Στην καρδιά της αυτοκρατορίας, στις Ηνωμένες Πολιτείες, υπάρχει μια οξεία συνείδηση, περισσότερο από ό,τι μεταξύ των «ελίτ», της μη αναστρέψιμης φύσης του τέλους του κόσμου τους.
Μυτιλήνη (Mytilenepress) : Το ηλεκτρονικό περιοδικό Mytilenepress θα κλείσει οριστικά μέσα στο Φθινόπωρο του 2024.
Για την εγγύτητα ενός εμφυλίου πολέμου στη φλόγα του έναν κόσμο που η ηγεμονία τους θα εγκατέλειπε... την αχαριστία μπροστά σε όσα πιστεύουν ότι έχουν καταφέρει και όπως ο Μπάιντεν η μόνη μομφή για την άμυνα. Η αναφορά στον Σαίξπηρ, στη δύναμη των επιτηδεύσεών του, δεν είναι μόνο αυτή των μεγαλύτερων στην αγγλική γλώσσα... Ο Σαίξπηρ δεν είναι τραγωδία, η περιγραφή του πεπρωμένου, ο θυμός των θεών εναντίον ανθρώπινων βασιλιάδων που καταδικάστηκαν για ασέβεια και διώχθηκαν της πόλης... Είναι το δράμα, ο κόσμος των εμπορικών ορέξεων και το βάρος των συμφερόντων (βλέπε Τίμωνα Αθηνών) η εμφάνιση της ταξικής πάλης, και ακόμη περισσότερο το αστικό δράμα αυτό της οικογενειακής οικειότητας που έρχεται στο προσκήνιο… (σημείωση και μετάφραση από την Danielle Bleitrach histoireetsociete)
Φωτογραφία: Drew Angerer/Getty
Η οδυνηρή αλλά ουσιαστική αυτοαποχώρηση του Τζο Μπάιντεν από την προεδρική κούρσα —μια κούρσα που πολέμησε τόσο σκληρά και, από πολλές απόψεις, τόσο ευγενικά— έχει ορισμένους τόνους μιας σαιξπηρικής τραγωδίας. Η φαινομενική σύνδεση είναι τόσο προφανής που ήταν ήδη μια συναρπαστική σύγκριση πριν ακόμη υπάρξει μια πιθανότητα, πολύ λιγότερο μια βεβαιότητα, ότι ο Μπάιντεν θα έφευγε από τη σκηνή. Οι Times ήταν γεμάτοι με συζητήσεις σχετικά με τις «σαιξπηρικές» καταστροφές, οι σελίδες τους φουσκώθηκαν από φωνές από τον Ιούλιο Καίσαρα και ιερεμίες του βασιλιά Ληρ. Πράγματι, πριν από λίγες εβδομάδες, στο Aspen Ideas Festival, η αρθρογράφος της εφημερίδας Maureen Dowd με εμμονή με τους Βάρδους ρώτησε δύο εξέχοντες Σαίξπηρ, τον Stephen Greenblatt και τον Simon Schama, οι οποίοι στον κανόνα τους θύμισε τους ήρωες του Τραμπ και του Μπάιντεν Σαίξπηρ. Κανένας από τους δύο δεν μπόρεσε να βρει αναλογία, και ειλικρινά, εκείνη την εποχή, για τον πρόεδρο – αν και, για τον Τραμπ, ο Σάμα επέλεξε τον Ντόγκμπερι, τον κλόουν σερίφη με την ανίκανη συμμορία, στο « Πολλή φασαρία για το τίποτα », έστω και με πιο σκοτεινό Dogberry. .
Μια αναλογία που έρχεται αμέσως στο μυαλό για τον Μπάιντεν σε αυτή τη δραματική στιγμή της ζωής του και του έθνους είναι ο John of Gaunt, στο " Richard II ", ο μεγάλος γέρος που είναι βαθιά πατριώτης, αλλά συνταξιούχος και αποκομμένος από την πραγματικότητα νεκροκρέβατο, εκφωνεί μια ομιλία απαράμιλλης ομορφιάς για να επαινέσει την Αγγλία που γνώριζε και τις αξίες που φοβάται ότι δεν μπορεί να μεταδώσει. «Αυτή η γη, αυτό το βασίλειο, αυτή η Αγγλία», τραγουδά, προειδοποιώντας με απελπισμένη ανησυχία ότι «η άγρια και απερίσκεπτη εξέγερση των αντιπάλων του δεν μπορεί να διαρκέσει» – εννοώντας, φυσικά, ότι πιστεύει ότι αυτό μπορεί να διαρκέσει. Η Γάνδη έχει απήχηση λόγω του βάθους του πατριωτισμού του Μπάιντεν και των αποδεικτικών στοιχείων της συνταξιοδότησής του μετά τη συζήτηση – του πάθους της αφοσίωσής του στη χώρα του και της αυξανόμενης ανικανότητας της ρητορικής του, τόσο βαθιά αισθητή και όπως ήταν οι προειδοποιήσεις που έδωσε. Όποιος θαυμάζει τα επιτεύγματα του Μπάιντεν ως προέδρου -πραγματικά, μακροπρόθεσμα και πάντα καλοπροαίρετα, ακόμη και όταν είναι αναμφισβήτητα άστοχος- πρέπει να ένιωσε πόνο για τη θλιβερή και συχνά εξοργιστική επίδειξη σύγχυσης που προκάλεσε ο τελευταίος. Τι εχεις παθει; Συνέχισε να απαιτεί, πράγματι. Κράτησα τις υποσχέσεις μου. Έχω πετύχει τους στόχους μου. Υπήρξα καλός και έντιμος βασιλιάς! Γυρνώντας με και με μαχαιρώνοντας στην πλάτη επειδή χάθηκα σε μια μονομαχία όπου ένας άντρας έλεγε ψέματα ενώ ανέπνεε - και το μόνο που μιλούσε κανείς ήταν πόσο ασταθές ήταν το βήμα μου (το FDR δεν μπορούσε να λειτουργήσει καθόλου) και πόσο βραχνή ήταν η φωνή μου (Και του Ρήγκαν ήταν βραχνή).
Αλλά, φυσικά, ήταν προφανές σε όλους όσους θαύμαζαν τον Μπάιντεν, αν όχι στον δικαστικό κύκλο γύρω του, ότι η πτώση του ήταν αναπόφευκτη. Ο άνθρωπος που είδαμε στη συζήτηση του CNN τον περασμένο μήνα δεν ήταν απλώς ένας ηλικιωμένος πολιτικός που είχε «μια κακή νύχτα». Ο Μπάιντεν ήταν χαμένος και περιπλανήθηκε σε ένα βαλτότοπο του δικού του σχεδίου και οι προσπάθειες των υποστηρικτών και των φίλων του να συσπειρωθούν γύρω του θύμιζαν λιγότερο σαιξπηρικό χαρακτήρα παρά τον μεσαιωνικό επικό ήρωα Ελ Σιντ, που καβάλησε το άλογό του με την απελπισμένη ελπίδα ότι η ανάμνηση του θάρρους του μπορεί να είναι ακόμα αρκετή για να τρομάξει τον εχθρό.
Λοιπόν, ναι, πάμε: από όλες τις σαιξπηρικές φιγούρες που φέρνει στο μυαλό η πτώση του Μπάιντεν, είναι ο Ληρ. Ο Ληρ με την έννοια της απώλειας του εαυτού του. Μάθετε στην αδυναμία του να κατανοήσει, τουλάχιστον αρχικά, τη φύση της απότομης πτώσης του. και, ναι, ο Ληρ στην άγρια οργή, καθώς μερικές φορές ξεχνάμε, ότι κατευθύνει την κατάστασή του. «Βούλιαξε το στομάχι σου!» Φτύστε, φωτιά! ράμφος, βροχή / Ούτε βροχή, ούτε άνεμος, ούτε βροντή, ούτε φωτιά, είναι κόρες μου. Άσε λοιπόν / τη φρικτή σου ευχαρίστηση: εδώ είμαι, ο σκλάβος σου, / ένας φτωχός γέρος, ανάπηρος, αδύναμος και περιφρονημένος». Αυτός ήταν προφανώς ο συναισθηματικός τόνος του Μπάιντεν τις τελευταίες εβδομάδες. Όταν ανακοίνωσε στον Γεώργιο Στεφανόπουλο, σε μια συνέντευξη που είχε σκοπό να διεκδικήσει εκ νέου τη θέση του, ότι «όχι απλώς έκανε εκστρατεία», αλλά «κυβερνούσε τον κόσμο», το εξαναγκασμένο μεγαλείο του πληγωμένου βασιλιά ήταν πολύ εμφανές. (Για τις κόρες του, διαβάστε το passim, τους πρώην υποστηρικτές του, με τη Nancy Pelosi στο ρόλο του Goneril, και τον Barack Obama σε αυτόν του απίθανου Regan, μια διπλή προδοσία από την πλευρά αυτών που εμπιστευόταν.)
Αλλά ο Πρόεδρος στηρίζεται, ή κάθεται, από τον Ληρ με αυτή τη σημαντική προσθήκη. Μέχρι την απόφασή του να παραιτηθεί για νέο υποψήφιο του Δημοκρατικού Κόμματος, ο Μπάιντεν φαινόταν να λύνει ένα παλιό λογοτεχνικό ερώτημα: Τι θα είχε συμβεί αν ο βασιλιάς δεν είχε εγκαταλείψει τον θρόνο; Και αυτή η απάντηση είναι ξεκάθαρη. θα ήταν ακόμα χειρότερο από αυτό που συνέβη όταν το έκανε. Ο Ληρ, θυμόμαστε, ξεκινά το έργο εγκαταλείποντας την ευθύνη του με αντάλλαγμα την ικανοποίηση του επαίνου των παιδιών του, τα οποία τον κολακεύουν φαινομενικά – με εξαίρεση την Cordelia, τη μόνη που τον αγαπά ειλικρινά, που φοβάται να φανεί λίγο ειλικρινής . Η απώλεια της θέσης του και η προδοσία των κορών του τον αφήνουν σύντομα μόνο και χωρίς φίλους, εκτός από τον πιστό του ανόητο, σε μια άγρια καταιγίδα.
Με τον Μπάιντεν, όμως, σε αντίθεση με τον Ληρ στο αγκυροβόλιο, να μαίνεται παρέα με τον ανόητο του, ήμασταν εκεί έξω στο αγκυροβόλιο μαζί του, στη βροχή και παρασυρθήκαμε κι εμείς. Το τελευταίο κεφάλαιο της εκστρατείας του Μπάιντεν δεν ήταν ούτε ευχάριστο ούτε όμορφο, με την οργή του προέδρου να στερείται την αξιοπρέπεια της ηλικίας και τον ενστικτώδη πατριωτισμό της υπηρεσίας που είχε επιδείξει για τόσο καιρό, αντικαθιστώντας το με καθαρή απογοήτευση και απόηχους ενός άλλου ξεχασμένου Τζο Μπάιντεν. Αυτός ήταν ο Μπάιντεν που οι αρθρογράφοι θεωρούσαν από καιρό ως βαθιά φιλόδοξο, εύκολα απογοητευμένο και, με τον τρόπο του, ήδη αδικαιολόγητα πικραμένο από την παραμέληση της ελίτ για την οποία τόσα πολλά, συμπεριλαμβανομένης της πολιτικής ανύψωσης, φαινόταν τόσο εύκολα. Ο Μπάιντεν που απεικόνισε ο Ρίτσαρντ Μπεν Κράμερ στο « What It Takes », ένα χρονικό της προεδρικής κούρσας του 1988 - αμήχανο, φιλικό και θυμωμένο - φαινόταν άβολα αναζωογονημένο. Κάθε μέρα παρακολουθούσαμε έναν άνδρα που θα μπορούσε κάλλιστα να είχε παραμερίσει τα στοιχεία για το τι επέτρεπε η στήριξή του να ανέβει από τον κρατήρα. Για εβδομάδες, υπήρχε ένας πολύ πραγματικός κίνδυνος αστικής καταστροφής, με τη βίαιη κόλαση της εξέγερσης πιθανόν να πυρπολήσει ολόκληρη τη χώρα.
Σήμερα, ο Μπάιντεν, όπως και ο Ληρ στο τέλος, φαίνεται να έχει συμβιβαστεί με την ανάγκη να αποδεχθεί την απόλυτη αδικία της κατάστασής του και της δυσάρεσής του κατάσταση, αναζητώντας παράλληλα παρηγοριά στις πιο λογικές γωνιές της ζωής του. Τώρα, γνωρίζοντας ότι τελικά πήρε τη σωστή απόφαση για το γενικότερο καλό, μπορούμε να κοιτάξουμε πίσω με συμπάθεια για την προσωπική του κατάσταση. Είναι άδικο ; έκανε καλή δουλειά. Η αδικία επεκτείνεται και στην πραγματικότητα ότι, ενώ ο Μπάιντεν είναι ηλικιωμένος και αδύναμος, ο αντίπαλός του είναι, και φαίνεται, γέρος και τρελός. Το να σκεφτείς την ομιλία του Τραμπ στο Εθνικό Συνέδριο των Ρεπουμπλικανών σημαίνει αληθινή τρέλα: μια ασύνδετη αλληλουχία παραπόνων, αυτοαναφοράς και αδέσμευτων ροών συνείδησης, που προσφέρονται σε μια ανησυχητική ροή ασύνδετων εικόνων, με τα αυτιά να αιμορραγούν πίσω προς τον Χάνιμπαλ Λέκτερ. Το όλο πράγμα θυμίζει τον φτωχό Ληρ λιγότερο από τον φτωχό Τομ, τον ανόητο του μακελάρη τον οποίο μιμείται ο μεταμφιεσμένος Έντγκαρ. Ποιος δίνει τίποτα στον καημένο τον Τραμπ;, δήλωσε μάλιστα ο πρώην πρόεδρος. Αυτόν που ο βρώμικος δαίμονας οδήγησε μέσα από τη φωτιά και τη φλόγα, και μέσα από την ορμή και τον ανεμοστρόβιλο, πάνω από έλη και τέλματα... για να τρέξει τη δική του σκιά για έναν προδότη. Ευλογήστε τα πέντε πνεύματά σας! Ο Τραμπ κρυώνει !
Ο Μπάιντεν, συγκριτικά, αξίζει να τιμηθεί ιππότης, όχι να εκδιωχθεί. Αλλά αν υπάρχει ένα θέμα που διατρέχει τον Σαίξπηρ, είναι ότι η επιδίωξη της δικαιοσύνης είναι σχεδόν πάντα καταδικασμένη σε αποτυχία και ότι το καλύτερο που μπορούμε να ελπίζουμε είναι η διορατικότητα και η συμπόνια. Και έτσι, άδικη ή όχι, η πράξη του Μπάιντεν είναι επίσης απαραίτητη – η καλή δουλειά που είχε κάνει τελείωσε. Έχει, σε αντίθεση με τον Ληρ, που τελειώνει τη ζωή του εν μέσω ενός εμφυλίου πολέμου, την ευγνωμοσύνη της χώρας του, ή τουλάχιστον αυτήν ενός μέρους της που δεν είναι ήδη απελπισμένο.
Το μεγάλο μάθημα του «Βασιλιά Ληρ» δεν είναι ότι είναι σοφό ή άσοφο να εγκαταλείπουμε την εξουσία, αλλά ότι η δύναμη είναι πάντα ένα ανεπαρκές βάλσαμο για την ανθρώπινη κατάσταση. Η άποψη του Σαίξπηρ είναι ότι δεν πρέπει να αναζητούμε παρηγοριά στην κενή κολακεία ή στο αξίωμα, αλλά στην παρουσία εκείνων που πραγματικά νοιάζονται για εμάς. Ο Μπάιντεν έχει όλα όσα, όπως λέει ο καημένος ο Μάκμπεθ, που δεν τα έχει, «θα πρέπει να συνοδεύουν τα γηρατειά, / Όπως τιμή, αγάπη, υπακοή, στρατεύματα φίλων».
Ο Μπάιντεν υπέστη τρομερές απώλειες. Έχει όμως και την αγάπη της οικογένειάς του και την ευγνωμοσύνη τόσων πολιτών που τον ευχαριστούν όχι μόνο για τα επιτεύγματά του αλλά και για το ότι τελικά βρήκε αρκετή σοφία.
Εγγραφείτε στο καθημερινό μας ενημερωτικό δελτίο για να λαμβάνετε τις καλύτερες ιστορίες από το The New Yorker .
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου