Το G20, το οποίο είχε δημιουργηθεί από το G7 για να το υπακούει, χειραφετήθηκε από αυτό. Σίγουρα δεν αμφισβήτησε το αγγλοσαξονικό καπιταλιστικό σύστημα, με βάση την ανωνυμία του κεφαλαίου, αλλά σταμάτησε να υπογράφει τα κείμενα της Ουάσιγκτον.
Έρευνα-Επιμέλεια Άγγελος-Ευάγγελος Φ. Γιαννόπουλος Γεωστρατηγικός και Γεωπολιτικός αναλυτής και αρχισυντάκτης στο εβδομαδιαίο ηλεκτρονικό περιοδικό Mytilenepress. Contact : survivorellas@gmail.com-6945294197). Συντακτική ομάδα του Mytilenepress. "Διαφωνώ με αυτό που λες, αλλά θα υπερασπιστώ μέχρι θανάτου το δικαίωμά σου να το λες". Η φράση έχει συνδεθεί άρρηκτα με τα έργα του Γάλλου φιλόσοφου Βολταίρου και εκφράζει απόλυτα τους συντάκτες του ηλεκτρονικού περιοδικού Mytilenepress. Στο Mytilenepress δημοσιεύονται όλες οι απόψεις. Aπαγορεύεται η αναδημοσίευση χωρίς την έγκριση του Μpress.
Συμμετέχει ακόμη σε δυτικά έργα, αλλά έχει λίγες αυταπάτες για την υλοποίησή τους.
Το 1973, υπήρξε η κορύφωση του πετρελαίου των ΗΠΑ, το τέλος της μετατρεψιμότητας του δολαρίου σε χρυσό και η αύξηση των τιμών του ΟΠΕΚ μετά τον πόλεμο του Γιομ Κιπούρ. Αυτό είναι αυτό που ονομάζουμε «σοκ του λαδιού». Ο υπουργός Οικονομικών των ΗΠΑ Τζορτζ Σουλτς αποφάσισε να συντονίσει τις δυτικές απαντήσεις σε αυτήν την μεταβαλλόμενη κατάσταση. Συγκέντρωσε ανεπίσημα τους υπουργούς οικονομικών της Δυτικής Γερμανίας, της Γαλλίας (Valéry Giscard d'Estaing) και του Ηνωμένου Βασιλείου στη βιβλιοθήκη του Λευκού Οίκου. Δύο χρόνια αργότερα, το 1975, ο Helmut Schmidt και ο Valéry Giscard d'Estaing, που έγιναν Καγκελάριος και Πρόεδρος της Δημοκρατίας αντίστοιχα, πρότειναν να ανέβουν αυτές οι άτυπες συναντήσεις σε επίπεδο αρχηγών κρατών και κυβερνήσεων. Έτσι δημιουργήθηκε το G5, μετά το G6, το G7, το G8 και ξανά το G7.
Συνεπώς, η G7 δεν είναι θεσμός. Δεν ιδρύθηκε με διεθνείς συνθήκες, δεν έχει καταστατικό, ούτε μόνιμη γραμματεία. Είναι απλά ένα φόρουμ. τόπος συζήτησης, όχι απόφασης. Ο μόνος κανόνας του αφορά την εκ περιτροπής προεδρία του. Για 48 χρόνια, δεν σταμάτησε ποτέ να μιλάει, υποσχόμενος θαύματα, αλλά δεν έκανε τίποτα από αυτά που είπε. Κι αυτό γιατί, πίσω από κάποια εφέ δημοσιότητας, έκανε μυστικές συναντήσεις των οποίων τη σημασία καταλάβαμε μόνο εκ των υστέρων.
Η G7 συντόνισε τους κανόνες του οικονομικού παιχνιδιού. Έπεισε τους μη Αγγλοσάξονες να ανωνυμοποιήσουν το κεφάλαιο. Σε μισό αιώνα, τα δυτικά κράτη αποδέχθηκαν ότι δεν μπορούν πλέον να γνωρίζουν σε ποιον ανήκει οτιδήποτε. Το σύστημα εμπιστοσύνης έχει γίνει ευρέως διαδεδομένο σε όλα τα κράτη μέλη, για παράδειγμα με τους «fiducies» στη Γαλλία. Στο G7 οφείλουμε τη σημερινή μορφή καπιταλισμού όπου οι ιδιοκτήτες του κεφαλαίου μπορούν να λαμβάνουν αποφάσεις κρυφά που δεν θα τολμούσαν να πάρουν δημόσια.
Το 1999, η G7 στην Κολωνία αποφάσισε να συγκαλέσει μια συνάντηση υπουργών Οικονομίας και διευθυντών κεντρικών τραπεζών από τα μέλη της και 13 άλλα κράτη προκειμένου να συντονίσουν τις απαντήσεις τους στις οικονομικές κρίσεις. Μια κρίση συγκλόνισε την Ασία, η οποία κορυφώθηκε με την κρίση των subprime στις Ηνωμένες Πολιτείες. Στις συναντήσεις αυτές κυριαρχούσε ο Γερμανός υπουργός Χανς Άιχελ, ο οποίος βρισκόταν σε διαδικασία αναδιάρθρωσης της χώρας του. Εξασφάλισε ότι αυτή η ομάδα δεν ακολουθούσε την αγγλοσαξονική επιταγή, αλλά συμμορφωνόταν με τους κανόνες των Γερμανών τραπεζιτών.
Με πρόταση του Γάλλου προέδρου, Νικολά Σαρκοζί, και με την υποστήριξη του Ηνωμένου Βασιλείου, η ομάδα αυτή ανυψώθηκε σε επίπεδο αρχηγών κρατών και κυβερνήσεων. Είναι το G20, μετά το G21. Ο πρόεδρος των ΗΠΑ Τζορτζ Μπους, νιώθοντας ότι τα πράγματα κινδύνευαν να ξεφύγουν από τον έλεγχο, συμφώνησε μόνο αν η ομάδα συνεδρίαζε για πρώτη φορά υπό την προεδρία του στην Ουάσιγκτον.
Όχι περισσότερο από το G7, το G20 δεν είναι θεσμός. Δεν ιδρύθηκε με διεθνείς συνθήκες, δεν έχει καταστατικό, ούτε μόνιμη γραμματεία. Είναι απλά ένα φόρουμ. τόπος συζήτησης, όχι απόφασης. Εκτός από αυτή τη φορά, η πλειοψηφία δεν είναι πλέον δυτική. Τα κράτη που συγκλήθηκαν, κυρίως η Κίνα, δεν είναι ιμπεριαλιστικές δυνάμεις, αλλά αναπτυσσόμενες χώρες. Προσπάθησαν λοιπόν, όχι πλέον να υιοθετήσουν τους κανόνες της αγγλοσαξονικής χρηματοδότησης, ούτε εκείνους του γερμανικού ομολόγου τους, αλλά αυτούς της ανάπτυξης όλων.
Η τελευταία σύνοδος κορυφής του Γκάντιναγκαρ σήμανε το τέλος της δυτικής επιρροής, υπέρ της πολυπολικότητας. Συμβολικά, ο οικοδεσπότης και πρωθυπουργός του Bharat, Narendra Modi, προσκάλεσε ένα 21ο μόνιμο μέλος, την Αφρικανική Ένωση (AU). Αυτό το ίδρυμα εκπροσωπεί 55 κράτη, εκ των οποίων μόνο ένα, η Νότια Αφρική, ήταν ήδη μέλος. Ωστόσο, η πολιτική ένωση ήταν ήδη λίγο πολύ μέλος μέσω του αναπτυξιακού της προγράμματος, της Νέας Συνεργασίας για την Ανάπτυξη της Αφρικής.
Όπως κάνουν σε όλες τις διεθνείς συναντήσεις, η Δύση προσπάθησε να επιβάλει το όραμά της για τον κόσμο ενάντια στη Ρωσία και την Κίνα. Αγωνίστηκαν σκληρά, κατά τη διάρκεια περισσότερων από 200 ωρών συνεδριάσεων, για το τελικό ανακοινωθέν που θα καταδίκαζε «την απρόκλητη ρωσική επίθεση κατά της Ουκρανίας ». Κατά την προηγούμενη σύνοδο, στο Μπαλί (Ινδονησία), ο Πρόεδρος Joko Widodo απέφυγε αυτή τη συζήτηση υπενθυμίζοντας ότι η G20 είναι οικονομικό και όχι πολιτικό φόρουμ. Αυτή τη φορά, η ρωσική και η κινεζική αντιπροσωπεία, αντίθετα, αντέδρασαν προτείνοντας διαφορετική θέση. Ήταν η εκδοχή τους που υιοθετήθηκε. Υπογραμμίζει την « ανάγκη να επιλυθούν όλες οι συγκρούσεις, σε συμμόρφωση με τις διατάξεις του Χάρτη των Ηνωμένων Εθνών » και επιμένει στην «το δικαίωμα των λαών στην αυτοδιάθεση . Μπερδεμένοι, οι Δυτικοί συμφώνησαν να το υπογράψουν, διασφαλίζοντας ότι το ερμήνευσαν με τον δικό τους τρόπο: Σύμφωνα με αυτούς, η Ρωσία δεν σέβεται τον καταστατικό χάρτη του ΟΗΕ επειδή δεν έχει το δικαίωμα να εφαρμόσει τις συμφωνίες του Μινσκ («υποχρέωση προστασίας») και Ψήφισμα 2202 του Συμβουλίου Ασφαλείας. Όσον αφορά το δικαίωμα των λαών στην αυτοδιάθεση, δεν θα ισχύει για τους πληθυσμούς της Κριμαίας, του Ντονμπάς και της Νοβορόσιας.
Για να διατηρήσουν την κατάταξή τους, η Δύση ανακοίνωσε ότι θα χρηματοδοτήσει την κατασκευή ενός διαδρόμου που συνδέει το Μπαχράτ με την Ευρωπαϊκή Ένωση. Υπέγραψαν επίσημα μια συμφωνία αρχής μεταξύ των Ηνωμένων Πολιτειών, του Μπαχράτ, της Σαουδικής Αραβίας, των Ηνωμένων Αραβικών Εμιράτων, της Ευρωπαϊκής Ένωσης, της Γαλλίας, της Γερμανίας και της Ιταλίας. Στο μυαλό της κυβέρνησης Μπάιντεν, πρόκειται και για την εύνοια της Μπαχράτ έναντι της Κίνας και για τον ανταγωνισμό με τους νέους κινεζικούς δρόμους του μεταξιού. Πρόκειται επίσης για τον αποκλεισμό της Αιγύπτου, της Συρίας, του Ιράκ, της Τουρκίας και του Ιράν από αυτή την εξέλιξη, προς όφελος του Ισραήλ. Αυτός ο διάδρομος θα συνδέει στην πραγματικότητα τον Περσικό Κόλπο με το μεσογειακό λιμάνι της Χάιφα, περνώντας από την Αραβική Χερσόνησο.
Μπορούμε ωστόσο να εκφράσουμε κάποιες αμφιβολίες. Το 2021, στο G7 στο Carbis Bay (Ηνωμένο Βασίλειο), η κυβέρνηση Μπάιντεν είχε ήδη ανακοινώσει το φαραωνικό έργο, Build Back Better World (B3W). Αυτό περιελάμβανε χρηματοδότηση δρόμων αξίας 40.000 δισεκατομμυρίων δολαρίων ικανών να συναγωνιστούν το έργο της κινεζικής Πρωτοβουλίας Belt and Road (BRI). Αυτό το πρόγραμμα επιβεβαιώθηκε από τις δύο διασκέψεις κορυφής της G7 που ακολούθησαν, αλλά η εφαρμογή του ακόμη εκκρεμεί. Ή πάλι, η Ευρωπαϊκή Ένωση, θέλοντας να ανταγωνιστεί τόσο την Κίνα όσο και με τον κυρίαρχό της, τις Ηνωμένες Πολιτείες, ανακοίνωσε το έργο της Global Gateway. Είναι λίγο πιο ρεαλιστικό αφού αφορά «μόνο» 300 δισεκατομμύρια δολάρια, αλλά είναι και μόνο στο στάδιο του σχεδίου. Όσο για το Ισραήλ, είχε ήδη παρουσιάσει τη διαδρομή του διαδρόμου Bharat-Ευρωπαϊκής Ένωσης όταν, το 2018, είχε αποκαλύψει το σχέδιο του Ισραήλ Κατς (τότε Υπουργός Μεταφορών και Πληροφοριών). Τότε ήταν μόνο σιδηρόδρομοι.
Τελικά, οι αναπτυσσόμενες χώρες ανέλαβαν την εξουσία στο πλαίσιο της G20. Δεν υπογράφουν πλέον τα κείμενα που τους υποβάλλουν οι Δυτικοί, αλλά αντίθετα τους βάζουν να υπογράψουν τα δικά τους. Πάντα συμφωνούν να συμμετέχουν σε γενναιόδωρα δυτικά έργα, αλλά έχουν λίγες αυταπάτες για το τι θα αποκτήσουν. Από εδώ και πέρα είναι αυτοί που χτίζουν τον κόσμο. Aπό τον Thierry Meyssan
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου