222%20(1)%20(1)%20(1)%20(1)%20(3).jpg)
Σε ένα ενδιαφέρον άρθρο δύο πανεπιστημιακών καθηγητών, δυστυχώς διαπιστώνουμε την αποδοχή Διονυσιακών εκδοχών περί ιστορίας.
Γράφει ο Άγγελος-Ευάγγελος Φ. Γιαννόπουλος Γεωστρατηγικός αναλυτής και αρχισυντάκτης του Mytilenepress. Contact : survivroellas@gmail.com-
Πάγια προσωπική μου αρχή είναι ότι όλα τα έθνη έχουν το δικαίωμα να έχουν τις δικές τους πολιτικές-οικονομικές, θρησκευτικές και γεωπολιτικές πεποιθήσεις, με την προϋπόθεση να μην τις επιβάλουν με πλάγιους τρόπους είτε δια της βίας σε λαούς και ανθρώπους που δεν συμφωνούν. Αναφέρομαι πάντοτε στους Φοίνικες που από μονοθεϊστές της Παλαιάς Διαθήκης έγιναν ένθερμοι υποστηρικτές του Διονυσιακού πολιτισμού. Απαγορεύεται η αναδημοσίευση χωρίς την έγγραφη έγκριση του συγγραφέα.
ΙΒΑΝ : GR 1502635980000240200012759-ΑΡΙΘΜΟΣ ΛΟΓΑΡΙΑΣΜΟΥ 0026.3598.24.0200012759 ΕUROBANK Η ΜΕ ΤΗΛΕΦΩΝΙΚΗ-ΑΠΛΗ ΤΑΧΥΔΡΟΜΙΚΗ ΕΠΙΤΑΓΗ ΕΥΑΓΓΕΛΟΣ ΓΙΑΝΝΟΠΟΥΛΟΣ. EΠΙΚΟΙΝΩΝΙΑ : SURVIVORELLAS@GMAIL.COM KAI 6945294197. ΓΙΑ ΝΑ ΜΗΝ ΔΙΑΚΟΨΕΙ ΟΡΙΣΤΙΚΑ ΤΟ ΠΕΡΙΟΔΙΚΟ ΕΙΔΙΚΟΥ ΣΚΟΠΟΥ ΤΗΝ ΛΕΙΤΟΥΡΓΙΑ ΤΟΥ.
Σας ενημερώνω ότι το Mytilenepress λειτουργεί κάτω από τις πιο αντίξοες συνθήκες που έχει βρεθεί ποτέ συνάνθρωπος μας. Οι αιτίες είναι γνωστές και τα ατράνταχτα στοιχεία αναρτημένα στην προσωπική μου ιστοσελίδα και σε άλλες ιστοσελίδες. Οι παράγοντες του Διονυσιακού πολιτισμού εδώ και δεκαετίες επιχειρούν την ηθική-κοινωνική, οικονομική, βιολογική μου εξόντωση για να σταματήσω το λειτούργημα που επιτελώ. Εάν κλείσει το ηλεκτρονικό περιοδικό ειδικού σκοπού η ζημιά θα είναι τεράστια για το έθνος και όχι για το Mpress. Σας καλώ να διαβάσετε προσεκτικά ολόκληρη την εργασία που ακολουθεί. Κλικ επάνω στο κόκκινο πλαίσιο.
Επίσης γίνεται αναφορά στην παγίδα του Θουκυδίδη και τις σχέσεις Ελλάδας Τουρκίας. Δυστυχώς όμως παρουσιάζονται οι Έλληνες ως "έποικοι" στον Ελλαδικό χώρο. Συνεπώς έχουμε γεωπολιτικά-ιστορικά ολισθήματα καθώς οι δύο καθηγητές αγνοούν επιδεικτικά τους Μέγα Αριστοκλή, Μεγάλο Ισοκράτη, τον Πλούταρχο και τον περιηγητή Παυσανία.
Αρχικά να δούμε το επίμαχο άρθρο :
"Η Θουκυδίδεια γλώσσα είναι η lingua franca των διεθνών σχέσεων. Πρόκειται για τη γλώσσα της γεωπολιτικής, πατέρας της οποίας θεωρείται ο Θουκυδίδης.
Και γεωπολιτική σημαίνει ισχύς, τόσο η «σκληρή», δηλαδή, η στρατιωτική, όσο και η «ήπια», που ταυτίζεται με την επιρροή. Ουδαμού στα κείμενά του ο Θουκυδίδης κάνει αναφορά στον νόμο ως καθοριστικό παράγοντα διακρατικών σχέσεων. Το κατ΄ ευφημισμό διεθνές δίκαιο, έχει καταγωγή τις αυτοκρατορίες, με χαρακτηριστικότερες την ρωμαϊκή και την βρετανική.
Πρόκειται για τον νόμο του ισχυρού για να ειρηνεύσει τους υποταγμένους και καθιερώθηκε ως “pax” (ειρήνη). Αυτή η αντίληψη περί νόμου βρίσκεται στον αντίποδα της ελληνικής παράδοσης, όπου το πρωτεύον είναι η δικαιοσύνη, όχι η ανθρώπινη αλλά της Αττικής Τραγωδίας και των Ευαγγελίων. Για αυτό, ο επιστημονικός κλάδος που δεν δανείστηκε όρους από την Ελληνική είναι η νομική επιστήμη.
Η περί δικαιοσύνης αντίληψη δεν αναιρεί την Θουκυδίδεια ισχύ αλλά την προϋποθέτει. Και αυτό διότι η δικαιοσύνη ταυτίζεται με το ελληνικό ιδανικό της ελευθερίας που αναδεικνύει ήρωες και ιερομάρτυρες. Ελλαδική υποχώρηση. Η απίσχναση της ελληνικής παράδοσης παρατηρείται εντονότερα μετά την ένταξη της Ελλάδας στους συμμαχικούς σχηματισμούς της Δύσης –ΝΑΤΟ και ΕΕ-, ακολουθούμενη από την Κύπρο στην ΕΕ, και συνοδεύτηκε με Θουκυδίδειο αναλφαβητισμό. Οι δύο χώρες περιορίστηκαν στον παθητικό ρόλο του δέκτη ως μεταπράτη και όχι ως παραγωγού προϊόντων, υπηρεσιών, ιδεών και ασφάλειας.
Και τον ρόλο του παραγωγού επωμίστηκε η Τουρκία, η οποία εξελίχθηκε σε βιομηχανική χώρα με εξαγωγικό προσανατολισμό και κυριάρχησε στη Ν.Α. πτέρυγα του ΝΑΤΟ ως ο δυτικός πυλώνας αποτροπής της σοβιετικής/ρωσικής καθόδου στις θερμές θάλασσες.
Η απόφαση της Τουρκίας να ενταχθεί στο ΝΑΤΟ ήταν Θουκυδίδειας έμπνευσης και είχε εθνική αναφορά με στόχο τον Ελληνικό χώρο, ο οποίος διατηρεί μοναδικό παγκόσμιο πλεονέκτημα καθώς ενώνει τις τρεις κυριότερες ηπείρους: Ευρώπη, Ασία, Αφρική. Εν αντιθέσει η Ελλάδα προέταξε το υπερεθνικό σε βάρος του εθνικού, επαναπαυόμενη στην επίκληση ενός φαντασιακού προτάγματος του διεθνούς δικαίου.
Η ίδια νοοτροπία καλλιεργήθηκε και στην ανεξάρτητη Κύπρο. Η επίκληση, ωστόσο, του διεθνούς δικαίου είναι φαντασιακή διότι, ενώ υπάρχει διεθνές δίκαιο, δεν υφίσταται μηχανισμός επιβολής του, εκτός και αν κάποιος διαθέτει την ισχύ και τη θέληση να το επιβάλει, όταν και αν τον ευνοεί. Και το σημαντικότερο, το διεθνές δίκαιο δεν διαμορφώνει γεωπολιτικές ισορροπίες, που είναι η βάση της σταθερότητας εάν όχι της ειρήνης. Η ελληνική και παγκόσμια ιστορία το επιβεβαιώνουν. Ισορροπία - σταθερότητα
Η κάθοδος των Αιολών, Δωριέων και Ιώνων στον ελλαδικό χώρο κατά τον 12ο αι. π.Χ., ήταν το αποτέλεσμα της ανισορροπίας που δημιούργησε η μυκηναϊκή παρακμή. Και η ισορροπία αποκαταστάθηκε με τον ευρύτατο αποικισμό τους στα νησιά του Αιγαίου και στην παράλια Μικρασία.
Η ισορροπία του ελληνικού κόσμου διαταράχθηκε με την άνοδο των Αθηνών, προκαλώντας την αντίδραση της Σπάρτης με συνέπεια την κήρυξη του Πελοποννησιακού Πολέμου. Ο πόλεμος επέφερε την παρακμή της Ελλάδας και την υποταγή της στη Ρώμη αλλά άφησε και αιώνια παρακαταθήκη –κτῆμα τε ἐς ἀεί-, με την καθιέρωση της Θουκυδίδειας γλώσσας της ισχύος.
Ανισορροπία προκλήθηκε και με την υποχώρηση της ρωμαϊκής Ευρώπης, που έφερε πανευρωπαϊκή αναστάτωση με την αποκαλούμενη μεγάλη μετανάστευση των λαών (4-6ος αι. μ.Χ.), για να αποκατασταθεί το κλίμα σταθερότητας από τον εκλατινισμένο Γερμανό βασιλιά Καρλομάγνο (τέλη 8ου αι.). Σήμερα, βιώνουμε την ευρασιατική ανισορροπία που προκλήθηκε με τη πολύπλευρη συνέργεια των τριών κυριότερων χερσαίων δυνάμεων –Κίνα, Ρωσία, Γερμανία-, και προκάλεσε την αγγλοσαξονική αντίδραση με την προς ανατολάς διεύρυνση του ΝΑΤΟ, για να αποκοπεί η αλυσίδα της τριαδικής σύμπραξης.
Στο Αιγαίο, η ανισορροπία έχει γενεσιουργό αιτία την οικειοθελή υποχώρηση της Ελλάδας και ενισχύεται με φοβικό σύνδρομο, με συνέπεια να διαταραχθεί η σταθερότητα στην ευρύτερη περιοχή.
Οδυνηρή συνέπεια της Αιγαιακής ανισορροπίας είναι η de facto νομιμοποίηση της κατεχόμενης Κύπρου και η συνεχώς διευρυνόμενη ατζέντα των τουρκικών διεκδικήσεων. Αθήνα και Λευκωσία, βαθιά επηρεασμένες από τον Θουκυδίδειο αναλφαβητισμό τους, χάραξαν νέα νομοκρατική πορεία.
Αυτή τη φορά στη νομική ΕΕ, όπου οι νόμοι σχεδιάζονται και επιβάλλονται από την υπερεθνική γραφειοκρατία των Βρυξελλών, και απηχούν τη θέληση των ισχυρών. Γι΄ αυτό, αδυνατεί να εξελιχθεί σε «ένωση» και παραμένει νομική συμφωνία (treaty) με πάνω από 80.000 υποχρεωτικούς νόμους.
Ο ενθουσιασμός των Αθηνών ήταν τόσο μεγάλος, που η οιονεί διεθνολογική δεξαμενή σκέψης του κράτους, αντικατέστησε στο λογότυπό της τη λέξη «αμυντική» με τη λέξη «ευρωπαϊκή». Έκτοτε, ο θουκυδίδειος αναλφαβητισμός γενικεύτηκε∙ ο Θουκυδίδης εξοβελίστηκε από τη διδακτέα ύλη σε σχολεία και σχολές, και η γλώσσα της διπλωματίας και της εθνικής ασφάλειας κατέστη νομική.
Παράλληλα, καλλιεργείται ο αυτοέπαινος ότι Αθήνα και Λευκωσία αποτελούν πυλώνες ειρήνης, σταθερότητας και δημοκρατίας.
Ωστόσο, η πραγματικότητα αποκαλύπτει μια άλλη εικόνα. Στον οικονομικό τομέα, οι δημιουργοί αντικαταστάθηκαν από τους μεταπράτες. Και όταν οι δημιουργοί (δήμος+έργο) υποχωρούν, υποχωρεί η πραγματική και όχι η καταναλωτική οικονομία και, κυρίως, η δημοκρατία (δήμος+κραταιός).
Ο λαός από κυρίαρχος γίνεται κομπάρσος και, συχνά, υπηρέτης και, σε τελική ανάλυση, ικέτης. Πρόκειται για τη ζύμη που πλάθει αποσταθεροποίηση στον ελληνικό χώρο και στην περιοχή.
Ο μεταπρατισμός έχει διαβρώσει και την εθνική ασφάλεια. Ειδικότερα, η Ελλάδα υποβάθμισε την παραγωγική της βάση και αναδείχθηκε σε περιζήτητο αγοραστή πανάκριβων οπλικών συστημάτων. Η χρησιμότητα των εν λόγω συστημάτων περιορίζεται σημαντικά, διότι εντάσσονται στο πλαίσιο της άμυνας και όχι της αποτροπής.
Η άμυνα εξέθρεψε την τουρκική επιθετικότητα, διότι γεννά εφησυχασμό, αφού περιορίζει την ασφάλεια της χώρας στους επαγγελματίες ένστολους. Εν αντιθέσει, η αποτροπή, εκ του λατινικού deterrere (=απωθώ διά του φόβου), προτάσσει το στοιχείο της επίθεσης, διότι μόνον έτσι ο αντίπαλος φοβάται. Η αποτροπή είναι ενισχυτική της άμυνας, όταν συνοδεύεται με την ενεργοποίηση του λαού, κατά το παράδειγμα ολιγοπληθυσμικών χωρών όπως η Ελβετία, η Φινλανδία, το Ισραήλ∙ όλες με εντυπωσιακή ετοιμότητα της ένοπλης πολιτοφυλακής.
Τόσο η Ελλάδα όσο και η Κύπρος, έχουν ακυρώσει την αποτροπή και επιμένουν στην άμυνα με σχήματα, όπως τα ΜΟΕ και “dog fights” στο Αιγαίο αλλά όχι στη Μικρά Ασία, την υποβάθμιση της εφεδρείας, τη διπλωματία “savoir vivre” και τη δαιμονοποίηση του πολέμου αλλά όχι της αμφισβήτησης εθνικής κυριαρχίας, προσθέτοντας νομιμότητα στην τουρκική επιθετικότητα.
Με τον τρόπο αυτό τα δύο ελληνικά κράτη βρίσκονται στον αντίποδα πανάρχαιων αρχών στρατηγικής, ομιλώντας μια ασύμβατη γλώσσα που ουδείς κατανοεί. Γι΄ αυτό, οι πολλά υποσχόμενες «τριμελείς» συμπράξεις με γειτονικά κράτη ξεθώριασαν, αφού οι εταίροι μας συμπράττουν ολοένα και περισσότερο με την ομόγλωσση θουκυδίδεια Τουρκία. Απόκλιση
Η διεθνής εμπειρία είναι αποκαλυπτική της ελληνικής απόκλισης. Η αποτρεπτική και όχι αμυντική πολιτική Ουάσιγκτον-Μόσχας έφερε τη σταθερότητα στην Ευρώπη, καθόλη τη διάρκεια του Ψυχρού Πολέμου. Παρομοίως, η πυρηνική αποτροπή μεταξύ Ινδίας-Πακιστάν και Ισραήλ-Αράβων, έφερε σταθερότητα στις αντίστοιχες περιοχές. Και το ζητούμενο στις διεθνείς σχέσεις, από την αρχαιότητα, είναι η σταθερότητα που επιτυγχάνεται με την αποτροπή.
Η υποτίμηση της αποτροπής και η πρόταξη του ιδεατού της ειρήνης, υπονομεύει τη σταθερότητα. Η λατινική ρήση έχει διαχρονική ισχύ: Si vis pacem, para bellum (Εάν επιθυμείς ειρήνη, προετοιμάσου για πόλεμο). Η ελληνική απόκλιση έχει διευρυνθεί επί τα χείρω, διότι έχουν συνειδητά φθαρεί τα δύο στοιχεία σταθερότητας: αποτροπή και γεωπολιτική. Η απόκλιση έχει προκαλέσει γεωπολιτικό κενό και, ως γνωστόν, στη διεθνή πολιτική, όπως και στη φύση, τα κενά γρήγορα καλύπτονται.
Αυτή την φορά, άνοιξε διάπλατα ο δρόμος στον παρεμβατικό ρόλο της Τουρκίας, η οποία αποδεικνύεται ικανή στην επίλυση γεωπολιτικών εξισώσεων, λόγω του θουκυδίδειου τρόπου σκέψης των εκάστοτε ηγεσιών της. Είναι χαρακτηριστικό ότι, από ιδρύσεως του τουρκικού κράτους, ουδείς νομικός έχει καταλάβει θέση προέδρου, πρωθυπουργού, υπουργού Εξωτερικών και Άμυνας, εκτός από τη βραχύβια πρωθυπουργική θητεία του χουντικού Νιχάτ Ερίμ και για συγκεκριμένους εθνικούς λόγους. Εν αντιθέσει με τις «νομόπληκτες» Ελλάδα και Κύπρο.
Παρομοίως, το ΝΑΤΟ ήταν και παραμένει συμμαχία σταθερότητας και όχι ειρήνης. Πρόκειται για συμμαχία αποτροπής, με ενσωματωμένο το δόγμα πρώτου πλήγματος. Αυτό δικαιολογεί τις αποστολές εκτός περιοχής, στις οποίες πρωταγωνιστεί η Τουρκία, αναλαμβάνοντας επιχειρησιακούς ρόλους και όχι βοηθητικούς –υγειονομικής υποστήριξης και μεταφορών-, όπως η Ελλάδα.
Η Ελλάδα, που παραμένει σε αποκλίνουσα τροχιά από το ΝΑΤΟ, το οποίο με το νέο δόγμα, που υιοθέτησε το 2022, υπερτονίζει τον αποτρεπτικό ρόλο του με συμβατικά και πυρηνικά όπλα.
Εν κατακλείδι, η σταθερότητα είναι αποτέλεσμα ισορροπίας και αυτή προϋποθέτει ικανότητα επίλυσης εξισώσεων με γεωπολιτικά και όχι νομικά κριτήρια. Στην εποχή της γεωπολιτικής, η θουκυδίδεια Τουρκία επιβάλλει τη δική της ισορροπία στην ευρύτερη περιοχή, ενώ η Ελλάδα και η Κύπρος της άμυνας και του διεθνούς δικαίου παραμένουν αυτοεγκλωβισμένες στην παγίδα του Θουκυδίδη. Ιδού τα πραγματικά αίτια αποσταθεροποίησης της περιοχής."
*Ο Δρ Γεώργιος Μούρτος είναι επίτιμος καθηγητής Στρατηγικής Πανεπιστημίου Plymouth. * Ο Δρ Φώτιος Μουστάκης είναι αναπληρωτής καθηγητής Στρατηγικής Πανεπιστημίου Plymouth, Διευθυντής του Centre for Sea Power and Strategy
Σε παγκόσμιο επίπεδο όλοι ομιλούν σχετικά με την γεωπολιτική παγίδα του Θουκυδίδη. Aυτή την ορολογία χρησιμοποίησε ο Graham T. Allison σχετικά με τις ιστορικές αναφορές του Έλληνα ιστορικού. Το γεωπολιτικό αυτό αξίωμα διδάσκεται στα πανεπιστήμια και στις σχολές πολέμου. Εν τούτοις όρος αυτός επιστημονικά-γεωπολιτικά και ιστορικά είναι εντελώς λανθασμένος. Εάν διάβαζαν πιο προσεκτικά τον Έλληνα ιστορικό-στρατηγό θα είχαν διαπιστώσει ότι κάνουν έναν τεράστιο λάθος. Η επιστημονική ορολογία θα έπρεπε να είναι εντελώς διαφορετική.
Η «Παγίδα» του Θουκυδίδη είναι μια γεωπολιτική έννοια διεθνών σχέσεων που προέρχεται από το βιβλίο σχετικά με τον Πελοποννησιακό Πόλεμο. Εκεί ο Έλληνας στρατηγός-ιστορικός περιγράφει την σύγκρουση μεταξύ της Σπάρτης που ήταν η κυρίαρχη δύναμη και της Αθήνα που ήταν η αναδυόμενη δύναμη.
Η Σπάρτη οδηγείται στον πόλεμο από φόβους για την άνοδο του αντιπάλου της. Αυτό συμβαίνει στις Ηνωμένες Πολιτείες σήμερα με την άνοδο της Κίνας και της Ρωσίας. Τον όρο «παγίδα του Θουκυδίδη» επινόησε ο Graham T. Allison στο βιβλίο του Προορισμένοι για πόλεμο. Στο βιβλίο αυτό αναρωτιέται εάν είναι σε θέση ΗΠΑ και Κίνα να αποφύγουν την παγίδα του Θουκυδίδη. Στο βιβλίο του περιγράψει την ερμηνεία του μεγάλου ιστορικού για τα αίτια του Πελοποννησιακού Πολέμου.
Το επιστημονικό-γεωπολιτικό δόγμα υποστηρίζει ότι όταν μια ισχυρή κυρίαρχη δύναμη αντιλαμβάνεται την άνοδο μιας άλλης που απειλεί να την επισκιάσει, τότε εξαναγκάζεται σε πολεμική σύγκρουση μαζί της. Η συνέλευση των πολιτών της Σπάρτης αποφάσισε να κηρύξει τον πόλεμο στην Αθήνα, αντίθετα προς την εισήγηση του βασιλιά Αρχίδαμου. Αντίθετα με ότι πιστεύεται η Σπάρτη ήταν ένα καθεστώς άμεσης δημοκρατίας με εξισορροπητικά όργανα, όπως τους δύο βασιλείς, την γερουσία, τους εφόρους κ.λπ.). Μάλιστα η Απέλλα επέβαλε στον διαφωνούντα βασιλιά την αρχιστρατηγία σε έναν πόλεμο που αυτός δεν ήθελε.
Η απόφαση της Απέλλας οφειλόταν στην πεποίθηση ότι η Αθήνα ισχυροποιείτο συνεχώς και πολύ σύντομα η Σπάρτη θα ήταν μία πόλη περικυκλωμένη από μία αχανή Αθηναϊκή επικράτεια και δεν θα ήταν πλέον σε θέση να αντιδράσει. Για τους Αρχαίους Έλληνες η ισορροπία μεταξύ των πόλεων-κρατών ήταν πολύ σημαντική.
Η συνεχής αύξηση της Αθηναϊκής ισχύος οδηγούσε σε ολική ανατροπή αυτής της ισορροπίας. Για αυτό η Σπάρτη αποφάσισε να αρχίσει προληπτικό πόλεμο. Αθήνα και Σπάρτη αποδύθηκαν σε λυσσαλέο αγώνα αλληλοεξόντωσης μέχρις εσχάτων, με αποτέλεσμα την αμοιβαία αποδυνάμωσή τους, μετά μία βραχεία ηγεμονία της Σπάρτης και μία μεταβατική ηγεμονία της Θήβας και τελικώς την σαρωτική επέλαση του Φιλίππου της Μακεδονίας. Αυτό ήταν και το τέλος του αρχαίου Ελληνικού κόσμου.
Εν τούτοις οι σωστές επιστημονικές ορολογίες είναι οι παγίδες των Δελφών, η παγίδα του Φοινικικού μαντείου των Δελφών. Ο ίδιος ο Θουκυδίδης καταδεικνύει τους Φοίνικες-Ιουδαίους των Δελφών ως υποκινητές των πολέμων στην αρχαία Ελλάδα.
ΔΑΣΚΑΛΕ ΠΟΥ ΔΙΔΑΣΚΕΣ. Η ΔΕΥΤΕΡΗ "ΠΑΓΙΔΑ" ΤΟΥ ΘΟΥΚΥΔΙΔΗ.
Στο σημείο αυτό θα περάσουμε να δούμε την δεύτερη "παγίδα" του Θουκυδίδη. Τις αξίες που εφάρμοσαν οι αρχαίοι Αθηναίοι στην δική τους πόλη-κράτος για να αποφύγουν τα δεσμά της δουλείας και της εκμετάλλευσης, τις απέρριπταν ως επίκληση των αντιπάλων. Επιπροσθέτως ήταν εντελώς αντίθετοι στους νόμους του Μέγα Αριστοκλή περί δικαίου και ηθικής.
Μετά από την κατάπτωση τους οι αρχαίοι Αθηναίοι αναζήτησαν μεθόδους για να απελευθερωθούν και να μην είναι δουλοπάροικοι μέσα στην ίδια τους την πολιτεία. Αυτό είχε ως συνέπεια να ξεκινήσει μία διαδικασία αλλαγών στην Αθηναϊκή κοινωνίας-πολιτεία με στόχο το κοινό όφελος. Επιστήμονες-νομοθέτες, σοφοί, πολιτικοί και λαός συνεργάζονται αρμονικά για να έρθουν οι αλλαγές στο πολίτευμα.
Η Δημοκρατία ήταν ο μόνος τρόπος οργάνωσης της πολιτείας των Αθηναίων με γνώμονα την επιβίωση και την κυριαρχία. Όλοι οι πολίτες του Αθηναϊκού κράτους είχαν υψηλές αξίες-πραγματική παιδεία και ζούσαν με άριστο τρόπο για να φτάσουν στο υψηλότερο πολιτιστικό και πολιτικό επίπεδο.
Η αληθινή δημοκρατία αποτελεί τον μοναδικό πολίτευμα που παρέχει όλα τα εχέγγυα για την συνέχεια ενός έθνους. Βασική προϋπόθεση για όλα τα προαναφερόμενα είναι να λειτουργούν-συνυπάρχουν αρμονικά όλες οι κοινωνικές τάξεις και όλοι οι κλάδοι μαζί με τους θεσμούς. Για αυτό σε κάθε τομέα του Αθηναϊκής δημοκρατίας βρισκόταν οι Άριστοι.
Η κατεύθυνση της πολιτείας προς το άριστο αποτελεί την μοναδική διέξοδο για τους θεσμούς-πολιτική, την παιδεία, την δικαιοσύνη, την φιλοπατρία, την ηθική, την ευτυχία. Ο Στρατιωτικός-Ιστορικός Θουκυδίδης αναφέρει τα συστατικά στοιχεία της Αθηναϊκής δημοκρατίας: Την Αθήνα διοικούν οι πολλοί και όχι οι λίγοι. Παράλληλα τα αξιώματα και τις τιμές τα κερδίζουν οι ικανότεροι από όλες τις κοινωνικές τάξεις.
Η κυριαρχία από την Εκκλησία του Δήμου στα περισσότερα και σημαντικότερα θέματα είχε καταλυτικό ρόλο στα επιτεύγματα των Αθηναίων σε κάθε έκφανση ζωής. Οι Άριστοι-ικανότεροι ελεγχόταν και εμποδιζόταν από την Εκκλησία του Δήμου για να μην μετατραπούν σε δυνάστες-τυράννους,
Την εξουσία είχε ο λαός της αρχαίας Αθήνας. Οι Αθηναίοι στήριζαν και προωθούσαν τους ανθρώπους με αρετές-παιδεία και εμπόδιζαν όσους ήθελαν να αποκτήσουν αξιώματα για να κάνουν κακό στην πόλη και στους εαυτούς τους. Εν τούτοις στις αντίπαλες πόλεις όπως η Μήλος, δεν επέτρεπαν να ομιλούν ηθικής-δικαίου και γενναιότητας. Περί αυτών μας διδάσκει ο Μέγας Αριστοκλής.
Ο Ύπατος των φιλόσοφων και ο μέγιστος των σοφών όλης της ανθρωπότητας αναφέρει ότι η εξουσία ανήκει στον λαό καθώς αυτός δίνει τα θεσμικά αξιώματα σε εκείνους που αναδεικνύονται άριστοι. Εν τούτοις πρέπει να διοικεί το έθνος ο υπέρτατος άρχοντας, ο Φιλόσοφος Βασιλιάς. Tα βασικά αξιώματα του Αριστοκλή σχετικά με τον ιδανικό φιλόσοφο-βασιλέα αποτελούν η παιδεία, η γενναιότητα, η ηθική, η αγάπη και η αφοσίωση στα Ελληνικά ιδεώδη. Ο φιλόσοφος-βασιλιάς διαθέτει την δύναμη της γνώσης (Ισχύς διά της γνώσεως), διότι η παιδεία είναι η αρχή των πάντων.
Για να φέρει την ηθική-δικαιοσύνη, την ανδρεία και την ευημερία ως άριστος ηγεμόνας, είναι απαραίτητη προϋπόθεση η σωστή Ελληνική αγωγή. Ο Ύπατος των Φιλοσόφων για την θέση του ιδανικού ηγεμόνα εξαιρεί τους απαίδευτους. Οι άνθρωποι χωρίς γνώση οι οποίοι ζούνε μέσα στο απόλυτο σκοτάδι, την παρακμή και την εξαθλίωση.
Σύμφωνα με τον Μέγα Αριστοκλή η κακία είναι αμάθεια. Επίσης δεν επιτρέπει να διεκδικήσουν την θέση του ηγεμόνα ούτε οι θεωρητικοί φιλόσοφοι. Λαμβάνει την καλύτερη εκπαίδευση. Για αυτό έχει την ηθική ευθύνη προς την πατρίδα, να γίνει αρχηγός και ανιδιοτελής κυβερνήτης με σοφία και δικαιοσύνη. Διότι έχει πολύ υψηλή παιδεία, σε ζητήματα κοινωνικά-πολιτικά και φιλοσοφικά, είναι ο ικανότερος, από τους άλλους σοφούς.
Η αξία ενός φιλοσόφου–βασιλιά φαίνεται από τις προσπάθειες του για την ηθική-πνευματική βελτίωση των πολιτών, την ενίσχυση της πατρίδας σε πολιτικό, στρατιωτικό, κοινωνικό και οικονομικό επίπεδο. Ο ηγεμόνας αυτός δεν διέπεται από αρχομανία και εξουσιαστικές τάσεις, καθώς αναλαμβάνει την εξουσία, για το καλό της πατρίδας. Η προσωπική του ολοκλήρωση έρχεται μέσα από την πραγματοποίηση των ηθικών-πνευματικών και πολεμικών του καθηκόντων.
Το άρρωστο πάθος για την εξουσία, όπως επίσης και η ανάληψή της από ανθρώπους στερημένους από πνευματικές-ηθικές αρετές, προκαλεί αντιδικίες, πολέμους και καταλήγει στην καταστροφή της Ελλάδος. Οι φιλόσοφοι και οι άνθρωποι με πραγματική-υψηλή παιδεία σύμφωνα με τον Αριστοκλή, είναι οι μόνοι ικανοί να κυβερνήσουν τις πόλεις και την Ελλάδα, διότι είναι οι μοναδικοί οι οποίοι, έχουν καλύτερο πνευματικό, ηθικό, κοινωνικό και βιοτικό επίπεδο.
Οι άνθρωποι αυτοί δέχτηκαν μεγαλύτερες τιμές και αναγνώριση από οποιονδήποτε άλλο βασιλιά και πολιτικό. Είναι ολοφάνερο ότι ο Πλάτωνας είναι πιστός στα ιδεώδη του Βασιλιά Θησέα. Η Μήλος ήταν αποικία των Λακεδαιμονίων και στην αρχή του πολέμου κράτησε ουδετερότητα Ανάμεσα στην Αθήνα και την Σπάρτη. Εν τούτοις οι Αθηναίοι δεν αναγνώριζαν την ανεξαρτησία του νησιού. Αυτό αποτελούσε μειονέκτημα για την Αθηναϊκή συμμαχία και είχε αμαυρώσει ο κύρος των Αθηναίων στις άλλες πόλεις-κράτη. Η αυτοδιάθεση των Μήλιων δημιουργούσε τριγμούς και ρωγμές στην εξουσία των Αθηνών.
Οι απεσταλμένοι της Αθήνας στην Μήλο διαπραγματεύτηκαν σε κλειστό κύκλο με τους ηγέτες του νησιού. Οι Αθηναίοι με ηγεμονικό-Διονυσιακό ύφος υπογραμμίζουν ότι στα πλαίσια του πολιτισμού και της Δημοκρατίας, οι Μήλιοι έχουν το δικαίωμα να διαφωνήσουν. Τότε οι άρχοντες της Μήλου απάντησαν ότι οι Αθηναϊκές δυνάμεις που απειλούν το νησί καταργούν κάθε δημοκρατική έννοια διαλόγου, διότι είναι υπό την απειλή των όπλων. Με την στρατιωτική ισχύ επιβάλουν οι Αθηναίοι τους όρους των διαπραγματεύσεων. Δεν υπάρχει καμία άλλη επιλογή για την Μήλο, εκτός από την υποταγή στην Αθήνα.
Στο επιχείρημα των Μήλιων ότι θα φαίνονταν άνανδροι αν παραδοθούν χωρίς να πολεμήσουν, οι διοικητές των Αθηναίων απάντησαν ότι αν πάρετε συνετές αποφάσεις δεν θεωρείστε ριψάσπιιδες. Γιατί δεν αγωνίζεστε ενάντιά με ίσους όρους, διότι αντιμετωπίζετε μια ανώτερη στρατιωτικά δύναμη. Τα αδύναμα έθνη-κράτη πρέπει πάντοτε να υποτάσσονται στα ισχυρά. Εν τούτοις οι αρχαίοι Αθηναίοι δεν υποτάχτηκαν στους Σπαρτιάτες και στους Πέρσες. Συνεπώς τα επιχειρήματα τους είναι διάτρητα.
Η λογική και το μέτρον Άριστον επιβάλλει την αποφυγή της καταστροφής. Σύμφωνα με τους Αθηναίους η γενναιότητα δεν είναι συνετή. Το παράτολμο συνδέεται με το συναίσθημα. Η λογική συνδέεται με την ψυχρότητα. Αν οι κάτοικοι της Μήλου αποδεχτούν την υποταγή και πληρώνουν το φόρο υποτέλειας που ζητούν οι Αθηναίοι, θα μετατραπούν σε θλιβερά ανδράποδα χωρίς ελευθερία-αξιοπρέπεια, δικαιοσύνη και καλές συνθήκες διαβίωσης. Όμως οι κάτοικοι της Μήλου επέλεξαν τον πόλεμο, γιατί οι Αθηναίοι δεν τους άφησαν κανένα περιθώριο.
Επιχείρησαν να τους ισοπεδώσουν. Η Ελευθερία και η Αξιοπρέπεια είναι οι δύο μεγαλύτερες πανανθρώπινες αξίες τις οποίες δημιούργησαν και τις δίδαξαν οι αρχαίοι Έλληνες σοφοί σε όλη την ανθρωπότητα. Εν τούτοις το σημαντικότερο όλων ήταν ότι δεν ήταν θεωρητικοί διδάσκαλοι των δύο υπέρτατων αξιών. Τις δύο μέγιστες πανανθρώπινες αξίες, τις δίδαξαν πολεμώντας χάνοντας τις ζωές τους και τραυματιζόμενοι στα πεδία των μαχών.
Η ελευθερία και η αξιοπρέπεια είναι τα ιερότερα και σημαντικότερα αγαθά της Αριστόκλειας παιδείας. Απαιτούνται σκληροί αγώνες και αιματηροί ενίοτε για να διατηρηθούν αυτές οι δύο υπέρτατες αρχές από τα έθνη.
Διαχρονικά υπάρχουν άνθρωποι οι οποίοι δεν επιθυμούν να ζούνε χωρίς ελευθερία-αξιοπρέπειά. Κατά την διάρκεια των εχθροπραξιών υπήρξαν προδότες ανάμεσα στους Μήλιους, για αυτό εξαναγκάστηκαν να συνθηκολογήσουν με τους Αθηναίους. Ο μοναδικός όρος που ζήτησαν οι νησιώτες ήταν να αποφασίζουν εκείνοι για τις ζωές τους. Όμως οι κατακτητές Αθηναίοι σκότωσαν όσους ενήλικους Μήλιους έπιασαν και έκαμαν δούλους τα παιδιά και τις γυναίκες. Εγκαταστάθηκαν στο νησί και αργότερα, έφεραν πεντακοσίους αποίκους.
Ο Θουκυδίδης στον περίφημο διάλογό του με τους ΜήλIους αφηγείται τις διαπραγματεύσεις μεταξύ Αθήνας και Μήλου. Εφόσον η Αθήνα είναι πιο δυνατή, η Μήλος υποχρεούται να υποκύψει για να αποφύγει τα χειρότερα. Η δύναμη της πειθούς και το στρατιωτικό οπλοστάσιο έπεισαν μερικούς Μήλιους ότι ήταν καλύτερο να συνεννοηθούν με τον επιτιθέμενο και να προδώσουν, με στόχο να διαπραγματευτούν μια θέση στη νικήτρια πλευρά.
Το να κερδίζεις χωρίς να πολεμάς αποτελεί πάγια τακτική στα πλαίσια του υβριδικού και συμβατικού πολέμου. Η δημιουργία πανικού στον αντίπαλο με στόχο την αποτροπή οποιαδήποτε αντιστάσεως καθώς ο τρομοκρατημένος αντίπαλος είναι πεπεισμένος ότι είναι καλύτερα να υποταχτεί. Αυτό που μας διδάσκουν τα έργα του Θουκυδίδη και του Ξενοφώντα, είναι ότι η δύναμη και η πολιτιστική ανωτερότητα αποτελούν τα κυρίαρχα στοιχεία στις πολεμικές αναμετρήσεις, στην πολιτική, την οικονομία, τον αθλητισμό και την κοινωνία.
Στον Πελοποννησιακό πόλεμο δεν επεμβαίνουν οι θεοί, αλλά πρωταγωνιστούν οι Περικλής, Θουκυδίδης, Αλκιβιάδης, Νικίας για τους Αθηναίους και Βρασίδας, Λύσανδρος για τους Σπαρτιάτες. Από αυτούς τους άνδρες εξαρτάται η νίκη. Από την παιδεία, τις ικανότητες και την ανδρεία τους
Ό ενάρετος άνθρωπος είναι δυνατός και είναι σε θέση να αντιστέκεται στους πειρασμούς, στις αδυναμίες, στους θρήνους και δεν αφήνει τον εαυτό του να εκτραπεί από το δρόμο του. Κατά τη διάρκεια της εκστρατείας των Δέκα Χιλιάδων, οι Έλληνες ηγέτες συνελήφθησαν και σκοτώθηκαν από τους Πέρσες, ο Ξενοφών βρίσκεται μόνος και αναγκασμένος να οδηγήσει τους επιζώντες έξω από την Περσία.
Ο ηγέτης στρατιωτικός-πολιτικός πρέπει να είναι πρώτα από όλα ένας ισχυρός άνδρας και ένας ενάρετος άνθρωπος. Η αδυναμία και η διονυσιακή κουλτούρα. δημιουργούν παρακμιακές καταστάσεις και ανθρώπους αδύναμους να αντισταθούν. Δύναμη δεν είναι μόνον η γενναιότητα στα πεδία των μαχών Ο δυνατός ηγέτης ξέρει να προστατεύει τους άνδρες του, να τους ξεκουράζει και να συμμερίζεται τις κακουχίες τους. Επίσης ο σωστός ηγέτης συζητά με τους στρατιώτες του, για τα προβλήματα που τους απασχολούν και ότι άλλο τους επιβαρύνει. Πρώτος διδάξας περί πολιτείας-πολιτικών ήταν ο ύπατος των Φιλοσόφων ο Μέγας Αριστοκλής.
Ο μεγάλος ήρωας Θησέας ήταν ο πρώτος Έλληνας βασιλιάς παγκοσμίως, ο οποίος δίδαξε ότι οι βασιλείς επωμίζονται τα περισσότερα βάρη από όλους τους άλλους, ενώ τους καρπούς των προσπαθειών τους, πάντοτε τους μοιράζονται με όλους τους πολίτες.
Ακόμη ο Θησέας δίδαξε ότι σε κάθε μάχη, σε κάθε πόλεμο, καθημερινά τις περισσότερες φορές από οποιονδήποτε άλλο στρατιώτη, βάζει την ζωή του σε κίνδυνο ο εκάστοτε Έλληνας Βασιλιάς. Για αυτό όλοι οι Έλληνες Βασιλείς, στρατηγοί κατά την αρχαία και μεσαιωνική εποχή, όπου οι πρόγονοι μας ήταν διοικητές της Ελληνικής- Ρωμαϊκής αυτοκρατορίας, έκαναν επιθέσεις, ολομόναχοι, ενάντια σε χιλιάδες αντιπάλους. Αυτό το έκαναν για να πάρουν θάρρος οι Έλληνες στρατιώτες για να κερδηθούν οι μάχες και οι πόλεμοι υπέρ της Ελληνικού-Ρωμαϊκού κράτους. Το ίδιο έκαναν και όλες οι επόμενες γενιές Ελλήνων στρατιωτικών μέχρι και την σύγχρονη Ελληνική ιστορία (1821-1940).
Οι αρχαίοι Έλληνες σοφοί δεχόταν να τους κυβερνούν οι ικανότεροι-άριστοι. Οι Αθηναίοι στήριζαν-ευνοούσαν τους ηθικούς και ικανούς ανθρώπους για να τους διοικήσουν. Για αυτό όλες οι πολιτειακές δομές είχαν στελεχωθεί με τους αξιότερους. Όλα αυτά γινόταν με βάση το κοινό συμφέρον.
Οι παράγοντες του Διονυσιακού πολιτισμού κατά την σύγχρονη εποχή εφάρμοσαν πιστά τα τις τακτικές των αρχαίων Αθηναίων στην Μήλο και σε άλλες πόλεις του αρχαίου Ελληνικού κόσμου. Παράλληλα υιοθέτησαν όλες τις μεθόδους περί διχασμού-βίας και εξοντώσεως από το μαντείο των Δελφών την σημερινή εποχή. Εξαθλίωσαν πολιτιστικά-πνευματικά τους νεοέλληνες για να τους υποτάξουν και να τους εντάξουν στην Διονυσιακή κουλτούρα. Προκαλώντας τρόμο-πανικό και εξαθλίωση σε όλες τις εκφάνσεις ζωής εξουσιάζουν τους αδύναμους νεοέλληνες.
Οι πολιτικοί θεωρούν ότι οι κατώτεροι νεοέλληνες πρέπει να υποτάσσονται σε εκείνους για να αποφύγουν τα χειρότερα. Αυτό τον σκοπό είχαν και τα τρία προσχεδιασμένα εγκλήματα σε Τέμπη, Θεσσαλία και Ν. Φιλαδέλφεια το έτος 2023. Υποταχτείτε για να αποφύγετε ακόμη πιο τρομερές καταστάσεις και συνέπειες. Με την ισχύ των όπλων, τον έλεγχο στην παιδεία, την οικονομία, τον αθλητισμό, την Διονυσιακή πορνεία, εξουσιάζουν τους αδύναμους νεοέλληνες. Η νίκη έξω από το πεδίο της μάχης και μέσα από την εφαρμογή υβριδικών πολεμικών επιχειρήσεων, αποτελεί βασικό δόγμα των μετόχων στα Διονυσιακά αξιώματα.
Η δημιουργία πανικού στον αντίπαλο με στόχο την αποτροπή οποιασδήποτε αντιστάσεως καθώς ο τρομοκρατημένος αντίπαλος είναι πεπεισμένος ότι είναι καλύτερα να υποταχτεί έχει στεφθεί με απόλυτη επιτυχία.
Στις γεωπολιτικές παγίδες των παραγόντων του Διονυσιακού πολιτισμού δεν έπεσαν μόνον οι Έλληνες της αρχαιότητας και του μεσαίωνα. Μεγάλα θύματα αποτελούν και οι νεοέλληνες. Μια τεράστια γεωπολιτική παγίδα είναι η Χιλιαστικού τύπου προσμονή της Αναλαμπής του Ελληνισμού και της Ορθοδοξίας, σε συνδυασμό με την δήθεν διάλυση της Τουρκίας. Στα πλαίσια του υβριδικού πολέμου επί δεκαετίες οδήγησαν τους παρακμιακούς νεοέλληνες στην απόλυτη αδράνεια και σήψη.
Οι εξαθλιωμένοι συνάνθρωποι μας ανέμεναν κατασκευασμένους και ανύπαρκτους σωτήρες. Για να αφανίσουν τον Ελληνισμό και να κυριαρχήσουν γεωπολιτικά σε παγκόσμιο επίπεδο οι μεγάλες δυνάμεις, μετέτρεψαν τους θρύλους και τις παραδόσεις του Ελληνισμού σε "προφητείες" !!! Όμως οι χρησμοί τους αποδείχτηκαν κίβδηλοι όπως των ομοεθνών και ομόθρησκων τους, από τους αρχαίους Δελφούς.
Στην σημερινή εποχή οι πολεμικές και οι υβριδικές συγκρούσεις είναι μόνιμο φαινόμενο. Οι ιστορικές μνήμες γίνονται το απόλυτο γεωπολιτικό όπλο στα πλαίσια των υβριδικών πολέμων και όχι μόνον. Η Ρωσία με την μεγαλύτερη στρατιωτική ισχύ παγκοσμίως ξαναγράψει την ιστορία στο Ουκρανικό μέτωπο.. Διαμορφώνει ενεργά την αφήγηση σχετικά με την επερχόμενη ήττα του γεωπολιτικού άξονα 666.
Παράλληλα οι ενέργειες του Ισραήλ στην Γάζα προέρχονται από εσχατολογικές αφηγήσεις που παρουσιάζουν την σύγκρουση ως μια παράδοση και εντολή του Θεού που προέρχεται από την Παλαιά Διαθήκη. Μεταξύ άλλων έθνη όπως οι Κούρδοι κινητοποιούν τις τραυματικές μνήμες τους για να διεκδικήσουν τα δικαιώματά τους. Ενισχυμένος από τα μέσα κοινωνικής δικτύωσης και την ήπια ισχύ, είναι ο πόλεμος αντιλήψεων ο οποίος καθορίζει τις παγκόσμιες σχέσεις ισχύος.
Στην εποχή της παραπληροφόρησης μέσα από τις πραγματικές ιστορικές πηγές και τα έγκυρα ΜΜΕ διακρίνουμε την αλήθεια από τις στρατηγικές αφηγήσεις καθώς τα ιστορικά γεγονότα και η πολιτική εκμετάλλευση είναι πιο αλληλένδετες από ποτέ.
Η ιστορική μνήμη είναι ένα μεγάλης αξίας γεωπολιτικό όπλο. Η σύγχρονη γεωπολιτική είναι ζήτημα στρατιωτικής, οικονομικής και ιστορικής ισχύος. Ένα έθνος που δεν σέβεται, δεν γνωρίζει και δεν αξιοποιεί γεωπολιτικά την ιστορία του είναι καταδικασμένο σε αφανισμό. Δυστυχώς το μεγαλύτερο παράδειγμα προς αποφυγήν αυτήν την εποχή είναι το νεοελληνικό κράτος-έθνος. Ενώ τα περισσότερο κράτη-έθνη χρησιμοποιούν την ιστορία, τις αφηγήσεις του παρελθόντος ως όπλα νομιμοποίησης, μοχλούς επιρροής-άσκησης πιέσεων και δημιουργίας περιφερειακών πολέμων, η Ελλάδα με την ενδοξότερη ιστορία-πολιτισμό όλων των εποχών είναι ανύπαρκτη !!!
Η περίπτωση Ουκρανίας και Ρωσίας μας παραπέμπει μεταξύ άλλων σε ένα ολοκληρωτικό πόλεμο αφηγήσεων. Η Ρωσία ελαχιστοποιεί την σύγκρουση («επιχείρηση») για τον πληθυσμό της, ενώ μεγιστοποιεί την γεωπολιτική αιτιολόγηση στο εξωτερικό. Η Ουκρανία, δραματοποιεί την υπαρξιακή φύση του πολέμου για να κινητοποιήσει τους συμμάχους της !!!
Ο Zele και οι νεοναζί του Κιέβου παρουσιάζονται ως "ηρωικά θύμα απρόκλητης επιθετικότητας". Η Κάθε πλευρά σφυρηλατεί μια παράλληλη πραγματικότητα για να δικαιολογήσει τις θυσίες της και να κερδίσει την μάχη στον γεωπολιτικό-ιστορικό κλάδο. Ο κλάδος αυτός είναι εξίσου καταλυτικός με αυτόν στο πεδίο της μάχης.
Ένα ακόμη παράδειγμα σχετικά με την γεωπολιτική-ιστορία αποτελούν Κίνα και Τουρκία. Τα δύο κράτη χρησιμοποιούν τα ιστορικά γεγονότα ως γεωπολιτικό μοχλό για την απόκτηση ισχύος. Η Κίνα κινητοποιεί το έθνος της γύρω από ένα έργο αποκατάστασης που θα την οδηγήσει στην κορυφή της παγκόσμιας εξουσίας.
Στο Πεκίνο η μνήμη των άνισων συνθηκών του 19ου αιώνα, των ξένων παραχωρήσεων και της ιαπωνικής εισβολής της δεκαετίας του 1930 αποτελούν το θεμέλιο της εθνικής αφήγησης. Το Κινεζικό Κομμουνιστικό Κόμμα (ΚΚΚ) στηρίζει τις δράσεις του σε μια προσπάθεια αποκατάστασης της χαμένης εξουσίας και αξιοπρέπειας, σβήνοντας τον «αιώνα της ταπείνωσης». Αυτή η μνήμη, που καλλιεργείται σε σχολικά βιβλία, μουσεία και λαϊκή κουλτούρα, διαμορφώνει την εσωτερική και εξωτερική πολιτική της Κίνας.
Αυτές οι αναμνήσεις δικαιολογούν την πρωτοκαθεδρία της σταθερότητας, της οικονομικής ανάπτυξης και της εθνικής ενότητας υπό την αιγίδα του ΚΚΚ, το οποίο έχει αναδειχθεί σε αρχιτέκτονα της αναγέννησης της Κίνας. Διεθνώς τροφοδοτεί μια τολμηρή διπλωματία που στοχεύει στην αποκατάσταση των ιστορικών αδικιών και στη διεκδίκηση μιας κεντρικής θέσης στην παγκόσμια τάξη.
Η ιστορική ανάγνωση της Κίνας αν και συγκεντρωτική δεν περιορίζεται στην αναζήτηση εκδίκησης. Βασίζεται σε έναν επίσημο λόγο που υποστηρίζει μια κοινότητα πεπρωμένου και «ειρηνική ανάπτυξη», όπου η εξουσία ωφελεί τον κόσμο μέσω έργων όπως είναι οι δρόμοι του Μεταξιού. Με αυτόν τον τρόπο η Κίνα συνδυάζει την αποκατάσταση των ταπεινώσεων του παρελθόντος με μια προσεκτική φιλοδοξία για ένα πολυπολικό μέλλον με σύμμαχο την Ρωσία.
Η Τουρκία επικαλείται την ιστορία για να δικαιολογήσει την επέκταση πέρα από τα σύνορά της, ως πρώην αυτοκρατορικό έθνος-κράτος. Υπό τον Ερντογάν η οθωμανική κληρονομιά κυριαρχεί στον πολιτικό λόγο σφυρηλατώντας μια εθνική ταυτότητα προσανατολισμένη στην επέκταση. Αυτό το αυτοκρατορικό παρελθόν παρουσιάζεται ως γεωπολιτικό και στρατηγικό πλεονέκτημα. Νομιμοποιεί τους πολέμους στην Συρία, την Λιβύη, το Ναγκόρνο Καραμπάχ και την αυξημένη επιρροή στην Ανατολική Μεσόγειο, την Μέση Ανατολή-Αφρική. Μακριά από την εδαφική ανακατάληψη, η Τουρκία στοχεύει σε πολιτική, οικονομική και πολιτιστική επιρροή, βασιζόμενη σε ιστορικούς και γλωσσικούς δεσμούς.
Η μετατροπή της Αγίας Σοφίας σε τζαμί το 2020 καταδεικνύει αυτή την φιλοδοξία: επιβεβαιώνει την ισλαμική και αυτοκρατορική συνέχεια, κινητοποιεί τη συντηρητική βάση και διακηρύσσει την αυτονομία απέναντι στην Κεμαλική κληρονομιά και την παγκόσμια κριτική.
Αυτή η αναδιατύπωση της οθωμανικής ιστορίας μακριά από την απλή νοσταλγία, χρησιμεύει για την εδραίωση της εσωτερικής συνοχής και την προβολή της Τουρκικής ισχύος. Αυτός ο λόγος εξυμνεί την εθνική ανεξαρτησία και ηγεσία στον μουσουλμανικό κόσμο, διατηρώντας παράλληλα την συμμαχία μέσω του ΝΑΤΟ. Αυτή η αμφιλεγόμενη στάση συνδυάζει την αυτοκρατορική, την δημοκρατική και την ισλαμική κληρονομιά.
Για τις χώρες αυτές η ιστορία δεν είναι μια απλή μελέτη του παρελθόντος. είναι ένα γεωστρατηγικό-γεωπολιτικό όπλο για να αποκτήσουν εσωτερική συνοχή τα έθνη τους και να νομιμοποιήσουν τους πολέμους-κατακτήσεις. Πολλά έθνη κινητοποιούν την ιστορία για να εδραιώσουν την εξουσία η την επιβίωση τους. Παλαιστίνιοι, Κούρδοι, Θιβετιανοί, Αρμένιοι μετατρέπουν τις ιστορικές-εθνικές τραγωδίες-αναμνήσεις σε πολιτικό και ηθικό κεφάλαιο.
Η ΦΟΙΝΙΚΙΚΗ ΕΙΣΒΟΛΗ ΣΤΗΝ ΑΡΧΑΙΑ ΕΛΛΑΔΑ ΚΑΙ Η ΒΙΑΙΗ ΕΠΙΒΟΛΗ ΤΟΥ ΔΙΟΝΥΣΙΑΚΟΥ ΠΟΛΙΤΙΣΜΟΥ.
Διαβάζοντας τους αρχαίους συγγραφείς Εκαταίο Μιλήσιο (Στράβων 7, 321), Θουκυδίδη (Α, 3 – 9), Ηρόδοτο (Ιστορία Α 54 - 58), Ισοκράτη (Παναθηναϊκός, Ελένης εγκώμιον 68 – 69, Πανηγυρικός κ.α.), Διόδωρο (1, 23-24 και 28-29, Μ, Απόσπασμα 3),και τον Μέγα Αριστοκλή, τον Ύπατο των φιλοσόφων (Μενέξενος 245c-d), διαπιστώνουμε ότι πριν από τους Τρωικούς πολέμους και συγκεκριμένα το 1500 π.Χ. ξεσπούν στην Αίγυπτο λοιμώδης ασθένειες (οι 7 πληγές, σύμφωνα με την Αγία Γραφή) και οι ντόπιοι τις αποδίδουν στους ασεβείς αλλόφυλους.
Για να αποφύγουν την οργή των ντόπιων οι μετανάστες που ζούσαν στην Αίγυπτο συσπειρώνονται και φεύγουν σε άλλα μέρη. Ένα μέρος των Ισραηλιτών με αρχηγό τον Μωυσή κατευθύνονται δια ξηράς στην Ιουδαία. Με αρχηγό τον Κάδμο οι Φοίνικες πέρασαν σε πολλά Ελληνικά νησιά στο Αιγαίο, καθώς και στην Βοιωτία όπου έκτισαν την Καδμεία ή Θήβα της Ελλάδας. Η πόλη αυτή ονομάστηκε Καδμεία από το όνομα του Κάδμου και Θήβα λόγω της πατρίδας του Κάδμου, τις Θήβες της Αιγύπτου.
Σύμφωνα με το Πάριο χρονικό κάτι που διαβεβαιώνουν οι μεγάλοι σοφοί Αριστοκλής-Πλάτωνας, Ηρόδοτος, Ισοκράτης, Θουκυδίδης και άλλοι, οι Δαναοί έφτασαν στην Πελοπόννησο το έτος 1511 π.Χ. και ο Κάδμος στην Βοιωτία το έτος 1519 π.Χ. Οι Δαναοί έλαβαν μέρος στον Τρωικό πόλεμο (έγινε το έτος 1218 - 1209 π.Χ). Αντίθετα οι Καδμείοι ή Θηβαίοι δεν έλαβαν μέρος στον Τρωικό πόλεμο και κατά τα Περσικά μήδισαν, επειδή ήσαν Φοινικικής-βαρβαρικής καταγωγής (Ηρόδοτος). Σύμφωνα και με τον Ευριπίδη (Φοίνισσες 247), «κοινόν αίμα» ενώνει τους Θηβαίους με τους Φοίνικες.
Ο Εκαταίος-Μιλήσιος αναφέρει ότι η Πελοπόννησος πριν από τους Έλληνες την κατοίκησαν βάρβαροι. Εξάλλου ολόκληρη σχεδόν η Ελλάδα κατοικία βαρβάρων υπήρξε, στους παλιούς καιρούς, αυτά αναφέρουν όσοι μνημονεύουν αυτά τα πράγματα, γιατί ο Πέλοπας έφερε ένα λαό από τη Φρυγία στη χώρα που απο αυτόν ονομάστηκε Πελοπόννησος και ο Δαναός από την Αίγυπτο, και οι Δρύοπες, οι Καύκωνες κι οι Πελασγοί κι οι Λέλεγες και άλλοι τέτοιοι λαοί μοίρασαν τους τόπους πάνω και κάτω από τον ισθμό. Γιατί την Αττική κατέλαβαν Θράκες προκαλώντας φοβερή γενοκτονία με τον θεουργό Εύμολπο, την Δαυλίδα της Φωκίδας ο Τηρεύς, την Καδμεία οι Φοίνικες που ήρθαν με τον Κάδμο.
Ην ότε υας Βοιωτιον ένεπον. Και από των ονομάτων δε ενίων το βάρβαρον εμφαίνεται, Κέκροψ, και Κόδρος, και Αίκλος, και Κόθος, και Δρύμας, και Κρίνακος. Ο Ηρόδοτος αναφέρει και τον επιβεβαιώνει ο Μέγας Αριστοκλής ότι οι Φοίνικες ήρθαν από την Αίγυπτο, από το 1519 π.Χ. και μετά. Εκείνοι κατέκτησαν δια της βίας Στερεά Ελλάδα-Πελοπόννησο, νησιά του Αιγαίου και επέβαλαν το δωδεκάθεο.
Οι Δαναοί με πλοία και με αρχηγό το Δαναό μέσω Ρόδου πάνε στο Άργος της Πελοποννήσου. Όταν έφτασαν εκεί ήρθαν σε σύγκρουση με τους κατοίκους του Άργους, που ήσαν Αχαιοί στην γενιά. Ωστόσο επειδή ο βασιλιάς των Αργείων που ονομάζονταν Γελάνωρ δεν είχε γιο για διάδοχο και από την άλλη δεν είχε στρατιωτικές ικανότητες για να νικήσει , οι Αργείοι κάλεσαν τον Δαναό για συνθηκολόγηση και αφετέρου να γίνει κοινός βασιλιάς.
Αυτός είναι και ο λόγος που μετά τα Τρωικά οι Αργείοι ονομάζονταν και Αχαιοί-Δαναοί και Αργείοι και από αυτούς κατ’ επέκτασιν και όλοι οι Έλληνες. Με αρχηγό τον Κάδμο οι Φοίνικες πέρασαν σε πολλά Ελληνικά νησιά στο Αιγαίο, καθώς και στην Βοιωτία της Ελλάδας όπου έκτισαν την Καδμεία ή Θήβα της Ελλάδας.
Η πόλη αυτή ονομάστηκε Καδμεία από το όνομα του Κάδμου και Θήβα λόγω της πατρίδας του Κάδμου, τις Θήβες της Αιγύπτου. Σύμφωνα με το Πάριο χρονικό κάτι που διαβεβαιώνουν οι μεγάλοι σοφοί Αριστοκλής-Πλάτωνας, Ηρόδοτος, Ισοκράτης, Θουκυδίδης και άλλοι, οι Δαναοί έφτασαν στην Πελοπόννησο το έτος 1511 π.Χ. και ο Κάδμος στην Βοιωτία το έτος 1519 π.Χ. (1)
Η οικογένεια των Περσειδών από το Άργος θεωρούσε γενάρχη της τον Δαναό, που ήλθε από την Ανατολή, και οἱ Θηβαίοι τιμούσαν ως γενάρχη τους τον Κάδμο γιο του βασιλιά της Φοινίκης Αγήνορα, που ήλθε στην Ελλάδα από την Παλαιστίνη, εγκαταστάθηκε στην Θήβα και συνέβαλε στη γένεση των λεγόμενων Σπαρτών από τα δόντια του δράκοντα. Σύμφωνα και με τον Ευριπίδη (Φοίνισσες 247), «κοινόν αίμα» ενώνει τους Θηβαίους με τους Φοίνικες.
Tην Αττική κατέλαβαν Θράκες προκαλώντας φοβερή γενοκτονία με τον θεουργό Εύμολπο, την Δαυλίδα της Φωκίδας ο Τηρεύς, την Καδμεία-Θήβα οι Φοίνικες που ήρθαν με τον Κάδμο,και την ίδια τη Βοιωτία κατέκτησαν οι Aονες, οι Τέμμικες και οι Ύαντες, ως και Πίνδαρος φησίν. Ην ότε υας Βοιωτιον ένεπον. Και από των ονομάτων δε ενίων το βάρβαρον εμφαίνεται, Κέκροψ, και Κόδρος, και Αίκλος, και Κόθος, και Δρύμας, και Κρίνακος.
Οι δε Θράκες, και Ιλλυριοί, και Ηπειρώται, και μέχρι νυν εν πλευραίς εισίν. ΄Τοισι μέντοι μάλλον πρότερον, ή νυν, όπου γε και της εν τω παρόντι Ελλάδος αναντιλέκτως ούσης..» (Στράβων 7, 321). Οι Φοίνικες σύμφωνα με τον Ηρόδοτο (Α -2) κατάγονταν από την Ερυθρά θάλασσα, πήγαν με αρχηγό τον Αγήνορα στην Φοινίκη της Ασίας, την χώρα απέναντι από την Κύπρο και όπου οι πόλεις Τύρος, Σιδών, εξ ου και η ονομασία Φοίνικες. Χαναάν σημαίνει «χώρα της πορφύρας, το όνομα δηλαδή προέρχεται από το ερυθρό χρώμα που εξάγεται από την επεξεργασία της πορφύρας.
Οι Φοίνικες σύμφωνα με τον Ηρόδοτο (Α -2) κατάγονταν από την Ερυθρά θάλασσα, πήγαν με αρχηγό τον Αγήνορα στην Φοινίκη της Ασίας, την χώρα απέναντι από την Κύπρο και όπου οι πόλεις Τύρος, Σιδών, εξ ου και η ονομασία Φοίνικες. Χαναάν σημαίνει «χώρα της πορφύρας, το όνομα δηλαδή προέρχεται από το ερυθρό χρώμα που εξάγεται από την επεξεργασία της πορφύρας. Στις επιστολές της Αμάρνα του 14ου αιώνα π. Χ. οι κάτοικοι της Χαναάν αποκαλούνται «Kinanuh» ή «kinahhu», δηλαδή Χαναναίοι, «Πορφυροί». Το όνομα Φοίνικες-πορφυροί δόθηκε στους Χαναναίους από τους Μυκηναίους (Φιλισταίους), οι οποίοι είχαν συνάψει εμπορικές σχέσεις με τους λαούς της παράκτιας ζώνης της Παλαιστίνης και είχαν μόνιμα εγκατασταθεί εκεί.
Επίσης ο μεγάλος ιστορικός αναφέρει ότι οι Φοίνικες είχαν αφετηρία την Ερυθρά θάλασσα : «Οι λόγιοι των Περσών βρίσκουν του Φοίνικες αίτιους της έχθρας μεταξύ Ελλήνων και βαρβάρων. Λένε πως αυτοί, φτασμένοι από την θάλασσα που ονομάζεται Ερυθρά σε τούτη εδώ τη θάλασσα, αφού κατοίκησαν το χώρο που και τώρα κατοικούν, άρχισαν αμέσως μακρινά ταξίδια, μεταφέροντας εμπορεύματα αιγυπτιακά και ασσυριακά, να πιάνουν και σε άλλα λιμάνια και προπαντός στο Άργος…» (Ηρόδοτος Α, 2).
O πατέρας της Ελληνικής και της παγκόσμιας ιστορίας (Β, 49-50 και Β, 91) αναφέρει ότι οι Χεμμίτες (οι κάτοικοι της μεγαλούπολης Χεμμις που βρισκόταν στο Θηβαϊκό νομό της Αιγύπτου) είχαν πει ότι ο γιος της Δανάης Περσέας είχε επισκεφτεί τηv χώρα τους, γιατί ο Δαναός και ο Λυγκέας που πήγαν στην Ελλάδα ήταν από τη πόλη τους, καθώς και ότι είδε να οργανώνουν γυμνικούς αγώνες και να έχουν μόνο μια γυναίκα όπως και οι Έλληνες. Αναφέρει επίσης ότι ο Κάδμος ο Τύριος με τους συντρόφους του ήρθε από την Φοινίκη στη περιοχή που τώρα ονομάζεται Βοιωτία.
Ο Ηρόδοτος αναφέρει και τον επιβεβαιώνει ο Μέγας Αριστοκλής ότι οι Φοίνικες ήρθαν από την Αίγυπτο, από το 1519 π.Χ. και μετά. Εκείνοι κατέκτησαν δια της βίας Στερεά Ελλάδα, και Πελοπόννησο και επέβαλαν το δωδεκάθεο. Η βίαιη επιβολή του Φοινικικού δωδεκαθέου άγγιξε τα όρια γενοκτονίας στην Ελληνική επικράτεια. Οι πόλεμοι είναι ζήτημα γεωπολιτικών και στρατηγικών συμφερόντων. Ήταν στον πυρήνα τους μια πρωτόγονη επιθυμία για κυριαρχία και ένας ηγεμονικός ανταγωνισμός στον οποίο μια δημοκρατία αντιμετώπιζε μια ολιγαρχία.
Παράλληλα αντιμάχονται οι δύο παγκόσμιοι πολιτισμοί. Σε αυτή την αντιπαράθεση το χάσμα μεταξύ των συλλογικών συναισθημάτων, των προσχημάτων που επικαλέστηκαν και των άμεσων κινήτρων για εχθροπραξίες ή μεταξύ των αρχικών δικαιολογιών και των καταστροφών και των καταστροφών των μαχών ήταν τέτοιο που η συνέχιση του πολέμου αποδόθηκε στην φύση των καθεστώτων και προσωπικές ευθύνες των πολέμαρχων.
Στις γεωπολιτικές παγίδες των παραγόντων του Διονυσιακού πολιτισμού δεν έπεσαν μόνον οι Έλληνες της αρχαιότητας και του μεσαίωνα. Μεγάλα θύματα αποτελούν και οι νεοέλληνες. Μια τεράστια γεωπολιτική παγίδα είναι η Χιλιαστικού τύπου προσμονή της Αναλαμπής του Ελληνισμού και της Ορθοδοξίας, σε συνδυασμό με την δήθεν διάλυση της Τουρκίας. Στα πλαίσια του υβριδικού πολέμου επί δεκαετίες οδήγησαν τους παρακμιακούς νεοέλληνες στην απόλυτη αδράνεια και σήψη.
Οι εξαθλιωμένοι συνάνθρωποι μας ανέμεναν κατασκευασμένους και ανύπαρκτους σωτήρες. Για να αφανίσουν τον Ελληνισμό και να κυριαρχήσουν γεωπολιτικά σε παγκόσμιο επίπεδο οι μεγάλες δυνάμεις, μετέτρεψαν τους θρύλους και τις παραδόσεις του Ελληνισμού σε "προφητείες" !!! Όμως οι χρησμοί τους αποδείχτηκαν κίβδηλοι όπως των ομοεθνών και ομόθρησκων τους, από τους αρχαίους Δελφούς.
Στην σημερινή εποχή οι πολεμικές και οι υβριδικές συγκρούσεις είναι μόνιμο φαινόμενο. Οι ιστορικές μνήμες γίνονται το απόλυτο γεωπολιτικό όπλο στα πλαίσια των υβριδικών πολέμων και όχι μόνον. Η Ρωσία με την μεγαλύτερη στρατιωτική ισχύ παγκοσμίως ξαναγράψει την ιστορία στο Ουκρανικό μέτωπο.. Διαμορφώνει ενεργά την αφήγηση σχετικά με την επερχόμενη ήττα του γεωπολιτικού άξονα 666.
Παράλληλα οι ενέργειες του Ισραήλ στην Γάζα προέρχονται από εσχατολογικές αφηγήσεις που παρουσιάζουν την σύγκρουση ως μια παράδοση και εντολή του Θεού που προέρχεται από την Παλαιά Διαθήκη. Μεταξύ άλλων έθνη όπως οι Κούρδοι κινητοποιούν τις τραυματικές μνήμες τους για να διεκδικήσουν τα δικαιώματά τους. Ενισχυμένος από τα μέσα κοινωνικής δικτύωσης και την ήπια ισχύ, είναι ο πόλεμος αντιλήψεων ο οποίος καθορίζει τις παγκόσμιες σχέσεις ισχύος.
Στην εποχή της παραπληροφόρησης μέσα από τις πραγματικές ιστορικές πηγές και τα έγκυρα ΜΜΕ διακρίνουμε την αλήθεια από τις στρατηγικές αφηγήσεις καθώς τα ιστορικά γεγονότα και η πολιτική εκμετάλλευση είναι πιο αλληλένδετες από ποτέ.
Η ιστορική μνήμη είναι ένα μεγάλης αξίας γεωπολιτικό όπλο. Η σύγχρονη γεωπολιτική είναι ζήτημα στρατιωτικής, οικονομικής και ιστορικής ισχύος. Ένα έθνος που δεν σέβεται, δεν γνωρίζει και δεν αξιοποιεί γεωπολιτικά την ιστορία του είναι καταδικασμένο σε αφανισμό. Δυστυχώς το μεγαλύτερο παράδειγμα προς αποφυγήν αυτήν την εποχή είναι το νεοελληνικό κράτος-έθνος. Ενώ τα περισσότερο κράτη-έθνη χρησιμοποιούν την ιστορία, τις αφηγήσεις του παρελθόντος ως όπλα νομιμοποίησης, μοχλούς επιρροής-άσκησης πιέσεων και δημιουργίας περιφερειακών πολέμων, η Ελλάδα με την ενδοξότερη ιστορία-πολιτισμό όλων των εποχών είναι ανύπαρκτη !!!
Η περίπτωση Ουκρανίας και Ρωσίας μας παραπέμπει μεταξύ άλλων σε ένα ολοκληρωτικό πόλεμο αφηγήσεων. Η Ρωσία ελαχιστοποιεί την σύγκρουση («επιχείρηση») για τον πληθυσμό της, ενώ μεγιστοποιεί την γεωπολιτική αιτιολόγηση στο εξωτερικό. Η Ουκρανία, δραματοποιεί την υπαρξιακή φύση του πολέμου για να κινητοποιήσει τους συμμάχους της !!!
Ο Zele και οι νεοναζί του Κιέβου παρουσιάζονται ως "ηρωικά θύμα απρόκλητης επιθετικότητας". Η Κάθε πλευρά σφυρηλατεί μια παράλληλη πραγματικότητα για να δικαιολογήσει τις θυσίες της και να κερδίσει την μάχη στον γεωπολιτικό-ιστορικό κλάδο. Ο κλάδος αυτός είναι εξίσου καταλυτικός με αυτόν στο πεδίο της μάχης.
Ένα ακόμη παράδειγμα σχετικά με την γεωπολιτική-ιστορία αποτελούν Κίνα και Τουρκία. Τα δύο κράτη χρησιμοποιούν τα ιστορικά γεγονότα ως γεωπολιτικό μοχλό για την απόκτηση ισχύος. Η Κίνα κινητοποιεί το έθνος της γύρω από ένα έργο αποκατάστασης που θα την οδηγήσει στην κορυφή της παγκόσμιας εξουσίας.
Στο Πεκίνο η μνήμη των άνισων συνθηκών του 19ου αιώνα, των ξένων παραχωρήσεων και της ιαπωνικής εισβολής της δεκαετίας του 1930 αποτελούν το θεμέλιο της εθνικής αφήγησης. Το Κινεζικό Κομμουνιστικό Κόμμα (ΚΚΚ) στηρίζει τις δράσεις του σε μια προσπάθεια αποκατάστασης της χαμένης εξουσίας και αξιοπρέπειας, σβήνοντας τον «αιώνα της ταπείνωσης». Αυτή η μνήμη, που καλλιεργείται σε σχολικά βιβλία, μουσεία και λαϊκή κουλτούρα, διαμορφώνει την εσωτερική και εξωτερική πολιτική της Κίνας.
Αυτές οι αναμνήσεις δικαιολογούν την πρωτοκαθεδρία της σταθερότητας, της οικονομικής ανάπτυξης και της εθνικής ενότητας υπό την αιγίδα του ΚΚΚ, το οποίο έχει αναδειχθεί σε αρχιτέκτονα της αναγέννησης της Κίνας. Διεθνώς τροφοδοτεί μια τολμηρή διπλωματία που στοχεύει στην αποκατάσταση των ιστορικών αδικιών και στη διεκδίκηση μιας κεντρικής θέσης στην παγκόσμια τάξη.
Η ιστορική ανάγνωση της Κίνας αν και συγκεντρωτική δεν περιορίζεται στην αναζήτηση εκδίκησης. Βασίζεται σε έναν επίσημο λόγο που υποστηρίζει μια κοινότητα πεπρωμένου και «ειρηνική ανάπτυξη», όπου η εξουσία ωφελεί τον κόσμο μέσω έργων όπως είναι οι δρόμοι του Μεταξιού. Με αυτόν τον τρόπο η Κίνα συνδυάζει την αποκατάσταση των ταπεινώσεων του παρελθόντος με μια προσεκτική φιλοδοξία για ένα πολυπολικό μέλλον με σύμμαχο την Ρωσία.
Η Τουρκία επικαλείται την ιστορία για να δικαιολογήσει την επέκταση πέρα από τα σύνορά της, ως πρώην αυτοκρατορικό έθνος-κράτος. Υπό τον Ερντογάν η οθωμανική κληρονομιά κυριαρχεί στον πολιτικό λόγο σφυρηλατώντας μια εθνική ταυτότητα προσανατολισμένη στην επέκταση. Αυτό το αυτοκρατορικό παρελθόν παρουσιάζεται ως γεωπολιτικό και στρατηγικό πλεονέκτημα. Νομιμοποιεί τους πολέμους στην Συρία, την Λιβύη, το Ναγκόρνο Καραμπάχ και την αυξημένη επιρροή στην Ανατολική Μεσόγειο, την Μέση Ανατολή-Αφρική. Μακριά από την εδαφική ανακατάληψη, η Τουρκία στοχεύει σε πολιτική, οικονομική και πολιτιστική επιρροή, βασιζόμενη σε ιστορικούς και γλωσσικούς δεσμούς.
Η μετατροπή της Αγίας Σοφίας σε τζαμί το 2020 καταδεικνύει αυτή την φιλοδοξία: επιβεβαιώνει την ισλαμική και αυτοκρατορική συνέχεια, κινητοποιεί τη συντηρητική βάση και διακηρύσσει την αυτονομία απέναντι στην Κεμαλική κληρονομιά και την παγκόσμια κριτική.
Αυτή η αναδιατύπωση της οθωμανικής ιστορίας μακριά από την απλή νοσταλγία, χρησιμεύει για την εδραίωση της εσωτερικής συνοχής και την προβολή της Τουρκικής ισχύος. Αυτός ο λόγος εξυμνεί την εθνική ανεξαρτησία και ηγεσία στον μουσουλμανικό κόσμο, διατηρώντας παράλληλα την συμμαχία μέσω του ΝΑΤΟ. Αυτή η αμφιλεγόμενη στάση συνδυάζει την αυτοκρατορική, την δημοκρατική και την ισλαμική κληρονομιά.
Για τις χώρες αυτές η ιστορία δεν είναι μια απλή μελέτη του παρελθόντος. είναι ένα γεωστρατηγικό-γεωπολιτικό όπλο για να αποκτήσουν εσωτερική συνοχή τα έθνη τους και να νομιμοποιήσουν τους πολέμους-κατακτήσεις. Πολλά έθνη κινητοποιούν την ιστορία για να εδραιώσουν την εξουσία η την επιβίωση τους. Παλαιστίνιοι, Κούρδοι, Θιβετιανοί, Αρμένιοι μετατρέπουν τις ιστορικές-εθνικές τραγωδίες-αναμνήσεις σε πολιτικό και ηθικό κεφάλαιο.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου