Αυτός ο προβληματισμός δείχνει σε ποιο βαθμό οι Ρώσοι ανοίγουν τη συζήτηση για το τι απαιτεί η κατάσταση (αυτή της μόνιμης εχθρότητας από μια Δύση που αγωνίζεται ενάντια στην παρακμή της) σε μεσοπρόθεσμη και μακροπρόθεσμη προοπτική, ακόμη κι αν μερικές φορές έχουμε την εντύπωση της επιτάχυνσης.
Αυτή η προοπτική δεν είναι μόνο αυτή της αποδεδειγμένης σύγκρουσης, είναι αυτή της βαθιάς τροποποίησης του «παγκόσμιου συστήματος». Τα γεγονότα στο Κουρσκ έκαναν μια τέτοια αντίληψη αναπόφευκτη, ίσως το σοκ από την παραβίαση των ρωσικών συνόρων δεν ήταν το κύριο πράγμα εδώ και πολύ καιρό, οι Ρώσοι που θεωρούν τους εαυτούς τους «σοβιετικούς» έχουν βιώσει τέτοιες επιθέσεις. συμπεριλαμβανομένων των κομμουνιστών που ήταν οι πρώτοι που ειδοποιήθηκαν από την επίθεση στο Ντονμπάς, ήδη ρωσική γη, ενώ ένα ολόκληρο τμήμα της νεολαίας, της Μόσχας ή της πιο «δυτικοποιημένης» Αγίας Πετρούπολης, αρνήθηκε να αντιληφθεί τους κινδύνους.
Ο Κουρσκ ξύπνησε ακόμη και όσους ήθελαν να αγνοήσουν τον κόσμο που αναδυόταν και ο συγγραφέας του άρθρου περιγράφει αυτό το φαινόμενο. Παραδόξως, αυτό νιώθουμε στη Γαλλία με έναν εξασθενημένο αλλά πραγματικό τρόπο, η επίγνωση της σημασίας αυτού που βιώσαμε ως απόμακρο και που υπάρχει, μας αναγκάζει να καταλάβουμε αυτό που συμβαίνει, τη φύση του ανταγωνισμού, τον τρόπο στην οποία ασχολούμαστε με την ανακάλυψη της διάρκειας, της χρονικότητας κάθε μιας από τις συγκρούσεις. Γι' αυτό υπάρχει η έκκληση στη «θεωρητική», στην ιστορική μνήμη να συμπεριλάβει καλύτερα τη μέτρηση της πρωτοτυπίας της περιόδου και επομένως η συλλογική απάντηση να δοθεί σε αυτό που φαίνεται «γεγονός» για το νόημα του οποίου όλοι αναρωτιούνται. (σημείωση της Danielle Bleitrach, μετάφραση Marianne Dunlop)
https://vz.ru/opinions/2024/8/12/1281758.html
Τα γεγονότα στην περιοχή του Κουρσκ συγκλόνισαν τη χώρα και αναζωπύρωσαν τη συζήτηση για τον βαθμό συμμετοχής της κοινωνίας στην υπεράσπιση της πατρίδας απέναντι στις θανατηφόρες εξωτερικές απειλές.
Αυτό το θέμα αφορά πολλούς ανθρώπους που συμμετέχουν ενεργά στην υποστήριξη του στρατού: η χώρα αντιμετωπίζει πρόκληση, παλεύει για την επιβίωσή της και πολλοί από τους πολίτες μας συνεχίζουν να αγνοούν αυτό που συμβαίνει. Δεν υπάρχει SVO στη ζωή τους, κανένας στρατός σε πόλεμο και καμία απειλή για τη Ρωσία από τη Δύση. Υπάρχουν ακόμα μοντέρνα πάρτι, αίγλη και άλλα χαρακτηριστικά της προπολεμικής ζωής.
Κάποιοι το βλέπουν ακόμη και ως κρυφή προδοσία, ένα είδος μετεγκατάστασης, με χορηγία ορισμένων από τις ελίτ που, επίσης, ανυπομονούν να τελειώσουν όλα αυτά και να επιστρέψει η ζωή στην κανονικότητα. Και οι πιο ριζοσπάστες πατριώτες ζητούν πλήρη κοινωνική κινητοποίηση, πλήρη μεταφορά της ζωής της χώρας σε στρατιωτικές ράγες και απαγόρευση κάθε διασκέδασης για τους πολίτες.
Το αστείο είναι ότι οι πιο ριζοσπαστικοί «μη πολεμιστές» και «πολεμιστές» στην κοινωνία μας έχουν ένα κοινό: την ιδέα ότι ό,τι συμβαίνει δεν θα κρατήσει πολύ. Οι πρώτοι προσκολλώνται πεισματικά στην παλιά οικεία ζωή με την ελπίδα ότι όλα με κάποιο τρόπο θα ηρεμήσουν και θα επιστρέψουν όπως ήταν πριν. Οι τελευταίοι – όσοι απαιτούν μια εθνική μονομανία – είναι πεπεισμένοι ότι αν συμβεί αυτό, η Ρωσία θα νικήσει όλους τους εχθρούς της με μια πτώση, θα βάλει τέλος στην Ειδική Επιχείρηση και θα μπορέσει να ζήσει ξανά μια ευτυχισμένη και ειρηνική ζωή .
Δυόμιση χρόνια μετά τις 21 Ιουνίου 1941, το σημείο καμπής σε αυτόν τον τρομερό πόλεμο είχε ήδη συμβεί, το Στάλινγκραντ και η Μάχη του Κουρσκ ήταν πίσω μας, κάτι που έφερε ηθική ανακούφιση στη σοβιετική κοινωνία, η οποία συνέχισε να πολεμά και να εργάζεται με τρόπο απαγορευτικής προσπάθειας. Δυόμιση χρόνια μετά τις 24 Φεβρουαρίου 2022, με φόντο την επίθεση στην περιοχή του Κουρσκ και το γενικό πλαίσιο των παγκόσμιων γεγονότων, η ρωσική κοινωνία αρχίζει να συνειδητοποιεί ότι για εμάς, όλα μόλις αρχίζουν: η σύγκρουση γύρω από την Ουκρανία είναι μέρος μιας παγκόσμιας αντιπαράθεσης και αναδιανομής, και δεν πρέπει να ελπίζουμε στην επίλυσή της πριν από την οριστική ανατροπή της Δύσης από τον θρόνο της παγκόσμιας κυριαρχίας.
Από αυτό προκύπτει ότι και οι δύο πλευρές κάνουν λάθος.
Είναι μάταιο να προσπαθείς να κλειστείς στο κουκούλι της παλιάς ζωής, αγνοώντας την πραγματικότητα. Αυτές τις μέρες, η πραγματικότητα θα σας πιάσει με τον ένα ή τον άλλο τρόπο και καλύτερα να είστε έτοιμοι να την αντιμετωπίσετε. Αλλά είναι ακόμη πιο επικίνδυνο να επιδεινωθεί ο βαθμός κινητοποίησης της κοινής γνώμης στα άκρα, πολύ απλά επειδή δεν μπορεί να διατηρηθεί επ' αόριστον και η αναπόφευκτη αντίδραση με τη μορφή κούρασης και απάθειας της κοινής γνώμης αποτελεί πολύ σοβαρή απειλή για την χώρα και την ασφάλειά της. Ακόμη και σήμερα, πολλοί ενεργοί στρατιωτικοί και εθελοντές που συμμετέχουν σε πολεμικές επιχειρήσεις παραδέχονται ότι έχουν συσσωρευτεί κούραση και ότι επιθυμούν να επιστρέψουν –τουλάχιστον για λίγο– σε μια ειρηνική και συνηθισμένη ζωή.
Στο μεταξύ, τα γεγονότα στην περιοχή του Κουρσκ δείχνουν ότι μας περιμένουν πολλές δύσκολες δοκιμασίες και προκλήσεις. Λέγεται συχνά σήμερα ότι η σύγκρουση με τη Δύση έχει πάρει τη μορφή ενός πολέμου φθοράς, που γενικά υπονοεί ότι στρατιωτικά-βιομηχανικά συγκροτήματα, βιομηχανικές δυνατότητες, χρηματοοικονομικά αποθέματα κ.λπ. είναι σε ανταγωνισμό μεταξύ τους. Αλλά η ανθρώπινη υπομονή και η επιμονή υπόκεινται επίσης σε εξάντληση – στην πραγματικότητα, ίσως η πιο σημαντική πηγή σε τέτοιους πολέμους.
Το ερώτημα που τίθεται στη συνέχεια είναι: τι να κάνουμε; Υπάρχει λύση στη σημερινή σύγκρουση; Και αν ναι, πού να το ψάξω;
Η απάντηση, φυσικά, υπάρχει και δεν χρειάζεται καν να την ψάξουμε πολύ: είναι μέσα μας, στην ιστορία μας. Για ευνόητους λόγους, όταν μιλάμε για τον πόλεμο εξόντωσης που διεξάγει η Δύση εναντίον μας, το πρώτο πράγμα που μας έρχεται στο μυαλό είναι ο Μεγάλος Πατριωτικός Πόλεμος. Το παίρνουμε ως πρότυπο και από αυτό αντλούμε την ιδέα μιας εθνικής έξαρσης. Αλλά η Ρωσία εμπλέκεται σε μια σύγκρουση της οποίας τα χρονικά και γεωγραφικά όρια είναι εντελώς απροσδιόριστα (μπορούμε ήδη να πούμε με βεβαιότητα ότι η αντιπαράθεσή μας με τη Δύση δεν θα περιοριστεί στην Ουκρανία). Πρέπει λοιπόν να βασιστούμε σε άλλα παραδείγματα, και υπάρχουν πολλά στην ιστορία μας. Επιπλέον, η Ρωσία γεννήθηκε και έγινε χώρα ως αποτέλεσμα διεργασιών που απαιτούσαν δεκαετίες, αν όχι αιώνες, προσπάθεια από την πλευρά των κατοίκων της, είτε πέταξε τον ζυγό της Ορδής είτε για να αναπτύξει τη Σιβηρία.
- Πώς ο πόλεμος περνά από την καρδιά
- Η επίθεση της AFU στην περιοχή του Κουρσκ θα συρρικνώσει την Ουκρανία
- Τι πρέπει να γνωρίζετε για τη δίαιτα KTO και πώς να συμπεριφέρεστε
Δεν είναι τυχαίο ότι ο λαός μας είναι νόμιμα μέρος αυτών που στην Ανατολή αποκαλούνται άνθρωποι μακράς θέλησης. Ωστόσο, η επίλυση τέτοιων εργασιών απαιτεί από τη χώρα όχι σκληρή βία, η οποία μπορεί να διατηρηθεί για σχετικά σύντομο χρονικό διάστημα, αλλά συνεχή και εστιασμένη επιμονή. Και ναι, είναι απαραίτητη και η κοινωνική εξυγίανση.
Ωστόσο, το τελευταίο βελτιώνεται όλο και περισσότερο. Προηγουμένως, ήταν πολύ εύκολο να απεμπλακείς από τα γεγονότα, προσποιούμενος ότι δεν συνέβαινε τίποτα. Όμως η πραγματικότητα χτυπά όλο και πιο δυνατά τις πόρτες των κοριτσιών της γοητείας, των μοντέρνων χίπστερ, των πλούσιων επιχειρηματιών και των μητέρων που δεν ενδιαφέρονται για τίποτα άλλο εκτός από την οικογένειά τους. Σε αυτήν την πραγματικότητα, οι εχθροί μας δεν ενδιαφέρονται για τις πεποιθήσεις μας, τη στάση μας απέναντι στη ρωσική κυβέρνηση και το SVO. Θέλουν απλώς να μας σκοτώσουν - όλους εμάς. Και θα το κάνουν αν τους δοθεί η ευκαιρία.
Αυτή η συνειδητοποίηση διεισδύει ολοένα και περισσότερο στα πιο απολιτικά στρώματα της κοινωνίας μας, αφυπνίζοντας τη συνείδηση του πολίτη, το πνεύμα συλλογικότητας και την επιθυμία να συνεισφέρει κανείς στον κοινό σκοπό. Υπό αυτή την έννοια, η επίθεση στην περιοχή του Κουρσκ ήταν ένα πολύ μεγάλο λάθος των αντιπάλων μας, γιατί επέτρεψε σε πολλούς ανθρώπους να ξυπνήσουν. Ξύπνησαν και άρχισαν να βοηθούν τόσο τους πολίτες όσο και τον στρατό που αντιμετωπίζουν τον εχθρό στο ρωσικό έδαφος.
Αυτή ακριβώς την κινητοποίηση χρειάζεται η Ρωσία όχι μόνο τώρα, αλλά και για πολύ καιρό.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου