Μυτιλήνη (Mytilenepress) : Είσαι «Νικοδημιστής»;

           

Εάν είστε εξοικειωμένοι με την ανάγνωση της Βίβλου, ο Νικόδημος σας είναι εξοικειωμένος.

Πράγματι, αυτό το μέλος του Μεγάλου Σανχεντρίν της Ιερουσαλήμ εμφανίζεται πολλές φορές στην Καινή Διαθήκη.

Είναι Φαρισαίος, κρυφά μαθητής του Ιησού.

Ακούει τη διδασκαλία του (Ιωάν. 3, 1-21), τον υπερασπίζεται (Ιωάν. 7, 45-51) και παρακολουθεί την κάθοδο από τον σταυρό (Ιωάν. 19, 39-42). Αλλά συναντά τον Χριστό τη νύχτα , και μπορεί κανείς εύκολα να καταλάβει ότι είναι από φόβο να συμβιβαστεί (έχει επίσημα καθήκοντα) και να μην τον αναγνωρίσουν.

Ο «νικοδημισμός», με την ευρύτερη του έννοια, καλύπτει σήμερα μια στάση προσποίησης, έναν φόβο να ισχυριστεί κανείς τις απόψεις του, για να μην έχει προβλήματα.

Ο τρέχων πόλεμος μεταξύ ΝΑΤΟ και Ρωσίας μου έδωσε την ευκαιρία να ανακαλύψω πολλούς «νικοδήμους». Είναι πράγματι τόσο πολυάριθμοι όσο και διακριτοί όσοι δεν τηρούν την επίσημη δυαδική θεωρία. Δύο αμετάκλητα αντίθετοι κόσμοι θα αντιμετώπιζαν ο ένας τον άλλον: από τη μια μεριά ανοιχτές και ενάρετες δημοκρατίες, από την άλλη μια δεσποτική αυτοκρατορία κατοικημένη από μάζες που συνηθίζουν να υπακούουν με «κόμπους». Οι ΗΠΑ εναντίον τους. Οι καλοί εναντίον των κακών.

Σε αυτό το κλίμα, πώς μπορούμε να έχουμε το θάρρος να πούμε ότι η «επικοινωνία» μας είναι τόσο χειριστική όσο και η «προπαγάνδα» τους. Γνωρίζουμε ελάχιστα για αυτό αφού η δημοκρατική λογοκρισία, για να μας προστατεύσει, απαγόρευσε το γαλλικό κανάλι Russia Today , του οποίου το πρόγραμμα Interdit d'interdiction ήταν ωστόσο δημοσιογραφικό μοντέλο και έκλεισε το πρακτορείο Sputnik .

Είμαστε λοιπόν καταδικασμένοι να αγνοούμε την άποψη του Άλλου και, από την πλευρά μας, χρησιμοποιούνται όλα τα παλαιότερα τεχνάσματα για να δημιουργήσουν συναισθήματα και να μας κινητοποιήσουν υπέρ του πολέμου.

Χρησιμοποιώντας πάντα τις ίδιες μελωδίες

Με αφορμή την τέταρτη έκδοση στα γαλλικά του μικρού μου βιβλίου " Στοιχειώδεις αρχές της πολεμικής προπαγάνδας "1 Εξέτασα αυτές τις αρχές για να δω αν κινητοποιήθηκαν στη σύγκρουση μεταξύ ΝΑΤΟ και Ρωσίας και το αποτέλεσμα είναι πολύ σαφές.

Οι πρώτες αρχές (Δεν θέλουμε πόλεμο - μόνο ο εχθρός είναι υπεύθυνος για τη σύγκρουση) είναι απαραίτητες για να αναπτυχθούν για να είναι δημοφιλής ένας πόλεμος.

Πρέπει να πείσουμε την κοινή γνώμη ότι βρισκόμαστε σε κατάσταση αυτοάμυνας και ότι ο «άλλος» την ξεκίνησε. Ήταν οι επεκτατικοί του στόχοι που υπαγόρευσαν την επίθεσή του. Είναι λοιπόν προφανώς η Ρωσία που παρουσιάζεται ως η μόνη υπεύθυνη για τον πόλεμο στην Ουκρανία. Κι όμως ο Μακιαβέλι2 (1469-1527) είχε ήδη προειδοποιήσει ότι όποιος τραβήξει πρώτος το σπαθί του δεν θα έπρεπε απαραίτητα να θεωρείται υπεύθυνος για τη σύγκρουση. Μπορεί πράγματι να έχει τεθεί σε μια κατάσταση τέτοια που δεν υπάρχει πλέον άλλη δυνατότητα για αυτόν από το να μπει σε ανοιχτό πόλεμο. Οι Δυτικοί μιλούν έτσι για την «επίθεση» της Ουκρανίας από τη Ρωσία τον Φεβρουάριο του 2022, χωρίς να λαμβάνουν υπόψη το γεγονός ότι η προέλαση του ΝΑΤΟ προς την Ανατολή είναι, από τη ρωσική σκοπιά, μια συγκεκριμένη απειλή κατά του εδάφους του στο οποίο – στριμώχνεται – πρέπει να καταλήξει να «ανταποκρίνεται».

 Το ΝΑΤΟ διαβεβαιώνει ότι οι προόδους του προς την Ανατολή έχουν σκοπό να «προστατέψουν» την Ευρώπη. Είναι θέμα λήψης αντιποίνων ενόψει της ρωσικής επίθεσης και οι ΗΠΑ λένε ότι είναι έτοιμες να χρησιμοποιήσουν πυρηνικά όπλα ως απάντηση .

Μια άλλη στοιχειώδης αρχή της προπαγάνδας είναι η παρουσίαση του αρχηγού του αντιπάλου στρατοπέδου ως διαβολικού τρελού.

Κατά τη διάρκεια του Πρώτου Παγκοσμίου Πολέμου, ήταν ο Κάιζερ Γουλιέλμος Β' που ανέλαβε αυτόν τον ρόλο.

Μετά, διαδοχικά, ο Σαντάμ Χουσεΐν, ο Μιλόσεβιτς ή ο Καντάφι.

Η τρέχουσα δυτική αφήγηση δεν παραλείπει να εφαρμόσει αυτήν την απλή και αποτελεσματική αρχή. Δεν κάνουμε πόλεμο με τους Ρώσους αλλά με τον Πούτιν που υποφέρει από παράνοια. Το La Libre Belgique μίλησε για τον σοβιετικό τσάρο3 . Ο Le Vifσε ένα άρθρο του 2014 με τίτλο « Πώς να σταματήσεις τον Πούτιν » κατήγγειλε ήδη την « κακοήθη » του, την πολεμική του διπλωματία και τον αποκάλεσε « τραμπούκο »4 . 

Στο δυαδικό σύστημα της προπαγάνδας («αυτοί» και «εμείς»), οι ηγέτες του άλλου στρατοπέδου είναι πάντα οι επικίνδυνοι τρελοί. Οι ηγέτες «μας» είναι λογικοί και γεμάτοι ανθρωπιά.

Η κινητοποίηση της κοινής γνώμης για πόλεμο απαιτεί επίσης να την πείσουμε ότι, σε αντίθεση με τους εχθρούς μας, διεξάγουμε αυτόν τον πόλεμο για ευγενείς σκοπούς.

Ως εκ τούτου, δεν θα μιλήσουμε για τα επεκτατικά μας σχέδια ούτε για τα οικονομικά κίνητρα των πολεμικών μας επιχειρήσεων. Η φιλοπόλεμη μοναξιά δεν θα πει λέξη για το αμερικανικό σχιστολιθικό αέριο που μπορεί να αντικαταστήσει –σε υψηλότερη τιμή– το ρωσικό αέριο. Δεν θα αναπτύξουμε το ευρωπαϊκό σχέδιο που βλέπει στην Ουκρανία του αύριο, ενσωματωμένη στο ΝΑΤΟ και την Ευρωπαϊκή Ένωση, μια μεγάλη ευκαιρία για φθηνή «τοπική μετεγκατάσταση».

Αυτό για το οποίο θα μιλήσουν τα δυτικά μέσα ενημέρωσης, από την άλλη, είναι η ευγενής μας τάση να τρέχουμε προς βοήθεια των εχθρών των εχθρών μας. Υπερασπιζόμαστε το δικαίωμα των λαών στην αυτοδιάθεση για την απόσχιση του Κοσσυφοπεδίου από τη Γιουγκοσλαβία, αλλά όχι για την Κριμαία ή το Ντόνετσκ εάν θέλουν να αποσχιστούν από την Ουκρανία.

Η προπαγάνδα πρέπει να αναδεικνύει μόνο τις φρικαλεότητες που διαπράττει το εχθρικό στρατόπεδο και ποτέ το δικό μας.

Έτσι, στον πόλεμο στην Ουκρανία αναφέρεται μόνο η ρωσική βία. Όταν η Human Right Watch και στη συνέχεια η Διεθνής Αμνηστία ανησυχούν για τα βασανιστήρια και τις εκτελέσεις που διέπραξαν Ουκρανοί σε Ρώσους, ειδικά σε κρατούμενους, ο απόηχος στη χώρα μας είναι αδύναμος και δεν γίνεται πρωτοσέλιδο στον Τύπο. Η ενσυναίσθηση επιφυλάσσεται μόνο για τα θύματα του εχθρού και όχι για τα θύματα της Ουκρανίας και των συμμάχων της. Οι πρόσφυγες είναι συγκινητικοί και άξιοι αλληλεγγύης μόνο όταν παρουσιάζονται ως μάρτυρες της εχθρικής βαρβαρότητας. Ωστόσο, από το 2014 ο πόλεμος στην Ουκρανία ανάγκασε επίσης τους κατοίκους του Ντόνετσκ να εγκαταλείψουν την πόλη ή το χωριό τους, αλλά ποιος νοιάστηκε;

Οι λέξεις που χρησιμοποιούνται σε αυτόν τον τομέα είναι βαριές με νόημα. Οι ομαδικοί τάφοι και οι μισθοφόροι είναι έργο του «Άλλου», τα αυτοσχέδια νεκροταφεία και οι ξένοι εθελοντές είναι στο πλευρό μας.

Δεν θα αναθεωρήσω όλες τις αρχές της πολεμικής προπαγάνδας, αλλά ΟΛΕΣ βρίσκονται στην επικοινωνία για να πουλήσουν τον πόλεμο μεταξύ ΝΑΤΟ και Ρωσίας στην κοινή γνώμη.

Ωστόσο, θα σταθώ σε ένα σημείο που σχετίζεται άμεσα με τον «νικοδημισμό».

Οι κριτικοί είναι πράκτορες του εχθρού

Η δέκατη και τελευταία αρχή της πολεμικής προπαγάνδας είναι ότι όσοι δεν τηρούν πλήρως την πολιτική του στρατοπέδου τους, όσοι αμφιβάλλουν για το τι προωθεί η προπαγάνδα στιγματίζονται αμέσως ως πράκτορες του εχθρού.

Οι πρόσφατες συγκρούσεις δεν αποτελούν εξαίρεση στον κανόνα. Ο Πάπας Μπεργκόλιο κινείται προσεκτικά μεταξύ των δύο πλευρών στον πόλεμο στην Ουκρανία. Κατηγορήθηκε λοιπόν αμέσως ως «Πουτινιστής». Συναυλίες, πανεπιστημιακά μαθήματα ακυρώνονται, καλλιτέχνες και αθλητές μποϊκοτάρονται επειδή δεν έχουν δηλώσει ξεκάθαρα ότι είναι υπέρ του στρατοπέδου μας5 . Οι ειρηνιστές κρατούνται μακριά από τα μέσα ενημέρωσης.

Η φιλοπόλεμη μοναξιά είναι τόσο διάχυτη που είναι πολύ δύσκολο και ριψοκίνδυνο να την αμφισβητήσει κανείς, ακόμα κι αν ξεκινήσει οποιαδήποτε παρέμβαση με το «δεν είμαι για τον Πούτιν».

Ωστόσο, κατάφερα να επαληθεύσω σε πρόσφατες παρεμβάσεις που έκανα στο ραδιόφωνο6 ή στην τηλεόραση7 ότι εκτός από τους πολεμιστές, υπάρχουν και επικριτικές φωνές, πολύ περισσότερες από ό,τι θα φανταζόταν κανείς, που δεν τηρούν την επίσημη αφήγηση των μέσων ενημέρωσης για τον πόλεμο στην Ουκρανία και για τη χρησιμότητα των κυρώσεων. Πρεσβεύουν τον διάλογο, τη διπλωματική δράση, προτείνουν λύσεις πέρα ​​από την αντιπαράθεση, που θα μπορούσε να αποβεί μοιραία για τον πλανήτη μας. Αλλά αυτές οι φωνές, τις οποίες κυρίως ακούσαμε συλλογικά στη διαδήλωση της Κυριακής 26 Φεβρουαρίου υπέρ της ειρήνης και κατά του πολέμου, θέλουν ως επί το πλείστον να παραμείνουν διακριτικές επειδή τους φαίνεται επικίνδυνο να αμφισβητήσουν μια αφήγηση, που υποστηρίζεται από όλους τους κυβερνώντες και τους κύκλους των μέσων ενημέρωσης.

Όταν μεμονωμένα ζητούν τη γνώμη τους δημόσια, πολλοί χαμηλώνουν το κεφάλι και βιάζονται να αλλάξουν θέμα.

Θέλουν να αποφύγουν τις προσβολές και να περιμένουν να περάσει η καταιγίδα.

Θεωρούν φρόνιμο να κρύβουν τη γνώμη τους, έστω κι αν στη χώρα μας είναι δύσκολο αλλά όχι μοιραίο, όπως σε άλλους, να υπερασπιστεί κανείς μια «αντιφρονητική» καταδίκη.

Κάνουν σαν τον Νικόδημο…

Έρευνα-Επιμέλεια Άγγελος-Ευάγγελος Φ. Γιαννόπουλος Γεωστρατηγικός και Γεωπολιτικός αναλυτής. Στο Mytilenepress δημοσιεύονται όλες οι απόψεις. Aπαγορεύεται η αναδημοσίευση χωρίς την έγκριση του Μpress. 

Ααπό την Anne Morelli