Μυτιλήνη (Mytilenepress) : Ο καθρέφτης των μεταμφιεσμένων δημοκρατιών μας

    

Η ελίτ της στρατιωτικής ελίτ εντάσσεται στη διαδήλωση διαμαρτυρίας. Σύμφωνα με αναφορές, ένα από τα κύρια κίνητρα αυτής της διαμαρτυρίας είναι ο φόβος ότι μετά το δικαστικό πραξικόπημα της κυβέρνησης και ελλείψει ενός πραγματικού δικαστικού συστήματος στο Ισραήλ, οι πιλότοι είναι ευάλωτοι σε ξένες διώξεις για εγκλήματα πολέμου.

 

Αποδεικνύεται ότι οι πιλότοι διέπραξαν πράγματι εγκλήματα πολέμου που το σύστημα δικαιοσύνης έχει καλύψει, και τώρα νιώθουν εγκαταλελειμμένοι μπροστά στη διεθνή δικαιοσύνη που είναι επιφορτισμένη με τη δίωξη εγκληματιών πολέμου.

Οι προσωπικές ανησυχίες κυριαρχούν: οι Ισραηλινοί υψηλής τεχνολογίας φοβούνται τη φυγή επενδυτών, οι πιλότοι φοβούνται για τη φήμη και την ελευθερία τους. Η αντίρρηση συνείδησης νομιμοποιείται ξαφνικά και γίνεται σεβαστή. Ο Ehud Barak το κήρυξε στην έκτακτη διάσκεψη της Haaretz την περασμένη εβδομάδα. Ξαφνικά, ο Νο. 1 στρατιώτης του Ισραήλ σηκώνεται και μιλά για εντολές που φέρουν μια μαύρη σημαία παρανομίας και ως εκ τούτου δεν πρέπει να υπακούσουν, σαν να είχε μετατραπεί σε σκηνοθέτη του Breaking the Silence .

Αντλώντας έμπνευση από τον Μπέρτραντ Ράσελ, είπε: «  Η ιστορία θα θυμάται αυτούς που έδιναν εντολές και αυτούς που τις ακολούθησαν. Θα πέσουν στην κακία  ». Πραγματικά, οι έσχατοι καιροί πρέπει να είναι πάνω μας. Ο Μπαράκ έγινε Yonatan Shapira . Ξαφνικά θυμάται ότι υπάρχουν παράνομες εντολές που πρέπει να μην υπακούσουν. Ξαφνικά, η άρνηση δεν είναι απλώς δικαίωμα, αλλά θετικό ηθικό καθήκον.

Οι βομβαρδισμοί υπό τις διαταγές του και των συντρόφων του, οι δολοφονίες εκατοντάδων γυναικών και παιδιών και η καταστροφή χιλιάδων σπιτιών και μελλοντικών συμβούλων στη Λωρίδα της Γάζας, η ισοπέδωση της γειτονιάς Dahieh της Βηρυτού και η καταστροφή του Λιβάνου γενικά, ήταν όλα νομική και ηθική για τον Μπαράκ. Μόνο η εφεδρική υπηρεσία την ώρα του δικαστικού πραξικοπήματος είναι η υπακοή σε παράνομη διαταγή. Πόσο στρεβλή είναι αυτή η ηθική. Τι υποκρισία.

Δύο διαφορές διακρίνουν τον Shapira, τον θαρραλέο αντιρρησία πιλότου, από τον νέο προφήτη της άρνησης υπηρεσίας, Barak, καθώς διακρίνουν τους εφεδρικούς πιλότους που αρνούνται να πετάξουν τώρα από τους φίλους τους που αρνήθηκαν να το κάνουν κατά τη διάρκεια των βομβαρδισμών της Γάζας και του Λιβάνου: κίνητρο και τιμή. Όταν ο Yiftach Spector, ο Yigal Shochat και 25 από τους συντρόφους τους δημοσίευσαν την επιστολή των πιλότων το 2003, έγραψαν ότι οι επιθέσεις της Ισραηλινής Αεροπορίας σε κέντρα πληθυσμού ήταν παράνομες και ανήθικες και ότι αρνήθηκαν να λάβουν μέρος.

Αρνήθηκαν να συμμετάσχουν στη μακάβρια IAF [Ισραηλινή Πολεμική Αεροπορία], να σκοτώσουν 11 παιδιά μόνο και μόνο για να έχουν τον Salah Shehadeh [διοικητή των Ταξιαρχιών Ezzedine El Qassm της Χαμάς, που δολοφονήθηκε τον Ιούλιο του 2002, NdT] ή μια συμμορία εφήβων που έπαιζαν άπραγοι σε μια παραλία στη Γάζα. Αυτό έκαναν τότε οι σύντροφοί τους. Ο τότε διοικητής της IAF Dan Halutz τους κατηγόρησε: «  Η πολιτική αντίρρηση είναι η ρίζα κάθε κινδύνου για αυτόν τον λαό  », είπε. Σήμερα, ο Halutz είναι κάπως υπέρ της πολιτικής αντίρρησης: «  Αν οι αξιωματικοί και οι στρατιώτες πρέπει να αναγνωρίσουν ότι υπάρχει δικτατορία εδώ, δεν υπέγραψαν ότι είναι μισθοφόροι ενός δικτάτορα  ».

Η αντίρρηση συνείδησης είναι ηθικό καθήκον. Αυτό που είναι απαράδεκτο είναι η υποκριτική χρήση του. Ο Halutz κάποτε επιτέθηκε στην πολιτική αντίρρηση, τώρα την υποστηρίζει, όπως ο Μπαράκ. Καλως ηρθες στο κλαμπ. Αλλά ο Θεός στον παράδεισο: πώς μπορείτε να σκεφτείτε ότι ο βομβαρδισμός ανυπεράσπιστων αθώων δεν είναι δικαιολογημένη αιτία αντίρρησης, αλλά οι αλλαγές στο δικαστικό σύστημα είναι νόμιμος λόγος; Γιατί ο Spector είναι προδότης και ο συνταγματάρχης που δεν θέλει καν να προσδιορίσει τον εαυτό του με το όνομά του, τώρα θεωρείται σωστός και μάλιστα ηρωικός;

Η διαμαρτυρία ώθησε τους Ισραηλινούς να λάβουν πρωτοφανή δράση. Αυτό είναι ένα ευοίωνο σημάδι. Θα πρέπει να χαιρετιστούν οι πιλότοι και τα άλλα μέλη της υπηρεσίας που σκοπεύουν να παραιτηθούν λόγω του κινδύνου του πραξικοπήματος. Υπάρχει όμως μια κρυφή υποψία ότι οι κανόνες του παιχνιδιού αλλάζουν όχι βάσει ηθικών προτύπων, αλλά σε ευθεία αναλογία με την προσωπική βλάβη.

Ο βομβαρδισμός της Γάζας δεν προκάλεσε ζημιά σε κανέναν από τους πιλότους, και η αντίρρηση απαίτησε βαρύ προσωπικό τίμημα, τόσο λίγοι αντιτέθηκαν. Η δικαστική μεταρρύθμιση θα μπορούσε να βλάψει τους πιλότους και το κόστος της άρνησης είναι χαμηλό, επομένως είναι επιτρεπτό και ακόμη και επιθυμητό να αρνηθεί κανείς. Οι καλύτεροι γίνονται πιλότοι, για να παραφράσω το εβραϊκό σύνθημα, και τώρα οι καλύτεροι αρνούνται επίσης εντολές. Το μόνο που μπορούμε να μετανιώσουμε είναι ότι τους πήρε τόσα χρόνια.

πηγή: Haaretz 

Παράλληλα  μπροστά στην πρωτοφανή βία κατά των παλαιστινιακών πληθυσμών της νέας ακροδεξιάς κυβέρνησης Netanyahu – Ben-Gvir – περισσότεροι από 65 άνθρωποι έχουν σκοτωθεί από τις αρχές του 2023, εκατοντάδες άνθρωποι τραυματίστηκαν, πολλοί από αυτούς σε σοβαρή κατάσταση και δεκάδες Κατεστραμμένα σπίτια που ρίχνουν τις οικογένειες που χάνουν τα πάντα εκεί, στο δρόμο – πώς να μείνουμε σιωπηλοί και παθητικοί όπως οι δειλές κυβερνήσεις μας που μόλις ντροπιασμένες από την επανάληψη αυτών των τραγικών γεγονότων, βγάζουν τους συνηθισμένους θρήνους τους συναγωνιζόμενοι στη χλιαρότατα;!

Διαρκώς αμφισβητώντας την παλαιστινιακή κοινωνία σε μια προσπάθεια να παρακολουθήσω την εξέλιξή της όσο το δυνατόν πιο προσεκτικά –και επίσης επειδή δεν πρέπει ποτέ να σταματήσουμε να μιλάμε γι’ αυτήν– βυθίστηκα στις σελίδες που γράφτηκαν πριν από περισσότερα από 15 χρόνια. (“ La Démocratie Mensonge ” – 2008 – Ed M. Pietteur) εξιστορώντας ήδη την αισχρότητα της παρουσίασης της αποικίας «Ισραήλ» ως «δημοκρατίας» που έχει «τον πιο ηθικό στρατό στον κόσμο», για να χρησιμοποιήσει τις δηλώσεις των ανώτερων αξιωματούχων της που υποστηρίζονται από τα δυτικά συνεργαζόμενα κράτη μας. Να τι έγραψα στον «Πρόλογο»:

«Καθώς ολοκλήρωνα αυτό το βιβλίο, μια ενοχλητική, εμμονική ερώτηση επανήλθε στην επιφάνεια, που με στοίχειωνε σε κάθε στάδιο της συγγραφής του: είναι πολύ χρήσιμο να προσθέσω στα μέσα μαζικής ενημέρωσης brouhaha, που είναι ήδη τόσο παρεμβατικά, μια επιπλέον άποψη για τη συνεχιζόμενη επιδείνωση του την κατάσταση στην Παλαιστίνη, και γενικότερα, σχετικά με τις αυξανόμενες εντάσεις στον κόσμο; Πολύ περισσότερο όταν αυτή η γνώμη προέρχεται από έναν ανώνυμο πολίτη, που δεν έχει ούτε ιδιαίτερη ικανότητα ούτε εξουσία για την πορεία των πραγμάτων με τα οποία πραγματεύεται.

Υπάρχει λοιπόν ενδιαφέρον να εκδοθεί αυτή η γνωμοδότηση, αφού προφανώς, δεν θα αλλάξει κάτι; Η γραφή δεν χρησιμεύει απλώς ως κάθαρση, καθιστώντας δυνατή την απελευθέρωση από τις εσωτερικές πιέσεις που συνδέονται με τις αυξανόμενες δυσκολίες της ζωής σε μια κοινωνία που δημιουργεί τόσες πολλές αδικίες που είναι η πιθανή πηγή των μεγάλων ανισορροπιών που την απειλούν;

Επιπλέον, η αντιμετώπιση ορισμένων θεμάτων δεν απαιτεί σταθερή, επαληθευμένη και ενημερωμένη εκπαίδευση, ταυτόχρονα με μια τεκμηριωμένη ματιά στο παρελθόν; Περιτριγυρισμένος, για να μην πω συντετριμμένος, από «ειδικούς» και «ειδικούς» σε όλους τους τομείς, είχα στη γωνιά μου τις απαραίτητες δεξιότητες για να αναλάβω μια τέτοια δουλειά; Δεν ήταν μια σχεδόν αδύνατη πρόκληση να επιτευχθεί, καθώς ορισμένα στοιχεία θα έλειπαν αναπόφευκτα από την εταιρεία;

Ταυτόχρονα, υπενθύμιζα στον εαυτό μου αυτό το ρητό αίτημα των Παλαιστίνιων φίλων μου όταν τους ρώτησα τι θα μπορούσαμε να κάνουμε στην πράξη, ο καθένας όπου βρισκόμαστε, για να τους βοηθήσουμε να αναγνωρίσουν τη δίκαιη αντίστασή τους και να τους στηρίξουμε στη δημιουργία του κράτους τους. «Τρία πράγματα», μου επαναλάμβαναν, ακούραστα: κατά προτεραιότητα, να ενημερώνομαι σωστά και άρα να μην παίρνω εξαρχής ως αλήθεια όσα συχνά αναμεταδίδουν τα mainstream media με ένα κραυγαλέο εφέ ανακοίνωσης. Στη συνέχεια, αν είναι δυνατόν, ελάτε στην Παλαιστίνη για να ελέγξετε τι συμβαίνει και να μας υποστηρίξετε ηθικά γιατί οι ισραηλινές αρχές μας πείθουν ότι η ατιμωρησία που απολαμβάνουν είναι απόδειξη της εγκατάλειψής μας από τη διεθνή κοινότητα. Τέλος και πάνω από όλα, όταν επιστρέψετε στις χώρες σας, Δώστε μαρτυρία για αυτά που έχετε δει και ακούσει. ασκήστε την απαραίτητη πίεση στις κυβερνήσεις σας. γίνε η φωνή μας αφού δεν μπορούμε να βγούμε από τον περιορισμό μας για να έρθουμε να μιλήσουμε για τον εαυτό μας, την αφόρητη κόλαση στην οποία μας κράτησε ο κατακτητής για δεκαετίες.

Μάλλον αυτό το αίτημα προσπαθώ ταπεινά να μεταφέρω εδώ. Με την ελπίδα ότι στο τέλος αυτού του βιβλίου και παρά τις ελλείψεις του, ο αναγνώστης είναι λίγο περισσότερο και λίγο καλύτερα ενημερωμένος και ίσως να νιώθει λιγότερο συγκλονισμένος από τα γεγονότα που κάνουν την είδηση. Ότι δεν νιώθει πια τόσο πολύ, αυτό το δυσάρεστο συναίσθημα του να υποτάσσεται σε πράγματα, αλλά ότι μπορεί να πάρει ένα μικρό μέρος σε αυτό, έχοντας καλύτερη γνώση των γεγονότων... και έτσι να αντικρούσει τον στόχο των ισχυρών αυτού του κόσμου, που είναι να μας αποθαρρύνει από το να τους αντισταθούμε.

Λοιπόν, πώς μπορώ να σιωπήσω τη φασαρία των λέξεων που τρέμουν στο κεφάλι μου κάθε μέρα, τη στιγμή που σκέφτομαι την Παλαιστίνη; Πώς να φιμώσεις τις αναμνήσεις που προκύπτουν, μερικές φορές στη μέση της νύχτας, όταν σκέφτομαι τις υποανθρώπινες συνθήκες στις οποίες κρατείται αιχμάλωτος ολόκληρος ένας λαός στη χώρα του; Πώς να θάψω τις εικόνες που χορεύουν πίσω από τα μάτια μου όταν βλέπω τα πρόσωπα όλων εκείνων των ανθρώπων που με υποδέχτηκαν τόσο εγκάρδια όταν τολμώ να τους συναντήσω; Πώς να καταπνίξω την οργή μου όταν ακούω τις ψευδείς δηλώσεις που εξαπολύουν κάποιοι προσποιητές τεχνοκράτες εναντίον ενός κατεχόμενου και εκφοβισμένου πληθυσμού; Πώς να συγκρατήσω την οργή μου όταν ανακαλύπτω την ανικανότητα και το a priori ορισμένων δημοσιογράφων που υποτίθεται ότι αναφέρουν τα γεγονότα και όχι την άθλια γνώμη τους; Πώς μπορώ να ηρεμήσω την οργή μου όταν βλέπω τα θλιβερά μπαλέτα μιας ευρωπαϊκής διπλωματίας τόσο δειλής όσο και ανίσχυρης απέναντι στις αμερικανικές επιταγές στην περιοχή; Πώς να κατευνάζω τον θυμό μου με δύο μέτρα και σταθμά στην αντιμετώπιση πραγμάτων που επηρεάζουν αυτό το κομμάτι γης που κηρύχθηκε τρεις φορές ιερό; Πώς να μετριάζω τις αντιδράσεις μου μπροστά σε τόση κακή πίστη που εκφράζουν ορισμένοι διανοούμενοι που φανερώνουν με τρόπο που δύσκολα προσποιούνται την επάρκειά τους, ενώ δεν είναι ο ρατσισμός τους; Πώς να μην καταγγείλεις τόσες αδικίες όταν απλώνονται τόσο κραυγαλέα, όπου κι αν κοιτάξεις;         

Πώς να μην βιαστείς στις τάξεις όταν όλοι οι υπεύθυνοι επιδιώκουν να ευτελίσουν και να ξεχάσουν μια αφόρητη κατάσταση; Πώς μπορώ να αμβλύνω τη δυσαρέσκεια μου μπροστά στην ατιμωρησία που απολαμβάνει αυτός ο αλαζονικός ένοικος που είναι προστατευμένος από τις ΗΠΑ, ίσως το πιο «τρομοκρατικό» κράτος στον πλανήτη; Πώς να αντέχω τέτοια σιωπή, τέτοια παθητικότητα για το θέμα της Παλαιστίνης και των Παλαιστινίων όταν όλα ουρλιάζουν μέσα μου;...

Αυτή είναι μια αδύνατη θέση για μένα... Και, όπως εκφράστηκε στο προηγούμενο βιβλίο μου, δεν θα σταματήσω ποτέ να καταγγέλλω μια κατάσταση για την οποία είμαστε όλοι, λίγο πολύ, υπεύθυνοι, όσο δεν αποδίδεται δικαιοσύνη στα θύματα μας. λάθη και της δειλίας μας!

Τέλος, αυτή η προειδοποίηση προς τον αναγνώστη: στο μοντέλο της κοινωνίας μας, περισσότερο από ποτέ στην εποχή της «παγκοσμιοποίησης», όλες οι σχέσεις έχουν γίνει οικονομικές. Θα ήθελα να σταθώ μία, δέκα φορές, εκατό φορές σε αυτήν την ιδέα, τις τρομερές συνέπειες της οποίας οι περισσότεροι από εμάς φαίνεται να υποτιμούμε, έτσι ώστε στο τέλος, αυτό το βιβλίο να γίνει καλά κατανοητό: η καταστροφική υποβάθμιση της κατάστασης στην Παλαιστίνη πρέπει να είναι λαμβάνοντας υπόψη τη δραματική κατάσταση στον κόσμο, το αποτέλεσμα των άθλιων πολιτικών που εφαρμόζουν μια χούφτα ισχυρών ανθρώπων. Κανένα γεγονός στο πλέον «παγκοσμιοποιημένο» χωριό μας δεν είναι μεμονωμένο. Κανένα δεν είναι προϊόν τύχης. Κανένας δεν είναι εγγεγραμμένος σε ένα απατηλό πεπρωμένο. Αντιθέτως, όλα συνδέονται. Συνέπεια των αποφάσεών μας, των επιλογών μας, τις περισσότερες φορές άστοχες. Αυτό που θα προσπαθήσω να περιγράψω…»

" Ling Democracy " - 2008 - Εκδ. M. Pietteur

Διαβάζοντας ξανά αυτόν τον «Πρόλογο», μου φαίνεται ότι τίποτα, ούτε μια γραμμή, ούτε μια λέξη έχει παλιώσει. Αντίθετα, τα πράγματα έγιναν ακόμη χειρότερα. Και η Παλαιστίνη παραμένει, όπως επαναλαμβάνω τακτικά, το βαρόμετρο και η πυξίδα για να κατανοήσουμε καλύτερα τι συμβαίνει και εξελίσσεται ως ανισορροπίες στον κόσμο. Έτσι, η παρατήρηση συμμερίζεται όλο και περισσότερο πολλούς πολίτες, ότι οι δυτικές χώρες μας συνεχίζουν να βυθίζονται. Η «σύγχυση» για την οποία μίλησα πριν από λίγες μέρες είναι μια αίσθηση αυτού. Και από πού προκύπτει αν όχι από την προδοσία πολιτικών και μιντιακών ηγετών που δεν έπαψαν ποτέ να μας εξαπατούν σε μια σειρά από θέματα καθοριστικά για την ευημερία των λαών; Όποια και αν είναι η περιοχή που ασχολήθηκε, οι κυβερνήσεις μας υποσχέθηκαν να «κάνουν περισσότερα με λιγότερα». Στην πραγματικότητα, το σχέδιο ήταν να ιδιωτικοποιηθούν όλα όσα ανήκαν ακόμη στον δημόσιο τομέα για να αξιοποιηθεί στο έπακρο, εις βάρος της κοινότητας. Ακόμη και οι πόλεμοι έχουν γίνει υπόθεση ιδιωτικοποιημένων πολιτοφυλακών. Οι τενόροι μας σημαδεύουν τις μεγαλειώδεις ομιλίες τους με ανθρωπιστικές πτώσεις φαντασίας, αλλά στην πραγματικότητα ξεπουλούν όλους τους τομείς της κοινωνίας στους πλειοδότες, με κάποιες μίζες με μεσολάβηση, εν παρόδω. Αυτές οι ευγενείς «αξίες» που τόσο συχνά προκαλούνται, είναι μόνο η οθόνη των άθλιων υπολογισμών τους. Στα μάτια τους, τίποτα δεν έχει άλλη αξία από αυτή των τραπεζικών λογαριασμών τους στον έναν ή τον άλλο φορολογικό παράδεισο. αλλά στην πραγματικότητα ξεπουλάνε όλους τους τομείς της κοινωνίας στους πλειοδότες, με κάποιες διαπραγματευόμενες μίζες στην πορεία. Αυτές οι ευγενείς «αξίες» που τόσο συχνά προκαλούνται, είναι μόνο η οθόνη των άθλιων υπολογισμών τους. Στα μάτια τους, τίποτα δεν έχει άλλη αξία από αυτή των τραπεζικών λογαριασμών τους στον έναν ή τον άλλο φορολογικό παράδεισο. αλλά στην πραγματικότητα ξεπουλάνε όλους τους τομείς της κοινωνίας στους πλειοδότες, με κάποιες διαπραγματευόμενες μίζες στην πορεία. Αυτές οι ευγενείς «αξίες» που τόσο συχνά προκαλούνται, είναι μόνο η οθόνη των άθλιων υπολογισμών τους. Στα μάτια τους, τίποτα δεν έχει άλλη αξία από αυτή των τραπεζικών λογαριασμών τους στον έναν ή τον άλλο φορολογικό παράδεισο.

Το να πιστεύει κανείς ή/και να πιστεύει ότι με αυτόν τον τρόπο, στο όνομα αυτών των καταπατημένων «αξιών», μπορεί κανείς να διαιωνίσει επ' αόριστον τόσες πολλές αδικίες στη διαχείριση των εθνικών ή/και διεθνών υποθέσεων είναι μια ψευδαίσθηση, ένα ψέμα, μια προδοσία. ημέρα ή άλλη θα πληρωθεί. Και όλα όσα βοηθούν να επιμείνουμε με αυτόν τον τρόπο τροφοδοτούν εντάσεις σαν αυτές που συσσωρεύονται και συμπυκνώνονται στο επίπεδο των τεκτονικών πλακών στον πυθμένα των ωκεανών: όταν η ενέργεια που συσσωρεύεται έτσι απελευθερώνεται, τα αποτελέσματα είναι ανάλογα. Επομένως, εάν είναι επείγον να επιβληθεί η κοινωνική ειρήνη στις κοινωνίες μας με μια δικαιότερη κατανομή του πλούτου, και εάν υπάρχει επείγουσα ανάγκη να επιβληθεί ειρήνη μεταξύ Ρωσίας και Ουκρανίας παύοντας να προμηθεύει τη τελευταία με μαζικές παραδόσεις νέων όπλων και αναγνωρίζοντας ότι το ΝΑΤΟ πλησιάζει συνεχώς τα ρωσικά σύνορα παρά τις υποσχέσεις του, είναι εξίσου σημαντικό να το επιβάλει στην Παλαιστίνη σταματώντας την αλόγιστη υποστήριξη στο ισραηλινό καθεστώς απαρτχάιντ, το οποίο δεν έχει πλέον καμία σχέση με τις «αξίες» για τις οποίες υπερηφανεύονται οι «δημοκρατίες» μας. στο εξής μεταμφιεσμένοι, με κίνδυνο αυτοκτονικής ανάφλεξης μιας εξαιρετικά ευαίσθητης περιοχής. που κανείς δεν θα έχει πια έλεγχο όταν οι ανταγωνιστικές δυνάμεις που υπάρχουν ενδίδουν στην πίεση. Η βιωσιμότητα της ζωής είναι θέμα ισορροπίας όπου όλα συγκρατούνται. Το να το ξεχάσεις οδηγεί στο χειρότερο. Η ρωσική κυβέρνηση έχει προειδοποιήσει εδώ και αρκετά χρόνια τη Δύση για τους κινδύνους με την Ουκρανία.

Έρευνα-Επιμέλεια Άγγελος-Ευάγγελος Φ. Γιαννόπουλος Γεωστρατηγικός και Γεωπολιτικός αναλυτής. Στο Mytilenepress δημοσιεύονται όλες οι απόψεις. Aπαγορεύεται η αναδημοσίευση χωρίς την έγκριση του Μpress. 

του Daniel Vanhove