Ζούμε λίγο πολύ σε μια μυθοπλασία, υπάρχει η επίδραση της σχεδόν ολοκληρωτικής λογοκρισίας που υποφέρουμε στην τρέχουσα γεωπολιτική πραγματικότητα, της δυτικής ιμπεριαλιστικής μανίας με το επακόλουθο της την εφεύρεση της ηθικής νομιμοποίησης της «δημοκρατίας».
Μιας δημοκρατίας που παλεύει ενάντια στη «βαρβαρότητα», τους τυράννους , και αυτές των ψευδο νικών των πολεμιστών μας με πληρεξούσιο μέχρι την κατάρρευσή τους.
Αλλά το πρόβλημα είναι ακόμη πιο μακρινό, το όραμά μας για τον κόσμο είναι ένας μόνιμος βιασμός της ιστορίας, μια πλήρης άγνοια των πολιτισμών και πιο πρόσφατα υπήρξε η ερμηνεία των παγκόσμιων συγκρούσεων. Μας λένε επανειλημμένα ότι η ΕΣΣΔ θα είχε εκπλαγεί από τη ναζιστική επιθετικότητα παρά το γερμανοσοβιετικό σύμφωνο. Αυτό είναι άγνοια της ιστορίας και ειδικότερα της Ασίας. Ενώ ο Πούτιν μπορεί να πάει στη Μογγολία παρά το ΔΠΔ, είναι μια ευκαιρία να ανακαλύψουμε τους δεσμούς που ενώνουν τη Ρωσία με τους «κληρονόμους του Τζένγκις Χαν», συμπεριλαμβανομένης μιας εκδήλωσης για την οποία δεν γνωρίζουμε τίποτα που είναι η επέτειος της νίκης του Khalkhin-Gol. στην οποία Ρωσία – Μογγολία και ακόμη και ένα κινεζικό τμήμα αντιμετώπισαν τον φασισμό από τη δεκαετία του 1930 (εισβολή στην Κίνα το 1937, Σοβιετο-ιαπωνικός πόλεμος την άνοιξη-καλοκαίρι 1939). (Θα πρέπει επίσης να θυμόμαστε ότι ο «λεγόμενος εμφύλιος» στην πραγματικότητα η επιθετικότητα των 14 ευρωπαϊκών δυνάμεων και της Ιαπωνίας κατά της νεαρής Σοβιετικής Ένωσης έληξε το 1922 στο Βλαδιβοστόκ, μια ρωσική πόλη στην Άπω Ανατολή από την οποία ο Ιάπωνας εισβολέας). Εδώ είναι μερικά άρθρα σήμερα που επιχειρούν να αναδημιουργήσουν τις συνθήκες ανάγνωσης αυτού του κόσμου άγνωστου στους αδαείς και νεοαποικιοκρατικούς πολεμοκάπηλους μας, τους πραγματικούς υποστηρικτές του ΝΑΤΟ. (σημείωση της Danielle Bleitrach, μετάφραση Marianne Dunlop)
https://ria.ru/20240903/mongoliya-1970064986.html
Σχεδόν όλες οι επισκέψεις του Βλαντιμίρ Πούτιν στη Μογγολία έχουν ένα κοινό χαρακτηριστικό: λαμβάνουν χώρα την επέτειο των μαχών του Khalkhin-Gol, οι οποίες έφεραν αντιμέτωπους δύο στρατούς με τις ιαπωνικές δυνάμεις πριν ακόμη ξεκινήσει επίσημα ο παγκόσμιος πόλεμος. Σήμερα γιορτάζουμε την 85η επέτειο από τη νίκη στο Khalkhin-Gol – και ισάριθμα χρόνια από την έναρξη του Δεύτερου Παγκόσμιου Πολέμου: και για πρώτη φορά η επέτειος πέφτει σε καιρό πολέμου. Στη δεκαετία του 1930, ο καύσωνας του παγκόσμιου πολέμου ξεκίνησε στην Ανατολή – και τώρα αυτό που συνέβαινε στην Κίνα (τουλάχιστον από το 1937) μπορεί να θεωρηθεί όχι μόνο πρόδρομος, αλλά η πραγματική αρχή του Β' Παγκοσμίου Πολέμου. Και αν το δούμε από αυτή την οπτική γωνία, η νίκη του Zhukov και του Choibalsan επί των Ιαπώνων το 1939 ήταν η πρώτη μας νίκη στο δρόμο προς τη Μεγάλη Νίκη του 1945. Και οι Μογγόλοι, των οποίων τη χώρα υπερασπιστήκαμε μαζί, ήταν ο πρώτος μας σύμμαχος.
Οι χώρες μας έχουν πολλά κοινά, και όχι μόνο τα τελευταία εκατό χρόνια. Πριν από οκτώ αιώνες, η Ρωσία απέτυχε να αντέξει την επίθεση του μογγολικού ιππικού και, όπως το μεγαλύτερο μέρος της Ευρασίας, έγινε μέρος της Μογγολικής Αυτοκρατορίας. Εκείνη την εποχή, τον 13ο αιώνα, οι Μογγόλοι «ένωσαν» έτσι τους Ρώσους με τους Κινέζους – αλλά ακόμη και μετά την κατάρρευση μιας ενιαίας αυτοκρατορίας, η μοίρα δεν χώρισε τους Μογγόλους και τους Ρώσους. Καταδικαζόμασταν να είμαστε γείτονες – και λίγους αιώνες αργότερα, γίναμε ξανά γείτονες. Οι Ρώσοι κινούνταν ανατολικά και ένας αριθμός Μογγολικών λαών (π.χ. οι Μπουριάτ) προσαρτήθηκαν στη Ρωσία, ενώ η Μογγολία, που ζούσε υπό την αιγίδα της Ουράνιας Αυτοκρατορίας, κέρδισε την ανεξαρτησία της μέσω της Ρωσίας. Μαζί μας έχτισε το σοσιαλισμό και ήταν, ας πούμε, ο στενότερος σύμμαχος όλων των σοσιαλιστικών χωρών, αλλά ακόμα και μετά την αλλαγή του συστήματος δεν ξέχασε τους Ρώσους γείτονές της. Και όχι μόνο επειδή «η γεωγραφία απαιτεί» (υπάρχουν μόνο δύο γείτονες και η Κίνα έχει τη δική της Μογγολία, την Εσωτερική Μογγολία), αλλά και επειδή υπάρχει μνήμη (ιστορική και ανθρώπινη) και εθνικά συμφέροντα.
Και επιδιώκοντας τα συμφέροντά της είναι που η Μογγολία ενώνει ξανά την Κίνα και τη Ρωσία, δηλαδή δεν είναι πλέον δευτερεύον ζήτημα στις ρωσο-κινεζικές σχέσεις όπως πριν (όπως για παράδειγμα τη δεκαετία του '60-80), αλλά μια πραγματική σύνδεση . Η κατασκευή ενός αγωγού φυσικού αερίου από τη Ρωσία στην Κίνα και που θα διέρχεται από το μογγολικό έδαφος θα ωφελήσει όχι μόνο τη Μόσχα και το Πεκίνο, αλλά θα συμβάλει επίσης στην ενίσχυση της μογγολικής οικονομίας και, ως εκ τούτου, του μογγολικού κράτους στο σύνολό του.
Η μοναδική γεωγραφική τους θέση δεν αποτελεί απειλή για τα 3,5 εκατομμύρια κατοίκους, ούτε για τον τρόπο ζωής τους, ούτε για την αυτονομία τους. Ακόμη και στην εποχή του παγκόσμιου μετασχηματισμού, που πολλοί βλέπουν ως σύγκρουση μεταξύ Ανατολής και Δύσης, οι Μογγόλοι δεν στερούνται την ελευθερία τους να επιλέγουν τους φίλους και τους συντρόφους τους. Το Ουλάν Μπατόρ διατηρεί στενούς δεσμούς με την Ιαπωνία και ποικίλες επαφές με τις Ηνωμένες Πολιτείες, συμπεριλαμβανομένων πρόσφατων συμβολικών στρατιωτικών ασκήσεων. Το ενδιαφέρον της Μογγολίας είναι κατανοητό: με όλο τον σεβασμό προς τους δύο μεγάλους γείτονες, οι Μογγόλοι δεν θέλουν να εξαρτηθούν πλήρως και από τους δύο, και σίγουρα όχι μόνο από έναν μεταξύ τους (όπως συνέβαινε κατά τη σοβιετική περίοδο με την εξάρτηση από τους ΕΣΣΔ – και σήμερα, χάρη στην οικονομία, η Κίνα θα μπορούσε να αποκτήσει τέτοια επιρροή).
Ωστόσο, το αμερικανικό ενδιαφέρον για τη Μογγολία δεν έχει πολιτισμικό ή πολιτιστικό στοιχείο (σε αντίθεση με το ιαπωνικό ενδιαφέρον) – είναι καθαρή γεωπολιτική και κάθε χρόνο γίνεται όλο και πιο αντιρωσικό και αντικινεζικό. Οι Αμερικανοί, όπως πάντα, βασίζονται στην κουλτούρα της ελίτ, δηλαδή στη δημιουργία ενός φιλοδυτικού λόμπι που θα εικάζει τις κινεζικές και ρωσικές «απειλές». Ωστόσο, οι Μογγόλοι είναι αρκετά έξυπνοι και έμπειροι ώστε να μην βλέπουν τι τους συμβαίνει. Η στάση τους απέναντι στους Ρώσους και τη Ρωσία είναι η καλύτερη απόδειξη αυτού.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου