Σε αντίδραση στην υιοθέτηση από το Ευρωπαϊκό Κοινοβούλιο ενός ψηφίσματος που χαρακτηρίζει τη Ρωσία ως «κράτος υποστηρικτής της τρομοκρατίας», ο εκπρόσωπος της ρωσικής διπλωματίας πρότεινε την ιδέα να αναγνωριστεί αυτό το όργανο ως «προαγωγός της αδυναμίας».
Η εκπρόσωπος του ρωσικού υπουργείου Εξωτερικών, Μαρία Ζαχάροβα, κατήγγειλε την ψήφιση του Ευρωπαϊκού Κοινοβουλίου στις 23 Νοεμβρίου υπέρ ενός κειμένου που χαρακτηρίζει τη Ρωσία ως «κράτος υποστηρικτής της τρομοκρατίας» στο πλαίσιο της ειδικής στρατιωτικής επιχείρησης στην Ουκρανία .
« Προτείνω να αναγνωριστεί το Ευρωπαϊκό Κοινοβούλιο ως υποστηρικτής της ανικανότητας », είπε η διπλωμάτης στο κανάλι της στο Telegram.
Χωρίς νομική αξία
Το εν λόγω κείμενο εγκρίθηκε στο Στρασβούργο με 494 ψήφους υπέρ (58 ψήφους κατά και 44 αποχές).
Τα ψηφίσματα του Ευρωπαϊκού Κοινοβουλίου δεν έχουν νομική αξία και φέρουν τον χαρακτήρα απλών συστάσεων. Ωστόσο, αξιοποιούνται ευρέως στα μέσα ενημέρωσης και το πολιτικό περιβάλλον της ΕΕ για την προώθηση και τη διάδοση απόψεων που κρίνονται απαραίτητες.
Σχετικά με τον Αντρέι Βλαντιμίροβιτς Κοζίρεφ, Υπουργό Εξωτερικών από το 1990 έως το 1996, αναφέρθηκε επίσης στη συνέντευξη με τη Μαρία Ζαχάροβα. Ήμουν σταθμευμένος στη Μόσχα εκείνη την εποχή.
Ο Πιερ Μορέλ, ο πρεσβευτής μας, που τον ήξερε καλά και τον έβλεπε συχνά, μου εκμυστηρεύτηκε μια μέρα ότι ήταν ο «αγαπημένος» του Μπόρις Γιέλτσιν. Ήταν ένας «καθαρός χυμός» απαρατσίκ, όπως ήταν σε θέση να παράγει το σοβιετικό σύστημα. Ειπώθηκε ότι ήταν το καθορισμένο δελφίνι (το έγραψα σε ένα άρθρο στην Revue de la Défense Nationale που δημοσιεύτηκε τον Οκτώβριο του 1997, με το ψευδώνυμο Claude Monier, κοινό για τους αξιωματικούς που ήταν τότε στο DRM).
Απομακρύνθηκε βάναυσα από την εξουσία, και μάλλον όχι για την εξωφρενική και έστω και λίγο γελοία αμερικανοφιλία του. Τότε, αυτός ο τροπισμός δεν συγκλόνισε κανέναν στη Ρωσία. Ήταν ο Evgueni Primakov, ο άνθρωπος-κλειδί στις ρωσικές υπηρεσίες ασφαλείας (KGB, SVR, FSB…), ένας αδιάφθορος άνδρας, ο οποίος στη συνέχεια πήγε να δει τον Yeltsin για να του πει ότι «υπήρχε πρόβλημα με τον Kozyrev». Στην πραγματικότητα, ένα μεγάλο δοχείο που κινδύνευε να προκαλέσει σκάνδαλο και να τον καταστήσει ακατάλληλο για τη συνέχιση των καθηκόντων του στην κυβέρνηση (θα παραμείνει ωστόσο βουλευτής του Μουρμάνσκ στη Δούμα).
Ο Γιέλτσιν βρισκόταν στην κατηφορική του πλαγιά, στο τέλος της εξυπνάδας του. Ήταν ντροπιασμένος. Ήταν απαραίτητο όχι μόνο να αντικατασταθεί ο Kozyrev ως υπουργός, αλλά και κυρίως ως ο προγραμματισμένος διάδοχος. Δεν εμπιστευόταν πραγματικά όλους τους πολιτικούς γύρω του για τους οποίους υποπτευόταν ότι ήταν έτοιμοι να τον αφήσουν κατά τη διάρκεια της απόπειρας πραξικοπήματος υπό την ηγεσία του Αντιπροέδρου, Στρατηγού Ρούτσκοι, τον Οκτώβριο του 1993. Ξεκίνησε διορίζοντας τον Primakov Υπουργό Εξωτερικών, που ο τελευταίος δεν είχε πραγματικά επιδιώξει, τότε πρωθυπουργός.
Για μια στιγμή, πίστεψε στη μοίρα του ως πολιτικός, αλλά έχοντας βάλει τις βάσεις για τις απαραίτητες πολιτικές μεταρρυθμίσεις που χρειαζόταν επειγόντως η χώρα και που θα έκαναν την πολιτική επιτυχία του διαδόχου του Γέλτσιν, αυτό του κέρδισε την εχθρότητα των σκληρών ολιγαρχών που λεηλατούσαν τη χώρα και έπρεπε να εγκαταλείψει αυτή την προοπτική. Έργο του τότε ήταν να βρει έναν αντικαταστάτη του Γέλτσιν ικανό να κάνει αυτή την απαραίτητη εξαγορά της χώρας. Φυσικά πήγε να το αναζητήσει στον μοναδικό κόσμο που γνώριζε καλά, και όχι πλέον στον πολιτικό κόσμο για τον οποίο δεν εμπιστευόταν, αυτόν των υπηρεσιών ασφαλείας.
Και έτσι βγήκε από το καπέλο: Βλαντιμίρ Πούτιν! Νεότεροι, πιο δαγκωτοί, ποτέ συμβιβασμένοι, αλλά εξίσου αποφασισμένοι.
Ο Πούτιν, επίσης, στα πρώτα του χρόνια, ήταν ένας άφθαρτος, αγνός και σκληρός. Έχτισε τη σταθερή και διαρκή δημοτικότητά του σε όλες τις τάξεις της ρωσικής κοινωνίας, σε όλες τις φατρίες της πολιτικής ζωής, βάζοντας τέλος στη λεηλασία της χώρας από τους ολιγάρχες και φυλακίζοντας όσους δεν κατάφεραν να δραπετεύσουν εγκαίρως στο εξωτερικό.
Όσοι πιστεύουν σήμερα ότι με τον πόλεμο στην Ουκρανία ο Πούτιν θα αποσταθεροποιηθεί γρήγορα εσωτερικά, καλό θα ήταν να το θυμούνται.
Κατά τα χρόνια του επικεφαλής του MID (Ρωσικό ΥΠΠ) ο Κοζίρεφ ταλαντευόταν συνεχώς μεταξύ ενός πεπεισμένου ανοίγματος προς τη Δύση, ενός εκδυτικισμού και της συνέχειας στην επιβεβαίωση μιας αυστηρά ανεξάρτητης ηγετικής ρωσικής δύναμης, το μεγάλο χάσμα έγινε γρήγορα μη βιώσιμο. Αυτή τη στιγμή βρίσκεται στις Ηνωμένες Πολιτείες από όπου εκτοξεύει κόκκινες μπάλες στον Πούτιν. Τελικά διάλεξε την πλευρά του. Στο τέλος αυτού του πολέμου στην Ουκρανία που προκάλεσαν, ονειρεύονται οι Αμερικανοί να εκραγούν πολιτικά τη Ρωσία και να βάλουν έναν δικό τους άνθρωπο επικεφαλής της; Όπως έκαναν στο Κίεβο; Οι πιθανότητες είναι ότι το ψέμα τους θα είναι τότε ο Αντρέι Βλαντιμίροβιτς Κοζίρεφ. Αν φτάσουν εκεί.
Έρευνα-Επιμέλεια Άγγελος-Ευάγγελος Φ. Γιαννόπουλος Γεωστρατηγικός και Γεωπολιτικός αναλυτής
πηγή: Sputnik Αφρική
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου