Η τρίτη Κυριακή από του Πάσχα είναι αφιερωμένη στους αγίους Μυροφόρους, άνδρες και γυναίκες, οι οποίοι φρόντισαν για την ταφή του ακηράτου σώματος του Κυρίου μας.
Θέλοντας έτσι να τιμήσει την εξαιρετική αφοσίωσή τους στο Χριστό, όπως και τον ηρωισμό τους, καθ’ ότι δεν ήταν εύκολο εγχείρημα να ζητήσουν για ταφή το σώμα ενός καταδικασμένου για το κακούργημα της εσχάτης προδοσίας.
Η όποια εκδήλωση συμπάθειας προς τον καταδικασμένο για τέτοιο έγκλημα, έθετε σε κίνδυνο στιγματώσεως αυτόν που θα την εκδήλωνε. Δεν ήταν δύσκολο να θεωρηθεί συνεργάτης του και να έχει την ίδια τύχη με τον νεκρό εγκληματία!
Η επίσημη κατηγορία κατά του Χριστού ήταν ότι ανακήρυξε τον εαυτό του βασιλέα, «λέγοντα εαυτόν Χριστόν βασιλέα είναι» (Λουκ.23,2). Για τούτο και οι δήμιοι στρατιώτες έγραψαν σε επιγραφή επί του σταυρού «της αιτίας αυτού επιγεγραμμένη, ο βασιλεύς των Ιουδαίων» (Μαρκ.15,26).
Κάθε μορφή αντιποίησης της ρωμαϊκής εξουσίας τιμωρούνταν με βαρύτατες ποινές και συχνά το θάνατο. Ιδιαίτερα τιμωρούνταν τέτοιες περιπτώσεις στην Ιουδαία, σε μια από τις πλέον ταραγμένες περιοχές της αυτοκρατορίας, όπου οι επαναστάσεις κατά της ρωμαϊκής κατοχής ήταν συχνές και αιματηρές.
Ο Χριστός παραδόθηκε στους Ρωμαίους από τους Ιουδαίους «κατηγορείσθαι αυτόν υπό των αρχιερέων και των πρεσβυτέρων» (Ματθ.27,13) ότι «βασιλέα εαυτόν» εποίησε (Ιωάν.19,13) και πως «πας ο βασιλέα εαυτόν ποιεί αντιλέγει τω Καίσαρι» (Ιωάν.19,13). Με αυτά τα εκβιαστικά απαιτούσαν από τον Πιλάτο να Τον θανατώσει, γεγονός το οποίο θορύβησε τον ρωμαίο ηγεμόνα και υπέγραψε την θανατική Του καταδίκη. Επικίνδυνο ήταν και από μέρους των Ιουδαίων, να φροντίσουν το σώμα του Χριστού και να το θάψουν με τιμές. Διότι οι Ιουδαίοι συνέλαβαν τον Ιησού ως «βλάσφημο» (Ματθ.26,65), ότι «εαυτόν Θεού υιόν εποίησεν» (Ιωάν.19,7).
Ο μωσαϊκός νόμος σε περιπτώσεις ασέβειας και βλασφημίας προς το Θεό ήταν αυστηρός και προέβλεπε μεγάλες ποινές. Ο βλάσφημος στιγματίζονταν από την ιουδαϊκή κοινωνία, όπως και όσοι τον συναναστρέφονταν. Αυτοί που ζήτησαν το σώμα του Χριστού δεν ήταν άσημοι άνθρωποι, αλλά σημαίνοντα πρόσωπα της ιουδαϊκής κοινωνίας, γνωστά πρόσωπα, μέλη του Μεγάλου Συνεδρίου, κυβερνητικοί άρχοντες, οι οποίοι, με την πράξη τους αυτή έθεταν σε κίνδυνο, όχι απλά τη θέση τους και την υπόληψή τους, αλλά και αυτή τη ζωή τους!
Ο Ιωσήφ ο από Αριμαθαίας «βουλευτής υπάρχων και ανήρ αγαθός και δίκαιος» (Λουκ.23,50), «τολμήσας εισήλθε προς Πιλάτον και ητήσατο το σώμα του Ιησού» (Μαρκ.15,44), για να το ενταφιάσει με τιμές και όχι, όπως συνηθίζονταν να πετούν τα σώματα των κακούργων στα σκουπίδια.
Η λέξη «τολμήσας» φανερώνει το ηρωικό τόλμημα του αγίου και αφοσιωμένου στο Χριστό ανθρώπου! Μαζί του και ο έτερος αγαθός άρχοντας των Ιουδαίων, ο βουλευτής Νικόδημος «ο ελθών προς τον Ιησούν νυκτός» (Ιωάν.19,39), παλιότερα, για να γίνει κρυφός μαθητής Του.
Αυτοί οι δύο σεβάσμιοι και ηρωικοί άνδρες, αψηφώντας τον κίνδυνο να κατηγορηθούν από τους φανατικούς Ιουδαίους ως συνεργάτες του «επικίνδυνου επαναστάτη και βλάσφημου του Θεού», σύμφωνα με το κατηγορητήριο της καταδίκης Του, απέδωσαν τις νεκρικές τιμές στον Μεγάλο Νεκρό.
Οι δύο κρυφοί μαθητές του Κυρίου, φανερώθηκαν και επιτέλεσαν την υψηλή αποστολή τους. Παρούσες και πρωταγωνίστριες στην θεόσωμη ταφή του Κυρίου και οι άγιες γυναίκες Μυροφόρες, εκτός από την Θεοτόκο, «εν αις ην Μαρία η Μαγδαληνή, και Μαρία η του Ιακώβου και Ιωσή μήτηρ, και η μήτηρ των υιών Ζεβεδαίου» (Ματθ.27,56).
Ο ευλογημένος αυτός σύλλογος των αγίων μαθητριών Του, σε αντίθεση με τους άντρες ένδεκα μαθητές Του, οι οποίοι Τον εγκατέλειψαν και κρύφτηκαν, «δια τον φόβον των Ιουδαίων» (Ιωάν.19,38), στάθηκαν άφοβα κοντά Του, Τον θρήνησαν και Τον κήδευσαν με τις τιμές, που Του άξιζε! Αλλά είχαν την πεποίθηση ότι, όσα έκαναν για Εκείνον ήταν λίγα.
Η βιαστική ταφή Του, λόγω της εορτής του Πάσχα, δεν τους επέτρεψε να περιποιηθούν το άχραντο Σώμα Του όσο έπρεπε. Δεν αρκέστηκαν στην μύρωση του αγίου σώματος πριν την ταφή, αλλά θέλησαν να το μυρώσουν και μετά. Έτσι, μη λογαριάζοντας τους κινδύνους και τις ανυπέρβλητε δυσκολίες, «λίαν πρωί τη μια των σαββάτων», «τη επιφωσκούση» (Ματθ.28,1), «ηγόρασαν αρώματα ίνα ελθούσαι αλείψωσι αυτόν» (Μαρκ.16,1).
Ενώ βάδισαν προς το μνημείο, όπου εκείτο ο Διδάσκαλος, σκυθρωπές και λυπημένες, για τον άδικο θάνατό Του, «οδυρόμεναι μετά σπουδής», τις βασάνιζε η σκέψη: «τις αποκυλίσει ημίν τον λίθον εκ τη θύρας του μνημείου;» (Μαρκ,16,3).
Ο λίθος, που κύλισαν στη θύρα του μνημείου ήταν «μέγας σφόδρα», ανυπέρβλητο εμπόδιο για την είσοδό τους στο μνημείο, για να επιτελέσουν την ευγενή επιθυμία τους. Όταν έφτασαν στο μνημείο τις περίμενε η μεγάλη έκπληξη: είδαν τον ογκόλιθο αποκυλισμένο από τη θύρα και πάνω του να κάθεται ο άγγελος της Αναστάσεως (Ματθ.28,1), ο οποίος τους ανήγγελλε το χαρμόσυνο νέο, ότι ο Ιησούς ο Ναζωραίος «ηγέρθη, ουκ εστιν ωδε, ίδε ο τόπος όπου έθηκαν αυτόν» (Μαρκ.16,6).
Πήγαιναν να συναντήσουν νεκρό και διαπίστωσαν την ανάστασή του! Για την άδολη αφοσίωσή τους στον Κύριο και τον ηρωισμό τους, έλαβαν την υπέρτατη επιβράβευση, να αξιωθούν να γίνουν οι πρώτοι μάρτυρες της Αναστάσεως. Οι υπέροχες εκείνες, ταπεινές και καταφρονεμένες γυναίκες, από την ανδροκρατούμενη κοινωνία, αξιώθηκαν επίσης να αναγγείλουν την Ανάσταση!
Η απ’ αιώνων καταφρονεμένη γυναικεία φύση γίνεται και πάλι αξία. Έχουμε την έμπρακτη αναγνώριση, για πρώτη φορά στην ιστορία, της γυναίκας, ως ισότιμο ανθρώπινο πρόσωπο με τον άνδρα. Για πρώτη φορά έγινε η μαρτυρία της αξιόπιστη, διότι ως τότε, ούτε στα δικαστήρια γινόταν δεκτή. Και τι μαρτυρία, η μέγιστη όλων των εποχών, η σωτήρια για το ανθρώπινο γένος και ολόκληρο τον κόσμο!
Η Ανάσταση του Χριστού, για την συνανάσταση του ανθρώπου! Στα τιμημένα πρόσωπα αυτών των αγίων και αφοσιωμένων στον Κύριο γυναικών τιμάται η γυναικεία φύση, την οποία η προμήτορα Εύα, με την παρακοή της, την είχε απαξιώσει και οι άνδρες την είχαν θέσει στο απόλυτο περιθώριο. Όμως ήρθε ο Χριστός, ο Οποίος γκρέμισε κάθε στεγανό, που διαχώριζε τα ανθρώπινα πρόσωπα και μαζί ήρε την απαξίωση της γυναίκας, ανάγοντάς την σε πραγματικό ανθρώπινο ον.
Η γυναίκα απέκτησε τη χαμένη τιμή της από το Χριστό και καταξιώνεται πραγματικά στην Εκκλησία μας και όχι στους ψευδοφεμινισμούς του κόσμου! Οι άγιες Μυροφόρες είχαν την ευλογία να βιώσουν τον πρώτο και αληθινό φεμινισμό, την πραγματική αποκατάσταση της γυναίκας στην θέση που της αξίζει. Έναν φεμινισμό απόλυτα διαφορετικό από τον σημερινό, ο οποίος, αντί να απελευθερώνει τη γυναίκα την κάνει έρμαιο των αμαρτωλών παθών. Αυτή την αλήθεια αργότερα ο απόστολος Παύλος διατύπωσε στη διδασκαλία του: «ούκ ένι άρσεν και θήλυ» (Γαλ.3,28). Οι πάντες, «όσοι εις Χριστόν εβαπτήσθημεν», είμαστε ένα σώμα, το Σώμα του Χριστού. Αν σήμερα οι γυναίκες απολαμβάνουν δικαιώματα, αυτά τα χρωστούν στο σωτήριο μήνυμα του Χριστού! Οι Άγιες και ηρωικές Μυροφόρες Γυναίκες έκαμαν την αρχή! Αναμφίβολα οι σύγχρονες γυναίκες οφείλουν ευγνωμοσύνη σε εκείνες!
Η Κυριακή των Μυροφόρων θα έπρεπε να είναι η κατ’ εξοχήν εορτή των γυναικών! Γιατί λοιπόν να μην αντικαταστήσει την σύγχρονη ανούσια νεοποχίτικη «εορτή της γυναίκας»;
ΑΓΙΑ ΑΡΓΥΡΗ: Η ΕΝΔΟΞΟΣ ΝΕΟΜΑΡΤΥΣ ΤΟΥ ΧΡΙΣΤΟΥ. Στην ένδοξη χορεία των Νεομαρτύρων ξεχωριστή θέση κατέχουν οι γυναίκες Νεομάρτυρες, οι οποίες συναγωνίστηκαν επάξια τους άνδρες σε πίστη ηρωισμό και παρρησία. Μια από τις ηρωικότερες Νεομάρτυρες είναι και η αγία Νεομάρτυς Αργυρή. Γεννήθηκε στην Προύσα της Βιθυνίας της Μ. Ασίας το 1688. Οι γονείς της Γεώργιος και Σωσάνα, ήταν ευσεβείς και φρόντισαν να μεταδώσουν και στην κόρη τους την ευσέβεια και τη βαθειά πίστη στο Θεό. Η μικρή Αργυρή είχε εκδηλώσει νωρίς ασυνήθιστες αρετές και ήταν πρότυπο για όλα τα παιδιά της περιοχής. Μεγάλωνε με παιδεία νουθεσία Κυρίου και ο Θεός την είχε προικίσει επίσης και με θαυμαστή σωματική ομορφιά. Όλοι την αγαπούσαν και την υπολήπτονταν.
Εκτός όμως από το διάβολο, ο οποίος μισεί θανάσιμα τους πιστούς και ενάρετους ανθρώπους. Ενέβαλε ερωτικό πάθος σε κάποιον μουσουλμάνο προύχοντα της πόλεως, ο οποίος την πολιορκούσε με τις ανήθικες προτάσεις του. Της ζητούσε να την παντρευτεί, αφού ασπασθεί το Ισλάμ.
Η χριστιανή νέα απέκρουε με επιμονή και υπομονή τις προτάσεις του αλλόθρησκου. Τον διαβεβαίωνε ότι ήταν αδιανόητο να προδώσει την πίστη της στο Χριστό και να ασπασθεί άλλη θρησκεία. Όταν έγινε 17 ετών οι γονείς της την πάντρεψαν με έναν πιστό και ενάρετο νέο. Το γεγονός αυτό εξόργισε τον μουσουλμάνο και θέριεψε το δαιμονικό πάθος του για εκείνη. Ο διάβολος δεν τον άφηνε να ησυχάσει. Τον οδήγησε μάλιστα σε μια ακραία ενέργεια. Στην περιοχή εκείνη υπήρχε η συνήθεια στους νεόνυμφους, λίγες μέρες μετά το Ιερό Μυστήριο, να ντύνεται η νύφη το νυφικό της φόρεμα και να πηγαίνουν στην εκκλησία να κάμουν Παράκληση στην Παναγία, για να στεριώσει ο γάμος τους.
Ο μουσουλμάνος βρήκε την ευκαιρία που ζητούσε. Πήρε μαζί του κάποιους φίλους του μουσουλμάνους και όρμισαν στο ναό, με βρισιές και κατάρες. Συνέλαβαν την νύφη και την οδήγησαν στον τούρκο δικαστή της Προύσας, με την κατηγορία ότι δήθεν είχε υποσχεθεί ότι θα αλλάξει πίστη και θα γίνει μουσουλμάνα. Εδώ πρέπει να διευκρινίσουμε πως η συκοφαντία περί δήθεν υπόσχεσης εξισλαμισμού ήταν συνηθισμένο φαινόμενο στα μαύρα χρόνια της δουλείας.
Όποιος τούρκος μισούσε κάποιον χριστιανό τον κατάγγειλε στις αρχές ότι του είχε υποσχεθεί ότι θα γινόταν μουσουλμάνος. Το αποτέλεσμα ήταν είτε ο Χριστιανός να αλλαξοπιστήσει ή θανατωθεί! Αυτό προέβλεπε η σαρία, δηλαδή ο ισλαμικός νόμος! Με αυτόν τον δαιμονικό τρόπο εξισλαμίστηκαν χιλιάδες χριστιανοί. Ατάραχη και αγέρωχη η Αργυρή απολογήθηκε μπροστά στον τούρκο δικαστή, διαβεβαιώνοντάς τον πως ουδέποτε σκέφτηκε κάτι τέτοιο.
Κατάγγειλε δε τον τούρκο ως συκοφάντη. Όμως δεν ήταν εύκολο ραγιάς να βρει το δίκιο τους στα χρόνια εκείνα. Η μαρτυρία των υπόδουλων Χριστιανών δεν λαμβάνονταν υπόψη από τις τουρκικές αρχές. Έτσι και ο τούρκος δικαστής της Προύσας δεν πίστεψε την Αργυρή και γι’ αυτόν την έστειλε να δικαστεί στην Κωνσταντινούπολη. Το ίδιο και στον ανώτερο δικαστή η νεαρή Χριστιανή Αργυρή στάθηκε με θάρρος μπροστά του και τον διαβεβαίωσε πως «Ουδέποτε σκέφθηκα ή είπα κάτι τέτοιο, να αρνηθώ την πίστη μου.
Είμαι Χριστιανή και Χριστιανή θέλω να αποθάνω»! Κατάγγειλε δε τις συκοφαντίες του τούρκου, ο οποίος ήταν παρών και συνέχιζε να ψευδολογεί! Ο ανώτερος δικαστής δεν την πίστεψε και έδωσε διαταγή να την μαστιγώσουν αλύπητα και να την κλείσουν στη φοβερή και υγρή φυλακή στην περιοχής Χάσκιοϊ. Την ανέκριναν για μέρες και προσπαθούσαν να την πείσουν να αλλαξοπιστήσει και να παντρευτεί τον τούρκο προύχοντα, για να μην σαπίσει στη φυλακή.
Η Αργυρή προτίμησε το δεύτερο. Μάταια οι γονείς της και ο σύζυγός της προσπαθούσαν να την απελευθερώσουν. Ως και στον Σουλτάνο είχαν καταφύγει. Αλλά δυστυχώς οι τούρκοι ήταν αμετάπειστοι. Οι συνθήκες στη φυλακή ήταν φοβερές. Μαζί της βρισκόταν και πολλές τουρκάλες, καταδικασμένες για βαριά παραπτώματα. Σ’ αυτές έβαλε ο διάβολος πειρασμό να ενοχλούν, να βρίζουν, να χλευάζουν και να χτυπούν την Αργυρή. Εκείνη υπέμεινε τα βασανιστήρια και τους εξευτελισμούς με πρωτοφανή υπομονή.
Πίστευε ότι κακοπαθούσε για το Χριστό και αυτό της έδινε κουράγιο και δύναμη. Προσεύχονταν ατέλειωτες ώρες και δοξολογούσε το Θεό για την τιμή που της έκανε να υποφέρει για την αληθινή της πίστη.
Έμεινε φυλακισμένη για 17 ολόκληρα χρόνια. Υπόμεινε τα πάντα για την αγάπη του Χριστού. Το φοβερό μπουντρούμι της φαινόταν παράδεισος, όπου βίωνε την άκτιστη χάρη του Θεού πλουσιοπάροχα. Κάποιος πλούσιος και ευλαβής Χριστιανός έμπορας, ο Μανόλης Κιουρτζίμπασης, αποφάσισε να διαθέσει χρήματα για την απελευθέρωσή της. Εκείνη όταν το πληροφορήθηκε αρνήθηκε κατηγορηματικά την πρότασή του. Προτίμησε να μείνει στη φυλακή, την οποία αποκαλούσε «βασιλικό παλάτι του βασιλέως Χριστού»!
Μετά από λίγες ημέρες, στις 5 Απριλίου 1721, παρέδωσε την αγία της ψυχή στον Νυμφίο Χριστό, που τόσο αγάπησε και πόθησε στη ζωή της. Πριν ξεψυχήσει κοινώνησε των Αχράντων Μυστηρίων κρυφά, κρυμμένα μέσα σε σταφίδα, που της έφερε κάποιος σεβάσμιος γέροντας. Οι Χριστιανοί της Πόλης πήραν το τίμιο σκήνωμά της και το έθαψαν στην περίβολο του Ιερού Ναού Αγίας Παρασκευής στο Χάσκιοϊ.
Στις 30 Απριλίου 1725 έγινε ανακομιδή του λειψάνου της, το οποίο βρέθηκε άφθορο να ευωδιάζει. Οι πιστοί το έβαλαν σε πολυτελή λάρνακα και το εναπέθεσαν στο ναό της Αγίας Παρασκευής, με την άδεια του τότε Πατριάρχου Παϊσίου και ορίστηκε να εορτάζεται η μνήμη της στις 30 Απριλίου, την ημέρα της ανακομιδής του λειψάνου της. Δυστυχώς κατά τα δραματικά γεγονότα του 1955 οι τούρκοι έκαψαν τη λάρνακα και κατέστρεψαν το τίμιο λείψανο, εκτός από ένα μικρό τεμάχιο. Η αγία Νεομάρυς Αργυρή θεωρείται, και δικαίως, η προστάτης του γάμου, η οποία στηρίζει τους ευσεβείς και ενάρετους συζύγους.
Ο Λάμπρος Κ. Σκόντζος (Συντακτική ομάδα του Mytilenepress) είναι πτυχιούχος της Θεολογικής Σχολής Πανεπιστημίου Αθηνών. Έτος αποφοίτησης 1986. Έγγαμος και πατέρας τριών κοριτσιών. Υπηρέτησε στο Υπουργείο Παιδείας στη διοίκηση της Εκπαίδευσης. Υπηρέτησε παράλληλα με τη δημόσια υπηρεσία του για 13 χρόνια στην Εκπαίδευση ως θεολόγος καθηγητής. Γράφει ανελλιπώς εδώ και 25 χρόνια πραγματείες θεολογικού, κοινωνικού, ιστορικού κλπ περιεχομένου. Έχει δημοσιεύσει περισσότερες από 1000 εργασίες.
Τελευταία γράφει κυρίως κατά των αιρέσεων. Από το έτος 1987 είναι συνεργάτης της Αποστολικής Διακονίας της Εκκλησίας της Ελλάδος. Έχει συγγράψει το εορτολογικό αφιέρωμα στην ιστοσελίδα της. Από το 2001 είναι άμεσος συνεργάτης του γραφείου αιρέσεων της Ιεράς Συνόδου. Είναι μέλος της Συνοδικής Επιτροπής επί των Αιρέσεων και μέλος της Ειδικής Συνοδικής Επιτροπής Μελέτης Αρχαιολατρίας – Νεοειδωλολατρίας. Είναι υπεύθυνος του γραφείου αιρέσεων της Ι. Μητροπόλεως Καισαριανής και του αντιαιρετικού σεμιναρίου. Συνεργάζεται με πολλές οργανώσεις, επίσημα έντυπα, εφημερίδες, περιοδικά, ιστοσελίδες.
Επίσης συμμετέχει ως εισηγητής στις κατ’ έτος Πανορθόδοξες Συνδιασκέψεις για θέματα αιρέσεων και παραθρησκείας. Έχει κληθεί από πάμπολλες ενώσεις και σωματεία ως εισηγητής. Συμμετέχει σε ραδιοφωνικές και τηλεοπτικές εκπομπές. Κατά τις μεγάλες εορτές ομιλεί στο ραδιοφωνικό σταθμό της Πειραϊκής Εκκλησίας. Από το 2021 είναι μέλος της συντακτικής ομάδας του Mytilenepress
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου