παλλακίδα του Κωνστάντιου του Α’ του Χλωρού και μητέρα του Φλάβιου Βαλέριου Κωνσταντίνου ή Κωνσταντίνου του Μεγάλου (τον οποίο ομοίως αρνούμαι να ονοματίσω άγιο και τον οποίο η εκκλησία επιμένει πεισματικά να καλεί ισαπόστολο).
Jan van Eyck, Η Ανακάλυψις του Σταυρού, 1422-1424, εικονογράφηση από το Turin Mailänder Studentbuch.
Μια ποταγωγίδα στο πανδοχείο του πατέρα της και φτηνή πόρνη, όψιμη ζηλώτρια χριστιανή, η οποία κατά τους χρονικογράφους είχε απαγορεύσει επί ποινή θανάτου στις γυναίκες της επικράτειας -ως Αυγούστα να φέρουν επάνω τους οποιοδήποτε ένδυμα σε χρώμα ροζ, μιας και ήταν το αγαπημένο της χρώμα και μόνο αυτή έπρεπε να το φορεί, επιτυχημένη ή όχι αρχαιολόγος στους Αγίους Τόπους σε ανασκαφές περί Τιμίου Ξύλου, το οποίο θαυματουργικώς ως τις μέρες μας πολλαπλασιάζεται και γεννά, για να μπαίνει σε φυλαχτάρια – σταυρουδάκια, που θα κοσμήσουν το στήθος ευβλαβών στους Αγίους Τόπους χριστιανών και θα γίνουν χατζήδες στον Ιορδάνη ποταμό.
Η Ελένη της Τροίας ή της Σπάρτης απ’ την άλλη, Διογενής, κόρη του Kύκνου πατέρα της και της Λήδας, βγήκε απ’ τ’ αυγό της, σεληνιακή θεότητα για να εξυπηρετήσει τον παλιό χρησμό της Γαίας. Πολλοί οι θνητοί που έκαναν τη γη να στενάζει κι είχαν γίνει οι θνητοί αυτοί «άχθος αρούρης». Δε δίνω λοιπόν δεκαράκι τσακιστό για το αν η Ωραία Ελένη πήγε με το Θησέα στην πρώτη της αρπαγή, το Μενέλαο κατόπιν και μετά τον Πάρη ή το Διόφοβο. Εξάλλου, κατά το στίχο του Σεφέρη «τι ‘ναι θεός – τι μη θεός και τι τ’ ανάμεσό τους», θα μπορούσαμε να πούμε «τι είναι Ελένη – τι μη Ελένη και τι τ’ ανάμεσό της», κι ακόμη κι αν δεν πήγε στην Τροία η ίδια – πάρεξ μόνον η σκιά της κι όλα γινήκανε «για ένα πουκάμισο αδειανό για μιαν Ελένη», ως σεληνιακή θεότητα φώτισε ποιητές να γράψουν για δαύτηνα έπη και άντρες να σκοτωθούν για τα ωραία της μάτια.
«Κάθε καιρός κι η Ελένη του», κατά το ρηθέν του Ελύτη, και μιαν ακόμη σύγχρονη Ελληνίδα βυζαντινοπρεπής και απίστευτα γλυκειά παρουσία, η Ελένη Γλύκατζη – Αρβελέρ, που μόνο η θέρμη της κι η απλότητά της, συνδυασμένα με τόσο πολύπλευρη παιδεία, θα μπορούσε να πείσει κι εμένα στις πιο στριφνές και δύσκολες μέρες του μήνα ότι υπάρχουν κάποια ψήγματα αλήθειας στην αγιότητα της Φλαβίας – Ιουλίας – αγίας κατιτί.
Και έχουμε λοιπόν Ελένες διαχρονικές, Ελένες συγχρονικές, μέσα από την εμβριθή σπουδή κι ερμηνεία των μύθων και των ετυμολογιών ονομάτων, αλλά τελικά, όσο περισσότερο το ψάχνει κανείς, τόσο με μεγαλύτερη βεβαιότητα καταλήγει στο συμπέρασμα ότι το όνομα Ελένη θα μπορούσε να είναι συνώνυμο και του Μενέλαου και του Πάρη και του Γιώργου και του Αλέξανδρου και του Ανδρέα και του Παναγιώτη. Ειδικά του τελευταίου, αφού το όνομά του δηλώνει και παναγιότητα, άρα Ελένη είναι η Παναγία, η Πανγαία, ο ίδιος ο Διάβολος, η Αστερόεσσα κι ο κόσμος όλος.”
Των αγίων Κωνσταντίνου και Ελένης: O αιμοσταγής γιός του …
“Ο μέγας και άγιος Κωνσταντίνος ήταν στην πραγματικότητα ο Ρωμαίος αυτοκράτορας Φλάβιος Βαλέριος Κωνσταντίνος (Imperator Ceasar Clavdius Valerius Constantinus Augustus), έζησε από 273-337 μχ και βασίλεψε την περίοδο 324-337 μχ. O άγιος, γιός της πόρνης αλλά και του ήλιου. Στραγγάλισε τον 17 χρονο γιό του και έκαψε την γυναίκα του. Παγανιστής στο θρήσκευμα ο ίδιος, ανακηρύχθηκε άγιος από την χριστιανική εκκλησία αν και βαρύνεται με αποτρόπαια εγκλήματα εναντίον της ίδιας της οικογένειάς του. Η καταγωγή.
Ο Κωνσταντίνος γεννήθηκε στη Ναϊσό (Νις της σημερινής Σερβίας) στις 27 Φεβρουαρίου 272. Γονείς του Κωνσταντίνου ήταν ο Ρωμαίος Καίσαρας Κωνστάντιος Α΄ Χλωρός (Aurelius Valerius Constantius) και η Ελένη (μετέπειτα αγία Ελένη, η ισαπόστολος), κόρη ξενοδόχου από το Δρέπανο της Βιθυνίας. Φημολογείται ότι η όμορφη γκαρσόνα προσφερόταν ως «δώρο» στους πλούσιους πελάτες από τον ξενοδόχο πατέρα της και έτσι έμεινε έγκυος από τον Κωνστάντιο, αναγκάζοντάς τον να την παντρευτεί. Ο Άγιος Αμβρόσιος αναφέρει χαρακτηριστικά ότι «ο Χριστός την περιμάζεψε από την κοπριά». Χαρακτηριστικά την αποκαλεί «stabularia», γυναίκα δηλαδή η οποία εργαζόταν σε πανδοχείο (χαρακτηρισμός μάλλον με αρνητική απόχρωση τη μακρινή εκείνη εποχή), ενώ ο Φιλοστόργιος στην Εκκλησιαστική του Ιστορία (Hist. Eccl., 2.16) την κατηγορεί ότι ήταν «κοινή γυναίκα», όχι πολύ διαφορετική από τις πόρνες. Ο Ευτρόπιος (Breviarium 10.2) αναφέρει ότι γεννήθηκε «ex obscuriore matrimonio», δηλαδή είναι εντελώς άγνωστες οι μητρικές της καταβολές. (πηγή). Αντίθετα ο χαμερπής χριστιανικός ιστορικός Ευσέβιος (Eusebius Pamphili), στο αισχρό έργο του «Η ζωή του Κωνσταντίνου»αφήνει να εννοηθεί πως ήταν Βρετανίδα πριγκίπισσα. Ότι θέλετε παίρνετε
Ο Κωνστάντιος Χλωρός, πατέρας του Κωνσταντίνου, χώρισε την Ελένη όταν διορίστηκε από τον αυτοκράτορα της Ρωμαικής αυτοκρατορίας Διοκλητιανό καίσαρας των δυτικών επαρχιών της αυτοκρατορίας. Ο Κωνσταντίνος και η Ελένη παρέμειναν στη Νικομήδεια, όμηροι του Διοκλητιανού και του Καίσαρα της Ανατολής, Γαλέριου. Μετά τον θάνατο του πατέρα του, ο Κωνσταντίνος ανακηρύχθηκε σε αυτοκράτορα (Αύγουστο) «δια βοής» από τα στρατεύματα της Βρετανίας, πολλοί λένε ότι ανέλαβε την εξουσία πραξικοπηματικά. Σε κάθε περίπτωση ο Κωνσταντίνος αρχίζει τότε την συστηματική εξουδετέρωση των άλλων 3 αυτοκρατόρων. Σφαγές και χιλιάδες νεκροί σε έναν εμφύλιο πόλεμο με μόνο στόχο την κατάκτηση της εξουσίας. Εν τούτω νίκα Το όραμα του Κωνσταντίνου.
Ήρθε την κατάλληλη στιγμή: Απλήρωτοι και εξαθλιωμένοι μισθοφόροι έπρεπε να κινητοποιηθούν. Στη συνέχεια στόλισε το κεφάλι του Μαξέντιου με περιττώματα και έκανε το γύρο του θριάμβου. Η τελευταία μάχη αυτής της περιόδου δόθηκε στις 28 Οκτωβρίου 312 μ.χ στη Μιλβία γέφυρα του Τίβερη, όπου ο Μαξέντιος πνίγηκε στα νερά του ποταμού μαζί με πολλούς στρατιώτες του. Το πτώμα του σύρθηκε από τις λάσπες και αποκεφαλίστηκε, το δε κομμένο κεφάλι «στολίστηκε» με περιττώματα και έκανε το γύρο του θριάμβου. Στη συνέχεια εξοντώθηκε μεθοδικά όλη του η οικογένεια και οι πολιτικοί του οπαδοί. Τον άγιο τούτο βίο θα συνεχίσει ο Κωνσταντίνος και στη συνέχεια Άρρηκτα συνδεδεμένο με τη μάχη αυτή είναι το περίφημο όραμα του Μεγάλου Κωνσταντίνου, την παραμονή της μεγάλης σύγκρουσης: ο φωτεινός σταυρός, που σχηματιζόταν με τα ελληνικά γράμματα Χ-Ρ, με την επιγραφή «Εν τούτω νίκα» (στα λατινικά: hoc signo victor eris). Ο ίδιος ο Κωνσταντίνος απέφευγε να μιλάει για την εμπειρία του αυτή, δε δίσταζε όμως να αποδίδει την τελική επικράτησή του στη βούληση του Θεού των Χριστιανών. Από πολλούς πιθανολογείται, ότι ο Κωνσταντίνος, του οποίου τα οικονομικά ήταν σε άσχημη κατάσταση, ήταν σε αναζήτηση του οικονομικότερου και αποτελεσματικότερου τρόπου συσπείρωσης των απλήρωτων μισθοφορικών του στρατευμάτων, και έτσι έμπνεύστηκε από το παράδειγμα του Μωυσή αλλά και άλλων «οραματιστών», που πέτυχαν τους στόχους τους δια της απ’ευθείας συνεννόησης με τον θεό.
Άγνωστες «αι βουλαί του κυρίου» που λένε. Το διάταγμα των Μεδιολάνων, Φεβρουάριος 313 μ.Χ.
Τον Φεβρουάριο του 313 μ.Χ., ο μέγας Κωνσταντίνος συνάντησε στα Μεδιόλανα της Ιταλίας (σημερινό Μιλάνο) τον Αύγουστο Λικίνιο, τελευταίο εναπομείναντα ηγεμόνα της Ρωμαικής αυτοκρατορίας και σύζυγο της αδερφής του Κωνσταντίνου. Κατά τη συνάντηση αυτή ελήφθησαν αποφάσεις για την κοινή πολιτική στα θρησκευτικά θέματα. Σύμφωνα με τις αποφάσεις των Μεδιολάνων, κατοχυρώθηκε η ανεξιθρησκία και η θρησκευτική ελευθερία. Ιδιαίτερη αναφορά έγινε για τον Χριστιανισμό, ο οποίος καθίστατο θρησκεία επιτρεπτή και νόμιμη για τους Ρωμαίους πολίτες. Όμως, ο Χριστιανισμός δεν αναγνωριζόταν ως επίσημη και προστατευόμενη θρησκεία της αυτοκρατορίας. Η νεότερη έρευνα έχει δείξει ότι οι δύο αυτοκράτορες ουσιαστικά ενεργοποιούσαν παλαιότερες αποφάσεις, οι οποίες δεν είχαν τεθεί σε ισχύ. (πηγή)
Πόλεμος ξανά. Ο πόλεμος με το Λικίνιο, σύζυγο της αδερφής του και αυτοκράτορα επίσης, άρχισε το 316 μ.Χ. και κράτησε οχτώ ολόκληρα χρόνια, κατά τη διάρκεια των οποίων έχασαν τη ζωή τους εκατοντάδες χιλιάδες άνθρωποι. Η τελευταία κρίσιμη μάχη δόθηκε στη Χρυσόπολη, κοντά στη μετέπειτα Κωνσταντινούπολη. Ο Λικίνιος απέμεινε με 20.000 άνδρες και συνθηκολόγησε. Έπειτα από παράκληση της αδελφής του, ο Κωνσταντίνος ορκίστηκε να χαρίσει τη ζωή σε αυτόν και την οικογένειά του. Ο Λικίνιος, γαμπρός του Κωνσταντίνου, τέθηκε σε κατ’ οίκον περιορισμό στη Θεσσαλονίκη. Βέβαια, δεν μπόρεσε να κρατήσει για πολύ τον όρκο, αφού ένα χρόνο μετά (το 325) έδωσε εντολή να τον στραγγαλίσουν! Λίγο μετά, ο Κωνσταντίνος διέταξε και την εκτέλεση του ενδεκάχρονου Λικινιανού, του γιου του Λικίνιου, γιό της αδερφής του. Ο γιος του ήλιου μαστίγωσε μέχρι θανάτου τον 11χρονο ανηψιό του, στραγγάλισε τον 17χρονο γιό του και ζεμάτισε την γυναίκα του προτού αγιοποιηθεί
Έτσι ο Κωνσταντίνος ήταν πια ο αδιαφιλονίκητος ηγέτης ολόκληρης της Ρωμαϊκής Αυτοκρατορίας. Δυο μήνες μετά τη νίκη του στη Χρυσόπολη, ο Κωνσταντίνος μεταφέρει την πρωτεύουσα της αυτοκρατορίας από τη Ρώμη στο Βυζάντιο, που μετονομάζεται αργότερα σε Κωνσταντινούπολη. Υψώνει εκεί στύλο με το όνομά του, που τον ταύτιζε με το θεό ήλιο. Αξίζει να σημειωθεί πως ο Κωνσταντίνος ήταν ειδωλολάτρης σε όλη τη διάρκεια της ζωής του, ταυτίζοντας τον εαυτό του με το θεό ήλιο.
Η συστηματική αγιοποίηση και άλλα εγκλήματα Ο Κωνσταντίνος, παράλληλα με πολέμους που άρχισε με όλους τους γειτονικούς λαούς, άρχισε και με την εξόντωση των «εσωτερικών» του αντιπάλων. Είχε ήδη στο πλευρό του την μητέρα του Ελένη, την οποία είχε επαναφέρει προηγουμένως από την αυλή του άλλου γιου της στους Τρεβήρους (σημερινή Trier της Γερμανίας). Ο ίδιος ο γιος του Κωνσταντίνου, Κρίσπος, 17 ετών, στραγγαλίστηκε κατ’ εντολήν του το 326, ενώ πλενόταν στα δημόσια λουτρά. Η σύζυγος του Φαύστα, μητέρα δυο αγοριών και τεσσάρων κοριτσιών, βρήκε τραγικό θάνατο όταν ζεματίστηκε με βραστό νερό στην μπανιέρα της!!
Ενώ ο Κωνσταντίνος ήταν απασχολημένος με αυτά, η μητέρα του Ελένη ασχολήθηκε με την ανακάλυψη του αγίου τάφου. Το 327 μ.Χ., δηλαδή 300 περίπου χρόνια μετά την σταύρωση του Χριστού, η ογδοντάχρονη πια Ελένη ταξίδεψε με μια μεγάλη συνοδεία από επισκόπους, παπάδες και καλόγερους στην Ιερουσαλήμ για να «ανακαλύψει» τον τάφο και το σταυρό του Χριστού. Άγια οράματα και άγια βασανιστήρια. Και σήμερα ακόμη επιφανείς και άξιοι πολιτικοί δέχονται την επιφοίτηση του αγίου πνεύματος με ανορθόδοξουςτρόπους: Ο κ. Καρατζαφέρης στο Βόσπορο με ένα περιστέρι στο κεφάλι του. Οι καλοί Χριστιανοί βλέπουν οράματα
Είναι λογικό ότι ένα τέτοιο εγχείρημα ήταν πολύ δύσκολο αν όχι αδύνατο, και σε κάθε περίπτωση θα απαιτούσε χρόνο, χρόνο που η 80χρονη γυναίκα δεν διέθετε. Έτσι κατέφυγε στη δοκιμασμένη μέθοδο του οραματισμού και της φώτισης του αγίου πνεύματος, πράγμα που ακόμη και στις μέρες μας δεν αποτελεί παράδοξο. (βλέπε το περιστέρι στο κεφάλι του Καρατζαφέρη). Η άγια γυναίκα βέβαια δεν αρκέστηκε εκεί: Ο Άγγελος Βλάχος στις αναμνήσεις του ως πρόξενου στα Ιεροσόλυμα («Μια φορά κι ένα καιρό»-εκδ.Εστία) γράφει: «Όταν διαβάζει κανείς το χρονικό (απόκρυφο υποθέτω) της ανακαλύψεως του Τιμίου Σταυρού από την Αγία Ελένη, φρικιά με τα απάνθρωπα βασανιστήρια που μεταχειρίστηκε η Αγία για να αναγκάσει τρεις Εβραίους να της αποκαλύψουν το μέρος όπου είχαν κρύψει το Τίμιο Ξύλο. Τρεις μέρες τους βασάνιζε κάνοντας το χριστιανικό της χρέος και, αν θυμούμαι καλά, τους θανάτωσε όταν της είπαν την αλήθεια, όχι βέβαια για να τους απαλλάξει ευσπλαχνικά από την ζωή, αφού τους είχε σπάσει τα κόκαλα και τους είχε παντοιοτρόπως τσουρουφλίσει, αλλά για να τους τιμωρήσει». Σταυρός από το λεγόμενο “τίμιο ξύλο”. Χιλιάδες θρησκευτικά σύμβολα είναι φτιαγμένα από το ξύλο αυτό. Ο σταυρός θα πρέπει να ζύγιζε τόνους. Οι Ρωμαίοι βέβαια έκαιγαν τους σταυρούς αυτούς για λόγους υγιεινής
Τελικά τα σύμβολα ανακαλύφθηκαν. Η γνησιότητα τους βέβαια είναι αμφιλεγόμενη:
Είναι γνωστό ότι ο Χριστός θάφτηκε σε απλό τάφο χωρίς ιδιαίτερα σύμβολα, ο οποίος, αφού έμεινε κενός μετά την «ανάσταση», πιθανότατα να χρησιμοποιήθηκε από άλλους νεκρούς που δεν αναστήθηκαν δυστυχώς. Είναι γνωστό επίσης ότι οι Ρωμαίοι έκαιγαν τους σταυρούς που χρησιμοποιούσαν στις εκτελέσεις ως ακάθαρτους, μετά από ορισμένο αριθμό εκτελέσεων. Πέραν του ότι ο σταυρός του Χριστού ήταν κατά πάσα πιθανότητα μεταχειρισμένος μάλλον κάηκε λίγο καιρό αργότερα από τους Ρωμαίους για λόγους υγιεινής.
Λόγω βέβαια του έντονου οραματισμού της αγίας κόρης του πανδοχέα, και μερικών επικουρικών βασανιστηρίων, τυχόν ενδοιασμοί ως προς την γνησιότητα των ευρημάτων εξανεμίστηκαν, και τα ευρήματα μεταφέρθηκαν στην νέα Ρώμη προς τέρψη των χριστιανών της νέας πρωτεύουσας, εθελοντών και μη. Τα ιστορικά αυτά ευρήματα της Ελένης, συνεχίζουν ακόμη και σήμερα να είναι άρρηκτα συνδεδεμένα με την θρησκευτική πεποίθηση του πληθυσμού. Τον τάφο για παράδειγμα τον χρησιμοποιούμε και σήμερα ακόμη για να λάβουμε το «άγιο φως» του Πάσχα, το οποίο εδώ στην Ελλάδα υποδεχόμαστε με τιμές αρχηγού κράτους για άγνωστους μέχρι τώρα λόγους. Γνωστός είναι ο τάφος αυτός επίσης από τις συχνές συμπλοκές και αλληλοξυλοδαρμούς κληρικών λίγο πρίν το Πάσχα. Άγνωστη η προέλευση αυτού του εθίμου επίσης, που σε καμία περίπτωση δεν μπορεί να αποδοθεί σε απλή κόρη πανδοχέα έστω κι αν αγιοποιήθηκε στη συνέχεια.
Και σήμερα ακόμη κατασκευάζονται κάθε λογής θρησκευτικά αντικείμενα απο το «άγιο ξύλο» του οποίου τα αποθέματα πρέπει να είναι ανεξάντλητα. Γνωστά επίσης τα διάφορα χαϊμαλιά και φυλαχτά από το ξύλο της Ελένης που πωλούνται συνήθως έξω (η και μέσα) απο μοναστήρια και ναούς, τελευταία μάλιστα και στο internet, μαζί με τρίχες, κόκαλα και άλλα μέρη του σώματος διαφόρων αγίων. Ο αυτοκράτορας και γιός του ήλιου Κωνσταντίνος, ίσως και επηρεασμένος από τα ευρήματα της αγίας μητέρας του, τελικά βαπτίστηκε χριστιανός μόλις λίγες ώρες πριν πεθάνει, από τον αρειανιστή επίσκοπο Ευσέβιο (όχι τον ιστορικό, άλλος είναι αυτός). Κατά άλλους βέβαια η βάφτιση αυτή επινοήθηκε αργότερα για να γίνει δυνατή η αγιοποίηση του μεγάλου ανδρός.
Επίλογος: colpo grosso, Οι «διευκολύνσεις» και η προνομιακή μεταχείριση που προσφέρθηκαν στην Εκκλησία από τον αυτοκράτορα Φλάβιο Βαλέριο Κωνσταντίνο, ήταν αρκετά για να κάνει άγιο κάποιον, που θεωρείται υπεύθυνος ή ηθικός αυτουργός, για τις δολοφονίες του 17χρονου γιου του, του 11χρονου ανηψιού του, της συζύγου του, του πεθερού του, των δυο γαμπρών του και του κουνιάδου του.
Ο Κωνσταντίνος κατάφερε να μετατρέψει ριζικά τις αρχές του χριστιανισμού. Επινοείται ένας Θεός κατ’ εικόνα και ομοίωση του Αυτοκράτορα. Όλα μετατίθενται για τη ”μετά θάνατον ζωή”: Οι άνθρωποι παύουν να είναι ίσοι στον πραγματικό κόσμο, αλλά είναι ”ίσοι μπροστά στο Θεό”, υπονοώντας ότι ”όταν πεθάνεις, τότε θα βρεις την ισότητα ”. Η κοινοκτημοσύνη (πρακτικά η μη ύπαρξη συσσωρευμένου πλούτου σε λίγους) υποκαθίσταται από την έννοια της ”ελεημοσύνης” παρά τις αντιδράσεις αρκετών προοδευτικών χριστιανών διανοούμενων. Η απλή χριστιανική διδασκαλία αντικαθίσταται από ένα αυστηρό σύστημα κανόνων, η παράβαση των οποίων επισείει τιμωρία : η εφεύρεση της κόλασης έγινε ακριβώς εκείνη τη χρονική περίοδο.
Και τώρα; Τώρα, αφού τα ξέρουμε όλα αυτά, ας ψάλλουμε όλοι μαζί το «Απολυτίκιον Αγίων Κωνσταντίνου και Ελένης.
Παραποιημένες και παρερμηνευμένες πηγές :
http://el.wikipedia.org/wiki/Κωνσταντίνος_Α΄
http://el.wikipedia.org/wiki/Αγία_Ελένη
http://el.wikipedia.org/wiki/Διάταγμα_των_Μεδιολάνων
http://el.wikipedia.org/wiki/Ευσέβιος_ο_Καισαρείας
http://falsefaith.blogspot.com/2008/09/blog-post_13.html
http://politikoblog.gr/2007/05/21/κωνσταντίνος-ο-«μέγας»/
http://www.ekebi.gr/frontoffice/portal.asp?cpage=NODE&cnode=461&t=129
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου