Η Ρωσία και η Κίνα γνωστοποίησαν στη Δύση ότι το Ιράν δεν θα αντιμετωπίζεται πλέον ως κράτος παρία.
Η χωρική γεωγραφία του κόσμου έχει αλλάξει. Η πρωτεύουσά της εγκατέλειψε την Ουάσιγκτον και την περασμένη εβδομάδα μετεγκαταστάθηκε με επιτυχία - έστω και προσωρινά - στη Σαμαρκάνδη. Η συρρικνούμενη «σφαίρα του ΝΑΤΟ» της Δύσης στρέφεται προς τα μέσα, εστιάζοντας στον «εσωτερικό εχθρό».
Η Δύση επιδιώκει τόσο να συσπειρώσει τον πληθυσμό της πίσω από ένα σαφές μήνυμα, τη συμμόρφωση με τον «πόλεμο» εναντίον της Ρωσίας και της Κίνας, και να χρησιμοποιήσει ανοιχτά τον εσωτερικό εχθρό ως «πρόσχημα» για να «χτυπήσει τις καταπακτές» πριν από την άφιξη μιας καταιγίδας. εσωτερικό άγχος που προκαλείται από την οικονομική δυσπραγία στην Ευρώπη και τις Ηνωμένες Πολιτείες.
Ο Von der Leyen ήταν ξεκάθαρος στην ομιλία του για την κατάσταση της Ένωσης στο Ευρωπαϊκό Κοινοβούλιο: «Δεν θα επιτρέψουμε στον δούρειο ίππο ενός αυταρχικού [ψέμα] να επιτεθεί στις δημοκρατίες μας από μέσα». Απηχεί τη ρητορική του Μπάιντεν για την αντιμετώπιση απειλών από το εσωτερικό των Ηνωμένων Πολιτειών.
Για την Ευρώπη, η Ουκρανία έχει εμφανώς περάσει από το καθεστώς ενός υποτιθέμενου και υποτιθέμενου συμπληρώματος της ατλαντικής ευρωσυνοχής σε αυτό του παγκόσμιου συμβόλου της «προηγμένης άμυνας» του ΝΑΤΟ κατά της Ρωσίας. Αυτός ήταν ο στόχος από την αρχή.
Στη Σαμαρκάνδη, ο κόσμος άκουσε μια προκλητική δήλωση ότι οι χώρες – οι οποίες αποτελούν περισσότερο από το μισό του παγκόσμιου πληθυσμού – δεν είναι πλέον διατεθειμένες να αναβληθούν στις Ηνωμένες Πολιτείες. Μεταξύ των συμμετεχόντων ήταν η Ρωσία, η Κίνα, η Ινδία, η Τουρκία, το Ιράν, το Πακιστάν, η Αίγυπτος και η Σαουδική Αραβία – λίγο περισσότερο από το ήμισυ της ανθρωπότητας, και κράτη που «αναπτύσσονται πολύ πιο γρήγορα από άλλες στον κόσμο».
Ο Κινέζος πρόεδρος Σι Τζινπίνγκ παρουσίασε την Κίνα και τη Ρωσία ως «υπεύθυνες παγκόσμιες δυνάμεις» πρόθυμες να εγγυηθούν την εμφάνιση της πολυπολικότητας και να αρνηθούν την αυθαίρετη «τάξη» που επιβάλλουν οι Ηνωμένες Πολιτείες και το μονοπολικό τους όραμα για τον κόσμο.
Αυτή η κατασκευή της πολυπολικότητας αντανακλά τη δίδυμη υποταγή της Σαμαρκάνδης μιας OCS της οποίας ο ιδρυτικός χάρτης του 2001 αντικατοπτρίζει τα «Τρία Όχι»: Καμία συμμαχία, καμία αντιπαράθεση και καμία στόχευση ενός «τρίτου», που βασίζονται στις προηγούμενες αξίες του το Κίνημα των Αδεσμεύτων, δηλαδή ο σεβασμός της κυριαρχίας, της αυτονομίας και της μη ανάμειξης στις υποθέσεις άλλων κρατών.
Η Global Times (της Κίνας) συνοψίζει την κατάσταση ως εξής: «Η Κίνα και η Ρωσία ενώθηκαν για να αντισταθούν στον πολιτικό ιό των Ηνωμένων Πολιτειών και της Δύσης, ενώ αντιτίθενται στον ηγεμονισμό…». Το ξέσπασμα της σύγκρουσης Ρωσίας-Ουκρανίας είναι ουσιαστικά η συνέπεια της αδυναμίας του δυτικού στρατιωτικού και πολιτικού μπλοκ να διαχειριστεί σωστά τις ίσες σχέσεις με μια περιφερειακή δύναμη.
Αυτό το τελευταίο σχόλιο συνοψίζει τη θέση της Κίνας για την Ουκρανία: «Το τελευταίο έχει γίνει ένα αμφιλεγόμενο ζήτημα, λόγω της δυτικής άρνησης της διπλωματίας – και είναι ένα τεχνητό κατασκεύασμα που κατασκευάστηκε από τις Ηνωμένες Πολιτείες».
Ναι, η Κίνα και η Ινδία είναι αντίθετες και ευαίσθητες στον αποσχισμό, αλλά και οι δύο αναγνωρίζουν ότι η ουκρανική επίθεση στο Ντονμπάς ήταν επινοημένη. Ωστόσο, η μετάβαση, όπως περιέγραψε ξεκάθαρα ο Πούτιν, «προς τρομοκρατικές επιθέσεις είναι μια σοβαρή υπόθεση». Ο Πούτιν προειδοποίησε: «Στην πραγματικότητα, πρόκειται για τη χρήση τρομοκρατικών μεθόδων. Το βλέπουμε στη δολοφονία αξιωματούχων στα απελευθερωμένα εδάφη, βλέπουμε ακόμη και απόπειρες πραγματοποίησης τρομοκρατικών επιθέσεων στη Ρωσική Ομοσπονδία, συμπεριλαμβανομένων –δεν είμαι σίγουρος ότι έχει δημοσιοποιηθεί– απόπειρες πραγματοποίησης τρομοκρατικών επιθέσεων κοντά στις πυρηνικές μας εγκαταστάσεις , πυρηνικοί σταθμοί της Ρωσικής Ομοσπονδίας. Δεν μιλάω καν για τον πυρηνικό σταθμό στη Ζαπορίζια».
Η Κίνα και η Ινδία στην πραγματικότητα ενδιαφέρονται περισσότερο για την τρομοκρατία παρά για την απόσχιση. Αυτή η «ανατροπή» είχε παραδόξως ως αποτέλεσμα την ενίσχυση της υποστήριξής τους προς τη Ρωσία.
Η Σαμαρκάνδη –σε αντίθεση με τη δυτική άποψη– τόνισε την εμφάνιση στρατηγικών πολιτικών εταιρικών σχέσεων μεταξύ βασικών κρατών, ιδίως μεταξύ Ρωσίας και Ινδίας (ο Μόντι μίλησε για μια αθάνατη φιλία). Τι συνέβη λοιπόν κατά τη διμερή συνάντηση μεταξύ Πούτιν και Σι; Λοιπόν, «τίποτα πολύ σημαντικό, όσο περίεργο κι αν φαίνεται», με τα λόγια του ίδιου του Πούτιν. «Ήταν στην πραγματικότητα μια συνάντηση ρουτίνας μεταξύ μας. Δεν είχαμε συναντηθεί προσωπικά για αρκετό καιρό.
Μια σειρά ενεργειακών και εμπορικών έργων (όπως το Πακιστάν που ζητά από τη Μόσχα έναν αγωγό φυσικού αερίου) έχουν «υπογραφεί» σε μια εμπορική παραγγελία εκτός της σφαίρας του δολαρίου, χρησιμοποιώντας τα δικά τους νομίσματα. Η παράβαση των κυρώσεων είναι ένα μήνυμα που ηχεί δυνατά και καθαρά.
Η Ρωσία και η Κίνα γνωστοποίησαν στη Δύση ότι το Ιράν δεν θα αντιμετωπίζεται πλέον ως κράτος παρία. Ο Πούτιν και ο Σι υποδέχτηκαν με ενθουσιασμό το Ιράν ως μέλος της SCO. Στο μέλλον, αυτό σημαίνει ότι το Ιράν θα συναλλάσσεται με όλα τα μέλη της SCO υπό τον όρο μιας νέας χρηματοοικονομικής τάξης που θα διευθετηθεί από τη Ρωσία, την Κίνα, την Ινδία και τη Βραζιλία.
Ωστόσο, στην αισιόδοξη συγκέντρωση ακούστηκε μια ζοφερή νότα: ο Πρόεδρος Πούτιν προειδοποίησε ότι η αντίδραση της «πολικής τάξης» σε αυτές τις «θεμελιώδεις και μη αναστρέψιμες αλλαγές» είχε γίνει «άσχημη». Πρότεινε ότι αυτή η αμερικανική αντίδραση ήταν πηγή ανησυχίας για τους συμμετέχοντες και ότι θα έπρεπε να διορθωθεί. Ο Ρώσος πρόεδρος επεσήμανε ιδιαίτερα την αύξηση της «τρομοκρατίας» που προέρχεται από την Ουκρανία (υποδηλώνοντας ότι εάν αυτή η κατάσταση επιμείνει, θα υπάρξει σοβαρή απάντηση). Και ο πρόεδρος Xi πρόσθεσε την προειδοποίησή του ότι η Δύση προετοιμάζει ένα κύμα έγχρωμων επαναστάσεων.
Πράγματι, καθώς οι ουκρανικές δυνάμεις συνεχίζουν να παραπαίουν, οι τρομοκρατικές ενέργειες –όπως η δολοφονία πολιτικών διοικητών που έχουν διοριστεί από τη Ρωσία– αποσκοπούν ξεκάθαρα να αντισταθμίσουν την έλλειψη επιτυχίας στη στρατιωτική σφαίρα και να δώσουν την εντύπωση ότι «η Ουκρανία προχωρά στην επίθεση». . Στην οποία ο Πούτιν απάντησε:
«Όσον αφορά τη συγκρατημένη απάντησή μας, δεν θα έλεγα ότι ήταν συγκρατημένη, αν και τελικά μια ειδική στρατιωτική επιχείρηση δεν είναι απλώς μια ακόμη προειδοποίηση, αλλά μια στρατιωτική επιχείρηση. Κατά τη διάρκεια αυτής, γινόμαστε μάρτυρες απόπειρες πραγματοποίησης τρομοκρατικών επιθέσεων και ζημιών στην πολιτική υποδομή μας. Πράγματι, έχουμε επιδείξει κάποια αυτοσυγκράτηση στην απάντησή μας, αλλά αυτό δεν θα διαρκέσει για πάντα. Πρόσφατα, οι ρωσικές ένοπλες δυνάμεις έχουν καταφέρει ορισμένα σοβαρά πλήγματα σε αυτόν τον τομέα. Ας τους ονομάσουμε προειδοποιητικούς πυροβολισμούς. Εάν η κατάσταση συνεχιστεί έτσι, η απάντησή μας θα έχει μεγαλύτερο αντίκτυπο».
Σε αυτό το πλαίσιο της επιδείνωσης της ασφάλειας, η κινεζική εφημερίδα Global Times διατυπώνει τον προβληματισμό της «τι θα γινόταν αν» – έναν προβληματισμό που θα μπορούσε να αποδειχθεί προάγγελος των αλλαγών που έρχονται:
«Φανταστείτε ότι η διεθνής κοινότητα δεν έχει άλλη δύναμη αρκετά ισχυρή για να επέμβει πραγματικά, να ισορροπήσει, να καλύψει και ακόμη και να αντιστρέψει την κατάσταση προς την κατεύθυνση της διατήρησης της παγκόσμιας ειρήνης και σταθερότητας».
Εδώ, φαίνεται, πηγαίνει ο Πούτιν: η αντίδραση του ΝΑΤΟ στην Ουκρανία «έχει ξινίσει». Η κλιμάκωση σε έναν πόλεμο του ΝΑΤΟ που διεξάγεται εκεί, σε μια προσπάθεια να διατηρήσει τη μονοπολική «στιγμή» του, κινδυνεύει να κλιμακωθεί σε έναν ευρύτερο πόλεμο – ακόμα κι αν η Δύση δεν είναι σε θέση να τον πολεμήσει.
Ερχόμαστε λοιπόν στη δεύτερης τάξης αλλαγή στη χωρική γεωγραφία που συμβαίνει παράλληλα. Χρησιμοποιεί επίσης την Ουκρανία ως πρόσχημα: Για να «σώσει την Ουκρανία», σύμβολο των «σύγχρονων» αξιών που η Ευρώπη φαντάζεται ότι υπερασπίζεται, η Ευρωπαϊκή Ένωση έχει πολιτικά υποταχθεί στην Ουάσιγκτον. Έθεσε την αυτονομία της και την πολιτική ασφαλείας της στα χέρια του ΝΑΤΟ. Στην πραγματικότητα, η Ευρώπη δεν είναι παρά μια βοηθητική, μια επαρχία εντός της αμερικανικής πολιτικής με την ευρεία έννοια.
Το πρόσχημα της Ουκρανίας χρησιμεύει επίσης ως τροφή για μια ομάδα Ευρωπαίων φανατικών του κλίματος που βλέπουν την ενεργειακή κρίση ως ευκαιρία να επιβάλουν την απολιθοποίηση της Ευρώπης, μέσω μιας επιβεβλημένης οικονομίας – θέτοντας έτσι την πολιτική και την ευρωπαϊκή ενέργεια υπό την κηδεμονία της Ουάσιγκτον.
Αυτή η τελευταία θέση – που αγκαλιάζει τον ενεργειακό δελτίο – δίνει ουσιαστικά στις Ηνωμένες Πολιτείες την ευκαιρία να αφομοιώσουν πλήρως την Ευρώπη στην αμερικανική οικονομία. Δεν είναι τυχαίο ότι το ευρώ και το δολάριο διαπραγματεύονται σήμερα σε ισοτιμία. Η κρίση του ευρώ, του ευρωδολαρίου και του δημόσιου χρέους αναπτύσσεται ταυτόχρονα με την ενεργειακή και οικονομική κρίση. Αφετέρου, επιβάλλει διαρθρωτικές πιέσεις στο ευρωσύστημα που θα μπορούσαν να οδηγήσουν στην οριστική του ρήξη.
Δεν πρόκειται τόσο για εκούσιες πολιτικές αποφάσεις από την πλευρά των κρατών μελών να αποχωρήσουν από τη ζώνη του ευρώ (αν και αυτό μπορεί να συμβεί) όσο για διαρθρωτικές πιέσεις που δεν αφήνουν εναλλακτική - με την έννοια του «όπλο στο κεφάλι». Ναι, θα μπορούσε να υπάρξει ένα μικρότερο, πιο σφιχτό ευρώ, με το χρέος των ασθενέστερων κρατών να μεταφέρεται σε μια «κακή τράπεζα», ενώ τα καλά περιουσιακά στοιχεία πωλούνται για πένες. Πείτε το ευρώ, αν θέλετε, αλλά στο μέλλον θα είναι στην πραγματικότητα το δολάριο.
πηγή: Al Mayadeen
Απαγορεύεται η αναδημοσίευση χωρίς την έγγραφη έγκριση του The Times of Lesvos. Επιτρέπεται μόνον με ενεργό link που θα παραπέμπει στο ηλεκτρονικό περιοδικό και την δημοσίευση των τεσσάρων πρώτων παραγράφων.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου