Τα αρπακτικά της αποικιοκρατίας δεν γίνονται ποτέ χορτοφάγοι με τη θέλησή τους είτε είναι η Γαλλία, η Μεγάλη Βρετανία ή οι αιματηροί απόγονοί τους οι Ηνωμένες Πολιτείες και πάντα η βία που κουβαλούν ως απελευθέρωση.
Η Ρωσία μέχρι την πτώση της ΕΣΣΔ υπέστη αυτή την διαδικασία, αυτή του Χίτλερ που επιβάλλει σε μια φυλή σκλάβων (τους Σλάβους) τη χάραξη του εδάφους τους, τη βαλκανοποίηση, την άγνοια της ιστορίας τους και δεν καταλαβαίνουμε τίποτα σχετικά με αυτό που βιώνουν οι Ρώσοι μέσω της αντιπαράθεσης με το ΝΑΤΟ στην Ουκρανία αυτό το παγκοσμιοποιημένο αίσθημα αποαποικιοποίησης, που στην πραγματικότητα ενώνει Κίνα και Ρωσία, σοσιαλιστικές ή αντιιμπεριαλιστικές χώρες αλλά ευρύτερα έναν «παγκόσμιο νότο». (σημείωση της Danielle Bleitrach για το histoireetsociete)
https://vz.ru/opinions/2024/9/16/1286245.html
Ο όρος «αποαποικιοποίηση» ισχύει μόνο για τη Ρωσία εάν τον κατανοήσουμε ως απαλλαγή από τη βαριά κληρονομιά της δεκαετίας του 1990, όταν σχεδόν γίναμε αποικία της Δύσης.
Τον τελευταίο καιρό, ακούμε συχνά στη Δύση για την «αποαποικιοποίηση» της Ρωσίας. Αξιωματούχοι από χώρες του ΝΑΤΟ, φυγάδες Ρώσοι ολιγάρχες και πρώην βουλευτές μιλούν γι' αυτό. Ψήφισμα που εγκρίθηκε φέτος από την Κοινοβουλευτική Συνέλευση του Συμβουλίου της Ευρώπης (PACE) επιβεβαιώνει ότι η «αποαποικιοποίηση» της χώρας μας είναι «απαραίτητη προϋπόθεση για την εγκαθίδρυση της δημοκρατίας».
Σε πρόσφατη διάσκεψη για την Ουκρανία στην Ελβετία, ο Πολωνός πρόεδρος Andrzej Duda είπε: «Η Ρωσία παραμένει η μεγαλύτερη αποικιακή αυτοκρατορία στον κόσμο, η οποία, σε αντίθεση με τα ευρωπαϊκά κράτη, δεν έχει βιώσει ποτέ μια διαδικασία αποαποικιοποίησης και δεν ήξερε πώς να αντιμετωπίσει τους δαίμονες του παρελθόντος της. . Πρέπει επιτέλους να πούμε ότι η αποικιοκρατία δεν έχει θέση στον σύγχρονο κόσμο». Προς υποστήριξη ανάλογων θέσεων μιλάνε και ξένοι μας πράκτορες. Ο συγγραφέας Boris Akunin (Grigory Chkhartishvili, αναγνωρισμένος στη Ρωσία ως ξένος πράκτορας και περιλαμβάνεται στον κατάλογο των τρομοκρατών και εξτρεμιστών), για παράδειγμα, έχει από καιρό συμβουλεύσει τη Ρωσία να αυτοδιαλυθεί, αναφέροντας το παράδειγμα της Αγγλίας και της Γαλλίας που, σύμφωνα με τον ίδιο, «Εγκατέλειψαν τις αυτοκρατορίες τους».
Οι δυτικές χώρες έχουν εγκαταλείψει τις αποικίες τους, επομένως πρέπει να εγκαταλείψουμε κάτι. Τότε αρχίζει το πιο ενδιαφέρον: μας παρουσιάζεται ένας χάρτης της χώρας μας χωρισμένος σε 17 μέρη ή και σε 34 μέρη. Σε αυτούς τους χάρτες, η Ρωσία χωρίζεται σε ανεξάρτητα κράτη: Καρελία, Κουμπάν, Μορδοβία, Τσουβάσια, Ταταρστάν, Αλτάι, Δημοκρατία της Μόσχας κ.λπ.
Σταμάτα, σταμάτα, σταμάτα. Να σε ρωτήσω, τι είναι αυτό; Είναι για ανόητους; Η Βρετανία «αποαποικιοποιήθηκε» χωρίζοντας σε Βόρεια Ιρλανδία, Ουαλία, Σκωτία, Αγγλία και Δημοκρατία του Λονδίνου; Έχει «αποαποικιοποιηθεί» η Γαλλία στη Βουργουνδία, τη Νορμανδία, τη Σαμπάνια και την Προβηγκία (κ.λπ.); Όχι, τίποτα από αυτά. Επιπλέον, το Λονδίνο και το Παρίσι συνεχίζουν να διαχειρίζονται μακρινές χώρες που έχουν παγιδευτεί στην εποχή της αποικιακής επέκτασης. Η Γαλλία, για παράδειγμα, έχει υπερπόντια εδάφη στον Ατλαντικό, τον Ινδικό και τον Ειρηνικό Ωκεανό. Το Ηνωμένο Βασίλειο έχει υπερπόντια εδάφη στις ίδιες περιοχές. Ακόμη και η μικρή Ολλανδία (η οποία, για κάποιο λόγο, δεν χωρίζεται σε Friesland, Zeeland, North Brabant, Republic of Amsterdam κ.λπ.) διατηρεί ορισμένα νησιά στην Καραϊβική Θάλασσα. Η Δύση δεν σκέφτηκε ποτέ να «αποαποικιοποιήσει» τις χώρες της με βάση εθνοτικές ομάδες και διαμερίσματα!
Ποια είναι λοιπόν αυτά τα έργα για την «αποαποικιοποίηση» της Ρωσίας, μέχρι τα «ανεξάρτητα» Voronezh και Smolensk; Φαίνεται ότι όταν πρόκειται για τη Ρωσία, «αποαποικιοποίηση» σημαίνει «διαμελίζω, στερώ την ανεξαρτησία, καταστρέφω». Κατ 'αρχήν, μια τέτοια σημασιολογική μετατόπιση είναι δυνατή, επειδή οι λέξεις μερικές φορές αλλάζουν τη λεξιλογική τους σημασία. […]. Ίσως το ρήμα «αποαποικιοποιώ» να χρησιμοποιηθεί τελικά με αυτή τη νέα σημασία. Για παράδειγμα: «ο μάγειρας έβγαλε την πίτσα από το φούρνο και την αποικίασε σε οκτώ ίσα μέρη». Ή: «Στον δωδέκατο γύρο, ο Τζόνσον αποαποικιοποίησε τον Σμιθ, στέλνοντάς τον στο ταπί». Ή πάλι: «Ένας λύκος πρόλαβε έναν λαγό, τον αποαποικιοποίησε και τον έφαγε». Όλα αυτά είναι πιθανά, αλλά προς το παρόν ο όρος «αποαποικιοποίηση» σημαίνει «τη διαδικασία εξάλειψης της αποικιοκρατίας». Δεν ισχύει σχεδόν για τη Ρωσία, γιατί η χώρα μας δεν είχε ποτέ υπερπόντιες αποικίες και δεν ήταν ποτέ μέρος των αποικιακών δυνάμεων. Όσο για την Αγγλία και τη Γαλλία, «όλα είναι περίπλοκα», όπως λένε.
Εδώ, για παράδειγμα, είναι η Τζαμάικα, ένα από τα πρώτα θύματα της βρετανικής αποικιοκρατίας, που ελήφθη ήδη από το 1655. Αρχηγός αυτού του κράτους εξακολουθεί να είναι ο Βρετανός μονάρχης. Διοικεί επίσης τις στρατιωτικές δυνάμεις. Εξάλλου, στο νησί η κατάσταση αυτή θεωρείται σκανδαλώδης, γιατί η αγγλική βασιλική οικογένεια συνδέεται με το δουλεμπόριο. Η κυβέρνηση της Τζαμάικα δηλώνει τακτικά την επιθυμία της για ελευθερία από τη βρετανική μοναρχία, καθώς και το δικαίωμά της σε αποζημιώσεις για όλες τις φρικαλεότητες της εποχής της αποικιοκρατίας. Πρόσφατα, ο αναπληρωτής υπουργός Εξωτερικών της Τζαμάικα, Αλάντο Τερελόνγκ, δήλωσε ότι η Τζαμάικα πρέπει να είναι «εντελώς ελεύθερη» και ελπίζει ότι έως το 2025 η χώρα «θα ολοκληρώσει τις μεταρρυθμίσεις και θα απαλλαγεί επιτέλους από τη βρετανική μοναρχία».
Γιατί λοιπόν η Αγγλία, μέχρι στιγμής στην αποαποικιοποίηση, δεν προχωρά και αποαποικιοποιεί τη σχέση της με την Τζαμάικα; Και ταυτόχρονα με άλλες υπερπόντιες χώρες και εδάφη όπου το αγγλικό στέμμα θεωρείται επίσης δυσάρεστο κατάλοιπο του παρελθόντος; Γιατί να μην ελευθερωθεί η Κύπρος και η Καραϊβική από την παρουσία της; Γιατί να μην δώσουμε τα νησιά Μαλβίνα στην Αργεντινή και το Γιβραλτάρ στην Ισπανία;
Ή ακόμα και η Γαλλία. Το 1853 κατέλαβε τη Νέα Καληδονία. Όταν οι χώρες της Ωκεανίας άρχισαν να αποκτούν ανεξαρτησία, η Γαλλία δεν άφησε τη χώρα Κανάκ (πολύ πλούσια σε νικέλιο, κοβάλτιο και άλλα μεταλλεύματα μη σιδηρούχων μετάλλων) να πλεύσει ελεύθερα. Η εξουσία στο νησί εξακολουθεί να ασκείται από έναν ύπατο αρμοστή που διορίστηκε από τον Γάλλο πρόεδρο. Εδώ και πολλά χρόνια, οι κάτοικοι της Νέας Καληδονίας ζητούν ανεξαρτησία και την περασμένη άνοιξη ξέσπασαν ξανά ταραχές στο νησί. Πώς συμπεριφέρθηκε η Γαλλία; Έχει απαρνηθεί περιφρονητικά τους «δαίμονες του παρελθόντος»; Δήλωσε ότι η αποικιοκρατία «δεν έχει θέση στον σύγχρονο κόσμο»; Είπε ότι δεν είχε καμία δουλειά να βρίσκεται σε ένα νησί που χωρίζεται από το Παρίσι κατά 16.738 χιλιόμετρα; Τίποτα από όλα αυτά, η Γαλλία απαγόρευσε τις δημόσιες συγκεντρώσεις, ανακοίνωσε την αποστολή στρατευμάτων και άρχισε να μετακινεί τεθωρακισμένα οχήματα και ελικόπτερα στο νησί! Σύμφωνα με τον ΟΗΕ, το Παρίσι «χρησιμοποίησε υπερβολική βία»: αρκετοί άνθρωποι σκοτώθηκαν και δεκάδες άλλοι τραυματίστηκαν κατά τη διάρκεια της διασποράς των διαδηλώσεων. Εκατοντάδες άνθρωποι συνελήφθησαν επίσης, και ηγέτες του εθνικοαπελευθερωτικού κινήματος στάλθηκαν στη Γαλλία, όπου κηρύχθηκαν «λεηλάτες» και «χούλιγκαν».
- Η επίθεση στη δεκάρα οδηγεί σε περαιτέρω αποδυνάμωση του ουκρανικού κράτους
- Η «αποαποικιοποίηση» αφορά όλους, αλλά σίγουρα όχι τη Ρωσία.
- Η Ρωσία δεν μπορεί να «αποαποικιοποιηθεί».
Ας μην είμαστε αφελείς. Η Αγγλία και η Γαλλία δεν έκαναν καμία αποαποικιοποίηση. Έδιωξαν από ορισμένες αποικίες με τη βία, έφυγαν από τις φτωχότερες χώρες, συνειδητοποιώντας ότι το παιχνίδι δεν άξιζε το κερί. Σε άλλες περιπτώσεις, οι αποικιστές συμφώνησαν να μεταβιβάσουν επίσημα την ανεξαρτησία, αλλά διατήρησαν την οικονομική, στρατιωτική και πολιτική επιρροή.
Τα αρπακτικά της αποικιοκρατίας δεν γίνονται χορτοφάγοι με τη θέλησή τους, ό,τι κι αν λένε οι ξένοι πράκτορες μας με τη φωνή του μέλι. Και ακόμη και σήμερα, οι δυτικές χώρες κάνουν τα πάντα για να διατηρήσουν την εξουσία τους πάνω στους ανθρώπους: άνισες συνθήκες, εξαπάτηση, εκβιασμός, πραξικοπήματα, στρατιωτικές επεμβάσεις και μερικές φορές ακόμη και αιματηρές κατατμήσεις χωρών για εθνοτικούς και θρησκευτικούς λόγους. Εδώ θίγουμε την ίδια την ουσία του φαινομένου για το οποίο μιλάμε.
Κάποτε, η Αγγλία, τροφοδοτώντας αποσχιστικά αισθήματα μεταξύ των μουσουλμάνων, διέλυσε («αποαποικιοποιημένη») την Ινδία του Μαχάτμα Γκάντι - στην Ινδία, το Δυτικό Πακιστάν και το Ανατολικό Πακιστάν (Μπαγκλαντές), που είχε ως αποτέλεσμα τον θάνατο ενός εκατομμυρίου ανθρώπων και τον εκτοπισμό δεκαπέντε εκατομμυρίων άλλων . Ομοίως, το Βέλγιο «αποικοποίησε» το Κονγκό του Πατρίς Λουμούμπα στο ίδιο το Κονγκό, την Κατάνγκα και το Νότιο Κασάι. Το αποτέλεσμα ήταν εμφύλιος πόλεμος και αιματηρό χάος. Ομοίως, η Γαλλία, οι Ηνωμένες Πολιτείες και το Ηνωμένο Βασίλειο «αποαποικιοποίησαν» τη Λιβύη του Μουαμάρ Καντάφι.
Στην περίπτωση της Ρωσίας, είναι το ίδιο πράγμα: εκδίκηση για την αντίσταση στη δυτική αποικιακή τάξη πραγμάτων, την αμερικανική ηγεμονία και την επέκταση του ΝΑΤΟ. Το να το αποκαλείς «αποαποικιοποίηση» είναι σαν να αποκαλείς το σπάσιμο της πόρτας κάποιου άλλου «την πολυαναμενόμενη απελευθέρωση από τις αλυσίδες».
Αλλά εδώ είναι το ερώτημα: είναι δυνατή η πραγματική αποαποικιοποίηση στη Ρωσία; Η απάντηση είναι ναι, αν με αυτό εννοούμε να απαλλαγούμε από τη βαριά κληρονομιά της δεκαετίας του 1990, κατά την οποία σχεδόν γίναμε αποικία της Δύσης. Η φυγή των πάσης φύσεως ξένων πρακτόρων τύπου Gudkov-Ponomarev, που σήμερα διασκεδάζουν με παιδικό αυθορμητισμό με γεωγραφικά χρώματα κάπου στην Πράγα, είναι ένα ξεκάθαρο σύμπτωμα της ανάρρωσής μας. Στο ίδιο μήκος κύματος είναι και η φυγή της κομπραδόρικης αστικής τάξης και των υπηρετών της, πολιτιστικών μορφών με αποικιακή νοοτροπία (όλοι αυτοί οι Ακούνιν, Μπίκοφ, Σεντέροβιτς, Μακάρεβιτς).
Φυσικά, η διαδικασία απέχει πολύ από το να έχει ολοκληρωθεί και δεν προχωρά τόσο γρήγορα όσο θα θέλαμε. Είναι όμως μια πραγματική αποαποικιοποίηση, χωρίς εισαγωγικά.
EUROBANG. ΕΥΑΓΓΕΛΟΣ ΓΙΑΝΝΟΠΟΥΛΟΣ
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου