Κυριακή 7 Ιουλίου 2024

Μυτιλήνη (Mytilenepress) : Γιατί κατέρρευσε η αυτοκρατορία του Αλέξανδρου ; Γεωστρατηγική και επιβίωση από την υβριδική απειλή.Ευάγγελος Φ. Γιαννόπουλος Γεωστρατηγικός αναλυτής.


Πολλοί μιλούν για την "αυτοκρατορία" του Μ. Αλέξανδρου. Εν τούτοις το ερώτημα είναι εάν υπήρξε ποτέ αυτοκρατορία; 

Γράφει ο Άγγελος-Ευάγγελος Φ. Γιαννόπουλος γεωστρατηγικός-γεωπολιτικός αναλυτής και αρχισυντάκτης του Mytilenepress. Contact : survivorellas@gmail-6945294197. Οι τρεις παγκόσμιες καινοτομίες μου-Project Manager.

Σχετικά με τον Αλέξανδρο αναφέρει η Βικιπαίδεια : "Ο Αλέξανδρος Γ΄ ο Μακεδών (Αρχαία Πέλλα, 23 Ιουλίου 356 π.Χ. – Βαβυλώνα, 10 Ιουνίου 323 π.Χ.), κοινώς γνωστός ως Μέγας Αλέξανδρος ή Αλέξανδρος ο Μέγας, ήταν Έλληνας βασιλιάς του αρχαίου ελληνικού βασιλείου της Μακεδονίας. Διαδέχθηκε τον πατέρα του, τον Φίλιππο Β ́, στο θρόνο το 336 π. Χ. σε ηλικία 20 ετών και πέρασε τα περισσότερα χρόνια της διακυβέρνησής του διεξάγοντας μια μακρά στρατιωτική εκστρατεία σε όλη τη Δυτική Ασία και την Αίγυπτο. Μέχρι την ηλικία των 30 ετών, είχε δημιουργήσει μια από τις μεγαλύτερες αυτοκρατορίες στην ιστορία, που εκτεινόταν από την Ελλάδα έως τη βορειοδυτική Ινδία.[1] Ήταν αήττητος στη μάχη και ως εκ τούτου θεωρείται ευρέως ως ο μεγαλύτερος και πιο επιτυχημένος στρατηλάτης της ιστορίας.[2]

Μέχρι την ηλικία των 16 ετών, ο Αλέξανδρος διδάχθηκε από τον Αριστοτέλη. Το 332 π.Χ., λίγο μετά την ανάληψη της βασιλείας της Μακεδονίας, εκστράτευσε στα Βαλκάνια και κατέλαβε τον έλεγχο της Θράκης και τμημάτων της Ιλλυρίας πριν βαδίσει προς την πόλη της Θήβας, η οποία στη συνέχεια καταστράφηκε στη μάχη. Ως Μακεδόνας είχε συνείδηση της ελληνικής του καταγωγής,[3][4][5] και ηγήθηκε της Πανελλήνιας Συμμαχίας, χρησιμοποιώντας την εξουσία του για να ξεκινήσει το πανελλήνιο σχέδιο που οραματίστηκε ο πατέρας του· αναλαμβάνοντας στη πορεία την ηγεσία όλων των Ελλήνων στην κατάκτηση της Περσίας.[6]

Το 337 π. Χ., εισέβαλε στην Περσική Αυτοκρατορία των Αχαιμενιδών και ξεκίνησε μια σειρά εκστρατειών που διήρκεσαν 11 χρόνια. Μετά την κατάκτηση της Μικράς Ασίας, ο Αλέξανδρος έσπασε την εξουσία των Αχαιμενιδών σε μια σειρά αποφασιστικών μαχών, συμπεριλαμβανομένων εκείνων στην Ισσό και τα Γαυγάμηλα. Στη συνέχεια ανέτρεψε τον Δαρείο Γ ́ και κατέκτησε την αυτοκρατορία των Αχαιμενιδών στο σύνολό της. Μετά την πτώση της Περσίας, η Μακεδονική Αυτοκρατορία κατείχε μια τεράστια λωρίδα εδάφους μεταξύ της Αδριατικής Θάλασσας και του Ινδού ποταμού.[7] Ο Αλέξανδρος προσπάθησε να φτάσει στα «πέρατα του κόσμου και στη Μεγάλη Εξωτερική Θάλασσα» και εισέβαλε στην Ινδία το 327 π. Χ. , επιτυγχάνοντας μια σημαντική νίκη επί του Πώρου, ενός αρχαίου Ινδού βασιλιά του σημερινού Παντζάμπ, στη μάχη του Υδάσπη.

Λόγω των απαιτήσεων των στρατευμάτων του, τελικά γύρισε πίσω στον ποταμό Ύφαση και αργότερα πέθανε το 323 π. Χ. στη Βαβυλώνα, την πόλη της Μεσοποταμίας που είχε σχεδιάσει να καθιερώσει ως πρωτεύουσα της αυτοκρατορίας του. Ο θάνατος του Μεγάλου Αλεξάνδρου άφησε ανεκτέλεστη μια επιπλέον σειρά προγραμματισμένων στρατιωτικών και εμπορικών εκστρατειών που θα ξεκινούσαν με μια ελληνική εισβολή στην Αραβία. Στα χρόνια που ακολούθησαν το θάνατό του, ξέσπασε μια σειρά εμφυλίων πολέμων σε ολόκληρη τη Μακεδονική Αυτοκρατορία, οδηγώντας τελικά στη διάλυσή της στα χέρια των Διαδόχων.

Με τον θάνατό του να σηματοδοτεί την έναρξη της ελληνιστικής περιόδου, η κληρονομιά του Μεγάλου Αλεξάνδρου περιλαμβάνει την πολιτιστική διάχυση και τον συγκρητισμό που προκάλεσαν οι κατακτήσεις του, όπως ο ελληνοβουδισμός και ο ελληνιστικός ιουδαϊσμός. Ίδρυσε περισσότερες από είκοσι πόλεις, με σημαντικότερη την πόλη της Αλεξάνδρειας στην Αίγυπτο. Η εγκατάσταση Ελλήνων αποίκων από τον Αλέξανδρο και η επακόλουθη εξάπλωση του ελληνικού πολιτισμού οδήγησε στη συντριπτική κυριαρχία του ελληνιστικού πολιτισμού και στην επιρροή τόσο ανατολικά όσο και η ινδική υποήπειρος. Η ελληνιστική περίοδος εξελίχθηκε μέσω της Ρωμαϊκής Αυτοκρατορίας στον σύγχρονο δυτικό πολιτισμό. Η ελληνική γλώσσα έγινε η lingua franca της περιοχής και ήταν η κυρίαρχη γλώσσα της Βυζαντινής Αυτοκρατορίας μέχρι την κατάρρευσή της στα μέσα του 15ου αιώνα μ.Χ.

Οι ελληνικές κοινότητες στη Μικρά Ασία (Μικρασιάτες, Πόντιοι, Καππαδόκες) επέζησαν μέχρι τη γενοκτονία των Ελλήνων και τις ελληνοτουρκικές ανταλλαγές πληθυσμών στις αρχές του 20ου αιώνα μ.Χ. Ο Μέγας Αλέξανδρος έγινε θρυλικός ως κλασικός ήρωας στο καλούπι του Αχιλλέα, συμμετέχοντας στις ιστορικές και μυθικές παραδόσεις τόσο των ελληνικών όσο και των μη ελληνικών πολιτισμών. Τα στρατιωτικά του επιτεύγματα και οι άνευ προηγουμένου διαρκείς επιτυχίες στη μάχη τον κατέστησαν το μέτρο με το οποίο πολλοί μεταγενέστεροι στρατιωτικοί ηγέτες θα συγκρίνονταν μεταξύ τους, και οι τακτικές του παραμένουν ένα σημαντικό αντικείμενο μελέτης στις στρατιωτικές ακαδημίες παγκοσμίως." https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%91%CE%BB%CE%AD%CE%BE%CE%B1%CE%BD%CE%B4%CF%81%CE%BF%CF%82_%CE%BF_%CE%9C%CE%AD%CE%B3%CE%B1%CF%82 

Όλες οι αυτοκρατορίες είχαν διάρκεια ζωής μερικών αιώνων και όλες βίωσαν ακμή και παρακμή. 

Η πρώτη παγκόσμια αυτοκρατορία που δημιούργησαν οι Ιουδαίοι με στόχο την κατάκτηση του Αρχαίου Ελληνικού κόσμου ήταν η Περσική αυτοκρατορία των Αχαιμενιδών.

Το μεγαλύτερο αριθμητικά και ισχυρότερο στράτευμα την αρχαία εποχή το είχε η Περσική αυτοκρατορία των Αχαιμενιδών, με 150000 εως 2000000 στρατιώτες. Όμως μετά τις συντριπτικές ήττες σε Μαραθώνα, Σαλαμίνα, Πλαταιές, Μυκάλη σε συνδυασμό με τα Διονυσιακά αξιώματα, μέσα σε έντεκα χρόνια η κορυφαία αυτοκρατορία του κόσμου από την σφοδρότητα των πολέμων οδηγήθηκε στην παρακμή και όχι μόνον δεν εκστράτευσε ξανά εναντίον του Ελληνικού έθνους, αλλά εν συνεχεία κατακτήθηκε από τον Μ. Αλέξανδρο. Τότε η Ιουδαϊκή αριστοκρατία αποφάσισε να δημιουργήσει την Ρωμαϊκή δημοκρατία-αυτοκρατορία. Ο βασικός γεωστρατηγικός στόχος για την ίδρυση της Ρωμαϊκής δημοκρατίας-αυτοκρατορίας ήταν η επανασύσταση του Περσικής αυτοκρατορίας με στόχο ο Ελληνισμός να είναι εγκλωβισμένος ανάμεσα σε δύο παγκόσμιες αυτοκρατορίες.  

Η Παγκόσμια Ρωμαϊκή αυτοκρατορία με πρωτεύουσα την αρχαία Ρώμη, ήταν δημιούργημα των Ιουδαίων Σιωνιστών-παγανιστών. Οι ίδιοι οι Ρωμαίοι συγκλητικοί δημοσίως με μεγάλη υπερηφάνεια, έλεγαν ότι η αρχαία Ρώμη, ήταν η νέα πόρνη Βαβυλώνα (G Beck-Η Bυζαντινή χιλιετία). Για όσους δεν γνωρίζουν, η Βαβυλώνα ήταν πριν από την Ρώμη, το παγκόσμιο κέντρο της Διονυσιακής κουλτούρας. 

Ο παγανισμός εκτός από τον αρχαίο Ελληνικό κόσμο, συμπαρέσυρε στην καταστροφή και την Ρωμαϊκή αυτοκρατορία. Μια από τις βασικές αιτίες παρακμής της Ρωμαϊκής αυτοκρατορίας, ήταν ο θεσμός της σεξουαλικής διαφθοράς και της δουλείας. Αυτός ο θεσμός εμπόδισε την εξέλιξη της κοινωνίας και οικονομίας, καθώς λειτούργησε αποτρεπτικά στην ανάπτυξη νέων παραγωγικών σχέσεων. 

Η πτώση της αυτοκρατορίας ήταν πλέον προδιαγεγραμμένη. Οι απλοί Ρωμαίοι στην πλειοψηφία τους ήταν άνεργοι. Ήταν μια εξαθλιωμένη μάζα, μία υποταγμένη τάξη, που το μόνον που ζητούσε ήταν σεξ, σεξουαλική διαφθορά, άρτο και θεάματα. Επίσης μεταξύ πολλών άλλων δεινών, η τοκογλυφία είχε γίνει μiα τεράστια κοινωνική μάστιγα.

Η διοικητική παραλυσία, η κοινωνική εξαθλίωση- σεξουαλική διαφθορά και ο ηθικός ξεπεσμός, ήταν άνευ προηγουμένου στην παγκόσμια ιστορία. Η ηθική με την πνευματική κατάπτωση επέφεραν την σήψη-παρακμή, την απελπισία, την αδιαφορία και την αδράνεια. Ο χρόνος πλέον κυλούσε αντίστροφα για την πανίσχυρη-παγκόσμια Ρωμαϊκή αυτοκρατορία. Ο ηθικός ξεπεσμός στα ανώτερα κοινωνικά στρώματα, στην αριστοκρατία της Ρωμαϊκής κοινωνίας, ήταν  δίχως προηγούμενο. Η αριστοκρατία ακολουθούσε κατά πόδας τους αυτοκράτορες. Οι ακολασίες τους και τα αχαλίνωτα σεξουαλικά όργια τους, έμειναν στην ιστορία. Οι πρόστυχες δεν βρίσκονταν μόνον μέσα στα παλάτια των αυτοκρατόρων, αλλά σχεδόν σε όλα τα σπίτια των ευγενών-αξιωματούχων Ρωμαίων. 

Η έκφυλη-άρχουσα Ρωμαϊκή τάξη, στις θρησκευτικές τελετές έκανε τρομερά όργια. Εξαντλημένοι οι Ρωμαίοι μετά από τόση σήψη-παρακμή, έπεφταν σε βαριά κατάθλιψη και αδράνεια. Πολλοί Ρωμαίοι αηδιασμένοι από τέτοιου είδους ανήθικες απολαύσεις, και από τον άρρωστο-εωσφορικό τρόπο ζωής αυτοκτονούσαν. Άλλοι ήταν σωματικά-ψυχικά ερείπια, και επιθυμούσαν  μία καινούρια ζωή. 

Ο ηθικός ξεπεσμός δεν περιορίζονταν μόνον στις ανώτερες κοινωνικές τάξεις, καθώς έφτανε ως τα κατώτερα στρώματα της κοινωνίας. Οι κατώτερες τάξεις με την σειρά τους, έκαναν ότι μπορούσαν, προκειμένου και αυτές να ανέβουν στην κλίμακα της ανηθικότητας και του εκφυλισμού. Ο θεσμός του γάμου είχε εξευτελισθεί, οι οικογένειες είχαν διαλυθεί, η κοινογαμία είχε γενικευθεί, οι άνδρες και οι γυναίκες συναγωνιζόταν στην πορνεία, όπως γίνεται και στην εποχή μας. Η πορνεία είχε λάβει ανεξέλεγκτες και φοβερές διαστάσεις. 

Η ανηθικότητα και τα όργια έχουν και αυτά τα όριά τους. Για αυτό αηδιασμένοι και αυτοί από αυτόν τον αδιέξοδο Ρωμαϊκό τρόπο ζωής, εναπόθεσαν τις ελπίδες τους για μία  καλύτερη ζωή στον πραγματικό Σωτήρα – Λυτρωτή, τον Ιησού Χριστό.

Η Ρωμαϊκή αυτοκρατορία ήταν η μοναδική η οποία είχε διάρκεια ζωής 1204 χρόνια εξαιτίας του Αιρστόκλειου πολιτισμού. Την διοίκηση του Imperium Romanum μοιράστηκαν οι αρχαίοι Ρωμαίοι και οι Έλληνες του μεσαίωνα. Οι Ρωμαίοι από την εποχή του Οκταβιανού μέχρι την εποχή του Αγίου Κωνσταντίνου. Από το 324 εως το 610 μ.Χ. έχουμε μια μεταβατική περίοδο και συνδιοίκηση του Ρωμαϊκού κράτους από τους Ρωμαίους και τους Έλληνες. Το 610 μ.Χ. ολοκληρώνεται ο εξελληνισμός της αυτοκρατορίας και ανέρχεται στον θρόνο της Κωνσταντινουπόλεως ο πρώτος Έλληνας-Χριστιανός αυτοκράτορας. Αντιθέτως το κράτος του Αλέξανδρου είχε διάρκεια ζωής μόνο μερικά χρόνια. Η Διονυσιακή αυτοκρατορία του Αλέξανδρου διαλύθηκε σε χρόνο ρεκόρ.

Οι κατακτήσεις του κατέρρευσαν αμέσως μετά τον θάνατο του. Η βασική αιτία για την διάλυση ήταν ο Διονυσιακός πολιτισμός. Η "αυτοκρατορία" του Αλέξανδρου ήταν δομημένη με βάση την Διονυσιακή κουλτούρα για αυτό διαλύθηκε ταχύτατα. Αντιθέτως το Imperium Romanum του Βοσπόρου με θεμέλια τον Αριστόκλειο πολιτισμό και την Ορθοδοξία υπήρξε η μακροβιότερη αυτοκρατορία όλων των εποχών. 

Δεν ήταν τυχαία ιστορικά γεγονότα ότι ο Τίμιος Σταυρός βρέθηκε για πρώτη φορά επί βασιλείας του Αγίου Κωνσταντίνου, όταν παραχωρήθηκε η Ρωμαϊκή εξουσία στους Έλληνες και επέστρεψε στα Ιεροσόλυμα από τον πρώτο Έλληνα αυτοκράτορα που ανέβηκε στον Ρωμαϊκό θρόνο της Κωνσταντινουπόλεως. Τα δύο αυτά μεγίστης-παγκόσμιας σημασίας γεγονότα δείχνουν ότι οι αναγεννημένοι από την Ορθοδοξία Έλληνες, είχαν την ευλογία και την απόλυτη στήριξη του Χριστού να διοικήσουν την παγκόσμια Ρωμαϊκή αυτοκρατορία για να διδάξουν τον Θεό-Δημιουργό του Μέγα Αριστοκλή και τον Ελληνικό πολιτισμό στα έθνη κατά τους μεσαιωνικούς χρόνους. 

Οι αναγεννημένοι από την Ορθοδοξία Έλληνες είχαν την ευλογία και την απόλυτη στήριξη του Θεού να διοικήσουν την παγκόσμια Ρωμαϊκή αυτοκρατορία για να διδάξουν τον Ελληνικό πολιτισμό-Ορθοδοξία στα έθνη κατά τους μεσαιωνικούς χρόνους. Όταν αρνήθηκαν οι Ισραηλίτες τον  Χριστό, τον αποδέχτηκαν οι Έλληνες των πρωτοχριστιανικών αιώνων και του μεσαίωνα, οι οποίοι έκαναν τον Ιουδαϊκό Χριστιανισμό Ελληνικό. 

Για αυτό οι πρόγονοι μας από σκλάβοι έγιναν διοικητές του Ρωμαϊκού κράτους. Η ίδρυση της παγκόσμιας Ρωμαϊκής αυτοκρατορίας από τους Ιουδαίους ένωσε όλη την οικουμένη.  Αυτό έφερε την υποταγή των εθνών, κατάργησε τα σύνορα στην Μεσόγειο, Ευρώπη, Μικρά Ασία. Βόρεια Αφρική, Συρία, Ισραήλ σχημάτισε την πατρίδα που γεννήθηκε η Ελληνορθοδοξία και δημιούργησε τις προυποθέσεις για την απελευθέρωση του Ελληνικού έθνους, το οποίο έφτασε στο απόγειο του, με την ανάληψη διοικήσεως του Ρωμαϊκού κράτους. Οι Έλληνες των μεσαιωνικών αιώνων μέσα από την ηθική, την πίστη και την παιδεία έγιναν κληρονόμοι μιας παγκόσμιας αυτοκρατορίας (Ρωμαϊκή) και μια παγκόσμιας θρησκείας (Χριστιανισμός). 

Ο Χριστιανισμός αναδύθηκε και έγινε παγκόσμια θρησκεία με την εισαγωγή των Πλατωνικών διδασκαλιών από τους τρεις ιεράρχες και η αρχαία Ελληνική σοφία διασώθηκε και διατηρήθηκε στους αιώνες μέσα από την ενσωμάτωση της στην Ορθόδοξη-Χριστιανική πίστη. Κυριολεκτικά ο Ελληνισμός αναστήθηκε από την Ορθοδοξία.

Ότι είμαστε ως έθνος το οφείλουμε στον Χριστό, τον Άγιο Κωνσταντίνο, την Αγία Ελένη, τον Μέγα Αριστοκλή, τον Ηρόδοτο και στους τρεις Ιεράρχες. Για την αλλαγή της παγκόσμιας ιστορίας, για όλα τα κοσμοϊστορικά γεγονότα αιτία είναι ο Ιησούς Χριστός, ο Άγιος Κωνσταντίνος, η Αγία Ελένη, οι τρεις ιεράρχες και ο Μέγας Αριστοκλής. Εκείνοι άλλαξαν την ιστορία της ανθρωπότητας. Ήταν η αιτία για την δημιουργία της πρώτης και μοναδικής Ορθόδοξης- παγκόσμιας αυτοκρατορίας. 

Οι δύο Άγιοι (Κωνσταντίνος και Ελένη) είναι οι μεγαλύτεροι ευεργέτες του Ελληνικού έθνους. Άλλαξαν την Ελληνική και την παγκόσμια ιστορία. Έκαναν τους προγόνους μας από σκλάβους, διοικητές του Ρωμαϊκού κράτους. Αναμφίβολα μεγάλη συμμετοχή τις αποφάσεις του Μ. Κωνσταντίνου διαδραμάτισε η Αγία Ελένη. Η Ευσεβής Αυγούστα ασκούσε επιρροή επάνω στις αποφάσεις που άλλαξαν τις τύχες του Ελληνισμού αλλά κα της ανθρωπότητας. 

Ο Κωνσταντίνος αντιλαμβάνεται ότι ήδη έχουμε μια αλλαγή στην παγκόσμια ιστορία καθώς ο Ιουδαϊκός χριστιανισμός άρχισε να εξελληνίζεται μέσα από την χρήση της Ελληνικής γλώσσας και του πολιτισμού. Την αλλαγή αυτή την θεμελίωσαν οριστικά οι τρεις ιεράρχες με την είσοδο των διδαχών του Αριστοκλή στον χριστιανισμό. 

Η μεταστροφή της Ορθοδόξου πίστεως από τον Διονυσιακό-Ιουδαϊκό στον Ελληνικό πολιτισμό, δημιούργησε τις προϋποθέσεις για την παγκοσμιότητα της Ορθοδοξίας, του Ευαγγελίου, του κλασικού πολιτισμού και του Ελληνικού Imperium Romanum. Ο Μέγας Αριστοκλής μαζί με τον σωτήρα Ιησού Χριστό διαμόρφωσαν ηθικά και πνευματικά ολόκληρη την Ρωμαϊκή αυτοκρατορία, διότι εξ αρχής ο Χριστιανισμός με τον Ελληνισμό, είχαν τα ίδια ηθικά αξιώματα, στους περισσότερους τομείς.

Ενδεικτικό περί αυτού ήταν ότι τρία από τα τέσσερα Ευαγγέλια γράφτηκαν απευθείας στην Ελληνική γλώσσα, όπως επίσης οι πράξεις των Αποστόλων, οι επιστολές του Αποστόλου των εθνών Παύλου, καθώς και τα πρώτα άρθρα της Ορθόδοξης, Χριστιανικής θεολογίας. Ο Κωνσταντίνος ως Αύγουστος θέσπισε μια σειρά διαταγμάτων. Εν τούτοις το σημαντικότερο όλων ήταν το Διάταγμα των Μεδιολάνων περί ανεξιθρησκείας, με το οποίο άλλαξε την παγκόσμια ιστορία και την μοίρα του Ελληνικού έθνους. 

Με το διάταγμα νομιμοποιήθηκε η χριστιανική θρησκεία (Religio licita), οι πιστοί  της οποίας έπρεπε να προσεύχονται στον δικό τους θεό για την ευτυχία του κράτους (Pax Romana). Eπίσης με το διάταγμα αυτό έδωσε στο Χριστιανικό ιερατείο όλα τα δικαιώματα που είχαν οι παγανιστές ιερείς. Οι Χριστιανοί ιερωμένοι είχαν απαλλαγεί από τις φορολογικές και κάθε άλλου είδους υποχρεώσεις, προς το imperium romanum, ώστε να επιτελούν απερίσπαστοι τα ιερατικά τους καθήκοντα.  Με τη διακήρυξη τής θρησκευτικής ελευθερίας από τον μέγιστο των Εθνικών μας ευεργετών, αναγνωριζόταν και η νομική υπόσταση κάθε χριστιανικής κοινότητας. Από νομικής πλευράς. 

Η Ορθοδοξία βρίσκεται σε νέο νομικό καθεστώς. Πολύ αξιόλογα προνόμια δόθηκαν στην Εκκλησιαστική δικαιοσύνη. Ο κάθε Χριστιανός είχε το δικαίωμα να ζητήσει να εκδικαστεί  μια αγωγή έστω και μη εκκλησιαστικής φύσεως, στο Εκκλησιαστικό Δικαστήριο, ακόμη και αν η εκδίκαση τής υποθέσεως είχε ήδη αρχίσει σε πολιτικό-Ρωμαϊκό Δικαστήριο. Προς το τέλος τής βασιλείας τού Κωνσταντίνου τα δικαιώματα των Εκκλησιαστικών Δικαστηρίων αυξήθηκαν ακόμη περισσότερο: 

Σταδιακά η ορθόδοξη Εκκλησία άρχισε να αποκτά δύναμη και εξουσία μέσα από τις δωρεές που λάμβανε από διάφορες  προσφορές σε κτήματα και χρυσά νομίσματα. Μια ακόμη ευεργετική διάταξη του νόμου ήταν ότι οι χριστιανοί δεν ήταν υποχρεωμένοι να συμμετέχουν σε ειδωλολατρικές γιορτές. Το όνομα τού Κωνσταντίνου συνδέεται με την ανέγερση πολλών ναών σε όλα τα μέρη τής τεράστιας Αυτοκρατορίας.

Με την ανάληψη διοικήσεως του Ρωμαϊκού κράτους από τους Έλληνες η ετοιμοθάνατη από τον Διονυσιακό πολιτισμό αυτοκρατορία έγινε το πιο ισχυρό κράτος στον κόσμο και περιλάμβανε τα πιο πολιτισμένα τμήματα της ανθρωπότητας. 

Η πολιτιστική ανωτερότητα των Ελλήνων ήταν εμφανής σε όλους τους τομείς. Εξαιτίας της Αριστόκλειας παιδείας, των πολλών εχθρών και των καθαρά αμυντικών πολέμων σε παγκόσμιο επίπεδο η αυτοκρατορία εξελίχθηκε με τον πιο πειθαρχημένο και τεχνολογικά προηγμένο τρόπο. Για αυτό το ισχυρότερο στρατεύματα του μεσαίωνα ήταν τα Ελληνικά-Ρωμαϊκά. Η ενότητα του έθνους-κράτους βασίστηκε στους τρεις Φωστήρες της Τρισηλίου θεότητος με την εισαγωγή των διδαχών του Αριστοκλέους στην ταχέως ανερχόμενη θρησκεία και στο πολιτική ιδεολογία της παγκόσμιας αυτοκρατορίας. 

Οι ξένοι ιστορικοί αναφέρουν ότι το κράτος του Βοσπόρου είχε ως εδάφη την Μικρά Ασία, μέρος της Συρίας, την Βαλκανική Χερσόνησο νότια του Δούναβη και τις νότιες περιοχές της Ιταλίας και της Κριμαίας. Η Σερβία, η Κροατία, η Γεωργία και ορισμένα Αραβικά εμιράτα στην Συρία και την Μεσοποταμία είχαν αποδεχθεί την ανωτερότητα της Κωνσταντινούπολης. Το 1018 έχουμε το απόγειον του Ελληνισμού και ο Έλληνας που αναπαύεται στο Έβδομον ήταν ο ισχυρότερος Βασιλιάς της οικουμένης και κυρίαρχος του κόσμου. Τον τέταρτο αιώνα έχουμε την θεολογική εδραίωση του Χριστιανισμού και του Imperium Romanum. Kατά τις Αγίες  Οικουμενικές Συνόδους που έλαβαν χώρα δια την αναίρεση των αιρετικών δοξασιών και την υποστήριξη Ορθόδοξου Δόγματος έχουμε την ένωση της χριστιανικής Χριστιανικής πίστεως με την φιλοσοφία και την δημιουργία της Ελληνοχριστιανικής Θεολογίας. 

Ήδη από την εποχή του Αγίου Κωνστναντίνου έχουμε μια αλλαγή στην παγκόσμια ιστορία καθώς ο Ιουδαϊκός χριστιανισμός άρχισε να εξελληνίζεται μέσα από την χρήση της Ελληνικής γλώσσας και του πολιτισμού. Την αλλαγή αυτή την θεμελίωσαν οριστικά οι τρεις ιεράρχες με την είσοδο των διδαχών του Αριστοκλή στον χριστιανισμό. Οι Έλληνες με το που αναλαμβάνουν την διοίκηση του Ρωμαϊκού κράτους, έχουν πλήρη συνείδηση της πολιτιστικής και θρησκευτικής ανωτερότητας τους. 

Ο σκοπός των Τριών Ιεραρχών ήταν η ενοποίηση του Ρωμαϊκού κράτους μέσω της χριστιανικής πίστεως και της Ελληνικής παιδείας. Η Ορθοδοξία και ο Αριστόκλειος πολιτισμός ήταν τα βασικά στοιχεία συνοχής για να αντιμετωπίσει το Ελληνικό-Ρωμαϊκό έθνος, τον μόνιμο κίνδυνο λόγω των διαφορετικών λαών. Οι Άγιοι πατέρες θεμελίωσαν την πολιτική ιδεολογία της Ρωμαϊκής αυτοκρατορίας, επάνω στο αξίωμα της χριστιανικής οικουμενικότητας, του Ελληνικού πολιτισμού και των Ρωμαϊκών πολιτικών αξιωμάτων.  Το Ρωμαϊκό κράτος συνέχισε να υπάρχει εξαιτίας του Χριστού, του Αγίου Κωνσταντίνου και των τριών Ιεραρχών. Χωρίς την ένωση του Χριστιανισμού και του αρχαίου Ελληνικού πολιτισμού, ήταν αδύνατον να γίνει το έθνος μας, παγκόσμια αυτοκρατορία και να φτάσει στην κορυφή του κόσμου. 

Ο Ελληνικός πολιτισμός και ο Χριστιανισμός θα ενωθούν ώστε να γίνει για μία και μοναδική φορά η Ελλάδα παγκόσμιο κρατικό μόρφωμα. Ο Χριστός και ο Αριστοκλής-Πλάτωνας υπήρξαν τα θεμέλια της αυτοκρατορίας και του έθνους. Από εκεί ο Ελληνισμός θα πάρει αστείρευτες δυνάμεις για να μεγαλουργήσει και να επιβιώσει. Οι πατέρες της Ορθοδοξίας, κράτησαν ότι πολύτιμο είχε ο αρχαίος Ελληνικός πολιτισμός, όπως οι διδασκαλίες του Πλάτωνα-Αριστοκλή, ενώ παράλληλα χρησιμοποίησαν την κορυφαία γλώσσα στον κόσμο την Ελληνική. Ο Ελληνικός πολιτισμός δεν ήταν αρκετός από μόνος του για να φτάσει στην κορυφή του κόσμου το έθνος. 

Για αυτό και έπρεπε να ενωθεί ο Ελληνικός πολιτισμός με τον χριστιανισμό, για να φτάσει ο Ελληνισμός στο απόγειον της δυνάμεως του. Η πολιτιστική διαδρομή του αρχαίου Ελληνικού κόσμου ενώθηκε με την Ορθοδοξία ως σώμα Χριστού, όταν οι Έλληνες θα αναλάβουν την ηγεσία της Ρωμαϊκής αυτοκρατορίας και της Αγίας Ορθόδοξης Εκκλησίας.

Ο Ελληνικός-Ρωμαϊκός πολιτισμός βασίζεται σε μια πολυπολικότητα και σε ανταγωνιστικές αρχές με βασικούς πυλώνες τον Ιησού Χριστό και τον Μέγα Αριστοκλή. Είναι εμφανέστατη η  δυναμική-καταλυτική συνύπαρξη ισορροπία μεταξύ του χριστιανικού πολιτισμού και του ελληνιστικού πολιτισμού. 

Ο μέγιστος εκφραστής της Αρχαιότητας ο Αριστοκλής μαζί με τους τρεις Ιεράρχες θα δημιουργήσουν της βάσεις για την οικουμενικότητα, την διαχρονικότητα του Ελληνισμού και της Χριστιανικής, Ελληνικής-Ρωμαϊκής αυτοκρατορίας. Τα περισσότερα στοιχεία του αθάνατου Ελληνικού πνεύματος θα είναι πλέον μέσα στην Ορθόδοξη πίστη. Η εισαγωγή των διδασκαλιών του ύπατου των φιλοσόφων Πλάτωνα-Αριστοκλή από τους Αγίους Ιεράρχες, είναι η μεγαλύτερη απόδειξη ότι οι Έλληνες φιλόσοφοι ήταν μονοθεϊστές και ότι δεν είχαν καμία απολύτως σχέση με το Φοινικικό δωδεκάθεο. 

Μέσα από τα Πλατωνικά διδάγματα και τα ηθικά αξιώματα, ο Χριστιανισμός έγινε πολύ ευκολότερα αποδεκτός από τους Έλληνες, καθώς τους φάνηκε από την αρχή, ότι η Ορθοδοξία είναι κάτι πολύ οικείο, προς εκείνους. Το αποτέλεσμα ήταν με την εισαγωγή των διδαχών του Πλάτωνα, στον Χριστιανισμό, να έχουμε πολύ μεγάλη εξάπλωση, της νέας και ανερχόμενης θρησκείας στην αυτοκρατορία. Μόνον όσοι ήταν αγράμματοι δεν έγιναν Χριστιανοί, διότι δεν επέτυχαν να διεισδύσουν στα ουσιώδη νοήματα της Χριστιανικής διδασκαλίας. Η αλλαγή του Χριστιανισμού από τον Εβραϊκό, στον Ελληνικό πολιτισμό επέφερε την οικουμενικότητα της Ορθοδοξίας, του Ευαγγελίου, του κλασικού πολιτισμού και της Ρωμαϊκής αυτοκρατορίας. 

Έξω από την Ελληνική Ορθοδοξία άφησαν οι άγιοι Ιεράρχες, μόνο το δωδεκάθεο, τον Φοινικικό παγανισμό ως ανάξιο του αρχαίου Ελληνικού πολιτισμού και της Ορθοδοξίας. Πρόσθεσαν στον Χριστιανισμό μόνον ότι καλό είχε ο αρχαίος Ελληνικός πολιτισμός μέσα από τα φιλοσοφικά αξιώματα του Αριστοκλή. 

Οι Τρεις Ιεράρχες διέσωσαν ότι πολύτιμο είχε δημιουργήσει η ανθρώπινη διάνοια των Ελλήνων σοφών, συνδυάζοντας το πνεύμα του αρχαίου φωτός, με την διδασκαλία του Χριστού. Η σκέψη των Χριστιανών φιλοσόφων του 4ου αιώνα με βασικούς εκφραστές τον Μ. Βασίλειο, τον Άγιο  Γρηγόριο, (Ναζιανζηνό-Θεολόγο), τον Άγιο Ιωάννη-Χρυσόστομο και τον Άγιο Γρηγόριο (Επίσκοπος Νύσσης), αποτελεί κομβικό σημείο για την ανάπτυξη της Ορθοδόξου πίστεως. Στις διδαχές και στα έργα τους είναι εμφανής η ιδεολογία του Αριστοκλή-Πλάτωνα. Οι Καππαδόκες νεοπλατωνικοί-φιλόσοφοι έρχονται στο πιο καθοριστικό χρονικό σημείο, να διαμορφώσουν και την Ορθόδοξη πίστη.

Την εποχή εκείνη όλοι οι μεγάλοι νεοπλατωνικοί φιλόσοφοι διδάσκουν τον Αριστοκλή, έχοντας πάντοτε την αμέριστη υποστήριξη των αυτοκρατόρων. Οι αυτοκράτορες γνωρίζουν προσωπικά τους μεγάλους φιλοσόφους – ρήτορες, τους Αγίους Ιεράρχες και τους στηρίζουν στο επιστημονικό τους έργο. Αυτό ήταν η ενσωμάτωση της Πλατωνικής διδασκαλίας στον Χριστιανισμό. Με την ολοκλήρωση αυτού του μοναδικού στο είδος του φιλοσοφικού-πνευματικού έργου οι Ιεράρχες, μετέτρεψαν τον Ιουδαϊκό Χριστιανισμό σε καθαρά Ελληνικό.  Αμέσως τότε ο Μέγας Θεοδόσιος τον Μάιο του 381 μ.Χ. θα ανακηρύξει τον Χριστιανισμό σε επίσημη θρησκεία της Ρωμαϊκής αυτοκρατορίας. Εάν οι αυτοκράτορες ήταν ενάντια στον αρχαίο Ελληνικό πολιτισμό, δεν θα επέτρεπαν πότε την ενσωμάτωση αυτούσιας της διδασκαλίας του Αριστοκλή-Πλάτωνα, στην Χριστιανική θρησκεία. 

Ακόμη άμεσα οι αυτοκράτορες θα τιμωρούσαν τους Αγίους Ιεράρχες και θα τους αφαιρούσαν όλα τα εκκλησιαστικά τους αξιώματα. Θα απαγόρευαν την διδασκαλία του Πλάτωνα στους Ιεράρχες, στην Υπατία καθώς και σε όλους τους υπόλοιπους φιλοσόφους. Επίσης οι αυτοκράτορες θα έκλειναν και όλες τις φιλοσοφικές σχολές, με αποτέλεσμα να μην ήταν σε θέση να σπουδάσουν, οι Τρεις Ιεράρχες, η Υπατία και όλοι οι υπόλοιποι σοφοί της εποχής εκείνης. Αυτό όμως ήταν κάτι το οποίο δεν το έκανε ποτέ κανένας αυτοκράτορας, διότι όλοι οι φιλόσοφοι δίδασκαν ελεύθερα τον τον ύπατο των φιλοσόφων και όσοι το επιθυμούσαν, σπούδαζαν την αρχαία Ελληνική γραμματεία. 

Είναι ενδεικτικό ότι οι Έλληνες- Χριστιανοί της αυτοκρατορίας θαύμασαν τον αρχαίο Ελληνικό πολιτισμό, με αποτέλεσμα να παραμείνουν πεισματικά προσκολλημένοι σε αυτόν. 

Δυστυχώς αυτή η αφοσίωση συνέβαλε στο να μην εξελιχθούν  πολιτιστικά όσο θα έπρεπε με βάση τις ικανότητες τους και την παιδεία τους. Είναι εντελώς αδύνατον διανοούμενοι όπως οι τρείς Ιεράρχες, η Αγία Αυγούστα Ευδοκία, η Άννα Κομνηνή και αρκετοί άλλοι, να μην ήταν σε θέση να επιδείξουν παρόμοιο επιστημονικό έργο, ανάλογο με εκείνο των αρχαίων σοφών. 

Η ΣΥΓΚΡΟΥΣΗ ΤΩΝ ΔΥΟ ΠΑΓΚΟΣΜΙΩΝ ΠΟΛΙΤΙΣΜΩΝ (ΑΡΙΣΤΟΚΛΕΙΟΣ VS ΔΙΟΝΥΣΙΑΚΟΣ). 

Όπως μας αναφέρει ο πατέρας της παγκόσμιας ιστορίας το έτος 1519 π.Χ. εισβάλουν οι Φοίνικες στην αρχαία Ελλάδα και διά της βίας επιβάλουν τον Διονυσιακό πολιτισμό. Ηρόδοτος-Δεύτερο βιβλίο Ευτέρπη. Αριστοκλής-Πλάτων Μενέξενος, Ισοκράτης Ελένης Εγκώμιον κλπ. 

Οι Φοίνικες ίδρυσαν το μαντείο των Δελφών. Από την Θήβα και τους Δελφούς προερχόταν όλα τα δεινά του Ελληνικού έθνους. Στην μυθολογία-ιστορία, αναφέρονται πολλοί χρησμοί του Φοινικικού μαντείου, για χιλιάδες-φοβερές θυσίες, στους «θεούς»-δαίμονες, της αρχαίας θρησκείας. Αμέτρητα ήταν τα αθώα θύματα, κυρίως αγνοί νέοι. Τα άτυχα παιδιά, θυσιάστηκαν από τους αιμοσταγείς-αλλοδαπούς ιερείς του παγανισμού, με εντολή του Δελφικού ιερού. Ο σκοτεινός παγανισμός ήταν η θανατηφόρα μάστιγα του Ελληνισμού. 

Η αρχαία θρησκεία κατέστρεψε τον Ελληνισμό και παράλληλα  κατέρρευσε κάτω από το βάρος των γενοκτονιών και των αισχρών εγκλημάτων της. Το απόγειον της κακουργίας και του ανθελληνισμού των σκοτεινών παραγόντων της αρχαίας Θρησκείας, ήταν οι τρομερές διώξεις των σοφών επιστημόνων στην Αθήνα, με δίκες-καταδίκες "περί αθεΐας" και την θανάτωση πολλών φιλοσόφων, επιστημόνων, πολιτικών, ποιητών, σοφιστών, ρητόρων κλπ.  

Οι Φοινικικές ορδές κατέκτησαν τους Έλληνες με άγριες σφαγές και οργανωμένες γενοκτονίες. Απέσπασαν τις περιουσίες των αρχαίων Ελλήνων και τους έκαναν είλωτες όπως στην Σπάρτη. Τους επέβαλαν την θρησκεία τους, το δωδεκάθεο και χρησιμοποίησαν ακόμη και τα ιερά για την νέα θρησκεία. Εμφύλιοι πόλεμοι. Η επίκληση λόγων για τις άγριες εμφύλιες πολεμικές συρράξεις στην αρχαία Ελλάδα, είναι εφικτό να διαπιστωθούν με βάση τον Πελοποννησιακό Πόλεμο και τους κίβδηλους χρησμούς τους οποίους έδινε το Φοινικικό μαντείο των Δελφών.  

Στην αρχαιοελληνική θρησκεία συναντάμε υποκινούμενους εμφυλίους πολέμους, ανθρωποθυσίες, καταστροφές, ανομία-αταξία, κτηνώδεις παρορμήσεις, δεισιδαιμονία και τελετές μαύρης μαγείας. Σε όλες τις θρησκευτικές εκφάνσεις υπήρχε η σεξουαλική μαγεία ως κορωνίδα της λατρείας του Εωσφόρου, η οποία συνοδευόταν από πρωτογονισμό και κανιβαλισμό. Μελετώντας την αρχαιοελληνική θρησκεία είναι εύκολο να διαπιστωθούν τα άπειρα εωσφορικά της στοιχεία. Η ερωτική μαγεία, η μαντική, η αγυρτεί, αποτελούσαν μια θλιβερή κοινωνική πραγματικότητα, για τους μετόχους του Διονυσιακού πολιτισμού. 

Οι θεϊκές δυνάμεις των Ολύμπιων και των ανθρώπων, αποτελούν έναν συνδυασμό καλού και κακού. Οι θεοί της Αιγυπτιακής-Φοινικικής θρησκείας, είναι ικανοί να επιδείξουν οίκτο και παράλληλα καταστροφική συμπεριφορά. Επίσης επιδεικνύουν υπερβολική ζήλια προς τους ανθρώπους. 

Διαχρονικά ο Εωσφόρος και ο Savazios ήταν και είναι οι βασικοί εκπρόσωποι της ανομίας-αταξίας και της καταστροφής του Ελληνικού έθνους, καθώς επιβουλεύονται τον Ελληνισμό-Αριστόκλειο πολιτισμό, με σκοπό να εμποδίσουν την εθνική και ηθική-πνευματική ανύψωση των ανθρώπων. Ο Διόνυσος είχε έρθει από την Ανατολή για να εδραιώσει στον τόπο αυτό την λατρεία του, η οποία έχει παραγκωνιστεί εξαιτίας της αρχαίας Ελληνικής-Φιλοσοφικής σκέψης. 

Ο Φρυγικός “θεός” Διόνυσος με στόχο την ολοκληρωτική καταστροφή του Ελληνικού έθνους και την κατάργηση του Αριστόκλειου πολιτισμού, προσφέρει απλόχερα την σεξουαλική “ελευθερία”-μαγεία (Άλιστερ Κρόουλι) από τα "δεσμά" της ηθικής που εκπροσωπούν οι αρχαίοι μονοθείστές σοφοί και οι Πατέρες της Εκκλησίας  (Χριστιανισμός). Το Διονυσιακό-Φοινικικό πνεύμα οδηγεί τους Έλληνες σε καταστροφικές πράξεις και συμπεριφορές οριακές οι οποίες διαχρονικά θέτουν τον Ελληνισμό σε θανάσιμους κινδύνους.

Σε όλες τις θρησκευτικές εκφάνσεις υπήρχε η σεξουαλική μαγεία, ως κορωνίδα της λατρείας του Εωσφόρου, Σε όλα τα ειδωλολατρικά θρησκεύματα υπήρχαν "θεοί"–δαίμονες ως προστάτες των παρά φύση ερωτικών πράξεων. 

Οι Έλληνες φιλόσοφοι-σοφοί δεν συμμετείχαν ποτέ και καταδίκαζαν δημόσια κάθε σεξουαλική παρεκτροπή. Είναι τραγικό όμως οι νεοταξίτες, εξουσιάζουν με τον ίδιο ακριβώς τρόπο, στην σύγχρονη Ελλάδα, μέσα από την σεξουαλική διαφθορά. Οι αμόρφωτες και δεισιδαίμονες μάζες συμμετείχαν με πάθος στις αισχρές Διονυσιακές εορτές, διότι οι κρατούντες επέτρεψαν, να υπάρχει σε αυτές ελευθερία ακόμη και στα πιο ταπεινά αχαλίνωτα πάθη των θρησκευτών. Ο Ελληνικός-Αριστόκλειος πολιτισμός του φωτός, της ηθικής, των Ηρώων, της δημιουργίας, της εξέλιξης, της λογικής, της δικαιοσύνης, είναι για το καλό της ανθρωπότητας. Αντιθέτως ο Ιουδαϊκός πολιτισμός κατά γενική ομολογία είναι σκοτεινός και προσπαθεί με κάθε τρόπο να αφανίσει τον Ελληνικό-Αριστόκλειο για να κυριαρχήσει και να επιβάλει το παγκόσμιο κράτος. 

Παρατηρώντας την ιστορία θα διαπιστώσουμε βασικά αξιώματα, τα οποία καθόρισαν την επιβίωσή και την εξέλιξή της Ελλάδος και της ανθρωπότητας. Τα στοιχεία αυτά είναι η λογική σκέψη, ο πολιτισμός των Αρχαίων Ελλήνων Φιλοσόφων και από την άλλη η Φοινικική-Βακχική λατρεία. Η λογική σκέψη, οι επιστήμες και το πάθος για την ζωή, συνθέτουν το βασικό υπόβαθρο της ανθρώπινης σκέψης. 

Τα παραπάνω δυο βασικά στοιχεία, ήταν και είναι εντελώς αντίθετα μεταξύ τους. Εδώ και αιώνες συγκρούονται ο αρχαίος Ελληνικός πολιτισμός και ο Φοινικικός, με προεξέχων τον Φρυγικό θεό Savazio. Ειδικότερα το Ελληνικό έθνος στο πέρασμα των αιώνων, είναι δημιούργημα τόσο του Ελληνικού φιλοσοφικού πνεύματος, όσο και του Διονυσιακού (Φοίνικες-παγανισμός). Τον Ελληνικό πολιτισμό αποτελούν η ορθή παιδεία-Φιλοσοφία, η απλότητα, η λογική, ο στοχασμός, η εγκράτεια και η λογική. 

Αντίθετα το Διονυσιακό-Φοινικικό πνεύμα το χαρακτηρίζει η βία, η αδικία, η μανία- μένος, το πάθος, οι σεξουαλικές ανωμαλίες, οι ψυχικές εκρήξεις, οι παρορμήσεις, τα πιο βρώμικα-αισχρά ένστικτα του ανθρώπου. Η Ελληνική-Αριστόκλεια αγωγή ορίζεται από το μέτρον άριστον και το μηδέν άγαν, την μεσότητα και την αποφυγή των υπερβολών και των άσκοπων-καταστροφικών ενεργειών. Αντίθετα το Διονυσιακό-Φοινικικό πνεύμα δεν τα δέχεται όλα αυτά και οδηγεί τους Έλληνες σε καταστροφικές πράξεις και συμπεριφορές οριακές, οι οποίες διαχρονικά θέτουν τον Ελληνισμό σε θανάσιμους κινδύνους. Τα ίδια τα καθεστώτα προωθούσαν τα πρόστυχα θεάματα, τις πρόστυχες μουσικές-διασκεδάσεις και τα όργια για να μπορούν να εξουσιάζουν, με ευκολία τις μάζες. 

Οι δύο παγκόσμιοι πολιτισμοί εκπροσωπούν δύο διαφορετικά φιλοσοφικά αξιώματα για την ζωή. Ανά τους αιώνες οι αντίθετοι εκ διαμέτρου πολιτισμοί προσπαθούν να επικρατήσουν στην πολιτική, στον στρατό, την οικονομία, στις επιστήμες, στις τέχνες, στους θεσμούς, την ηθική, την κοινωνία, τον αθλητισμό, τον έρωτα και τα έθνη. Δεν ήταν σύμπτωση ότι το Σημιτικό μαντείο των Δελφών διοικούσαν οι δύο κορυφαίες θεότητες του Ισραηλινού έθνους Savazios και Απόλλων. Οι Φοίνικες που εισέβαλαν στην αρχαία Ελλάδα δεν εκδιώχθηκαν ποτέ και κατοικούν μέχρι σήμερα στην Ελληνική επικράτεια. Στην σύγχρονη εποχή επανήλθε και κυριάρχησε ο Διονυσιακός πολιτισμός μέσα από τους κλάδους υβριδικού πολέμου. 

Διαχρονικά Ακλόνητη δύναμη του Ελληνισμού είναι η Ορθοδοξία. Ο Αλέξανδρος έκανε μια μεγαλειώδη-θρυλική εκστρατεία. Εν τούτοις δεν δημιούργησε ποτέ αυτοκρατορία. Τα χρόνια που διατηρήθηκε το κράτος του ήταν ελάχιστα. Ο Αλέξανδρος ήταν παιδί της μητέρας του. Συνεπώς η αυτοκρατορία του ήταν βασισμένη επάνω στην Διονυσιακή αλαζονεία της Θεουργού Ολυμπιάδος.

Φιλόδοξη και μεγάλη μυσταγωγός υπήρξε και η μητέρα του Αλέξανδρου. Ενδεικτικά είναι αυτά που αναφέρει ξένος αρθρογράφος σχετικά : "Διαβόητη μάγισσα αναφέρεται και η Ολυμπιάς, η μητέρα του Μ. Αλεξάνδρου, η οποία στις θρησκευτικές τελετές μάγευε φίδια (H.G. Wells, όπου ανωτ.σελ.266). Επίσης η εν λόγω θρησκόληπτη λάτρισσα των Καβειρίων μυστηρίων της Σαμοθράκης, και φανατική μαινάδα του Διονύσου, κατά την απουσία του Αλεξάνδρου, «εφόνευσε το βρέφος της αντιζήλου της εις τας αγκάλας της μητρός του, αυτήν δε αφού εξευτέλισεν, ύστερα την στραγγάλισεν» (H.G.Wells,όπου ανωτ. σελ.268) σε θρησκευτική τελετή! “

Απαγορεύεται η αναδημοσίευση ολόκληρου του άρθρου από άλλες ιστοσελίδες χωρίς την έγκριση του του Mytilenepress και της στήλης. Επιτρέπεται μόνον η αναδημοσίευση του 50% των εργασιών Απαραίτητη προυπόθεση για την αναδημοσίευση είναι η προσθήκη ενεργού link για την ανάγνωση της συνέχειας στο Mytilenepress.

Πάγια αρχή μου είναι ότι όλοι οι λαοί, όλοι οι άνθρωποι, έχουν δικαίωμα να πιστεύουν οπού θέλουν. Όλα αυτά με την απαραίτητη προυπόθεση να μην επιβάλλουν τα πιστεύω τους σε τρίτους, είτε δια της βίας, είτε με πλάγιους τρόπους.  Από όλους τους προαναφερόμενους, εξαιρείται, ένα μικρό μέρος βάση των παγκόσμιων Φιλοσοφικών-μαθηματικών σταθερών, μέτρον άριστον και μηδέν άγαν. Η ελευθερία πίστεως είναι θεόδοτη. Ο ίδιος ο Θεός έδωσε το δικαίωμα στους ανθρώπους να πιστεύουν όπου επιθυμούν. Προσωπικά είμαι υπέρ της συνυπάρξεως των λαών και των διαφορετικών θρησκευτικών πεποιθήσεων, για αυτό στηρίζω τον μεγάλο Σύριο ηγέτη Ασσάντ, ο οποίος επέτυχε να συνυπάρχουν ειρηνικά, Χριστιανοί και Μουσουλμάνοι.

Αναφέρομαι πάντοτε στους Φοίνικες που από μονοθεϊστές της Π. Διαθήκης και πιστοί των προφητών, εγκατέλειψαν τον Θεό, άλλαξαν και έγιναν οπαδοί του δωδεκαθέου. Δεν αναφέρομαι σε όλους τους Φοίνικες.

(1) ΠΛΟΥΤΑΡΧΟΣ ΣΥΜΠΟΣΙΑΚΑ. 

Θαυμ άσας ο ὖν τὸ ἐ π ὶ π ᾶσι ῥηθὲν ὁ Σύμμαχος ‘ ἆρ'’ ἔφη ‘σ ὺ τὸν πατρι ώτην θε όν, ὦ Λαμπρ ία, ‘ε ὔιον ὀρσιγ ύναικα μαινομ έναις ἀνθέοντα τιμα ῖσι Δι όνυσον’ (Lyr. adesp. 131) ἐγγρ άφεις κα ὶ ὑποποιε ῖς το ῖς ῾Εβρα ίων ἀπορρ ήτοις; ἢ τ ῷ ὄντι λ όγος ἔστι τις ὁ το ῦτον ἐκε ίν ῳ τὸν α ὐ τὸν ἀποφα ίνων;’ ὁ δ ὲ Μοιραγ ένης ὑπολαβ ών ‘ἔα το ῦτον’ ε ἶπεν· ‘ἐ γ ὼ γ ὰρ ᾿Αθηνα ῖος ὢν ἀποκρ ίνομα ί σοι κα ὶ λ έγω μηδ έν' ἄλλον ε ἶναι· κα ὶ τὰ μ ὲ ν πολλ ὰ τ ῶν ε ἰς το ῦτο τεκμηρ ίων μ όνοις ἐστὶ ῥητὰ κα ὶ διδακτ ὰ το ῖς μυουμ ένοις παρ' ἡμ ῖν ε ἰς τὴν τριετηρικ ὴν παντέλειαν· ἃ δ ὲ λ ό γ ῳ διελθε ῖν ο ὐ κεκ ώλυται πρ ὸς φ ίλους ἄνδρας, ἄλλως τε κα ὶ παρ' ο ἶνον ἐ π ὶ το ῖς το ῦ θεο ῦ δ ώροις, ἂν ο ὗτοι κελε ύωσι, λ έγειν ἕτοιμος.’ Πάντων ο ὖν κελευ όντων κα ὶ δεομ ένων ‘πρ ῶτον μ έν’ ἔφη ‘τῆς μεγ ίστης κα ὶ τελειοτάτης ἑορτῆς παρ' α ὐτο ῖς ὁ καιρ ός ἐστιν κα ὶ ὁ τρ όπος Διον ύ σ ῳ προσ ήκων. τὴν γ ὰρ λεγομ ένην νηστε ίαν < ἄγοντες> ἀκμ άζοντι τρυγητ ῷ τρα - πέζας τε προτίθενται παντοδαπ ῆς ὀ π ώρας ὑ π ὸ σκηνα ῖς κα ὶ καλι άσιν ἐκ κλημ άτων μ άλιστα κα ὶ κιττο ῦ διαπεπλεγ - μ έναις· κα ὶ τὴν προτέραν τῆς ἑορτῆς σκην ὴν ὀνομ άζουσιν. ὀλ ίγαις δ' ὕστερον ἡμ έραις ἄλλην ἑορτήν, ο ὐκ † ἂν δι' α ἰνιγμ άτων ἀλλ' ἄντικρυς Β άκχου καλουμ ένην, τελο ῦ - σιν. ἔστι δ ὲ κα ὶ κραδηφορ ία τις ἑορτὴ κα ὶ θυρσοφορ ία παρ' α ὐτο ῖς, ἐν ᾗ θ ύρσους ἔχοντες ε ἰς τὸ ἱερ ὸν ε ἰ σίασιν· ε ἰσελ - θ όντες δ' ὅ τι δρ ῶσιν, ο ὐκ ἴσμεν, ε ἰκ ὸς δ ὲ βακχε ίαν ε ἶναι τὰ ποιο ύμενα· κα ὶ γ ὰρ σ άλπιγξι μικρα ῖς, ὥσπερ ᾿Αργε ῖοι το ῖς Διονυσίοις, ἀνακαλο ύμενοι τὸν θε ὸν χρ ῶνται, κα ὶ κιθαρ ίζοντες ἕτεροι προ ΐασιν, ο ὓς α ὐτο ὶ Λευ ίτας προσονομάζουσιν, εἴτε παρὰ τὸν Λύσιον εἴτε μᾶλλον παρὰ τὸν Εὔιον τῆς ἐπικλήσεως γεγενημένης. οἶμαι δὲ καὶ τὴν τῶν σαββ άτων ἑορτὴν μ ὴ παντάπασιν ἀπροσδι όνυσον ε ἶναι· Σάβους γ ὰρ κα ὶ ν ῦν ἔτι πολλο ὶ το ὺς Β άκχους καλο ῦσιν κα ὶ τα ύτην ἀφι ᾶσι τὴν φων ὴν ὅταν ὀργι άζωσι τ ῷ θε ῷ, <ο ὗ π ίστω>σιν ἔστι δ ήπου κα ὶ παρ ὰ Δημοσθ ένους (18, 260) λαβε ῖν κα ὶ παρ ὰ Μεν άνδρου (fr. 1060), κα ὶ ο ὐκ ἀ π ὸ <τρ ό>που τις ἂν φα ίη το ὔνομα πεποι ῆ σθαι πρ ός τινα σ όβησιν, ἣ κατέχει το ὺς βακχε ύοντας· | α ὐτο ὶ δ ὲ τ ῷ λ ό γ ῳ μαρτυρο ῦσιν, ὅταν σ άββατα τελ ῶσι, μ άλιστα μ ὲν π ίνειν κα ὶ ο ἰνο ῦσθαι παρακαλο ῦντες ἀλλ ήλους, ὅταν δ ὲ κωλύῃ τι με ῖζον, ἀπογε ύεσθα ί γε π άντως ἀκρ άτου νομ ίζοντες. κα ὶ τα ῦτα μ ὲν ε ἰκ ότα φ α ίη τις ἂν ε ἶναι· κατὰ κρ άτος <δ ὲ 2 τοὺς> ἐναντίους πρῶτον μὲν ὁ ἀρχιερεὺς ἐλέγχει, μιτρηφόρος τε προϊὼν ἐν ταῖς ἑορταῖς καὶ νεβρίδα χρυσόπαστον ἐνημμένος, χιτῶνα δὲ ποδήρη φορῶν καὶ κοθόρνους, κώδωνες δὲ πολλοὶ κατακρέμανται τῆς ἐσθῆτος, ὑποκομποῦντες ἐν τῷ βαδίζειν, ὡς καὶ παρ' ἡμῖν· ψόφοις δὲ χρῶνται περὶ τὰ νυκτέλια, καὶ χαλκοκρότους τὰς τοῦ θεοῦ τιθήνας προσαγορεύουσιν· καὶ ὁ δεικνύμενος ἐν τοῖς † ἐναντίοις τοῦ νεὼ θύρσος ἐντετυπωμένος καὶ τύμπανα· ταῦτα γὰρ οὐδενὶ δήπουθεν ἄλλῳ θεῶν ἢ Διονύσῳ προσῆκεν. ἔτι τοίνυν μέλι μὲν οὐ προσφέρουσι ταῖς ἱερουργίαις, ὅτι δοκεῖ φθείρειν τὸν οἶνον κεραννύμενον καὶ τοῦτ' ἦν σπονδὴ καὶ μέθυ, πρὶν ἄμπελον φανῆναι· καὶ μέχρι νῦν τῶν τε βαρβάρων οἱ μὴ ποιοῦντες οἶνον μελίτειον πίνουσιν, ὑποφαρμάσσοντες τὴν γλυκύτητα οἰνώδεσι ῥίζαις καὶ αὐστηραῖς, ῞Ελληνές τε νηφάλια ταὐτὰ καὶ μελίσπονδα θύουσιν, ὡς ἀντίθετον φύσιν μάλιστα τοῦ μέλιτος πρὸς τὸν οἶνον ἔχοντος. ὅτι δὲ τοῦτο νομίζουσι, κἀκεῖνο σημεῖον οὐ μικρόν ἐστι, τὸ πολλῶν τιμωριῶν οὐσῶν παρ' αὐτοῖς μίαν εἶναι μάλιστα διαβεβλημένην, τὴν οἴνου τοὺς κολαζομένους ἀπείργουσαν, ὅσον ἂν τάξῃ χρόνον ὁ κύριος τῆς κολάσεως· τοὺς δ' οὕτω κολα... 

ΠΡΟΒΛΗΜΑ Ε. Πότερον οἱ Ἰουδαῖοι σεβόμενοι τὴν ὗν ἢ δυσχεραίνοντες ἀπέχονται τῶν κρεῶν.

Ἐπεὶ δὲ ταῦτ´ ἐρρήθη, βουλομένων τινῶν ἀντικατατείνειν τὸν ἕτερον λόγον ἐκκρούων ὁ Καλλίστρατος ἔφη « πῶς ὑμῖν δοκεῖ λελέχθαι τὸ πρὸς τοὺς Ἰουδαίους, ὅτι τὸ δικαιότατον κρέας οὐκ ἐσθίουσιν; » « ὑπερφυῶς » ἔφη ὁ Πολυκράτης, « ἐγὼ δὲ καὶ προσδιαπορῶ, πότερον οἱ ἄνδρες τιμῇ τινι τῶν ὑῶν ἢ μυσαττόμενοι τὸ ζῷον ἀπέχονται τῆς βρώσεως αὐτοῦ· τὰ γὰρ παρ´ ἐκείνοις λεγόμενα μύθοις ἔοικεν, εἰ μή τινας ἄρα λόγους σπουδαίους ἔχοντες οὐκ ἐκφέρουσιν. » «Ἐγὼ μὲν τοίνυν« » εἶπεν ὁ Καλλίστρατος « οἶμαί τινα τιμὴν τὸ ζῷον ἔχειν παρὰ τοῖς ἀνδράσιν· εἰ δὲ δύσμορφον ἡ ὗς καὶ θολερόν, ἀλλ´ οὐ κανθάρου καὶ γρυ... Καὶ κροκοδείλου καὶ αἰλούρου τὴν ὄψιν ἀτοπώτερον ἢ τὴν φύσιν ἀμουσότερον· οἷς ὡς ἁγιωτάτοις ἱερεῖς Αἰγυπτίων ἄλλοις ἄλλοι προσφέρονται. Τὴν δ´ ὗν ἀπὸ χρηστῆς αἰτίας τιμᾶσθαι λέγουσι· πρώτη γὰρ σχίσασα τῷ προύχοντι τοῦ ῥύγχους, ὥς φασι, τὴν γῆν ἴχνος ἀρόσεως ἔθηκεν καὶ τὸ τῆς ὕνεως ὑφηγήσατ´ ἔργον· ὅθεν καὶ τοὔνομα γενέσθαι τῷ ἐργαλείῳ λέγουσιν ἀπὸ τῆς ὑός. Οἱ δὲ τὰ μαλθακὰ καὶ κοῖλα τῆς χώρας Αἰγύπτιοι γεωργοῦντες οὐδ´ ἀρότου δέονται τὸ παράπαν· ἀλλ´ ὅταν ὁ Νεῖλος ἀπορρέῃ καταβρέξας τὰς ἀρούρας, ἐπακολουθοῦντες τὰς ὗς κατέβαλον, αἱ δὲ χρησάμεναι πάτῳ καὶ ὀρυχῇ ταχὺ τὴν γῆν ἔτρεψαν ἐκ βάθους καὶ τὸν σπόρον ἀπέκρυψαν.

Οὐ δεῖ δὲ θαυμάζειν, εἰ διὰ τοῦτό τινες ὗς οὐκ ἐσθίουσιν, ἑτέρων ζῴων μείζονας ἐπ´ αἰτίαις γλίσχραις, ἐνίων δὲ καὶ πάνυ γελοίαις, τιμὰς ἐχόντων παρὰ τοῖς βαρβάροις. Τὴν μὲν γὰρ μυγαλῆν ἐκτεθειάσθαι λέγουσιν ὑπ´ Αἰγυπτίων τυφλὴν οὖσαν, ὅτι τὸ σκότος τοῦ φωτὸς ἡγοῦντο πρεσβύτερον· τίκτεσθαι δ´ αὐτὴν ἐκ μυῶν πέμπτῃ γενεᾷ νουμηνίας οὔσης· ἔτι δὲ μειοῦσθαι τὸ ἧπαρ ἐν τοῖς ἀφανισμοῖς τῆς σελήνης. Τὸν δὲ λέοντα τῷ ἡλίῳ συνοικειοῦσιν, ὅτι τῶν γαμψωνύχων τετραπόδων βλέποντα τίκτει μόνος, κοιμᾶται δ´ ἀκαρὲς χρόνου καὶ ὑπολάμπει τὰ ὄμματα καθεύδοντος· κρῆναι δὲ {καὶ} κατὰ χασμάτων λεοντείων ἐξιᾶσι κρουνούς, ὅτι Νεῖλος ἐπάγει νέον ὕδωρ ταῖς Αἰγυπτίων ἀρούραις ἡλίου τὸν λέοντα παροδεύοντος. Τὴν δ´ ἶβίν φασιν ἐκκολαφθεῖσαν εὐθὺς ἕλκειν δύο δραχμάς, ὅσον ἄρτι παιδίου γεγονότος καρδίαν· ποιεῖν δὲ τῇ τῶν ποδῶν ἀποστάσει πρὸς ἀλλήλους καὶ πρὸς τὸ ῥύγχος ἰσόπλευρον τρίγωνον. Καὶ τί ἄν τις Αἰγυπτίους αἰτιῷτο τῆς τοσαύτης ἀλογίας, ὅπου καὶ τοὺς Πυθαγορικοὺς ἱστοροῦσιν καὶ ἀλεκτρυόνα λευκὸν σέβεσθαι καὶ τῶν θαλαττίων μάλιστα τρίγλης καὶ ἀκαλήφης ἀπέχεσθαι, τοὺς δ´ ἀπὸ Ζωροάστρου μάγους τιμᾶν μὲν ἐν τοῖς μάλιστα τὸν χερσαῖον ἐχῖνον, ἐχθαίρειν δὲ τοὺς ἐνύδρους μῦς καὶ τὸν ἀποκτείνοντα πλείστους θεοφιλῆ καὶ μακάριον νομίζειν; οἶμαι δὲ καὶ τοὺς Ἰουδαίους, εἴπερ ἐβδελύττοντο τὴν ὗν, ἀποκτείνειν ἄν, ὥσπερ οἱ μάγοι τοὺς μῦς ἀποκτείνουσι· νῦν δ´ ὁμοίως τῷ φαγεῖν τὸ ἀνελεῖν ἀπόρρητόν ἐστιν αὐτοῖς. Καὶ ἴσως ἔχει λόγον, ὡς τὸν ὄνον {δὲ} ἀναφήναντα πηγὴν αὐτοῖς ὕδατος τιμῶσιν, οὕτως καὶ τὴν ὗν σέβεσθαι σπόρου καὶ ἀρότου διδάσκαλον γενομένην· εἰ μή, νὴ Δία, καὶ τοῦ λαγωοῦ φήσει τις ἀπέχεσθαι τοὺς ἄνδρας ὡς μυσερὸν καὶ ἀκάθαρτον δυσχεραίνοντας τὸ ζῷον. »

« Οὐ δῆτ´ » εἶπεν ὁ Λαμπρίας ὑπολαβών « ἀλλὰ τοῦ μὲν λαγωοῦ φείδονται διὰ τὴν πρὸς τὸν μένον ὑπ´ αὐτῶν μυ...στα θηρίον ἐμφερέστατον . Ὁ γὰρ λαγὼς μεγέθους ἔοικε καὶ πάχους ἐνδεὴς ὄνος εἶναι· καὶ γὰρ ἡ χρόα καὶ τὰ ὦτα καὶ τῶν ὀμμάτων ἡ λιπαρότης καὶ τὸ λαμυρὸν ἔοικε θαυμασίως· ὥστε μηδὲν οὕτω μηδὲ μικρὸν μεγάλῳ τὴν μορφὴν ὅμοιον γεγονέναι. Εἰ μὴ νὴ Δία καὶ πρὸς τὰς ποιότητας αἰγυπτιάζοντες τὴν ὠκύτητα τοῦ ζῴου θεῖον ἡγοῦνται καὶ τὴν ἀκρίβειαν τῶν αἰσθητηρίων· ὅ τε γὰρ ὀφθαλμὸς ἄτρυτός ἐστιν αὐτῶν, ὥστε καὶ καθεύδειν ἀναπεπταμένοις τοῖς ὄμμασιν, ὀξυηκοΐᾳ τε δοκεῖ διαφέρειν, ἣν Αἰγύπτιοι θαυμάσαντες ἐν τοῖς ἱεροῖς γράμμασιν ἀκοὴν σημαίνουσιν οὖς λαγωοῦ γράφοντες.

Τὸ δ´ ὕειον κρέας οἱ ἄνδρες ἀφοσιοῦσθαι δοκοῦσιν, ὅτι μάλιστα ... Οἱ βάρβαροι τὰς ἐπὶ χρωτὸς λεύκας καὶ λέπρας δυσχεραίνουσι καὶ τῇ προσβολῇ τὰ τοιαῦτα καταβόσκεσθαι πάθη τοὺς ἀνθρώπους οἴονται, πᾶσαν δ´ ὗν ὑπὸ τὴν γαστέρα λέπρας ἀνάπλεων καὶ ψωρικῶν ἐξανθημάτων ὁρῶμεν, ἃ δή, καχεξίας τινὸς ἐγγενομένης τῷ σώματι καὶ φθορᾶς, ἐπιτρέχειν δοκεῖ τοῖς σώμασιν. Οὐ μὴν ἀλλὰ καὶ τὸ θολερὸν περὶ τὴν δίαιταν τοῦ θρέμματος ἔχει τινὰ πονηρίαν· οὐδὲν γὰρ ἄλλο βορβόρῳ χαῖρον οὕτω καὶ τόποις ῥυπαροῖς καὶ ἀκαθάρτοις ὁρῶμεν, ἔξω λόγου τιθέμενοι τὰ τὴν γένεσιν καὶ τὴν φύσιν ἐν αὐτοῖς ἔχοντα τούτοις. Λέγουσι δὲ καὶ τὰ ὄμματα τῶν ὑῶν οὕτως ἐγκεκλάσθαι καὶ κατεσπάσθαι ταῖς ὄψεσιν, ὥστε μηδενὸς ἀντιλαμβάνεσθαι μηδέποτε τῶν ἄνω μηδὲ προσορᾶν τὸν οὐρανόν, ἂν μὴ φερομένων ὑπτίων ἀναστροφήν τινα παρὰ φύσιν αἱ κόραι λάβωσιν· διὸ καὶ μάλιστα κραυγῇ χρώμενον τὸ ζῷον ἡσυχάζειν, ὅταν οὕτω φέρηται, καὶ σιωπᾶν κατατεθαμβημένον ἀηθείᾳ τὰ οὐράνια καὶ κρείττονι φόβῳ τοῦ βοᾶν συνεχόμενον. Εἰ δὲ δεῖ καὶ τὰ μυθικὰ προσλαβεῖν, λέγεται μὲν ὁ Ἄδωνις ὑπὸ τοῦ συὸς διαφθαρῆναι, τὸν δ´ Ἄδωνιν οὐχ ἕτερον ἀλλὰ Διόνυσον εἶναι νομίζουσιν, καὶ πολλὰ τῶν τελουμένων ἑκατέρῳ περὶ τὰς ἑορτὰς βεβαιοῖ τὸν λόγον· οἱ δὲ παιδικὰ τοῦ Διονύσου γεγονέναι· καὶ Φανοκλῆς, ἐρωτικὸς ἀνήρ, ου- - - δήπου πεποίηκεν.

Ἔτι τοίνυν μέλι μὲν οὐ προσφέρουσι ταῖς ἱερουργίαις, ὅτι δοκεῖ φθείρειν τὸν οἶνον κεραννύμενον καὶ τοῦτ´ ἦν σπονδὴ καὶ μέθυ, πρὶν ἄμπελον φανῆναι· καὶ μέχρι νῦν τῶν τε βαρβάρων οἱ μὴ ποιοῦντες οἶνον μελίτειον πίνουσιν, ὑποφαρμάσσοντες τὴν γλυκύτητα οἰνώδεσι ῥίζαις καὶ αὐστηραῖς, Ἕλληνές τε νηφάλια ταὐτὰ καὶ μελίσπονδα θύουσιν, ὡς ἀντίθετον φύσιν μάλιστα τοῦ μέλιτος πρὸς τὸν οἶνον ἔχοντος. Ὅτι δὲ τοῦτο νομίζουσι, κἀκεῖνο σημεῖον οὐ μικρόν ἐστι, τὸ πολλῶν τιμωριῶν οὐσῶν παρ´ αὐτοῖς μίαν εἶναι μάλιστα διαβεβλημένην, τὴν οἴνου τοὺς κολαζομένους ἀπείργουσαν, ὅσον ἂν τάξῃ χρόνον ὁ κύριος τῆς κολάσεως· τοὺς δ´ οὕτω κολα...

https://el.wikisource.org/wiki/%CE%A3%CF%85%CE%BC%CF%80%CE%BF%CF%83%CE%B9%CE%B1%CE%BA%CE%AC_%CE%94%CE%84

Μυτιλήνη (Mytilenepress) : Τροία μια Σημιτική-Φοινικική αποικία. ΜΕΡΟΣ Α. Μια ιστορική έρευνα του Δημήτρη Σκουρτέλη.

Μυτιλήνη (Mytilenepress) : Τροία μια Σημιτική-Φοινικική αποικία. ΜΕΡΟΣ Β. Μια ιστορική έρευνα του Δημήτρη Σκουρτέλη.


Μυτιλήνη (Mytilenepress) : Τροία μια Σημιική-Φοινικική αποικία. ΜΕΡΟΣ Γ. Μια ιστορική έρευνα του Δημήτρη Σκουρτέλη.


Μυτιλήνη (Mytilenepress) : Τροία μια Σημιτική-Φοινικική αποικία. ΜΕΡΟΣ Δ. Μια ιστορική έρευνα του Δημήτρη Σκουρτέλη.


Μυτιλήνη (Mytilenepress) : Τροία μια Σημιτική-Φοινικική αποικία. ΜΕΡΟΣ Ε. Μια ιστορική έρευνα του Δημήτρη Σκουρτέλη.


Μυτιλήνη (Mytilenepress) : Τροία μια Σημιτική-Φοινικική αποικία. ΜΕΡΟΣ ΣΤ. Μια ιστορική έρευνα του Δημήτρη Σκουρτέλη.


Μυτιλήνη (Mytilenepress) : Τροία μια Σημιτική-Φοινικική αποικία. ΜΕΡΟΣ Ζ. Μια ιστορική έρευνα του Δημήτρη Σκουρτέλη.


Μυτιλήνη (Mytilenepress) : Τροία μια Σημιτική-Φοινικική αποικία. ΜΕΡΟΣ Η. Μια ιστορική έρευνα του Δημήτρη Σκουρτέλη.

Μυτιλήνη (Mytilenepress) : Το Ε το εν Δελφοίς και ο Ιεχωβάς. Του Δημήτρη Σκουρτέλη.


Μυτιλήνη (Mytilenepress) : Ο Δημήτρης Σκουρτέλης αποκαλύπτει την πραγματική καταγωγή του θεού Απόλλων.


Μυτιλήνη (Mytilenepress) : Η συγκλονιστική έρευνα του Αγιογράφου Δημήτρη Σκουρτέλη για τον θεό Απόλλων !!!

httofis66.blogspot.com/2017/05/bogpost_9.html

ΙΣΟΚΡΑΤΗΣ: Πανηγυρικός (4) – Η Πύλη για την ελληνική γλώσσα

* Ο ΕΥΡΥΣΘΕΑΣ ΗΤΑΝ ΕΓΓΟΝΟΣ ΤΟΥ ΠΕΛΟΠΑ.  

Εκαταίος μεν ουν ο Μιλήσιος περί της Πελοποννήσου φησίν, διότι προ των Ελλήνων ώοκησαν αυτήν βάρβαροι. Σχεδόν δε τι και η σύμπασα Ελλάς κατοικία βαρβάρων υπήρξε το παλαιόν, απ’ αυτών λογιζομένοις των μνημονευομένων. Πέλοπος μεν της Φρυγίας επαγαγομένου λαόν εις την απ’ αυτού κληθείσαν Πελοπόννησον, Δαναού δε εξ Αιγύπτου, Δρυόπων τε και Καυκώνων και Πελασγών και Λελέγων και άλλων τοιούτων κατανειμαμένων τα εντός Ισθμού και τα εκτός δε. Την μεν γαρ Αττικήν οι μετά Ευμόλπου Θραίκες έσχον, της δε Φωκίδος την Δαυλίδα Τηρεύς, την δε Καδμεία οι μετά Κάδμου Φοίνικες, αυτήν δε την Βοιωτίαν Άονες και Τέμμικες και Ύαντες· ως δε Πίνδαρος φησίν, Ην ότε σύας Βοιώτιον έθνος ένεπον. Και από των ονομάτων δε ενίων το βάρβαρον εμφαίνεται· Κέκροψ και Κόδρος και Άικλος και Κόθος και Δρύμας και Κρίνακος. Οι δε Θραικες και Ιλλυριοί και Ηπειρώται και μέχρι νυν εν πλευραίς εισίν· έτι μέντοι μάλλον πρότερον η νυν, όπου γε και της εν τωι παρόντι Ελλάδος αναντιλέκτως ούσης την πολλήν οι βάρβαροι έχουσι, Μακεδονίαν μεν Θραικες και τινά μέρη της Θετταλίας, Ακαρνανίας δε και Αιτωλίας άνω Θεσπρωτοί και Κασσωπαίοι και Αμφιλόχιοι και Μολοττοί και Αθάμανες, Ηπειρωτικά έθνη («Γεωγραφικά», βιβλίο Ζ΄, 1). Τὸ δὲ Ἑλληνικὸν γλώσσῃ μέν, ἐπείτε ἐγένετο, αἰεί κοτε τῇ αὐτῇ διαχρᾶται, ὡς ἐμοὶ καταφαίνεται εἶναι· ἀποσχισθὲν μέντοι ἀπὸ τοῦ Πελασγικοῦ ἐὸν ἀσθενές, ἀπὸ σμικροῦ τεο τὴν ἀρχὴν ὁρμώμενον αὔξηται ἐς πλῆθος τῶν ἐθνέων, Πελασγῶν μάλιστα προσκεχωρηκότων αὐτῷ καὶ ἄλλων ἐθνέων βαρβάρων συχνῶν. πρὸς δὴ ὦν ἔμοιγε δοκέει οὐδέ τὸ Πελασγικὸν ἔθνος, ἐὸν βάρβαρον, οὐδαμὰ μεγάλως αὐξηθῆναι.

ΙΣΟΚΡΑΤΗΣ ΕΛΕΝΗΣ ΕΓΚΩΜΙΟΝ. 

[67] Όσα έχω παραλείψει είναι πολύ περισσότερα από αυτά που έχω πει. Εκτός από τις τέχνες, τις φιλοσοφικές σπουδές και όλες τις άλλες ωφέλειες που θα μπορούσε κανείς να αποδώσει σ᾽ εκείνη και στον Τρωικό πόλεμο, θα μπορούσαμε επίσης δίκαια να θεωρήσουμε ότι η Ελένη ήταν η αιτία που δεν γίναμε δούλοι των βαρβάρων. Θα διαπιστώσουμε ότι χάρη σ᾽ αυτήν είναι μονοιασμένοι οι Έλληνες και έκαναν από κοινού εκστρατεία εναντίον των βαρβάρων, και τότε για πρώτη φορά έστησε η Ευρώπη τρόπαιο νίκης επί της Ασίας. [68] Εξαιτίας αυτών πετύχαμε πολύ μεγάλη αλλαγή των πραγμάτων. Έτσι, ενώ πιο μπροστά οι βάρβαροι που ζούσαν δυστυχισμένοι στα μέρη τους είχαν την αξίωση να εξουσιάζουν τις ελληνικές πόλεις —για παράδειγμα, ο Δαναός έφυγε από την Αίγυπτο και κατέλαβε το Άργος, ο Κάδμος από τη Σιδώνα έγινε βασιλιάς της Θήβας, οι Κάρες είχαν εγκατασταθεί στα νησιά, και ο Πέλοπας, ο γιος του Ταντάλου, έγινε κύριος όλης της Πελοποννήσου— μετά τον πόλεμο εκείνο όμως η φυλή μας έλαβε τόσο μεγάλη πρόοδο, ώστε να αφαιρέσει από τους βαρβάρους και πόλεις μεγάλες και πολλά εδάφη. [69] Εάν λοιπόν θελήσουν κάποιοι ρήτορες να επεξεργαστούν αυτά και να τα αναπτύξουν, δεν θα τους λείψουν οι αφορμές από όπου ξεκινώντας θα μπορέσουν να εγκωμιάσουν την Ελένη, πέραν των όσων έχουν λεχθεί· αντίθετα, θα βρουν πολλά νέα επιχειρήματα να αναφέρουν γι᾽ αυτήν. Η ελευθερία πίστεως είναι Θεόδοτη. Συνεπώς έχει το δικαίωμα ο κάθε άνθρωπος να πιστεύει όπου επιθυμεί, σε όποια θρησκεία τον εκφράζει. Εν τούτοις κανείς δεν έχει το δικαίωμα, να πλαστογραφεί και να παραποιεί την ιστορία, στα πλαίσια ενός ιδιότυπου θρησκευτικού φανατισμού. 

«Την παλιά εποχή ξέσπασε λοιμώδης ασθένεια στην Αίγυπτο και οι ντόπιοι την απέδωσαν στους ασεβείς αλλόφυλους. Προ αυτού μερικοί από αυτούς συσπειρώθηκαν και ήρθαν στην Ελλάδα. Αρχηγοί τους ήσαν ο Κάδμος και ο Δαναός. Οι υπόλοιποι πήγαν στην Ιουδαία, που τότε ήταν ακατοίκητη, και των οποίων επικεφαλής ήταν ο επονομαζόμενος Μωυσής, ένας άνδρας με φρόνηση και ανδρεία».  (Διόδωρος Σικελιώτης, βίβλος Μ, Απόσπασμα 3) «Λένε επίσης οι Αιγύπτιοι πως και οι άποικοι που έφυγαν μαζί με το Δαναό από την Αίγυπτο εγκαταστάθηκαν  στην αρχαιότερη σχεδόν ελληνική πόλη, στο Άργος και πως οι λαοί των Κόλχων στον Πόντο και την Ιουδαίων μεταξύ Αραβίας και Συρίας ιδρύθηκαν ως αποικίες από ανθρώπους που έφυγαν από εκεί….. ο Κάδμος ήταν από τις Θήβες της Αιγύπτου  και μαζί με τα άλλα παιδιά γέννησε και τη Σεμέλη. Στα κατοπινά χρόνια, ο Ορφέας, που απόκτησε μεγάλη φήμη ανάμεσα στους Έλληνες για τη μουσική, τις τελετές και τα θεολογικά ζητήματα, φιλοξενήθηκε από τους απογόνους του Κάδμου και δέχτηκε εξαιρετικές τιμές στις Θήβες». (Διόδωρος Σικελιώτης, βίβλος 1, 23-24 και 28-29)

(2) Τόσο λοιπόν ηρωική κι ελευθερόψυχη και τόσο γερή στο φρόνημα και ρωμαλέα στην ψυχή είναι η πολιτεία μας και τόσο στην ουσία της [245d] μισοβάρβαρη, γιατ᾽ είμαστε πραγματικά και ειλικρινά γνήσιοι Έλληνες και δεν έρρευσε ποτέ στις φλέβες μας βαρβαρικό αίμα. Κι όλα αυτά γιατί στ᾽ αληθινά δε συγκατοικούνε και δε ζούνε μαζί μ᾽ εμάς στη χώρα μας ούτε Πέλοπες ούτε Κάδμοι ούτε Αίγυπτοι ούτε Δαναοί κι ούτε άλλοι πολλοί λογής λογής βάρβαροι στη φύση κι Έλληνες μονάχα με το νόμο, αλλά γνήσιοι Έλληνες κι όχι βαρβαρόσποροι, κατοικούμε αιώνες απάνω στη γη αυτή κι έχουμε γι᾽ αυτό το λόγο φυσικά έμφυτο κι αιώνιο βαθιά μέσα μας ριζωμένο το μίσος εναντίον των βαρβάρων. Αλλά και πάλι εβρεθήκαμε και σε τούτη την περίσταση πολιτικά απομονωμένοι, [245e] γιατί δεν εστέρξαμε να διαπράξουμε αισχρό και ανόσιο έργο παραδίνοντας Έλληνες στους βαρβάρους. Έτσι όμως εφτάσαμε σε μια πολιτική κατάσταση όμοια σαν κι εκείνη που υπήρξε η αίτια να νικηθούμε άλλοτε, αλλά με τη βοήθεια των θεών κατορθώσαμε τούτη τη φορά να τελειώσουμε τον πόλεμο με καλύτερους όρους παρά την εποχή εκείνη, γιατί εγλιτώσαμε από τον πόλεμο έχοντας στο τέλος και το στόλο μας και τα τείχη μας και τις αποικίες μας· το ίδιο άλλωστε και οι εχθροί μας με χαρά και προθυμία εδέχτηκαν να πάψει ο πόλεμος αναμεταξύ μας. Ωστόσο εχάσαμε και στον πόλεμο αυτό γενναίους και ηρωικούς άντρες, κι εκείνους που εβρήκανε το θάνατο στη μάχη της Κορίνθου από τις φυσικές αναποδιές και κακοτοπιές της γης όπου έγινε η μάχη και τους άλλους που έπεσαν στο Λέχαιο [246a] θύματα προδοσίας· ηρωικά επίσης επολέμησαν κι όσοι ελευτερώσανε το βασιλιά της Περσίας και ξεκαθαρίσανε όλες τις θάλασσες από τους Λακεδαιμονίους. Τους άντρες τούτους ξαναφέρνω εγώ τώρα στη μνήμη σας και χρέος έχετε να εγκωμιάζετε μαζί μ᾽ έμενα και να τιμάτε τέτοιους ήρωες. 

ΟΙ ΕΙΣΒΟΛΕΙΣ ΙΟΥΔΑΙΟΙ-ΦΟΙΝΙΚΕΣ ΚΑΤΑΚΤΟΥΝ ΤΗΝ ΑΡΧΑΙΑ ΕΛΛΑΔΑ.

Διαβάζοντας τους αρχαίους συγγραφείς Εκαταίο Μιλήσιο (Στράβων 7, 321), Θουκυδίδη (Α, 3 – 9), Ηρόδοτο (Ιστορία Α 54 - 58), Ισοκράτη (Παναθηναϊκός, Ελένης εγκώμιον 68 – 69, Πανηγυρικός κ.α.), Διόδωρο (1, 23-24 και 28-29,  Μ, Απόσπασμα 3),και τον Μέγα Αριστοκλή, τον Ύπατο των φιλοσόφων (Μενέξενος, 245c-d),  διαπιστώνουμε ότι πριν από τους Τρωικούς πολέμους και συγκεκριμένα το 1500 π.Χ.  ξεσπούν στην Αίγυπτο λοιμώδης ασθένειες (οι 7 πληγές, σύμφωνα με την Αγία Γραφή) και οι ντόπιοι τις αποδίδουν στους ασεβείς αλλόφυλους.  Για να αποφύγουν την οργή των ντόπιων  οι  μετανάστες που ζούσαν στην Αίγυπτο συσπειρώνονται και φεύγουν σε άλλα μέρη. Ένα μέρος των Ισραηλιτών με αρχηγό τον Μωυσή κατευθύνονται δια ξηράς στην Ιουδαία. 

Οι Δαναοί με πλοία και με αρχηγό το Δαναό μέσω Ρόδου πάνε στο Άργος της Πελοποννήσου. Όταν έφτασαν εκεί ήρθαν σε σύγκρουση με τους κατοίκους του Άργους, που ήσαν Αχαιοί στην γενιά. Ωστόσο επειδή ο βασιλιάς των Αργείων που ονομάζονταν Γελάνωρ δεν είχε γιο για διάδοχο και από την άλλη δεν είχε στρατιωτικές ικανότητες για να νικήσει , οι Αργείοι κάλεσαν τον Δαναό για συνθηκολόγηση και αφετέρου να γίνει κοινός βασιλιάς. Αυτός είναι και ο λόγος που μετά τα Τρωικά οι Αργείοι ονομάζονταν και Αχαιοί-Δαναοί και Αργείοι και από αυτούς κατ’ επέκτασιν και όλοι οι Έλληνες.  Με αρχηγό τον Κάδμο οι Φοίνικες πέρασαν σε πολλά Ελληνικά νησιά στο Αιγαίο, καθώς και στην Βοιωτία της Ελλάδας όπου έκτισαν την Καδμεία ή Θήβα της Ελλάδας. Η πόλη αυτή ονομάστηκε Καδμεία από το όνομα του Κάδμου και Θήβα λόγω της πατρίδας του Κάδμου,  τις Θήβες της Αιγύπτου.

Σύμφωνα με το Πάριο χρονικό κάτι που διαβεβαιώνουν οι μεγάλοι σοφοί Αριστοκλής-Πλάτωνας, Ηρόδοτος, Ισοκράτης, Θουκυδίδης και άλλοι, οι Δαναοί έφτασαν στην Πελοπόννησο το έτος 1511 π.Χ. και ο Κάδμος στην Βοιωτία το έτος 1519 π.Χ. Οι Δαναοί έλαβαν μέρος στον Τρωικό πόλεμο  (έγινε το έτος 1218 - 1209 π.Χ). Αντίθετα οι Καδμείοι ή Θηβαίοι δεν έλαβαν  μέρος στον Τρωικό πόλεμο και κατά τα Περσικά μήδισαν, επειδή ήσαν Φοινικικής-βαρβαρικής καταγωγής  (Ηρόδοτος). (1)

Oι Αιγύπτιοι και οι άποικοι που έφυγαν μαζί με το Δαναό από την Αίγυπτο εγκαταστάθηκαν στην αρχαιότερη σχεδόν ελληνική πόλη, στο Άργος και πως οι λαοί των Κόλχων στον Πόντο και την Ιουδαίων μεταξύ Αραβίας και Συρίας ιδρύθηκαν ως αποικίες από ανθρώπους που έφυγαν από εκεί. Η οικογένεια των Περσειδών από το Άργος θεωρούσε γενάρχη της τον Δαναό, που ήλθε από την Ανατολή,  και οἱ Θηβαίοι τιμούσαν ως γενάρχη τους τον Κάδμο γιο του βασιλιά της Φοινίκης Αγήνορα, που ήλθε στην Ελλάδα από την Παλαιστίνη, εγκαταστάθηκε στη Θήβα και συνέβαλε στη γένεση των λεγόμενων Σπαρτών από τα δόντια του δράκοντα. Σύμφωνα και με τον Ευριπίδη (Φοίνισσες 247), «κοινόν αίμα» ενώνει τους Θηβαίους με τους Φοίνικες.

Ο Κάδμος ήταν από τις Θήβες της Αιγύπτου  και μαζί με τα άλλα παιδιά γέννησε και τη Σεμέλη. Στα κατοπινά χρόνια, ο Ορφέας, που απόκτησε μεγάλη φήμη ανάμεσα στους Έλληνες για την μουσική, τις τελετές και τα θεολογικά ζητήματα, φιλοξενήθηκε από τους απογόνους του Κάδμου και δέχτηκε εξαιρετικές τιμές στις Θήβες». (Διόδωρος Σικελιώτης, βίβλος 1, 23-24 και 28-29) «Ο Εκαταίος ο Μιλήσιος αναφέρει ότι η Πελοπόννησος πριν από τους Έλληνες την κατοίκησαν βάρβαροι. Εξάλλου, ολόκληρη σχεδόν η Ελλάδα κατοικία βαρβάρων υπήρξε, στους παλιούς καιρούς, έτσι λογάριαζαν όσοι μνημονεύουν αυτά τα πράγματα, γιατί ο Πέλοπας έφερε ένα λαό από τη Φρυγία στη χώρα που απ' αυτόν ονομάστηκε Πελοπόννησος, και ο Δαναός από την Αίγυπτο, κι οι Δρύοπες, οι Καύκωνες κι οι Πελασγοί κι οι Λέλεγες και άλλοι τέτοιοι λαοί μοίρασαν τους τόπους πάνω και κάτω από τον ισθμό. 

Tην Αττική κατέλαβαν Θράκες προκαλώντας φοβερή γενοκτονία με τον θεουργό Εύμολπο, την Δαυλίδα της Φωκίδας ο Τηρεύς, την Καδμεία οι Φοίνικες που ήρθαν με τον Κάδμο, και την ίδια τη Βοιωτία κατέκτησαν οι Aονες, οι Τέμμικες και οι Ύαντες, ως και Πίνδαρος φησίν. Ην ότε υας Βοιωτιον ένεπον.  Και από των ονομάτων δε ενίων το βάρβαρον εμφαίνεται, Κέκροψ, και Κόδρος, και Αίκλος, και Κόθος, και Δρύμας, και Κρίνακος. 

Οι δε Θράκες, και Ιλλυριοί, και Ηπειρώται, και μέχρι νυν εν πλευραίς εισίν. ΄Τοισι μέντοι μάλλον πρότερον, ή νυν, όπου γε και της εν τω παρόντι Ελλάδος αναντιλέκτως ούσης..» (Στράβων 7, 321). Οι Φοίνικες σύμφωνα με τον Ηρόδοτο (Α -2)  κατάγονταν από την Ερυθρά θάλασσα, πήγαν με αρχηγό τον Αγήνορα στην Φοινίκη της Ασίας, την χώρα απέναντι από την Κύπρο και όπου οι πόλεις Τύρος, Σιδών, εξ ου και η ονομασία Φοίνικες. Χαναάν σημαίνει «χώρα της πορφύρας, το όνομα δηλαδή προέρχεται από το ερυθρό χρώμα που εξάγεται από την επεξεργασία της πορφύρας.

https://www.agniyogahellas.gr/%CE%B4%CE%B9%CE%BF%CE%BD%CF%85%CF%83%CE%BF%CF%83-%CE%BA%CE%B1%CE%B9-%CE%B1%CF%80%CE%BF%CE%BB%CE%BB%CF%89%CE%BD/

Μυτιλήνη (Mytilenepress) : Ηρόδοτος-Ισοκράτης και Πλούταρχος καταρρίπτουν τις νεοταξικές θεωρίες περί Ινδοευρωπαϊκής καταγωγής και αποδεικνύουν ότι οι Έλληνες ήταν αυτόχθονες

ΤΕΩΣ ΠΡΟΕΔΡΟΣ ΤΗΣ ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑΣ : 

"Θέτοντας αυτό το ερώτημα πέφτετε στην καλά στημένη παγίδα των επιβούλων, οι οποίοι θέλουν να αποπνίξουν τα φιλοπάτρια αισθήματα του ελληνικού λαού. Ας πάρουμε τα πράγματα από την αρχή. Τι είναι εθνικισμός; Ο εθνικισμός προέρχεται από τη λέξη έθνος. Ο εθνικισμός είναι κάτι το βαθιά ανθρώπινο, είναι κάτι το κατεξοχήν δημοκρατικό, θεωρείται κάτι το ιερό. Είναι κάτι το βαθιά ανθρώπινο γιατί ανταποκρίνεται σε μια φυσική πραγματικότητα την οποία έχει διαπιστώσει η επιστήμη της γενετικής. Σήμερα, με αυστηρές επιστημονικές μεθόδους είναι δυνατόν να διαπιστωθεί για τον καθένα μας σε ποια φυλετική ομάδα ανήκει. 

Έχουν γίνει έρευνες σε πανεπιστήμια οι οποίες καταδεικνύουν ακριβώς ότι οι Ελληνες, εμείς οι κάτοικοι της σημερινής Ελλάδας, δεν έχουμε γενετική σχέση με τους γείτονές μας, ότι αποτελούμε δηλαδή έναν ιδιόμορφο τύπο. Αφού, λοιπόν, δεν έχουμε σχέση από τους γείτονες, δεν σημαίνει ότι πέσαμε από τους ουρανούς, αλλά ότι έχουμε άμεση σχέση με τους προγόνους μας. Δεν συμφωνώ καθόλου με την θεωρία ότι ο πολιτισμός καθορίζει το έθνος. Αυτή είναι μια σταλινική-λενινιστική θεωρία που υπηρετεί πολιτικούς σκοπούς". Αυτή η θεωρία γίνεται κατά διαστροφή ενός χωρίου του Πανηγυρικού του Ισοκράτους. 

Ο τέως Πρόεδρος της Δημοκρατίας και ανώτατος δικαστικός ομιλεί περί Έθνους και Μακεδονικού ζητήματος. Είναι ο μοναδικός που πρότεινε τον καλύτερο τρόπο επιλύσεως αυτού του εθνικού προβλήματος. O Xρήστος Σαρτζετάκης ήταν ανακριτής στην υπόθεση δολοφονίας του Γρηγόρη Λαμπράκη και παρά τις πιέσεις έκανε στο ακέραιο το καθήκον του. Επίσης επί κυβερνήσεως των συνταγματαρχών του αφαιρέθηκε το αξίωμα του δικαστικού, συνελήφθη και βασανίστηκε. Ανέκαθεν ήταν δημοκρατικών αρχών. Δείτε τι αναφέρει περί Έθνους-Παιδείας και για το Μακεδονικό πρόβλημα : 

https://mytilenepress.blogspot.com/2023/04/mytilenepress_5.html


Μυτιλήνη (Mytilenepress) : O Πρόεδρος Χρήστος Σαρζτετάκης απαντά στους παράγοντες του Διονυσιακού πολιτισμού περί έθνους και Μακεδονίας. ΜΕΡΟΣ Α.

Μυτιλήνη (Mytilenepress) : O Πρόεδρος Χρήστος Σαρζτετάκης απαντά στους παράγοντες του Διονυσιακού πολιτισμού περί έθνους και Μακεδονίας. ΜΕΡΟΣ Β

https://el.wikisource.org/wiki/%CE%A3%CF%85%CE%BC%CF%80%CE%BF%CF%83%CE%B9%CE%B1%CE%BA%CE%AC_%CE%94%CE%8

https://www.agniyogahellas.gr/%CE%B4%CE%B9%CE%BF%CE%BD%CF%85%CF%83%CE%BF%CF%83-%CE%BA%CE%B1%CE%B9-%CE%B1%CF%80%CE%BF%CE%BB%CE%BB%CF%89%CE%BD/

https://poimin.gr/category/kirigmata/kiriaki-pro-tis-ipsoseos/

στις
Ετικέτες , , , ,

Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου

Εγγραφή σε: Σχόλια ανάρτησης (Atom)