Επιδιώκω σε αυτό το δοκίμιο να κάνω μια επισκόπηση της κατάστασης, ωμή, απλουστευμένη, μια επισκόπηση της ιστορικής κατάστασης.
Καμία λογοτεχνική φιλοδοξία, καμία αναζήτηση κομψότητας, σε αυτό το δοκίμιο, κανένας άλλος στόχος από αυτόν της σχεδίασης περιγραμμάτων, αρμών που φαίνονται από πολύ ψηλά.
Η ιστορία είναι σε κίνηση. Στην κίνηση από συστημική άποψη εσωτερική προς τις διάφορες χώρες και εξωτερικές στις μεταξύ τους σχέσεις. Τα εσωτερικά συστήματα κινούνται, συντρίβονται σαν να έχουν φτάσει στα όριά τους. το μεγάλο παγκόσμιο σύστημα μετά από μια φάση συνεργασίας διαλύεται, διασπάται, κυριαρχείται ξανά από τον ανταγωνισμό και την αντιπαράθεση. Η δυτική δημόσια επικοινωνία έχει χτίσει έναν φανταστικό κόσμο φτιαγμένο από μυθιστορήματα όπως τα ανθρώπινα δικαιώματα, η δημοκρατία, η αλληλεγγύη, ο γουόκισμός κ.λπ. Αυτό το μυθιστόρημα είναι για εσωτερική χρήση, έχει σκοπό να κρατήσει τους ανθρώπους ήσυχους. Να πιστέψουν ότι όλοι είναι όμορφοι, ότι όλοι είναι ωραίοι, ότι όλοι θέλουν το καλό όλων. Είναι για εσωτερική χρήση προκειμένου να διατηρηθεί η υπάρχουσα κοινωνική τάξη πραγμάτων που βασίζεται στην κυριαρχία. Χάρη σε αυτές τις ομιλίες είναι η άρνηση των ανταγωνισμών, η εξευτελισμός, η θηλυκοποίηση των πολιτών ώστε να μην χρησιμοποιούν την ομαδική ή ταξική τους δύναμη για να βάλουν τέλος στην κυριαρχία. Οι αξίες που διδάσκονται και διαδίδονται με αυτόν τον τρόπο είναι για εσωτερική χρήση, είναι θέμα επιβολής αυτών των αξιών για να εξουδετερωθούν οι εξεγέρσεις. Αυτό είναι συμπληρωματικό σε μια ιδεολογία διαλόγου, που έχει δημιουργηθεί ως διαδικασία επίλυσης συγκρούσεων. στημένο διάλογο φυσικά αφού είναι πάντα οι κυρίαρχοι που έχουν τον τελευταίο λόγο στο όνομα της τεχνογνωσίας τους και της ικανότητάς τους στη διακυβέρνηση.
Η δυτική επικοινωνία είναι τμηματοποιημένη, πράγμα που σημαίνει ότι από τη μια πλευρά υπάρχει το ευρύ κοινό-στόχος, οι αγρότες και από την άλλη ο στόχος της κάστας, της υπερταξικής, εσωτερικής και εξωτερικής ελίτ. Η επικοινωνία των ελίτ και που προορίζεται για τις ελίτ είναι, χωρίς ασάφεια, μια πολεμική επικοινωνία, αναγγέλλει ξεκάθαρα το χρώμα ενός κόσμου χωρίς οίκτο, ανταγωνισμού για τη ζωή, για τη θέση και την υπεροχή. Αναγνωρίζει τη νομιμότητα της εσωτερικής και εξωτερικής βίας, υπό την προϋπόθεση βέβαια ότι αυτή η βία είναι μονοπωλιακή και μονοπωλιακή. Δεν είναι μια επικοινωνία αλληλεγγύης, συνεργασίας, όχι είναι μια επικοινωνία άγριας, δυαδικής αντιπαλότητας: αυτοί ή εμείς.
Επομένως, η Δύση έχει δύο αρχές, μια για εσωτερική χρήση που κάνει πρόβατα και την άλλη για ελιτίστικη χρήση που φτιάχνει λύκους. Η εφαρμογή ελιτιστικών αξιών οδηγεί στην εκμετάλλευση των προβάτων και στην αναγκαιότητα του πολέμου. Ή κυριαρχούμε ή κυριαρχούμαστε. υπάρχουν μόνο δύο στρατόπεδα, το κυρίαρχο και το κυριαρχούμενο. Το παγκόσμιο παιχνίδι είναι μηδενικό άθροισμα. όποιος θέλει να παίξει τον άγγελο παίζει το θηρίο. Είναι ο Πελοποννησιακός Πόλεμος του Θουκυδίδη, ο πόλεμος που αναγκαστικά αντιπαραθέτει τη νέα ανερχόμενη δύναμη στην παλιά φθίνουσα δύναμη. Δεν υπάρχει θέση σε ένα σύστημα για δύο αυτοκράτορες, δεν υπάρχουν ποτέ δύο κροκόδειλοι στο ίδιο τέλμα. Ζούμε σε αυτό το πλαίσιο του μελλοντικού Πελοποννησιακού Πολέμου.
Οι Κινέζοι ανακοίνωσαν το χρώμα και επιβεβαίωσαν πριν από λίγα χρόνια τη σχεδόν φυσική τους βούληση, κατά τη σειρά των πραγμάτων, να γίνουν η αυτοκρατορική δύναμη και η Αμερική θεώρησε σωστά, ότι δεν έπρεπε και ότι έπρεπε να του αντιταχθεί. Αποφάσισαν να επωφεληθούν από την ενδιάμεση περίοδο της μετάβασης στην κινεζική κυριαρχία είτε για να καθυστερήσουν την άνοδο της Κίνας στην εξουσία είτε για να την εξοντώσουν ως αντίπαλη δύναμη.
Εξ ου και η αμερικανική επιθυμία να εκδυτικοποιήσουν την Κίνα, να την κάνουμε να υιοθετήσει τις αξίες μας, να την ενθαρρύνουμε, όπως λένε, να εκδημοκρατίσει/φιλελευθερώσει. Αυτό λειτούργησε μέχρι το 2017 όταν, κάτω από τα χτυπήματα της κρίσης, έγινε σαφές ότι η Κίνα εκμεταλλευόταν αυτή τη στρατηγική εκδυτικοποίησης χωρίς να αποδεχτεί το αντίστοιχο, δηλαδή τον κοινωνικό και πολιτικό μετασχηματισμό της. Η Κίνα έπαψε τότε να θεωρείται ως ένας συγκλίνοντας εταίρος για να γίνει ένας αποκλίνων αντίπαλος.
Είμαστε στην ιστορία. Ανεξάρτητα από το αμερικανικό ντύσιμο ή τους ισχυρισμούς της Κίνας που απορρίπτουν τις δυτικές αναλύσεις, το κίνημα των αποκαλυπτικών ανταγωνισμών έχει ξεκινήσει και επιταχύνεται.
Η Κίνα ισχυρίζεται ότι μπορούμε να συνεργαστούμε, να ζήσουμε μαζί, ενώ είμαστε διαφορετικοί με την προϋπόθεση φυσικά να μην εμποδίσουμε την ανάπτυξή της και ότι όλοι θα είναι νικητές. Το παιχνίδι, λέει, δεν είναι μηδενικό, όλοι επωφελούνται από αυτή τη συνεργασία. Αυτή είναι η αρχή του παιχνιδιού win-win. Οι Δυτικοί σίγουρα έχουν δίκιο που δεν το πιστεύουν και εντοπίζουν στις αποφάσεις των Κινέζων ηγετών επιβεβαίωση της προετοιμασίας για μελλοντικές αντιπαραθέσεις. Οι Δυτικοί θέλουν να διατηρήσουν το δικαίωμά τους στην άνιση μεταβίβαση, το δικαίωμά τους να επιβάλλουν παγκόσμιο πλεόνασμα, στην ιμπεριαλιστική εκμετάλλευση των χωρών του Νότου, στον έλεγχο των διεθνών κανόνων και θεσμών. Η Ρωσία βρίσκεται στο γεωγραφικό κέντρο της ζώνης σύγκρουσης.
Η Ευρασία είχε αναγνωριστεί εδώ και πολύ καιρό ως τέτοια. Τι κάνει τον έλεγχο της Ευρασίας καθοριστικό στη μελλοντική παγκόσμια σύγκρουση. Το ερώτημα δεν είναι αν αυτοί που το πιστεύουν αυτό το πιστεύουν σωστά ή όχι, αρκεί να ξέρουμε ότι το πιστεύουν. Πιστεύεται από τους στρατηγούς ότι ο γεωπολιτικός ρόλος αυτής της περιοχής του κόσμου είναι κεντρικός, ότι είναι άξονας και μοχλός. Το πιο σημαντικό είναι ότι οι πρωταγωνιστές μελλοντικών συγκρούσεων το πιστεύουν. Σε αυτή την προοπτική οι Αμερικανοί/Αγγλοσάξονες θέλουν να ελέγξουν την κεντρική ζώνη, τις πρώτες ύλες της, τους πόρους της, και γι' αυτό θεωρούν ότι είναι απαραίτητο να διαλύσουν τη Ρωσία, να την υποτελίσουν. Φρόντισαν λοιπόν να κάνουν τη Ρωσία εχθρό από την αποτυχημένη προσάρτηση της δεκαετίας του 90. Δαιμονοποίησαν τη Ρωσία για να μπορέσουν, με όλη τη συνείδηση της κοινής γνώμης τους, να την αποικίσουν. Η τακτική απέναντι στη Ρωσία στοχεύει να την εκμεταλλευτεί, να τη λεηλατήσει, να την ενσωματώσει στον χρηματοπιστωτικό καπιταλιστικό χώρο για να την ενισχύσει και τελικά να περικυκλώσει την Κίνα. Απλοποιώ, αλλά αυτό είναι βασικά το σχέδιο.
Πρέπει να σπάσουμε το ρωσικό έθνος, να το αναγκάσουμε να απελευθερωθεί, να βουρκώσει, δηλαδή να διχάσει, να αποδυναμώσει. Πρέπει να αναλάβουμε τον άμεσο πολιτικό έλεγχο μέσω μιας κυβέρνησης-μαριονέτας και τον έμμεσο κοινωνικό έλεγχο μέσω του εκδυτικισμού.
Ως εκ τούτου, είναι απαραίτητο να αναλάβουμε τον έμμεσο έλεγχό του, κάτι σαν τον τρόπο με τον οποίο ελήφθη ο έλεγχος της Ευρώπης. Με πολύπλευρη ήπια δύναμη και αποπλάνηση. Οι Ρώσοι μπήκαν στον πειρασμό για κάποιο διάστημα να παίξουν το αμερικανικό παγκόσμιο παιχνίδι, αλλά οι συνθήκες που έθεσαν η αμερικανική και βρετανική καπιταλιστική ελίτ ήταν τόσο εξωφρενικές – λεηλασία, υποταγή – που δημιουργήθηκε μια αυταρχική κυβέρνηση που πήρε την αντίθετη πορεία. Έφτασε πιο κοντά στην Κίνα χάρη στον πολλαπλασιασμό της κυνικής αδεξιότητας των Δυτικών. Παρά και δυνάμει της προηγούμενης σπείρας, ο αγγλοσαξονικός συνασπισμός παγίδευσε τη Ρωσία σε έναν αδελφοκτόνο πόλεμο που υποτίθεται ότι θα την αποδυναμώσει και θα ανατρέψει το αντιστασιακό της καθεστώς.
Είμαστε εκεί. Δεδομένου ότι ο μόνος τρόπος για να επιβιώσει σε αυτή την ιστορικά καθοδική φάση του χρηματιστικοποιημένου καπιταλισμού είναι να υποβάλει την Ευρασία σε βαλκανοποιημένη εκμετάλλευση – New World 2.0 – η Ρωσία βρίσκεται για άλλη μια φορά εμπλεκόμενη στον μεγάλο αγώνα της ζωής της. Δεν είναι υπερβολή να συγκρίνουμε αυτόν τον αγώνα ζωής και θανάτου με αυτόν της δεκαετίας του 1920 και στη συνέχεια με αυτόν της δεκαετίας του 1940. Αυτός ο αγώνας μπορεί να τελειώσει μόνο με δύο τρόπους.
Δεν υπάρχει διαπραγμάτευση για έξοδο από την Ιστορία.
πηγή: Bruno Bertez
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου