Η νέα αντίληψη της εξωτερικής πολιτικής είναι μια θεμελιώδης πράξη στη διαδικασία αποαποικιοποίησης της ίδιας της Ρωσίας, απαλλάσσοντάς την από κάθε εξωτερικό έλεγχο.
Στις 31 Μαρτίου, ο Ρώσος Πρόεδρος Βλαντιμίρ Πούτιν ενέκρινε μια νέα ιδέα εξωτερικής πολιτικής. Αυτό το έγγραφο μπορεί να θεωρηθεί ως η τελική συμφωνία αυτών των αλλαγών στη γεωπολιτική και αστική συνείδηση των ρωσικών αρχών που ξεκίνησαν πριν από 23 χρόνια με την άνοδο του Πούτιν στην εξουσία. Μόνο σήμερα, σε αυτή την εκδοχή, το δόγμα της εξωτερικής πολιτικής της Ρωσίας αποκτά μια έντονα αντίθετη και ξεκάθαρη εμφάνιση. Αυτή τη φορά, είναι καθαρό και ξεκάθαρο.
Είναι ένα αληθινό ανοιχτό πρόγραμμα δράσης μιας κυρίαρχης ηπειρωτικής μεγάλης δύναμης που δηλώνει το όραμά της για την επόμενη παγκόσμια τάξη πραγμάτων, τις παραμέτρους και τα θεμέλιά της και, ταυτόχρονα, εκφράζει τη σιδερένια θέλησή της να χτίσει αυτήν την ίδια αρχιτεκτονική. αντιπαράθεση με εκείνους που θα προσπαθούσαν να το αποτρέψουν αυστηρά και θα επιβάλουν ένα εξωτερικό σχέδιο στη Ρωσία, μέχρι και μια προληπτική πυρηνική επίθεση.
Η ραχοκοκαλιά της στρατηγικής κυριαρχίας από όλες τις απόψεις
Η ιδέα εισάγει και χρησιμοποιεί όλους τους θεμελιώδεις όρους που είναι συμβατοί με τη θεωρία του πολυπολικού κόσμου και την ευρασιατική ερμηνεία της εκπολιτιστικής ουσίας της Ρωσίας. Έτσι, η νίκη των υποστηρικτών της κυρίαρχης διαδρομής της ιστορικής ύπαρξης της Ρωσίας κατοχυρώθηκε τελικά σε ένα βασικό έγγραφο στρατηγικής πολιτικής. Αυτή η πλήρης και ασυνήθιστη σαφήνεια και συνέπεια στη διατύπωση και τους ορισμούς είναι σίγουρα το αποτέλεσμα του πολέμου ενάντια στη συλλογική Δύση, ο οποίος έχει εισέλθει σε μια άμεση και άγρια μορφή, όπου διακυβεύεται η ίδια η ύπαρξη της Ρωσίας. αλλά και να διεξάγει έναν τέτοιο πόλεμο χωρίς ξεκάθαρες αρχές, κανόνες και συμπεριφορές.
Η νέα ιδέα διευκρινίζει ξεκάθαρα τους κανόνες που αποδέχεται η Ρωσία και συμφωνεί να τηρήσει. Επιπλέον, τα διατυπώνει για πρώτη φορά. Αυτοί οι κανόνες είναι ευθέως αντίθετοι με την παγκοσμιοποιητική στρατηγική, τη μονοπολικότητα και τη φιλελεύθερη θεωρία των διεθνών σχέσεων. Ενώ στο παρελθόν η Ρωσία προσπάθησε να βρει διατυπώσεις συμβιβασμού που αντανακλούσαν τόσο την επιθυμία για κυριαρχία όσο και την αναζήτηση συμβιβασμού με τη Δύση, σήμερα είναι διαφορετικά: η Ρωσία είναι ένα παγκόσμιο κράτος, μια χώρα-ήπειρος που είναι ένας ανεξάρτητος πολιτισμός – με δικούς του προσανατολισμούς, στόχους, καταγωγή, αξίες, με τη δική του αμετάβλητη ταυτότητα που δεν εξαρτάται από καμία εξωτερική δύναμη. Δυτικοί και Ρώσοι φιλελεύθεροι πολέμησαν ενάντια στον «ειδικό δρόμο», έχει πλέον κατοχυρωθεί νομοθετικά και αποτελεί την κύρια διάταξη εξωτερικής πολιτικής. Οι διαφωνούντες θα πρέπει είτε να το αποδεχθούν είτε να το αντιταχθούν ανοιχτά.
Στις 31 Μαρτίου 2023, πατριώτες, Ευρασιάτες και υποστηρικτές της πλήρους αστικής κυριαρχίας κέρδισαν ίσως την πιο εντυπωσιακή και ορατή νίκη της μετασοβιετικής εποχής. Η ιδέα ενός ρωσικού ευρασιατικού τρόπου στην εξωτερική πολιτική έχει θριαμβεύσει. Η ιδέα αναπτύχθηκε στο Υπουργείο Εξωτερικών και υπεγράφη από τον Πρόεδρο. Σε αυτό το τόξο βρίσκεται τώρα το ρωσικό υποκείμενο – η ραχοκοκαλιά της στρατηγικής κυριαρχίας από όλες τις απόψεις.
Η υιοθέτηση μιας τόσο σοβαρής και εσωτερικά συνεκτικής αντίληψης θα απαιτήσει αντίστοιχες αλλαγές στο στρατιωτικό δόγμα, καθώς και τεράστιο οργανωτικό έργο για την ευθυγράμμιση των θεσμών της εκτελεστικής εξουσίας, καθώς και της εκπαίδευσης και της ενημέρωσης, στις εντελώς νέες γραμμές εξουσίας. Το Συμβούλιο πρέπει επίσης να διαδραματίσει ρόλο σε αυτή τη διαδικασία.
Εάν η χώρα δεν ακολουθήσει απλώς το δικό της ρωσικό μονοπάτι, αλλά το δηλώσει ρητά, τότε στην ουσία όλα αλλάζουν. Ακόμη και το φλερτ με τη Δύση, τους «κανόνες» και τα «κριτήριά» της δεν έχει πλέον νόημα. Η φιλελεύθερη και παγκοσμιοποιημένη Δύση έχει αποκοπεί από τη Ρωσία και μάλιστα έχει εμπλακεί σε άμεση στρατιωτική αντιπαράθεση μαζί της. Με το νέο δόγμα εξωτερικής πολιτικής της, η Ρωσία απλώς διορθώνει αυτή την κατάσταση πραγμάτων.
Οι μάσκες έχουν πέσει: είμαστε αποφασιστικά υπέρ ενός πολυπολικού κόσμου, ενώ όσοι αντιτίθενται σε αυτόν, που επιδιώκουν να διατηρήσουν τη μονοπολική παγκόσμια τάξη πραγμάτων με κάθε κόστος, δεν αποκαλούνται «εταίροι», «συνάδελφοι» ή «φίλοι». , αλλά άμεσοι εχθροί , εναντίον του οποίου η Ρωσία είναι έτοιμη να εξαπολύσει προληπτικό πυρηνικό χτύπημα εάν χρειαστεί.
Με αυτόν τον τρόπο έχει έρθει στο φως όλο το πλαίσιο της εξωτερικής πολιτικής και οι διεργασίες που συντελούνται στη διεθνή σκηνή και έχουν γίνει εντελώς συμμετρικά. Οι παγκοσμιοποιητικές ελίτ της σύγχρονης Δύσης δεν κρύβουν την πρόθεσή τους να καταστρέψουν τη Ρωσία, να ανατρέψουν και να οδηγήσουν στη δικαιοσύνη τον ηγέτη της, να εκμηδενίσουν κάθε πρωτοβουλία υπέρ ενός πολυπολικού κόσμου. Προμηθεύουν μαζικά όπλα σε Ουκρανούς νεοναζί και υποδαυλίζουν τη ρωσοφοβία παντού, δίνοντας στους εαυτούς τους το δικαίωμα να ενεργούν όπως τους βολεύει οπουδήποτε στον κόσμο.
Η Ρωσία τελικά τους απαντά με τον ίδιο τρόπο. Κατανοούμε τις προθέσεις και τη λογική σας. Αλλά το απορρίπτουμε εντελώς. Σκοπεύουμε να υπερασπιστούμε την ύπαρξή μας και την κυριαρχία μας με κάθε μέσο, είμαστε έτοιμοι να παλέψουμε για αυτό και να πληρώσουμε οποιοδήποτε τίμημα.
Η αντίληψη της εξωτερικής πολιτικής που υιοθετήθηκε βασίζεται σε μια θεμελιώδη θέση: η Ρωσία ανακηρύσσεται
- «μια χαρακτηριστική πολιτισμική κατάσταση»,
- «μια τεράστια ευρασιατική και ευρω-ειρηνική δύναμη»,
- έναν άξονα γύρω από τον οποίο «ο ρωσικός λαός και άλλοι λαοί είναι ενωμένοι»,
- ο πυρήνας μιας «πολιτιστικής και πολιτισμικής κοινότητας του ρωσικού κόσμου».
Αυτό είναι το ουσιαστικό σημείο. Αυτή είναι η απάντηση σε ένα ερώτημα που απέχει πολύ από το να είναι τόσο απλό όσο φαίνεται: ποιοι είμαστε; Είναι από αυτόν τον αυτοπροσδιορισμό που πηγάζει η πολυπολικότητα στην οποία στηρίζονται όλα τα άλλα. Αν είναι πολιτισμός, δεν μπορεί να είναι μέρος ενός άλλου πολιτισμού. Επομένως, η Ρωσία δεν είναι μέρος του δυτικού πολιτισμού (όπως υποστήριξαν προηγούμενες εκδοχές της έννοιας της εξωτερικής πολιτικής), αλλά είναι ένας ανεξάρτητος, κυρίαρχος, μη δυτικός πολιτισμός, δηλαδή ο ρωσικός κόσμος. Αυτή είναι η θεμελιώδης αρχή στην οποία βασίζεται πλέον η ρωσική εξωτερική πολιτική.
Ο μακρύς δρόμος για έναν κυρίαρχο πολιτισμό
Ο Πούτιν έχει διανύσει πολύ δρόμο εδώ και 23 χρόνια, από τις πρώτες προσεκτικές αλλά αποφασιστικές προσπάθειες αποκατάστασης της κυριαρχίας της Ρωσίας ως κράτους, που χάθηκε σχεδόν εξ ολοκλήρου τη δεκαετία του 1990, μέχρι να αναγνωρίσει ότι η Ρωσία (αν και κυρίαρχη) ήταν μέρος του δυτικού κόσμου, από την Ευρώπη ( από τη Λισαβόνα έως το Βλαδιβοστόκ) και γενικά μοιράζονταν τις αξίες, τους κανόνες και τις συμπεριφορές της Δύσης, μέχρι την μετωπική σύγκρουση με τη συλλογική Δύση, απορρίπτοντας ανοιχτά την ηγεμονία της, αρνούμενη να αναγνωρίσει τις αξίες, τις αρχές και τους κανόνες της ως καθολικές και αποδεκτές από τη Ρωσία.
Η υπογραφή της νέας αντίληψης της εξωτερικής πολιτικής από τον Πούτιν στις 31 Μαρτίου 2023 σημαίνει ότι ο δρόμος που οδηγεί από ένα κυρίαρχο κράτος στο πλαίσιο ενός φιλελεύθερου δυτικού παγκοσμιοποιητικού πολιτισμού σε έναν κυρίαρχο πολιτισμό, τον ρωσικό κόσμο και έναν ανεξάρτητο πόλο έχει σίγουρα διασταυρωθεί. Η Ρωσία δεν είναι πλέον η Δύση. Η Δύση ήταν η πρώτη που το κήρυξε, εξαπολύοντας έναν πόλεμο εξόντωσης εναντίον μας. Μετά από ένα χρόνο ειδικής στρατιωτικής επιχείρησης, το επιβεβαιώνουμε κι εμείς. Όχι με λύπη, αλλά με περηφάνια.
Ο ορισμός της Ρωσίας που παρουσιάστηκε παραπάνω έχει τέσσερα επίπεδα, καθένα από τα οποία αντιπροσωπεύει την πιο σημαντική έννοια στην εξωτερική πολιτική.
Ο ισχυρισμός ότι η Ρωσία είναι ένα πολιτισμικό κράτος σημαίνει ότι δεν έχουμε να κάνουμε με ένα απλό έθνος-κράτος σύμφωνα με τη λογική του βεστφαλικού συστήματος, αλλά με κάτι πολύ μεγαλύτερο. Εάν η Ρωσία είναι ένα πολιτισμικό κράτος, δεν πρέπει να συγκρίνεται με κάποια συγκεκριμένη δυτική ή μη χώρα, αλλά με τη Δύση συνολικά, για παράδειγμα. Ή με ένα άλλο κράτος-πολιτισμό, όπως η Κίνα ή η Ινδία. Ή απλά με έναν πολιτισμό που εκπροσωπείται από πολλά κράτη (όπως ο ισλαμικός κόσμος, η Λατινική Αμερική ή η Αφρική). Ένα κράτος-πολιτισμός δεν είναι μόνο ένα πολύ μεγάλο κράτος, είναι, όπως οι αρχαίες αυτοκρατορίες, τα βασίλεια των βασιλείων, ένα κράτος κρατών. Μέσα στο κράτος-πολιτισμό μπορεί να υπάρχουν αρκετές πολιτικές οντότητες, ακόμη και εντελώς αυτόνομες οντότητες. Σύμφωνα με τον Κ. Λεοντίεφ,
Ταυτόχρονα, η Ρωσία περιγράφεται ως μια «τεράστια ευρασιατική και ευρω-Ειρηνική δύναμη», δηλαδή ως ένα ισχυρό κυρίαρχο κράτος με ηπειρωτική διάσταση. Οι Ευρασιάτες το αναφέρουν ως «ηπειρωτικό κράτος». Το επίθετο «εκτεταμένο» δεν χρησιμοποιείται για καθαρά περιγραφικούς σκοπούς. Η αληθινή κυριαρχία μπορεί να έχει μόνο «τεράστιες» εξουσίες. Αυτή είναι μια άμεση αναφορά στην έννοια του «τεράστου χώρου», που είναι απαραίτητο συστατικό της στρατηγικής κυριαρχίας καθεαυτή. Μια εξουσία που δεν πληροί αυτές τις προϋποθέσεις δεν μπορεί να είναι πραγματικά κυρίαρχη. Ο ευρασιατικός και ευρω-ειρηνικός χαρακτήρας της Ρωσίας αναφέρεται άμεσα στην πλήρη αναγνώριση της ευρασιατικής γεωπολιτικής και των θεμελιωδών διατάξεων της. Η Ρωσία-Ευρασία στην ευρασιατική φιλοσοφία είναι μια έννοια που αντιτίθεται στην ερμηνεία της Ρωσίας ως μιας από τις ευρωπαϊκές χώρες. Ο ίδιος ο όρος «δύναμη» πρέπει να ερμηνευθεί ως συνώνυμο της αυτοκρατορίας.
Η αναφορά στον ρωσικό λαό και στους άλλους λαούς που μοιράζονται με τους Ρώσους την ιστορική, γεωπολιτική και πολιτισμική μοίρα τους είναι πολύ σημαντική. Ο ρωσικός λαός έγινε ένας λαός που αποτελείται από διάφορες ανατολικές σλαβικές, φινο-ουγρικές και τουρκικές φυλές ακριβώς στην ιστορική διαδικασία της οικοδόμησης του έθνους. Χτίζοντας ένα κράτος, το έθνος έχει χτίσει και τον εαυτό του. Εξ ου και ο αδιάσπαστος δεσμός μεταξύ των Ρώσων, η ανεξαρτησία τους και η κρατικότητά τους. Αλλά ταυτόχρονα, δείχνει επίσης ότι το κράτος δημιουργήθηκε από τον ρωσικό λαό, διατηρήθηκε και υποστηρίχθηκε από αυτόν.
Η εισαγωγή της έννοιας του «ρωσικού κόσμου» στην έννοια της εξωτερικής πολιτικής είναι πολύ αποκαλυπτική. Το κράτος δεν συμπίπτει ποτέ –με σπάνιες εξαιρέσεις– με τα σύνορα του πολιτισμού. Κάθε φορά, γύρω από τα καθιερωμένα σύνορά του, υπάρχουν ζώνες έντονης επιρροής από την αρχή του πολιτισμού. Ο ρωσικός κόσμος είναι μια οριοθετημένη ιστορική και πολιτιστική περιοχή, η οποία ασφαλώς ανήκει στη Ρωσία ως πολιτισμό, αλλά που δεν είναι πάντα μέρος της ρωσικής ισχύος. Σε ορισμένες περιπτώσεις, όταν οι σχέσεις μεταξύ των χωρών είναι αρμονικές και φιλικές, ο ρωσικός κόσμος μπορεί να υπάρχει αρμονικά και στις δύο πλευρές των συνόρων. Αλλά υπό την παρουσία διακρατικών συγκρούσεων, το πολιτισμένο κράτος που είναι η Ρωσία (σύμφωνα με αυτή την έννοια της εξωτερικής πολιτικής) έχει κάθε λόγο να υπερασπιστεί τον πολιτισμό του και στις πιο κρίσιμες περιπτώσεις, να αγνοούν τα ίδια τα σύνορα. Έτσι, η έννοια του ρωσικού κόσμου στο γενικό πλαίσιο του ορισμού της Ρωσίας αποσαφηνίζει τη λογική των ενεργειών της στον μετασοβιετικό χώρο και, ειδικότερα, προσδίδει στην ειδική στρατιωτική επιχείρηση δογματική νομιμότητα και ιδεολογική εγκυρότητα.
Η Δύση έχει χάσει το ηθικό της δικαίωμα στην ηγεσία
Όλα τα άλλα απορρέουν από τον κύριο ορισμό της θέσης της Ρωσίας ως κυρίαρχου πολιτισμού. Μη νιώθοντας πλέον την ανάγκη να συμμορφωθεί με την παγκόσμια Δύση, η Μόσχα, στη νέα της αντίληψη για την εξωτερική πολιτική, επιτίθεται άμεσα και σκληρά στον ευρωκεντρισμό, απορρίπτει τη δυτική ηγεμονία και εξισώνει την παγκοσμιοποίηση με έναν νέο κύκλο ιμπεριαλισμού και αποικιοκρατίας.
Το κείμενο της έννοιας αναφέρει ότι το κέντρο της ανθρωπότητας μετατοπίζεται τακτικά στις μη δυτικές περιοχές του πλανήτη - Ασία, Ευρασία, Αφρική, Λατινική Αμερική.
Το ανισόρροπο μοντέλο παγκόσμιας ανάπτυξης που για αιώνες εξασφάλιζε οικονομική ανάπτυξη ανώτερη από αυτή των αποικιακών δυνάμεων ιδιοποιώντας τους πόρους των εδαφών και των εξαρτημένων κρατών της Ασίας, της Αφρικής και του δυτικού ημισφαιρίου, γίνεται ανεπανόρθωτα παρελθόν. Η κυριαρχία και οι ανταγωνιστικές δυνατότητες των μη δυτικών παγκόσμιων δυνάμεων και των περιφερειακών ηγετών έχουν ενισχυθεί.
Αυτή είναι η ίδια η ουσία της πολυπολικότητας. Η Δύση όχι μόνο έχασε την τεχνική ικανότητα να παραμείνει παγκόσμιος ηγεμόνας στην πολιτική, την οικονομία και τη βιομηχανία, αλλά έχει χάσει και το ηθικό δικαίωμα να ηγείται.
Η ανθρωπότητα ζει σε μια εποχή επαναστατικών αλλαγών. Ο σχηματισμός ενός πιο δίκαιου και πολυπολικού κόσμου συνεχίζεται.
Σε αυτό το πλαίσιο, η φιλοδοξία της Ρωσίας να ενισχύσει την πολυπολικότητα, να συνεργαστεί ενεργά με άλλα κράτη του πολιτισμού (κυρίως την Κίνα και την Ινδία) και να υποστηρίξει πλήρως διάφορες συμμαχίες και ενώσεις περιφερειακής ολοκλήρωσης θεωρείται θετικό πρόγραμμα.
Για να συμβάλει στην προσαρμογή της παγκόσμιας τάξης στις πραγματικότητες ενός πολυπολικού κόσμου, η Ρωσική Ομοσπονδία σκοπεύει να δώσει προτεραιότητα (…) στην ενίσχυση του δυναμικού και στην αύξηση του διεθνούς ρόλου της διακρατικής ένωσης των BRICS, του Οργανισμού Συνεργασίας της Σαγκάης (SCO), Κοινοπολιτεία Ανεξάρτητων Κρατών (CIS), Ευρασιατική Οικονομική Ένωση (EAEU), Οργανισμός Συνθήκης Συλλογικής Ασφάλειας (CSTO), RIC (Ρωσία, Ινδία, Κίνα) και άλλες διακρατικές ενώσεις και διεθνείς οργανισμοί, καθώς και μηχανισμοί στους οποίους η Ρωσία διαδραματίζει σημαντικό ρόλο .
Ο κόσμος γίνεται αμετάκλητα πολυπολικός, αλλά η παλιά μονοπολική τάξη δεν θα εγκαταλείψει χωρίς μάχη. Αυτή είναι η κύρια αντίφαση της σύγχρονης εποχής. Εξηγεί το νόημα των κύριων διαδικασιών της παγκόσμιας πολιτικής. Γεγονός είναι ότι εξηγεί την ιδέα ότι η φιλελεύθερη και παγκοσμιοποιημένη Δύση, συνειδητοποιώντας ότι οι μέρες της ηγεσίας της είναι μετρημένες, δεν είναι έτοιμη να δεχτεί τις νέες πραγματικότητες και, στη δίνη της αγωνίας, αρχίζει να αγωνίζεται απεγνωσμένα για τη διατήρηση της την ηγεμονία του.
Αυτό εξηγεί τις περισσότερες από τις συγκρούσεις στον κόσμο και, κυρίως, την εχθρική πολιτική των δυτικών ελίτ προς τη Ρωσία, η οποία αντικειμενικά έχει γίνει ένας από τους πιο προφανείς και συνεκτικούς πόλους της πολυπολικής τάξης. Ακριβώς επειδή η Ρωσία κήρυξε τον εαυτό της κράτος πολιτισμού, αρνούμενη να αναγνωρίσει την οικουμενικότητα της δυτικής παγκόσμιας τάξης και των κανόνων της, δηλαδή το μονοπολικό μοντέλο της παγκόσμιας τάξης, που «έγινε αντικείμενο επίθεσης από τη Δύση , η οποία έχει δημιουργήσει έναν ευρύ συνασπισμό εχθρικών προς τη Ρωσία χωρών και έχει θέσει ως άμεσο στόχο να στερήσει τη Ρωσία από την κυριαρχία της.
Οι Ηνωμένες Πολιτείες και οι δορυφόροι τους, που βλέπουν την ενίσχυση της Ρωσίας ως ένα από τα κύρια κέντρα ανάπτυξης στον σύγχρονο κόσμο και θεωρούν την ανεξάρτητη εξωτερική πολιτική τους ως απειλή για τη δυτική ηγεμονία, έχουν χρησιμοποιήσει τα μέτρα που έλαβε η Ομοσπονδία της Ρωσίας για την προστασία τα ζωτικά της συμφέροντα στην Ουκρανία ως πρόσχημα για να κλιμακώσουν τις δικές τους μακροχρόνιες αντιρωσικές πολιτικές και έχουν εξαπολύσει έναν νέο τύπο Υβριδικού Πολέμου. Ο στόχος είναι να αποδυναμωθεί η Ρωσία με όλα τα δυνατά μέσα, μεταξύ άλλων υπονομεύοντας τον δημιουργικό της ρόλο ως πολιτισμό, τη δύναμή της, τις οικονομικές και τεχνολογικές της δυνατότητες, περιορίζοντας την κυριαρχία της στην εξωτερική και εσωτερική πολιτική και καταστρέφοντας την εδαφική της ακεραιότητα.
Μπροστά σε αυτήν την αντιπαράθεση, που αποτελεί το κύριο περιεχόμενο της μετάβασης από τη μονοπολικότητα στην πολυπολικότητα, ενώ η Δύση προσπαθεί με κάθε τρόπο να καθυστερήσει ή να διακόψει αυτή τη μετάβαση, η Ρωσία, ως κυρίαρχο κράτος-πολιτισμός, ως σταθερός και αξιόπιστος πολυπολικός παγκόσμιος κόμβος , ήδη καθιερωμένη, δηλώνει σταθερή την πρόθεσή της να μην παρεκκλίνει από τον δρόμο που έχει επιλέξει, όποιο κι αν είναι το κόστος.
Ως απάντηση στις εχθρικές ενέργειες της Δύσης, η Ρωσία σκοπεύει να υπερασπιστεί το δικαίωμά της να υπάρχει και να αναπτύσσεται ελεύθερα με όλα τα διαθέσιμα μέσα.
Αυτό φυσικά περιλαμβάνει το δικαίωμα χρήσης εναντίον του εχθρού (που στις παρούσες συνθήκες είναι η συλλογική Δύση, η οποία επιδιώκει να διατηρήσει τη μονοπολικότητα πάση θυσία και να διευρύνει την ηγεμονία της) σε περίπτωση άμεσης επίθεσης και επίσης για προληπτικούς σκοπούς κάθε είδους όπλο – μέχρι και πυρηνικά όπλα και όπλα προηγμένης ανάπτυξης. Εάν η ίδια η ύπαρξη της κυρίαρχης Ρωσίας και του ρωσικού κόσμου απειλείται από θανάσιμο κίνδυνο, η Ρωσία είναι έτοιμη να προχωρήσει όσο χρειάζεται σε αυτή την περίπτωση.
Όροι συνεργασίας
Η νέα αντίληψη καθορίζει επίσης τις προϋποθέσεις για την εξομάλυνση των σχέσεων με τις δυτικές χώρες. Αναδεικνύονται ιδιαίτερα οι αγγλοσαξονικές χώρες, που είναι ιδιαίτερα εχθρικές προς τη Ρωσία σε αυτή την κλιμάκωση. Μια ανανεωμένη συνεργασία είναι δυνατή μόνο εάν οι εχθρικές δυτικές χώρες και οι δορυφόροι τους αποκηρύξουν τη ρωσοφοβία. Στην πραγματικότητα, αυτό είναι ένα τελεσίγραφο που ζητά από τη Δύση να αποδεχθεί τους όρους της πολυπολικότητας, γιατί η ουσία της ρωσοφοβίας στο γεωπολιτικό πλαίσιο δεν είναι παρά η πεισματική άρνηση των παγκοσμιοποιητικών ελίτ να αναγνωρίσουν το δικαίωμα των κυρίαρχων πολιτισμένων κρατών να ακολουθήσουν το δικό τους δρόμο. Αυτός είναι ο μόνος λόγος που η Ρωσία πολεμά σήμερα στην Ουκρανία. Χωρίς τον έλεγχο της Ουκρανίας, όπως όλοι οι γεωπολιτικοί γνωρίζουν,
Αυτό είναι το νόημα του ρωσικού κόσμου, που δεν συμπίπτει με τα σύνορα των εθνικών κρατών, αλλά όταν διαμορφωθεί ο πόλος και η μετάβαση στο κράτος-πολιτισμό, τα μέρη του δεν μπορούν να παραμείνουν υπό τον έλεγχο εχθρικών γεωπολιτικών δομών. Φιλικά και ουδέτερα – ναι (όπως δείχνει το παράδειγμα της Λευκορωσικής Ένωσης), η εθνική τους κυριαρχία δεν απειλείται. Αντίθετα, η Ρωσία είναι έτοιμη να παίξει τον ρόλο του εγγυητή και να συμβάλει στην ενίσχυσή τους με κάθε δυνατό μέσο, σε οικονομικό, πολιτικό και στρατιωτικό-στρατηγικό επίπεδο. Αλλά κάθε προσπάθεια αποσύνδεσης μέρους του ρωσικού κόσμου από την ηπειρωτική Ρωσία θα κατασταλεί με κάθε μέσο. Και αυτό ακριβώς συμβαίνει τώρα.
Προτεραιότητες, οδηγοί και απώτεροι στόχοι
Το δεύτερο μέρος της έννοιας της εξωτερικής πολιτικής περιγράφει συγκεκριμένες στρατηγικές για την ανάπτυξη των σχέσεων μεταξύ της Ρωσίας και των περιοχών του κόσμου: η ευρασιατική ολοκλήρωση του μετασοβιετικού χώρου, η οικοδόμηση μιας εταιρικής σχέσης προτεραιότητας με την Κίνα, την Ινδία, τον ισλαμικό κόσμο, την Αφρική και των Ηνωμένων Πολιτειών. Σε κάθε τομέα, επισημαίνονται προτεραιότητες, φορείς και σκοποί. Η απεύθυνση στη Δύση είναι διακριτική. Αλλά κάτω από τις βαριές διπλωματικές φόρμουλες, είναι εύκολο να διαβάσεις τα εξής:
Εάν οι λαοί της Δύσης βρουν τη δύναμη να ξεσηκωθούν και να εγκαταλείψουν τη δικτατορία μιας μανιακής ηγεμονικής ελίτ που οδηγεί τον πολιτισμό στην άβυσσο, να προτάξουν πραγματικούς ηγέτες και να φέρουν στην εξουσία τις δυνάμεις που θα υπερασπιστούν πραγματικά τα συμφέροντά τους, θα δεν βρίσκω καλύτερο φίλο και σύμμαχο από τη Ρωσία. Ωστόσο, η Ρωσία δεν επιθυμεί να παράσχει ενεργή βοήθεια παρεμβαίνοντας στις εσωτερικές διαδικασίες της πολιτικής ζωής εχθρικών χωρών και τονίζει τον σεβασμό της για οποιαδήποτε κυρίαρχη επιλογή των δυτικών κοινωνιών. Η Ρωσία έχει επίσης την κατάλληλη απάντηση σε περίπτωση άμεσης αντιπαράθεσης με εχθρικές δυνάμεις εάν περάσουν τη μοιραία γραμμή. Αλλά θα ήταν καλύτερα να μην το διέσχιζε κανείς.
Η νέα εκδοχή της έννοιας της εξωτερικής πολιτικής είναι μια θεμελιώδης πράξη στη διαδικασία της αποαποικιοποίησης της Ρωσίας, της απελευθέρωσής της από τον εξωτερικό έλεγχο.
Για να ληφθούν σοβαρά υπόψη οι διατάξεις του, είναι ήδη απαραίτητο να ευθυγραμμιστούν οι δραστηριότητες του Υπουργείου Εξωτερικών και των βασικών εκπαιδευτικών ιδρυμάτων (ειδικά του MGIMO, στο οποίο κυριαρχούν ακόμη εντελώς διαφορετικά πρότυπα), να μεταρρυθμιστεί το Rossotrudnichestvo και ο Ρωσικός Κόσμος και προωθούν νέα ρεύματα δημόσιας διπλωματίας που αναγνωρίζουν τη Ρωσία ως κυρίαρχο πολιτισμό, όπως το Διεθνές Ρωσόφιλο Κίνημα (IRD), αλλά η επιβεβαίωση της Ρωσίας ως πολιτισμένου κράτους είναι σημαντική και καθοριστική και για την εσωτερική πολιτική. Άλλωστε, δεν μπορεί κανείς να ενεργεί ως πολιτισμένο κράτος στην εξωτερική πολιτική και να εξακολουθεί να είναι μέρος ενός δυτικοκεντρικού φιλελεύθερου συστήματος, μοιράζοντας τις προσεγγίσεις του. τις αξίες και τις αρχές της σε θέματα εσωτερικής πολιτικής, ενώ είναι κυρίαρχο. Η εξωτερική πολιτική είναι πάντα στενά συνδεδεμένη με την εσωτερική πολιτική. Και εδώ είναι που η Ρωσία, για να υπερασπιστεί την κυριαρχία της, θα πρέπει να αναλάβει σοβαρές και βαθιές μεταρρυθμίσεις στο εγγύς μέλλον. Ενώ μπορούμε να πούμε με βεβαιότητα ότι έχουμε μια κυρίαρχη εξωτερική πολιτική, η ανάγκη για μια κυρίαρχη εσωτερική πολιτική δεν έχει ακόμη κατανοηθεί επαρκώς.
Έρευνα-Επιμέλεια Άγγελος-Ευάγγελος Φ. Γιαννόπουλος Γεωστρατηγικός και Γεωπολιτικός αναλυτής. "Διαφωνώ με αυτό που λες, αλλά θα υπερασπιστώ μέχρι θανάτου το δικαίωμά σου να το λες". Η φράση έχει συνδεθεί άρρηκτα με τα έργα του Γάλλου φιλόσοφου Βολταίρου και εκφράζει απόλυτα τους συντάκτες του ηλεκτρονικού περιοδικού Mytilenepress. Στο Mytilenepress δημοσιεύονται όλες οι απόψεις. Aπαγορεύεται η αναδημοσίευση χωρίς την έγκριση του Μpress.
πηγή: Geopolitika
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου