Σήμερα μεταξύ άλλων θα δούμε τι αναφέρει ο Θεόδοτος σχετικά με την Γεωπολιτική και τις μεσαιωνικές αυτοκρατορίες.
Γράφει ο Άγγελος-Ευάγγελος Φ. Γιαννόπουλος Γεωστρατηγικός αναλυτής και αρχισυντάκτης του Mytilenepress. Contact : survivroellas@gmail.com-
Πάγια προσωπική μου αρχή είναι ότι όλα τα έθνη έχουν το δικαίωμα να έχουν τις δικές τους πολιτικές-οικονομικές, θρησκευτικές και γεωπολιτικές πεποιθήσεις, με την προϋπόθεση να μην τις επιβάλουν με πλάγιους τρόπους είτε δια της βίας σε λαούς και ανθρώπους που δεν συμφωνούν. Αναφέρομαι πάντοτε στους Φοίνικες που από μονοθεϊστές της Παλαιάς Διαθήκης έγιναν ένθερμοι υποστηρικτές του Διονυσιακού πολιτισμού. Απαγορεύεται η αναδημοσίευση χωρίς την έγγραφη έγκριση του συγγραφέα.
ΙΒΑΝ : GR 1502635980000240200012759-ΑΡΙΘΜΟΣ ΛΟΓΑΡΙΑΣΜΟΥ 0026.3598.24.0200012759 ΕUROBANK Η ΜΕ ΤΗΛΕΦΩΝΙΚΗ-ΑΠΛΗ ΤΑΧΥΔΡΟΜΙΚΗ ΕΠΙΤΑΓΗ ΕΥΑΓΓΕΛΟΣ ΓΙΑΝΝΟΠΟΥΛΟΣ. EΠΙΚΟΙΝΩΝΙΑ : SURVIVORELLAS@GMAIL.COM KAI 6945294197. ΓΙΑ ΝΑ ΜΗΝ ΔΙΑΚΟΨΕΙ ΟΡΙΣΤΙΚΑ ΤΟ ΠΕΡΙΟΔΙΚΟ ΕΙΔΙΚΟΥ ΣΚΟΠΟΥ ΤΗΝ ΛΕΙΤΟΥΡΓΙΑ ΤΟΥ.
Σας ενημερώνω ότι το Mytilenepress λειτουργεί κάτω από τις πιο αντίξοες συνθήκες που έχει βρεθεί ποτέ συνάνθρωπος μας. Οι αιτίες είναι γνωστές και τα ατράνταχτα στοιχεία αναρτημένα στην προσωπική μου ιστοσελίδα και σε άλλες ιστοσελίδες. Οι παράγοντες του Διονυσιακού πολιτισμού εδώ και δεκαετίες επιχειρούν την ηθική-κοινωνική, οικονομική, βιολογική μου εξόντωση για να σταματήσω το λειτούργημα που επιτελώ. Εάν κλείσει το ηλεκτρονικό περιοδικό ειδικού σκοπού η ζημιά θα είναι τεράστια για το έθνος και όχι για το Mpress. Σας καλώ να διαβάσετε προσεκτικά ολόκληρη την εργασία που ακολουθεί. Κλικ επάνω στο κόκκινο πλαίσιο.
Ακολουθούν αποσπάσματα από την ιστοσελίδα του Θεόδοτου :
"Ο Καρλ Σμιτ υπήρξε από τους σημαντικότερους αλλά και πλέον αμφιλεγόμενους πολιτικούς στοχαστές του 20ου αιώνα. Ο Γερμανός διανοητής διακρίθηκε για τις θεωρίες του περί κράτους, εξουσίας και πολιτικής θεολογίας, κατηγορήθηκε δε για τη σύντομη σύμπραξη του με το εθνικοσοσιαλιστικό καθεστώς.
Ο μελετητής του Μεσαίωνα αναγνωρίζει εύκολα τη θεώρηση της χριστιανικής αυτοκρατορίας ως το «κατέχον», δηλαδή θεόπεμπτη δύναμη η οποία με την παρουσία της ελέγχει τις δυνάμεις της ανομίας και καθυστερεί την έλευση των εσχάτων.
Και οι πιο σύγχρονης αναφοράς θεωρίες του όμως, μπορεί να φανούν χρήσιμες στην εξέταση της μεσαιωνικής ιστορίας. Εδώ, η αυτοκρατορική τάξη πραγμάτων του Βυζαντίου θα αντιπαραβληθεί με εκείνην της Δυτικής Ευρώπης και αμφότερες θα ιδωθούν μέσα από τα πλαίσια τριών όρων που χρησιμοποιούνται από τον Σμιτ: εκτός από το Κατέχον είναι ο Μείζων χώρος (Großraum) και η αυτοκρατορία (Reich).
Γράφει ο Μάριος Νοβακόπουλος. Η διατύπωση και το περιεχόμενο των όρων Εκ πρώτης όψεως ο συγκεκριμένος σμιτιανός στοχασμός αποτυπώνεται σε συνθήκες και θεματολογία πολύ μακρινές από το θέμα μας.
Το 1941 εκδίδεται στη Σαγκάη της Κίνας (τότε υπό ιαπωνική κατοχή) το πρώτο τεύχος του ναζιστικού περιοδικού «20ος αιώνας». Εκεί ο Καρλ Σμιτ δημοσιεύει το άρθρο «Großraum und Reich», σύνοψη παλαιότερου βιβλίου του. Στο κείμενο αυτό ο Γερμανός πολιτικός επιστήμονας προσπαθεί να αποδομήσει την δυτική, φιλελεύθερη τάξη που επικρατεί στο διεθνές δίκαιο και την διεθνή πολιτική.
Σε αντιδιαστολή με την κατ’ αυτόν παρωχημένη θεωρία του κυριάρχου κράτους και τις παγκόσμιες πολιτικές συνθήκες που επέβαλλε δια της θαλασσοκρατίας της η Μεγάλη Βρετανία, αντιπροτείνεται η εισαγωγή στη νομική ορολογία των εννοιών του Μείζονος Χώρου και της Αυτοκρατορίας.
Ο Μείζων Χώρος «είναι ένας συνδυασμός τριών παραγόντων: ενός πολιτικά αφυπνισμένου πληθυσμού, μιας πολιτικής ιδέας και μιας πολιτικής περιοχής η οποία είναι υπό την κυριαρχία αυτής της ιδέας και αποκλείει κάθε ξένη επέμβαση».[1]
Αρχέτυπο του Μείζονος Χώρου κατά το Σμιτ είναι το Δόγμα Μονρόε, το οποίο διεκήρυξε ο ομώνυμος πρόεδρος των Ηνωμένων Πολιτειών το 1823. Το δόγμα όριζε τις ΗΠΑ ως κυρίαρχη δύναμη της αμερικανικής ηπείρου και κήρυσσε απαράδεκτη κάθε ευρωπαϊκή ανάμιξη εκεί, την επαύριον της ανεξαρτησίας των ισπανικών αποικιών.
Οι Αμερικανικοί λαοί είχαν αποδεσμευθεί από την ευρωπαϊκή πολιτική ηγεμονία και γύρω από τις αρχές της αυτοδιάθεσης και της αποαποικιοποίησης απέκλεισαν τις δυνάμεις της Γηραιάς Ηπείρου από το παίγνιο ισχύος στο δυτικό ημισφαίριο. Ανεξαρτήτως εάν το Δόγμα Μονρόε συνιστά πολιτική πράξη ή αρχή διεθνούς δικαίου (ερώτημα το οποίο ο Σμιτ θα αφήσει αναπάντητο ως επουσιώδες), δημιουργείται ένα Großraum διεθνούς δικαίου.
Αυτό καθώς αφού κατοχυρώνεται η αρχή της μη επέμβασης και της άρνησης του παλαιού ευρωκεντρικού-μοναρχικού καθεστώτος. Αντίθετα η Βρετανική αυτοκρατορία, λόγω του ότι οι κτήσεις της ήταν διεσπαρμένες παντού στην υφήλιο και η συνοχή της εξαρτάτο από την ελεύθερη ναυσιπλοΐα, προώθησε μία ερμηνεία της ισχύος οικουμενική και ανεδαφική.[2]
Ένας Μείζων Χώρος δεν μπορεί να διαμορφωθεί μόνος του: χρειάζεται να τον κηρύξει, οριοθετήσει και υπερασπίσει μία σημαντική δύναμη.
Δύναμη η οποία έχει τη βούληση και τη δυνατότητα να κατοχυρώσει προνομιακό της Großraum δεν είναι απλώς κράτος, ίσο και όμοιο με τα πάμπολλα ασήμαντα που συνιστούν τη διεθνή κοινωνία.
Η δύναμη αυτή είναι Reich, Αυτοκρατορία. Αυτοκρατορίες είναι «εκείνες οι ηγέτιδες δυνάμεις που οι πολιτικές ιδέες τους ακτινοβολούν σε μία μείζονα, καθορισμένη γεωγραφική σφαίρα, η οποία αποκλείει αξιωματικά τις επεμβάσεις εξωτερικών δυνάμεων εντός της, και που ως δυνάμεις υψώνονται πάνω από τα κρατικά σύνορα και τα πληθυσμιακά όρια ενός και μόνο λαού».
Διευκρινίζεται πως Αυτοκρατορία δεν είναι απλώς ένα μεγάλο γεωγραφικά κράτος ούτε μία σφαίρα επιρροής. Τα κράτη εντός του Μείζονος Χώρου της Αυτοκρατορίας διατηρούν την υπόσταση τους, έστω ως υφιστάμενα.[3] Μιλώντας για γεωγραφία, ο συγγραφέας προσπαθεί να ορίσει την έννοια του χώρου σε συνάφεια με την διεθνοπολιτικό σχήμα Großraum-Reich: «ο χώρος, αφ’ εαυτός, ξεκάθαρα δε συνιστά συμπαγή τάξη.
Αλλά εξίσου ξεκάθαρα, κάθε συμπαγής τάξη και κοινότητα έχει ένα συγκεκριμένο περιεχόμενο σε όρους τόπου και χώρου. Υπό αυτήν την έννοια, μπορεί να πει κανείς πως κάθε νομικό καθίδρυμα-κάθε θεσμός-έχει μία σύλληψη του χώρου εσωτερική για τον εαυτό του, και συνεπώς φέρνει μαζί της τη δική του εσωτερική ουσία και τα δικά του εσωτερικά όρια».[4] Γίνεται λόγος για μία μεγάλη επανάσταση στην έννοια του χώρου, όπως αυτή που είχε μεταβάλει τον 16-17ο αιώνα τη μεσαιωνική (δικτυακή, αλληλεπικαλυπτόμενη, διασπασμένη) σε νεωτερική (κρατική, αποκλειστική, ενιαία).[5]
Έχοντας εκθέσει τους προτεινόμενους όρους, ο Καρλ Σμιτ παρατηρεί πως ανακύπτουν τέσσερα νομικά πλαίσια σχέσεων: μεταξύ Großraume, μεταξύ ηγετικών Reiche, μεταξύ των λαών εντός του Großraum και μεταξύ λαών διαφορετικών Großraume.[6]
Βεβαίως, οι σκέψεις αυτές γίνονται στα πλαίσια του 20ου αιώνα και δη του Β΄ Παγκοσμίου Πολέμου, σκιαγραφώντας μία παγκόσμια κατανομή ισχύος μεταξύ ΗΠΑ, Μεγάλης Βρετανίας, Γερμανίας, Ιταλίας, Ιαπωνίας και Σοβιετικής Ένωσης. Είναι τα διανοητικά, ιδεολογικά και νομικά εργαλεία για την κατοχύρωση της εξάπλωσης και διεκδίκησης θέσης ηγεμόνα της εθνικοσοσιαλιστικής Γερμανίας.[7]
Όμως οι περιγραφόμενες καταστάσεις θυμίζουν εντυπωσιακά την γεωπολιτική κατάσταση του ευρωπαϊκού Μεσαίωνα, και ιδιαίτερα τους χώρους και τις αλληλεπιδράσεις Ανατολικής και Δυτικής Χριστιανοσύνης. Το μεσαιωνικό Reich και το Großraum του.
Για την συσχέτιση Μεσαίωνος και Reich δε χρειάζεται πολλή ανάλυση. Reich άλλωστε σημαίνει αυτοκρατορία. Στην πολιτική θεωρία του Σμιτ το υπόδειγμα του Reich προέρχεται από τη μεσαιωνική αυτοκρατορία της Δύσεως (Καρολίγγειοι-Οθωνίδες, Αγία Ρωμαϊκή αυτοκρατορία). Εκείνη με τη σειρά της αποτελούσε μιμητή και επίδοξο εταίρο ή αντικαταστάτη της ανατολικής Ρωμαϊκής αυτοκρατορίας.
Για να αναδειχθεί η φύση της αυτοκρατορίας και της αυτοκρατορικής τάξεως πραγμάτων, θα εξετασθεί αντίστροφα, από την αποσύνθεση της προς τις βάσεις. Αναφέρθηκε ήδη πως ο Σμιτ δε δεχόταν τη νομική ισότητα των κρατών με τα Reiche και καλεί για τη διαφορετική ταξινόμηση και αντιμετώπιση τους βάσει διεθνούς δικαίους.
Η αρχή της τυπικής ισότητος μεταξύ των κυριάρχων κρατών προέκυψε στη δυτική Ευρώπη μετά την Ειρήνη της Βεστφαλίας το 1648.
Η εν λόγω συνθήκη σηματοδότησε την λήξη του εξαιρετικά καταστροφικού Τριακονταετούς πολέμου μεταξύ Ρωμαιοκαθολικών και Διαμαρτυρομένων και την κατάργηση της μεσαιωνική παπο-αυτοκρατορικής ordo rerum που καθόριζε τη δυτική ιστορία επί 8 αιώνες. Το ανεξάρτητο κράτος, κηρύττοντας και διαφυλάσσοντας για τον εαυτό του όλες τις εξουσιαστικές αρμοδιότητες και τις βάσεις νομιμοποίησης (συγκεντρωμένες γύρω από τον απόλυτο μονάρχη) μαζί με αποκλειστική εδαφικότητα, απεξαρτήθηκε από τα περίπλοκα υπερεθνικά πλέγματα πίστεως που απέρρεαν από το γερμανορωμαίο καίσαρα και τον λατινορωμαίο ποντίφικα.
Ως τότε το διεθνές σύστημα της Ευρωπαϊκής Δύσεως χαρακτηριζόταν από σχέσεις ανισότητος και ιεραρχίας. Ο Φράγκος και ύστερα ο Γερμανός ηγεμόνας, βασιζόμενοι στις εντυπωσιακές κατακτήσεις τους (οι οποίες ενοποίησαν μεγάλο μέρος της ως τότε διασπασμένης κεντρικής και δυτικής Ευρώπης) και τη νομιμοποίηση που τους έδινε το χρίσμα του επισκόπου Ρώμης, κήρυξαν αυτοκρατορίες με αξιώσεις ιδιαίτερης θέσεως στη θεία πρόνοια και οικουμενικής εξουσίας στα κοσμικά πράγματα.
Οι πάλαι ποτέ βάρβαροι προσπαθούσαν να αναζωπυρώσουν το μεγαλείο της αρχαίας Ρώμης, την οποία ναι μεν κατέλυσαν βιαίως, μετείχαν όμως ποικιλοτρόπως στην πολιτική και θρησκευτική της παράδοση. Η αίγλη της ρωμαϊκότητος και το διοικητικό κενό που άφησε η πτώση του 5ου αιώνος στην Εσπερία οδήγησε τον Κάρολο (800) και τον Όθωνα το Μέγα (962) να διεκδικήσουν τον τίτλο του Αυγούστου Καίσαρος.
Εάν η Ρώμη ήταν η αιώνια και μέγιστη αυτοκρατορία που έμελλε να υποτάξει στο εκπολιτιστικό όραμα της την υφήλιο, η χριστιανική Ρώμη ήταν ακόμη υψηλότερη και απολυτότερη στην φύση ως θεοκυβέρνητο κράτος.
Το γερμανορωμαϊκό-λατινικό όραμα προσέκρουε όμως στο επιζόν ελληνορωμαϊκό. Ενόσω οι παραπάνω πολιτικές διεργασίες άλλαζαν άρδην τον χάρτη και τον πολιτικό πολιτισμό της Δύσεως, η ανατολική Ρωμαϊκή αυτοκρατορία παρακολουθούσε με αποτροπιασμό.
Εκείνη έφερε ήδη από τον 4ο αιώνα, αδιάκοπα και οργανικά, το αφήγημα του χριστιανικού ρωμαϊκού οικουμενισμού. Η αμφισβήτηση της ρωμαϊκής νομιμότητος της Κωνσταντινουπόλεως επένδυε αλλά και αναμόχλευε το υπάρχον κλίμα απομάκρυνσης μεταξύ των δύο μερών του παλαιού imperium, την θεολογική απόκλιση ελληνοπρεπούς και λατινοπρεπούς χριστιανισμού και τον ανταγωνισμό μεταξύ Ρωμανίας και Φραγκίας.
Το γεγονός πως αμφότερες είχαν τις ίδιες βάσεις (Χριστός, καίσαρ) καθιστούσε την ατμόσφαιρα τοξική, αφού η διαπάλη δεν ήταν μεταξύ διαφορετικών κοσμοθεωριών αλλά διεκδικητών της ίδιας Κωνσταντίνειας κληρονομιάς, νομίμων και σφετεριστών, ορθοδόξων και κακοδόξων.
Με την εκτεταμένη αυτή εισαγωγή εκτίθενται τα δύο (κατά την ιστορική και την παράγωγη της σμιτιανή έννοια) Reiche του χριστιανισμού, το Δυτικό και το Ανατολικό. Και τα δύο λογίζονταν από εαυτούς και γείτονες ως ανώτεροι πολιτικοί οργανισμοί, με κορυφαία θέση στα ανθρώπινα πράγματα και προνομιούχα επαφή με τη θεία σφαίρα.
Αμφοτέρων προΐστατο βασιλεύς αυτοκράτωρ με παγκόσμιες αξιώσεις και ιεροπρεπή θέση-αν και το κατά πόσον ο βασιλεύς ήταν και ιερεύς θα καθοριζόταν και στα δύο συστήματα μετά από μακρούς και επιπόνους αγώνες. Το εδαφικό αποτύπωμα των αυτοκρατοριών ήταν συνήθως πολύ μεγάλο, όμως το πεδίο ηγεμονίας τους δεν περιοριζόταν στη μεθόριο του αμέσου πολιτικού τους ελέγχου. Και έξω από αυτήν βασιλίσκοι, ηγεμόνες και άρχοντες δέχονταν την αυτοκρατορική επικυριαρχία.
Στην ανατολή γύρω από το Βυζαντινό αυτοκράτορα απλωνόταν το δίκτυο των «αδελφών», των «υιών», των «φίλων» και των «δούλων» του, ηγεμόνων ποικίλης σημασίας και εγγύτητας με τον πολιτικό και πολιτιστικό πυρήνα της Κωνσταντινουπόλεως. Αυτού του «οίκου» προΐστατο ο βασιλεύς, με τον πατριάρχη δίπλα του να ποιμαίνει τις (περισσότερο ή λιγότερο αποκεντρωμένες) ορθόδοξες Εκκλησίες.
Στην δύση ο αυτοκράτορας είχε άμεση δικαιοδοσία επί των κυρίως γερμανικών εδαφών (τα οποία περιελάμβαναν σημαντικά τμήματα των σημερινών Κάτω Χωρών, της Γαλλίας, Ιταλίας, Τσεχίας και Πολωνίας), ως κορυφαίος της εκεί φεουδαλικής ιεραρχίας.
Εκτός αυτών των συνόρων αναγνωριζόταν ως ανώτερος των λοιπών βασιλέων, συνήθως όμως η θέση αυτή δε συνεπαγόταν άμεση επιρροή.
Το παράλληλο δίκτυο της συγκεντρωτικής λατινικής Εκκλησίας λειτουργούσε και συμπληρωματικά (ως μία στρατιωτική-ιερατική διαρχία) και ανταγωνιστικά, αφού οι πάπες όχι μόνο δεν δέχονταν βασιλική ανάμιξη στα εκκλησιαστικά, αλλά αξίωναν υπεροχή και στην κοσμική σφαίρα. Στο απόγειο της, επί Ιννοκεντίου Γ’ (1198-1216) η παποσύνη ασκούσε άμεσο φεουδαλικό έλεγχο επί μεγάλου μέρους της Ευρώπης: ο εν λόγω πάπας καθαίρεσε τον βασιλέα Ιωάννη Ακτήμονα της Αγγλίας, για να τον ξαναδιορίσει αμέσως ως φόρου υποτελή.
Η Εκκλησία διατηρούσε δομές οικονομικές, εκπαιδευτικές (πανεπιστήμια) και στρατιωτικές (μοναστικά τάγματα, σταυροφορικά κράτη). Αντίθετα με την αυτοκρατορία της οποίας τα όρια ήταν πρακτικώς καθορισμένα, έστω και στην πλέον διασταλτική θέαση τους, στη συντεταγμένη δυτική Χριστιανοσύνη, η Αγία Έδρα ήταν οικουμενική και πανανθρώπινη.[8] (συνεχίζεται) [1] α) Carl Schmitt-Robert M. W. Kempner, (2016)
Ο Καρλ Σμιτ στο δικαστήριο της Νυρεμβέργης, Αθήνα: εκδόσεις συγχρονικότητα, σελ. 35, β) William Hooker, (2009) Carl Schmitt’s International Thought-Order and Orientation, Καίμπριτζ: Cambridge University Press, σελ. 133 [2] Carl Schmitt’s International Thought, σελ. 134-135. [3] α) Ο Καρλ Σμιτ στο δικαστήριο της Νυρεμβέργης, σελ. 39, β) Ο.π., σελ. 136. [4] Ο.π., σελ. 142. [5] Ο.π., σελ. 143. [6] α) Ο Καρλ Σμιτ στο δικαστήριο της Νυρεμβέργης, σελ. 43-44, β) Ο.π., σελ. 137. [7] Carl Schmitt’s International Thought, σελ. 137-141. [8] Carl Schmitt’s International Thought, σελ. 77-78.
Φαίνεται ότι όρος εμφανίζεται για πρώτη φορά σε ένα ανέκδοτο χειρόγραφο του Gottfried Wilhelm Leibniz του 1679, την εποχή που ο φιλόσοφος ήταν σύμβουλος στην αυλή των Hannover και ενθαρρυμένος από τον πρίγκιπα Giovanni Federico στις πολιτιστικές και διπλωματικές του πρωτοβουλίες, εργαζόταν για να ευνοήσει τη θρησκευτική ειρήνη.
Όμως, ως θεμελιωτές της γεωπολιτικής, υποδεικνύονται δύο μελετητές: ο Γερμανός γεωγράφος και εθνολόγος Friedrich Ratzel, ιδρυτής της ανθρωπογεωγραφίας και ο Σουηδός κοινωνιολόγος και γεωγράφος Rudolf Kjellén. Όσον αφορά τον Ratzel, η γεωγραφία του θεωρείται μία δαρβινική φιλοσοφία του χώρου, επειδή εμψυχώνεται από τις εξελικτικές θεωρίες των ειδών και του αγώνα για την επιβίωση, φιλτραρισμένες μέσω της κοινωνικής οπτικής του Herbert Spencer. ο Ratzel αναθέτει μία κεντρική λειτουργία στο κράτος, το οποίο και αντιλαμβάνεται ως βιολογικό οργανισμό.
Όμως, θεωρεί θεμελιώδες οι πολιτικοί άνδρες, για να κατανοήσουν τη χωρική σημασία των αποφάσεων τους, να κατέχουν τις απαραίτητες γεωγραφικές γνώσεις.
Η γεωγραφική-πολιτική του Ratzel ενσωματώνεται σε ένα τύπο μελέτης που το 1899 έλαβε από αυτόν για πρώτη φορά την ονομασία γεωπολιτική. Ο Kjellén ορίζει την γεωπολιτική ως την «επιστήμη του κράτους ως γεωγραφικού οργανισμού ή οντότητας στο χώρο: δηλαδή το κράτος ως χώρα, έδαφος, κυριαρχία ή ειδικότερα, ως βασίλειο.»
Είναι η γεωπολιτική μια εκκοσμικευμένη ‘ιερή γεωγραφία’ ; Όσο μεγάλο και εάν είναι το βάρος που αποδίδεται από τη γεωπολιτική στους γεωγραφικούς παράγοντες, είναι τόσο ουσιαστική η σχέση της με τη θεωρία του κράτους, ώστε αυθόρμητα να τεθεί ένα ζήτημα που μέχρι τώρα δεν δείχνει να είχε απασχολήσει τη σκέψη των μελετητών.
Το ζήτημα, που τοποθετείται μεταξύ ιερού και κοσμικού, είναι το ακόλουθο: είναι δυνατόν να εφαρμοστεί και στη γεωπολιτική η φημισμένη φράση του Carl Schmitt, σύμφωνα με την οποία «όλες οι πιο μεστές έννοιες της σύγχρονης θεωρίας του κράτους είναι εκκοσμικευμένες θεολογικές έννοιες»; Η δήλωση του Schmitt θυμίζει μία σκέψη του Proudhon, που το 1849 έγραφε επί λέξει: «Είναι εκπληκτικό ότι στο βάθος της πολιτικής μας βρίσκουμε πάντα τη θεολογία».
Ο Ευρωπαϊκός Μεσαίωνας ξαναπήρε αυτή την πίστη και πολλά ουσιαστικά συμβάντα της μεσαιωνικής ιστορίας είναι κατανοητά μόνο σε αυτή την προοπτική». Όσον αφορά το έργο του Schmitt, το Κατέχον αντιπροσωπεύει τη δύναμη που φρενάρει και προσπαθεί να αντιταχθεί στην καταστροφή μιας πολιτικής τάξης, οπότε είναι η πιο πνευματική πλευρά του Νόμου της γης. Πολύ πριν να γίνει λόγος συγκεκριμένα για την παγκοσμιοποίηση, ο Carl Schmitt είχε καταλάβει ότι η άγγλο-αμερικανική ηγεμονία θα διαγράψει κάθε διάκριση και χωρική ποικιλομορφία, ενοποιώντας τον κόσμο μέσα από τις τεχνικές και οικονομικές στρατηγικές και υποβάλλοντας του ένα είδος ‘διεθνούς αστυνομίας’.
«Δεν μπορεί να υπάρξει Ordnung (τάξη) χωρίς Ortung (εντοπισμό)» εξηγεί. Σε αυτή την προοπτική ενός κόσμου χωρικά ομοιόμορφου και αδιαφοροποίητου, ξεριζωμένου από τα γήινα θεμέλια του, ο Schmitt αντιτάσσει την ιδέα ότι δεν μπορεί να υπάρχει Ordnung χωρίς Ortung, δηλαδή ότι δεν μπορεί να υπάρχει παγκόσμια τάξη χωρίς ένα γεωγραφικό εντοπισμό.
Με άλλους όρους, ο Schmitt υποστηρίζει την αναγκαιότητα ενός νέου Νόμου της γης, δηλαδή ενός διαφοροποιημένου διαχωρισμού του γήινου χώρου. Αλλά θα πρόκειται για ένα διαχωρισμό που ξεπερνά την εδαφική στενότητα των παλαιών εθνικών κρατών, τώρα πλέον ακατάλληλων στην εποχή των ηπειρωτικών κρατών, πραγματοποιώντας την αρχή των ‘μεγάλων χώρων’. Στο κέντρο αυτών των χώρων ήταν η ελπίδα του Schmitt –θα έπρεπε να τεθεί η Ευρώπη, αυθεντικό Κατέχον εμπρός από την απειλή της πλανητικής ομοιομορφίας, που αναπόφευκτα προσλαμβάνει ένα αντι-Χριστιανικόχαρακτήρα.
Πράγματι, ο Αντίχριστος, παρουσιάζεται από τον Απόστολο Παύλο ως ο Άνομος, δηλαδή η άρνηση του Νόμου την οποία ο Schmitt αναγνωρίζει στη ρίζα εκείνης της απειλητικής παρωδίας της Αυτοκρατορίας που είναι η αμερικανοκεντρική παγκοσμιοποίηση, η σημερινή μορφή αυτού που ονομαζόταν κάποτε αμερικανικός ιμπεριαλισμός. [Σ.τ.Μ. Για να μην υπάρξουν παρεξηγήσεις, υπενθυμίζουμε ότι εδώ μιλάμε για την μεταφορά–δανεισμό θεολογικών εννοιών στην γεωπολιτική θεωρία].
Η Αυτοκρατορία. Το γεγονός ότι υπήρξαν Χριστιανοί συγγραφείς που αναγνώρισαν στη Ρωμαϊκή Αυτοκρατορία την αινιγματική φιγούρα του Κατέχον, μας οδηγεί να επαναλάβουμε, σε σχέση με την ιδέα της Αυτοκρατορίας, το ερώτημα από το οποίο ξεκινήσαμε.
Το οποίο ειναι το εξής: πρέπει να δούμε και στην γεωπολιτική έννοια της Αυτοκρατορίας το προϊόν μιας θεολογικής σκέψης; «Η Αυτοκρατορία είναι μία ενότητα που βασίζεται πάνω στην Πίστη».
Ένα γεωπολιτικό γλωσσάριο καταρτισμένο στο ακαδημαϊκό περιβάλλον ορίζει την Αυτοκρατορία ως «ένα‘μεγάλο κράτος’ στο οποίο συνυπάρχουν διαφορετικά έθνη, περισσότερο ή λιγότερο ελεύθερα και κατά το μάλλον ή ήττον ισότιμα και, ως εκ τούτου, η συστατική αρχή της δεν είναι εθνική. Συνήθως, έχουμε την τάση να μιλάμε για αυτοκρατορία όταν αυτή η μορφή κράτους σχηματίστηκε γύρω από ένα έθνος που έχει το ρόλο του οδηγού».
Με πιο ενδεδειγμένο τρόπο, ίσως, η Αυτοκρατορία θα μπορούσε να οριστεί ως«ένας τύπος πολιτικής ενότητας που συνδέει διαφορετικές εθνοτικές ομάδες, λαούς και έθνη τα οποία ενώνει μία πνευματική αρχή. Με σεβασμό στις ταυτότητες, [ηΑυτοκρατορία] εμψυχώνεται από μία κυριαρχία που βασίζεται πάνω στην πίστη και όχι στον άμεσο εδαφικό έλεγχο».
Πράγματι, κάθε ιστορική εκδήλωση του αυτοκρατορικού μοντέλου έχει διαμορφωθεί, πέρα από τη γεωγραφική του διάσταση και την εθνική και θρησκευτική ποικιλία του αντίστοιχου πληθυσμού, ως μία ενιαία τάξη που καθορίζεται από μία ανώτερη αρχή.
Η ρωμαϊκή παράδοση περιέχει μία θεολογική έννοια της Αυτοκρατορίας που τη βρίσκουμε διατυπωμένη στην Αινειάδα: Ο Βιργίλιος υπογραμμίζει το μετα-ιστορικό χαρακτήρα της ιδέας της Αυτοκρατορίας, παρουσιάζοντάς την ως αρχέτυπο μιας τέλειας πολιτικής τάξης.
Στο πρώτο βιβλίο του ποιήματος είναι ο ίδιος ο Δίας που χαράσσει τη μοίρα της Ρώμης, από την άφιξη του Αινεία στο Λάτσιο μέχρι τα εγκαίνια του πριγκιπάτου του Αυγούστου.
Με μια επίσημη υπόσχεση, ο Πατέρας θεών και ανθρώπων δίνει στους απογόνους του Αινεία απεριόριστη εξουσία: “His ego nec metas rerum nec tempora pono; imperium sine fine dedi” (=Σε αυτούς δεν θα θέσω όρια στον χώρο, ούτε όρια στον χρόνο, η αυτοκρατορία που τους έδωσα είναι χωρίς τέλος). ‘Imperium sine fine’ είναι μία αυτοκρατορία που δεν δεσμεύεται από τα χωρικά και χρονικά όρια και άλλες παρόμοιες γεωπολιτικές οργανώσεις. ‘Sine fine’, κατά τη γνώμη μου, σημαίνει ότι η δυνατότητα της Αυτοκρατορίας είναι αιώνια στην οικουμενικότητά της, οπότε υπερβαίνει κάθε ιστορικό ενδεχόμενο.
Η ρωμαϊκή θεολογία της Αυτοκρατορίας βρίσκει την αποκορύφωση της στο έκτο βιβλίο της Αινειάδας. Είναι στο τέλος της μακράς ομιλίας, με την οποία η ψυχή του Αγχίση δείχνει στον Αινεία τη μοίρα των ψυχών που συνωστίζονται πάνω στις όχθες του ποταμού της Λήθης.
Η λακωνική εντολή του Αγχίση διατυπώνεται σε αυτούς τους τρεις διάσημους στίχους: “Tu regere imperio populos, Romane, memento (hae tibi erunt artes) paci[s]que imponere morem, parcere subiectis et debellare superbos” (= Εσύ, θυμήσου, ω Ρωμαίε, να κυβερνάς τους λαούς (αυτή θα είναι η τέχνη σου) και και να επιβάλεις τα έθιμα της ειρήνης, να χρησιμοποιείς επιείκεια σε εκείνους που παραδίδονται, αλλά να ανατρέπεις τον αλαζονικό).‘Imperium sine fine’: μισή χιλιετία μετά τον Καίσαρα και μετά τον Αύγουστο, ο τελευταίος αυτοκράτορας της Δύσης καθαιρείται αλλά η Ρωμαϊκή Αυτοκρατορία εξακολουθεί να υπάρχει για άλλα χίλια χρόνια στο ανατολικό τμήμα της.
Αν και ονομάζεται Βυζαντινή, υπήρξε μία Ρωμαϊκή Αυτοκρατορία, όπως υπογραμμίζει ένας από τους μεγαλύτερους ιστορικούς της, ο Georg Ostrogorsky εξηγώντας: «Κρατική δομή ρωμαϊκή, ελληνικός πολιτισμός και χριστιανική θρησκεία είναι οι κύριες πηγές της ανάπτυξης της βυζαντινής αυτοκρατορίας (…) Η αυτοκρατορία, ετερογενής από εθνική άποψη, διατηρήθηκε ενωμένη με τη ρωμαϊκή έννοια του κράτους και η θέση της στον κόσμο καθορίστηκε από τη ρωμαϊκή ιδέα της καθολικότητας. (…)
Συγκροτείται μία πολύπλοκη ιεραρχία κρατών, στην κορυφή της οποίας βρίσκεται ο αυτοκράτορας του Βυζαντίου, Ρωμαίος αυτοκράτορας και επικεφαλής της χριστιανικής οικουμένης». Η γεωπολιτική ιστορία της Μεσαιωνικής αυτοκρατορίας υπό τις θεωρίες του Καρλ Σμιτ Heartland Φθάνουμε έτσι σε μία άλλη περίπτωση, στην οποία μία θρησκευτική έννοια μεταδίδει την δύναμή της σε μία γεωπολιτική έννοια.
Στην κεντρική θέση της Ρωσίας στην ευρασιατική ήπειρο αντιστοιχούν πράγματι οι χαρακτηριστικοί όροι που εισήχθησαν στο γεωπολιτικό λεξικό από το Sir Halford John Mackinder (1861-1947): Heartland, pivot-state και pivot-area.
Σύμφωνα με το Mackinder, που παρουσιάζει τη θεωρία του το 1904, υπάρχει μία γιγάντια φυσική οχύρωση, απροσπέλαστη στη ναυτική ισχύ, πρόκειται για εκείνη την περιοχή που βρίσκεται μεταξύ της κεντρικής Ασίας και του Αρκτικού ωκεανού. Από αυτήν ξεκινάνε, μέχρι το δέκατο έκτο αιώνα, οι διαδοχικές επιδρομές (των Ούννων, των Μογγόλων, των Τάταρων και των Τούρκων) που ενέπλεξαν την Κίνα, την Ινδία, τη Μέση Ανατολή και την Ευρώπη . Η κυριαρχία αυτής περιοχής, που ο Mackinder αποκαλεί αρχικά pivot-area και μετά Heartland, θα εξασφάλιζε την κυριαρχία της ευρασιατικής, ηπειρωτικής μάζας και άρα του κόσμου.
Το 1919, όταν θεώρησε ότι ο κίνδυνος για την Αγγλία προερχόταν από τη Γερμανία, ο Mackinder μετακινεί πιο δυτικά τα δυτικά όρια της pivot-area, ενώ το 1943 τα τοποθετεί πιο ανατολικά, όταν κρίνει πιο επικίνδυνη την Ρωσία. (Σ.τ.Μ. Για την Ελλάδα ο Mackinder έγραψε: «Η κατοχή της Ελλάδας από μία μεγάλη δύναμη της Heartland πιθανώς θα επέφερε τον έλεγχο της παγκοσμίου νήσου». Είναι λοιπόν ευνόητο ότι ο εμφύλιος του 1946 και η επέμβαση των ‘Aγγλων δεν είχαν ιδεολογικά κίνητρα αλλά γεωπολιτικά.
Η Ρωσία έχοντας την Ελλάδα θα κυριαρχούσε στον κόσμο.) Σε κάθε περίπτωση, για να εμποδιστεί η ηπειρωτική ενότητα και να εξασφαλιστεί στις θαλάσσιες δυνάμεις η κυριαρχία πάνω στον υπόλοιπο κόσμο, χρειάζεται, κατά τον Mackinder να παραβληθεί μεταξύ της Γερμανίας και της Ρωσίας, σαν ένα διάφραγμα, μία κέντρο-ανατολική Ευρώπη εγγυημένη από την Κοινωνία των Εθνών.
Αυτοί οι όροι, που υιοθετούν έννοιες ανατολικής προέλευσης, ανακαλούν με σαφή τρόπο το συμβολισμό της καρδιάς και τον αξονικό συμβολισμό και επαναπροτείνουν, υπό κάποιο τρόπο, εκείνη την ιδέα του ‘Κέντρου του Κόσμου’ που οι παραδοσιακοί πολιτισμοί παρουσιάζουν μέσω μίας ποικιλίας συμβόλων, γεωγραφικών και μη.
Η ιστορία των θρησκειών μας διδάσκει ότι ο homo religiosus «επιθυμεί να ζει όσο γίνεται πιο κοντά στο ‘Κέντρο του Κόσμου’ και γνωρίζει ότι η χώρα του βρίσκεται πραγματικά στο κέντρο της γήινης επιφάνειας». Αυτή η πεποίθηση δεν εξαφανίστηκε μαζί με εκείνη που ο Mircea Eliade ονομάζει ‘αρχαϊκή θέαση’ του κόσμου αλλά άφησε τα ίχνη της μέσα σε πρόσφατα ιστορικά-πολιτιστικά πλαίσια.
Μέχρι την εποχή των μεγάλων γεωγραφικών ανακαλύψεων, σημειώνει ο Carl Schmitt, οι άνθρωποι είχαν «μία μυθική εικόνα του ουρανού και της γης, ώστε κάθε ισχυρός λαός θεωρούσε ότι είναι το κέντρο της γης και έβλεπε την εδαφική του επικράτεια ως το σπίτι της ειρήνης, έξω από το οποίο βασίλευε ο πόλεμος, η βαρβαρότητα και το χάος." Αυτά αναφέρει ο Θεόδοτος στην ιστοσελίδα του.
222%20(1)%20(1).jpg)
Το Imperium Romanum του Βοσπόρου είχε διάρκεια ζωής 1204 χρόνια εξαιτίας του Αιρστόκλειου πολιτισμού και της Ορθοδοξίας. Η παγκόσμια πολιτισμική-Αριστόκλεια αυτοκρατορία μέσα από την ένωση της με τον Χριστιανισμό θα εξελιχθεί σε παγκόσμια δύναμη σε πνευματικό-πολιτιστικό, πολιτικό και στρατιωτικό επίπεδο.
Αντιθέτως η Διονυσιακές αυτοκρατορίες διαλύονται. Η πρώτη παγκόσμια αυτοκρατορία που δημιούργησαν οι Ιουδαίοι-Σιωνιστές με στόχο την κατάκτηση του Αρχαίου Ελληνικού κόσμου ήταν η Περσική αυτοκρατορία των Αχαιμενιδών. Με την κατάκτηση της η Ιουδαϊκή αριστοκρατία αποφάσισε να δημιουργήσει την Ρωμαϊκή δημοκρατία-αυτοκρατορία. Ο βασικός γεωστρατηγικός στόχος για την ίδρυση της Ρωμαϊκής δημοκρατίας-αυτοκρατορίας ήταν η επανασύσταση του Περσικής αυτοκρατορίας με στόχο ο Ελληνισμός να είναι εγκλωβισμένος ανάμεσα σε δύο παγκόσμιες αυτοκρατορίες.
Με την κατάκτηση την Περσικής-Διονυσιακής αυτοκρατορίας των Αχαιμενιδών από τον Μ. Αλέξανδρο, οι παράγοντες της Διονυσιακής κουλτούρας αποφάσισαν να δημιουργήσουν μια Διονυσιακή αυτοκρατορία από τα δυτικά. Για αυτό δημιούργησαν το Imperium Romanum. Στόχος να είναι ο Ελληνισμός ανάμεσα σε δύο παγκόσμιες-Διονυσιακές αυτοκρατορίες. Σε περίπτωση που απελευθερωθούν οι πρόγονοι μας από τον Ρωμαϊκό ζυγό, να επιτεθεί στους Έλληνες του μεσαίωνα η Περσική αυτοκρατορία των Σασσανιδών. Οι πρόγονοι μας απελευθερώθηκαν από την Ρωμαϊκή δουλεία και στην συνέχεια τους ανατέθηκε η εξουσία του Ρωμαϊκού κράτους από τον Άγιο-Μέγα Κωνσταντίνο.
Στην συνέχεια οι Έλληνες ως διοικητές του Imperium Romanum του Βοσπόρου, θα κατακτήσουν την Διονυσιακή-Περσική αυτοκρατορία. Συνεπώς κατακτώντας ειρηνικά την ελευθερία τους και την διοίκηση του Ρωμαϊκού κράτους, επέτυχαν στην συνέχεια την κατάκτηση της Περσικής αυτοκρατορίας. Μετέτρεψαν την δυτική-Διονυσιακή αυτοκρατορία σε Ελληνοχριστιανική χωρίς να χρειαστεί να πολεμήσουν.
Με όπλα τον πολιτισμό και την Χριστιανική θρησκεία, είμαστε το μοναδικό έθνος στον κόσμο που κατέκτησε την ελευθερία του και διοίκησε μια παγκόσμια αυτοκρατορία. Ένα ακόμη ασύλληπτο παγκόσμιο επίτευγμα του Ελληνισμού, που δεν επέτυχε και δεν θα επιτύχει κανένα άλλο έθνος.
Αν και δεν ήταν στόχος του Μ. Αλέξανδρου, εν τούτοις μέσα από την κατάκτηση του Περσικού έθνους δημιουργήθηκαν οι γεωστρατηγικές-γεωπολιτικές συνθήκες για την ίδρυση της Ρωμαϊκής "δημοκρατίας" η οποία στην συνέχεια ονομάστηκε αυτοκρατορία.
Με την κατάκτηση της Περσικής αυτοκρατορίας των Αχαιμενιδών και κάτω από τις γεωστρατηγικές-γεωπολιτικές συνθήκες που διαμορφώθηκαν, έλαβαν την απόφαση οι παράγοντες του Διονυσιακού πολιτισμού να ιδρύσουν την Ρωμαϊκή "δημοκρατία". Ένας ακόμη σημαντικός λόγος για την ίδρυση του Imperium Romanun ήταν ο ταχύτατος εξελληνισμός του Ισραηλινού έθνους.
Ο Αριστόκλειος πολιτισμός ως η κορυφαία πολιτιστική αυτοκρατορία της ανθρωπότητας αποκτά διαχρονικά εκατομμύρια υποστηρικτές. Το ίδιο έγινε με τις κατακτήσεις του Αλέξανδρου όπου διαδόθηκε ο πολιτισμός των Ελλήνων. Είναι ιστορικά αποδεδειγμένο ότι οι Ραββίνοι εκείνης της εποχής αντιμετώπιζαν σοβαρότατα προβλήματα και δεν ήταν σε θέση να αποτρέψουν τον εξελληνισμό επιφανών Ιουδαίων. Για να μην επιδεινωθεί η κατάσταση και χαθεί εντελώς ο έλεγχος αποφάσισαν να προκαλέσουν ένα ισχυρότατο σοκ στο Ισραηλινό έθνος. Σε άρχοντες και τον λαό. Μια ακόμη σημαντικότατη αιτία για την δημιουργία της Ρώμης ως παγκόσμιας Διονυσιακής αυτοκρατορίας ήταν χρονική. Οι παράγοντες της Διονυσιακής κουλτούρας ήθελαν να έχουν όλο τον απαραίτητο χρόνο να επανασυστήσουν την Περσική αυτοκρατορία χωρίς εμπόδια και περισπασμούς.
Η Ρωμαϊκή αυτοκρατορία με πρωτεύουσα την αρχαία Ρώμη, ήταν δημιούργημα των Σιωνιστών-παγανιστών. Οι ίδιοι οι Ρωμαίοι συγκλητικοί δημοσίως με μεγάλη υπερηφάνεια έλεγαν ότι η αρχαία Ρώμη ήταν η νέα πόρνη Βαβυλώνα (G Beck-Η Bυζαντινή χιλιετία). Για όσους δεν γνωρίζουν η Βαβυλώνα ήταν πριν από την Ρώμη το παγκόσμιο κέντρο της αρχαίας θρησκείας. Οι Ιουδαίοι προσπάθησαν με κάθε τρόπο, να πάρουν πίσω την αυτοκρατορία τους, από την ημέρα, που ανέλαβαν, την διοίκηση του Ρωμαϊκού κράτους, οι Έλληνες. Δεν μπορούσαν να δεχτούν ότι το κράτος των σιωνιστών και του Εωσφόρου, έγινε η Αυτοκρατορία του Χριστού και των Ελλήνων.
Οι αρχαίοι Σιωνιστές ως γνήσιοι συνεχιστές των παραδόσεων τους ήταν παγανιστές και πίστευαν στον θεό Savazio, για αυτό έφεραν την Ολύμπια θρησκεία στην Ελλάδα
Στην Ελληνική μυθολογία-ιστορία με το όνομα Σαβάζιος είναι γνωστή μία αρχαία θεότητα. Ετυμολογικά το δεύτερο συνθετικό του ονόματος (-ζιος) προέρχεται από την ρίζα Dyeus. Aπό εκεί βγαίνουν και οι λέξεις Δίας και θεός, (Λατινικά deus). Στην κλασική Ελλάδα τον ονόμασαν Διόνυσο. Ο "θεός" Σαβάζιος είναι ο Διόνυσος (Λεξικό Σούδα). Ο Σαβάζιος αποτελεί τον βασικότερο και σημαντικότερο "θεό" του Ιουδαϊκού έθνους.
Ο βιογράφος, φιλόσοφος, ιστορικός, θεουργός και αρχιερέας του μαντείου των Δελφών Πλούταρχος γράφει στα Συμποσιακά του (ΙV 6) ,ότι οι Εβραίοι λάτρευαν τον Διόνυσο, και ότι η ημέρα των Σαββάτων ήταν εορτή του Σαβαζίου !!! Ένας μύστης αναφέρει την πραγματική θρησκεία των Ισραηλιτών. Διαβάστε σχετικά το αρχαίο κείμενο των Συμποσιακών. (1) O Φρυγικός Savazios είναι ο "θεός" των αχαλίνωτων ερωτικών οργίων-σεξουαλική μαγεία και των καταστροφών. Για αυτό μοιραζόταν την διοίκηση του Φοινικικού μαντείου των Δελφών με τον έτερο "θεό" των καταστροφών, τον Ιουδαϊκής καταγωγής Απόλλων.
Η ΠΑΡΑΚΜΗ ΤΗΣ ΡΩΜΑΙΚΗΣ ΑΥΤΟΚΡΑΤΟΡΙΑΣ.
Ο Διονυσιακός πολιτισμός εκτός από τον αρχαίο Ελληνικό κόσμο, συμπαρέσυρε στην καταστροφή και την Ρωμαϊκή αυτοκρατορία. Μια από τις βασικές αιτίες παρακμής της Ρωμαϊκής αυτοκρατορίας, ήταν ο θεσμός της σεξουαλικής διαφθοράς και της δουλείας. Αυτός ο θεσμός εμπόδισε την εξέλιξη της κοινωνίας και οικονομίας, καθώς λειτούργησε αποτρεπτικά στην ανάπτυξη νέων παραγωγικών σχέσεων.
Η πτώση της αυτοκρατορίας ήταν πλέον προδιαγεγραμμένη. Οι απλοί Ρωμαίοι στην πλειοψηφία τους ήταν άνεργοι. Ήταν μια εξαθλιωμένη μάζα, μία υποταγμένη τάξη, που το μόνον που ζητούσε ήταν σεξ, σεξουαλική διαφθορά, άρτο και θεάματα. Επίσης μεταξύ πολλών άλλων δεινών, η τοκογλυφία είχε γίνει μiα τεράστια κοινωνική μάστιγα.
Η διοικητική παραλυσία, η κοινωνική εξαθλίωση- σεξουαλική διαφθορά και ο ηθικός ξεπεσμός, ήταν άνευ προηγουμένου στην παγκόσμια ιστορία. Η ηθική με την πνευματική κατάπτωση επέφεραν την σήψη-παρακμή, την απελπισία, την αδιαφορία και την αδράνεια. Ο χρόνος πλέον κυλούσε αντίστροφα για την πανίσχυρη-παγκόσμια Ρωμαϊκή αυτοκρατορία. Ο ηθικός ξεπεσμός στα ανώτερα κοινωνικά στρώματα, στην αριστοκρατία της Ρωμαϊκής κοινωνίας, ήταν δίχως προηγούμενο. Η αριστοκρατία ακολουθούσε κατά πόδας τους αυτοκράτορες. Οι ακολασίες τους και τα αχαλίνωτα σεξουαλικά όργια τους, έμειναν στην ιστορία. Οι πρόστυχες δεν βρίσκονταν μόνον μέσα στα παλάτια των αυτοκρατόρων, αλλά σχεδόν σε όλα τα σπίτια των ευγενών-αξιωματούχων Ρωμαίων.
Η έκφυλη-άρχουσα Ρωμαϊκή τάξη, στις θρησκευτικές τελετές έκανε τρομερά όργια. Εξαντλημένοι οι Ρωμαίοι μετά από τόση σήψη-παρακμή, έπεφταν σε βαριά κατάθλιψη και αδράνεια. Πολλοί Ρωμαίοι αηδιασμένοι από τέτοιου είδους ανήθικες απολαύσεις, και από τον άρρωστο-εωσφορικό τρόπο ζωής αυτοκτονούσαν. Άλλοι ήταν σωματικά-ψυχικά ερείπια, και επιθυμούσαν μία καινούρια ζωή.
Ο ηθικός ξεπεσμός δεν περιορίζονταν μόνον στις ανώτερες κοινωνικές τάξεις, καθώς έφτανε ως τα κατώτερα στρώματα της κοινωνίας. Οι κατώτερες τάξεις με την σειρά τους, έκαναν ότι μπορούσαν, προκειμένου και αυτές να ανέβουν στην κλίμακα της ανηθικότητας και του εκφυλισμού. Ο θεσμός του γάμου είχε εξευτελισθεί, οι οικογένειες είχαν διαλυθεί, η κοινογαμία είχε γενικευθεί, οι άνδρες και οι γυναίκες συναγωνιζόταν στην πορνεία, όπως γίνεται και στην εποχή μας. Η πορνεία είχε λάβει ανεξέλεγκτες και φοβερές διαστάσεις.
Η ανηθικότητα και τα όργια έχουν και αυτά τα όριά τους. Για αυτό αηδιασμένοι και αυτοί από αυτόν τον αδιέξοδο Ρωμαϊκό τρόπο ζωής, εναπόθεσαν τις ελπίδες τους για μία καλύτερη ζωή στον πραγματικό Σωτήρα – Λυτρωτή, τον Ιησού Χριστό.
Ο ΜΕΣΑΙΩΝΙΚΟΣ ΕΛΛΗΝΙΣΜΟΣ ΣΤΗΝ ΚΟΡΥΦΗ ΤΟΥ ΚΟΣΜΟΥ.
Δεν ήταν τυχαία ιστορικά γεγονότα ότι ο Τίμιος Σταυρός βρέθηκε για πρώτη φορά επί βασιλείας του Αγίου Κωνσταντίνου, όταν παραχωρήθηκε η Ρωμαϊκή εξουσία στους Έλληνες και επέστρεψε στα Ιεροσόλυμα από τον πρώτο Έλληνα αυτοκράτορα που ανέβηκε στον Ρωμαϊκό θρόνο της Κωνσταντινουπόλεως.
Τα δύο μεγίστης-παγκόσμιας σημασίας γεγονότα δείχνουν ότι οι αναγεννημένοι από την Ορθοδοξία Έλληνες, είχαν την ευλογία και την απόλυτη στήριξη του Χριστού να διοικήσουν την παγκόσμια Ρωμαϊκή αυτοκρατορία για να διδάξουν τον Θεό-Δημιουργό του Μέγα Αριστοκλή και τον Ελληνικό πολιτισμό στα έθνη κατά τους μεσαιωνικούς χρόνους.
Ότι είμαστε ως έθνος το οφείλουμε στον Χριστό, τον Άγιο Κωνσταντίνο, την Αγία Ελένη, τον Μέγα Αριστοκλή, τον Ηρόδοτο και στους τρεις Ιεράρχες. Για την αλλαγή της παγκόσμιας ιστορίας, για όλα τα κοσμοϊστορικά γεγονότα αιτία είναι ο Ιησούς Χριστός, ο Άγιος Κωνσταντίνος, η Αγία Ελένη, οι τρεις ιεράρχες και ο Μέγας Αριστοκλής. Εκείνοι άλλαξαν την ιστορία της ανθρωπότητας. Ήταν η αιτία για την δημιουργία της πρώτης και μοναδικής Ορθόδοξης- παγκόσμιας αυτοκρατορίας.
Ήταν οι δημιουργοί της πρώτης και μοναδικής Ορθόδοξης- παγκόσμιας αυτοκρατορίας. Ο Κωνσταντίνος αντιλαμβάνεται ότι ήδη έχουμε μια αλλαγή στην παγκόσμια ιστορία καθώς ο Ιουδαϊκός χριστιανισμός άρχισε να εξελληνίζεται μέσα από την χρήση της Ελληνικής γλώσσας και του πολιτισμού. Την αλλαγή αυτή την θεμελίωσαν οριστικά οι τρεις ιεράρχες με την είσοδο των διδαχών του Αριστοκλή στον χριστιανισμό.
Η μεταστροφή της Ορθοδόξου πίστεως από τον Διονυσιακό-Ιουδαϊκό στον Ελληνικό πολιτισμό, δημιούργησε τις προϋποθέσεις για την παγκοσμιότητα της Ορθοδοξίας, του Ευαγγελίου, του κλασικού πολιτισμού και του Ελληνικού Imperium Romanum.
Ο Μέγας Αριστοκλής μαζί με τον σωτήρα Ιησού Χριστό διαμόρφωσαν ηθικά και πνευματικά ολόκληρη την Ρωμαϊκή αυτοκρατορία, διότι εξ αρχής ο Χριστιανισμός με τον Ελληνισμό, είχαν τα ίδια ηθικά αξιώματα στους περισσότερους τομείς. Ενδεικτικό περί αυτού ήταν ότι τρία από τα τέσσερα Ευαγγέλια γράφτηκαν απευθείας στην Ελληνική γλώσσα, όπως επίσης οι πράξεις των Αποστόλων, οι επιστολές του Αποστόλου των εθνών Παύλου, καθώς και τα πρώτα άρθρα της Ορθόδοξης, Χριστιανικής θεολογίας.
Η ίδρυση της παγκόσμιας Ρωμαϊκής αυτοκρατορίας από τους Ιουδαίους ένωσε όλη την οικουμένη. Αυτό έφερε την υποταγή των εθνών, κατάργησε τα σύνορα στην Μεσόγειο, Ευρώπη, Μικρά Ασία. Βόρεια Αφρική κλπ, και σχημάτισε την πατρίδα που γεννήθηκε η Ελληνορθοδοξία. παράλληλα δημιούργησε τις προυποθέσεις για την απελευθέρωση του Ελληνικού έθνους, το οποίο έφτασε στο απόγειο του, με την ανάληψη διοικήσεως του Ρωμαϊκού κράτους.
Οι Έλληνες των μεσαιωνικών αιώνων μέσα από την ηθική, την πίστη και την παιδεία έγιναν κληρονόμοι μιας παγκόσμιας αυτοκρατορίας (Ρωμαϊκή) και μια παγκόσμιας θρησκείας (Χριστιανισμός). Ο Χριστιανισμός αναδύθηκε και έγινε παγκόσμια θρησκεία με την εισαγωγή των Πλατωνικών διδασκαλιών από τους τρείς ιεράρχες και η αρχαία Ελληνική σοφία διασώθηκε και διατηρήθηκε στους αιώνες μέσα από την ενσωμάτωση της στην Ορθόδοξη-Χριστιανική πίστη. Κυριολεκτικά ο Ελληνισμός αναστήθηκε από την Ορθοδοξία.
Ήδη από την εποχή του Αγίου Κωνσταντίνου έχουμε μια αλλαγή στην παγκόσμια ιστορία καθώς ο Ιουδαϊκός χριστιανισμός άρχισε να εξελληνίζεται μέσα από την χρήση της Ελληνικής γλώσσας και του πολιτισμού. Την αλλαγή αυτή την θεμελίωσαν οριστικά οι τρεις ιεράρχες με την είσοδο των διδαχών του Αριστοκλή στον χριστιανισμό. Οι Έλληνες με το που αναλαμβάνουν την διοίκηση του Ρωμαϊκού κράτους, έχουν πλήρη συνείδηση της πολιτιστικής και θρησκευτικής ανωτερότητας τους.
Ο σκοπός των Τριών Ιεραρχών ήταν η ενοποίηση του Ρωμαϊκού κράτους μέσω της χριστιανικής πίστεως και της Ελληνικής παιδείας. Η Ορθοδοξία και ο Αριστόκλειος πολιτισμός ήταν τα βασικά στοιχεία συνοχής για να αντιμετωπίσει το Ελληνικό-Ρωμαϊκό έθνος, τον μόνιμο κίνδυνο λόγω των διαφορετικών λαών. Οι Άγιοι πατέρες θεμελίωσαν την πολιτική ιδεολογία της Ρωμαϊκής αυτοκρατορίας, επάνω στο αξίωμα της χριστιανικής οικουμενικότητας, του Ελληνικού πολιτισμού και των Ρωμαϊκών πολιτικών αξιωμάτων.
Το Ρωμαϊκό κράτος συνέχισε να υπάρχει εξαιτίας του Χριστού, του Αγίου Κωνσταντίνου και των τριών Ιεραρχών. Χωρίς την ένωση του Χριστιανισμού και του αρχαίου Ελληνικού πολιτισμού, ήταν αδύνατον να γίνει το έθνος μας, παγκόσμια αυτοκρατορία και να φτάσει στην κορυφή του κόσμου.
Ο Ελληνικός πολιτισμός και ο Χριστιανισμός θα ενωθούν ώστε να γίνει για μία και μοναδική φορά η Ελλάδα παγκόσμιο κρατικό μόρφωμα. Ο Χριστός και ο Αριστοκλής-Πλάτωνας υπήρξαν τα θεμέλια της αυτοκρατορίας και του έθνους. Από εκεί ο Ελληνισμός θα πάρει αστείρευτες δυνάμεις για να μεγαλουργήσει και να επιβιώσει. Οι πατέρες της Ορθοδοξίας, κράτησαν ότι πολύτιμο είχε ο αρχαίος Ελληνικός πολιτισμός, όπως οι διδασκαλίες του Πλάτωνα-Αριστοκλή, ενώ παράλληλα χρησιμοποίησαν την κορυφαία γλώσσα στον κόσμο την Ελληνική. Ο Ελληνικός πολιτισμός δεν ήταν αρκετός από μόνος του για να φτάσει στην κορυφή του κόσμου το έθνος.
Για αυτό και έπρεπε να ενωθεί ο Ελληνικός πολιτισμός με τον χριστιανισμό, για να φτάσει ο Ελληνισμός στο απόγειον της δυνάμεως του. Η πολιτιστική διαδρομή του αρχαίου Ελληνικού κόσμου ενώθηκε με την Ορθοδοξία ως σώμα Χριστού, όταν οι Έλληνες θα αναλάβουν την ηγεσία της Ρωμαϊκής αυτοκρατορίας και της Αγίας Ορθόδοξης Εκκλησίας. Ο Ελληνικός-Ρωμαϊκός πολιτισμός βασίζεται σε μια πολυπολικότητα και σε ανταγωνιστικές αρχές με βασικούς πυλώνες τον Ιησού Χριστό και τον Μέγα Αριστοκλή. Είναι εμφανέστατη η δυναμική-καταλυτική συνύπαρξη ισορροπία μεταξύ του χριστιανικού πολιτισμού και του ελληνιστικού πολιτισμού.
Ο μέγιστος εκφραστής της Αρχαιότητας ο Αριστοκλής μαζί με τους τρεις Ιεράρχες θα δημιουργήσουν της βάσεις για την οικουμενικότητα, την διαχρονικότητα του Ελληνισμού και της Χριστιανικής, Ελληνικής-Ρωμαϊκής αυτοκρατορίας. Τα περισσότερα στοιχεία του αθάνατου Ελληνικού πνεύματος θα είναι πλέον μέσα στην Ορθόδοξη πίστη. Η εισαγωγή των διδασκαλιών του ύπατου των φιλοσόφων Πλάτωνα-Αριστοκλή από τους Αγίους Ιεράρχες, είναι η μεγαλύτερη απόδειξη ότι οι Έλληνες φιλόσοφοι ήταν μονοθεϊστές και ότι δεν είχαν καμία απολύτως σχέση με το Φοινικικό δωδεκάθεο.
Μέσα από τα Πλατωνικά διδάγματα και τα ηθικά αξιώματα, ο Χριστιανισμός έγινε πολύ ευκολότερα αποδεκτός από τους Έλληνες, καθώς τους φάνηκε από την αρχή, ότι η Ορθοδοξία είναι κάτι πολύ οικείο, προς εκείνους. Το αποτέλεσμα ήταν με την εισαγωγή των διδαχών του Πλάτωνα, στον Χριστιανισμό, να έχουμε πολύ μεγάλη εξάπλωση, της νέας και ανερχόμενης θρησκείας στην αυτοκρατορία. Μόνον όσοι ήταν αγράμματοι δεν έγιναν Χριστιανοί, διότι δεν επέτυχαν να διεισδύσουν στα ουσιώδη νοήματα της Χριστιανικής διδασκαλίας. Η αλλαγή του Χριστιανισμού από τον Εβραϊκό, στον Ελληνικό πολιτισμό επέφερε την οικουμενικότητα της Ορθοδοξίας, του Ευαγγελίου, του κλασικού πολιτισμού και της Ρωμαϊκής αυτοκρατορίας.
Έξω από την Ελληνική Ορθοδοξία άφησαν οι άγιοι Ιεράρχες, μόνο το δωδεκάθεο, τον Φοινικικό παγανισμό ως ανάξιο του αρχαίου Ελληνικού πολιτισμού και της Ορθοδοξίας. Πρόσθεσαν στον Χριστιανισμό μόνον ότι καλό είχε ο αρχαίος Ελληνικός πολιτισμός μέσα από τα φιλοσοφικά αξιώματα του Αριστοκλή.
Οι Τρεις Ιεράρχες διέσωσαν ότι πολύτιμο είχε δημιουργήσει η ανθρώπινη διάνοια των Ελλήνων σοφών, συνδυάζοντας το πνεύμα του αρχαίου φωτός, με την διδασκαλία του Χριστού. Η σκέψη των Χριστιανών φιλοσόφων του 4ου αιώνα με βασικούς εκφραστές τον Μ. Βασίλειο, τον Άγιο Γρηγόριο, (Ναζιανζηνό-Θεολόγο), τον Άγιο Ιωάννη-Χρυσόστομο και τον Άγιο Γρηγόριο (Επίσκοπος Νύσσης), αποτελεί κομβικό σημείο για την ανάπτυξη της Ορθοδόξου πίστεως. Στις διδαχές και στα έργα τους είναι εμφανής η ιδεολογία του Αριστοκλή-Πλάτωνα. Οι Καππαδόκες νεοπλατωνικοί-φιλόσοφοι έρχονται στο πιο καθοριστικό χρονικό σημείο, να διαμορφώσουν και την Ορθόδοξη πίστη.
ΚΩΝΣΤΑΝΤΙΝΟΥΠΟΛΗ Η ΠΑΓΚΟΣΜΙΑ ΠΡΩΤΕΟΥΣΑ ΤΟΥ ΜΕΣΑΙΩΝΙΚΟΥ ΚΟΣΜΟΥ.
Το Imperium Romanum από Διονυσιακή αυτοκρατορία έγινε Αριστόκλεια κοσμοκρατορία.
Οι Έλληνες του μεσαίωνα έγιναν παγκόσμιοι ηγεμόνες. Για τους Σλάβους η Βασιλεύουσα ήταν το Τσάριγκραντ, η πόλη των αυτοκρατόρων. Οι Σκανδιναβοί ονόμαζαν την βασιλεύουσα Μίλγκαρθ, που σημαίνει η μεγάλη και η πιο σεβαστή πόλη από όλες στον κόσμο. Οι Σκανδιναβοί και πολλοί άλλοι λαοί θεωρούσαν ως τον μεγαλύτερο τίτλο τιμής, να υπηρετήσουν στον Ελληνικό-Αυτοκρατορικό στρατό, δίπλα στους πιο γενναίους βασιλιάδες ,στρατηγούς, αξιωματικούς, και στρατιώτες του κόσμου, τους Έλληνες. Οι Ισλανδοί ονόμαζαν τον Βόσπορο Σγιαβινταρσούντ, τα στενά των ευσεβών και την Αγία Σοφία, την θεωρούσαν ως το πιο θαυμαστό μέρος της οικουμένης.
Πολλοί προσκυνητές με προορισμό τους Άγιους τόπους είχαν ως απαραίτητη στάση την Βασιλεύουσα Κωνσταντινούπολη. Ως παγκόσμια πρωτεύουσα του μεσαίωνα στην Κωνσταντινούπολη, κατοικούσαν και αρκετές μειονότητες όπως Άραβες, Τούρκοι, Ιταλοί, Νορμανδοί, Φράγκοι, Γότθοι, Ούννοι κλπ. Η Αγία Σοφία ήταν η ωραιότερη Εκκλησία στον κόσμο και η Βασιλίδα των πόλεων γεμάτη με αλλοδαπούς προσκυνητές, πρεσβευτές ξένων χωρών, εμπόρους κλπ. Καμία άλλη πόλη σε ολόκληρο τον κόσμο δεν είχε τόσες Εκκλησίες-Μοναστήρια και φιλανθρωπικά ιδρύματα. Όλα τα υπόλοιπα έθνη πλην του Ιmperium Romanum, του Βοσπόρου, ήταν σε μεγάλη ηθική-πνευματική εξαθλίωση. (2)
Η γεμάτη από Χριστιανική ζωή Κωνσταντινούπολη-Βασιλεύουσα, γίνεται η πόλη με τα περισσότερα φιλανθρωπικά ιδρύματα στον κόσμο, την εποχή του μεσαίωνα.
Καμία άλλη πόλη του κόσμου δεν είχε τόσα φιλανθρωπικά ιδρύματα. Αυτό είναι το βασικότερο στοιχείο-αξίωμα που χαρακτηρίζει την αγάπη των Ορθοδόξων Ελλήνων προς τον Χριστό, και τους αδύναμους συνανθρώπους. Οι Έλληνες του μεσαίωνα γνωρίζουν καλά τι θα σημαίνει ελεημοσύνη –βοήθεια στον φτωχό, στον άστεγο, στον πεινασμένο, στον ανάπηρο. Για αυτό πάρα πολλοί Έλληνες εκείνες της εποχές, έκαναν πολλές ελεημοσύνες, από πραγματική Χριστιανική αγάπη.
Η πόλη των πόλεων η Κωνσταντινούπολη ήταν δίκαια ξακουστή ως η πόλη με τα περισσότερα νοσοκομεία, ορφανοτροφεία, γηροκομεία, φτωχοκομεία. Όλα αυτά τα ιδρύματα λειτουργούσαν δωρεάν, για τους φτωχούς υπηκόους του κράτους που ήταν άστεγοι-πένητες. Βασικός χορηγός-δωρητής η Ελληνική-Ορθόδοξη Εκκλησία, ακολουθούσε η εκάστοτε αυτοκρατορική οικογένεια και οι ανώτερες κοινωνικές τάξεις. Το Έργο της ιερής φιλανθρωπίας, αναλάμβαναν τα θηλυκά μέλη των αυτοκρατορικών οικογενειών, όσο και των εύπορων οικονομικά τάξεων, διότι οι άνδρες απουσίαζαν, σε καθημερινή βάση, όλους εκείνους τους αιώνες στα πεδία των μαχών.
Η μεγαλοπρέπεια και ο πλούτος της Βασιλεύουσας εξέπληξε όλους τους επισκέπτες. Σε όλες τις πλουσιότερες πόλεις του κόσμου, δεν υπήρχαν συγκεντρωμένα τόσα αγαθά όσο αυτά που βρέθηκαν στην Κωνσταντινούπολη. έγραψε ο Robert de Clari, ένας από τους συμμετέχοντες στην τέταρτη Διονυσιακή-Εωσφορική σταυροφορία. Μέχρι την καταστροφή της Τέταρτης Σταυροφορίας, η Κωνσταντινούπολη ήταν το μεγαλύτερο εμπορικό σταυροδρόμι στον κόσμο, που συνέδεε την Κίνα, την Ινδία, την Αραβία, την Ευρώπη και την Αφρική. Όλα τα ευρωπαϊκά βλέμματα στράφηκαν προς το μέρος της.
Η αυτοκρατορική εξουσία βασίζεται στους εκπαιδευμένους αξιωματούχους στον Αριστόλειο πολιτισμό πολιτισμό. Μια σημαντική-θεμελιώδης διαφορά των Ελλήνων και του Ιmperium Romanum του Βοσπόρου με την "Αγία Γερμανική αυτοκρατορία" ήταν ότι η πολιτική φιλοσοφία που καθοδηγούσε την άρχουσα τάξη στηριζόταν στην Αριστόκλεια παιδεία. Στον Αντίποδα η δυτική πολιτική-θεολογία αντλήθηκε από την Παλαιά Διαθήκη και την Διονυσιακή Κουλτούρα.
Το Ελληνικό έθνος έγινε κληρονόμος μιας παγκόσμιας αυτοκρατορίας και επίκεντρο της Ορθοδοξίας και του Αριστόκλειου πολιτισμού για όλη την οικουμένη. Το δικαίωμα των Ελλήνων βασιλέων να θεωρούνται νόμιμοι διάδοχοι των Ρωμαίων αυτοκρατόρων, δεν έχει αμφισβητηθεί σε όλη την διάρκεια ζωής της Ελληνικής-Ρωμαϊκής αυτοκρατορίας. Μόνο η Γερμανική άρχουσα τάξη διεκδικούσε τους τίτλους και τα εδάφη του Imperium Romanum του Βοσπόρου. Ακόμη και σε χώρες όπως η Γαλλία, η Ισπανία και η Βρετανία, που δεν υπήρχε περίπτωση να ανακτηθούν ως αυτοκρατορικά εδάφη, θεωρούσαν τον εκάστοτε Έλληνα-βασιλιά Κωνσταντινουπόλεως, ως τον υπέρτατο άρχοντα της γης. Η κατάκτηση των εδαφών αυτών για τελευταία φορά από τον Ιουστινιανό, θεωρήθηκε ως νόμιμη επανάκτηση των αυτοκρατορικών δικαιωμάτων.
Ο εκάστοτε πάπας χρονολογούσε τα έγγραφα του, με βάση το έτος βασιλείας του Έλληνα αυτοκράτορα. Ο κάθε νεοεκλεγμένος πάπας ζητούσε την επικύρωση του αξιώματος του, από τον Έλληνα μονάρχη Κωνσταντινουπόλεως, η από τον έξαρχο της Ραβέννας.
Τον τέταρτο αιώνα έχουμε την θεολογική εδραίωση του Χριστιανισμού και του Imperium Romanum. Kατά τις Αγίες Οικουμενικές Συνόδους που έλαβαν χώρα δια την αναίρεση των αιρετικών δοξασιών και την υποστήριξη Ορθόδοξου Δόγματος έχουμε την ένωση της χριστιανικής Χριστιανικής πίστεως με την φιλοσοφία και την δημιουργία της Ελληνοχριστιανικής Θεολογίας. Οι μεγαλύτερες μορφές της παγκόσμιας ιστορίας έζησαν κατά την μεσαιωνική εποχή. Μέγας Κωνσταντίνος, Μέγας Ηράκλειος, το μοναδικό φαινόμενο ο Έλληνας που αναπαύεται στο Έβδομον (Μέγας Βασίλειος) και οι Τρείς Φωστήρες της Τρισηλίου Θεότητος
222%20(1)%20(1).jpg)
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου