Ο Emmanuel Todd, ιστορικός, δημογράφος, ανθρωπολόγος, κοινωνιολόγος και πολιτικός αναλυτής, είναι μέρος μιας φυλής που εξαφανίζεται: ένας από τους τελευταίους εκπροσώπους της παλαιάς σχολής γαλλικής διανόησης – ένας κληρονόμος εκείνων που, όπως ο Braudel, ο Sartre, ο Deleuze και ο Foucault θάμπωσαν τους διαδοχικές νέες γενιές του Ψυχρού Πολέμου, από τη Δύση ως την Ανατολή.
Έρευνα-Επιμέλεια Άγγελος-Ευάγγελος Φ. Γιαννόπουλος Γεωστρατηγικός και Γεωπολιτικός αναλυτής και αρχισυντάκτης στο εβδομαδιαίο ηλεκτρονικό περιοδικό Mytilenepress. Contact : survivorellas@gmail.com-6945294197). Συντακτική ομάδα του Mytilenepress. "Διαφωνώ με αυτό που λες, αλλά θα υπερασπιστώ μέχρι θανάτου το δικαίωμά σου να το λες". Η φράση έχει συνδεθεί άρρηκτα με τα έργα του Γάλλου φιλόσοφου Βολταίρου και εκφράζει απόλυτα τους συντάκτες του ηλεκτρονικού περιοδικού Mytilenepress. Στο Mytilenepress δημοσιεύονται όλες οι απόψεις. Aπαγορεύεται η αναδημοσίευση χωρίς την έγκριση του Μpress.
Το πρώτο ψήγμα σχετικά με το τελευταίο του βιβλίο, « Η ήττα της Δύσης », είναι το μικρό θαύμα της έκδοσής του την περασμένη εβδομάδα στη Γαλλία, εντός της ίδιας της σφαίρας του ΝΑΤΟ: ένα βιβλίο με ρόδι, από έναν ανεξάρτητο στοχαστή, βασισμένο σε γεγονότα και επαληθευμένα δεδομένα, ανατινάζοντας ολόκληρο το οικοδόμημα της Ρωσοφοβίας που χτίστηκε γύρω από την «επιθετικότητα» του «Τσάρου» Πούτιν.
Τουλάχιστον ορισμένοι τομείς των μέσων ενημέρωσης που ελέγχονται αυστηρά από τους ολιγάρχες στη Γαλλία απλά δεν μπορούσαν να αγνοήσουν τον Τοντ αυτή τη φορά, για διάφορους λόγους. Πρώτα απ 'όλα γιατί ήταν ο πρώτος δυτικός διανοούμενος, το 1976, που προέβλεψε την πτώση της ΕΣΣΔ στο βιβλίο του « The Final Fall », με βάση τα ποσοστά βρεφικής θνησιμότητας στη Σοβιετική Ένωση.
Ένας άλλος βασικός λόγος είναι το βιβλίο του « Μετά την Αυτοκρατορία » το 2002, ένα είδος επισκόπησης της παρακμής και της πτώσης της Αυτοκρατορίας, που δημοσιεύτηκε λίγους μήνες πριν το «Σοκ και Δέος» στο Ιράκ.
Σήμερα, ο Τοντ, σε αυτό που όρισε ως το τελευταίο του βιβλίο («έκλεισα τον κύκλο»), αφήνει τον εαυτό του να φτάσει μέχρι το τέλος και να απεικονίσει σχολαστικά την ήττα όχι μόνο των Ηνωμένων Πολιτειών, αλλά και της Δύσης στο σύνολό της, εστιάζοντας την έρευνα για τον πόλεμο στην Ουκρανία και τα περίχωρά της.
Δεδομένου του τοξικού περιβάλλοντος του ΝΑΤΟ, όπου κυριαρχεί η ρωσοφοβία και η ακύρωση του πολιτισμού και κάθε παρέκκλιση τιμωρείται, ο Τοντ φρόντισε να μην παρουσιάσει την τρέχουσα διαδικασία ως ρωσική νίκη στην Ουκρανία (αν και αυτό υπονοείται σε όλα όσα περιγράφει, από διάφορους δείκτες κοινωνικής ειρήνης έως τη συνολική σταθερότητα του «συστήματος Πούτιν», το οποίο είναι «προϊόν της ρωσικής ιστορίας, όχι έργο ενός ανθρώπου»).
Μάλλον εστιάζει στους κύριους λόγους που οδήγησαν στην πτώση της Δύσης. Μεταξύ αυτών: το τέλος του έθνους-κράτους. αποβιομηχάνιση (που εξηγεί το έλλειμμα του ΝΑΤΟ στην παραγωγή όπλων για την Ουκρανία). ο «μηδενικός βαθμός» της θρησκευτικής μήτρας της Δύσης, ο Προτεσταντισμός. η απότομη αύξηση των ποσοστών θνησιμότητας στις Ηνωμένες Πολιτείες (πολύ υψηλότερη από ό,τι στη Ρωσία), καθώς και οι αυτοκτονίες και οι ανθρωποκτονίες· και την υπεροχή ενός αυτοκρατορικού μηδενισμού που εκφράζεται με την εμμονή στους αιώνιους πολέμους.
Η κατάρρευση του Προτεσταντισμού
Ο Τοντ αναλύει μεθοδικά, κατά σειρά, τη Ρωσία, την Ουκρανία, την Ανατολική Ευρώπη, τη Γερμανία, τη Μεγάλη Βρετανία, τη Σκανδιναβία και τέλος την Αυτοκρατορία. Ας επικεντρωθούμε σε ποια θα ήταν τα 12 βασικά σημεία της αξιοσημείωτης άσκησής του.
1. Κατά την έναρξη της ειδικής στρατιωτικής επιχείρησης (SMO) τον Φεβρουάριο του 2022, το συνδυασμένο ΑΕΠ της Ρωσίας και της Λευκορωσίας αντιπροσωπεύει μόνο το 3,3% του ΑΕΠ συνολικά της Δύσης (στην περίπτωση αυτή τη σφαίρα του ΝΑΤΟ συν Ιαπωνία και Νότια Κορέα). Ο Τοντ εκπλήσσεται που αυτό το 3,3%, ικανό να παράγει περισσότερα όπλα από ολόκληρο τον δυτικό κολοσσό, όχι μόνο κερδίζει τον πόλεμο, αλλά καταστρέφει τις κυρίαρχες έννοιες της « νεοφιλελεύθερης πολιτικής οικονομίας » (ποσοστό ΑΕΠ).
2. Η « ιδεολογική μοναξιά » και ο « ιδεολογικός ναρκισσισμός » της Δύσης – ανίκανοι να κατανοήσουν, για παράδειγμα, πώς « όλος ο μουσουλμανικός κόσμος φαίνεται να βλέπει τη Ρωσία ως εταίρο παρά ως αντίπαλο ».
3. Ο Τοντ απορρίπτει την έννοια του « weberian κράτους » – προκαλώντας μια γευστική συμβατότητα του οράματος μεταξύ του Πούτιν και του Αμερικανού ασκούμενου της ρεαλπολιτικής John Mearsheimer. Επειδή αναγκάζονται να επιβιώσουν σε ένα περιβάλλον όπου μόνο η ισορροπία δυνάμεων μετράει, τα κράτη συμπεριφέρονται πλέον σαν « πράκτορες του Χομπς ». Και αυτό μας φέρνει στη ρωσική έννοια του έθνους-κράτους, με επίκεντρο την «κυριαρχία»: την ικανότητα ενός κράτους να ορίζει ανεξάρτητα τις εσωτερικές και εξωτερικές του πολιτικές, χωρίς καμία ξένη παρέμβαση.
4. Η κατάρρευση, βήμα προς βήμα, της κουλτούρας WASP, που οδήγησε, « από τη δεκαετία του 1960 », σε « μια αυτοκρατορία που στερήθηκε κέντρο και έργο, μια ουσιαστικά στρατιωτική οργάνωση που διοικείται από μια ομάδα χωρίς πολιτισμό (με την έννοια ανθρωπολογική) ». Έτσι ορίζει ο Τοντ τους Αμερικανούς νεοσυντηρητές.
5. Οι Ηνωμένες Πολιτείες ως « μετα-αυτοκρατορική » οντότητα: ένα απλό κέλυφος στρατιωτικού μηχανήματος που στερείται μια κουλτούρα που βασίζεται στις πληροφορίες, που οδηγεί σε « μια έντονη στρατιωτική επέκταση σε μια φάση μαζικής συρρίκνωσης της βιομηχανικής βάσης τους ». Όπως επισημαίνει ο Τοντ, « ο σύγχρονος πόλεμος χωρίς βιομηχανία είναι οξύμωρο ».
6. Η δημογραφική παγίδα: Ο Τοντ δείχνει πώς οι στρατηγοί της Ουάσιγκτον « ξέχασαν ότι μια πολιτεία της οποίας ο πληθυσμός απολαμβάνει υψηλό μορφωτικό και τεχνολογικό επίπεδο, ακόμα κι αν μειώνεται, δεν χάνει τη στρατιωτική της ισχύ ». Αυτό ακριβώς συμβαίνει με τη Ρωσία στα χρόνια του Πούτιν.
7. Εδώ φτάνουμε στην καρδιά του επιχειρήματος του Todd: η επανερμηνεία του « The Protestant Ethic and the Spirit of Capitalism » μετά τον Max Weber , που δημοσιεύτηκε λίγο περισσότερο από έναν αιώνα πριν, το 1904/1905: « Αν ο προτεσταντισμός ήταν η μήτρα του Η άνοδος της Δύσης, ο θάνατός της σήμερα είναι η αιτία της αποσύνθεσης και της ήττας της ».
Ο Τοντ ορίζει ξεκάθαρα πώς η αγγλική «Ένδοξη Επανάσταση» του 1688, η Αμερικανική Διακήρυξη της Ανεξαρτησίας του 1776 και η Γαλλική Επανάσταση του 1789 ήταν οι πραγματικοί πυλώνες της φιλελεύθερης Δύσης. Επομένως, μια διευρυμένη «Δύση» δεν είναι ιστορικά «φιλελεύθερη», γιατί προκάλεσε επίσης «ιταλικό φασισμό, γερμανικό ναζισμό και ιαπωνικό μιλιταρισμό».
Εν ολίγοις, ο Τοντ δείχνει πώς ο Προτεσταντισμός επέβαλε τον καθολικό αλφαβητισμό στους πληθυσμούς που έλεγχε, « γιατί όλοι οι πιστοί πρέπει να έχουν άμεση πρόσβαση στις Αγίες Γραφές. Ένας εγγράμματος πληθυσμός είναι ικανός για οικονομική και τεχνολογική ανάπτυξη. Η προτεσταντική θρησκεία δημιούργησε, τυχαία, ένα ανώτερο και αποτελεσματικό εργατικό δυναμικό ». Και είναι με αυτή την έννοια ότι η Γερμανία ήταν « στο επίκεντρο της δυτικής ανάπτυξης », ακόμα κι αν η βιομηχανική επανάσταση έλαβε χώρα στην Αγγλία.
Η βασική διατύπωση του Τοντ είναι αδιαμφισβήτητη: « Ο κρίσιμος παράγοντας στην άνοδο της Δύσης ήταν η δέσμευση του Προτεσταντισμού στον αλφαβητισμό ».
Ο προτεσταντισμός, επισημαίνει ο Todd, βρίσκεται επίσης δύο φορές στο επίκεντρο της δυτικής ιστορίας: μέσω της εκπαίδευσης και της οικονομίας – ο φόβος της καταδίκης και η ανάγκη να αισθάνονται επιλεγμένοι από τον Θεό, δημιουργώντας μια ισχυρή εργασιακή ηθική και συλλογική ηθική – και από την ιδέα ότι οι άνδρες είναι άνισο (θυμηθείτε το «φορτίο του λευκού»).
Η κατάρρευση του Προτεσταντισμού θα μπορούσε μόνο να καταστρέψει την εργασιακή ηθική προς όφελος της μαζικής απληστίας: αυτός είναι ο νεοφιλελευθερισμός.
Η τρανσέξουαλ και η λατρεία του ψεύδους
8. Η καυστική κριτική του Τοντ για το πνεύμα του 1968 αξίζει ένα εντελώς νέο βιβλίο. Αναφέρει « μια από τις μεγάλες ψευδαισθήσεις της δεκαετίας του '60 – μεταξύ της αγγλοαμερικανικής σεξουαλικής επανάστασης και του Μάη του 68 στη Γαλλία »: « Πιστεύοντας ότι το άτομο θα ήταν μεγαλύτερο αν απελευθερωνόταν από το συλλογικό ». Αυτό οδήγησε σε μια αναπόφευκτη καταστροφή: « Τώρα που απελευθερωθήκαμε, μαζικά, από μεταφυσικές πεποιθήσεις, ιδρυτές και προερχόμενες, κομμουνιστές, σοσιαλιστές ή εθνικιστές, ζούμε την εμπειρία του κενού ». Και έτσι έχουμε γίνει « ένα πλήθος μιμητικών νάνων που δεν τολμούν να σκεφτούν μόνοι τους – αλλά αποδεικνύονται ικανοί για μισαλλοδοξία όπως οι πιστοί της αρχαιότητας ».
9. Η σύντομη ανάλυση του Todd για το βαθύτερο νόημα του τρανσέξουαλ κλονίζει εντελώς την Εκκλησία του Woke – από τη Νέα Υόρκη μέχρι την ευρωπαϊκή σφαίρα, και θα προκαλέσει σειριακές κρίσεις οργής. Δείχνει πώς ο τρανσέξουαλ είναι « μία από τις σημαίες αυτού του μηδενισμού που ορίζει τη Δύση σήμερα, αυτή την επιθυμία να καταστρέψει όχι μόνο τα πράγματα και τους ανθρώπους, αλλά και την πραγματικότητα ».
Και υπάρχει ένα αναλυτικό μπόνους: « Η τρανσέξουαλ ιδεολογία λέει ότι ένας άντρας μπορεί να γίνει γυναίκα και μια γυναίκα μπορεί να γίνει άντρας. Αυτός είναι ένας ψευδής ισχυρισμός και, με αυτή την έννοια, πλησιάζει τον θεωρητικό πυρήνα του δυτικού μηδενισμού ». Η κατάσταση είναι ακόμη χειρότερη όταν πρόκειται για τις γεωπολιτικές προεκτάσεις. Ο Τοντ εγκαθιδρύει έναν παιχνιδιάρικο ψυχικό και κοινωνικό δεσμό μεταξύ αυτής της λατρείας του ψεύτικου και της κλονισμένης συμπεριφοράς του ηγεμόνα στις διεθνείς σχέσεις. Παράδειγμα: η ιρανική πυρηνική συμφωνία που συνήφθη επί Ομπάμα, η οποία μετατρέπεται σε καθεστώς σκληρών κυρώσεων υπό τον Τραμπ. Τοντ: « Η αμερικανική εξωτερική πολιτική είναι, με τον δικό της τρόπο, ρευστή έμφυλη ».
10. Η « υποβοηθούμενη αυτοκτονία » της Ευρώπης . Ο Τοντ θυμάται ότι η Ευρώπη, αρχικά, ήταν το γαλλογερμανικό ζευγάρι. Στη συνέχεια, μετά την οικονομική κρίση του 2007/2008, αυτό το ζευγάρι μεταμορφώθηκε σε « πατριαρχικό γάμο, με κυρίαρχη σύζυγο τη Γερμανία που δεν ακούει πλέον τη σύντροφό του ». Η ΕΕ έχει εγκαταλείψει κάθε πρόσχημα ότι υπερασπίζεται τα συμφέροντα της Ευρώπης διακόπτοντας την ενέργεια και το εμπόριο με τον εταίρο της, τη Ρωσία, και επιβάλλοντας κυρώσεις στον εαυτό της. Ο Τοντ προσδιορίζει σωστά τον άξονα Παρισιού-Βερολίνου που αντικαταστάθηκε από τον άξονα Λονδίνο-Βαρσοβία-Κίεβο: ήταν « το τέλος της Ευρώπης ως αυτόνομος γεωπολιτικός παράγοντας ». Και αυτό συνέβη μόλις 20 χρόνια αφότου η Γαλλία και η Γερμανία αντιτάχθηκαν από κοινού στον νεοσυντηρητικό πόλεμο εναντίον του Ιράκ.
11. Ο Τοντ ορίζει σωστά το ΝΑΤΟ βουτώντας στο « ασυνείδητό τους »: « Βλέπουμε ότι ο στρατιωτικός, ιδεολογικός και ψυχολογικός του μηχανισμός δεν υπάρχει για να προστατεύει τη Δυτική Ευρώπη, αλλά για να την ελέγχει ».
12. Μαζί με αρκετούς αναλυτές στη Ρωσία, την Κίνα, το Ιράν και μεταξύ των ανεξάρτητων στην Ευρώπη, ο Τοντ είναι βέβαιος ότι η αμερικανική εμμονή –από τη δεκαετία του 1990– με την αποκοπή της Γερμανίας από τη Ρωσία θα οδηγήσει σε αποτυχία: « Αργά ή γρήγορα, θα συνεργαστούν », γιατί « οι οικονομικές τους εξειδικεύσεις τις ορίζουν ως συμπληρωματικές ». Η ήττα στην Ουκρανία θα ανοίξει το δρόμο, γιατί μια « βαρυτική δύναμη » έλκει αμοιβαία τη Γερμανία και τη Ρωσία.
Πριν από αυτό, και σε αντίθεση με όλους σχεδόν τους δυτικούς «αναλυτές» της κύριας σφαίρας του ΝΑΤΟ, ο Πούτιν κατανοεί ότι η Μόσχα είναι έτοιμη να κερδίσει εναντίον ολόκληρου του ΝΑΤΟ, και όχι μόνο κατά της Ουκρανίας, εκμεταλλευόμενος «ένα παράθυρο ευκαιρίας που εντόπισε ο Πούτιν στην αρχή του 2022. Ο Todd ποντάρει σε ένα παράθυρο 5 ετών, δηλαδή ένα endgame το 2027. Είναι ενδιαφέρον να συγκριθεί με τον Υπουργό Άμυνας Shoigu, ο οποίος είπε πέρυσι: το SMO θα τελειώσει μέχρι το 2025.
Όποια και αν είναι η προθεσμία, όλα αυτά συνεπάγονται συνολική νίκη για τη Ρωσία, με τον νικητή να υπαγορεύει όλους τους όρους. Καμία διαπραγμάτευση, καμία κατάπαυση του πυρός, καμία παγωμένη σύγκρουση – όπως προσποιείται απεγνωσμένα ο ηγεμόνας.
Το Νταβός επιδεικνύει τον θρίαμβο της Δύσης
Η άφθονη αξία του Τοντ, τόσο εμφανής στο βιβλίο, είναι να χρησιμοποιεί την ιστορία και την ανθρωπολογία για να φέρει την ψευδή συνείδηση της δυτικής κοινωνίας στον καναπέ. Έτσι, εστιάζοντας, για παράδειγμα, στη μελέτη πολύ συγκεκριμένων οικογενειακών δομών στην Ευρώπη, καταφέρνει να εξηγήσει την πραγματικότητα με τρόπο που ξεφεύγει τελείως από την πλύση εγκεφάλου των συλλογικών δυτικών μαζών που μένουν στον στροβιλο-νεοφιλελευθερισμό.
Είναι αυτονόητο ότι το βιβλίο του Τοντ, που βασίζεται στην πραγματικότητα, δεν θα γίνει ομόφωνα αποδεκτό μεταξύ των ελίτ του Νταβός. Αυτό που συνέβη αυτή την εβδομάδα στο Νταβός ήταν εξαιρετικά κατατοπιστικό. Όλα αποκαλύπτονται στο φως της ημέρας.
Από όλους τους συνήθεις υπόπτους –την τοξική Μέδουσα φον ντερ Λάιεν της ΕΕ, τον γερακίσιο Στόλτενμπεργκ του ΝΑΤΟ, τη BlackRock, την JP Morgan και άλλα μεγάλα αφεντικά που δίνουν τα χέρια με τα παιχνίδια φούτερ τους στο Κίεβο– το μήνυμα του «Θριάμβου της Δύσης» είναι μονολιθικό.
Ο πόλεμος είναι ειρήνη. Η Ουκρανία δεν χάνει και η Ρωσία δεν κερδίζει. Εάν διαφωνείτε μαζί μας – σε οτιδήποτε – θα λογοκριθείτε για «ρητορική μίσους». Θέλουμε τη Νέα Παγκόσμια Τάξη –ό,τι νομίζετε εσείς οι χαμηλού επιπέδου αγρότες– και τη θέλουμε τώρα.
Και αν όλα τα άλλα αποτύχουν, μια προκατασκευασμένη Νόσος Χ θα έρθει για εσάς.
πηγή: Sputnik Globe
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου