Από τον Ηράκλειτο στον υποστράτηγο Smedley Darlington Butler. Υψηλή γεωπολιτική Ευάγγελος Φ. Γιαννόπουλος.

 

Στην σημερινή εργασία υψηλής γεωπολιτικής θα δούμε τους Ηράκλειτο, Θουκυδίδη, Μπάτλερ, Μακίντερ και Κλαούζεβιτς.

Γράφει ο Άγγελος-Ευάγγελος Φ. Γιαννόπουλος Γεωστρατηγικός αναλυτής και αρχισυντάκτης του Mytilenepress. Contact : survivroellas@gmail.com-6945294197. Από όλους τους αναφερόμενους εξαιρείται ένα μικρό μέρος με βάση τις παγκόσμιες Φιλοσοφικές-Μαθηματικές σταθερές Μηδέν Άγαν και Μέτρον Άριστον.  

Πάγια προσωπική μου αρχή είναι ότι όλα τα έθνη έχουν το δικαίωμα να έχουν τις δικές τους πολιτικές-οικονομικές, θρησκευτικές και γεωπολιτικές πεποιθήσεις, με την προϋπόθεση να μην τις επιβάλουν με πλάγιους τρόπους είτε δια της βίας σε λαούς και ανθρώπους που δεν συμφωνούν. Αναφέρομαι πάντοτε στους Φοίνικες που από μονοθεϊστές της Παλαιάς Διαθήκης έγιναν ένθερμοι υποστηρικτές του Διονυσιακού πολιτισμού. Απαγορεύεται η αναδημοσίευση χωρίς την έγγραφη έγκριση του συγγραφέα.

ΙΒΑΝ : GR 1502635980000240200012759-ΑΡΙΘΜΟΣ ΛΟΓΑΡΙΑΣΜΟΥ 0026.3598.24.0200012759 ΕUROBANK Η ΜΕ ΤΗΛΕΦΩΝΙΚΗ-ΑΠΛΗ ΤΑΧΥΔΡΟΜΙΚΗ ΕΠΙΤΑΓΗ ΕΥΑΓΓΕΛΟΣ ΓΙΑΝΝΟΠΟΥΛΟΣ. EΠΙΚΟΙΝΩΝΙΑ : SURVIVORELLAS@GMAIL.COM KAI 6945294197. ΓΙΑ ΝΑ ΜΗΝ ΔΙΑΚΟΨΕΙ ΟΡΙΣΤΙΚΑ ΤΟ ΠΕΡΙΟΔΙΚΟ ΕΙΔΙΚΟΥ ΣΚΟΠΟΥ ΤΗΝ ΛΕΙΤΟΥΡΓΙΑ ΤΟΥ. 

Σας ενημερώνω ότι το Mytilenepress λειτουργεί κάτω από τις πιο αντίξοες συνθήκες που έχει βρεθεί ποτέ συνάνθρωπος μας. Οι αιτίες είναι γνωστές και τα ατράνταχτα στοιχεία αναρτημένα στην προσωπική μου ιστοσελίδα και σε άλλες ιστοσελίδες. Οι παράγοντες του Διονυσιακού πολιτισμού εδώ και δεκαετίες επιχειρούν την ηθική-κοινωνική, οικονομική, βιολογική μου εξόντωση για να σταματήσω το λειτούργημα που επιτελώ. Εάν κλείσει το ηλεκτρονικό περιοδικό ειδικού σκοπού η ζημιά θα είναι τεράστια για το έθνος και όχι για το Mpress. Σας καλώ να διαβάσετε προσεκτικά ολόκληρη την εργασία που ακολουθεί. Κλικ επάνω στο κόκκινο πλαίσιο.  

ΣΤΑ ΠΛΑΙΣΙΑ ΤΟΥ ΥΒΡΙΔΙΚΟΥ ΠΟΛΕΜΟΥ ΥΠΟΣΤΗΡΙΞΤΕ ΤΑ ΠΡΟΓΡΑΜΜΑΤΑ ΥΨΙΣΤΗΣ ΕΘΝΙΚΗΣ ΣΗΜΑΣΙΑΣ ΓΙΑ ΤΗΝ ΕΠΙΒΙΩΣΗ ΤΟΥ ΕΘΝΟΥΣ. ttps://mytilenepress.blogspot.com/2024/10/mytilenepress-mytilenepress-2024.html

ΕΠΙΣΗΜΑΝΣΗ ΑΝ ΕΧΟΥΝ ΑΠΟΜΕΙΝΕΙ ΑΝΘΡΩΠΟΙ ΜΕ ΗΘΙΚΗ-ΠΑΙΔΕΙΑ ΚΑΙ ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΗ ΑΞΙΟΠΡΠΕΕΙΑ ΤΟΥΣ ΚΑΛΩ ΝΑ ΥΠΟΣΤΗΡΙΞΟΥΝ ΤΟ ΗΛΕΚΤΡΟΝΙΚΟ ΠΕΡΙΟΔΙΚΟ ΓΕΩΠΟΛΤΙΚΗΣ-ΠΑΙΔΕΙΑΣ ΚΑΙ ΕΠΙΒΙΩΣΗΣ ΑΠΟ ΤΟΝ ΥΒΡΙΔΙΚΟ ΠΟΛΕΜΟ MYTILENEPRESS. ΤΟ ΠΕΡΙΟΔΙΚΟ ΕΙΝΑΙ ΣΤΗΝ ΠΙΟ ΕΥΑΙΣΘΗΤΗ ΠΕΡΙΟΧΗ ΤΗΣ ΕΛΛΑΔΑΣ ΚΑΙ ΠΡΕΠΕΙ ΝΑ ΣΥΝΕΧΙΣΕΙ ΓΙΑ ΛΟΓΟΥΣ ΕΘΝΙΚΗΣ ΕΠΙΒΙΩΣΗΣ.  

ΣΤΑ ΠΛΑΙΣΙΑ ΤΟΥ ΥΒΡΙΔΙΚΟΥ ΠΟΛΕΜΟΥ ΥΠΟΣΤΗΡΙΞΤΕ ΤΑ ΠΡΟΓΡΑΜΜΑΤΑ ΥΨΙΣΤΗΣ ΕΘΝΙΚΗΣ ΣΗΜΑΣΙΑΣ ΓΙΑ ΤΗΝ ΕΠΙΒΙΩΣΗ ΤΟΥ ΕΘΝΟΥΣ. ttps://mytilenepress.blogspot.com/2024/10/mytilenepress-mytilenepress-2024.html  

 

Οι πόλεμοι είναι ζήτημα γεωπολιτικών και στρατηγικών συμφερόντων. Ήταν στον πυρήνα τους μια πρωτόγονη επιθυμία για κυριαρχία και ένας ηγεμονικός ανταγωνισμός στον οποίο μια δημοκρατία αντιμετώπιζε μια ολιγαρχία. 

Παράλληλα αντιμάχονται οι δύο παγκόσμιοι πολιτισμοί. Σε αυτή την αντιπαράθεση το χάσμα μεταξύ των συλλογικών συναισθημάτων, των προσχημάτων που επικαλέστηκαν και των άμεσων κινήτρων για εχθροπραξίες ή μεταξύ των αρχικών δικαιολογιών και των καταστροφών και των καταστροφών των μαχών ήταν τέτοιο που η συνέχιση του πολέμου αποδόθηκε στην φύση των καθεστώτων και προσωπικές ευθύνες των πολέμαρχων. 

Μέσα από τις πολεμικές, γεωπολιτικές δραστηριότητες τους τα έθνη-κράτη καθορίζουν τον μέλλον της ανθρωπότητας. Τα ελεύθερα κράτη επιδιώκουν συνεχώς να βελτιώσουν την στρατιωτική-πολιτική και οικονομική δύναμη καθότι αυτό είναι το μοναδικό εχέγγυο ασφαλείας-επιβίωσης. Ο επεκτατικός πόλεμος είναι το μέσον για την επίτευξη άνομων σκοπών επί του αντιπάλου. Η ειρήνη και η αγάπη υποστηρίζονται και προωθούνται σχεδόν από όλες τις θρησκείες. Εν τούτοις στις πιο αιματοβαμμένες σελίδες της ανθρωπότητας με πολέμους, την μεγαλύτερη ευθύνη φέρουν τα ιερατεία των θρησκειών.  

Εμπόλεμες συρράξεις και αδελφοκτόνοι εμφύλιοι. Διαχρονικά οι θρησκευτικές-πολεμικές συρράξεις υπήρξαν αναπόσπαστο κομμάτι της ανθρώπινης κοινωνίας και στο όνομα των θεών σφαγιάστηκαν, βασανίστηκαν και μετανάστευσαν εκατομμύρια  άνθρωποι. Από τα αρχαία χρόνια τα έθνη όρισαν κανόνες ηθικής και νομικής δεοντολογίας, όμως ανέκαθεν τα ιερατεία είχαν έναν  ισχυρό ρόλο, επιβάλλοντας την αδίστακτη εξουσία τους  στους λαούς με καταστροφικές συνέπειες. (Εμφύλιοι πόλεμοι στην αρχαία Ελλάδα και οι τέσσερις Σταυροφορίες).

Οι πολεμικές αντιπαραθέσεις στο όνομα των θεών γινόταν στην πραγματικότητα για να αποκτούν οι αχριερείς των θρησκειών εξουσία-δύναμη και πλούτο. Η κινητήριος δύναμη της θρησκείας κινητοποιούσε τις μάζες οι οποίες πολεμούσαν για την πίστη, την πατρίδα, την ελευθερία, την περιουσία, και την ζωή. Το περί δικαίου αίσθημα το οποίο επικαλούνταν τα ιερατεία έκανε λιγότερο ειδεχθής και αποκρουστικές τις πολεμικές διαμάχες.

Στην δίκη της Νυρεμβέργης εισήχθη το αξίωμα σχετικά με τους επιθετικούς πολέμους. Οι επιθετικοί πόλεμοι αποτελούν έγκλημα. Ο Χάρτης των Ηνωμένων Εθνών επιτρέπει τους αμυντικούς πολέμους και για αυτό δίνει το δικαίωμα στο Συμβούλιο Ασφαλείας να επιβάλλει στρατιωτικές κυρώσεις για την διατήρηση της ειρήνης. Τα επιχειρήματα περί δίκαιου πολέμου διδάσκονται στον Αριστόκλειο πολιτισμό και την Ορθοδοξία. .

Η νόμιμη άμυνα επιτρέπεται και είναι δίκαιη όταν τεθούν σε κίνδυνο οι βασικές ανθρώπινες αξίες η ελευθερία, η αξιοπρέπεια, η τιμή, η επιβίωση και η ζωή. Τo πώς ορίζεται η έννοια του δικαίου διαφέρει ανάλογα με τις θρησκευτικές, πολιτικές, κοινωνικές και οικονομικές πεποιθήσεις ενός έθνους, στα πλαίσια μιας ορισμένης ιστορικής περιόδου. 

Επίσης δύο αντικρουόμενες εκδοχές για τα αίτια του πολέμου, είναι λογικό να παρουσιασθούν ως δίκαιες με αξιόπιστα επιχειρήματα επιχειρήματα από την κάθε πλευρά. Οι πόλεμοι αποδοκιμαζόταν εν μέρη στην αρχαία Ελλάδα, εν τούτοις η νομι­μότητα τους δεν αμφισβητήθηκε ποτέ. Oι αρχαίες Ελληνικές πόλεις έδιναν μεγάλη βαρύτητα στις αιτίες για την προσφυγή σε πόλεμο. "Πόλεμος πάντων μεν πατήρ εστί, πάντων δε βασιλεύς, και τους μεν θεοὺς έδειξε τους δε ανθρώπους, τους μεν δούλους εποίησε τους δε ελευθέρους." 

Ο πόλεμος είναι ο πατέρας όλων, ο βασιλεύς των πάντων, και άλλους τους κατέστησε θεούς και άλλους ανθρώπους, άλλους τους έκανε δούλους και άλλους ελεύθερους. (Ηράκλειτος Fragmenta, απόφθεγμα 53, H. Diels and W. Kranz, «Die Fragmente der Vorsokratiker», vol. 1, 6th edn.,Berlin: Weidmann, 1951: 150-182).  (1) Στα πλαίσια της αιώνιας σύγκρουσης των δύο παγκόσμιων πολιτισμών του Αριστόκλειου και του Διονυσιακού, παρά τα θαύματα, τις διδασκαλίες και την Ανάσταση του Χριστού, η ιστορία της ανθρωπότητας είναι κατά κύριο λόγο στρατιωτική, γραμμένη με αίμα και φρικτά μαρτύρια-καταστροφές. Διαχρονικά το μέλλον της ανθρωπότητας καθορίζεται από τα μεγάλα πολεμικά γεγονότα. 

Τα υπόλοιπα γεγονότα έχουν δευτερεύουσες συνέπειες, σε σχέση με όσα διαδραματίζονται στα πεδία των μαχών. Πατήρ πάντων ο πόλεμος, όπως δίδαξε ο Μέγας προσωκρατικός Φιλόσοφος Ηράκλειτος. Μερικούς αιώνες αργότερα ο υποστράτηγος των ΗΠΑ Smedley Butler στις αρχές του προηγούμενου αιώνα έγραψε ότι ο πόλεμος είναι μια απάτη. Σύμφωνα με τον Αμερικανό υποστράτηγο Butler στους πολέμους μόνο μια μικρή ομάδα μυημένων είναι ενημερωμένοι για την πραγματικότητα. 

Οι πόλεμοι είναι μια πραγματική απάτη που οργανώνεται προς όφελος ενός μικρού αριθμού ατόμων που ελέγχουν την εξουσία. Όλοι αυτοί οι πόλεμοι πραγματοποιούνται σε βάρος των λαών και παράλληλα δίνουν το δικαίωμα σε έναν μικρό αριθμό να αυξήσει την περιουσία του. 

Διαχρονικά οι θρησκευτικές-πολεμικές συρράξεις υπήρξαν αναπόσπαστο κομμάτι της ανθρώπινης κοινωνίας και στο όνομα των θεών σφαγιάστηκαν, βασανίστηκαν και μετανάστευσαν εκατομμύρια άνθρωποι. Η επίκληση λόγων για τις άγριες εμφύλιες πολεμικές συρράξεις στην αρχαία Ελλάδα, είναι εφικτό να διαπιστωθούν με βάση τον Πελοποννησιακό Πόλεμο και τους κίβδηλους χρησμούς τους οποίους έδινε το Φοινικικό μαντείο των Δελφών. 

Ο Θουκυδίδης αφιέρωσε ένα σημαντικό μέρος της ιστορίας του, στις αιτίες του εμφυλίου ανάμεσα στην Αθήνα και την Σπάρτη. Ο Πελοποννησιακός πόλεμος ήταν ο τρομερότερος εμφύλιος της αρχαίας Ελλάδος, ευθύνεται σε σημαντικό βαθμό για την παρακμή στην αρχαία εποχή, είχε και αυτός όπως όλοι οι εμφύλιοι θρησκευτικά κίνητρα. 

Πίσω από αυτή την τρομερή γενοκτονία βρισκόταν για πολλοστή φορά το Δελφικό μαντείο και με τις Φοινικικής καταγωγής Πυθίες παρακινούσε τους Σπαρτιάτες και τους Αθηναίους σε φονικότατες συγκρούσεις και απίστευτες θηριωδίες, μέσα από τους εκατέρωθεν κίβδηλους χρησμούς τους οποίους έδινε σκόπιμα (Θουκιδiδης Ιστορία. Α-4).

Ο διαχρονικός αγώνας των εθνών για την απόκτηση ισχύος καθορίζει τις εξελίξεις σε όλες τις εκφάνσεις ζωής. Μέσα από τις πολεμικές, γεωπολιτικές δραστηριότητες τους, τα έθνη-κράτη καθορίζουν τον μέλλον της ανθρωπότητας. Τα ελεύθερα κράτη επιδιώκουν συνεχώς να βελτιώσουν την στρατιωτική-πολιτική και οικονομική δύναμη καθότι αυτό είναι το μοναδικό εχέγγυο ασφαλείας-επιβίωσης.

Ο επεκτατικός πόλεμος είναι το μέσον για την επίτευξη άνομων σκοπών επί του αντιπάλου. Η ειρήνη και η αγάπη υποστηρίζονται και προωθούνται σχεδόν από όλες τις θρησκείες. Εν τούτοις στις πιο αιματοβαμμένες σελίδες της ανθρωπότητας με πολέμους, την μεγαλύτερη ευθύνη φέρουν τα ιερατεία των θρησκειών.  

Η «Παγίδα» του Θουκυδίδη είναι μια γεωπολιτική έννοια διεθνών σχέσεων που προέρχεται από το βιβλίο σχετικά με τον Πελοποννησιακό Πόλεμο. Εκεί ο Έλληνας στρατηγός-ιστορικός περιγράφει την σύγκρουση μεταξύ της Σπάρτης που ήταν η κυρίαρχη δύναμη και της Αθήνα που ήταν η αναδυόμενη δύναμη. 

Η Σπάρτη οδηγείται στον πόλεμο από φόβους για την άνοδο του αντιπάλου της. Αυτό συμβαίνει στις Ηνωμένες Πολιτείες σήμερα με την άνοδο της Κίνας και της Ρωσίας.  

Τον όρο «παγίδα του Θουκυδίδη» επινόησε ο Graham T. Allison στο βιβλίο του Προορισμένοι για πόλεμο. Στο βιβλίο αυτό αναρωτιέται εάν είναι σε θέση ΗΠΑ και Κίνα να αποφύγουν την παγίδα του Θουκυδίδη. Στο βιβλίο του  περιγράψει την ερμηνεία του μεγάλου ιστορικού για τα αίτια του Πελοποννησιακού Πολέμου. 

Το επιστημονικό-γεωπολιτικό δόγμα υποστηρίζει ότι όταν μια ισχυρή κυρίαρχη δύναμη αντιλαμβάνεται την άνοδο μιας άλλης που απειλεί να την επισκιάσει, τότε εξαναγκάζεται σε πολεμική σύγκρουση μαζί της. Η συνέλευση των πολιτών της Σπάρτης αποφάσισε να κηρύξει τον πόλεμο στην Αθήνα, αντίθετα προς την εισήγηση του βασιλιά Αρχίδαμου. Αντίθετα με ότι πιστεύεται η Σπάρτη ήταν ένα καθεστώς άμεσης δημοκρατίας με εξισορροπητικά όργανα, όπως τους δύο βασιλείς, την γερουσία, τους εφόρους κ.λπ.). Μάλιστα η Απέλλα επέβαλε στον διαφωνούντα βασιλιά την αρχιστρατηγία σε έναν πόλεμο που αυτός δεν ήθελε. 

Η απόφαση της Απέλλας οφειλόταν στην πεποίθηση ότι η Αθήνα ισχυροποιείτο συνεχώς και πολύ σύντομα η Σπάρτη θα ήταν μία πόλη περικυκλωμένη από μία αχανή Αθηναϊκή επικράτεια και δεν θα ήταν πλέον σε θέση να αντιδράσει. Για τους Αρχαίους Έλληνες η ισορροπία μεταξύ των πόλεων-κρατών ήταν πολύ σημαντική. 

Η συνεχής αύξηση της Αθηναϊκής ισχύος οδηγούσε σε ολική ανατροπή αυτής της ισορροπίας. Για αυτό η Σπάρτη αποφάσισε να αρχίσει προληπτικό πόλεμο. Αθήνα και Σπάρτη αποδύθηκαν σε λυσσαλέο αγώνα αλληλοεξόντωσης μέχρις εσχάτων, με αποτέλεσμα την αμοιβαία αποδυνάμωσή τους, μετά μία βραχεία ηγεμονία της Σπάρτης και μία μεταβατική ηγεμονία της Θήβας και τελικώς την σαρωτική επέλαση του Φιλίππου της Μακεδονίας. Αυτό ήταν και το τέλος του αρχαίου Ελληνικού κόσμου.

Εν τούτοις οι σωστές επιστημονικές ορολογίες είναι οι παγίδες των Δελφών, η παγίδα του Φοινικικού μαντείου των Δελφών. Ο ίδιος ο Θουκυδίδης καταδεικνύει τους Φοίνικες-Ιουδαίους των Δελφών ως υποκινητές των πολέμων στην αρχαία Ελλάδα.  

Οι Δελφοί ήταν ο ισχυρότερος θεσμός που καθόρισε της πολιτικές-στρατιωτικές, οικονομικές και θρησκευτικές εξελίξεις στην αρχαία Ελλάδα. Για αυτό ο Θουκυδίδης ήταν πάντοτε επικριτικός σχετικά με το Φοινικικό μαντείο των Δελφών και την γεωπολιτική του επίδραση εις βάρος του Ελληνισμού κατά την αρχαιότητα. 

Ο μεγάλος ιστορικός κάνει αναφορές ότι οι σκοτεινοί Φοίνικες-ιερείς επηρέασαν αποφάσεις και έδωσαν κατευθύνσεις. Ο στρατηγός-ιστορικός θεωρούσε το Φοινικικό μαντείο των Δελφών αναξιόπιστο θεσμικό όργανο καθώς παραποιούσε τους χρησμούς κατά το δοκούν. Επίσης με βάση την γεωπολιτική ορολογία που έδωσε ο Graham T. Allison δεν έχουμε μόνο μια "παγίδα" καθώς υπάρχει και η περίπτωση των αρχαίων Αθηναίων με τους Μήλιους.

Ο Ηρόδοτος αναφέρει και τον επιβεβαιώνει ο Μέγας Αριστοκλής ότι οι Φοίνικες ήρθαν από την Αίγυπτο, από το 1519 π.Χ. και μετά. Εκείνοι κατέκτησαν δια της βίας Στερεά Ελλάδα, και Πελοπόννησο και επέβαλαν το δωδεκάθεο. Η βίαιη επιβολή του Φοινικικού δωδεκαθέου άγγιξε τα όρια γενοκτονίας στην Ελληνική επικράτεια. Οι πόλεμοι είναι ζήτημα γεωπολιτικών και στρατηγικών συμφερόντων. Ήταν στον πυρήνα τους μια πρωτόγονη επιθυμία για κυριαρχία και ένας ηγεμονικός ανταγωνισμός στον οποίο μια δημοκρατία αντιμετώπιζε μια ολιγαρχία. 

Παράλληλα αντιμάχονται οι δύο παγκόσμιοι πολιτισμοί. Σε αυτή την αντιπαράθεση το χάσμα μεταξύ των συλλογικών συναισθημάτων, των προσχημάτων που επικαλέστηκαν και των άμεσων κινήτρων για εχθροπραξίες ή μεταξύ των αρχικών δικαιολογιών και των καταστροφών και των καταστροφών των μαχών ήταν τέτοιο που η συνέχιση του πολέμου αποδόθηκε στην φύση των καθεστώτων και προσωπικές ευθύνες των πολέμαρχων. 

Τα αρχαία χρόνια μεταξύ άλλων έλαβαν χώρα φοβεροί εμφύλιοι πόλεμοι τους οποίους πάντοτε υποκινούσε το Φοινικικό ιερατείο των Δελφών. Οι Δελφοί ήταν το μεγαλύτερο μαντείο της αρχαιότητας. Εκεί όλοι οι λαοί της Ανατολικής Μεσογείου όπως οι Έλληνες, οι Αιγύπτιοι, οι Φρύγες, οι Λυδοι και οι Πέρσες, αναζητούσαν την πρόβλεψη των Φοινικικών ιερατείων για πάσης φύσεως ζητήματα. 

Όλοι οι αξιωματούχοι και οι θεσμικοί παράγοντες της Ανατολής κατέφευγαν στην θεϊκή ετυμηγορία. Μέσα από τους αιματηρούς εμφύλιους πολέμους και την Δελφική Αμφικτυονία, το Φοινικικό μαντείο υπήρξε παγκόσμιο πνευματικό, πολιτικό, οικονομικό και γεωστρατηγικό-γεωπολιτικό κέντρο κατά τους αρχαίους αιώνες. Εκείνη την εποχή το μαντείο υπήρξε η ανώτατη πολιτική-στρατιωτική και οικονομική εξουσία των εθνών της Ανατολικής Μεσογείου. Οι σκοτεινοί παράγοντες της αρχαίας θρησκείας καθόριζαν τις τύχες των κρατών της ανατολής. 

Εκείνοι αποφάσιζαν για την οικονομία, την πολιτική, τους πολέμους και τις κοινωνικές εξελίξεις. Δεν είναι σχήμα λόγου είτε υπερβολή καθώς το μαντείο αποτελούσε το διεθνές νομισματικό ταμείο του αρχαίου κόσμου !!! Πολλές Ελληνικές πόλεις κράτη καθώς και ξένα, διατηρούσαν στους Δελφούς θησαυροφυλάκια για την φύλαξη των προσφορών και των πολύτιμων αντικειμένων τους. 

Κανένας πόλεμος, καμία πολιτική-οικονομική, κοινωνική και πνευματική δραστηριότητα δεν γινόταν χωρίς την έγκριση του μαντείου. Οι Δελφοί απέκτησαν τεράστια δύναμη μέσα από τους πολέμους που υποκίνησαν και την ομοσπονδιακή ένωση δώδεκα φυλών Στερεάς και Θεσσαλίας (Δελφική Αμφικτυονία). Όλοι οι  "ιεροί" πόλεμοι προκλήθηκαν από τους ιερείς-θεουργούς του Φοίβου και του Savaziou. 

Η πολιτική σημασία των Δελφών ήταν τεράστια καθώς υποκινούσαν όλους τους πολέμους που έλαβαν χώρα κατά την αρχαιότητα. Ενδεικτικό ήταν ότι ο δεύτερος Ιερός πόλεμος, έγινε για τον έλεγχο του μαντείου-χρυσωρυχείου πάντα. 

Οι Αθηναίοι με παρότρυνση του Δελφικού ιερατείου βοήθησαν τους Φωκείς να εντάξουν το ιερό στην ομοσπονδία τους, προκαλώντας την οργή των Σπαρτιατών, οι οποίοι επανέφεραν προσωρινά τους Δελφούς στην πρότερη κατάστασή τους, αλλά οι Αθηναίοι αντεπιτέθηκαν και η πόλη αποδόθηκε τελικά στους Φωκείς. 

Κατά  τον τρίτο Ιερό Πόλεμο όταν με παρέμβαση του Φιλίππου οι Δελφοί επέστρεψαν στη Δελφική Αμφικτυονία, η οποία ελεγχόταν ωστόσο πια από τους πανίσχυρους Μακεδόνες. Ένας Δ’ Ιερός Πόλεμος θα ξεσπούσε λίγο αργότερα, καθώς το μαντείο παραήταν πλούσιο και σημαντικό για να μένει ανεξάρτητο. 

Από κάθε πόλεμο οι αλλοδαπό ιερείς των Δελφών απαιτούσαν ως θέληση του Ιουδαίου Απόλλωνα και του Φρυγικού Διόνυσου-Savaziou την δεκάτη από τα αιματοβαμμένα λάφυρα. Χαρακτηριστικό ήταν ότι είχαν την αναίδεια και την ανεντιμότητα να ζητούν από τις πόλεις ποσοστά ακόμη και από τους Περσικούς πολέμους, κατά τους οποίους το Δελφικό ιερό, ήταν με την πλευρά των ηττημένων και ομόθρησκων Περσών, καθώς έδινε αποτρεπτικούς χρησμούς, για να μην πολεμήσουν οι Έλληνες. Επίσης οι Φοίνικες ιερείς έδιναν χρησμούς παγίδες και υποδαύλιζαν τα μίση μεταξύ των αρχαίων πόλεων.   

Οι Έλληνες που επισκεπτόταν το Φοινικικό μαντείο, έβλεπαν κάθε φορά τα αιματοβαμμένα λάφυρα των εμφυλίων πολέμων. Το αποτέλεσμα ήταν φρικτό-οδυνηρό και δυσβάσταχτο, καθώς ενθυμούμενοι τι έγινε στο πρόσφατο παρελθόν, οδηγήθηκαν σε νέους εμφύλιες διαμάχες. Αρκετούς χρησμούς για τους Ελληνικούς εμφυλίους πολέμους τους είχε δώσει ο Φρυγικός "θεός" Savazios μαζί με τον Ιουδαϊκής καταγωγής Απόλλων. 

Την εποχή των Περσικών πολέμων το μαντείο των Δελφών ήταν μονίμως με το μέρος των Περσών, και καλούσαν τους Έλληνες, μέσω ψευδοχρησμών να μην πολεμήσουν. Η Ελλάδα ήταν το κέντρο του πολιτισμού, εντούτοις όλοι οι σημαντικοί αρχαίοι Φιλόσοφοι διώχθηκαν, φονεύθηκαν και δημεύτηκαν οι περιουσίες τους. 

Σε κάθε πόλεμο που γινόταν με τους Πέρσες, οι Φοίνικες ιερείς έδιναν αποτρεπτικούς χρησμούς στους Έλληνες να μην πολεμήσουν, διότι οι Μηδοι ήταν ομόθρησκοι τους. Ενδεικτικός είναι ο χρησμός της Αριστονίκης η οποία προδοτικά είπε στους Έλληνες : “Τι κάθεσθε ταλαίπωροι, φύγετε στα πέρατα της γης, εγκαταλείψτε τις οικίες σας και την ακρόπολη σας. 

Ο ερχόμενος από την Ασία Άρης θα καταστρέψει τα πάντα, και όχι μόνον τα δικά σας τείχη, αλλά και τα τείχη των άλλων πόλεων θα απολεσθούν. Φύγετε λοιπόν από το οχυρό σας, έστω και αν αυτό γεμίζει θλίψη τις ψυχές σας. ” (Κ. Παπαρηγόπουλου Ιστορια Γ΄, σελίδα 94 και Ηρόδοτος-VII,140). Τους ίδιους χρησμούς έδωσε η Αριστονίκη και σε άλλες πόλεις όπως στους Αργείους και στους Κρήτες. Σε όλες αυτές τις πόλεις η Αριστονίκη είπε να τηρήσουν ουδετερότητα απέναντι στον πόλεμο Περσών–Ελλήνων και να υποταχθούν στους σατανιστές, βάρβαρους Ασιάτες εισβολείς (Ηρόδοτος .VII,148-169). Όταν οι Έλληνες αρχηγοί δεν δεχόταν αυτούς τους χρησμούς γιατί ήθελαν να πολεμήσουν, τότε έδιναν νέους χρησμούς παγίδες.

Η ΔΕΥΤΕΡΗ "ΠΑΓΙΔΑ" ΤΟΥ ΘΟΥΚΥΔΙΔΗ.

Στο σημείο αυτό θα περάσουμε να δούμε την δεύτερη "παγίδα" του Θουκυδίδη. Τις αξίες που εφάρμοσαν οι αρχαίοι Αθηναίοι στην δική τους πόλη-κράτος για να αποφύγουν τα δεσμά της δουλείας και της εκμετάλλευσης, τις απέρριπταν ως επίκληση των αντιπάλων. Επιπροσθέτως ήταν εντελώς αντίθετοι στους νόμους του Μέγα Αριστοκλή περί δικαίου και ηθικής.  

Η Μήλος ήταν αποικία των Λακεδαιμονίων και στην αρχή του πολέμου κράτησε ουδετερότητα  Ανάμεσα στην Αθήνα και την Σπάρτη. Εν τούτοις οι Αθηναίοι δεν αναγνώριζαν την ανεξαρτησία του νησιού. Αυτό αποτελούσε μειονέκτημα για την Αθηναϊκή συμμαχία και είχε αμαυρώσει ο κύρος των Αθηναίων στις άλλες πόλεις-κράτη. Η αυτοδιάθεση των Μήλιων δημιουργούσε τριγμούς και ρωγμές στην εξουσία των Αθηνών.  

Οι απεσταλμένοι της Αθήνας στην Μήλο διαπραγματεύτηκαν σε κλειστό κύκλο με τους ηγέτες του νησιού. Οι Αθηναίοι με ηγεμονικό-Διονυσιακό ύφος υπογραμμίζουν ότι στα πλαίσια του πολιτισμού και της Δημοκρατίας, οι Μήλιοι έχουν το δικαίωμα να διαφωνήσουν. Τότε οι άρχοντες της Μήλου απάντησαν ότι οι Αθηναϊκές δυνάμεις που απειλούν το νησί καταργούν κάθε δημοκρατική έννοια διαλόγου, διότι είναι υπό την απειλή των όπλων. Με την στρατιωτική ισχύ επιβάλουν οι Αθηναίοι τους όρους των διαπραγματεύσεων. Δεν υπάρχει καμία άλλη επιλογή για την Μήλο, εκτός από την υποταγή στην Αθήνα.  

Στο επιχείρημα των Μήλιων ότι θα φαίνονταν άνανδροι αν παραδοθούν χωρίς να πολεμήσουν, οι διοικητές των Αθηναίων απάντησαν ότι αν πάρετε συνετές αποφάσεις δεν θεωρείστε ριψάσπιιδες. Γιατί δεν αγωνίζεστε ενάντιά με ίσους όρους, διότι αντιμετωπίζετε μια ανώτερη στρατιωτικά δύναμη. Τα αδύναμα έθνη-κράτη πρέπει πάντοτε να υποτάσσονται  στα ισχυρά. Εν τούτοις οι αρχαίοι Αθηναίοι δεν υποτάχτηκαν στους Σπαρτιάτες και στους Πέρσες. Συνεπώς τα επιχειρήματα τους είναι διάτρητα.  

Η λογική και το μέτρον Άριστον επιβάλλει την αποφυγή της καταστροφής. Σύμφωνα με τους Αθηναίους η γενναιότητα δεν είναι συνετή. Το παράτολμο συνδέεται με το συναίσθημα. Η λογική συνδέεται με την ψυχρότητα. Αν οι κάτοικοι της Μήλου αποδεχτούν την υποταγή και πληρώνουν το φόρο υποτέλειας που ζητούν οι Αθηναίοι, θα μετατραπούν σε θλιβερά ανδράποδα χωρίς ελευθερία-αξιοπρέπεια, δικαιοσύνη και καλές συνθήκες διαβίωσης.  Όμως οι κάτοικοι της Μήλου επέλεξαν τον πόλεμο, γιατί οι Αθηναίοι δεν τους άφησαν κανένα περιθώριο. 

Επιχείρησαν να τους ισοπεδώσουν. Η Ελευθερία και η Αξιοπρέπεια είναι οι δύο μεγαλύτερες πανανθρώπινες αξίες τις οποίες δημιούργησαν και τις δίδαξαν οι αρχαίοι Έλληνες σοφοί σε όλη την ανθρωπότητα. Εν τούτοις το σημαντικότερο όλων ήταν ότι δεν ήταν θεωρητικοί διδάσκαλοι των δύο υπέρτατων αξιών. Τις δύο μέγιστες πανανθρώπινες αξίες, τις δίδαξαν πολεμώντας χάνοντας τις ζωές τους και τραυματιζόμενοι στα πεδία των μαχών.  

Η ελευθερία και η αξιοπρέπεια είναι τα ιερότερα και σημαντικότερα αγαθά της Αριστόκλειας παιδείας. Απαιτούνται σκληροί αγώνες και αιματηροί ενίοτε για να διατηρηθούν αυτές οι δύο υπέρτατες αρχές από τα έθνη. 

Διαχρονικά υπάρχουν άνθρωποι οι οποίοι δεν επιθυμούν να ζούνε χωρίς ελευθερία-αξιοπρέπειά. Κατά την διάρκεια των εχθροπραξιών υπήρξαν προδότες ανάμεσα στους Μήλιους, για αυτό εξαναγκάστηκαν να συνθηκολογήσουν με τους Αθηναίους. Ο μοναδικός όρος που ζήτησαν οι νησιώτες ήταν να αποφασίζουν εκείνοι για τις ζωές τους. Όμως οι κατακτητές Αθηναίοι σκότωσαν όσους ενήλικους Μήλιους έπιασαν και έκαμαν δούλους τα παιδιά και τις γυναίκες. Εγκαταστάθηκαν στο νησί και αργότερα, έφεραν πεντακοσίους αποίκους.

Ο Θουκυδίδης στον περίφημο διάλογό του με τους ΜήλIους αφηγείται τις διαπραγματεύσεις μεταξύ Αθήνας και Μήλου. Εφόσον η Αθήνα είναι πιο δυνατή, η Μήλος υποχρεούται να υποκύψει για να αποφύγει τα χειρότερα. Η δύναμη της πειθούς και το στρατιωτικό οπλοστάσιο έπεισαν μερικούς Μήλιους ότι ήταν καλύτερο να συνεννοηθούν με τον επιτιθέμενο και να προδώσουν, με στόχο να διαπραγματευτούν μια θέση στη νικήτρια πλευρά. 

Το να κερδίζεις χωρίς να πολεμάς αποτελεί πάγια τακτική στα πλαίσια του υβριδικού και συμβατικού πολέμου. Η δημιουργία πανικού στον αντίπαλο με στόχο την αποτροπή οποιαδήποτε αντιστάσεως καθώς ο τρομοκρατημένος αντίπαλος είναι πεπεισμένος ότι είναι καλύτερα να υποταχτεί. Αυτό που μας διδάσκουν τα έργα του Θουκυδίδη και του Ξενοφώντα, είναι ότι η δύναμη και η πολιτιστική ανωτερότητα αποτελούν τα κυρίαρχα στοιχεία στις πολεμικές αναμετρήσεις, στην πολιτική, την οικονομία, τον αθλητισμό και την κοινωνία.  

Στον Πελοποννησιακό πόλεμο δεν επεμβαίνουν οι θεοί, αλλά πρωταγωνιστούν οι Περικλής, Θουκυδίδης, Αλκιβιάδης, Νικίας για τους Αθηναίους και Βρασίδας, Λύσανδρος για τους Σπαρτιάτες. Από αυτούς τους άνδρες εξαρτάται η νίκη. Από την παιδεία, τις ικανότητες και την ανδρεία τους

Ό ενάρετος άνθρωπος είναι δυνατός και είναι σε θέση να αντιστέκεται στους πειρασμούς, στις αδυναμίες, στους θρήνους και δεν αφήνει τον εαυτό του να εκτραπεί από το δρόμο του. Κατά τη διάρκεια της εκστρατείας των Δέκα Χιλιάδων, οι Έλληνες ηγέτες συνελήφθησαν και σκοτώθηκαν από τους Πέρσες, ο Ξενοφών βρίσκεται μόνος και αναγκασμένος να οδηγήσει τους επιζώντες έξω από την Περσία.  

Ο ηγέτης στρατιωτικός-πολιτικός πρέπει να είναι πρώτα από όλα ένας ισχυρός άνδρας και ένας ενάρετος άνθρωπος. Η αδυναμία και η διονυσιακή κουλτούρα. δημιουργούν παρακμιακές καταστάσεις και ανθρώπους αδύναμους να αντισταθούν. Δύναμη δεν είναι μόνον η γενναιότητα στα πεδία των μαχών Ο δυνατός ηγέτης ξέρει να προστατεύει τους άνδρες του, να τους ξεκουράζει και να συμμερίζεται τις κακουχίες τους. Επίσης ο σωστός ηγέτης συζητά με τους στρατιώτες του, για τα προβλήματα που τους απασχολούν και ότι άλλο τους επιβαρύνει. Πρώτος διδάξας περί πολιτείας-πολιτικών ήταν ο ύπατος των Φιλοσόφων ο Μέγας Αριστοκλής. 

Ο μεγάλος ήρωας Θησέας ήταν ο πρώτος Έλληνας βασιλιάς παγκοσμίως, ο οποίος δίδαξε ότι οι βασιλείς επωμίζονται τα περισσότερα βάρη από όλους τους άλλους, ενώ τους καρπούς των προσπαθειών τους, πάντοτε τους μοιράζονται με όλους τους πολίτες.

Ακόμη ο Θησέας δίδαξε ότι σε κάθε μάχη, σε κάθε πόλεμο, καθημερινά τις περισσότερες φορές από οποιονδήποτε άλλο στρατιώτη, βάζει την ζωή του σε κίνδυνο ο εκάστοτε Έλληνας Βασιλιάς. Για αυτό όλοι οι Έλληνες Βασιλείς, στρατηγοί κατά την αρχαία και μεσαιωνική εποχή, όπου οι πρόγονοι μας ήταν διοικητές της Ελληνικής- Ρωμαϊκής αυτοκρατορίας, έκαναν επιθέσεις, ολομόναχοι, ενάντια σε χιλιάδες αντιπάλους. Αυτό το έκαναν για να πάρουν θάρρος οι Έλληνες στρατιώτες για να κερδηθούν οι μάχες και οι πόλεμοι υπέρ της Ελληνικού-Ρωμαϊκού κράτους. Το ίδιο έκαναν και όλες οι επόμενες γενιές Ελλήνων στρατιωτικών μέχρι και την σύγχρονη Ελληνική ιστορία (1821-1940). 

ΜΕΓΑΣ ΑΡΙΣΤΟΚΛΗΣ ΠΕΡΙ ΗΓΕΤΩΝ. 

Ο Ύπατος των φιλόσοφων και ο μέγιστος των σοφών όλης της ανθρωπότητας αναφέρει ότι η εξουσία ανήκει στον λαό καθώς αυτός δίνει τα θεσμικά αξιώματα σε εκείνους που αναδεικνύονται άριστοι. Εν τούτοις πρέπει να διοικεί το έθνος ο υπέρτατος άρχοντας, ο Φιλόσοφος Βασιλιάς.Tα βασικά αξιώματα του Αριστοκλή σχετικά με τον ιδανικό φιλόσοφο-βασιλέα αποτελούν η παιδεία, η γενναιότητα, η ηθική, η αγάπη και η αφοσίωση στα Ελληνικά ιδεώδη. Ο φιλόσοφος-βασιλιάς διαθέτει την δύναμη της γνώσης (Ισχύς διά της γνώσεως), διότι η παιδεία είναι η αρχή των πάντων. 

Για να φέρει την ηθική-δικαιοσύνη, την ανδρεία και την ευημερία ως άριστος ηγεμόνας, είναι απαραίτητη προϋπόθεση η σωστή Ελληνική αγωγή. Ο Ύπατος των Φιλοσόφων για την θέση του ιδανικού ηγεμόνα εξαιρεί τους απαίδευτους. Οι άνθρωποι χωρίς γνώση οι οποίοι ζούνε μέσα στο απόλυτο σκοτάδι, την παρακμή και την εξαθλίωση. 

Σύμφωνα με τον Μέγα Αριστοκλή η κακία είναι αμάθεια. Επίσης δεν επιτρέπει να διεκδικήσουν την θέση του ηγεμόνα ούτε οι θεωρητικοί φιλόσοφοι.  Λαμβάνει την καλύτερη εκπαίδευση. Για αυτό έχει την ηθική ευθύνη προς την πατρίδα, να γίνει αρχηγός και ανιδιοτελής κυβερνήτης με σοφία και δικαιοσύνη. Διότι έχει πολύ υψηλή παιδεία, σε ζητήματα κοινωνικά-πολιτικά και φιλοσοφικά, είναι ο ικανότερος, από τους άλλους σοφούς. 

Η αξία ενός φιλοσόφου–βασιλιά φαίνεται από τις προσπάθειες του για την ηθική-πνευματική βελτίωση των πολιτών, την ενίσχυση της πατρίδας σε πολιτικό, στρατιωτικό, κοινωνικό και οικονομικό επίπεδο. Ο ηγεμόνας αυτός δεν διέπεται από αρχομανία και εξουσιαστικές τάσεις, καθώς αναλαμβάνει την εξουσία, για το καλό της πατρίδας. Η προσωπική του ολοκλήρωση έρχεται μέσα από την πραγματοποίηση των ηθικών-πνευματικών και πολεμικών του καθηκόντων. 

Το άρρωστο πάθος για την εξουσία, όπως επίσης και η ανάληψή της από ανθρώπους στερημένους από πνευματικές-ηθικές αρετές, προκαλεί αντιδικίες, πολέμους και καταλήγει στην καταστροφή της Ελλάδος. Οι φιλόσοφοι και οι άνθρωποι με πραγματική-υψηλή παιδεία σύμφωνα με τον Αριστοκλή, είναι οι μόνοι ικανοί να κυβερνήσουν τις πόλεις και την Ελλάδα, διότι είναι οι μοναδικοί οι οποίοι, έχουν καλύτερο πνευματικό, ηθικό, κοινωνικό και βιοτικό επίπεδο. 

Οι άνθρωποι αυτοί δέχτηκαν μεγαλύτερες τιμές και αναγνώριση από οποιονδήποτε άλλο βασιλιά και πολιτικό. Είναι ολοφάνερο ότι ο Πλάτωνας είναι πιστός στα ιδεώδη του Βασιλιά Θησέα. 

Οι αρχαίοι Έλληνες σοφοί δεχόταν να τους κυβερνούν οι ικανότεροι-άριστοι. Οι Αθηναίοι στήριζαν-ευνοούσαν τους ηθικούς και ικανούς ανθρώπους για να τους διοικήσουν. Για αυτό όλες οι πολιτειακές δομές είχαν στελεχωθεί με τους αξιότερους. Όλα αυτά γινόταν με βάση το κοινό συμφέρον. 

Οι παράγοντες του Διονυσιακού πολιτισμού κατά την σύγχρονη εποχή εφάρμοσαν πιστά τα τις τακτικές των αρχαίων Αθηναίων στην Μήλο και σε άλλες πόλεις του αρχαίου Ελληνικού κόσμου. Παράλληλα υιοθέτησαν όλες τις μεθόδους περί διχασμού-βίας και εξοντώσεως από το μαντείο των Δελφών την σημερινή εποχή. Εξαθλίωσαν πολιτιστικά-πνευματικά τους νεοέλληνες για να τους υποτάξουν και να τους εντάξουν στην Διονυσιακή κουλτούρα. Προκαλώντας τρόμο-πανικό και εξαθλίωση σε όλες τις εκφάνσεις ζωής εξουσιάζουν τους αδύναμους νεοέλληνες. 

Οι πολιτικοί θεωρούν ότι οι κατώτεροι νεοέλληνες πρέπει να υποτάσσονται σε εκείνους για να αποφύγουν τα χειρότερα. Αυτό τον σκοπό είχαν και τα τρία προσχεδιασμένα εγκλήματα σε Τέμπη, Θεσσαλία και Ν. Φιλαδέλφεια το έτος 2023.  Υποταχτείτε για να αποφύγετε ακόμη πιο τρομερές καταστάσεις και συνέπειες. 

Με την ισχύ των όπλων, τον έλεγχο στην παιδεία, την οικονομία, τον αθλητισμό, την Διονυσιακή πορνεία, εξουσιάζουν τους αδύναμους νεοέλληνες. Η νίκη έξω από το πεδίο της μάχης και μέσα από την εφαρμογή υβριδικών πολεμικών επιχειρήσεων, αποτελεί βασικό δόγμα των μετόχων στα Διονυσιακά αξιώματα. 

Η δημιουργία πανικού στον αντίπαλο με στόχο την αποτροπή οποιασδήποτε αντιστάσεως καθώς ο τρομοκρατημένος αντίπαλος είναι πεπεισμένος ότι είναι καλύτερα να υποταχτεί έχει στεφθεί με απόλυτη επιτυχία. 

Στις γεωπολιτικές παγίδες των παραγόντων του Διονυσιακού πολιτισμού δεν έπεσαν μόνον οι Έλληνες της αρχαιότητας και του μεσαίωνα. Μεγάλα θύματα αποτελούν και οι νεοέλληνες. Μια τεράστια γεωπολιτική παγίδα είναι η Χιλιαστικού τύπου προσμονή της Αναλαμπής του Ελληνισμού και της Ορθοδοξίας, σε συνδυασμό με την δήθεν διάλυση της Τουρκίας. Στα πλαίσια του υβριδικού πολέμου επί δεκαετίες οδήγησαν τους παρακμιακούς νεοέλληνες στην απόλυτη αδράνεια και σήψη. Οι εξαθλιωμένοι συνάνθρωποι μας ανέμεναν κατασκευασμένους και ανύπαρκτους σωτήρες. Για να αφανίσουν τον Ελληνισμό και να κυριαρχήσουν γεωπολιτικά σε παγκόσμιο επίπεδο οι μεγάλες δυνάμεις, μετέτρεψαν  τους θρύλους και τις παραδόσεις του Ελληνισμού σε "προφητείες" !!! Όμως οι χρησμοί τους αποδείχτηκαν κίβδηλοι όπως των ομοεθνών και ομόθρησκων τους, από τους αρχαίους Δελφούς.  

Οι πόλεμοι είναι μια πραγματική απάτη που οργανώνεται προς όφελος ενός μικρού αριθμού ατόμων που ελέγχουν την εξουσία. Όλοι αυτοί οι πόλεμοι πραγματοποιούνται σε βάρος των λαών και παράλληλα δίνουν το δικαίωμα σε έναν μικρό αριθμό να αυξήσει την περιουσία του. 

Κατά τη διάρκεια καριέρας του ως πεζοναύτης συμμετείχε σε στρατιωτικές ενέργειες στις Φιλιππίνες, την Κίνα, την Κεντρική Αμερική, την Καραϊβική και στον Α' Παγκόσμιο Πόλεμο. Ο Μπάτλερ ήταν ο πιο παρασημοφορημένος πεζοναύτης στην ιστορία των ΗΠΑ. Μέχρι το τέλος της καριέρας του είχε λάβει 16 μετάλλια, από τα οποία τα πέντε ήταν για ηρωισμό. 

Η Ελλάδα είναι το μοναδικό κράτος στον πλανήτη που δεν αξιοποιεί γεωπολιτικά τις ιστορικές μνήμες ως βασικότατο κλάδο της Γεωπολιτικής και του υβριδικού πολέμου !!! Αρνείται να εκμεταλλευτεί τις ιστορικές αφηγήσεις ενώ έχουμε την κορυφαία ιστορία-πολιτισμό στην ανθρωπότητα. Δυστυχώς εδώ και πολλά χρόνια επέτρεψε στις μεγάλες δυνάμεις να χρησιμοποιήσουν τους θρύλους και τις Ελληνικές παραδόσεις ενάντια στο Ελληνικό έθνος !!! Κλείνοντας σχετικά με τον Κλαούζεβιτς να περάσουμε να δούμε τι αναφέρει το Book Press : 

"Σήμερα, με τους πολέμους της Ρωσίας με την Ουκρανία, κατόπιν της εισβολής της πρώτης, καθώς και με τις συρράξεις στο Ισραήλ με όσους Παλαιστινίους στηρίζουν την οργάνωση Χαμάς, ο πόλεμος δυστυχώς δεν θα μπορούσε να είναι πιο επίκαιρο ζήτημα. Εδώ θα δούμε τρία κατατοπιστικά βιβλία γι’ αυτόν. Το πρώτο είναι το 

Μια σύντομη ιστορία του πολέμου της καθηγήτριας Μάργκαρετ Μακμίλαν [Margaret Macmillan]. Για την ακρίβεια, είναι όχι τόσο ιστορικό όσο μια εισαγωγική συζήτηση για τις γενικότερες παραμέτρους μια ένοπλης σύρραξης.  Από όλες τις δραστηριότητες του ανθρώπου, παρατηρεί αρχικά η Μακμίλαν, ο πόλεμος είναι ίσως αυτή που απαιτεί τη μεγαλύτερη οργάνωση και αυτή που ωθεί τις κοινωνίες να οργανώνονται καλύτερα. 

Μέσα στον πόλεμο συμβαίνουν οι χειρότερες βαρβαρότητες και θηριωδίες, παράλληλα όμως εμφανίζονται και περιστατικά εντυπωσιακού ηρωισμού και αυτοθυσίας. Κάποιος θα μπορούσε να κάνει λόγο για «ανδρεία», μια έννοια συνδεδεμένη με το ανδρικό φύλο στις παραδοσιακές κοινωνίες, αυτό όμως θα εξέφραζε μόνο ένα μέρος της αλήθειας. 

Η έρευνά της εστιάζεται στη βρετανική αυτοκρατορική Ιστορία και τη διεθνή Ιστορία του 19ου και του 20ού αιώνα. Τα έργα της έχουν μεταφραστεί σε 26 γλώσσες. To 2021 τιμήθηκε με το Pritzker Military Museum & Library Literature Award για τη συνολική συνεισφορά της στη στρατιωτική Ιστορία.  

Είναι αλήθεια ότι ο πόλεμος ήταν σχεδόν πάντα στην ιστορία μια «ανδρική υπόθεση», σε όσες περιπτώσεις όμως κλήθηκαν (για διάφορους λόγους) να μετάσχουν γυναίκες σε αυτόν, δεν υπολείπονταν στην ανδρεία και στην άσκηση βίας. Αναζητώντας τα κίνητρα του πολέμου, αυτά φαίνονται μάλλον σταθερά και επαναλαμβανόμενα μέσα στην ιστορία: η απληστία, η αυτοάμυνα, οι εν θερμώ αντιδράσεις και οι ιδεολογικές διαφορές, είναι ίσως τα πιο βασικά. Όσο για τα μέσα διεξαγωγής του, αυτά μεταβάλλονται πολύ πιο έντονα, με τις νέες τεχνολογικές ανακαλύψεις. 

Η Mακμίλαν παρατηρεί ότι οι πόλεμοι μεταξύ κρατών έχουν μειωθεί από το 1945 και έπειτα, οι εμφύλιοι πόλεμοι όμως όχι. Ένας πόλεμος με θρησκευτικές προεκτάσεις, μας λέει, εύκολα εκτρέπεται σε αυξημένη αγριότητα, λόγω του πόσο «απόλυτα» (και άρα εχθρικά προς συμβιβασμούς) τείνουν να είναι από τη φύση τους τα θρησκευτικά ιδεώδη. 

Οι λίγες προβλέψεις της συγγραφέως, δεν φαντάζουν ιδιαίτερα ευοίωνες:  «Από τη μια θα υπάρχουν πόλεμοι που θα τους διεκπεραιώνουν επαγγελματίες, με τη βοήθεια της προηγμένης πολεμικής τεχνολογίας που διαθέτουν πολιτικά και οικονομικά ισχυρές χώρες. 

Από την άλλη, θα εξακολουθήσουν να υπάρχουν πόλεμοι στους οποίους θα αντιπαρατίθενται στρατοί με χαμηλό επίπεδο συνοχής και οργάνωσης, χρησιμοποιώντας σχετικά φθηνό, παραδοσιακό οπλισμό. Όπως στον 20ό αιώνα είχαμε την επέκταση των συνεπειών του πολέμου στον άμαχο πληθυσμό, έτσι και σήμερα η “γραμμή του μετώπου” γίνεται ολοένα και λιγότερο σαφής και ευδιάκριτη. Οι Αμερικανοί, και γενικότερα οι κάτοικοι των χωρών της Δύσης, δεν μπορούν σήμερα να ταξιδεύουν όντας σίγουροι ότι δεν κινδυνεύουν (σελ. 391). 

 Ας προχωρήσουμε λίγο ακόμη στο θέμα, αγγίζοντας τα πιο θεωρητικά ζητήματα.  Περί του πολέμου  Ο Καρλ Φίλιππ Γκότλιμπ φον Κλάουζεβιτς αναγνωρίζεται ως ο αδιαμφισβήτητος διαμορφωτής της νεωτερικής επιστήμης του πολέμου. Το δίχως άλλο, τα έργα του, και προ παντός το κλασικό Περί του πολέμου, διαμόρφωσαν τα θεμέλια αυτού που στη Δύση κατανοείται ως πόλεμος. Τι είναι αυτό; Τι είναι ο πόλεμος σε αυτό το πλαίσιο;  Για τον Κλάουζεβιτς πόλεμος είναι «η συνέχιση της πολιτικής με άλλα μέσα». 

Αυτή η φράση έχει χρησιμοποιηθεί τόσες φορές, με αποτέλεσμα να φαντάζει πλέον κάπως κοινότοπη, ωστόσο έχει ένα συγκεκριμένο και σαφές νόημα.  

Η θεωρία αυτή είναι γενικά γνωστή ως «τριαδικό δόγμα». Σύμφωνα με το δόγμα αυτό, κάθε πόλεμος αποτελείται από τρεις βασικούς πόλους: την κυβέρνηση, τον στρατό, και τον λαό, με τον καθένα σε αυτό το σχήμα να διαθέτει έναν σαφή και προκαθορισμένο ρόλο. Ρόλος της κυβέρνησης είναι να ορίζει πολιτικούς στόχους-συμφέροντα, στο όνομα των οποίων κάποτε κηρύσσει τον πόλεμο, τον οποίον ο στρατός διεξάγει. 

Ο στρατός, στο πλαίσιο της θεωρίας αυτής, επιχειρεί την πραγματοποίηση προαποφασισμένων στόχων που η κυρίαρχη πολιτική εξουσία έχει εκ των προτέρων θέσει.  

Πώς αναμειγνύεται ο λαός σε αυτά; Η απάντηση της θεωρίας είναι μάλλον απλή: ο λαός, δηλαδή το τμήμα του εκείνο που δεν αναμένεται να μετέχει άμεσα στις πολεμικές συγκρούσεις, δεν έχει δηλαδή το δικαίωμα να φέρει όπλα και να μάχεται (διότι κύριο τμήμα κάθε πολέμου είναι οι μάχες του). 

Σε αντάλλαγμα, ο λαός απολαμβάνει (τουλάχιστον θεωρητικά) ένα είδος ασυλίας, που εμποδίζει τον στρατό να τον εξοντώσει και του δίνει την εντολή να τον σεβαστεί. Βέβαια, η άλλη πλευρά είναι ότι αν μια ένοπλη διαμάχη (π.χ. μια λαϊκή εξέγερση) δεν διεξαγόταν από κράτος, δεν της αναγνωριζόταν τίποτα και οι υποκινητές της συλλαμβάνονταν και εκτελούνταν σαν κοινοί κακοποιοί. 

 Το τριαδικό δόγμα  Αυτό είναι, σε γενικές γραμμές, το τριαδικό δόγμα πολέμου που συγκρότησε ο κορυφαίος Πρώσος αξιωματικός, και μέχρι σήμερα διδάσκεται απαραιτήτως σε κάθε στρατιωτική ακαδημία της Δύσης (και όχι μόνο). Μόνο που υπάρχει ένα σημαντικό πρόβλημα: το δόγμα αυτό έχει αμφισβητηθεί σε ουσιώδη σημεία και έχει χαρακτηρισθεί εσφαλμένο.  Ειδικότερα, γύρω στις αρχές της δεκαετίας του 1990, ο διακεκριμένος στρατιωτικός ιστορικός, ακαδημαϊκός και συγγραφέας Μάρτιν Βαν Κρέβελντ [Martin Van Creveld], στο σημαντικό βιβλίο του 

Η μεταμόρφωση του πολέμου διατύπωσε τον ισχυρισμό ότι η προαναφερθείσα στρατιωτική θεωρία του Κλάουζεβιτς περιέγραφε μεν ορθά έναν συγκεκριμένο τρόπο διεξαγωγής πολέμου, που ίσχυε σε μία συγκεκριμένη περίοδο της ανθρώπινης ιστορίας. Ωστόσο, δεν ήταν ούτε ανέκαθεν σε ισχύ, ούτε ήταν ο συχνότερος διαχρονικά. 

Απεναντίας, εκφράζει τη μάλλον πρόσφατη και βραχύβιας διάρκειας περίοδο του. Το πρόβλημα δεν είναι όμως τόσο το ότι αυτό το στρατιωτικό δόγμα δεν εκφράζει με ακρίβεια το παρελθόν, όσο το ότι δεν αντιπροσωπεύει ούτε τον σύγχρονο κόσμο μας. Για να αποδείξει τον ισχυρισμό του, ο Ισραηλινός ιστορικός αμφισβητεί μία προς μία τις βασικές παραδοχές της θεωρίας του Clausewitz, με μια ιστορική επισκόπηση. 

 Σύμφωνα με τον ίδιο, είναι εσφαλμένο ν’ αναγάγει κανείς τον πόλεμο στην πολιτική, με την τελευταία, βέβαια, να νοείται ως θέσιμο στόχων εκ μέρους ενός κράτους. Ο λόγος; Μα επειδή στο μεγαλύτερο μέρος της ανθρώπινης ιστορίας δεν υπήρχε καν κράτος, οι πόλεμοι όμως συνέβαιναν ακόμη και μεταξύ «πρωτόγονων» φυλών, για την επίλυση προσωπικών διαφορών ανάμεσα στις κοινότητες.  martin van creverd2 Ο Μάρτιν Βαν Κρέβελντ [Martin Van Creveld] γεννήθηκε στις 5 Μαρτίου 1946 στην Ολλανδία. 

Σπούδασε στο Ισραήλ και την Αγγλία και ξεκίνησε την ακαδημαϊκή του καριέρα το 1971. Είναι καθηγητής Στρατιωτικής Ιστορίας στο Πανεπιστήμιο Hebrew της Ιερουσαλήμ, είναι ένας από τους πλέον διάσημους εμπειρογνώμονες στον τομέα της στρατιωτικής ιστορίας και στρατηγικής. Έχει γράψει δεκαεπτά βιβλία, που έχουν μεταφραστεί σε δεκατέσσερις γλώσσες. O καθηγητής Van Creveld έχει διατελέσει σύμβουλος στα υπουργεία Εθνικής Άμυνας πολλών χωρών, συμπεριλαμβανομένου του υπουργείου Εθνικής Άμυνας των ΗΠΑ. Υπήρξε ο δεύτερος μη στρατιωτικός εμπειρογνώμονας που προσκλήθηκε ως ομιλητής στο Ισραηλινό Γενικό Επιτελείο, ενώ έχει δώσει διαλέξεις ή έχει διδάξει σε όλα σχεδόν τα ινστιτούτα στρατηγικών μελετών. Έχει παραχωρήσει συνεντεύξεις στο CNN, στο BBC και σε άλλους τηλεοπτικούς σταθμούς διεθνούς εμβέλειας, ενώ έχει φιλοξενηθεί στις στήλες πολλών περιοδικών και εφημερίδων, συμπεριλαμβανομένων του «Newsweek» και της «International Herald Tribune».  

Η ενθουσιώδης αποδοχή των ιδεών του Κλάουζεβιτς, παρά το μάλλον άκομψο συγγραφικό του ύφος, μπορεί να εξηγηθεί προ παντός με αναφορά σε δύο παράγοντες. Ο πρώτος είναι η διάδοση του εθνικισμού κατά τον 19ο αιώνα, όπου το ένα μετά το άλλο τα ευρωπαϊκά εθνικά κράτη αναπτύχθηκαν πολύ, ήθελαν να θέσουν τον πόλεμο υπό τον αποκλειστικό έλεγχό τους, αντί να περιορίζονται από θεολογικές ή φυσικοδικαιικές αρχές άλλων εποχών.  

Ο δεύτερος λόγος είναι πιθανότατα η γενικότερη προώθηση του ορθολογισμού από την επιστημονική πρόοδο και την τεχνική ανάπτυξη της Βιομηχανικής Επανάστασης. Σε κάθε περίπτωση, ο 19ος αιώνας, στηριγμένος στις αρχές του Κλάουζεβιτς, μπορούσε να ελέγχει τις πολεμικές συγκρούσεις ανάμεσα στα μεγάλα ευρωπαϊκά έθνη και να συγκρατεί κάπως τις πολεμικές τους φρικαλεότητες. Ήταν η εποχή της πρωσικής Realpolitik και της (επισφαλούς) ισορροπίας δυνάμεων που προέκυψε από τη Συνθήκη της Βεστφαλίας, το 1648.  

Ακόμη και πριν τον Κλάουζεβιτς, στα τέλη του 18ου αιώνα, είχαν ήδη αρχίσει να εμφανίζονται στο προσκήνιο οι διακρίσεις στρατού και λαού, με τον πόλεμο να γίνεται επαγγελματική ιδιότητα του πρώτου, και τον δεύτερο να προστατεύεται με πολλούς θεσμικούς τρόπους από την πολεμική κτηνωδία. Όταν κανείς εξετάζει, όμως, το απώτατο παρελθόν, με έκπληξη συνειδητοποιεί το πόσο περιορισμένη θεωρητική αξία έχει το «κλαουζεβίκειο» σύστημα. Όχι μόνο επειδή στο μεγαλύτερο μέρος της ιστορίας δεν υπήρχε κράτος, αλλά και διότι οι τυπικές διακρίσεις (π.χ. του λαού από τον στρατό) σχεδόν απουσιάζουν.  

Αλόγιστη μανία  tourikis creveld h metamorfosi tou polemou 2  Όσο για την ορθολογικότητα και την επίτευξη πολιτικών συμφερόντων, για αιώνες ωχριούσαν μπροστά στην αλόγιστη μανία στρατών που προήλαυναν υπέρ της θρησκείας τους ή απλώς της φυλής τους, παρασυρόμενοι σε πρακτικές που αν τις δούμε από λογική σκοπιά θα μπορούσαν να χαρακτηρισθούν αλλόκοτες και αλόγιστες.  

Η σχέση της πρότασης του Κρέβελντ με το τριαδικό δόγμα θυμίζουν τη σχέση που έχει η θεωρία της σχετικότητας και η κβαντομηχανική, με τη νευτώνεια φυσική: οι πρώτες δεν «ακυρώνουν» οπωσδήποτε τη δεύτερη, αλλά δείχνουν τους περιορισμούς και τις ανεπάρκειές σε ορισμένα τμήματα του επιστητού, υποδηλώνοντας την ανάγκη για συμπλήρωση του κλασικού μοντέλου. 

Μας προτείνεται, έτσι, ένα νέο «υπόδειγμα» (paradigm) για την κατανόησή του.  Στην πραγματικότητα, μας λέει πως ο τριαδικός πόλεμος δεν είναι η μοναδική μορφή πολέμου, παρά απλώς μια από τις επιμέρους μορφές του, που προέκυψε υπό συγκεκριμένες ιστορικές συνθήκες. Αν όμως είναι αληθές ότι κατά το μεγαλύτερο μέρος του παρελθόντος απουσιάζει η μορφή του πολέμου που σκιαγραφούσε ο Clausewitz, αυτό ισχύει ακόμη περισσότερο για το παρόν και το μέλλον.  Συγκεκριμένα, ο εικοστός αιώνας εισήγαγε (1914-1918) και επανέλαβε (1929-1945) το πρωτοφανές στα χρονικά φαινόμενο των ολοκληρωτικών πολέμων, παραμερίζοντας σχεδόν κάθε διάκριση των πολεμιστών από τους αμάχους (αποκορύφωμα είναι εδώ οι βομβαρδισμοί του Λονδίνου και του Βερολίνου αντίστοιχα).  

Μετά τη λήξη τους, από το 1945 και μετά, κυριαρχεί ο πόλεμος χαμηλής εντάσεως (low-intensity conflict, LIC, όπως είναι γνωστός στη διεθνή βιβλιογραφία), αφού γύρω στα ¾ των περίπου 160 ένοπλων συγκρούσεων ανήκει σε αυτή την κατηγορία.  Μετά τη λήξη τους, από το 1945 και μετά, κυριαρχεί ο πόλεμος χαμηλής εντάσεως (low-intensity conflict, LIC, όπως είναι γνωστός στη διεθνή βιβλιογραφία), αφού γύρω στα ¾ των περίπου 160 ένοπλων συγκρούσεων ανήκει σε αυτή την κατηγορία. 

Ο πόλεμος χαμηλής εντάσεως έχει τρία βασικά γνωρίσματα: λαμβάνει χώρα συνήθως σε περιοχές του αναπτυσσόμενου κόσμου, τουλάχιστον η μία πλευρά του δεν περιλαμβάνει στρατιώτες αλλά αντάρτες, τρομοκράτες ή απλούς πολίτες, και τέλος, κατά κύριο λόγο δεν διεξάγεται με τα υψηλής τεχνολογίας σύγχρονα όπλα, τα οποία μάλιστα τείνει να καθιστά άχρηστα, ακριβώς λόγω της απρόσμενης μορφής του (έτσι εξηγούνται και οι ήττες πολλών σύγχρονων κρατών από πολύ πιο αδύναμους αντιπάλους). Αυτός είναι ο ένας λόγος της μεταβολής στον πόλεμο. Ο άλλος είναι η ανάπτυξη πυρηνικών όπλων.  Ασύμμετρη αντιπαράθεση  

Αν σ’ έναν πόλεμο οι αντίμαχοι πρέπει να είναι συγκρίσιμοι στη δύναμη, τότε ένας ισχυρός έχει μειονέκτημα σε πιθανή ασύμμετρη αντιπαράθεση: αν νικήσει, θα θεωρηθεί κτηνώδης (αφού κατατρόπωσε έναν αδύναμο), αν πάλι ηττηθεί, θα διασυρθεί ευρύτερα (αφού κατατροπώθηκε από έναν αδύναμο). Το τυπικό παράδειγμα μιας τέτοιας σύγκρουσης, που έχει χρησιμοποιήσει ο συγγραφέας μας, είναι η διαμάχη Ισραηλινών με Παλαιστινίους.  

Στο μέλλον, πάντως, οι πόλεμοι θα διενεργούνται κυρίως από μη κρατικούς οργανισμούς και οι μάχες τους θα θυμίζουν περισσότερο τις προνεωτερικές συγκρούσεις, παρά τις ρυθμισμένες τακτικές που γνωρίζαμε στη Νεωτερικότητα. Παρατηρήσεις αντίστοιχες με του Κρέβελντ κάνει περίπου την ίδια περίοδο, στο σημαντικό βιβλίο του Οι νέοι πόλεμοι: νέοι εχθροί και νέες μορφές πολέμου (μτφρ. Αναστασία Δασκαρόλη, εκδ. Καστανιώτη), ο πολιτειολόγος και ακαδημαϊκός Χέρφριντ Μύνκλερ [Herfried Munkler]. 

O καθηγητής Μύνκλερ είναι εξοικειωμένος με το έργο του Κρέβελντ και τον επαληθεύει χρησιμοποιώντας ακόμη πιο πρόσφατα παραδείγματα (π.χ. πόλεμοι Γιουγκοσλαβίας, πόλεμος στη Σιέρρα Λεόνε, τρομοκρατική δράση της Αλ Κάιντα). Οι κανονισμοί του Διεθνούς Δικαίου, μας λέει, στηρίζονταν το status quo της ισοσθένειας ανάμεσα στις μεγάλες ευρωπαϊκές δυνάμεις, από την Ειρήνη της Βεστφαλίας και έπειτα.  

Μετά την πτώση της ΕΣΣΔ, είναι πολύ αμφίβολο αν μπορεί οποιοδήποτε κράτος να αντιπαρατεθεί με ίσους όρους με τις Ηνωμένες Πολιτείες. Ο Mύνκλερ υποστηρίζει επιπρόσθετα ότι το παλιό «μονοπώλιο» του κράτους στον πόλεμο έχει χαθεί, και ότι οι νέοι πόλεμοι διακρίνονται αφενός από ιδιωτικοποίηση/εμπορευματοποίηση και αφετέρου από ασυμμετρία:  «Η σύγκρουση μεταξύ Ισραήλ και Παλαιστινιακής Αρχής συνιστά εν σμικρύνσει ένα τοπικά περιορισμένο αντίγραφο των παγκοσμίων συσχετισμών: από την μια πλευρά ο ισχυρότερος στρατιωτικός μηχανισμός της περιοχής, και από την άλλη πλευρά ένας πολιτικός σχηματισμός που διεκδικεί τον χαρακτήρα του κράτους και που δεν διαθέτει βαρέα όπλα, ακόμη λιγότερο δε δική του πολεμική αεροπορία» (σελ. 184, υποσημείωση 57).  

Αυτές οι δύο ιδιότητες (αποκρατικοποίηση, ασυμμετρία στη χρήση βίας) συμβαδίζουν με μια τρίτη, την αυτονόμηση στοιχείων που παλαιότερα αποτελούσαν μονάχα επιμέρους τμήματα μιας ευρύτερης διεξαγωγής πολέμου. Τόσο η τρομοκρατία όσο και ο ανταρτοπόλεμος παλαιότερα λάμβαναν χώρα στο πλαίσιο ενός «κανονικού» πολέμου, από τα τέλη του εικοστού αιώνα μοιάζει να έχουν κάπως αυτονομηθεί, και πολλές φορές τον αντικαθιστούν: πιο συγκεκριμένα, η τρομοκρατία μοιάζει έχει αντικαταστήσει τον πόλεμο στις σύγχρονες βιομηχανικές και δημοκρατικές χώρες, ενώ ο ανταρτοπόλεμος το ίδιο, αλλά κυρίως στον αναπτυσσόμενο κόσμο.  

MUNKLER HERFRIED O Xέρφριντ Mύνκλερ γεννήθηκε το 1951. Eίναι καθηγητής πολιτικών επιστημών στο Πανεπιστήμιο Xούμπολτ του Bερολίνου και μέλος της Aκαδημίας Eπιστημών του Bερολίνου-Bραδεμβούργου. Έχει δημοσιεύσει πολυάριθμες μελέτες στον τομέα της ιστορίας των πολιτικών ιδεών. Πολλές από αυτές αποτελούν ήδη βιβλία αναφοράς, όπως τα Mακιαβέλι (1982) και Bία και τάξη.

Μια ακόμη διαφορά τους είναι ότι ο ανταρτοπόλεμος παίρνει συνήθως αμυντικό χαρακτήρα (ενν. από στρατηγική σκοπιά), εν αντιθέσει με την τρομοκρατική δράση, που λειτουργεί επιθετικά. Αυτός είναι ο λόγος που ο ανταρτοπόλεμος προϋποθέτει την υποστήριξη και ενεργό συμμετοχή του τοπικού πληθυσμού, τη στιγμή που οι τρομοκράτες μπορούν κάλλιστα να δρουν κανονικά έστω και αν η συντριπτική πλειονότητα αγνοεί την ύπαρξή τους.  

Η συμβατική μάχη, όπως την περιέγραφε ο Κλάουζεβιτς, έχει για τα καλά ανατραπεί: «Τις περισσότερες φορές, οι Νέοι Πόλεμοι διεξάγονται επί τη βάσει αρχών του ανταρτοπολέμου: Η διάκριση μεταξύ μετώπου, ενδοχώρας και πατρίδος αίρεται, έτσι ώστε οι πολεμικές δράσεις δεν μένουν περιορισμένες σε ένα μικρό πεδίο, αλλά μπορούν να αναζωπυρωθούν παντού. Κυρίως δε, στους Νέους Πολέμους, καταβάλλεται προσπάθεια να αποφευχθεί μια μεγαλύτερη, ενδεχομένως αποφασιστική αντιπαράθεση με τον αντίπαλο, είτε διότι εκτιμάται ότι δεν υπάρχουν επαρκείς δυνάμεις, είτε διότι τα στρατεύματα δεν είναι κατάλληλα για μια τέτοια μορφή πολέμου. 

Σε όλους σχεδόν τους Νέους Πολέμους επικρατεί ένας τύπος οπλισμένων, με τους οποίους δεν θα μπορούσαν να διεξαχθούν πόλεμοι, όπως τους όρισε η ευρωπαϊκή ιστορία από τον 18ο έως τον 20ό αιώνα. Έτσι, οι Νέοι Πόλεμοι χαρακτηρίζονται από την απουσία του στοιχείου που χαρακτήριζε τους πολέμους μεταξύ κρατών: η αποφασιστική μάχη, η οποία κατά τον Κλάουζεβιτς ήταν “το πραγματικό κέντρο βάρους του πολέμου”» (σελ. 33).  

H θεωρία της διακινδύνευσης   kastaniotis munkler neoi polemoiΑκολουθώντας τη θεωρία της «κοινωνίας της διακινδύνευσης», του κοινωνιολόγου Ούλριχ Μπεκ ο Mύνκλερ συνδέει τη συμβατική μάχη με την πρώτη Νεωτερικότητα, τους δε νέους τρόπους πολέμου με την ύστερη. Οι νέες μορφές πολέμου, συμπληρώνει, παρουσιάζουν εκπληκτικές ομοιότητες με τον Τριακονταετή. Δυστυχώς, αν άλλοτε ο πόλεμος ήταν μέσο στην υπηρεσία της πολιτικής, σήμερα ο κίνδυνος είναι να μετατραπεί σε αυτοσκοπό.  

Επιστρέφοντας στον Κρέβελντ, εκείνος διαπιστώνει με ανησυχία ότι οι περισσότεροι ειδικοί παραμένουν, ίσως κάποτε και ηθελημένα, εντελώς απροετοίμαστοι για τις νέες εξελίξεις, καθώς επιμένουν να ασπάζονται το παρωχημένο τριαδικό δόγμα του Κλάουζεβιτς. 

Εν δυνάμει, κάθε πόλεμος μπορεί να μετατραπεί σε πόλεμο επιβίωσης, αν διαρκέσει υπερβολικά και εξουθενώσει σημαντικά τις εμπλεκόμενες μεριές.  Για την ώρα (ο Κρέβελντ κάνει αυτές τις διαπιστώσεις λίγο πριν το τέλος του Ψυχρού Πολέμου), οι μη τριαδικές μορφές πολέμου δεν απειλούν σοβαρά κανένα Δυτικό έθνος-κράτος, χωρίς πάντως αυτό να αποκλείει κάτι τέτοιο να συμβεί μελλοντικά. 

Μια άκρως σημαντική παρατήρηση του βιβλίου είναι ότι ο πόλεμος χάριζε ανέκαθεν σε πάμπολλους ανθρώπους μερικές από τις βαθύτερες ικανοποιήσεις, σε σημείο να υποπτεύεται κανείς ότι προσιδιάζει βαθιά στην ανθρώπινη «φύση». 

 Όσοι λοιπόν εμμένουν στον Κλάουζεβιτς και επαναλαμβάνουν ότι τάχα ο πόλεμος γίνεται μονάχα για συμφέροντα, εξηγεί, θα εκπλαγούν δυσάρεστα βλέποντας τα κάθε λογής «συμφέροντα» να έρχονται και να αλλάζουν, με σκοπό να δικαιολογηθεί θεωρητικά η για πολλούς πολεμική εμπειρία. Παρεμπιπτόντως, ερευνητές του πολέμου σαν τον Παναγιώτη Κονδύλη απέρριψαν όλη αυτή τη θεώρηση, εξηγώντας γιατί κατά τη γνώμη τους φαίνεται εύλογη με αποτέλεσμα να παραπλανά."