222%20(1)%20(1)%20(1)%20(1).jpg)
Στην σημερινή εργασία γεωπολιτικής Θεολογίας και Γεωπολιτικού εθνικισμού θα δούμε το ανερχόμενο κίνημα των αναθεωρητών της Παλαιάς Διαθήκης.
Γράφει ο Άγγελος-Ευάγγελος Φ. Γιαννόπουλος Γεωστρατηγικός αναλυτής και αρχισυντάκτης του Mytilenepress. Contact : survivroellas@gmail.com-
Πάγια προσωπική μου αρχή είναι ότι όλα τα έθνη έχουν το δικαίωμα να έχουν τις δικές τους πολιτικές-οικονομικές, θρησκευτικές και γεωπολιτικές πεποιθήσεις, με την προϋπόθεση να μην τις επιβάλουν με πλάγιους τρόπους είτε δια της βίας σε λαούς και ανθρώπους που δεν συμφωνούν. Αναφέρομαι πάντοτε στους Φοίνικες που από μονοθεϊστές της Παλαιάς Διαθήκης έγιναν ένθερμοι υποστηρικτές του Διονυσιακού πολιτισμού. Απαγορεύεται η αναδημοσίευση χωρίς την έγγραφη έγκριση του συγγραφέα.
ΙΒΑΝ : GR 1502635980000240200012759-ΑΡΙΘΜΟΣ ΛΟΓΑΡΙΑΣΜΟΥ 0026.3598.24.0200012759 ΕUROBANK Η ΜΕ ΤΗΛΕΦΩΝΙΚΗ-ΑΠΛΗ ΤΑΧΥΔΡΟΜΙΚΗ ΕΠΙΤΑΓΗ ΕΥΑΓΓΕΛΟΣ ΓΙΑΝΝΟΠΟΥΛΟΣ. EΠΙΚΟΙΝΩΝΙΑ : SURVIVORELLAS@GMAIL.COM KAI 6945294197. ΓΙΑ ΝΑ ΜΗΝ ΔΙΑΚΟΨΕΙ ΟΡΙΣΤΙΚΑ ΤΟ ΠΕΡΙΟΔΙΚΟ ΕΙΔΙΚΟΥ ΣΚΟΠΟΥ ΤΗΝ ΛΕΙΤΟΥΡΓΙΑ ΤΟΥ.
Σας ενημερώνω ότι το Mytilenepress λειτουργεί κάτω από τις πιο αντίξοες συνθήκες που έχει βρεθεί ποτέ συνάνθρωπος μας. Οι αιτίες είναι γνωστές και τα ατράνταχτα στοιχεία αναρτημένα στην προσωπική μου ιστοσελίδα και σε άλλες ιστοσελίδες. Οι παράγοντες του Διονυσιακού πολιτισμού εδώ και δεκαετίες επιχειρούν την ηθική-κοινωνική, οικονομική, βιολογική μου εξόντωση για να σταματήσω το λειτούργημα που επιτελώ. Εάν κλείσει το ηλεκτρονικό περιοδικό ειδικού σκοπού η ζημιά θα είναι τεράστια για το έθνος και όχι για το Mpress. Σας καλώ να διαβάσετε προσεκτικά ολόκληρη την εργασία που ακολουθεί. Κλικ επάνω στο κόκκινο πλαίσιο.
ΕΠΙΣΗΜΑΝΣΗ ΑΝ ΕΧΟΥΝ ΑΠΟΜΕΙΝΕΙ ΑΝΘΡΩΠΟΙ ΜΕ ΗΘΙΚΗ-ΠΑΙΔΕΙΑ ΚΑΙ ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΗ ΑΞΙΟΠΡΠΕΕΙΑ ΤΟΥΣ ΚΑΛΩ ΝΑ ΥΠΟΣΤΗΡΙΞΟΥΝ ΤΟ ΗΛΕΚΤΡΟΝΙΚΟ ΠΕΡΙΟΔΙΚΟ ΓΕΩΠΟΛΙΤΙΚΗΣ-ΠΑΙΔΕΙΑΣ ΚΑΙ ΕΠΙΒΙΩΣΗΣ ΑΠΟ ΤΟΝ ΥΒΡΙΔΙΚΟ ΠΟΛΕΜΟ MYTILENEPRESS. ΤΟ ΠΕΡΙΟΔΙΚΟ ΕΙΝΑΙ ΣΤΗΝ ΠΙΟ ΕΥΑΙΣΘΗΤΗ ΠΕΡΙΟΧΗ ΤΗΣ ΕΛΛΑΔΑΣ ΚΑΙ ΠΡΕΠΕΙ ΝΑ ΣΥΝΕΧΙΣΕΙ ΓΙΑ ΛΟΓΟΥΣ ΕΘΝΙΚΗΣ ΕΠΙΒΙΩΣΗΣ.
Επίσης θα εξετάσω για πολλοστή φορά από το 2008 την γεωπολιτική θεολογία του Ισραήλ, ως δημιουργός σε παγκόσμιο επίπεδο των επιστημονικών κλάδων του Γεωπολιτικού Εθνικισμού και της Γεωπολιτικής Θεολογίας. Για τους νέους αναγνώστες να ενημερώσω ότι έχω κάνει μερικές χιλιάδες επιστημονικές εργασίες για τον Ελληνικό-Γεωπολιτικό εθνικισμό και την Ελληνική-Χριστιανική Γεωπολιτική Θεολογία.
https://mytilenepress.
ΧΡΗΣΤΟΣ Α. ΣΑΡΖΕΤΑΚΗΣ. https://mytilenepress.
Οι αρχαίοι Σιωνιστές ως γνήσιοι συνεχιστές των παραδόσεων τους ήταν Διονυσιαστές και πίστευαν στον θεό Savazio, για αυτό έφεραν την Ολύμπια θρησκεία στην Ελλάδα
Στην Ελληνική μυθολογία-ιστορία με το όνομα Σαβάζιος είναι γνωστή μία αρχαία θεότητα. Ετυμολογικά το δεύτερο συνθετικό του ονόματος (-ζιος) προέρχεται από την ρίζα Dyeus. Aπό εκεί βγαίνουν και οι λέξεις Δίας και θεός, (Λατινικά deus). Στην κλασική Ελλάδα τον ονόμασαν Διόνυσο. Ο "θεός" Σαβάζιος είναι ο Διόνυσος (Λεξικό Σούδα). Ο Σαβάζιος αποτελεί τον βασικότερο και σημαντικότερο "θεό" του Ιουδαϊκού έθνους.
Ο βιογράφος, φιλόσοφος, ιστορικός, θεουργός και αρχιερέας του μαντείου των Δελφών Πλούταρχος γράφει στα Συμποσιακά του (ΙV 6) ,ότι οι Εβραίοι λάτρευαν τον Διόνυσο, και ότι η ημέρα των Σαββάτων ήταν εορτή του Σαβαζίου !!! Ένας μύστης αναφέρει την πραγματική θρησκεία των Ισραηλιτών. Διαβάστε σχετικά το αρχαίο κείμενο των Συμποσιακών. (1) O Φρυγικός Savazios είναι ο "θεός" των αχαλίνωτων ερωτικών οργίων-σεξουαλική μαγεία και των καταστροφών. Για αυτό μοιραζόταν την διοίκηση του Φοινικικού μαντείου των Δελφών με τον έτερο "θεό" των καταστροφών, τον Ιουδαϊκής καταγωγής Απόλλων.
Το πιο λεπτό σημείο σχετικά με την επιστημονική σύγχυση που επικρατεί την σημερινή εποχή, είναι ότι σκόπιμα η από έλλειψη γνώσεων κάποιοι παρερμηνεύουν είτε δεν γνωρίζουν ότι τα αρχαία χρόνια ένα τμήμα από τους Φοίνικες-Σημίτες, εγκατέλειψαν τον αληθινό Θεό της Παλαιάς Διαθήκης, τους προφήτες και έγιναν πιστοί του Διονυσιακού πολιτισμού. Από τότε άλλαξε οριστικά η παγκόσμια ιστορία. Αυτό είναι που αγνοούν οι περισσότεροι και για αυτό συγχέουν τον Θεό του Χριστιανισμού, τον αγαθό Θεό-Δημιουργό του Αριστοκλέους με τον καταστροιφικό Savazio-Διόνυσο.
Αποτελεί ιστορικό γεγονός ότι κανένα άλλο έθνος δεν επέδειξε τόσο μεγάλη πίστη, ζήλο και αφοσίωση στους θεούς της Διονυσιακής κουλτούρας πλην του Φοινικικού-Ιουδαϊκού έθνους. Οι Ιουδαίοι μυήθηκαν στην Διονυσιακή πίστη-κουλτούρα από τους Αιγύπτιους και εν συνεχεία από τους Βαβυλώνιους. Από την ημέρα που ασπάστηκαν οι Ισραηλίτες ως "Θεό" τον Savazio-Διόνυσο η Διαθήκη με τον Θεό παραβιάστηκε. Ο Αγαθός-Θεός Δημιουργός του Αριστοκλέους σταυρώθηκε και αναστήθηκε για όλους τους ανθρώπους και όλα τα έθνη, δεν ανήκει αποκλειστικά σε κανένα έθνος.
ΤΟ ΣΥΓΧΡΟΝΟ ΠΑΓΚΟΣΜΙΟ ΚΙΝΗΜΑ ΤΩΝ ΑΝΑΘΕΩΡΗΤΩΝ ΤΗΣ ΠΑΛΑΙΑΣ ΔΙΑΘΗΚΗΣ.
Οι Σιωνιστές δηλώνουν επανειλημμένα ότι η Βίβλος τους προστάζει να υποστηρίζουν το Ισραήλ και να εφαρμόζουν τους νόμους του θεού. 'Ένας από τους ιερείς που προσκλήθηκαν στην Ιερουσαλήμ δήλωσε ότι το Ισραήλ αποτελεί απόδειξη της ύπαρξης του Θεού !!!
Οι αναθεωρητές της βίβλου αντιδρούν στο δόγμα ότι ο Θεός προτιμά ορισμένους ανθρώπους με βάση το έθνος και το DNA τους. Η Παλαιά Διαθήκη αναφέρει ότι ο Θεός επέλεξε την γενεαλογία του Ιακώβ για να σώσει τον κόσμο. Αυτό είναι όλο το πρόβλημα με τον Σιωνισμό. Και αυτός είναι ένας από τους βασικούς λόγους την σημερινή εποχή για τον οποίο πολλοί απομακρύνονται από τον Χριστιανισμό.
Οι άνθρωποι αυτοί απορρίπτουν την πεποίθηση ότι οι Εβραίοι (Ιουδαίοι-Ισραηλίτες) επιλέχθηκαν από τον Θεό να εξουσιάζουν την ανθρωπότητα. Το σημερινό Κράτος του Ισραήλ θεωρείται ναζιστικό μετά την γενοκτονία στην Παλαιστίνη και τους επί σειρά ετών βομβαρδισμούς στην Συρία. Σύμφωνα με ξένους συναδέλφους οι κυβερνήσεις είναι μαφιόζικες, τρομοκρατικές και εγκληματικές οργάνώσεις. Το Ισραήλ χρησιμοποιεί την βιβλική του ιστορία για να δικαιολογήσει την ύπαρξή του αλλά και την περιφρόνησή του για το διεθνές δίκαιο.
Είναι υψίστης γεωπολιτικής σημασίας η αμφισβήτηση για ένα τμήμα των γραφών το οποίο απεικονίζει τους Εβραίους ως τον εκλεκτό έθνος του Θεού και παράλληλα αιώνια θύματα των Ισραηλινών τα άλλα έθνη προκαλεί αντιδράσεις παγκοσμίως. Για αυτό κάποιοι στο εξωτερικό ονομάζουν βιβλικό αναθεωρητισμό την κίνηση τους ενάντια στον Σιωνισμό. Διατυπώνεται το δόγμα ότι δεν πρέπει να υπονομευτούν τα θεμέλια του Χριστιανισμού αλλά του Σιωνισμού και των ναζιστικών δογμάτων του. Ο βιβλικός αναθεωρητισμός είναι απαραίτητος για την σωτηρία του κόσμου πιστεύουν τα μέλη της κίνησης αυτής. Όμως όπως θα διαπιστώσετε υποστηρίζουν αρκετά Διονυσιακά αξιώματα.
Το Ισραήλ είναι ένα τέρας που μπορεί να νικηθεί μόνο στην απόλυτη πηγή της γεωπολιτικής του δύναμής που είναι βιβλική αφήγηση σχετικά με την ανωτερότητα του ως έθνος έναντι των άλλων εθνών. Ο Σιωνισμός υποστηρίζει αυτή την βιβλική αφήγηση. Ο Χριστιανισμός είναι επομένως μέρος του προβλήματος και όχι η λύση εκτιμούν οι καθηγητές-ιστορικοί τις κίνησης του βιβλικού αναθεωρητισμού.
Σε βιβλία, άρθρα και ομιλίες ισχυρίζονται ότι δεν χρειάζεται ο δυτικός κόσμος τον Χριστιανισμό και θα ήταν καλύτερα να επιστρέψει στις ελληνοχριστιανικές πηγές της ιδιοφυΐας, όπως έγινε κατά την Αναγέννηση. Αυτή η κληρονομιά περιέχει όλα όσα χρειάζεται η ανθρωπότητα από άποψη πνευματικών πόρων και θρησκευτικών εργαλείων !!! Εν τούτοις διαφεύγει σκόπιμα η μη στους εμπνευστές αυτών των θεωριών ότι ο Αριστόκλειος πολιτισμός δεν ήταν από μόνος του αρκετός για να γίνουν οι Έλληνες κοσμοκράτορες. Για αυτό έπρεπε να περάσουν μερικοί αιώνες για να ενωθεί με τον Χριστιανισμό, ώστε να αναλάβουν οι Έλληνες την διοίκηση του Imperium Romanum. Είναι προφανές ότι τα αξιώματα ου προτάσουν ότι είναι Διονυσιακά.
Οι υποστηρικτές του διαφωτισμού και του βιβλικού αναθεωρητισμού αναφέρουν ότι υπό τον Θεοδόσιο Α και τους γιους του, ο Χριστιανισμός έγινε η επίσημη "υποχρεωτική" θρησκεία της Ρωμαϊκής Αυτοκρατορίας και όλες οι παραδοσιακές λατρείες απαγορεύτηκαν, οι ναοί τους απαλλοτριώθηκαν ή καταστράφηκαν, μόνο μία μη χριστιανική θρησκεία παρέμεινε νόμιμη. Αυτή ήταν ο Ιουδαϊσμός, η θρησκεία που θεωρήθηκε υπεύθυνη για τον θάνατο του Χριστού. Ένα παράξενο και παράδοξο! Ο Αυγουστίνος το δικαιολόγησε με την «θεωρία του λαού-μάρτυρα». Οι Εβραίοι που τον σκότωσαν και αρνήθηκαν να πιστέψουν σε αυτόν διασκορπίστηκαν σε όλο τον κόσμο και για αυτό, με την μαρτυρία των δικών τους Γραφών, μαρτυρούν για εμάς ότι δεν επινοήσαμε εμείς τις προφητείες σχετικά με τον Χριστό.
Για να δώσουν αυτή την μαρτυρία, η οποία παρέχεται από την κατοχή και τη διατήρηση αυτών των βιβλίων, είναι οι ίδιοι διασκορπισμένοι σε όλα τα έθνη, όπου εξαπλώνεται η Χριστιανική Εκκλησία. Όπως ο Κάιν που δολοφόνησε τον αδελφό του Άβελ, αναφέρει ο Αυγουστίνος. Οι Εβραίοι βρίσκονται υπό την προστασία του Θεού, ο οποίος υπόσχεται εκδίκηση για τους δολοφόνους. «Η συνεχής διατήρηση των Εβραίων θα αποτελεί απόδειξη για τους πιστούς Χριστιανούς της υποταγής που αξίζουν σε εκείνους που, μέσα στην υπερηφάνεια του βασιλείου τους, θανάτωσαν τον Κύριο».
Η «θεωρία της μαρτυρίας» του Αυγουστίνου είναι περίπλοκη. Ο ισχυρισμός ότι οι Εβραϊκές Γραφές μαρτυρούν την αλήθεια του Χριστιανισμού είναι αμφισβητήσιμος αλλά κατανοητός σύμφωνα με τους αναθεωρητές. Εν τούτοις απορούν πώς η επιμονή του εβραϊκού λαού μαρτυρεί την χριστιανική αλήθεια, όταν ο εβραϊκός λαός απορρίπτει αυτήν την αλήθεια με βάση τις Γραφές του;
Δεν θα ήταν η εξαφάνιση των Εβραίων ως έθνους καλύτερη απόδειξη ότι ο Θεός μετέφερε την πρόνοιά του στο «Νέο Ισραήλ»; Είναι σημαντικό να κατανοήσουμε ότι ο Αυγουστίνος ήταν σοφιστής στην εκπαίδευση. Αυτό που κάνει εδώ είναι να αποκρύπτει την προφανή αντίθετη πραγματικότητα. Ο Χριστιανισμός είναι αυτός που μαρτυρά τον υπερβολικό ισχυρισμό των Εβραίων ότι έχουν επιλεγεί από τον Θεό ως το όργανο της σωτηρίας του κόσμου. Κανένας μορφωμένος Ρωμαίος δεν είχε πάρει ποτέ στα σοβαρά αυτόν τον ισχυρισμό πριν ο Χριστιανισμός τον εγκρίνει. Το ότι οι Εβραίοι, απλώς και μόνο με την ύπαρξή τους, μαρτυρούν την αλήθεια του Χριστιανισμού είναι ένας αμφισβητήσιμος ισχυρισμός.
Το ότι οι Χριστιανοί μαρτυρούν την αλήθεια του βιβλικού Ιουδαϊσμού είναι κάτι παραπάνω από αδιαμφισβήτητο αναφέρουν οι αναθεωρητές. Είναι μια προϋπόθεση του Χριστιανισμού σε όλα τα δόγματα. Χριστός σημαίνει Μεσσίας και προϋποθέτει τον ιδιαίτερο ρόλο του Ισραήλ στην θεία οικονομία. Ενώ οι Εβραίοι λένε στους Χριστιανούς ότι κάνουν λάθος, οι Χριστιανοί λένε στους Εβραίους ότι είχαν δίκιο. Αυτά πιστεύουν οι αναθεωρητές της Παλαιάς Διαθήκης.
Ο εβραϊκός λαός συνέχισε την ύπαρξή του ως έθνος διασκορπισμένο σε όλο το Imperium Romanum, εν μέσω χριστιανικής εχθρότητας αλλά υπό την προστασία της Ρωμαϊκής εξουσίας, σε σχετική απομόνωση από τις χριστιανικές κοινωνίες. Υπό αυτό το καθεστώς, ο πληθυσμός του Ισραήλ γνώρισε έναν από τους πιο αξιοσημείωτους ρυθμούς ανάπτυξης στην Ευρώπη. Νόμοι που απαγόρευαν στους Χριστιανούς να παντρεύονται Εβραίους ή ακόμα και να τρώνε στο τραπέζι τους (Σύνοδος της Ελβίρα στις αρχές του 4ου αιώνα ) ενίσχυσαν την εβραϊκή ταυτότητα και εθνική συνοχή, καθώς η ενδογαμία και η τελετουργική καθαρότητα είναι οι σημαντικότερες εντολές της Τορά.
Οι Εβραίοι εναντίον της Ρώμης.
Σε ένα βίντεο ο Νετανιάχου εμφανίζεται να απαντά με ύφος όταν ρωτήθηκε ποιο βιβλίο διαβάζει αυτή την εποχή. Ο Ισραηλινός πρωθυπουργός απάντησε ότι διαβάζει το * Εβραίοι εναντίον Ρώμης* του Μπάρι Στράους . Όταν ρωτήθηκε γιατί επέλεξε αυτό το βιβλίο απάντησε: «Λοιπόν, χάσαμε αυτή τη μάχη, νομίζω ότι πρέπει να κερδίσουμε την επόμενη».
Αυτό το σχόλιο δείχνει πολλά για την σχέση του Ισραήλ με την αρχαία ιστορία. Δεν είναι η πρώτη φορά που ο Νετανιάχου δείχνει ότι βλέπει την σύγχρονη ισραηλινή εποχή μέσα από το πρίσμα της αρχαίας Εβραϊκής ιστορίας. Το έχει κάνει όταν απευθύνεται σε Ισραηλινούς (για παράδειγμα, όταν αναφέρθηκε στους κατοίκους της Γάζας ως Αμαλήκ Οκτώβριος 2023) καθώς και σε Εθνικούς όταν συνέκρινε τον Τραμπ με τον Κύρο επειδή αναγνώρισε την Ιερουσαλήμ ως πρωτεύουσα του Ισραήλ τον Μάρτιο του 2018). Δεν πρόκειται απλώς για ρητορική. Σιωνιστές όπως ο Νετανιάχου είναι πραγματικά εμμονικοί με αυτό που πιστεύουν ότι συνέβη στο αρχαίο Ισραήλ πριν από χιλιάδες χρόνια στους αγώνες του ενάντια σε διάφορες αυτοκρατορίες.
Αυτή η εμμονή έχει διαποτίσει όλους τους Σιωνιστές από τον Δαυίδ Μπεν-Γκουριόν, ο οποίος άλλαξε το όνομά του από Grün το όνομα ενός Εβραίου στρατηγού που πολεμούσε τους Ρωμαίους. Ο Νταν Κούρζμαν γράφει στην βιογραφία του, Προφήτης της Φωτιάς: «Ο Μπεν-Γκουριόν ήταν με τη σύγχρονη έννοια του όρου ο Μωυσής, ο Ιησούς του Ναυή, ο Ησαΐας». Σύμφωνα με τον ίδιο, η αναγέννηση του Ισραήλ το 1948 ήταν συγκρίσιμη με την Έξοδο από την Αίγυπτο, με την κατάκτηση της γης από τον Ιησού του Ναυή, με την Εξέγερση των Μακκαβαίων.
Ο Μπεν Γκουριόν δεν ήταν καθόλου θρησκευόμενος, αλλά ήταν βαθιά βιβλικός. Οι πόλεμοι μεταξύ των Εβραίων και της Ρώμης που συζητά ο Barry Strauss στο έργο του ο Εβραϊκός Πόλεμος του 66-74, η Εξέγερση της Διασποράς του 116-117 και η Εξέγερση του Bar Kokhba του 132-136) έλαβαν χώρα μετά τους βιβλικούς χρόνους. Όμως έχουν την ίδια σημασία στο μυαλό των Σιωνιστών. Η πεντάτομη Ιστορία των Εβραίων του Heinrich Graetz, που εκδόθηκε στην Γερμανική γλώσσα μεταξύ 1853 και 1891, ξεκινώντας με τον τέταρτο τόμο που αφιερώθηκε στην περίοδο μετά την καταστροφή της Ιερουσαλήμ, είχε σημαντική επιρροή στην εμφάνιση του σιωνιστικού κινήματος. Ο σιωνισμός έχει τις ρίζες του στην ιστορία, ή πιο συγκεκριμένα στις ιστορικές μνήμες, η οποία κατέχει μια περίοπτη θέση στον γεωπολιτικό Σιωνισμό-εθνικισμό.
«Πουθενά αλλού εκτός από το Ισραήλ η εντολή να θυμόμαστε την ιστορία δεν γίνεται αισθητή ως θρησκευτική επιταγή για έναν ολόκληρο λαό», έγραψε ο Yosef Hayim Yerushalmi στο Zakhor: Εβραϊκή Ιστορία και Εβραϊκή Μνήμη (1982). Με τον όρο «Ισραήλ» εννοούσε τους Εβραίους σε όλο τον κόσμο. Η Εβραϊκή-γεωπολιτική μνήμη είναι η ίδια η ουσία της εβραϊκής εθνικής ταυτότητας και η απόλυτη πηγή της Ισραηλινής δύναμης. Για αυτό οι παράγοντες του Διονυσιακού πολιτισμού καταργούν συστηματικά την Ελληνική ιστορία.
Είναι λάθος να πιστεύουμε ότι η κύρια διαίρεση εντός του εβραϊκού κόσμου βρίσκεται μεταξύ θρησκευόμενων και κοσμικών Εβραίων. Αυτό δεν είναι το πιο σημαντικό κριτήριο. Το εύρος και η ένταση της εθνικής μνήμης είναι η πιο σημαντική διαφορά μεταξύ των Εβραίων. Για τους περιφερειακούς Εβραίους αυτούς που δεν θεωρούν τον Ιουδαϊσμό το πιο ουσιαστικό μέρος της ταυτότητάς τους, το Ολοκαύτωμα είναι το κύριο σημείο αναφοράς. Όταν ρωτήθηκαν: «Τι είναι απαραίτητο για να είσαι Εβραίος;», το 73% των Αμερικανών Εβραίων απάντησε «Θυμούμενοι το Ολοκαύτωμα» σε δημοσκόπηση της Pew Research του 2013.
Αλλά οι πιο πιστοί Εβραίοι έχουν παλαιότερες αναφορές, που εκτείνονται σε περισσότερα από δύο χιλιάδες χρόνια. Νιώθουν το 70 μ.Χ. σαν να το είχαν ζήσει. Είναι οι επιδραστικοί Εβραίοι που καταλαμβάνουν και ενώνουν την κοινότητα μέσω της γεωπολιτικής-ιστορικής μνήμης. Είτε παρουσιάζονται ως κοσμικοί είτε ως θρησκευόμενοι Εβραίοι, είτε θεωρούν τον Θεό ή το εβραϊκό πνεύμα την κινητήρια δύναμη της παγκόσμιας ιστορίας. Πολλοί πιθανότατα πιστεύουν ότι ο Θεός και το εβραϊκό πνεύμα είναι ένα και το αυτό.
Ο Νετανιάχου υποτίθεται ότι είναι κοσμικός Εβραίος, αλλά η σκέψη του δεν διαφέρει πολύ από του Μπεν-Γκβιρ:. Είναι θέμα Διονυσιακής κουλτούρας. Είτε θρησκευόμενοι είτε κοσμικοί, οι Εβραίοι γενικά είναι βαθιά ριζωμένοι στην γεωπολιτική μνήμη του Ισραηλινού έθνους. Αντιθέτως οι πιστοί των Διονυσιακών αξιωμάτων απαγορεύουν στους Έλληνες να αξιοποιήσουν την ιστορική γεωπολιτική μνήμη !!! Για αυτό διέλυσαν τον Ελληνισμό που ήταν μια παγκόσμια πολιτιστική-γεωπολιτική αυτοκρατορία.
Όσο μεγαλύτερη είναι η ιστορική-γεωπολιτική μνήμη Ιουδαίων, τόσο πιο έντονος είναι γεωπολιτικός εθνικισμός και οι γεωπολιτικές διεκδικήσεις. Όλα τα έθνη έχουν τις ρίζες τους στη συλλογική-ιστορική μνήμη. Αλλά η μνήμες του Ισραήλ εκτείνονται σε μια εντελώς άλλες διαστάσεις από αυτές των άλλων εθνών. Το Ισραήλ ορίζεται από ένα πανοραμικό εθνικιστικό-γεωπολιτικό όραμα που υπάρχει εδώ και χιλιετίες. Το Ισραήλ διατηρεί μια ζωντανή ιστορική-γεωπολιτική μνήμη των αρχών του πριν από χιλιάδες χρόνια και περιμένει με ανυπομονησία την εκπλήρωση του ιστορικού του πεπρωμένου στα πλαίσια του γεωπολιτικού εθνικισμού.
Η εβραϊκή γεωπολιτική μνήμη είναι ανυπολόγιστης αξίας για την ισχύ και την επιβίωση του Ισραηλινού έθνους. Ο γεωπολιτικός εθνικισμός των Ισραηλινών σε σύγκριση με οποιαδήποτε άλλη εθνική-γεωπολιτική μνήμη είναι ο ισχυρότερος. Ελάχιστοι άνθρωποι ενδιαφέρονται για την Ρωσική η την Κινεζική ιστορία δύο χωρών του γεωπολιτικού άξονα σε σχέση με την Ισραηλινή που προκαλεί παγκόσμιο γεωπολιτικό και όχι μόνον ενδιαφέρον.
Το σχόλιο του Bibi υπογραμμίζει ένα σημαντικό σημείο. O Εβραϊκός πόλεμος εναντίον της Ρώμης προηγείται της μεταστροφής της Ρώμης στον Χριστιανισμό. Δεν ήταν η χριστιανική Ρώμη που κατέστρεψε την Ιερουσαλήμ εν τούτοις μισούν θανάσιμα το Imperium Romanum του Βοσπόρου. Επομένως αποτελεί πλάνη να πιστεύουμε ότι το μίσος για τον εκλεκτό λαό πηγάζει από την σταύρωση του Χριστού και τον Χριστιανισμό. Ομοίως, αποτελεί πλάνη της προοπτικής να πιστεύουμε ότι οι Εβραίοι μετατράπηκαν από εκλεκτός λαός σε ξεπεσμένο έθνος επειδή απέρριψαν τον Χριστό. Διαβάστε τι είπαν οι Ρωμαίοι συγγραφείς για τους Εβραίους και θα δείτε ότι ο εθνικός τους χαρακτήρας δεν είχε αλλάξει τα Ρωμαϊκά χρόνια. Αναφορά Peter Schäfer Ιουδαιοφοβία. Στάσεις προς τους Εβραίους στον Αρχαίο Κόσμο.
Με βάση την Θεολογία στην αρχαιότητα, όταν δύο έθνη βρίσκονταν σε πόλεμο, πίστευαν ότι και οι εθνικοί τους θεοί ήταν σε πόλεμο. Ο θεός του νικητή θεωρούνταν επομένως ο ισχυρότερος, μια έννοια γνωστή ως «θεολογία της νίκης». Οι Χριστιανοί ιστορικοί των πρώτων έξι αιώνων εξακολουθούσαν να υποστηρίζουν αυτή την άποψη. Σύμφωνα με τον Ευσέβιο της Καισάρειας, ο Κωνσταντίνος ασπάστηκε τον Χριστιανισμό επειδή ο Χριστός του είχε δώσει τη νίκη επί του Μαξέντιου. Σύμφωνα με τον Γρηγόριο της Τουρ, ο Κλόβις ασπάστηκε επειδή ο Χριστός κατατρόπωσε τους Αλαμανούς.
Οι Εβραίοι είναι διαφορετικοί. Έχουν ηττηθεί ξανά και ξανά, αλλά κάθε φορά έχουν βγει όλο και πιο πεπεισμένοι ότι ο θεός τους είναι ο ισχυρότερος και ότι σύντομα θα τους χαρίσει την ολοκληρωτική νίκη. Αυτό το πείσμα, αυτή η γεωπολιτική παράνοια ότι είναι ο εκλεκτός λαός του Θεού, αποτελεί μέχρι σήμερα την δύναμη του εβραϊκού λαού. :Όσες ήττες και αν υποστούν, είναι όλο και πιο αποφασισμένοι να «νικήσουν την επόμενη.
Η ουσία αυτής της γεωπολιτικής-θεολογικής ψευδαίσθησης είναι, φυσικά, η εβραϊκή πεποίθηση ότι ο «Θεός του Ισραήλ» δεν είναι άλλος από τον ίδιο τον αληθινό Θεό, ο οποίος εξ ορισμού είναι ισχυρότερος από όλους τους θεούς. Παράλληλα αυτός ο Θεός είναι Εθνικιστής Ισραηλινός και ας απογοήτευσε ο Χριστός τον Ιούδα, ο οποίος ανέμενε τον Χριστό ως πολιτικό-στρατιωτικό ηγέτη που θα απελευθέρωνε το Ισραήλ. Στο ιερό βιβλίο των Εβραίων, ο Θεός έκανε δύο σημαντικά πράγματα αρχικά δημιούργησε το σύμπαν και έκανε μια γεωπολιτική διαθήκη με τους Εβραίους. Οι Εβραίοι έχουν μια γεωπολιτική θεολογία διαθήκης, που σημαίνει ότι πιστεύουν ότι έχουν υπογράψει ένα γεωπολιτικό συμβόλαιο με τον Θεό, ένα αιώνιο συμβόλαιο που ο Θεός δεν μπορεί να αρνηθεί κανένας.
Η ιστορία τους είναι μια παγκόσμια γεωπολιτική αξίωση. Η Τορά γράφει ότι πρέπει να γίνει κατανοητή πρωτίστως «ως αξίωση κληρονομιάς, πρωτοκαθεδρίας και προτεραιότητας, γραμμένη για να επωφεληθεί από την θέση υπό μακεδονική και ρωμαϊκή διαιτησία». Υιοθετεί εδώ την υπόθεση ότι η τελική σύνταξη της Τορά χρονολογείται από την ελληνιστική περίοδο, «όταν οι Μακεδόνες και οι Ρωμαίοι άρχισαν να διαιτητεύουν διαφορές στην Αίγυπτο, την Συρία και την Παλαιστίνη και η Τορά σχεδιάστηκε σκόπιμα για να εξασφαλίσει πλεονεκτήματα για τον σκοπό αυτό .
Αλλά ακόμα και αν κάποιος αποδώσει την κύρια σύνταξη της Τορά στην Βαβυλωνιακή σχολή του Έσδρα, ο στόχος ήταν ο ίδιος. Η Τορά είναι μια γεωπολιτική αξίωση προτεραιότητας ή πρωτοκαθεδρίας των Ιουδαίων έναντι των άλλων εθνών. Είναι αποδεικτικά στοιχεία που πρέπει να παρουσιαστούν στην διεθνή κοινότητα και στο διεθνές δικαστήριο.
Η βιβλική ιστορία είναι έντονα προκατειλημμένη και εν μέρη κατασκευασμένη. Μετά από δύο αιώνες ανασκαφών, οι αρχαιολόγοι κατέληξαν στο συμπέρασμα ότι το βασίλειο του Σολομώντα, η βάση του ισχυρισμού για το Μεγάλο Ισραήλ, είναι λιγότερο πραγματικό από την Στρογγυλή Τράπεζα του Βασιλιά Αρθούρου. Στην υποτιθέμενη εποχή του Σολομώντα, η Ιερουσαλήμ ήταν ένα μεγάλο χωριό. Επανερχόμενος στους αναθεωρητές της Βίβλου η Έξοδος τόσο κεντρική στην σιωνιστική ιστορία είναι εξίσου ψευδής. Δεν υπάρχουν αρχαιολογικά στοιχεία για μαζική έξοδο από την Αίγυπτο στην Χαναάν μέσω του Σινά και τα στοιχεία δείχνουν ότι οι δώδεκα φυλές ήταν αυτόχθονες και μόνο η θρησκεία τους δεν ήταν τοπική.
Το καλύτερο που μπορεί να προσφέρει ο Richard Friedman στο βιβλίο The Exodus: How it Happened and Why it Matters (HarperOne, 2017) είναι η θεωρία ότι μερικές χιλιάδες επιθετικοί Habiru (νομάδες επιδρομείς), δραπέτευσαν από την καταναγκαστική εργασία στην Αίγυπτο, εισέβαλαν στη γη της Χαναάν και, υπό το όνομα των Λευιτών, επέβαλαν σε ορισμένες τοπικές φυλές τη λατρεία του ζηλιάρη θεού τους και την υποχρέωση να τους αποδίδουν φόρο τιμής. Η βιβλική αφήγηση δεν είναι απλώς ένα έργο μυθομανίας. Είναι ένα δόλιο-γεωπολιτικό συμβόλαιο που καταρτίστηκε στο όνομα του Θεού. Είναι η πιο τολμηρή πλαστογραφία που μπορεί να φανταστεί κανείς στην παγκόσμια ιστορία.
Συγκριτικά η κατασκευασμένη Δωρεά του Κωνσταντίνου, με την οποία οι πάπες ισχυρίστηκαν ότι παρέλαβαν την αυτοκρατορία από τον Κωνσταντίνο, είναι μια αθώα φάρσα. Οι δυτικοί άνθρωποι έχουν εξαπατηθεί από αυτή την παραποίηση. Για δύο χιλιάδες χρόνια, έχουμε καταπιεί την ψευδή ιστορία των Εβραίων και την γεωπολιτική θεολογία τους της διαθήκης. Αυτός είναι ο λόγος για τον οποίο ο Χριστιανισμός αποτελεί αναπόσπαστο μέρος του εβραϊκού προβλήματος.
Η εβραϊκή-Γεωπολιτική μνήμη είναι η απόλυτη πηγή της δύναμης του Ισραήλ και ο Χριστιανισμός μετέτρεψε τον ρωμαϊκό πολιτισμό σε εβραϊκή-γεωπολιτική μνήμη εκτιμούν οι αναθεωρητές της Βίβλου. Στο ιερό μας βιβλίο το Ισραήλ είναι ταυτόχρονα ο ήρωας και το αθώο θύμα των κακών Διονυσιακών αυτοκρατοριών, όσο και αν εκείνοι κλέβουν, καταστρέφουν και σφαγιάζουν. Ο νικητής γράφει την ιστορία. Όποιος γράφει ιστορία και επιβάλλει την γεωπολιτική αφήγησή θα είναι ο νικητής. Οι Εβραίοι είναι το έθνος της Βίβλου και, μέσω αυτού έχουν κατακτήσει γεωπολιτικά την ανθρωπότητα. Η αρχαία ιστορία από τον Νώε μέχρι τον Κύρο τον Μέγα, γράφτηκε από τους Εβραίους. Για αυτό κακοί είναι οι Χαναναίοι, οι Αιγύπτιοι, οι Ασσύριοι και οι Βαβυλώνιοι, για να μην αναφέρουμε τους Αμαληκίτες ή τους Μαδιανίτες, οι οποίοι σαφώς άξιζαν να εξοντωθούν σύμφωνα με τις Ιουδαϊκές γραφές. Ο Bibi έχει βάσιμους λόγους να είναι πεπεισμένος ότι οι Εβραίοι θα νικήσουν την επόμενη φορά. Οι Εβραίοι δεν κερδίζουν στα πεδία των μαχών, αλλά είναι οι αδιαμφισβήτητοι κυρίαρχοι του πληροφοριακού-υβριδικού πολέμου και της ιστορικής μνήμης. Είναι σε θέση να καταστρέψουν αυτοκρατορίες εκ των έσω, με τον κατάλληλο συντονισμό.
Η Ελλάδα και κατ επέκταση η Ρωσία είναι η Ρώμη του σήμερα. Συνεπώς αν ο Νετανιάχου μελετά την ιστορία Εβραίοι εναντίον Ρώμης με βάση ότι ο πόλεμος δεν έχει τελειώσει από τα αρχαία χρόνια, τότε θα πρέπει να μελετούν και οι σύγχρονοι νεοέλληνες και οι Ρώσοι.
ΤΟ ΜΕΓΑΛΟ ΙΣΡΑΗΛ ΚΑΙ Η ΓΕΩΠΟΛΤΙΚΗ ΤΟΥ BIBI.
Το να είσαι εχθρός του Bibi είναι επικίνδυνο, εν τούτοις το να είσαι φίλος μπορεί να αποβεί μοιραίο. Ξεκινάω σήμερα την εργασία μου παραφράζοντας αυτά που είχε αναφέρει ο Χ. Κίσιγκερ για τις ΗΠΑ.
Ένας νέος γεωπολιτικός διάδρομος σχηματίζεται συνδέοντας τα κατεχόμενα Υψίπεδα του Γκολάν με την νοτιοανατολική Συρία και εκτείνεται προς τα Ιρακινά σύνορα. Με βάση αυτά τα επεκτατικά σχέδια για το Μεγάλο Ισραήλ θα πρέπει να δούμε πως επηρεάζεται και πόσο κινδυνεύει η Κύπρος. Αυτός ο γεωγραφικός-γεωπολιτικός διάδρομος που δημιουργεί το Ισραήλ ονομάζεται Δαυίδ. Η συγκεκριμένη διαδρομή δεν είναι απλώς ένα στρατιωτικό πέρασμα, αλλά ένα γεωστρατηγικό θεμέλιο μιας πολύ ευρύτερης περιφερειακής επέκτασης στα πλαίσια του Μεγάλου Ισραήλ.
Για τον Bibi η επέκταση στην Συρία αποτελεί ένα υπολογισμένο βήμα προς την αναδιαμόρφωση της Μέσης Ανατολής. Αποτελεί θεμέλιο λίθο για το Μεγάλο Ισραήλ. Συνεπώς θα πρέπει να αναρωτηθούμε τι ρόλο θα διαδραματίσει η Κύπρος στα γεωπολιτικά σχέδια του Μεγάλου Ισραήλ ;
Ο Διάδρομος του Δαυίδ αντιπροσωπεύει την εγκατάσταση ενός μόνιμου Ισραηλινού γεωπολιτικού άξονα στην Μέση Ανατολή. Χρησιμεύει ως εφαλτήριο για το σχέδιο του Μεγάλου Ισραήλ, ένα επεκτατικό δόγμα που οραματίζεται τον κατακερματισμό όλων των γειτονικών κρατών σε μικρότερες διαιρεμένες και αποδυναμωμένες οντότητες. Μέσω ελέγχου αυτού του διαδρόμου, το Ισραήλ θέτει τις βάσεις για μακροπρόθεσμη επιρροή-εξουσία. Η Νότια Συρία με την κατακερματισμένη κυριαρχία και την ξένη στρατιωτική παρουσία όπως και η κατεχόμενη Κύπρος, δημιουργούν τις ιδανικές συνθήκες για την ολοκλήρωση των σχεδίων αυτών.
Η αυξανόμενη δραστηριότητα του Ισραήλ δεν έχει ως στόχο την απόκρουση απειλών ή την υπεράσπιση των μειονοτήτων των Δρούζων. Στόχος είναι ο γεωπολιτικός συντονισμός για την επίτευξη του μεγάλου σκοπού. Ο επόμενος στόχος θα είναι το Ιράκ και το Ιράν. Η επέκταση στην Μαρτυρική Συρία δεν είναι είναι ο μόνος στόχος του Bibi. Οι πραγματικοί στρατηγικοί στόχοι βρίσκονται ανατολικά, βόρεια και δυτικά. Συγκεκριμένα, το Ισραήλ επιδιώκει να διεισδύσει στα σιιτικά θρησκευτικά και πολιτικά οχυρά της Νατζάφ και της Καρμπάλα, τα οποία χρησιμεύουν ως κεντρικά κέντρα αντίστασης στην ισραηλινή και δυτική επιρροή στο Ιράκ.
Η αποσταθεροποίηση αυτών των κέντρων θα μεταβάλει την ισορροπία δυνάμεων στο Ιράκ και κατ' επέκταση τον ευρύτερο άξονα αντίστασης. Για να το πετύχει αυτό οι Ισραηλινοί βασίζονται σε δυνάμεις πληρεξουσίων, κυρίως σε υπολείμματα του ISIS που επιχειρούν από την ελεγχόμενη από τις ΗΠΑ βάση Tanf.
Αυτές οι ομάδες έχουν σκοπό να πυροδοτήσουν θρησκευτικές συγκρούσεις και να διασπάσουν την Ιρακινή ενότητα. Με τον διάδρομο να πλησιάζει την στρατηγική τριμερή περιοχή μεταξύ Ιορδανίας, Ιράκ και Συρίας, το Ισραήλ θα έχει την ικανότητα να διοχετεύει πράκτορες, όπλα, βία-χάος πέρα από τα Ιρακινά σύνορα με σχετική ευκολία. Κύπρος-Ιορδανίας προσφέρει στο Ισραήλ μια ασφαλή νότια ζώνη ασφαλείας, διασφαλίζοντας ότι παραμένει προστατευμένο ενώ αποσταθεροποιεί Ιράν και Ιράκ Ιράκ. Πέρα από τις άμεσες επιπτώσεις στην Συρία και το Ιράκ ο Διάδρομος του Δαυίδ προσφέρει ένα μεγάλο γεωπολιτικό πλεονέκτημα έναντι του Ιράν. Ο διάδρομος δίνει πρόσβαση σε αεροπορικές οδούς για πληροφορίες και πιθανές στρατιωτικές επιθέσεις βαθύτερα στο Ιρανικό έδαφος. Συλλογή πληροφοριών επί εδάφους, με δίκτυα που εξαπλώνονται από την Συρία στο Ιράκ και πιθανώς στο δυτικό Ιράν.
Μια πλατφόρμα για την παρακολούθηση-διακοπή του τόξου αντίστασης που εκτείνεται από την Τεχεράνη μέσω της Βαγδάτης και της Δαμασκού έως την Βηρυτό, με στηρίγματα την Κύπρο και την Ιορδανία. Ο έλεγχος αυτού του διαδρόμου δίνει στο Ισραήλ άνευ προηγουμένου εμβέλεια σε εχθρικά εδάφη χωρίς να ξεκινήσει άμεσα πολεμικές δραστηριότητες.
Το Ισραήλ επεκτεινόμενο στην Συρία και το Ιράκ, επιδιώκει πραγματοποιήσει νέους συσχετισμού δυνάμεων στην Μέση Ανατολή. Με τους αντιπροσώπους του στις θέσεις τους, τις δυνατότητες πληροφοριών του να αυξάνονται και τον διάδρομό του να επεκτείνεται, το Ισραήλ δεν υπερασπίζεται πλέον απλώς τα σύνορά καθώς ήδη ξεκίνησε να τα επαναπροσδιορίζει. Ο υπουργός Οικονομικών του Ισραήλ, Μπεζαλέλ Σμότριτς, παραδέχτηκε τον στόχο του για ένα κράτος που θα περιλαμβάνει όλα τα Παλαιστινιακά εδάφη την Συρία, για την δημιουργία του Μεγάλου Ισραήλ. Σε μια συνέντευξη για ένα ντοκιμαντέρ που παρήχθη και προβλήθηκε από το γαλλόφωνο κανάλι Arte με τίτλο «Ισραήλ Εξτρεμιστές στην εξουσία, ο Σμότριτς δήλωσε ότι «θέλω ένα κράτος που να λειτουργεί σύμφωνα με τις αξίες του Εβραϊκού λαού».
Στη συνέχεια τέθηκε το ερώτημα εάν το Ισραήλ στοχεύει να επεκτείνει την κυριαρχία του, η οποία επί του παρόντος «ξεκινά από την Μεσόγειο θάλασσα και καταλήγει στον Ιορδάνη ποταμό. Ο Σμότριτς δήλωσε ότι το μέλλον της Ιερουσαλήμ είναι να επεκταθεί στη Δαμασκό. Το ντοκιμαντέρ στην συνέχεια περιέγραφε λεπτομερώς το σχέδιο του Ισραηλινού υπουργού Οικονομικών και εκείνο άλλων εξτρεμιστών και δεξιών Ισραηλινών για επέκταση του ισραηλινού κράτους στην Ιορδανία, τον Λίβανο, την Αίγυπτο, την Συρία, το Ιράκ και την Σαουδική Αραβία. Είναι δυνατόν να μην περιλαμβάνετε σε αυτά τα σχέδια η υψίστης γεωστρατηγικής σημασίας Κύπρος ;
Τα σχόλιά έγιναν σε μια εποχή που το Ισραήλ Βομβάρδιζε τον Λίβανο και πραγματοποιούσε την χερσαία εισβολή, με πολλές παράνομες ομάδες εποίκων να υποστηρίζουν την παραμονή των ισραηλινών δυνάμεων στον Λίβανο και τον εποικισμό της χώρας. Έχουν καταβληθεί σταθερές προσπάθειες σε αυτό το μέτωπο, όπως για παράδειγμα ένα παιδικό βιβλίο που εκδόθηκε πρόσφατα για την ισραηλινή κατοχή του Λιβάνου.
Οι απόψεις κυβερνητικών προσωπικοτήτων όπως ο Σμότριτς, καθώς και η σημαντική βάση υποστήριξής τους, πυροδοτούν ολοένα και περισσότερο ανησυχίες ότι το Τελ Αβίβ θα μπορούσε ενδεχομένως να έχει τον στόχο της επέκτασης του ισραηλινού εδάφους στη Μέση Ανατολή μέσω της κατάκτησης των γύρω κρατών. Φαίνεται δύσκολο να το φανταστεί κανείς όμως έχει ήδη ξεκινήσει.
Οι παράγοντες του Διονυσιακού πολιτισμού και πιστοί του Savaziou. ξεκίνησαν ήδη το σχέδιο επέκτασης που αναμένεται σύντομα να οδηγήσει στην προσάρτηση της Συριακής πρωτεύουσας. Για αυτό είχαμε και τον πόλεμο στην Συρία με την ενεργή συμμετοχή και του Ισραήλ. Ο γεωοικονομικός διάδρομος Ινδίας-ΗΑΕ-Νότια Αφρικής-Ισραήλ-Ευρώπης, που έχει ανακοινωθεί στην σύνοδο κορυφής της G-20 στο Δελχί, είχε ως στόχο να « ανταγωνιστεί τον Νέο Δρόμο του Μεταξιού της Κίνας. Ένας από τους στόχους του πολέμου δώδεκα ημερών ενάντια στο Ιράν, τον οποίο διεξήγαγαν Ισραήλ-ΗΠΑ (Γεωπολιτικός άξονας 666) εναντίον του Ιράν που είναι μέλος του γεωπολιτικού άξονα 888, ήταν να περιορίσουν-εκμηδενίσουν το γεωοικονομικό σταυροδρόμι της χώρας.
Για όσους δεν γνωρίζουν το Ιράν μετά την Ρωσία-Κίνα θεωρείται η ψυχής των BRICS και του άξονα 888. Ο πόλεμος εναντίον των Ιρανών έγινε με στόχο την αποσύνδεση από τον δρόμο του Μεταξιού με την Κίνα όσο και από τον Διεθνή Διάδρομο Μεταφορών, ο οποίος εκτείνεται από την Ρωσία μέσω Αζερμπαϊτζάν-Ιράν προς την Ινδία.
Η Μέση Ανατολή βρίσκεται στην δίνη μιας σύγκρουσης γεωοικονομικών διαδρόμων μεταξύ των υπερδυνάμεων (ΗΠΑ, Ρωσία και Κίνα) που θα καθορίσουν την ηπειρωτική συνδεσιμότητα Ασίας-Μέσης Ανατολής (συμπεριλαμβανομένης της Αφρικής) και Ευρώπης. Ταυτόχρονα, η περιφερειακή δύναμη Ισραήλ, υποστηριζόμενη από τον Τραμπ όπως ποτέ άλλοτε στην ιστορία των ΗΠΑ, επιδιώκει να επιβάλει τον «Διάδρομο του Δαβίδ» της. το οποίο στοχεύει στην σύνδεση των δύο εθνοτικών και θεολογικών συμμάχων του: των Δρούζων και των Κούρδων της βορειοανατολικής Συρίας (περιοχή Ροζάβα).
Έχει κάθε συμφέρον ο Bibi να κάνει Γιουγκοσλαβία την Μέση Ανατολή, προκειμένου να διαμελίσει κάθε χώρα και να την ελέγξει καλύτερα. Στόχος του Διαδρόμου του Δαβίδ είναι να τοποθετήσει το Ισραήλ στα σύνορα με το Ιράκ, ώστε να διασπαστεί το κράτος σε τρία μέρη. Η διάσπαση του Ιράκ θα γίνει με σκοπό να φτάσει στα Ιρανικά σύνορα για να καταφέρει ισχυρά πυρηνικά πλήγματα.
Ο πρωθυπουργός Νετανιάχου με τον Σύρο πραξικοπηματία Αλ-Τζολάνι στην Συριακή κυβέρνηση, έναν επαγγελματία αποκεφαλιστή – καταδικασμένο από τις Ηνωμένες Πολιτείες ως ηγέτης της Αλ Κάιντα-Νταές, έχει βρεί έναν από τους καλύτερους συμμάχους του. Σήμερα Ο Τζολάνι είναι καθαγιασμένος ως ήρωας από την Ευρώπη και την Ουάσινγκτον, ως ο άνθρωπος που εξοντώνει αδιακρίτως τις μειονότητες των Αλαουιτών, των Χριστιανών και των Δρούζων στην Μαρτυρική Συρία.
Το Ισραήλ έχει ήδη καταστρέψει το Υπουργείο Άμυνας στην Δαμασκό, αναγκάζοντας τον αποκεφαλιστή Αλ-Τζουλάνι να φύγει με την οικογένειά του στη βόρεια περιοχή του Ιντλίμπ, υπό τουρκική προστασία. Αραβικά και τουρκικά μέσα ενημέρωσης έχουν αρχίσει να αποκαλύπτουν το σχέδιο του Ισραήλ και τον «Διάδρομο του Δαβίδ», που στοχεύει στην ενσωμάτωση όσο το δυνατόν περισσότερων από τις διαμελισμένες χώρες στις «Συμφωνίες του Αβραάμ». Στο σημείο αυτό να υπενθυμίσω ότι και η Κύπρος είναι ένα διαμελισμένο κράτος.
Δεν θα πρέπει να μας διαφεύγει το γεγονός ότι ο Βιβλικός Αβραάμ είναι αποδεκτός και από τις τρεις μονοθεϊστικές θρησκείες, καταγόταν από την Ουρ, 16 χιλιόμετρα από τον ποταμό Ευφράτη και αργότερα μετανάστευσε σε αυτό που είναι σήμερα γνωστό ως Ισραήλ. Αξίζει να σημειωθεί ότι η σημαία του Ισραήλ διαθέτει δύο μπλε ρίγες που αντιπροσωπεύουν τα δύο ποτάμια, τον Νείλο και τον Ευφράτη, τα σύνορα του Μεγάλου Ισραήλ. Ένα εσχατολογικό Ταλμουδικό έργο του Bibi Νετανιάχου, πολωνικής καταγωγής και του οποίου το αρχικό επώνυμο είναι Μιλεϊκόφσκι. O πατέρας του Bibi ήταν συνεργάτης του Γιαμποτίνσκι, ενός δογματικού του σιωνιστικού αναθεωρητισμού.
Οι Κούρδοι της βορειοανατολικής Συρίας, σύμμαχοι του Ισραήλ, βρίσκονται στην λεκάνη του Ευφράτη, του μεγαλύτερου ποταμού στη Νοτιοδυτική Ασία, μήκους 2.800 χιλιομέτρων, ο οποίος πηγάζει από την Τουρκία, διασχίζει την Συρία και το Ιράκ. Χάρη στην προσάρτηση της περιοχής των Δρούζων στα Υψίπεδα του Γκολάν και την νέα διείσδυσή της γύρω από το όρος Ερμών, το Ισραήλ απέχει 10 χιλιόμετρα από την Δαμασκό μετά την πτώση του Ασάντ !!! Στην πρωτεύουσα της Συρίας στην οποία ο υπουργός Οικονομικών της, Μπεζαλέλ Σμότριτς απαιτεί να εισβάλει.
Η ΜΑΡΤΥΡΙΚΗ ΣΥΡΙΑ ΤΟΥ ΑΣΑΝΤ ΉΤΑΝ ΓΕΩΠΟΛΙΤΙΚΟ ΕΜΠΟΔΙΟ ΣΤΗΝ ΔΗΜΙΟΥΡΓΙΑ ΤΟΥ ΜΕΓΑΛΟΥ ΙΣΡΑΗΛ.
Η αιματοβαμμένη Συρία δέχτηκε πολλαπλές επιθέσεις από Τουρκία, Ισραήλ, ΗΠΑ, Ευρωπαϊκή Ένωση-Ελλάδα, τα Αραβικά-δικτατορικά καθεστώτα μαζί με το δολοφονικό εμπάργκο από την “πολιτισμένη” δύση, χωρίς την έγκριση του ΟΗΕ.
Παρά τις τρομερές αντιξοότητες, οι ηρωικοί Σύριοι, παρέμειναν στις επάλξεις, αδέσποτοι και υπερήφανοι, για να υπερασπιστούν τις δύο μεγαλύτερες ανθρώπινες-διαχρονικές αξίες, την ελευθερία, και την αξιοπρέπεια. Η μεγάλη πατριωτική Συρία του Μπασάρ Αλ Ασσάντ απέρριψε το νεοταξικό σχέδιο “Αραβική Άνοιξη”, το οποίο είχε ως στόχο την εγκαθίδρυση της κυριαρχίας του Ισραήλ στην περιοχή.
Το Ισραήλ επιθυμεί να επεκτείνει την απόλυτη κυριαρχία του στην Ανατολική Μεσόγειο για ενεργειακούς λόγους με την ευλογία και την πλήρη υποστήριξη της Αμερικής. Για αυτό συμμετείχαν οι Ισραηλινοί στον πόλεμο της Συρίας, ενάντια στον φιλέλληνα Ασσάντ. Η επιτυχία αυτού του επικίνδυνου-νεοταξικού σχεδίου, προϋποθέτει τον διαμελισμό και την διαίρεση των κρατών της περιοχής. Αμέσως μετά θα ακολουθήσουν γενοκτονίες, εκτοπισμός-εξαθλίωση και η εκμετάλλευση προκειμένου να επιβάλουν την κυριαρχία και την εκμετάλλευση, επί του πλούτου αυτών των εθνών. Οι Ισραηλινοί δεν συγχώρησαν, στην αδούλωτη Συρία του Ασσάντ, την υποστήριξή προς τον δίκαιο αγώνα του Παλαιστινιακού λαού.
Επίσης οι Αμερικανοί και το Ισραήλ έχουν μεγάλο μίσος κατά της Συρίας λόγω της υποστήριξης προς την εθνική αντίσταση του Λιβάνου, η οποία προκάλεσε μια συντριπτική ήττα κατά της Ισραηλινής επεκτατικότητας. Με την απελευθέρωση εδαφών του Λιβάνου από την Ισραηλινή κατοχή, οι Σύριοι επέτυχαν μια σημαντική νίκη εις βάρος των Ισραηλινών δυνάμεων, κατά την διάρκεια της εισβολής του Ισραήλ, στον Λίβανο το 2006.
Η παγκοσμιοποίηση επιθυμούσε να ανατρέψει την πατριωτική-Συριακή κυβέρνηση με τα πιστά και εξαρτημένα από αυτήν κράτη της περιοχής, με κορωνίδα την Τουρκία, καθώς και τα καθεστώτα της απόλυτης μοναρχίας, των χωρών του Κόλπου, όπως είναι η Σαουδική Αραβία, το Κατάρ και άλλα. Οι Σύριοι του Ασσάντ, οι Ρώσοι με ερωτηματικό και οι Ιρανοί πολέμησαν υπέρ της Ελευθερίας και των Aξιών του παγκόσμιου πολιτισμού. Εφόσον με τις ευλογίες του Πούτιν επικράτησαν οι αντίπαλοι του Ασάντ και ο Ερντογάν κατέκτησε την Συρία, τότε η ανθρωπότητα και ειδικά η Ελλάδα θα πληρώσει τεράστιο τίμημα, καθώς θα είμαστε για πάντα υποτελείς της νέας-Διονυσιακής τάξης πραγμάτων και της νέας Οθωμανικής αυτοκρατορίας. Μικρότερο κόστος θα έχουν η Ρωσία και η Κίνα. Εάν όμως επικρατούσαν οι Ρώσοι-Σύριοι τότε η νέα τάξη και ο Ερντογάν θα έχουν δεχτεί το πιο καθοριστικό πλήγμα, σχετικά με την αναβίωση του παγκόσμιου κράτους.
Η Συρία του Μπασάρ αλ Ασάντ υποστήριζε την Παλαιστίνη και αυτό αποτελούσε μια ακόμη αιτία για την ανατροπή της νόμιμης Συριακής κυβέρνησης. Βασική επιδίωξη των νεοταξιτών ήταν ο διαμελισμός της Συρίας, η αρπαγή του ορυκτού πλούτου, η αλλαγή των συνόρων, ο εμφύλιος μεταξύ Χριστιανών-Μουσουλμάνων και πιθανόν η δημιουργία ενός φιλοισραηλινού Κουρδικού κράτους ως προπύργιο στον Τουρκικό επεκτατισμό. Οι ναζιστικές κυβενήσεις του Ισραήλ χωρίς να δέχονται επίθεση από την Συρία, συνεχίζουν μέχρι και σήμερα τους τακτικούς βομβαρδισμούς και την επέλαση σε Συριακά εδάφη. Δεν σταμάτησαν ούτε κατά την διάρκεια των φονικών σεισμών να βομβαρδίζουν (Φεβρουάριος 2023) !!!
Οι βομβαρδισμοί λάμβαναν-λαμβάνουν χώρα με την προκλητική αδιαφορία του ΟΗΕ και των δυτικών διεθνών οργανισμών-κρατών που μονίμως ήταν ενάντια στην νόμιμη κυβέρνηση της Δαμασκού (Ασάντ). Το πρόβλημα των δυτικών είναι ότι ο "κακός δικτάτορας" Assad αντιστάθηκε στους στους γεωπολιτικούς-γεωστρατηγικούς σχεδιασμούς του Ισραήλ και υποστηρίζει Λίβανο-Παλαιστίνη και Ιράν. Δυστυχώς όμως ο επί οκτώ χρόνια πλανητάρχης Βλαντιμίρ Πούτιν, δεν εμπόδισε το Ισραήλ από τις δολοφονικές επιθέσεις εις βάρος της Συρίας. Η μαχητικότητα του Συριακού έθνους η πίστη σε αξίες και ιδανικά που απορρίπτουν οι δυτικές κοινωνίες έδιναν το μεγάλο πλεονέκτημα στους Σύριους σε συνδυασμό με την Ρωσική-στρατιωτική παρουσία.
Το σχεδιασμένο ναζιστικό έγκλημα στην Συρία επιβεβαιώθηκε και από τα αρχεία Wikileaks, με την επικοινωνία των στελεχών της πρεσβείας των ΗΠΑ και του Υπουργείου Εξωτερικών της Αμερικής. Η συνομωσία Ισραήλ-ΗΠΑ επικυρώθηκε δημόσια με δηλώσεις του Μπάιντεν στο Τελ Αβίβ το 2022. Αυτή η πλεκτάνη επιβεβαιώθηκε ξεκάθαρα μεταξύ άλλων και από τους πιο γνωστούς γεωπολιτικούς-γεωστρατηγικούς Mearsheimer και Walt όταν έγραψαν το άρθρο "Τhe pro-Israel lobby and American Foreign Policy". Αυτή η συμπαιγνία είναι εμφανής και ότι κορυφαία στελέχη των ΗΠΑ παρουσιάζονται στην παγκόσμια λίστα με τους κορυφαίους Ισραηλινούς της Jerusalem Post (Blinken, Sherman, Janet Yellen, Zelensky).
Σχετικά με την κατάσταση στην Συρία αναφέρουν συνάδελφοι από το εξωτερικό : "Για να κατανοήσουμε την πραγματικότητα αυτού που μόλις συνέβη στη Συρία, με την πτώση της κυβέρνησης του Μπασάρ αλ Άσαντ που εκχωρεί την ηγεσία της χώρας στην φρεσκοξυρισμένη ισλαμιστική ψευδοτρομοκρατική νεοομάδα, που μετονομάστηκε HTS ( Hay'at Tahrir al-Sham) , θα το αναφέρω μόνο μια φορά!, Πρέπει πρώτα να κατανοήσουμε το πραγματικό ζήτημα που κρύβεται πίσω από την Συρία στην γεωπολιτική σκακιέρα. «Όποιος ελέγχει το πετρέλαιο, ελέγχει τον κόσμο».
Το έργο του Μεγάλου Ισραήλ που δημοσιεύτηκε το 1982 από τον πρώην Σιωνιστή αξιωματούχο Oded Yinon έχει τις ρίζες του πολύ πιο πίσω, στις αρχές του 20ου αιώνα. Μια χώρα «Nile to Eufrates» θα περιλάμβανε τον Λίβανο, την Ιορδανία, τη Συρία, το Κουβέιτ, το μισό Ιράκ, το ένα τρίτο της Σαουδικής Αραβίας και το Σινά της Αιγύπτου.
Η εξύψωση του Ισραήλ δεν ήταν ποτέ κάτι μεσσιανικό, αλλά ήταν πάντα ένα παγκοσμιοποιητικό σχέδιο των διεθνών τραπεζών για να μονοπωλήσουν το πετρέλαιο της Αραβικής Χερσονήσου, να έχουν τον έλεγχο της παγκόσμιας αγοράς πετρελαίου. Ο Βλαντιμίρ Πούτιν το κατάλαβε πολύ καλά και για αυτό παρενέβη ενώπιον των «τρομοκρατών» στην πληρωμή της Δύσης στη Συρία, τον Σεπτέμβριο του 2015."
Η Συρία ήταν το τελευταίο προπύργιο που εμπόδιζε το σχέδιο σχετικά με την δημιουργία του Μεγάλου Ισραήλ. Από το 2015, ο έλεγχος του Τσάρου Πούτιν στην παγκόσμια αγορά πετρελαίου έχει αυξηθεί σημαντικά καθώς το Ιράν, η Σαουδική Αραβία και τα Ηνωμένα Αραβικά Εμιράτα προσχώρησαν στην εναλλακτική συμμαχία BRICS. Επίσης στην οικονομική-γεωστρατηγική ένωση συμμετέχουν η Βενεζουέλα, η Αλγερία, η Νιγηρία και Ινδονησία. Για αυτό θα έπρεπε οι παράγοντες του Διονυσιακού πολιτισμού να στείλουν ένα ισχυρό μήνυμα σε άλλες τριτοκοσμικές χώρες με την πτώση της Συρίας .
Η ευρεία άγνοια για το τι πραγματικά διακυβεύεται στο Μεγάλο Ισραήλ εξηγεί γιατί κανείς δεν καταλαβαίνει τι πραγματικά συνέβη στην Συρία. Οι περισσότεροι αναλυτές πιστεύουν πραγματικά στην αφήγηση ενός «μεσσιανικού σχεδίου» από τους παράγοντες της Διονυσιακής κουλτούρας, οι οποίοι καθοδηγούνται από το ιερό βιβλίο του Νετανιάχου. Oι ελίτ που έχουν χρησιμοποιήσει διαφορετικά θρησκευτικά δόγματα για να χειραγωγούν τους ανθρώπους για γενιές κάνουν μόνο μεσσιανικά project στις ειδήσεις. Στην πραγματικότητα για το Ισραήλ υπάρχει μόνο για το πετρέλαιο, πιο πολύτιμο από τον χρυσό και το τύπωμα χρήματος.
Όπως αναφέρει συνάδελφος του εξωτερικού : "Δεν μπορείς να λειτουργείς έναν βενζινοκινητήρα γεμίζοντάς τον με πράσινα χαρτονομίσματα. Αν πουλάς πετρέλαιο, η χώρα σου γίνεται πλουσιότερη, αν το αγοράζεις, πλουτίζεις τους εχθρούς σου. Είναι απαραίτητο να αποφασιστεί η προσφορά και οι τιμές. Εάν η Αμερική δεν ελέγχει την τιμή, θα συνεχίσει να εκτελεί την ακριβή λειτουργία της με ζημία."
Το Μεγάλο Ισραήλ είναι ένα σχέδιο αιώνων για τον έλεγχο του πετρελαίου της Μέσης Ανατολής. Στόχος ο έλεγχος της παγκόσμιας οικονομίας. Ο κόσμος θα αλλάξει γρήγορα το τις δύο επόμενες δεκαετίες. Το Ισραήλ συγκεντρώνει τα στρατεύματά του στα Υψίπεδα του Γκολάν και βομβαρδίζει την Συρία, ενώ η Τουρκία είναι η μόνη χώρα που κυριαρχεί ολοκληρωτικά στην Συρία. Ρωτήστε όλους εκείνους που ισχυρίζονται ότι το Ισραήλ είναι ο μεγάλος νικητής από την πτώση του Άσαντ γιατί ακόμη βομβαρδίζει την Συρία ; Στην πραγματικότητα το Ισραήλ βρίσκεται σε αγώνα δρόμου ενάντια στον χρόνο για κατακτήσει την Συρία.
ΤΟ ΒΙΒΛΙΚΟ ΔΟΓΜΑ ΓΙΑ ΤΟ ΜΕΓΑΛΟ ΙΣΡΑΗΛ. Ο ΒΙΒΛΙΚΟΣ ΗΓΕΤΗΣ BIBI ΝΕΤΑΧΙΑΝΟΥ.
Όσοι γνωρίζουν καλά την Βίβλο αμέσως αντιλαμβάνονται την επίδραση των προφητών και του αρχαίου Ισραήλ στο στρατεύματα και στην ηγεσία. Στόχος ο ολοκληρωτικός αφανισμός των Παλαιστινίων όπως γινόταν την αρχαία εποχή που πολεμούσαν οι Ιουδαίοι με τα εχθρικά ένθη. Ο θρησκευτικός συγκρητισμός του περιούσιου λαού είναι προφανής.
Η Εβραϊκή Βίβλος είναι γεμάτη από ανατριχιαστικά αποσπάσματα που επικαλούνται και περιγράφουν της γενοκτονίες και την εξόντωση άλλων εθνών στο όνομα του Θεού. Από τα αντίπαλα έθνη ο αιμοσταγής θεός απαιτούσε να εξοντωθούν άπαντες. Άνδρες, γυναίκες, παιδιά και ζώα σκοτώθηκαν κατά τη διάρκεια των γενοκτονιών-αφανισμού ολόκληρων εθνών-φυλών και περιοχών. Παράλληλα με τα εγκλήματα λάμβαναν χώρα και πολιτιστικές καταστροφές.
Η Βίβλος αναφέρει ενδεικτικά ότι οι Ισραηλίτες βρίσκονται σε μια έρημο κοντά στην Γάζα, αντιμετωπίζοντας τους Αμαληκίτες. Η φυλή αυτή αποτελούσε το σύμβολο του κακού και έπρεπε να εξοντωθεί. Οι Αμαληκίτες έπρεπε να εξαφανιστούν- εξαλειφθούν, διότι ήταν ένας αυτόχθονος λαός. Για αυτό έπρεπε με θεϊκή απόφαση-ετυμηγορία να γίνει η σφαγή.
Οι Αμαληκίτες χαρακτηρίζονται ως αιώνιος εχθρός των Ισραηλιτών. Για αυτό αναφέρονται σε κεφάλαια της Αγίας Γραφής: Στο 17ο κεφάλαιο της Εξόδου (στίχοι 8-16) ο Αμαλήκ πολεμά κατά των Εβραίων στην έρημο. Ο Μωυσής διατάζει τον Ιησού του Ναυή να ηγηθεί των Ισραηλιτών στην μάχη του Ρεφιδίμ. Ο Μωυσής παρακολουθεί από έναν λόφο την μάχη όπως έκαναν οι Πέρσες βασιλείς. Στο 25ο κεφάλαιο του Δευτερονόμιου (στίχοι 17-19) οι Ισραηλίτες διατάζονται να εξαλείψουν την ανάμνηση των Αμαληκιτών από την υφήλιο μόλις καταλάβουν τη Γη της Επαγγελίας, ως εκδίκηση για όσα τους είχαν κάνει κατά την περιπλάνησή τους («ἐξαλείψεις τὸ ὄνομα Ἀμαλὴκ ἐκ τῆς ὑπὸ τὸν οὐρανὸν καὶ οὐ μὴ ἐπιλάθῃ»).
Επίσης στο κεφάλαιο 7, στίχος 1-16, οι Εβραίοι διατάσσονται να σκοτώσουν όλους τους κατοίκους και τα ζώα των πόλεων που είναι αλλόθρησκοι. Η παράδοση αναφέρει ότι ο βασιλιάς Σαούλ έχασε την εύνοια του Θεού των Εβραίων επειδή δεν κατόρθωσε να σκοτώσει τον βασιλιά Αγάγ και όλα τα ζώα των Αμαληκιτών (Α΄ Βασιλειών, κεφάλαιο ιε΄). Στο 15ο κεφάλαιο του Α΄ Βασιλειών (στ. 1-9), ο Σαμουήλ ονοματίζει τους Αμαληκίτες ως τον εχθρό των Ισραηλιτών: «τάδε εἶπε Κύριος Σαβαώθ· νῦν ἐκδικήσω ἃ ἐποίησεν Ἀμαλὴκ τῷ Ἰσραήλ, ὡς ἀπήντησεν αὐτῷ ἐν τῇ ὁδῷ ἀναβαίνοντος αὐτοῦ ἐξ Αἰγύπτου». Για αυτό αμέσως μετά ο Θεός διατάζει τον Σαούλ να καταστρέψει τους Αμαληκίτες. Στον στίχο 33 ο Σαμουήλ χαρακτηρίζει τον βασιλέα των Αμαληκιτών Αγάγ ως εχθρό και δολοφόνο, σκοτώνοντάς τον.
Κατά το 30ό κεφάλαιο στίχος. 1-2, οι Αμαληκίτες εισέβαλαν στην έρημο και στην Σεκελὰκ (ή Ζικλάγκ, την συνοριακή περιοχή Ιουδαίων-Φιλισταίων) προς το τέλος της βασιλείας του Σαούλ. Οι Αμαληκίτες πυρπόλησαν την Σεκελάκ και πήραν τους κατοίκους της αιχμαλώτους. Ο μετέπειτα βασιλιάς Δαβίδ ήταν επικεφαλής μιας επιτυχημένης εκστρατείας κατά των Αμαληκιτών ώστε να ανακτήσει «όλους όσους είχαν πάρει μαζί τους οι Αμαληκίτες». Στο πρώτο κεφάλαιο του Β΄ Βασιλειών (στίχοι 5-10) ένας Αμαληκίτης αβαφέρει στον Δαβίδ ότι βρήκε τον Σαούλ να στηρίζεται πάνω στο δόρυ του μετά τη Μάχη του όρους Γελβουέ. Ο Αμαληκίτης ισχυρίζεται ότι ο Σαούλ τού είπε να τον σκοτώσει. Ο Δαβίδ τότε διέταξε τους άνδρες του να σκοτώσουν τον Αμαληκίτη επειδή είχε σκοτώσει κεχρισμένο βασιλέα του Ισραήλ («χριστὸν Κυρίου»).
Αυτή η έχθρα είναι η βάση της εντολής του Θεού προς τον Σαούλ: « Αυτό λέει ο Κύριος των δυνάμεων: Εξέτασα τι έκανε ο Αμαλήκ στον Ισραήλ. Χτυπήστε τον Αμαλήκ και καταστρέψτε όλα όσα του ανήκουν και μην έχετε συμπόνια, μην δείξετε έλεος, αλλά σκοτώστε άνδρες και γυναίκες, παιδιά και βρέφη, βόδια και πρόβατα, καμήλες και γαϊδούρια !!!
Ο δισταγμός του Σαούλ να υπακούσει σε αυτή τη διαταγή του κοστίζει την βασιλεία του Ισραήλ και την εύνοια του Παντοδύναμου. Η μεταγενέστερη εβραϊκή παράδοση σχολιάζει αυτό το γεγονός ως εξής: « Κατέφυγε στην εξόντωση γυναικών και παιδιών και σκέφτηκε ότι δεν θα ενεργούσε ως προς αυτό με βάρβαρο και απάνθρωπο τρόπο: επειδή οι Αμαληκίτες ήταν εχθροί και είχε λάβει εντολή από τον Θεό, την οποία ήταν επικίνδυνο να αγνοήσει » (Ιωσήφος, Αρχαιότητες των Εβραίων, βιβλίο VI, κεφάλαιο 7).
Σε μια μελέτη που έγινε υπολογίζεται ότι 1,2 εκατομμύρια άνθρωποι έπεσαν θύματα γενοκτονίας και υπέστησαν τρομερές φρικαλεότητες. Χαρακτηριστικό είναι ότι ο Marcion, ένας θεολόγος γεννημένος το 85 μ.Χ. εγκατέλειψε την Χριστιανική κοινότητα της Ρώμης. Μετά την αποχώρηση του ίδρυσε δική του Εκκλησία. Το βασικό δόγμα της εκκλησίας του ήταν ότι απέρριπτε τον σκληρό και αιμοσταγή Θεό της Παλαιάς Διαθήκης υπέρ του γλυκού και φιλάνθρωπου Ιησού Χριστού.
Αναφέρει ενδεικτικά ο Marcion ότι έχω ρωτήσει ιερείς, επισκόπους και θεολόγους που γνώριζα για αυτή την κραυγαλέα αντίφαση μεταξύ της Παλαιάς και της Καινής Διαθήκης, χωρίς να λάβω καμία πειστική εξήγηση. Για αυτό ο Marcion κήρυξε ότι ο Θεός είχε στείλει τον Ιησού Χριστό, ο οποίος ήταν διαφορετικός από τον εκδικητικό Θεό Γιαχβε Ο Marcion Θεωρούσε τον εαυτό του οπαδό του Αποστόλου Παύλου. Το δόγμα του ονομάζεται Μαρκιονισμός.
Ο Marcion δημοσίευσε την παλαιότερη καταγραφή ενός κανόνα βιβλίων της Καινής Διαθήκης. Οι πρώτοι Πατέρες της Εκκλησίας όπως ο Ιουστίνος Μάρτυρας , ο Ειρηναίος και ο Τερτυλλιανός κατήγγειλαν τον Μαρκίωνα ως αιρετικό ή αντίχριστο και αφορίστηκε από την εκκλησία της Ρώμης. Ο εκδιωγμένος δημοσίευσε τον δικό του κανόνα χριστιανικών ιερών γραφών, που περιείχε δέκα επιστολές του Παύλου. Το Ευαγγέλιο του Μαρκίωνα υποστηρίζεται ότι είναι μια επεξεργασμένη έκδοση του Ευαγγελίου του Λουκά.
Μερικοί σύγχρονοι μελετητές έχουν διατυπώσει την θεωρία ότι το Ευαγγέλιο του Μαρκίωνα ήταν το παλαιότερο, αν και αυτό έχει αμφισβητηθεί. Στην πραγματικότητα η βία της Βίβλου επικρατούσε συνεχώς έναντι του Ευαγγελίου στους αιώνες που ακολούθησαν, αποτελώντας ένα πρότυπο δίωξης, υποδούλωσης και εξόντωσης στο οποίο στηρίχθηκαν όλα τα εκχριστιανισμένα έθνη Γερμανοί, Βούλγαροι, Σλάβοι κλπ.
Από την Παλαιά Διαθήκη ξεκίνησαν και οι Διονυσιακές σταυροφορίες και όλοι οι θρησκευτικοί πόλεμοι. Οι γενοκτονίες των Ινδιάνων της Αμερικής και άλλα εγκλήματα είναι βασισμένα στην Βίβλο. Αποσπάσματα από το Δευτερονόμιο και άλλα βιβλία χρησιμοποιήθηκαν για να υποκινήσουν τους στρατιώτες σε σφαγές και μαζικές σφαγές.
Το μήνυμα του Ευαγγελίου έχει αγνοηθεί και περιφρονηθεί πρωτίστως από την ίδια την Εκκλησία. Το Καθολικό Βατικανό υπήρξε σύμβολο διαφθοράς και βίας σε όλη τη σύγχρονη εποχή, ενώ οι Προτεστάντες πάστορες έχουν ευλογήσει όλες τις ευρωπαϊκές φρικαλεότητες στον Νέο Κόσμο. Έπρεπε να περιμένουμε μέχρι τον 21ο αιώνα για να βρούμε έναν Πάπα που καταδίκαζε τον πόλεμο ως τέτοιο, χωρίς αν ή αλλά, σύμφωνα με το πνεύμα και το γράμμα του Ευαγγελίου.
Είναι αλήθεια ότι η δυτική παράδοση του πολέμου ποικίλλει, συμπεριλαμβανομένων των πολέμων κατάκτησης, της διατήρησης του status quo και των αυτοκρατορικών πολέμων. Πηγή κάθε γενοκτονίας-αιματοχυσίας αποτελεί η Παλαιά Διαθήκη. Ξένοι αναλυτές εκτιμούν ότι ο εφιάλτης ενός παγκόσμιου πολέμου με πρότυπο την Παλαιά Διαθήκη, επιβάλει την απόλυτη απαγόρευση της Βίβλου.
Με βάση τα προαναφερόμενα δεν αποκλείεται να γνώριζε ο Marcion ότι ένα μέρος των Ισραηλιτών εγκατέλειψε τον Θεό των Προφητών της Παλαιάς Διαθήκης και ασπάστηκε την Διονυσιακή λατρεία όπως μας πληροφορεί ο Αρχιερέας των Δελφών, βιογράφος-ιστορικός και φιλόσοφος του Διονυσιακού πολιτισμού, ο Πλούταρχος.
Η Διονυσιακή ελίτ επιβιώνει και κυριαρχεί εδώ και πολλές χιλιάδες χρόνια, μέσα από μια συγκεκριμένη μέθοδο. Η Διονυσιακή αριστοκρατία από τα πανάρχαια χρόνια μέχρι και σήμερα δημιουργεί παγκόσμιες αυτοκρατορίες τις οποίες στην συνέχεια καταστρέφει είτε εγκαταλείπει όταν δεν τις χρειάζεται. Οι αυτοκρατορίες που δημιούργησαν προκάλεσαν τρομερές γενοκτονίες (Περσική, Ρωμαϊκή. "Αγία-Ρωμαϊκή" αυτοκρατορία. Η νέα-τρίτη Ρώμη με πρωτεύουσα την Μόσχα βασίζεται στον νόμο, στην λογική ως μια παγκόσμια ανθρώπινη ικανότητα. Στον αντίποδα η Ιερουσαλήμ εκπροσωπεί τον Διονυσιακό πολιτισμό και την οικουμενικότητα του Βάκχου-Savaziou Τα πολιτιστικά-γεωστρατηγικά-γεωπολιτικά δικαιώματα της Ρώμης αποτελούν εμπόδιο στο θείο δικαίωμα του Ισραήλ
Σύμφωνα με ξένους αναλυτές το θείο δικαίωμα είναι μια μυθοπλασία, είναι ένα ψέμα και είναι μια εβραϊκή καινοτομία, όπως έδειξε ξεκάθαρα ο Jan Assmann στο The Price of Monotheism. Ο θεϊκός νόμος των Ισραηλινών είναι ασύμβατος με το ρωμαϊκό δίκαιο του Κρεμλίνου. Ο θεϊκός νόμος εξ ορισμού τοποθετείται πάνω από τον νόμο που ανέπτυξαν οι άνθρωποι. Αυτός είναι ο λόγος για τον οποίο το κράτος του Ισραήλ περιφρονεί το διεθνές δίκαιο. Το Ισραήλ θεωρεί ότι έχει ένα θεϊκό αποκλειστικό δικαίωμα που του επιτρέπει να γενοκτονεί τα άλλα έθνη.
Η προοπτική ενός κόσμου χωρίς διεθνές δίκαιο στην σύγχρονη πυρηνική εποχή είναι ένα συνταρακτικό και επικίνδυνο γεγονός. Η γενοκτονία στη Γάζα από το Ισραήλ υπό την προστασία των Ηνωμένων Πολιτειών επιταχύνει αυτήν την παγκόσμια συνειδητοποίηση. Το διεθνές δίκαιο, ο σεβασμός των συνθηκών και των δεσμεύσεων, η δικαιοσύνη στην επίλυση συγκρούσεων, η διπλωματία που βασίζεται στην καλή πίστη, τον σεβασμό και την εμπιστοσύνη, είναι πράγματα που το Ισραήλ περιφρονεί και απορρίπτει. Το Διεθνές Δίκαιο είναι η αναζήτηση της δικαιοσύνης και της αλήθειας. Το Ισραήλ είναι η δύναμη του ψέματος, της εξαπάτησης, της διαφθοράς και του εκβιασμού. Ένα από τα βασικά θέματα που διακατέχουν την Βίβλο (Παλαιά Διαθήκη) είναι η κριτική-έλεγχος των βασιλιάδων, των πλούσιων και των διεφθαρμένων δικαστών που παραβίαζαν τις Δέκα Εντολές που έδωσε ο Θεός στον Μωυσή.
Οι άνθρωποι του Θεού (Προφήτες) είχαν ως στόχο να δημιουργηθεί μια δίκαιη και ισότιμη κοινωνία προστατεύοντας τους φτωχούς από την οικονομική καταπίεση-εξαπάτηση της δουλείας του χρέους και την απώλεια της γης. Αν οι προφήτες ζούσαν στην εποχή μας θα καταδικάζονταν από τον Bibi για παραβίαση των πιο θεμελιωδών νόμων του βιβλικού Ιουδαϊσμού, με βάση την δική του Βιβλική ερμηνεία. Εκείνους τους αιώνες οι προφήτες του Θεού περιέγραψαν πολλές φορές ότι ο Κύριος ήταν εξαιρετικά δυσαρεστημένος επειδή το Ισραήλ παρέκκλινε από τις εντολές του με συνέπεια να αποσύρει την προστασία του και να καταδικάσει τον λαό του Ισραήλ.
Για αυτό κατακτήθηκε το Ιουδαϊκό έθνος. Οι βιβλικοί προφήτες απέδωσαν την ήττα του Ισραήλ το 722 π.Χ. στην τιμωρία του Κυρίου για την παραβίαση της διαθήκης που προσέφερε. Η τιμωρία του Ισραήλ ταίριαζε με το έγκλημα. Ακριβώς όπως η πλούσια πιστώτρια ελίτ είχε αφαιρέσει τους την γη και οι δέκα φυλές του Ισραήλ απελάθηκαν στην Μεσοποταμία και την Μηδία. Το γεωγραφικό μέγεθος της Ιουδαίας μειώθηκ σε μια περιοχή γύρω από την Ιερουσαλήμ.
Ο Ιεζεκιήλ, ο προφήτης των εξόριστων Ιουδαίων οδηγήθηκε στην Βαβυλωνία το 597 π.Χ. ως όμηρος. Κατά την περίοδο της αιχμαλωσίας έγινε ήταν η βασική επιρροή του Έσδρα και της ιερατικής σχολής που επεξεργάστηκε τις πρώιμες πηγές της Τορά. Η Τορά οριστικοποιήθηκε όταν οι Εβραίοι επέστρεψαν από την Βαβυλώνα. Οι Ιουδαίοι επεξεργάστηκαν τις βαβυλωνιακές έννοιες της οικονομικής δικαιοσύνης στον Ιερό Μωσαϊκό Νόμο.
Για αυτό ο προφήτης Ιεζεκιήλ αναφέρει : «Ο λόγος του Κυρίου ήρθε σε μένα: Το τέλος είναι τώρα επάνω σας και θα εξαπολύσω την οργή μου εναντίον σας. Θα σε κρίνω σύμφωνα με την συμπεριφορά σου και θα σου ανταποδώσω για όλες τις απεχθείς πρακτικές σου», αναφέροντας την πόλωση του πλούτου από τους πλουσιότερους Εβραίους, τη διαφθορά των δικαστηρίων και την παραβίαση της αρχικής διαθήκης με τον Κύριο. Οι προφήτες δεν συμπαθούσαν τους άδικους Εβραίους.
Αν βρισκόταν σήμερα οι προφήτες στο Ισραήλ θα αντιδρούσαν. Ήταν αντισιωνιστές και θα κατέκριναν τους δεξιούς πολιτικούς που τώρα καταργούν τα δικαστήρια της χώρας, ενθαρρύνουν τις μαζικές δολοφονίες αμάχων και καταστρέφουν τις υποδομές μιας ολόκληρης κοινωνίας; Εντύπωση προκαλεί το γεγονός ότι κανένας θρησκευτικός παράγοντας δεν επιβεβαιώνει τον ισχυρισμό του Νετανιάχου ότι ενεργεί βάσει βιβλικής δέσμευσης ως δικαιολογία για την διάπραξη γενοκτονίας με την κατάληψη της παλαιστινιακής γης και την καταστροφή του υπάρχοντος πληθυσμού.
Κυριολεκτικά ο Bibi ομοιάζει με μάγο που προσπαθεί να αποσπάσει την προσοχή του κοινού από αυτό που πραγματικά συμβαίνει. Ο Νετανιάχου ισχυρίζεται ότι ενεργεί με βάση τις Βιβλικές εντολές ως δικαιολογία για την γενοκτονία των Παλαιστινίων. Αλλά αυτό που ισχυρίζεται ότι είναι ένα σύμφωνο από την παράδοση του Μωυσή είναι ορθό ; Στην πραγματικότητα φαίνεται ότι είναι η μοχθηρή απαίτηση από τον δικαστή και τον εξέχοντα Σαμουήλ που λέει στον Σαούλ, τον στρατηγό που ήθελε να κάνει βασιλιά: « Τώρα πήγαινε και χτυπήστε τον Αμαλήκ [έναν εχθρό του Ισραήλ] και καταστρέψτε εντελώς όλα όσα τους ανήκουν. Μην τους λυπηθείτε, σκοτώστε άνδρες και γυναίκες, παιδιά και βρέφη, βοοειδή και πρόβατα, καμήλες και γαϊδούρια » (Α' Σαμουήλ 15:3).
Αυτά τα λόγια δεν ήταν λόγια του Κυρίου και ο Σαμουήλ δεν ήταν ο Μωυσής. Και δεν υπήρχε γενική υπόσχεση για υποστήριξη των Εβραίων ανεξάρτητα από το πώς συμπεριφέρονται. Ακολουθώντας το αίτημα του Σαμουήλ για κατάκτηση ως μέσο για να γίνει ο Σαούλ αρκετά δημοφιλής ώστε να γίνει βασιλιάς είχε ήδη παραβιάσει τις εντολές του Κυρίου . Δεν υπάρχει καμία απόδειξη για αυτό στον εορτασμό του Νετανιάχου για την συμφωνία του Σαμουήλ και του Σαούλ να γίνει δημοφιλής μέσω στρατιωτικής κατάκτησης.
Παρά τις παροτρύνσεις ο Σαμουήλ επέπληξε για κακή συμπεριφορά τον Σαούλ λέγοντάς του ότι ο Κύριος είχε αποφασίσει να βρεθεί άλλος άνθρωπος για να είναι βασιλιάς του Ισραήλ. Δεν ήταν ο Κύριος που έδωσε εντολή να καταστραφεί ο Αμαλέκ, αλλά ένας προφήτης που επιθυμούσε να τοποθετήσει έναν βασιλιά στο θρόνο. Η επίκληση μιας τέτοιας εντολής είναι εκ πρώτης όψεως απόδειξη της πρόθεσης διάπραξης γενοκτονίας. Αλλά αυτό φαίνεται λιγότερο σημαντικό για τον Νετανιάχου από το να ικανοποιήσει την επιθυμία των Ισραηλινών για εκδίκηση.
Ο Bibi δεν αναφέρει το γεγονός ότι ο Σαούλ δεν υπάκουσε τις εντολές του Κυρίου και ότι ο Κύριος τον απέρριψε ως βασιλιά. Eπίσης δεν αναγνωρίζει το πλαίσιο, μερικά κεφάλαια νωρίτερα, στο Α' Σαμουήλ 12:15, το οποίο περιγράφει τη διαφθορά των δικαστών και την προειδοποίηση του Σαμουήλ ότι: « Αν δεν υπακούτε στον Κύριο, αν επαναστατείτε ενάντια στις εντολές του, o Θεός θα είναι εναντίον σου ». Η προειδοποίηση του Κυρίου ότι « αν επιμείνεις να κάνεις το κακό, εσύ και ο βασιλιάς σου θα σαρωθείς » θα έπρεπε να είχε προβληματίσει τον σημερινό πρωθυπουργό του Ισραήλ. .
Η Αγία Γραφή είναι αξιοσημείωτη για την κριτική στους βασιλιάδες που κυβέρνησαν την Ιουδαία-Ισραήλ. Είναι στην πραγματικότητα μια μακρά ιστορία κοινωνικής επανάστασης στην οποία οι οί ηγέτες προσπάθησαν συχνά με επιτυχία να νικήσουν μια εγωιστική-επιθετική ολιγαρχία, που καταγγέλθηκε επανειλημμένα για την απληστία της να εξαθλιώνει οικονομικά τους λαούς, να αρπάζει τα εδάφη τους και να τους υποβιβάζει σε δούλους.
Η διαφθορά της Ισραηλινής ελίτ οδήγησε στην εγκατάλειψη από τον Θεό. Ποια ήταν η διαθήκη που έγινε στο Χωρήβ κοντά στο όρος Σινά; Ο Κύριος έδωσε στον Μωυσή τις Δέκα Εντολές που είχαν ηθικό σκοπό την κοινωνική δικαιοσύνη και τον καταμερισμό του πλούτου. Έκανε μια συμφωνία που δεσμεύει όλους τους μελλοντικούς Εβραίους να υπακούουν σε αυτές τις εντολές (Έξοδος 19-23 και Δευτερονόμιο 5:2 και 28:43).
Από την αρχή ο Θεός απείλησε να τιμωρήσει τους Εβραίους εάν παραβίαζαν την Παλαιά Διαθήκη. Τα λόγια των προφητών αναφέρουν τους πολλούς τρόπους με τους οποίους οι επόμενες γενιές παραβίασαν την διαθήκη. Η ισονομία και η προστασία των φτωχών ήταν ο ρόλος των αρχαίων προφητών. Είχαν εντολή από τον Θεό να αφυπνίσουν τον Ισραηλινό λαό και να τον προστατέψουν από τα τυραννικά καθεστώτα. Για αυτό οι Ιουδαίοι έχασαν τις μάχες εναντίον των ξένων εθνών, τους οποίους οι προφήτες περιέγραψαν ως όργανα του Κυρίου για να τους τιμωρήσουν για την ανυπακοή τους.
Τα εδάφια Δευτερονόμιο 28:21-25 προειδοποιούν τους Ιουδαίους ότι αν δεν υπακούσουν στις εντολές του Κυρίου. Ο Κύριος θα τους χτυπήσει με ασθένειες μέχρις ότου σας εξολοθρεύσει από την γη που έχουν στην κατοχή τους και ότι « θα γίνετε νικημένοι μπροστά στους εχθρούς σας. Το Δευτερονόμιο (29, 24-25) υπενθυμίζει στους Ιουδαίους ότι αν ο Κύριος τους κάνει να υποφέρουν αυτό που έκανε στα Σόδομα και τα Γόμορρα, τον Αδμάθ και τον Ζεβοΐμ, « είναι επειδή αυτός ο λαός έχει εγκαταλείψει τη διαθήκη του Κυρίου, του Θεού των πατέρων τους και την διαθήκη που έκανε μαζί τους όταν τους έβγαλε από την Αίγυπτο ».
Οι προφήτες περιέγραψαν τι σήμαινε η υπακοή στη διαθήκη. Τα εδάφια Ησαΐας 5:3 και 8 ανέφεραν την οικονομική ανισότητα ως το μεγαλύτερο πλήγμα της Ιουδαϊκής κοινωνίας, κατηγορώντας τους ηγέτες και τα ιερατεία για την απληστία και την ασυδωσεία. Αλίμονο σε εσάς που προσθέτετε το ένα σπίτι στο άλλο, που προσθέτετε το ένα χωράφι στο άλλο, μέχρι να μην υπάρχει πια ελεύθερος χώρος στην γη ». Αυτή ακριβώς είναι η μοίρα που επιφυλάσσει στους Παλαιστίνιους που εκδιώχθηκαν από τα εδάφη τους από το σημερινό Ισραήλ που ενεργεί ως κράτος εποίκων.
Τα εδάφια Ησαΐας 10:1-3 αναφωνούν: « Αλίμονο σε εκείνους που φτιάχνουν άδικους νόμους, σε εκείνους που εκδίδουν καταπιεστικά διατάγματα με σκοπό να στερήσουν τα δικαιώματά από τους φτωχούς και να ληστέψουν τον καταπιεσμένο λαό, λεηλατώντας τις χήρες και τα ορφανά. Τι θα κάνετε την ημέρα της κρίσης όταν η κακοτυχία έρχεται από μακριά; » Και στο 29:13-15: « Ο Κύριος είπε: «Αυτοί οι άνθρωποι έρχονται σε μένα με το στόμα τους και με τιμούν με τα χείλη τους, αλλά η καρδιά τους είναι μακριά από εμένα. Η λατρεία που μου αποδίδουν αποτελείται μόνο από κανόνες που διδάσκονται από άνδρες. Αλλοίμονο σε εκείνους που καταβάλλουν κάθε δυνατή προσπάθεια για να κρύψουν τα σχέδιά τους από τον Κύριο .”
Ο επόμενος προφήτης, ο Ιερεμίας κατηγορεί το Ισραήλ ότι εγκατέλειψε τον Κύριο και παραβίασε την διαθήκη, φέρνοντας καταστροφή μέσω της κακίας και της πλάνης » Αποκαλώντας το Ισραήλ άπιστο (3:8 και 20-21), Mέσα σε αυτό το θέατρο του παραλόγου κατά την σημερινή εποχή είδαμε μεταξύ άλλων ότι αρκετοί Δυτικοί αμερόληπτοι αναλυτές γνωρίζουν καλύτερα τις γραφές από τον Bibi.
Εάν δεν επέμβουν οι διεθνείς οργανισμοί, ο Bibi δεν θα αρκεστεί στις γενοκτονίες Παλαιστίνης και Λιβάνου θα προχωρήσει ακάθεκτος. Ο Ισραηλινός πρωθυπουργός έχει την πεποίθηση ότι είναι βιβλικός ηγέτης !!!
Ο Σιωνισμός την σύγχρονη εποχή βρίσκεται σε πλήρη αντίθεση με την Παλαιά Διαθήκη. Αυτό είναι απολύτως λογικό καθώς η ιδεολογία του προέρχεται από την Διονυσιακή κουλτούρα. Η ρητορική που χρησιμοποιεί ο Bibi είναι αδόκιμη με βάση την Αγία Γραφή. Η Βίβλος διδάσκει ότι ο πλούτος και η περιουσία πρέπει να διανέμονται δίκαια και να μην συγκεντρώνονται στα χέρια μιας ολιγαρχίας.
Οι στίχοι 1 και 9 της Εξόδου 23 παρέχουν μια εικόνα για το πώς έπρεπε να αντιμετωπίζονται οι ξένοι της εποχής–: «Μην ακολουθείτε το πλήθος κάνοντας το κακό, αλλά καθιερώστε το νόμο της δικαιοσύνης και του ελέους: Μην καταπιέζετε τον ξένο ; Εσείς οι ίδιοι ξέρετε τι είναι να είσαι ξένος επειδή ήσασταν ξένος στην Αίγυπτο .»
Είναι δικαιοσύνη και έλεος να κόβουν το νερό, τα τρόφιμα, τα φάρμακα και τα καύσιμα σε έναν ολόκληρο πληθυσμό ; Είναι βιβλική δικαιοσύνη όταν βομβαρδίζουν νοσοκομεία ; Καθώς δισεκατομμύρια σε όλο τον κόσμο παρακολουθούν τις σφαγές στην Γάζα-Δυτική Όχθη, αναλυτές επισημαίνουν ότι η διαμάχη Ισραήλ-Παλαιστίνης θα έχει απρόβλεπτες συνέπειες.
Υπενθυμίζω ότι προφήτης Μαλαχίας ομιλεί για την επιμονή του Κυρίου σχετικά με την διαθήκη του Ισραήλ ως προϋπόθεση της υποστήριξής προς το Ιουδαϊκό έθνος. «Θυμήσου τον νόμο Μωυσή, τα διατάγματα που έδωσα στο Χωρήβ για όλο το Ισραήλ». Εάν συνεχίσουμε να μην υπακούμε ξανά σε αυτούς τους νόμους, ο Κύριος απείλησε: «Θα έρθω και θα καταραστώ την γη».
Τα αρχαία χρόνια ένα τμήμα από τους Φοίνικες-Σημίτες, εγκατέλειψαν τον αληθινό Θεό της Παλαιάς Διαθήκης και έγιναν πιστοί των ειδώλων. Από τότε άλλαξε οριστικά η παγκόσμια ιστορία. Κανένα άλλο έθνος δεν επέδειξε τόσο μεγάλη πίστη, ζήλο και αφοσίωση στους Διονυσιακούς θεούς πλην του Φοινικικού-Ιουδαϊκού έθνους. Οι Ιουδαίοι μυήθηκαν στην Διονυσιακή πίστη-κουλτούρα από τους Αιγύπτιους και εν συνεχεία από τους Βαβυλώνιους.
Η ΦΟΙΝΙΚΙΚΗ ΕΙΣΒΟΛΗ ΣΤΗΝ ΑΡΧΑΙΑ ΕΛΛΑΔΑ ΚΑΙ Η ΒΙΑΙΗ ΕΠΙΒΟΛΗ ΤΟΥ ΔΙΟΝΥΣΙΑΚΟΥ ΠΟΛΙΤΙΣΜΟΥ.
Διαβάζοντας τους αρχαίους συγγραφείς Εκαταίο Μιλήσιο (Στράβων 7, 321), Θουκυδίδη (Α, 3 – 9), Ηρόδοτο (Ιστορία Α 54 - 58), Ισοκράτη (Παναθηναϊκός, Ελένης εγκώμιον 68 – 69, Πανηγυρικός κ.α.), Διόδωρο (1, 23-24 και 28-29, Μ, Απόσπασμα 3),και τον Μέγα Αριστοκλή, τον Ύπατο των φιλοσόφων (Μενέξενος 245c-d), διαπιστώνουμε ότι πριν από τους Τρωικούς πολέμους και συγκεκριμένα το 1500 π.Χ. ξεσπούν στην Αίγυπτο λοιμώδης ασθένειες (οι 7 πληγές, σύμφωνα με την Αγία Γραφή) και οι ντόπιοι τις αποδίδουν στους ασεβείς αλλόφυλους.
Για να αποφύγουν την οργή των ντόπιων οι μετανάστες που ζούσαν στην Αίγυπτο συσπειρώνονται και φεύγουν σε άλλα μέρη. Ένα μέρος των Ισραηλιτών με αρχηγό τον Μωυσή κατευθύνονται δια ξηράς στην Ιουδαία. Με αρχηγό τον Κάδμο οι Φοίνικες πέρασαν σε πολλά Ελληνικά νησιά στο Αιγαίο, καθώς και στην Βοιωτία όπου έκτισαν την Καδμεία ή Θήβα της Ελλάδας. Η πόλη αυτή ονομάστηκε Καδμεία από το όνομα του Κάδμου και Θήβα λόγω της πατρίδας του Κάδμου, τις Θήβες της Αιγύπτου.
Σύμφωνα με το Πάριο χρονικό κάτι που διαβεβαιώνουν οι μεγάλοι σοφοί Αριστοκλής-Πλάτωνας, Ηρόδοτος, Ισοκράτης, Θουκυδίδης και άλλοι, οι Δαναοί έφτασαν στην Πελοπόννησο το έτος 1511 π.Χ. και ο Κάδμος στην Βοιωτία το έτος 1519 π.Χ. Οι Δαναοί έλαβαν μέρος στον Τρωικό πόλεμο (έγινε το έτος 1218 - 1209 π.Χ). Αντίθετα οι Καδμείοι ή Θηβαίοι δεν έλαβαν μέρος στον Τρωικό πόλεμο και κατά τα Περσικά μήδισαν, επειδή ήσαν Φοινικικής-βαρβαρικής καταγωγής (Ηρόδοτος). Σύμφωνα και με τον Ευριπίδη (Φοίνισσες 247), «κοινόν αίμα» ενώνει τους Θηβαίους με τους Φοίνικες.
Ο Εκαταίος-Μιλήσιος αναφέρει ότι η Πελοπόννησος πριν από τους Έλληνες την κατοίκησαν βάρβαροι. Εξάλλου, ολόκληρη σχεδόν η Ελλάδα κατοικία βαρβάρων υπήρξε, στους παλιούς καιρούς, αυτά αναφέρουν όσοι μνημονεύουν αυτά τα πράγματα, γιατί ο Πέλοπας έφερε ένα λαό από τη Φρυγία στη χώρα που απο αυτόν ονομάστηκε Πελοπόννησος, και ο Δαναός από την Αίγυπτο, και οι Δρύοπες, οι Καύκωνες κι οι Πελασγοί κι οι Λέλεγες και άλλοι τέτοιοι λαοί μοίρασαν τους τόπους πάνω και κάτω από τον ισθμό. Γιατί την Αττική κατέλαβαν Θράκες προκαλώντας φοβερή γενοκτονία με τον θεουργό Εύμολπο, την Δαυλίδα της Φωκίδας ο Τηρεύς, την Καδμεία οι Φοίνικες που ήρθαν με τον Κάδμο.
Ην ότε υας Βοιωτιον ένεπον. Και από των ονομάτων δε ενίων το βάρβαρον εμφαίνεται, Κέκροψ, και Κόδρος, και Αίκλος, και Κόθος, και Δρύμας, και Κρίνακος. Ο Ηρόδοτος αναφέρει και τον επιβεβαιώνει ο Μέγας Αριστοκλής ότι οι Φοίνικες ήρθαν από την Αίγυπτο, από το 1519 π.Χ. και μετά. Εκείνοι κατέκτησαν δια της βίας Στερεά Ελλάδα-Πελοπόννησο, νησιά του Αιγαίου και επέβαλαν το δωδεκάθεο.
Οι Δαναοί με πλοία και με αρχηγό το Δαναό μέσω Ρόδου πάνε στο Άργος της Πελοποννήσου. Όταν έφτασαν εκεί ήρθαν σε σύγκρουση με τους κατοίκους του Άργους, που ήσαν Αχαιοί στην γενιά. Ωστόσο επειδή ο βασιλιάς των Αργείων που ονομάζονταν Γελάνωρ δεν είχε γιο για διάδοχο και από την άλλη δεν είχε στρατιωτικές ικανότητες για να νικήσει , οι Αργείοι κάλεσαν τον Δαναό για συνθηκολόγηση και αφετέρου να γίνει κοινός βασιλιάς.
Αυτός είναι και ο λόγος που μετά τα Τρωικά οι Αργείοι ονομάζονταν και Αχαιοί-Δαναοί και Αργείοι και από αυτούς κατ’ επέκτασιν και όλοι οι Έλληνες. Με αρχηγό τον Κάδμο οι Φοίνικες πέρασαν σε πολλά Ελληνικά νησιά στο Αιγαίο, καθώς και στην Βοιωτία της Ελλάδας όπου έκτισαν την Καδμεία ή Θήβα της Ελλάδας.
Η πόλη αυτή ονομάστηκε Καδμεία από το όνομα του Κάδμου και Θήβα λόγω της πατρίδας του Κάδμου, τις Θήβες της Αιγύπτου. Σύμφωνα με το Πάριο χρονικό κάτι που διαβεβαιώνουν οι μεγάλοι σοφοί Αριστοκλής-Πλάτωνας, Ηρόδοτος, Ισοκράτης, Θουκυδίδης και άλλοι, οι Δαναοί έφτασαν στην Πελοπόννησο το έτος 1511 π.Χ. και ο Κάδμος στην Βοιωτία το έτος 1519 π.Χ. (1)
Η οικογένεια των Περσειδών από το Άργος θεωρούσε γενάρχη της τον Δαναό, που ήλθε από την Ανατολή, και οἱ Θηβαίοι τιμούσαν ως γενάρχη τους τον Κάδμο γιο του βασιλιά της Φοινίκης Αγήνορα, που ήλθε στην Ελλάδα από την Παλαιστίνη, εγκαταστάθηκε στην Θήβα και συνέβαλε στη γένεση των λεγόμενων Σπαρτών από τα δόντια του δράκοντα. Σύμφωνα και με τον Ευριπίδη (Φοίνισσες 247), «κοινόν αίμα» ενώνει τους Θηβαίους με τους Φοίνικες. Tην Αττική κατέλαβαν Θράκες προκαλώντας φοβερή γενοκτονία με τον θεουργό Εύμολπο, την Δαυλίδα της Φωκίδας ο Τηρεύς, την Καδμεία-Θήβα οι Φοίνικες που ήρθαν με τον Κάδμο,και την ίδια τη Βοιωτία κατέκτησαν οι Aονες, οι Τέμμικες και οι Ύαντες, ως και Πίνδαρος φησίν. Ην ότε υας Βοιωτιον ένεπον. Και από των ονομάτων δε ενίων το βάρβαρον εμφαίνεται, Κέκροψ, και Κόδρος, και Αίκλος, και Κόθος, και Δρύμας, και Κρίνακος.
Οι δε Θράκες, και Ιλλυριοί, και Ηπειρώται, και μέχρι νυν εν πλευραίς εισίν. ΄Τοισι μέντοι μάλλον πρότερον, ή νυν, όπου γε και της εν τω παρόντι Ελλάδος αναντιλέκτως ούσης..» (Στράβων 7, 321). Οι Φοίνικες σύμφωνα με τον Ηρόδοτο (Α -2) κατάγονταν από την Ερυθρά θάλασσα, πήγαν με αρχηγό τον Αγήνορα στην Φοινίκη της Ασίας, την χώρα απέναντι από την Κύπρο και όπου οι πόλεις Τύρος, Σιδών, εξ ου και η ονομασία Φοίνικες. Χαναάν σημαίνει «χώρα της πορφύρας, το όνομα δηλαδή προέρχεται από το ερυθρό χρώμα που εξάγεται από την επεξεργασία της πορφύρας.
Οι Φοίνικες σύμφωνα με τον Ηρόδοτο (Α -2) κατάγονταν από την Ερυθρά θάλασσα, πήγαν με αρχηγό τον Αγήνορα στην Φοινίκη της Ασίας, την χώρα απέναντι από την Κύπρο και όπου οι πόλεις Τύρος, Σιδών, εξ ου και η ονομασία Φοίνικες. Χαναάν σημαίνει «χώρα της πορφύρας, το όνομα δηλαδή προέρχεται από το ερυθρό χρώμα που εξάγεται από την επεξεργασία της πορφύρας. Στις επιστολές της Αμάρνα του 14ου αιώνα π. Χ. οι κάτοικοι της Χαναάν αποκαλούνται «Kinanuh» ή «kinahhu», δηλαδή Χαναναίοι, «Πορφυροί». Το όνομα Φοίνικες-πορφυροί δόθηκε στους Χαναναίους από τους Μυκηναίους (Φιλισταίους), οι οποίοι είχαν συνάψει εμπορικές σχέσεις με τους λαούς της παράκτιας ζώνης της Παλαιστίνης και είχαν μόνιμα εγκατασταθεί εκεί.
Επίσης ο μεγάλος ιστορικός αναφέρει ότι οι Φοίνικες είχαν αφετηρία την Ερυθρά θάλασσα : «Οι λόγιοι των Περσών βρίσκουν του Φοίνικες αίτιους της έχθρας μεταξύ Ελλήνων και βαρβάρων. Λένε πως αυτοί, φτασμένοι από την θάλασσα που ονομάζεται Ερυθρά σε τούτη εδώ τη θάλασσα, αφού κατοίκησαν το χώρο που και τώρα κατοικούν, άρχισαν αμέσως μακρινά ταξίδια, μεταφέροντας εμπορεύματα αιγυπτιακά και ασσυριακά, να πιάνουν και σε άλλα λιμάνια και προπαντός στο Άργος…» (Ηρόδοτος Α, 2).
O πατέρας της Ελληνικής και της παγκόσμιας ιστορίας (Β, 49-50 και Β, 91) αναφέρει ότι οι Χεμμίτες (οι κάτοικοι της μεγαλούπολης Χεμμις που βρισκόταν στο Θηβαϊκό νομό της Αιγύπτου) είχαν πει ότι ο γιος της Δανάης Περσέας είχε επισκεφτεί τηv χώρα τους, γιατί ο Δαναός και ο Λυγκέας που πήγαν στην Ελλάδα ήταν από τη πόλη τους, καθώς και ότι είδε να οργανώνουν γυμνικούς αγώνες και να έχουν μόνο μια γυναίκα όπως και οι Έλληνες. Αναφέρει επίσης ότι ο Κάδμος ο Τύριος με τους συντρόφους του ήρθε από την Φοινίκη στη περιοχή που τώρα ονομάζεται Βοιωτία.
Ο Ηρόδοτος αναφέρει και τον επιβεβαιώνει ο Μέγας Αριστοκλής ότι οι Φοίνικες ήρθαν από την Αίγυπτο, από το 1519 π.Χ. και μετά. Εκείνοι κατέκτησαν δια της βίας Στερεά Ελλάδα, και Πελοπόννησο και επέβαλαν το δωδεκάθεο. Η βίαιη επιβολή του Φοινικικού δωδεκαθέου άγγιξε τα όρια γενοκτονίας στην Ελληνική επικράτεια. Οι πόλεμοι είναι ζήτημα γεωπολιτικών και στρατηγικών συμφερόντων. Ήταν στον πυρήνα τους μια πρωτόγονη επιθυμία για κυριαρχία και ένας ηγεμονικός ανταγωνισμός στον οποίο μια δημοκρατία αντιμετώπιζε μια ολιγαρχία.
Παράλληλα αντιμάχονται οι δύο παγκόσμιοι πολιτισμοί. Σε αυτή την αντιπαράθεση το χάσμα μεταξύ των συλλογικών συναισθημάτων, των προσχημάτων που επικαλέστηκαν και των άμεσων κινήτρων για εχθροπραξίες ή μεταξύ των αρχικών δικαιολογιών και των καταστροφών και των καταστροφών των μαχών ήταν τέτοιο που η συνέχιση του πολέμου αποδόθηκε στην φύση των καθεστώτων και προσωπικές ευθύνες των πολέμαρχων.
Μέσα από τις πολεμικές, γεωπολιτικές δραστηριότητες τους τα έθνη-κράτη καθορίζουν τον μέλλον της ανθρωπότητας. Τα ελεύθερα κράτη επιδιώκουν συνεχώς να βελτιώσουν την στρατιωτική-πολιτική και οικονομική δύναμη καθότι αυτό είναι το μοναδικό εχέγγυο ασφαλείας-επιβίωσης. Ο επεκτατικός πόλεμος είναι το μέσον για την επίτευξη άνομων σκοπών επί του αντιπάλου. Η ειρήνη και η αγάπη υποστηρίζονται και προωθούνται σχεδόν από όλες τις θρησκείες. Εν τούτοις στις πιο αιματοβαμμένες σελίδες της ανθρωπότητας με πολέμους, την μεγαλύτερη ευθύνη φέρουν τα ιερατεία των θρησκειών.
Εμπόλεμες συρράξεις και αδελφοκτόνοι εμφύλιοι. Διαχρονικά οι θρησκευτικές-πολεμικές συρράξεις υπήρξαν αναπόσπαστο κομμάτι της ανθρώπινης κοινωνίας και στο όνομα των θεών σφαγιάστηκαν, βασανίστηκαν και μετανάστευσαν εκατομμύρια άνθρωποι. Από τα αρχαία χρόνια τα έθνη όρισαν κανόνες ηθικής και νομικής δεοντολογίας, όμως ανέκαθεν τα ιερατεία είχαν έναν ισχυρό ρόλο, επιβάλλοντας την αδίστακτη εξουσία τους στους λαούς με καταστροφικές συνέπειες. (Εμφύλιοι πόλεμοι στην αρχαία Ελλάδα και οι τέσσερις Σταυροφορίες).
Οι πολεμικές αντιπαραθέσεις στο όνομα των θεών γινόταν στην πραγματικότητα για να αποκτούν οι αχριερείς των θρησκειών εξουσία-δύναμη και πλούτο. Η κινητήριος δύναμη της θρησκείας κινητοποιούσε τις μάζες οι οποίες πολεμούσαν για την πίστη, την πατρίδα, την ελευθερία, την περιουσία, και την ζωή. Το περί δικαίου αίσθημα το οποίο επικαλούνταν τα ιερατεία έκανε λιγότερο ειδεχθής και αποκρουστικές τις πολεμικές διαμάχες.
Στην δίκη της Νυρεμβέργης εισήχθη το αξίωμα σχετικά με τους επιθετικούς πολέμους. Οι επιθετικοί πόλεμοι αποτελούν έγκλημα. Ο Χάρτης των Ηνωμένων Εθνών επιτρέπει τους αμυντικούς πολέμους και για αυτό δίνει το δικαίωμα στο Συμβούλιο Ασφαλείας να επιβάλλει στρατιωτικές κυρώσεις για την διατήρηση της ειρήνης. Τα επιχειρήματα περί δίκαιου πολέμου διδάσκονται στον Αριστόκλειο πολιτισμό και την Ορθοδοξία. .
Η νόμιμη άμυνα επιτρέπεται και είναι δίκαιη όταν τεθούν σε κίνδυνο οι βασικές ανθρώπινες αξίες η ελευθερία, η αξιοπρέπεια, η τιμή, η επιβίωση και η ζωή. Τo πώς ορίζεται η έννοια του δικαίου διαφέρει ανάλογα με τις θρησκευτικές, πολιτικές, κοινωνικές και οικονομικές πεποιθήσεις ενός έθνους, στα πλαίσια μιας ορισμένης ιστορικής περιόδου.
Επίσης δύο αντικρουόμενες εκδοχές για τα αίτια του πολέμου, είναι λογικό να παρουσιασθούν ως δίκαιες με αξιόπιστα επιχειρήματα επιχειρήματα από την κάθε πλευρά. Οι πόλεμοι αποδοκιμαζόταν εν μέρη στην αρχαία Ελλάδα, εν τούτοις η νομιμότητα τους δεν αμφισβητήθηκε ποτέ. Oι αρχαίες Ελληνικές πόλεις έδιναν μεγάλη βαρύτητα στις αιτίες για την προσφυγή σε πόλεμο. "Πόλεμος πάντων μεν πατήρ εστί, πάντων δε βασιλεύς, και τους μεν θεοὺς έδειξε τους δε ανθρώπους, τους μεν δούλους εποίησε τους δε ελευθέρους."
Ο πόλεμος είναι ο πατέρας όλων, ο βασιλεύς των πάντων, και άλλους τους κατέστησε θεούς και άλλους ανθρώπους, άλλους τους έκανε δούλους και άλλους ελεύθερους. (Ηράκλειτος Fragmenta, απόφθεγμα 53, H. Diels and W. Kranz, «Die Fragmente der Vorsokratiker», vol. 1, 6th edn.,Berlin: Weidmann, 1951: 150-182). (1) Στα πλαίσια της αιώνιας σύγκρουσης των δύο παγκόσμιων πολιτισμών του Αριστόκλειου και του Διονυσιακού, παρά τα θαύματα, τις διδασκαλίες και την Ανάσταση του Χριστού, η ιστορία της ανθρωπότητας είναι κατά κύριο λόγο στρατιωτική, γραμμένη με αίμα και φρικτά μαρτύρια-καταστροφές. Διαχρονικά το μέλλον της ανθρωπότητας καθορίζεται από τα μεγάλα πολεμικά γεγονότα.
Τα υπόλοιπα γεγονότα έχουν δευτερεύουσες συνέπειες, σε σχέση με όσα διαδραματίζονται στα πεδία των μαχών. Πατήρ πάντων ο πόλεμος, όπως δίδαξε ο Μέγας προσωκρατικός Φιλόσοφος Ηράκλειτος. Μερικούς αιώνες αργότερα ο υποστράτηγος των ΗΠΑ Smedley Butler στις αρχές του προηγούμενου αιώνα έγραψε ότι ο πόλεμος είναι μια απάτη. Σύμφωνα με τον Αμερικανό υποστράτηγο Butler στους πολέμους μόνο μια μικρή ομάδα μυημένων είναι ενημερωμένοι για την πραγματικότητα.
Οι πόλεμοι είναι μια πραγματική απάτη που οργανώνεται προς όφελος ενός μικρού αριθμού ατόμων που ελέγχουν την εξουσία. Όλοι αυτοί οι πόλεμοι πραγματοποιούνται σε βάρος των λαών και παράλληλα δίνουν το δικαίωμα σε έναν μικρό αριθμό να αυξήσει την περιουσία του.
Διαχρονικά οι θρησκευτικές-πολεμικές συρράξεις υπήρξαν αναπόσπαστο κομμάτι της ανθρώπινης κοινωνίας και στο όνομα των θεών σφαγιάστηκαν, βασανίστηκαν και μετανάστευσαν εκατομμύρια άνθρωποι. Η επίκληση λόγων για τις άγριες εμφύλιες πολεμικές συρράξεις στην αρχαία Ελλάδα, είναι εφικτό να διαπιστωθούν με βάση τον Πελοποννησιακό Πόλεμο και τους κίβδηλους χρησμούς τους οποίους έδινε το Φοινικικό μαντείο των Δελφών.
Ο Θουκυδίδης αφιέρωσε ένα σημαντικό μέρος της ιστορίας του, στις αιτίες του εμφυλίου ανάμεσα στην Αθήνα και την Σπάρτη. Ο Πελοποννησιακός πόλεμος ήταν ο τρομερότερος εμφύλιος της αρχαίας Ελλάδος, ευθύνεται σε σημαντικό βαθμό για την παρακμή στην αρχαία εποχή, είχε και αυτός όπως όλοι οι εμφύλιοι θρησκευτικά κίνητρα.
Πίσω από αυτή την τρομερή γενοκτονία βρισκόταν για πολλοστή φορά το Δελφικό μαντείο και με τις Φοινικικής καταγωγής Πυθίες παρακινούσε τους Σπαρτιάτες και τους Αθηναίους σε φονικότατες συγκρούσεις και απίστευτες θηριωδίες, μέσα από τους εκατέρωθεν κίβδηλους χρησμούς τους οποίους έδινε σκόπιμα (Θουκιδiδης Ιστορία. Α-4).
Τα αρχαία χρόνια μεταξύ άλλων έλαβαν χώρα φοβεροί εμφύλιοι πόλεμοι τους οποίους πάντοτε υποκινούσε το Φοινικικό ιερατείο των Δελφών. Οι Δελφοί ήταν το μεγαλύτερο μαντείο της αρχαιότητας. Εκεί όλοι οι λαοί της Ανατολικής Μεσογείου όπως οι Έλληνες, οι Αιγύπτιοι, οι Φρύγες, οι Λυδοι και οι Πέρσες, αναζητούσαν την πρόβλεψη των Φοινικικών ιερατείων για πάσης φύσεως ζητήματα.
Όλοι οι αξιωματούχοι και οι θεσμικοί παράγοντες της Ανατολής κατέφευγαν στην θεϊκή ετυμηγορία. Μέσα από τους αιματηρούς εμφύλιους πολέμους και την Δελφική Αμφικτυονία, το Φοινικικό μαντείο υπήρξε παγκόσμιο πνευματικό, πολιτικό, οικονομικό και γεωστρατηγικό-γεωπολιτικό κέντρο κατά τους αρχαίους αιώνες. Εκείνη την εποχή το μαντείο υπήρξε η ανώτατη πολιτική-στρατιωτική και οικονομική εξουσία των εθνών της Ανατολικής Μεσογείου. Οι σκοτεινοί παράγοντες της αρχαίας θρησκείας καθόριζαν τις τύχες των κρατών της ανατολής.
Εκείνοι αποφάσιζαν για την οικονομία, την πολιτική, τους πολέμους και τις κοινωνικές εξελίξεις. Δεν είναι σχήμα λόγου είτε υπερβολή καθώς το μαντείο αποτελούσε το διεθνές νομισματικό ταμείο του αρχαίου κόσμου !!! Πολλές Ελληνικές πόλεις κράτη καθώς και ξένα, διατηρούσαν στους Δελφούς θησαυροφυλάκια για την φύλαξη των προσφορών και των πολύτιμων αντικειμένων τους.
Κανένας πόλεμος, καμία πολιτική-οικονομική, κοινωνική και πνευματική δραστηριότητα δεν γινόταν χωρίς την έγκριση του μαντείου. Οι Δελφοί απέκτησαν τεράστια δύναμη μέσα από τους πολέμους που υποκίνησαν και την ομοσπονδιακή ένωση δώδεκα φυλών Στερεάς και Θεσσαλίας (Δελφική Αμφικτυονία). Όλοι οι "ιεροί" πόλεμοι προκλήθηκαν από τους ιερείς-θεουργούς του Φοίβου και του Savaziou.
Η πολιτική σημασία των Δελφών ήταν τεράστια καθώς υποκινούσαν όλους τους πολέμους που έλαβαν χώρα κατά την αρχαιότητα. Ενδεικτικό ήταν ότι ο δεύτερος Ιερός πόλεμος, έγινε για τον έλεγχο του μαντείου-χρυσωρυχείου πάντα. Οι Αθηναίοι με παρότρυνση του Δελφικού ιερατείου βοήθησαν τους Φωκείς να εντάξουν το ιερό στην ομοσπονδία τους, προκαλώντας την οργή των Σπαρτιατών, οι οποίοι επανέφεραν προσωρινά τους Δελφούς στην πρότερη κατάστασή τους, αλλά οι Αθηναίοι αντεπιτέθηκαν και η πόλη αποδόθηκε τελικά στους Φωκείς.
Μέχρι τον τρίτο Ιερό Πόλεμο όλα αυτά όταν με παρέμβαση του Φιλίππου οι Δελφοί επέστρεψαν στη Δελφική Αμφικτυονία, η οποία ελεγχόταν ωστόσο πια από τους πανίσχυρους Μακεδόνες. Ένας Δ’ Ιερός Πόλεμος θα ξεσπούσε λίγο αργότερα, καθώς το μαντείο παραήταν πλούσιο και σημαντικό για να μένει ανεξάρτητο.
Κατά την εποχή των Περσικών πολέμων το Φοινικικό μαντείο των Δελφών ήταν μονίμως με το μέρος των Περσών και καλούσαν τους Έλληνες μέσω ψεύτικων χρησμών να μην πολεμήσουν. Ο σκοτεινός Διονυσιακός πολιτισμός ήταν η θανατηφόρα μάστιγα του Ελληνισμού. Η αρχαία Διονυσιακή θρησκεία, κατέρρευσε κάτω από το βάρος των γενοκτονιών και των αισχρών εγκλημάτων της. Το απόγειον της κακουργίας και του ανθελληνισμού των σκοτεινών παραγόντων της αρχαίας Θρησκείας, ήταν οι τρομερές διώξεις των σοφών επιστημόνων στην Αθήνα, με δίκες-καταδίκες "περί αθεΐας" και την θανάτωση πολλών φιλοσόφων, επιστημόνων, πολιτικών, ποιητών, σοφιστών, ρητόρων κλπ.
Οι Φοίνικες ίδρυσαν το μαντείο των Δελφών. Από την Θήβα και τους Δελφούς προερχόταν όλα τα δεινά του Ελληνικού έθνους. Στην μυθολογία-ιστορία, αναφέρονται πολλοί χρησμοί του Φοινικικού μαντείου, για χιλιάδες-φοβερές θυσίες, στους «θεούς»-δαίμονες, της αρχαίας θρησκείας. Αμέτρητα ήταν τα αθώα θύματα, κυρίως αγνοί νέοι. Τα άτυχα παιδιά, θυσιάστηκαν από τους αιμοσταγείς-αλλοδαπούς ιερείς του παγανισμού, με εντολή του Δελφικού ιερού. Ο σκοτεινός παγανισμός ήταν η θανατηφόρα μάστιγα του Ελληνισμού.
Η αρχαία θρησκεία κατέστρεψε τον Ελληνισμό και παράλληλα κατέρρευσε κάτω από το βάρος των γενοκτονιών και των αισχρών εγκλημάτων της. Το απόγειον της κακουργίας και του ανθελληνισμού των σκοτεινών παραγόντων της αρχαίας Θρησκείας, ήταν οι τρομερές διώξεις των σοφών επιστημόνων στην Αθήνα με δίκες-καταδίκες "περί αθεΐας" και την θανάτωση πολλών φιλοσόφων, επιστημόνων, πολιτικών, ποιητών, σοφιστών, ρητόρων κλπ.
Οι Φοινικικές ορδές κατέκτησαν τους Έλληνες με άγριες σφαγές και οργανωμένες γενοκτονίες. Απέσπασαν τις περιουσίες των αρχαίων Ελλήνων και τους έκαναν είλωτες όπως στην Σπάρτη. Τους επέβαλαν την θρησκεία τους, το δωδεκάθεο και χρησιμοποίησαν ακόμη και τα ιερά για την νέα θρησκεία. Εμφύλιοι πόλεμοι. Η επίκληση λόγων για τις άγριες εμφύλιες πολεμικές συρράξεις στην αρχαία Ελλάδα, είναι εφικτό να διαπιστωθούν με βάση τον Πελοποννησιακό Πόλεμο και τους κίβδηλους χρησμούς τους οποίους έδινε το Φοινικικό μαντείο των Δελφών.
Ο Θουκυδίδης αφιέρωσε ένα σημαντικό μέρος της ιστορίας του, στις αιτίες του εμφυλίου ανάμεσα στην Αθήνα και την Σπάρτη. Ο Πελοποννησιακός πόλεμος ήταν ο τρομερότερος εμφύλιος της αρχαίας Ελλάδος, ευθύνεται σε σημαντικό βαθμό για την παρακμή στην αρχαία εποχή, είχε και αυτός όπως όλοι οι εμφύλιοι θρησκευτικά κίνητρα.
Πίσω από αυτή την τρομερή γενοκτονία βρισκόταν για πολλοστή φορά το Δελφικό μαντείο και με τις Φοινικικής καταγωγής Πυθίες παρακινούσε τους Σπαρτιάτες και τους Αθηναίους σε φονικότατες συγκρούσεις και απίστευτες θηριωδίες, μέσα από τους εκατέρωθεν κίβδηλους χρησμούς τους οποίους έδινε σκόπιμα (Θουκιδiδης Ιστορία. Α-4).
Οι σκοτεινοί παράγοντες της αρχαίας θρησκείας υποκίνησαν τον Πελοποννησιακό πόλεμο για να τιμωρήσουν-πλήξουν και να απομακρύνουν από την εξουσία της Αθηναϊκής πολιτείας τον Περικλή και τους σοφούς φίλους του Αναξαγόρα, Ιπποκράτη, Ηρόδοτο, Φειδία οι οποίοι αμφισβητούσαν την ύπαρξη των Ολύμπιων Θεών και με τις διδασκαλίες τους αποδομούσαν την ξενόφερτη θρησκεία από την Αίγυπτο.
Ενδεικτικά αναφέρει ο Ευριπίδης : " Αν οι θεοί κάνουν αισχρές πράξεις δεν είναι θεοί¨ (Martin Nilson, "Η ιστορία της αρχαίας Ελληνικής θρησκείας", σελίδα 287). Είναι γνωστό σε όλους ότι οι Ολύμπιοι δαίμονες διακατεχόταν από τις πιο ανώμαλες και παρά φύσιν σεξουαλικές επιθυμίες.
Η Επιρροή του Αναξαγόρα, του Ιπποκράτη και των άλλων σοφών-φίλων του Περικλή στους Αθηναίους πολίτες ήταν πολύ μεγάλη και η Ολύμπια θρησκεία κινδύνευε με κατάρρευση. Για αυτό οι σατανικοί ιερείς υποκίνησαν τον Πελοποννησιακό πόλεμο, με στόχο την ανατροπή του Περικλή, την απομάκρυνση των "άθεων" φίλων του και τον περιορισμό της Ελληνικής φιλοσοφίας που άνθιζε στην Αθήνα.
Στον αντίποδα στην Σπάρτη εκείνη την εποχή δεν υπήρχε τόσο υψηλό φιλοσοφικό επίπεδο. Οι Μεσσηνιακοί πόλεμοι που κατέστρεψαν την Πελοπόννησο, είχαν θρησκευτικό-πνευματικό κίνητρο. Εκεί έγιναν τρομερές ανθρωποθυσίες, όπως στα εκατομφόνια, από τους Σπαρτιάτες και τους Μεσσήνιους. Ακόμη γινόταν αμέτρητες θυσίες αιχμαλώτων στον Δία. Όμως μετά από τριακόσια χρόνια αγρίων πολέμων, απίστευτης γενοκτονίας, οι Σπαρτιάτες επικράτησαν και έκαναν τους Μεσσήνιους είλωτες. Το 660 π.Χ. οι Κορίνθιοι με αρχηγό τον τύραννο Κύψελο, έσφαξαν τους Κερκυραίους.
Το απόγειον του ανθελληνισμού και του εωσφορισμού, ήταν η αποστολή 300 αιχμαλώτων αγοριών, στις Σάρδεις για να ευνουχιστούν προς τιμήν της Κυβέλης !!! Ο Σπαρτιάτης Κλεομένης το 505 π.Χ. σε μια από τις εκστρατείες του εναντίον των Αργείων, ανάγκασε τον άμαχο πληθυσμό, να καταφύγει στο "ιερό" άλσος. Στην συνέχεια έβαλε φωτιά και έκαψε πέντε χιλιάδες άμαχους. Απανθρακώθηκε-αφανίστηκε το άνθος των νέων του Άργους. Η ιδιότητά τους ως ικέτες των κοινών «θεών», δεν έπαιξε κανέναν απολύτως ρόλο.
Μια ακόμη γενοκτονία προκάλεσαν οι τέσσερις φοβεροί ιεροί πόλεμοι, (595-332 π. Χ.), οι οποίοι για τριακόσια περίπου χρόνια αποδεκάτισαν την Ελλάδα. Ονομάστηκαν ιεροί, διότι έγιναν με υποδείξεις του μαντείου των Δελφών (Θουκυδίδης, Ιστορία Α΄3).
Οι πόλεμοι έγιναν για να έχει την πολιτική-στρατιωτική και την οικονομική ηγεμονία όλων των Ελλήνων. Υπεύθυνοι για μια ακόμη φορά τα αδίστακτα Δελφικά Ιερατεία. Ενδεικτικό της τρομερής γενοκτονίας, ήταν ότι το 219 π. Χ., ο επικεφαλής της Αιτωλικής Συμπολιτείας, ο στρατηγός Σκόπας κυριεύει το Δίον, την ιερή πόλη των Μακεδόνων και καταστρέφει τα πάντα. Γκρεμίζει όλα τα κτίσματα, και στην συνέχεια, πυρπολεί ακόμη και τους χώρους λατρείας.
Οι ίδιες βαρβαρότητες έγιναν, και στο ιερό της Δωδώνης, από τον στρατηγό των Αιτωλών Δωρίμαχο. Στην συνέχεια, ο Φίλιππος με τους Μακεδόνες, πέρασαν σε αντίποινα, «πυρπόλησαν και κατεδάφισαν τα ιερά και ανέτρεψαν η κατέστρεψαν 2.000 ανδριάντες». Όμως δεν περιορίστηκαν στην Αιτωλία, αλλά εισέβαλαν και στην Αττική, το 200 π. Χ., όπως εξιστορεί ο Λίβιος, όπου ισοπέδωσαν, και τα μνημεία και ανέσκαψαν τους τάφους, διασκορπίζοντας τα οστά των νεκρών !!!
Από κάθε πόλεμο οι αλλοδαπό ιερείς των Δελφών απαιτούσαν ως θέληση του Ιουδαίου Απόλλωνα και του Φρυγικού Διόνυσου-Savaziou την δεκάτη από τα αιματοβαμμένα λάφυρα. Χαρακτηριστικό ήταν ότι είχαν την αναίδεια και την ανεντιμότητα να ζητούν από τις πόλεις ποσοστά ακόμη και από τους Περσικούς πολέμους, κατά τους οποίους το Δελφικό ιερό, ήταν με την πλευρά των ηττημένων και ομόθρησκων Περσών, καθώς έδινε αποτρεπτικούς χρησμούς, για να μην πολεμήσουν οι Έλληνες. Επίσης οι Φοίνικες ιερείς έδιναν χρησμούς παγίδες και υποδαύλιζαν τα μίση μεταξύ των αρχαίων πόλεων.
Οι Έλληνες που επισκεπτόταν το Φοινικικό μαντείο, έβλεπαν κάθε φορά τα αιματοβαμμένα λάφυρα των εμφυλίων πολέμων. Το αποτέλεσμα ήταν φρικτό-οδυνηρό και δυσβάσταχτο, καθώς ενθυμούμενοι τι έγινε στο πρόσφατο παρελθόν, οδηγήθηκαν σε νέους εμφύλιες διαμάχες. Αρκετούς χρησμούς για τους Ελληνικούς εμφυλίους πολέμους τους είχε δώσει ο Φρυγικός "θεός" Savazios μαζί με τον Ιουδαϊκής καταγωγής Απόλλων.
Την εποχή των Περσικών πολέμων το μαντείο των Δελφών ήταν μονίμως με το μέρος των Περσών, και καλούσαν τους Έλληνες, μέσω ψευδοχρησμών να μην πολεμήσουν. Η Ελλάδα ήταν το κέντρο του πολιτισμού, εντούτοις όλοι οι σημαντικοί αρχαίοι Φιλόσοφοι διώχθηκαν, φονεύθηκαν και δημεύτηκαν οι περιουσίες τους.
Σε κάθε πόλεμο που γινόταν με τους Πέρσες, οι Φοίνικες ιερείς έδιναν αποτρεπτικούς χρησμούς στους Έλληνες να μην πολεμήσουν, διότι οι Μηδοι ήταν ομόθρησκοι τους. Ενδεικτικός είναι ο χρησμός της Αριστονίκης η οποία προδοτικά είπε στους Έλληνες : “Τι κάθεσθε ταλαίπωροι, φύγετε στα πέρατα της γης, εγκαταλείψτε τις οικίες σας και την ακρόπολη σας.
Ο ερχόμενος από την Ασία Άρης θα καταστρέψει τα πάντα, και όχι μόνον τα δικά σας τείχη, αλλά και τα τείχη των άλλων πόλεων θα απολεσθούν. Φύγετε λοιπόν από το οχυρό σας, έστω και αν αυτό γεμίζει θλίψη τις ψυχές σας. ” (Κ. Παπαρηγόπουλου Ιστορια Γ΄, σελίδα 94 και Ηρόδοτος-VII,140). Τους ίδιους χρησμούς έδωσε η Αριστονίκη και σε άλλες πόλεις όπως στους Αργείους και στους Κρήτες. Σε όλες αυτές τις πόλεις η Αριστονίκη είπε να τηρήσουν ουδετερότητα απέναντι στον πόλεμο Περσών–Ελλήνων και να υποταχθούν στους σατανιστές, βάρβαρους Ασιάτες εισβολείς (Ηρόδοτος .VII,148-169). Όταν οι Έλληνες αρχηγοί δεν δεχόταν αυτούς τους χρησμούς, γιατί ήθελαν να πολεμήσουν, τότε έδιναν νέους χρησμούς παγίδες.
Στις Πλαταιές οι θρησκευτικοί παράγοντες των Δελφών απαγόρευαν μέσω των χρησμών στους Έλληνες να πολεμήσουν. Ούτε να αμυνθούν δεν τους επέτρεπαν για να μην προσβληθεί ο δαίμονας Απόλλων. Είχαν περάσει πλέον αρκετές ημέρες όπου οι Έλληνες παρέμειναν παθητικοί-θεατές στον ίδιο τους τον θάνατο.
Οι Έλληνες στρατιώτες τραυματιζόταν από τους Πέρσες χωρίς να έχουν το δικαίωμα να αμυνθούν, ενώ ταυτόχρονα εξαιτίας της παρατεταμένης απραξίας τελείωναν τα τρόφιμα και το νερό. Εκείνη ακριβώς την χρονική στιγμή έρχεται το τελειωτικό χτύπημα στους Έλληνες με έναν ακόμη “χρησμό” από την σφηκοφωλιά των Δελφών. Ο νέος κίβδηλος χρησμός έλεγε ότι εάν θέλουν οι Αθηναίοι να νικήσουν τους Πέρσες, θα πρέπει να εγκαταλείψουν της Πλαταιές και να πολεμήσουν στην Αττική, διότι εκεί υπάρχει ναός της Ίσιδας-Δήμητρας της εωσφορικής θεάς από την Αίγυπτο.
Ο Έλληνας στρατηγός Παυσανίας με το επιτελείο του είδε τον θανάσιμο κίνδυνο και την ολοκληρωτική καταστροφή. Για αυτό σκέφτηκε όπως ο Παυσανίας και σε συνεννόηση με το επιτελείο του, έβαλαν τους Πλαταιείς να παραχωρήσουν τα εδάφη τους, στους Αθηναίους, ώστε να πολεμήσουν σε δικό τους έδαφος, με βάση τον ψευδοχρησμό. Το άριστο αυτό Ελληνικό σχέδιο ευνοούσε και το γεγονός ότι υπήρχε στις Πλαταιές, δαιμονικός ναός της Αιγύπτιας Ίσιδας-Δήμητρας, για αυτό θα ήταν σε θέση να κάμψουν αντιρρήσεις των Αθηναίων. Μετά από αυτό το πολύ ευφυέστατο τρόπο δεν χρειάστηκε να φύγουν καθόλου οι Αθηναίοι, διότι ήταν πλέον Αθηναϊκό έδαφος οι Πλαταιές, υπό την Αθηναϊκή εξουσία.
Όμως για να είναι απολύτως σίγουρος ο Μέγας Παυσανίας και το επιτελείο του, έβαλαν τον στρατηγό Αρίμνηστο να πει στους Αθηναίους ότι είχε δεί “όνειρο”. Στο “όνειρο” εκείνο τον διέταζε ο αρχηγός των των θεών ο Δίας, να “μεταφέρει” στους Αθηναίους την εντολή του, να πολεμήσουν στις Πλαταιές, μαζί με τους υπόλοιπους Έλληνες. Οι αφελείς Αθηναίοι μετά από όλα όσα τους είπε, ο στρατηγός Αρίμνηστος, ήταν πλέον πεποισμένοι ότι έπρεπε να πολεμήσουν στις Πλαταιές, διότι αυτή ήταν η “εντολή” του Δια. Για αυτό οι Αθηναίοι έκαναν αμέσως ολόκληρο το Αιγυπτιακό τελετουργικό προς τιμήν της Δήμητρας.
Με αυτόν τον τρόπο απέφυγαν οι πολυμήχανοι Έλληνες την θανάσιμη Φοινικική παγίδα από τους Δελφούς. Με αυτόν τον τρόπο έμειναν οι Αθηναίοι στις Πλαταιές, και όλοι μαζί οι Έλληνες πολέμησαν ενάντια στους Πέρσες με αποτέλεσμα μια ακόμη νίκη, η οποία τους εξασφάλιζε πλέον την πολυπόθητη ελευθερία.
Μετά το τέλος της μάχης των Πλαταιών ο στρατηγός Παυσανίας, κατευθύνθηκε στην Φοινικική-Ιουδαϊκή Θήβα. Ο Έλληνας στρατηγός Παυσανίας απαίτησε να του παραδώσουν τους προδότες, οι οποίοι ήταν αρχηγοί των Φοινίκων της Θήβας και πολέμησαν με τους ομόθρησκους τους Πέρσες, ενάντια στους Έλληνες. Οι αρχηγοί των Φοινίκων ήταν ο Τιμηγενίδης και ο Ατταγίνης.
Όμως οι υπόλοιποι Φοίνικες της Θήβας αρνήθηκαν στον Παυσανία, την παράδοση των ομοεθνών τους. Μάλιστα οι δολοπλόκοι Φοίνικες χρησιμοποίησαν και την προσφιλή τους διαχρονική τακτική, σε μια απέλπιδα προσπάθεια τους να αποφύγουν την παράδοση των αρχηγών τους. Για αυτό πρότειναν στον Σπαρτιάτη Παυσανία, ένα πολύ υψηλό χρηματικό ποσό, με σκοπό να τον εξαγοράσουν, ώστε να μην εκτελέσει τους προδότες.
Όπως ήταν φυσικό ο στρατηγός Παυσανίας διότι ήταν γνήσιος Έλληνας αρνήθηκε την πρόταση των Φοινίκων-Σημιτών για δωροδοκία. Τότε αναγκάστηκαν να παραδώσουν στον Ήρωα Σπαρτιάτη Στρατηγό, τους Σημίτες αρχηγούς. Ένας εκ των αρχηγών ο Ατταγίνης ο οποίος πολέμησε μαζί με τους Πέρσες ενάντια στους Έλληνες, επέτυχε να διαφύγει κατά την διάρκεια των διαπραγματεύσεων του Παυσανία με τους Φοίνικες-παγανιστές της Θήβας. Ο Έλληνας Παυσανίας οδήγησε τους προδότες Φοίνικες παγανιστές στην Κόρινθο, όπου τους εκτέλεσε για εσχάτη Προδοσία.
Αυτός ήταν ένας ακόμη πολύ σοβαρός λόγος για τον οποίο τον είχαν κατηγορήσει άνανδρα-προδοτικά και θανατώθηκε, ως κοινός εγκληματίας, ο Παυσανίας από το Φοινικικό ιερατείο. Εάν ο Ήρωας-Σπαρτιάτης Στρατηγός Παυσανίας ήταν προδότης-Ιουδαίος και χρηματιζόταν όπως ισχυρίζονται οι μέτοχοι της Διονυσιακής κουλτούρας με κίβδηλες ιστορικές εργασίες, τότε θα αποδεχόταν την πρόταση να πάρει το υψηλό χρηματικό ποσό που πρότειναν οι Σημίτες της Θήβας, ώστε να μην εκτελέσει τους προδότες αρχηγούς τους. Επίσης εάν οι αρχαίοι Σπαρτιάτες και o Παυσανίας ήταν "Ιουδαίοι" θα πολεμούσαν στο πλευρό των Περσών και των Σημιτών της Θήβας στην μάχη των Πλαταιών.
Ο μεγάλος Παυσανίας σε σχέση με τους άλλους δύο Έλληνες αρχηγούς των Περσικών πολέμων, είχε κάνει ένα ακόμη μεγάλο επίτευγμα. Αυτό ήταν η θανάτωση των αρχηγών της Θήβας οι οποίοι πολέμησαν μαζί με τους υπόλοιπους Φοίνικες της Θήβας ενάντια στους Έλληνες κατά την μάχη των Πλαταιών.
Ακόμη ο Εθνικός Ήρωας Λεωνίδας και οι 300 Σπαρτιάτες δεν θα έπεφταν στις Θερμοπύλες και οι Δωριείς Σπαρτιάτες-Λάκωνες δεν θα είχαν εκδιωχθεί από την Πελοπόννησο, δεν θα συμμετείχαν στην κάθοδο των Δωριέων, και δεν θα έπαιρναν στον Τρωικό πόλεμο εάν ήταν Ιουδαϊκής καταγωγής. Συνεπώς οι αρχαίοι Σπαρτιάτες δεν ήταν Ιουδαϊκής καταγωγής όπως ψευδώς αναφέρεται σε διάφορα ιστορικά άρθρα και εργασίες.
Εάν ήταν Ιουδαίοι οι Σπαρτιάτες δεν θα κατευθυνόταν ο Στρατηγός Παυσανίας στην Φοινικική Θήβα απαιτώντας την παράδοση των Ιουδαίων αρχηγών του Φοινικικού στρατεύματος που πολέμησε δίπλα στους Πέρσες.
Οι Ιουδαίοι της Θήβας και γενικότερα οι Ιουδαίοι έχουν πολλούς αιώνες παράδοση στα πεδία των μαχών ενάντια στους Έλληνες. Επίσης στο πλευρό των Περσών και ενάντια στον Ηράκλειο και τον Ελληνικό-Ρωμαϊκό στρατό πολέμησαν Ιουδαίοι και Γερμανοί (Φράγκοι). Οι Ιουδαίοι συνέχισαν την παράδοση του μεγάλου προγόνου τους, του Φοίνικα Κάδμου και των Φοινίκων της Θήβας.
Παρά το γεγονός ότι ο Αλέξανδρος ισοπέδωσε την Ιουδαϊκή-Φοινικική Θήβα της Ελλάδας, οι Ιουδαίοι δεν αντέδρασαν. Προφανώς αυτό έγινε προς τιμήν της μεγάλης Μάγισσας-Θεουργού των Διονυσιακών-Καβειρίων μυστηρίων της Ολυμπιάδας. Οι Ιουδαίοι πολέμησαν ενάντια στον Χριστιανό αυτοκράτορα Ηράκλειο και δεν πολέμησαν ενάντια στον μέτοχο του Διονυσιακού πολιτισμού Αλέξανδρο !!!
Ο ΔΙΩΓΜΟΣ ΤΩΝ ΔΩΡΙΕΩΝ ΑΠΟ ΤΟΥΣ ΦΟΙΝΙΚΕΣ-ΙΟΥΔΑΙΟΥΣ ΚΑΙ Η ΔΗΜΙΟΥΡΓΙΑ ΤΟΥ ΜΑΚΕΔΟΝΙΚΟΥ ΕΘΝΟΥΣ.
Ο μεγάλος Ρήτορας Ισοκράτης αναφέρει σχετικά με τους Ηρακλειδείς-Δωριείς, ότι όταν πέθανε ο Ηρακλής, οι γιοί και οι απόγονοί του οι λεγόμενοι Ηρακλείδες φοβούμενοι μήπως τους δολοφονήσει ο Σημιτικής καταγώγης Ευρυσθέας, ο σφετεριστής του Θρόνου των Αργείων κατέφυγαν στην Στερεά Ελλάδα. Όμως ο Ευρυσθέας πήγε στην Στερεά, για να τους βρει, και να τους σκοτώσει, φοβούμενος μήπως γυρίσουν, οι Ηρακλειδείς και του πάρουν την βασιλεία. Ωστόσο οι Αθηναίοι βοήθησαν τους Ηρακλείδες και σκότωσαν τον Ευρυσθέα.
Στην συνέχεια οι Ηρακλείδες μαζί με Δωριείς κατέβηκαν από την Β. Ελλάδα και την Πίνδο, στην Πελοπόννησο, και κατέλαβαν όλες σχεδόν τις πόλεις της Πελοποννήσου ( Σπάρτη, Μεσσήνη, Άργος κλπ.) Αυτό έγινε διότι η περιοχή αυτή ήταν βασιλική κληρονομιά των Ελλήνων Δωριέων, των γιών του Ηρακλή. Ακολούθως οι Δωριείς εγκατέστησαν τους απόγονους του Ηρακλή στον Θρόνο και παρεμειναν στην πατρίδα τους. (Ισοκράτης, Αρχίδαμος 16 – 19). Οι Δωριείς που εισέβαλαν στην Πελοπόννησο, ήταν τρεις φυλές, οι Πάμφιλοι, οι Υλλείς και οι Δυνάμεις.
Μόλις οι Δωριείς κατέλαβαν την Πελοπόννησο, οι Ηρακλείδες την μοίρασαν μεταξύ τους με κλήρο διαιρώντας την σε τρία μέρη: Το Άργος, δόθηκε στον Τήμενο,την Μεσσήνη, έλαβε ο Κρεσφόντης και την Λακεδαίμονα πήραν τα δυο αδέλφια Ευρυσθένης και Πρόκλης. Στους δυο τελευταίους ανήγαγαν την καταγωγή τους, οι βασιλιάδες της Σπάρτης και γι αυτό, άλλωστε, ήταν δύο στον αριθμό.
Μετά την καταστροφή των Μυκηνών και της Τίρυνθας από τους εισβολείς, το Άργος έγινε η βάση των εξορμήσεων, του Δωρικού ήρωα Τέμενου, απόγονου του Ηρακλή. Ήταν ο μεγαλύτερος των τριών αδελφών, του Κρεσφόντη και Αριστόδημου, οι οποίοι κυρίευσαν την Πελοπόννησο. Οι γιοι και οι γαμπροί του διαδοχικά Δειφόντης, Φάλκης, Κεισος, κατέλαβαν την Τροιζήνη, Επίδαυρο, Αίγινα, Σικυών και Φλιούντα, οι οποίες έγιναν Δωρικές αποικίες.
Οι Δωριείς μέχρι να καταλάβουν την Πελοπόννησο προκειμένου να επανέλθουν οι Ηρακλείδες στον θρόνο του Άργους, αλλά και για να βρουν οι Δωριείς καλύτερες συνθήκες ζωής σε σχέση με τα μέρη που έμεναν στα βουνά του Ολύμπου και τις Πίνδου, έκαναν αρκετές επιχειρήσεις. Αυτές της πολεμικές επιχειρήσεις, τις έκαναν οι Ηρακλειδείς Κρεσφόντης, Τέμενος και Αριστόδημος. Ο Αριστόδημος πέθανε στην Ναύπακτο, χτυπημένος από κεραυνό, αφήνοντας πίσω τα παιδιά του, Ευρυσθένη και Πρόκλη.
Εκείνοι πέρασαν τον κόλπο και αποβιβάστηκαν στην Αχαΐα, όπου και πολέμησαν νικώντας τον άρχοντα της Πελοποννήσου, Τισαμένη. Όταν η Δωρική φαλαγγα έφθασε στην περιοχή της Λακωνίας και της Μεσσήνας, επικεφαλής ήταν ο Κρεσφόντης, ο οποίος κατοίκησε την εύφορη πεδιάδα της Πάμεσου. Οι Ηρακλειδείς ήταν ιδαιτέρως μισητοί, από τους αλλοδαπούς παγανιστές, για αυτό και τους κατεδίωξαν τόσο πολύ άγρια, καθώς ήταν οι πρώτοι Έλληνες, οι οποίοι, κατέκτησαν την Σημιτική-Φοινικική Τροία.
Επίσης πατέρας της ιστορίας Ηρόδοτος αναφέρει στο έργο του Κλειώ (56-57), ότι οι Δωριείς, διωκόμενοι από την Πελοπόνησο, αρχικά κατοικούσαν στην Φθιώτιδα. Την εποχή του βασιλιά Δώρου, οι Δωριείς διωκόμενοι από τους αλλοδαπούς Καδμείους, πήγαν στις πλαγιές της Όσσας, και του Ολύμπου, στην χώρα που ονομάζεται Ιστιαιώτιδα. Από εκεί τους κυνήγησαν οι αλλοδαποί βάρβαροι οι Καδμείοι, για αυτό αναγκάστηκαν να πάνε στην Πίνδο. Όσοι από τους Δωριείς παρέμειναν στην Μακεδονία, έγιναν γνωστοί με το όνομα έθνος Μακεδνό, δηλαδή Μακεδόνες.
Οι υπόλοιποι Δωριείς, αποφάσισαν να περάσουν στην αντεπίθεση, με σκοπό να πάρουν πίσω τα εδάφη τους, από τους αλλοδαπούς σκλάβους Σημιτικής-Φοινικής καταγωγής. Οι Έλληνες Δωριείς (Ηρακλειδείς) κατάλαβαν ότι εξαιτίας της υποχωριτικότητας τους, θα είχαν πάρα πολύ άσχημο τέλος, από τους αλλοδαπούς σκλάβους του παγανισμού. Αντιλήφθηκαν οι Δωριείς, ότι η Πίνδος, δεν θα ήταν ο τελικός τους προορισμός.
Αυτό διότι οι αλλοδαποί Καδμείοι είχαν σκοπό να τους καταδιώξουν, μέχρι να τους πετάξουν μέσα στον Δούναβη. Τότε οι Έλληνες Δωριείς, αποφάσισαν να σταθούν στο ύψος τους, και σταμάτησαν, να πολεμήσουν, για να κερδίσουν πίσω τις ζωές τους, και την πατρίδα τους. Αυτή ήταν η γνωστή κάθοδος των Δωριέων. Στην ανύψωση του ηθικού, για την αντεπίθεση των Δωριέων, συνέβαλε και η νίκη των Ελλήνων, επί των βάρβαρων Φοινικικής καταγωγής Τρώων, όπως μας αναφέρει ο Ισοκράτης στο έργο του, Ελένης Εγκώμιον.
«Εξαιτίας αυτής της νικηφόρου εκστρατείας των Ελλήνων στην Τροία, επήλθε τόσο μεγάλη μεταβολή, ώστε ενώ προηγουμένως οι βάρβαροι, που ζούσαν δυστυχισμένοι στους τόπους τους, και ο Δαναός, ενώ έφυγε από την Αίγυπτο, κατέλαβε το Άργος, ο Κάδμος ο Σιδώνιος έγινε βασιλιάς της Θήβας, οι Κάρες αποίκησαν τα νησιά και ο Πέλοπας κυρίευσε την Πελοπόνησο, οι μετά από αυτού του πολέμου, το γένος μας γνώρισε τόση ακμή, ώστε κατάφερε να αφαιρέσει από τους βάρβαρους μεγάλες πόλεις και τεράστιες εδαφικές εκτάσεις» (Ισοκράτης Ελένης εγκώμιον 68 – 69), στο τέλος του έργου, τελευταία παράγραφος.
ΤΙ ΜΑΣ ΔΙΔΑΞΕ ΣΧΕΤΙΚΑ ΜΕ ΤΟΥΣ ΛΑΘΡΟΕΙΣΒΟΛΕΙΣ ΜΕΤΟΧΟΥΣ ΤΩΝ ΔΙΟΝΥΣΙΑΚΩΝ ΑΞΙΩΜΑΤΩΝ ;
Έχουν περάσει μερικοί αιώνες, από την εισβολή, στην Ελλάδα, των σκλάβων, Σημιτικής-Φοινικικής καταγωγής, με συνέπεια, να έχουμε βαρβαρόμικτους πληθυσμούς. Για αυτό ύπατος των Φιλοσόφων μας δίδαξε μεταξύ πολλών άλλων ότι οι Έλληνες είναι αυτόχθονες και δεν γίνεται να τους διοικούν λαθροεπήλιδες. Ο Μέγας Αριστοκλής αναφέρει στο έργο του Μενέξενος, ότι εμείς οι Έλληνες Αθηναίοι, δεν είμαστε βαρβαρόμικτοι, διότι δεν είμαστε ούτε Κάδμοι, ούτε Δαναοί, ούτε Πέλοπες, ούτε Αίγυπτοι.
Χαρακτηριστικά αναφέρει στο ίδιο έργο, ότι το μίσος μας αυξάνεται εναντίον όλων αυτών των αλλοδαπών, οι οποίοι έρχονται συνέχεια, στην αρχαία Αθήνα. Ο Πλάτωνας αν και γνώριζε τον θεσμό της φιλοξενίας και ότι ο φιλοξενούμενοι είναι ιερά πρόσωπα, εντούτοις διότι στην περίπτωση αυτή είχαμε μαζική εισβολή από την Αίγυπτο, για αυτό αναφέρεται με τόσο μένος εναντίον των αλλοδαπών κατακτητών.
Εκτός από τον Πλάτωνα έχουμε αναφορές από τον Ηρόδοτο στο έργο του Ευτέρπη, και στον Ισοκράτη, στα έργα του Ελένης εγκώμιον, Πανηγυρικός, Παναθηναϊκός. Τιμή και δόξα σε όλους τους Έλληνες, σοφιστές, Φιλοσόφους, ποιητές που δεν φοβήθηκαν τους σκλάβους Σημιτικής-Φοινικικής καταγωγής που κατέλαβαν την Ελλάδα, για αυτό έγραψαν για αυτούς και το δαιμονικό δωδεκάθεο που μας επέβαλαν. Παρά τις εξορίες, τις θανατικές ποινές με κώνειο, το κλείσιμο των φιλοσοφικών σχολών, το κάψιμο των βιβλίων τους, αντιστάθηκαν και έγραψαν-δίδαξαν την αλήθεια.
Όλοι οι μεγάλοι Έλληνες φιλόσοφοι-σοφιστές δίδαξαν ότι το δωδεκάθεο είναι δαιμονικό, αλλά και ότι ταυτόχρονα ήταν φαιδρό και ανάξιο του αρχαίου αρχαίου πολιτισμού. Ο Αριστοκλής ήταν ο μοναδικός φιλόσοφος, της αρχαίας Αθήνας οποίος επέτυχε να μην υποστεί τις διώξεις, όπως έγινε εις βάρος του Σωκράτη, του Αναξαγόρα και άλλων σοφών.
Δυστυχώς ότι δεν επέτυχαν τα σκοτεινά ιερατεία στην Αρχαία Αθήνα, το πραγματοποίησαν στην αρχαία Σικελία. Για να εκδικηθούν τον Μέγα Αριστοκλή διότι δίδαξε τον έναν Θεό-Δημιουργό και αντιτάχθηκε πιο δυναμικά από όλους τους Έλληνες σοφούς στον εωσφορικό παγανισμό, τον πούλησαν ως σκλάβο. Ο Μέγας Αριστοκλής είναι ένας ακόμη μεγάλος Εθνομάρτυρας, του Ελληνικού έθνους.
Ο ΛΟΓΟΣ ΤΟΥ ΙΣΟΚΡΑΤΟΥΣ ΠΡΟΣ ΦΟΙΝΙΚΕΣ-ΣΗΜΙΤΕΣ-ΙΟΥΔΑΙΟΥΣ. Διότι την Πελοπόνησο είχαν καταλάβει οι βάρβαροι Φοίνικες εισβολείς, γνώριζε πολύ καλά ο Ρήτορας Ισοκράτης ότι ο λόγος του που θα διαβαστεί στην Ολυμπιάδα θα τον ακούσουν Έλληνες και βάρβαροι Σημίτες-Φοίνικες. Επίσης θα τον άκουγαν βαρβαρόμικτο πλήθος Ελληνοσημιτών από μικτούς γάμους. Αυτό γιατί σύμφωνα και με τον κορυφαίο της παγκόσμιας ιστορίας Μέγα Αριστοκλή στην Πελλοπόνησο είχαμε βάρβαρους και ανάμικτους πληθυσμούς (Μέγάς Αριστοκλής-Μενέξενος).
Από τους λόγους του Μεγάλου Ισοκράτη είναι ολοφάνερο ότι είχε γίνει εισβολή αλλοδαπών-Φοινίκων στην αρχαία Ελλάδα. Σε διαφορετική περίπτωση δεν υπήρχε καμία αιτία και κανένας λόγος να κάνει όλες αυτές τις αναφορές περί εισβολέων βαρβάρων που από δούλοι των Αιγυπτίων έγιναν βασιλείς των Ελλήνων. Ισοκράτης-Ελένης Εγκώμιον τελευταία παράγραφος. Επίσης ο ρήτορας δεν είχε απωλέσει την λογική και την υγεία του ώστε να γράφει ασυνάρτητους λόγους. Ουδέποτε κατηγορήθηκε για κάτι τέτοιο από τους άλλους Σοφούς της αρχαιότητας.
Αναφέρει ενδεικτικά, ο Ισοκράτης : “Ταύτην γὰρ οἰκοῦμεν οὐχ ἑτέρους ἐκβαλόντες οὐδ’ ἐρήμην καταλαβόντες οὐδ’ ἐκ πολλῶν ἐθνῶν μιγάδες συλλεγέντες, ἀλλ’ οὕτω καλῶς καὶ γνησίως γεγόναμεν, ὥστ’ ἐξ ἧσπερ ἔφυμεν, ταύτην ἔχοντες ἅπαντα τὸν χρόνον διατελοῦμεν, αὐτόχθονες ὄντες”.
“Κατοικούμε σ’ αυτήν την χώρα, χωρίς να έχουμε εκδιώξει άλλους από εδώ, ούτε την καταλάβαμε βρίσκοντάς την έρημη, ούτε είμαστε μιγάδες ανακατεμένοι από διάφορα έθνη ανθρώπων, αλλά υπάρχουμε καλώς και γνησίως, διότι κατέχουμε την χώρα στην οποία γεννηθήκαμε και ζούμε καθ’ όλη την διάρκεια της ιστορίας μας, αφού είμαστε αυτόχθονες”.
AΞΙΟΠΟΙΗΣΗ ΤΗΣ ΓΕΩΠΟΛΙΤΙΚΗΣ-ΙΣΤΟΡΙΑΣ. ΓΕΩΠΟΛΙΤΙΚΟΣ ΕΘΝΙΚΙΣΜΟΣ.
Η ιστορική μνήμη είναι ένα μεγάλης αξίας γεωπολιτικό όπλο.
Η σύγχρονη γεωπολιτική είναι ζήτημα στρατιωτικής, οικονομικής και ιστορικής ισχύος. Ένα έθνος που δεν σέβεται, δεν γνωρίζει και δεν αξιοποιεί γεωπολιτικά την ιστορία του είναι καταδικασμένο σε αφανισμό. Δυστυχώς το μεγαλύτερο παράδειγμα προς αποφυγήν αυτήν την εποχή είναι το νεοελληνικό κράτος-έθνος. Ενώ τα περισσότερο κράτη-έθνη χρησιμοποιούν την ιστορία, τις αφηγήσεις του παρελθόντος ως όπλα νομιμοποίησης, μοχλούς επιρροής-άσκησης πιέσεων και δημιουργίας περιφερειακών πολέμων, η Ελλάδα με την ενδοξότερη ιστορία-πολιτισμό όλων των εποχών είναι ανύπαρκτη !!!
Η περίπτωση Ουκρανίας και Ρωσίας μας παραπέμπει μεταξύ άλλων σε ένα ολοκληρωτικό πόλεμο αφηγήσεων. Η Ρωσία ελαχιστοποιεί την σύγκρουση («επιχείρηση») για τον πληθυσμό της, ενώ μεγιστοποιεί την γεωπολιτική αιτιολόγηση στο εξωτερικό. Η Ουκρανία, δραματοποιεί την υπαρξιακή φύση του πολέμου για να κινητοποιήσει τους συμμάχους της !!!
Ο Zele και οι νεοναζί του Κιέβου παρουσιάζονται ως "ηρωικά θύμα απρόκλητης επιθετικότητας". Η Κάθε πλευρά σφυρηλατεί μια παράλληλη πραγματικότητα για να δικαιολογήσει τις θυσίες της και να κερδίσει την μάχη στον γεωπολιτικό-ιστορικό κλάδο. Ο κλάδος αυτός είναι εξίσου καταλυτικός με αυτόν στο πεδίο της μάχης.
Ένα ακόμη παράδειγμα σχετικά με την γεωπολιτική-ιστορία αποτελούν Κίνα και Τουρκία. Τα δύο κράτη χρησιμοποιούν τα ιστορικά γεγονότα ως γεωπολιτικό μοχλό για την απόκτηση ισχύος. Η Κίνα κινητοποιεί το έθνος της γύρω από ένα έργο αποκατάστασης που θα την οδηγήσει στην κορυφή της παγκόσμιας εξουσίας.
Στο Πεκίνο η μνήμη των άνισων συνθηκών του 19ου αιώνα, των ξένων παραχωρήσεων και της ιαπωνικής εισβολής της δεκαετίας του 1930 αποτελούν το θεμέλιο της εθνικής αφήγησης. Το Κινεζικό Κομμουνιστικό Κόμμα (ΚΚΚ) στηρίζει τις δράσεις του σε μια προσπάθεια αποκατάστασης της χαμένης εξουσίας και αξιοπρέπειας, σβήνοντας τον «αιώνα της ταπείνωσης». Αυτή η μνήμη, που καλλιεργείται σε σχολικά βιβλία, μουσεία και λαϊκή κουλτούρα, διαμορφώνει την εσωτερική και εξωτερική πολιτική της Κίνας.
Αυτές οι αναμνήσεις δικαιολογούν την πρωτοκαθεδρία της σταθερότητας, της οικονομικής ανάπτυξης και της εθνικής ενότητας υπό την αιγίδα του ΚΚΚ, το οποίο έχει αναδειχθεί σε αρχιτέκτονα της αναγέννησης της Κίνας. Διεθνώς τροφοδοτεί μια τολμηρή διπλωματία που στοχεύει στην αποκατάσταση των ιστορικών αδικιών και στη διεκδίκηση μιας κεντρικής θέσης στην παγκόσμια τάξη.
Η ιστορική ανάγνωση της Κίνας αν και συγκεντρωτική δεν περιορίζεται στην αναζήτηση εκδίκησης. Βασίζεται σε έναν επίσημο λόγο που υποστηρίζει μια κοινότητα πεπρωμένου και «ειρηνική ανάπτυξη», όπου η εξουσία ωφελεί τον κόσμο μέσω έργων όπως είναι οι δρόμοι του Μεταξιού. Με αυτόν τον τρόπο η Κίνα συνδυάζει την αποκατάσταση των ταπεινώσεων του παρελθόντος με μια προσεκτική φιλοδοξία για ένα πολυπολικό μέλλον με σύμμαχο την Ρωσία.
Η Τουρκία επικαλείται την ιστορία για να δικαιολογήσει την επέκταση πέρα από τα σύνορά της, ως πρώην αυτοκρατορικό έθνος-κράτος. Υπό τον Ερντογάν η οθωμανική κληρονομιά κυριαρχεί στον πολιτικό λόγο σφυρηλατώντας μια εθνική ταυτότητα προσανατολισμένη στην επέκταση. Αυτό το αυτοκρατορικό παρελθόν παρουσιάζεται ως γεωπολιτικό και στρατηγικό πλεονέκτημα. Νομιμοποιεί τους πολέμους στην Συρία, την Λιβύη, το Ναγκόρνο Καραμπάχ και την αυξημένη επιρροή στην Ανατολική Μεσόγειο, την Μέση Ανατολή-Αφρική. Μακριά από την εδαφική ανακατάληψη, η Τουρκία στοχεύει σε πολιτική, οικονομική και πολιτιστική επιρροή, βασιζόμενη σε ιστορικούς και γλωσσικούς δεσμούς.
Η μετατροπή της Αγίας Σοφίας σε τζαμί το 2020 καταδεικνύει αυτή την φιλοδοξία: επιβεβαιώνει την ισλαμική και αυτοκρατορική συνέχεια, κινητοποιεί τη συντηρητική βάση και διακηρύσσει την αυτονομία απέναντι στην Κεμαλική κληρονομιά και την παγκόσμια κριτική.
Αυτή η αναδιατύπωση της οθωμανικής ιστορίας μακριά από την απλή νοσταλγία, χρησιμεύει για την εδραίωση της εσωτερικής συνοχής και την προβολή της Τουρκικής ισχύος. Αυτός ο λόγος εξυμνεί την εθνική ανεξαρτησία και ηγεσία στον μουσουλμανικό κόσμο, διατηρώντας παράλληλα την συμμαχία μέσω του ΝΑΤΟ. Αυτή η αμφιλεγόμενη στάση συνδυάζει την αυτοκρατορική, την δημοκρατική και την ισλαμική κληρονομιά.
Για τις χώρες αυτές η ιστορία δεν είναι μια απλή μελέτη του παρελθόντος. είναι ένα γεωστρατηγικό-γεωπολιτικό όπλο για να αποκτήσουν εσωτερική συνοχή τα έθνη τους και να νομιμοποιήσουν τους πολέμους-κατακτήσεις. Πολλά έθνη κινητοποιούν την ιστορία για να εδραιώσουν την εξουσία η την επιβίωση τους. Παλαιστίνιοι, Κούρδοι, Θιβετιανοί, Αρμένιοι μετατρέπουν τις ιστορικές-εθνικές τραγωδίες-αναμνήσεις σε πολιτικό και ηθικό κεφάλαιο. Συνεπώς αυτή είναι η επιστημονική μου απάντηση για όσους απορούν γιατί επί 19 συναπτά έτη ασχολούμαι με αυτόν τον κλάδο.
Το μοναδικό έθνος που δεν αξιοποιεί την ένδοξη ιστορία του ενώ είναι σε καθεστώς υβριδικού πολέμου-υβριδικής γενοκτονίας είναι η Ελλάδα. Έχουμε μια γεωπολιτική αξιοποίηση της ιστορίας από άλλα έθνη, την ίδια στιγμή που οι νεοέλληνες είναι ανύπαρκτοι γεωπολιτικά !!!
(1) ΠΛΟΥΤΑΡΧΟΣ ΣΥΜΠΟΣΙΑΚΑ. Θαυμ άσας ο ὖν τὸ ἐ π ὶ π ᾶσι ῥηθὲν ὁ Σύμμαχος ‘ ἆρ'’ ἔφη ‘σ ὺ τὸν πατρι ώτην θε όν, ὦ Λαμπρ ία, ‘ε ὔιον ὀρσιγ ύναικα μαινομ έναις ἀνθέοντα τιμα ῖσι Δι όνυσον’ (Lyr. adesp. 131) ἐγγρ άφεις κα ὶ ὑποποιε ῖς το ῖς ῾Εβρα ίων ἀπορρ ήτοις; ἢ τ ῷ ὄντι λ όγος ἔστι τις ὁ το ῦτον ἐκε ίν ῳ τὸν α ὐ τὸν ἀποφα ίνων;’ ὁ δ ὲ Μοιραγ ένης ὑπολαβ ών ‘ἔα το ῦτον’ ε ἶπεν· ‘ἐ γ ὼ γ ὰρ ᾿Αθηνα ῖος ὢν ἀποκρ ίνομα ί σοι κα ὶ λ έγω μηδ έν' ἄλλον ε ἶναι· κα ὶ τὰ μ ὲ ν πολλ ὰ τ ῶν ε ἰς το ῦτο τεκμηρ ίων μ όνοις ἐστὶ ῥητὰ κα ὶ διδακτ ὰ το ῖς μυουμ ένοις παρ' ἡμ ῖν ε ἰς τὴν τριετηρικ ὴν παντέλειαν· ἃ δ ὲ λ ό γ ῳ διελθε ῖν ο ὐ κεκ ώλυται πρ ὸς φ ίλους ἄνδρας, ἄλλως τε κα ὶ παρ' ο ἶνον ἐ π ὶ το ῖς το ῦ θεο ῦ δ ώροις, ἂν ο ὗτοι κελε ύωσι, λ έγειν ἕτοιμος.’ Πάντων ο ὖν κελευ όντων κα ὶ δεομ ένων ‘πρ ῶτον μ έν’ ἔφη ‘τῆς μεγ ίστης κα ὶ τελειοτάτης ἑορτῆς παρ' α ὐτο ῖς ὁ καιρ ός ἐστιν κα ὶ ὁ τρ όπος Διον ύ σ ῳ προσ ήκων. τὴν γ ὰρ λεγομ ένην νηστε ίαν < ἄγοντες> ἀκμ άζοντι τρυγητ ῷ τρα - πέζας τε προτίθενται παντοδαπ ῆς ὀ π ώρας ὑ π ὸ σκηνα ῖς κα ὶ καλι άσιν ἐκ κλημ άτων μ άλιστα κα ὶ κιττο ῦ διαπεπλεγ - μ έναις· κα ὶ τὴν προτέραν τῆς ἑορτῆς σκην ὴν ὀνομ άζουσιν. ὀλ ίγαις δ' ὕστερον ἡμ έραις ἄλλην ἑορτήν, ο ὐκ † ἂν δι' α ἰνιγμ άτων ἀλλ' ἄντικρυς Β άκχου καλουμ ένην, τελο ῦ - σιν. ἔστι δ ὲ κα ὶ κραδηφορ ία τις ἑορτὴ κα ὶ θυρσοφορ ία παρ' α ὐτο ῖς, ἐν ᾗ θ ύρσους ἔχοντες ε ἰς τὸ ἱερ ὸν ε ἰ σίασιν· ε ἰσελ - θ όντες δ' ὅ τι δρ ῶσιν, ο ὐκ ἴσμεν, ε ἰκ ὸς δ ὲ βακχε ίαν ε ἶναι τὰ ποιο ύμενα· κα ὶ γ ὰρ σ άλπιγξι μικρα ῖς, ὥσπερ ᾿Αργε ῖοι το ῖς Διονυσίοις, ἀνακαλο ύμενοι τὸν θε ὸν χρ ῶνται, κα ὶ κιθαρ ίζοντες ἕτεροι προ ΐασιν, ο ὓς α ὐτο ὶ Λευ ίτας προσονομάζουσιν, εἴτε παρὰ τὸν Λύσιον εἴτε μᾶλλον παρὰ τὸν Εὔιον τῆς ἐπικλήσεως γεγενημένης. οἶμαι δὲ καὶ τὴν τῶν σαββ άτων ἑορτὴν μ ὴ παντάπασιν ἀπροσδι όνυσον ε ἶναι· Σάβους γ ὰρ κα ὶ ν ῦν ἔτι πολλο ὶ το ὺς Β άκχους καλο ῦσιν κα ὶ τα ύτην ἀφι ᾶσι τὴν φων ὴν ὅταν ὀργι άζωσι τ ῷ θε ῷ, <ο ὗ π ίστω>σιν ἔστι δ ήπου κα ὶ παρ ὰ Δημοσθ ένους (18, 260) λαβε ῖν κα ὶ παρ ὰ Μεν άνδρου (fr. 1060), κα ὶ ο ὐκ ἀ π ὸ <τρ ό>που τις ἂν φα ίη το ὔνομα πεποι ῆ σθαι πρ ός τινα σ όβησιν, ἣ κατέχει το ὺς βακχε ύοντας· | α ὐτο ὶ δ ὲ τ ῷ λ ό γ ῳ μαρτυρο ῦσιν, ὅταν σ άββατα τελ ῶσι, μ άλιστα μ ὲν π ίνειν κα ὶ ο ἰνο ῦσθαι παρακαλο ῦντες ἀλλ ήλους, ὅταν δ ὲ κωλύῃ τι με ῖζον, ἀπογε ύεσθα ί γε π άντως ἀκρ άτου νομ ίζοντες. κα ὶ τα ῦτα μ ὲν ε ἰκ ότα φ α ίη τις ἂν ε ἶναι· κατὰ κρ άτος <δ ὲ 2 τοὺς> ἐναντίους πρῶτον μὲν ὁ ἀρχιερεὺς ἐλέγχει, μιτρηφόρος τε προϊὼν ἐν ταῖς ἑορταῖς καὶ νεβρίδα χρυσόπαστον ἐνημμένος, χιτῶνα δὲ ποδήρη φορῶν καὶ κοθόρνους, κώδωνες δὲ πολλοὶ κατακρέμανται τῆς ἐσθῆτος, ὑποκομποῦντες ἐν τῷ βαδίζειν, ὡς καὶ παρ' ἡμῖν· ψόφοις δὲ χρῶνται περὶ τὰ νυκτέλια, καὶ χαλκοκρότους τὰς τοῦ θεοῦ τιθήνας προσαγορεύουσιν· καὶ ὁ δεικνύμενος ἐν τοῖς † ἐναντίοις τοῦ νεὼ θύρσος ἐντετυπωμένος καὶ τύμπανα· ταῦτα γὰρ οὐδενὶ δήπουθεν ἄλλῳ θεῶν ἢ Διονύσῳ προσῆκεν. ἔτι τοίνυν μέλι μὲν οὐ προσφέρουσι ταῖς ἱερουργίαις, ὅτι δοκεῖ φθείρειν τὸν οἶνον κεραννύμενον καὶ τοῦτ' ἦν σπονδὴ καὶ μέθυ, πρὶν ἄμπελον φανῆναι· καὶ μέχρι νῦν τῶν τε βαρβάρων οἱ μὴ ποιοῦντες οἶνον μελίτειον πίνουσιν, ὑποφαρμάσσοντες τὴν γλυκύτητα οἰνώδεσι ῥίζαις καὶ αὐστηραῖς, ῞Ελληνές τε νηφάλια ταὐτὰ καὶ μελίσπονδα θύουσιν, ὡς ἀντίθετον φύσιν μάλιστα τοῦ μέλιτος πρὸς τὸν οἶνον ἔχοντος. ὅτι δὲ τοῦτο νομίζουσι, κἀκεῖνο σημεῖον οὐ μικρόν ἐστι, τὸ πολλῶν τιμωριῶν οὐσῶν παρ' αὐτοῖς μίαν εἶναι μάλιστα διαβεβλημένην, τὴν οἴνου τοὺς κολαζομένους ἀπείργουσαν, ὅσον ἂν τάξῃ χρόνον ὁ κύριος τῆς κολάσεως· τοὺς δ' οὕτω κολα...
ΠΡΟΒΛΗΜΑ Ε. Πότερον οἱ Ἰουδαῖοι σεβόμενοι τὴν ὗν ἢ δυσχεραίνοντες ἀπέχονται τῶν κρεῶν.
Ἐπεὶ δὲ ταῦτ´ ἐρρήθη, βουλομένων τινῶν ἀντικατατείνειν τὸν ἕτερον λόγον ἐκκρούων ὁ Καλλίστρατος ἔφη « πῶς ὑμῖν δοκεῖ λελέχθαι τὸ πρὸς τοὺς Ἰουδαίους, ὅτι τὸ δικαιότατον κρέας οὐκ ἐσθίουσιν; » « ὑπερφυῶς » ἔφη ὁ Πολυκράτης, « ἐγὼ δὲ καὶ προσδιαπορῶ, πότερον οἱ ἄνδρες τιμῇ τινι τῶν ὑῶν ἢ μυσαττόμενοι τὸ ζῷον ἀπέχονται τῆς βρώσεως αὐτοῦ· τὰ γὰρ παρ´ ἐκείνοις λεγόμενα μύθοις ἔοικεν, εἰ μή τινας ἄρα λόγους σπουδαίους ἔχοντες οὐκ ἐκφέρουσιν. » «Ἐγὼ μὲν τοίνυν« » εἶπεν ὁ Καλλίστρατος « οἶμαί τινα τιμὴν τὸ ζῷον ἔχειν παρὰ τοῖς ἀνδράσιν· εἰ δὲ δύσμορφον ἡ ὗς καὶ θολερόν, ἀλλ´ οὐ κανθάρου καὶ γρυ... Καὶ κροκοδείλου καὶ αἰλούρου τὴν ὄψιν ἀτοπώτερον ἢ τὴν φύσιν ἀμουσότερον· οἷς ὡς ἁγιωτάτοις ἱερεῖς Αἰγυπτίων ἄλλοις ἄλλοι προσφέρονται. Τὴν δ´ ὗν ἀπὸ χρηστῆς αἰτίας τιμᾶσθαι λέγουσι· πρώτη γὰρ σχίσασα τῷ προύχοντι τοῦ ῥύγχους, ὥς φασι, τὴν γῆν ἴχνος ἀρόσεως ἔθηκεν καὶ τὸ τῆς ὕνεως ὑφηγήσατ´ ἔργον· ὅθεν καὶ τοὔνομα γενέσθαι τῷ ἐργαλείῳ λέγουσιν ἀπὸ τῆς ὑός. Οἱ δὲ τὰ μαλθακὰ καὶ κοῖλα τῆς χώρας Αἰγύπτιοι γεωργοῦντες οὐδ´ ἀρότου δέονται τὸ παράπαν· ἀλλ´ ὅταν ὁ Νεῖλος ἀπορρέῃ καταβρέξας τὰς ἀρούρας, ἐπακολουθοῦντες τὰς ὗς κατέβαλον, αἱ δὲ χρησάμεναι πάτῳ καὶ ὀρυχῇ ταχὺ τὴν γῆν ἔτρεψαν ἐκ βάθους καὶ τὸν σπόρον ἀπέκρυψαν.
Οὐ δεῖ δὲ θαυμάζειν, εἰ διὰ τοῦτό τινες ὗς οὐκ ἐσθίουσιν, ἑτέρων ζῴων μείζονας ἐπ´ αἰτίαις γλίσχραις, ἐνίων δὲ καὶ πάνυ γελοίαις, τιμὰς ἐχόντων παρὰ τοῖς βαρβάροις. Τὴν μὲν γὰρ μυγαλῆν ἐκτεθειάσθαι λέγουσιν ὑπ´ Αἰγυπτίων τυφλὴν οὖσαν, ὅτι τὸ σκότος τοῦ φωτὸς ἡγοῦντο πρεσβύτερον· τίκτεσθαι δ´ αὐτὴν ἐκ μυῶν πέμπτῃ γενεᾷ νουμηνίας οὔσης· ἔτι δὲ μειοῦσθαι τὸ ἧπαρ ἐν τοῖς ἀφανισμοῖς τῆς σελήνης. Τὸν δὲ λέοντα τῷ ἡλίῳ συνοικειοῦσιν, ὅτι τῶν γαμψωνύχων τετραπόδων βλέποντα τίκτει μόνος, κοιμᾶται δ´ ἀκαρὲς χρόνου καὶ ὑπολάμπει τὰ ὄμματα καθεύδοντος· κρῆναι δὲ {καὶ} κατὰ χασμάτων λεοντείων ἐξιᾶσι κρουνούς, ὅτι Νεῖλος ἐπάγει νέον ὕδωρ ταῖς Αἰγυπτίων ἀρούραις ἡλίου τὸν λέοντα παροδεύοντος. Τὴν δ´ ἶβίν φασιν ἐκκολαφθεῖσαν εὐθὺς ἕλκειν δύο δραχμάς, ὅσον ἄρτι παιδίου γεγονότος καρδίαν· ποιεῖν δὲ τῇ τῶν ποδῶν ἀποστάσει πρὸς ἀλλήλους καὶ πρὸς τὸ ῥύγχος ἰσόπλευρον τρίγωνον. Καὶ τί ἄν τις Αἰγυπτίους αἰτιῷτο τῆς τοσαύτης ἀλογίας, ὅπου καὶ τοὺς Πυθαγορικοὺς ἱστοροῦσιν καὶ ἀλεκτρυόνα λευκὸν σέβεσθαι καὶ τῶν θαλαττίων μάλιστα τρίγλης καὶ ἀκαλήφης ἀπέχεσθαι, τοὺς δ´ ἀπὸ Ζωροάστρου μάγους τιμᾶν μὲν ἐν τοῖς μάλιστα τὸν χερσαῖον ἐχῖνον, ἐχθαίρειν δὲ τοὺς ἐνύδρους μῦς καὶ τὸν ἀποκτείνοντα πλείστους θεοφιλῆ καὶ μακάριον νομίζειν; οἶμαι δὲ καὶ τοὺς Ἰουδαίους, εἴπερ ἐβδελύττοντο τὴν ὗν, ἀποκτείνειν ἄν, ὥσπερ οἱ μάγοι τοὺς μῦς ἀποκτείνουσι· νῦν δ´ ὁμοίως τῷ φαγεῖν τὸ ἀνελεῖν ἀπόρρητόν ἐστιν αὐτοῖς. Καὶ ἴσως ἔχει λόγον, ὡς τὸν ὄνον {δὲ} ἀναφήναντα πηγὴν αὐτοῖς ὕδατος τιμῶσιν, οὕτως καὶ τὴν ὗν σέβεσθαι σπόρου καὶ ἀρότου διδάσκαλον γενομένην· εἰ μή, νὴ Δία, καὶ τοῦ λαγωοῦ φήσει τις ἀπέχεσθαι τοὺς ἄνδρας ὡς μυσερὸν καὶ ἀκάθαρτον δυσχεραίνοντας τὸ ζῷον. »
«Οὐ δῆτ´ » εἶπεν ὁ Λαμπρίας ὑπολαβών « ἀλλὰ τοῦ μὲν λαγωοῦ φείδονται διὰ τὴν πρὸς τὸν μένον ὑπ´ αὐτῶν μυ...στα θηρίον ἐμφερέστατον . Ὁ γὰρ λαγὼς μεγέθους ἔοικε καὶ πάχους ἐνδεὴς ὄνος εἶναι· καὶ γὰρ ἡ χρόα καὶ τὰ ὦτα καὶ τῶν ὀμμάτων ἡ λιπαρότης καὶ τὸ λαμυρὸν ἔοικε θαυμασίως· ὥστε μηδὲν οὕτω μηδὲ μικρὸν μεγάλῳ τὴν μορφὴν ὅμοιον γεγονέναι. Εἰ μὴ νὴ Δία καὶ πρὸς τὰς ποιότητας αἰγυπτιάζοντες τὴν ὠκύτητα τοῦ ζῴου θεῖον ἡγοῦνται καὶ τὴν ἀκρίβειαν τῶν αἰσθητηρίων· ὅ τε γὰρ ὀφθαλμὸς ἄτρυτός ἐστιν αὐτῶν, ὥστε καὶ καθεύδειν ἀναπεπταμένοις τοῖς ὄμμασιν, ὀξυηκοΐᾳ τε δοκεῖ διαφέρειν, ἣν Αἰγύπτιοι θαυμάσαντες ἐν τοῖς ἱεροῖς γράμμασιν ἀκοὴν σημαίνουσιν οὖς λαγωοῦ γράφοντες.
Τὸ δ´ ὕειον κρέας οἱ ἄνδρες ἀφοσιοῦσθαι δοκοῦσιν, ὅτι μάλιστα ... Οἱ βάρβαροι τὰς ἐπὶ χρωτὸς λεύκας καὶ λέπρας δυσχεραίνουσι καὶ τῇ προσβολῇ τὰ τοιαῦτα καταβόσκεσθαι πάθη τοὺς ἀνθρώπους οἴονται, πᾶσαν δ´ ὗν ὑπὸ τὴν γαστέρα λέπρας ἀνάπλεων καὶ ψωρικῶν ἐξανθημάτων ὁρῶμεν, ἃ δή, καχεξίας τινὸς ἐγγενομένης τῷ σώματι καὶ φθορᾶς, ἐπιτρέχειν δοκεῖ τοῖς σώμασιν. Οὐ μὴν ἀλλὰ καὶ τὸ θολερὸν περὶ τὴν δίαιταν τοῦ θρέμματος ἔχει τινὰ πονηρίαν· οὐδὲν γὰρ ἄλλο βορβόρῳ χαῖρον οὕτω καὶ τόποις ῥυπαροῖς καὶ ἀκαθάρτοις ὁρῶμεν, ἔξω λόγου τιθέμενοι τὰ τὴν γένεσιν καὶ τὴν φύσιν ἐν αὐτοῖς ἔχοντα τούτοις. Λέγουσι δὲ καὶ τὰ ὄμματα τῶν ὑῶν οὕτως ἐγκεκλάσθαι καὶ κατεσπάσθαι ταῖς ὄψεσιν, ὥστε μηδενὸς ἀντιλαμβάνεσθαι μηδέποτε τῶν ἄνω μηδὲ προσορᾶν τὸν οὐρανόν, ἂν μὴ φερομένων ὑπτίων ἀναστροφήν τινα παρὰ φύσιν αἱ κόραι λάβωσιν· διὸ καὶ μάλιστα κραυγῇ χρώμενον τὸ ζῷον ἡσυχάζειν, ὅταν οὕτω φέρηται, καὶ σιωπᾶν κατατεθαμβημένον ἀηθείᾳ τὰ οὐράνια καὶ κρείττονι φόβῳ τοῦ βοᾶν συνεχόμενον. Εἰ δὲ δεῖ καὶ τὰ μυθικὰ προσλαβεῖν, λέγεται μὲν ὁ Ἄδωνις ὑπὸ τοῦ συὸς διαφθαρῆναι, τὸν δ´ Ἄδωνιν οὐχ ἕτερον ἀλλὰ Διόνυσον εἶναι νομίζουσιν, καὶ πολλὰ τῶν τελουμένων ἑκατέρῳ περὶ τὰς ἑορτὰς βεβαιοῖ τὸν λόγον· οἱ δὲ παιδικὰ τοῦ Διονύσου γεγονέναι· καὶ Φανοκλῆς, ἐρωτικὸς ἀνήρ, ου- - - δήπου πεποίηκεν.
Ἔτι τοίνυν μέλι μὲν οὐ προσφέρουσι ταῖς ἱερουργίαις, ὅτι δοκεῖ φθείρειν τὸν οἶνον κεραννύμενον καὶ τοῦτ´ ἦν σπονδὴ καὶ μέθυ, πρὶν ἄμπελον φανῆναι· καὶ μέχρι νῦν τῶν τε βαρβάρων οἱ μὴ ποιοῦντες οἶνον μελίτειον πίνουσιν, ὑποφαρμάσσοντες τὴν γλυκύτητα οἰνώδεσι ῥίζαις καὶ αὐστηραῖς, Ἕλληνές τε νηφάλια ταὐτὰ καὶ μελίσπονδα θύουσιν, ὡς ἀντίθετον φύσιν μάλιστα τοῦ μέλιτος πρὸς τὸν οἶνον ἔχοντος. Ὅτι δὲ τοῦτο νομίζουσι, κἀκεῖνο σημεῖον οὐ μικρόν ἐστι, τὸ πολλῶν τιμωριῶν οὐσῶν παρ´ αὐτοῖς μίαν εἶναι μάλιστα διαβεβλημένην, τὴν οἴνου τοὺς κολαζομένους ἀπείργουσαν, ὅσον ἂν τάξῃ χρόνον ὁ κύριος τῆς κολάσεως· τοὺς δ´ οὕτω κολα...
https://el.wikisource.org/wiki/%CE%A3%CF%85%CE%BC%CF%80%CE%BF%CF%83%CE%B9%CE%B1%CE%BA%CE%AC_%CE%94%CE%84
ΙΣΟΚΡΑΤΗΣ: Ἑλένης ἐγκώμιον (10) – Η Πύλη για την ελληνική …
ΙΣΟΚΡΑΤΗΣ: Πανηγυρικός (4) – Η Πύλη για την ελληνική γλώσσα. https://www.schizas.com/site3/index.php?option=com_content&view=article&id=57819:oi-proellines&catid=50:mathaino-tin-ellada&Itemid=336
* Ο ΕΥΡΥΣΘΕΑΣ ΗΤΑΝ ΕΓΓΟΝΟΣ ΤΟΥ ΠΕΛΟΠΑ.
Εκαταίος μεν ουν ο Μιλήσιος περί της Πελοποννήσου φησίν, διότι προ των Ελλήνων ώοκησαν αυτήν βάρβαροι. Σχεδόν δε τι και η σύμπασα Ελλάς κατοικία βαρβάρων υπήρξε το παλαιόν, απ’ αυτών λογιζομένοις των μνημονευομένων. Πέλοπος μεν της Φρυγίας επαγαγομένου λαόν εις την απ’ αυτού κληθείσαν Πελοπόννησον, Δαναού δε εξ Αιγύπτου, Δρυόπων τε και Καυκώνων και Πελασγών και Λελέγων και άλλων τοιούτων κατανειμαμένων τα εντός Ισθμού και τα εκτός δε. Την μεν γαρ Αττικήν οι μετά Ευμόλπου Θραίκες έσχον, της δε Φωκίδος την Δαυλίδα Τηρεύς, την δε Καδμεία οι μετά Κάδμου Φοίνικες, αυτήν δε την Βοιωτίαν Άονες και Τέμμικες και Ύαντες· ως δε Πίνδαρος φησίν, Ην ότε σύας Βοιώτιον έθνος ένεπον. Και από των ονομάτων δε ενίων το βάρβαρον εμφαίνεται· Κέκροψ και Κόδρος και Άικλος και Κόθος και Δρύμας και Κρίνακος. Οι δε Θραικες και Ιλλυριοί και Ηπειρώται και μέχρι νυν εν πλευραίς εισίν· έτι μέντοι μάλλον πρότερον η νυν, όπου γε και της εν τωι παρόντι Ελλάδος αναντιλέκτως ούσης την πολλήν οι βάρβαροι έχουσι, Μακεδονίαν μεν Θραικες και τινά μέρη της Θετταλίας, Ακαρνανίας δε και Αιτωλίας άνω Θεσπρωτοί και Κασσωπαίοι και Αμφιλόχιοι και Μολοττοί και Αθάμανες, Ηπειρωτικά έθνη («Γεωγραφικά», βιβλίο Ζ΄, 1). Τὸ δὲ Ἑλληνικὸν γλώσσῃ μέν, ἐπείτε ἐγένετο, αἰεί κοτε τῇ αὐτῇ διαχρᾶται, ὡς ἐμοὶ καταφαίνεται εἶναι· ἀποσχισθὲν μέντοι ἀπὸ τοῦ Πελασγικοῦ ἐὸν ἀσθενές, ἀπὸ σμικροῦ τεο τὴν ἀρχὴν ὁρμώμενον αὔξηται ἐς πλῆθος τῶν ἐθνέων, Πελασγῶν μάλιστα προσκεχωρηκότων αὐτῷ καὶ ἄλλων ἐθνέων βαρβάρων συχνῶν. πρὸς δὴ ὦν ἔμοιγε δοκέει οὐδέ τὸ Πελασγικὸν ἔθνος, ἐὸν βάρβαρον, οὐδαμὰ μεγάλως αὐξηθῆναι.
* Ο ΕΥΡΥΣΘΕΑΣ ΗΤΑΝ ΕΓΓΟΝΟΣ ΤΟΥ ΠΕΛΟΠΑ.
Εκαταίος μεν ουν ο Μιλήσιος περί της Πελοποννήσου φησίν, διότι προ των Ελλήνων ώοκησαν αυτήν βάρβαροι. Σχεδόν δε τι και η σύμπασα Ελλάς κατοικία βαρβάρων υπήρξε το παλαιόν, απ’ αυτών λογιζομένοις των μνημονευομένων. Πέλοπος μεν της Φρυγίας επαγαγομένου λαόν εις την απ’ αυτού κληθείσαν Πελοπόννησον, Δαναού δε εξ Αιγύπτου, Δρυόπων τε και Καυκώνων και Πελασγών και Λελέγων και άλλων τοιούτων κατανειμαμένων τα εντός Ισθμού και τα εκτός δε. Την μεν γαρ Αττικήν οι μετά Ευμόλπου Θραίκες έσχον, της δε Φωκίδος την Δαυλίδα Τηρεύς, την δε Καδμεία οι μετά Κάδμου Φοίνικες, αυτήν δε την Βοιωτίαν Άονες και Τέμμικες και Ύαντες· ως δε Πίνδαρος φησίν, Ην ότε σύας Βοιώτιον έθνος ένεπον. Και από των ονομάτων δε ενίων το βάρβαρον εμφαίνεται· Κέκροψ και Κόδρος και Άικλος και Κόθος και Δρύμας και Κρίνακος. Οι δε Θραικες και Ιλλυριοί και Ηπειρώται και μέχρι νυν εν πλευραίς εισίν· έτι μέντοι μάλλον πρότερον η νυν, όπου γε και της εν τωι παρόντι Ελλάδος αναντιλέκτως ούσης την πολλήν οι βάρβαροι έχουσι, Μακεδονίαν μεν Θραικες και τινά μέρη της Θετταλίας, Ακαρνανίας δε και Αιτωλίας άνω Θεσπρωτοί και Κασσωπαίοι και Αμφιλόχιοι και Μολοττοί και Αθάμανες, Ηπειρωτικά έθνη («Γεωγραφικά», βιβλίο Ζ΄, 1). Τὸ δὲ Ἑλληνικὸν γλώσσῃ μέν, ἐπείτε ἐγένετο, αἰεί κοτε τῇ αὐτῇ διαχρᾶται, ὡς ἐμοὶ καταφαίνεται εἶναι· ἀποσχισθὲν μέντοι ἀπὸ τοῦ Πελασγικοῦ ἐὸν ἀσθενές, ἀπὸ σμικροῦ τεο τὴν ἀρχὴν ὁρμώμενον αὔξηται ἐς πλῆθος τῶν ἐθνέων, Πελασγῶν μάλιστα προσκεχωρηκότων αὐτῷ καὶ ἄλλων ἐθνέων βαρβάρων συχνῶν. πρὸς δὴ ὦν ἔμοιγε δοκέει οὐδέ τὸ Πελασγικὸν ἔθνος, ἐὸν βάρβαρον, οὐδαμὰ μεγάλως αὐξηθῆναι.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου